Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Επιστροφή-2: τα βιβλία

Από τον Απρίλιο έχω να σας μιλήσω για βιβλία κι είπα ότι μάλλον πρέπει να το κάνω κι αυτό, μιας και έχω επιστρέψει σ’ αυτό το blog με περισσότερη όρεξη από πριν. Κρατηθείτε γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ έχω να σας παρουσιάσω εδώ τριάντα πέντε (35) βιβλία. Ανασκουμπώνομαι:


Κατηγορία: Ελληνική Φανταστική Λογοτεχνία



Imperium, Μιχάλης Σπέγγος. Ξεκίνησα να το διαβάζω με μια κάποια επιφύλαξη, λόγω του ότι διάφοροι μου είχαν πει ότι είναι πολύ «αντρικό» και «στρατιωτικό». Το ευχαριστήθηκα περισσότερα απ' όσο περίμενα. Ειδικά η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι ιδανική για να περιγράψει ακριβώς τι έχει στο μυαλό του ο ήρωάς του. Και μου φάνηκε και αρκετά αληθοφανές. Για όσους δεν το έχουν υπόψην τους, έχει ένα ψευδοβυζαντινό setting, χωρίς όμως να χρησιμοποιεί πουθενά ονόματα. Οπότε θα μπορούσε άνετα να είναι ένα ψευδοϊστορικό μυθιστόρημα. Κ. Σπέγγο, γράψτε με στο φαν κλαμπ σας. Στο εξής θα παρακολουθώ την πορεία σας από κοντά.


Χερεναλίφ ο Τελευταίος, Σπύρος Γκρίντζος, εκδόσεις Δελφίνι. Αναφέρεται στο τελευταίο χαλίφη της Ισπανίας και στην προσπάθειά του να εμβαθύνει στην ψυχή της μοναδικής (πρωτοφανές για την εποχή) γυναίκας του. Αν και φαίνεται ότι έχει ένα κάποιο δυναμικό, δυστυχώς δεν έχει αποφασίσει αν θα γράψει δοκίμιο ή αισθηματική ιστορία. Κι αν κρίνω από τον εαυτό μου, δεν το έχει καν κοιτάξει δεύτερη φορά.


Φανταστικά Διηγήματα, Πέτρος Αμπατζόγλου, Γιάννης Βατζιάς, Θανάσης Μαφούνης. Καλά ήταν για να περάσεις ένα απόγευμα Κυριακής. Στα όρια του σουρεαλισμού. Πέτρος Αμπατζόγλου (γ. 1931, Αθήνα) 10 μυθιστορήματα εκδομένα ως το 1990, Γιάννης Βατζιάς, (γ. 1924, Αγιά Λαρίσης), 6 μυθιστορήματα ως το 1990, έχω βρει κι άλλα του, Θανάσης Μαφούνης (γ. 1948, Άνω Κτιμένη Καρδίτσας) πρώτες δημοσιεύσεις. Είναι κάτι που θα μπορούσε όντως να είναι σκαλοπάτι στις εκδόσεις βιβλίων του φανταστικού στην Ελλάδα, αλλά έχει πολύ Βατζιά και λιγότερο Αμπατζόγλου απ' όσο θα 'πρεπε. Για να μην πω για το Μαφούνη, που χαντακώνεται με τρεις ιστοριούλες τόσες δα.



Η άλλη ζώνη, Δημήτρης Παπαδούλης. Ένας άνθρωπος αποφασίζει να δεχτεί μια θέση στην άλλη ζώνη, όπου επικρατεί η παράνοια. Το ξεκίνησα με τις άριστες των προθέσεων, αλλά το βρήκα λίγο. Δυστυχώς, δεν έφταιγε το τι ήθελα, αλλά τι χρειαζόταν το κείμενο. Χρειαζόταν καλύτερες περιγραφές, πιο σαφή αίσθηση του χώρου και του χρόνου, πιο συγκροτημένους και πραγματικούς χαρακτήρες, λιγότερο ανούσιο σεξ, λιγότερες αναφορές της λέξης "προδοσία", λιγότερα "συγγνώμη, δεν έπρεπε να σου το πω αυτό. Δεν είσαι έτοιμος ακόμα" κι επίσης λιγότερες παρομοιώσεις σχετικές με ζώα. Αν μη τι άλλο, αφήνονται υπόνοιες ότι η κοινωνία στην οποία παρουσιάζεται να ζει ο ήρωας είναι κάπως μελλοντολογική κι αλλοτριωμένη. Τι ξέρουν οι κομπιουτεράδες από ζώα;



Σκρίμπολα, Γιώργος Μαρούδας. Ευγενική χορηγία του αξιοτίμου κυρίου D' Ailleurs, συν-φορουμίτη στο sff.gr. Συλλογή διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας. Χαριτωμένο μου φάνηκε, αλλά ως εκεί.


Και last but not least, τα δύο πρώτα βιβλία του Βασιλείου της Αράχνης, του φίλου μου Γιάννη Πλιώτα, το Η Περγαμηνή με τους Τέσσερις Απόκρυφους Αποδέκτες και το Περπατώντας στα Σκαλοπάτια των Νεκρών. Έχω κάνει ένα σωρό παρουσιάσεις τους, εδώ κι εκεί κι εκεί, οπότε δε θα μιλήσω παραπάνω γι’ αυτά.


Κατηγορία: Ξενόγλωσση Φανταστική Λογοτεχνία



Το Κάστρο του Οτράντο, Οράτιος Ουόλπολ. Κακότεχνο και βαρετό και θεωρείται το πρώτο πραγματικό γοτθικό μυθιστόρημα τρόμου. Σιγά τα ωά, λέω εγώ και εσείς πείτε με ιερόσυλη.



Δαιμονική Καταιγίδα, Jim Butcher (Dresden files, Storm Front) το οποίο ήταν πολύ ευχάριστο στο διάβασμα και μου κράτησε πολύ καλή παρέα. Ξεκίνησα να βλέπω και τη σειρά κάποια στιγμή, αλλά θεωρώ ότι το βιβλίο έχει πολύ καλύτερη και πιο αληθοφανή ατμόσφαιρα. Ειδικά ο Ντρέσντεν είναι ήρωας που μπορείς κανείς να αγαπήσει εύκολα.


Ανθολογία Επιστημονικής Φαντασίας Η Χρυσή Εποχή. Γενικά είμαι των διηγημάτων περισσότερο παρά των μυθιστορημάτων. Δεν κατάλαβα όμως για ποιο λόγο αυτά τα συγκεκριμένα διηγήματα είναι η "Χρυσή Εποχή". Δε μπορώ να πω ότι ήταν απαίσια, γιατί δεν ήταν, αλλά ειλικρινά απέχουν από το να χαρακτηριστούν χρυσά.



Ο Μνημονικός Τζώνυ, William Gibson Το ομότιτλο διήγημα το περίμενα λίγο διαφορετικό (ίσως και να επηρεάστηκα από την ταινία), αλλά τα υπόλοιπά ήταν υπέροχα, ξεχώρισα την Ενδοχώρα και το Κάψιμο της Chrome. Τελικά ο Γκίμπσον ήταν όντως κορυφαίος σε πολλά επίπεδα.



Επιστροφή Στη Γη, Ρότζερ Ζελάζνυ (And Call Me Conrad). Λυπάμαι, αλλά ελάχιστα μπορώ να πω για το Ζελάζνυ. Τον αγαπώ πολύ. Ειδικά την ώρα που μπλέκει Σάτυρους και μεταλλαγμένους μαζί... (Για την ακρίβεια η ιστορία έχει κάποιους από μηχανής θεούς τραβηγμένους από τα μαλλιά... Αλλά δε με νοιάζει.)


Η Ρέιτσελ Ερωτευμένη, Pat Murphy. Μπανγκ! Υπέροχο διήγημα. Μικροσκοπικό και αξιολάτρευτο.


Οι Ανυποχώρητοι, Poul Anderson. Το βρήκα πολύ μικρό για το θέμα που πραγματευόταν, βαρετό σε σημείο αηδίας, ειδικά όταν μέσα σε μισή σελίδα προσπαθούσε να σου αναλύσει την πολιτική κατάσταση των προηγουμένων πενήντα ετών και με αναίτια νεύρα. Οι Πρεσβύτεροι είναι επίσης αβάσιμα πεταμένοι μέσα στην πλοκή και ενώ θα μπορούσε να το αναπτύξει και να το κάνει να φυσάει, το αφήνει να περάσει με ένα επιπόλαιο πασάλειμμα.


Άγρια Νύχτα, Norman Spinrad. Πολύ άγρια στην πραγματικότητα. Αηδίασα τον εαυτό μου. Άρα και καλή.



Η Πλημμύρα, J.G. Ballard. Ο Μπάλλαρντ είναι ένα μυστήριο για μένα. Παρ’ όλο που έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του ακόμη δεν έχω καταλήξει αν μου αρέσει ή όχι. Γεγονός είναι πάντως ότι θέλω να διαβάσω κι άλλο. Φίλοι και γνωστοί μου είπαν ότι το έχει αυτό, προκαλεί ένα είδος εξάρτησης, είτε σου αρέσει η γραφή του είτε όχι. Η Πλημμύρα είναι ομολογουμένως πολύ ωραίο βιβλίο, ατμοσφαιρικό αν μη τι άλλο και αρκετά επίκαιρο, άσχετα με το ότι έχει γραφτεί καμμιά εικοσαριά χρόνια πριν. Το λιώσιμο των πάγων κι η άνοδος της θερμοκρασίας στον πλανήτη έχει σαν αποτέλεσμα ένα Λονδίνο βυθισμένο κάτω από το νερό, γεμάτο με τροπικά δέντρα, έντομα και ιγκουάνα. Μια παράξενη ασθένεια που προκαλεί αταβιστικά όνειρα μαστίζει τους λίγους κατοίκους του, επιστήμονες και στρατιωτικούς που ψάχνουν στα συντρίμμια για πράγματα που έχει αφήσει πίσω του ο πολιτισμός.


Εκτός Ελέγχου, J.G. Ballard. Ένα κοινωνικό σχόλιο, τυλιγμένο με ένα πετσετάκι αστυνομικού μυστηρίου. Καλούτσικο. Σε σημεία ανατριχιαστικό.



The Black Company, Glen Cook. Μου το σύστησε ένας φίλος και ευτυχώς αγόρασα την omnibus έκδοση που έχει και τα επόμενα δύο βιβλία της σειράς, το Shadows Linger και το The White Rose. Αν ο Χέινλαιν είχε αποφασίσει να γράψει το Starship Troopers σε φάνταζι σέττινγκ και από την πλευρά των κακών. Από τα βιβλία που μου χάραξαν καινούργια πορεία στη συγγραφική μου καριέρα.



The Hollow Chocolate Bunnies of the Apocalypse, Robert Rankin. Πόσο γερά νεύρα έχετε; Θα σας χρειαστούν όλα. Για διάφορους λόγους. Αλλά ας τα παρουμε από την αρχή. Νεαρός ετών 13, ονόματι Τζακ ξεκινάει από το χωριό του to seek his fortune στην πόλη. Φτάνοντας εκεί, ανακαλύπτει ότι δεν είναι μια πόλη ό,τι κι ό,τι, αλλά η Toy City, πρώην Τoy Town, στην οποία τα παιχνίδια είναι ζωντανά. Εκεί θα μπλεχτεί σε μια φοβερή αστυνομική περιπέτεια, όπου όλοι η ήρωες των Nursery Rimes, όπως ο Humpty Dumpty, η Mother Goose, η Mary Mary, o Little Boy Blue και άλλοι δολοφονούνται ειδεχθώς. Στην περιπέτειά του θα βρει σύμμαχο τον Eddie, που είναι teddie bear και θα ανακαλύψει όλες τις βρωμερές πλευρές της πόλης. Χαρακτηριστική είναι η σκήνη που ο Έντυ πηγαίνει τον Τζάκ σε ένα doll house, όπου τσατσά είναι η Mother Goose κι όπου ο Έντι κάποτε μεθυσμένος "humped a potted plant" (κελ ντεκαντάνς…). Το όλο κόνσεπτ είναι έξυπνο, αλλά κάποιες φορές καταντά ενοχλητικό, γιατί δίνει στα παιχνίδια διαστάσεις πραγματικών διεστραμμένων ανθρώπων. Η γραφή είναι κάπως κουραστική, γιατί μπλα-μπλα-δίζει χωρίς λόγο κι αιτία κάποιες φορές. Κι ο Τζακ παρόλο που είναι 13 χρονών και χωριατόπουλο, έχει ζουράριο λεξιλόγιο.



Μέλμοθ ο Περιπλανώμενος, Τσάρλς Μάτσουριν. Δυστυχώς ήταν η συντετμημένη έκδοση. Μου άρεσε περισσότερο απ' όσο περίμενα. Χαριτωμένη μετάφραση, ωραία εμφάνιση του βιβλίου. Ακόμη και η γραμματοσειρά μου άρεσε. Έχει και δυο κατεβατά, ένα στην αρχή κι ένα στο τέλος σχετικά με τον Μάτσουριν. Αλλά όπως είπα, επειδή το πρωτότυπο είναι κάπως άνισο και μεγαλούτσικο (ως φαίνεται), ένας από τους εκδότες παρουσίασε μια κομμένη έκδοση στα αγγλικά κι αυτήν την έκδοση έχουν μεταφράσει. Δυστυχώς το κείμενο κόβεται σε παράξενα σημεία και γενικά, ο ξένος εκδότης που έκοψε ό,τι έκοψε είναι ένας κακιασμένος και ζηλιάρης άνθρωπος που προσπάθησε να καταστρέψει το έργο ενός ανθρώπου πεθαμένου 200 χρόνια πριν.


Το Χαμένο Στραντιβάριους, κάποιος κ. Φώκνερ -όχι ο γνωστός. Γοτθικός τρόμος, βικτωριανό συναίσθημα. Όχι τόσο βαρετό όσο ακούγεται.



Goblin Quest, Jim C. Hines. Με ήρωα ένα κακόμοιρο μυωπικό γκόμπλιν που το αιχμαλωτίζει ένα κλασικό κουέστ πάρτυ και τον οδηγούν μέσα από περιπέτειες πολύ αρπιτζοειδείς προς το λημέρι ενός δράκου, ο συγγραφέας προσπαθεί να δώσει νέα πνοή στο φάνταζυ. Ταπεινή μου γνώμη, δεν τα καταφέρνει. Πάλι κουέστ διαβάζουμε.



The Last Wish (Introducing The Witcher), Andrzej Sapkowski. Το βιβλίο που ενέπνευσε τη σειρά Wiedzmin (The Witcher) στην πολωνική τηλεόραση, μια ομώνυμη ταινία κι επίσης το καταπληκτικό ομώνυμο παιχνίδι για υπολογιστή. Τα διηγήματα είναι κάπως άνισα γραμμένα, με μεγάλα κομμάτια διαλόγου στο πρώτο μισό (ή στα πρώτα τρία τέταρτα) κάθε ιστορίας. Ακολουθεί καταιγιστική δράση, που δεν ξέρω αν αποζημιώνει, πάντως απολυτρώνει από το μπλα-μπλα. Η κοσμοπλασία είναι εξαιρετική, έχεις κάθε φορά την αίσθηση ότι βλέπεις, ακούς, μυρίζεις και αγγίζεις, ακόμη και γεύεσαι το σκηνικό. Οι χαρακτήρες είναι καλοφτιαγμένοι χωρίς ούτε μία καρικατούρα. Επίσης θετικό είναι τα θέματα των διηγημάτων. Ο Σαπκόφσκι στην ουσία ξετινάζει κάθε γνωστό παραμύθι, τη Χιονάτη, την Ωραία και το Τέρας, το Τζίνι στο Μπουκάλι. Και μάλιστα κάθε φορά το κάνει από τέτοια οπτική γωνία που δεν, επαναλαμβάνω, δεν σε κάνει να γελάς συγκαταβατικά. Η διασκευή του εκάστοτε παραμυθιού και η προσαρμογή του στα ζητούμενα της ιστορίας του witcher είναι εξαιρετική.



Ο Λόφος των Ονείρων, Arthur Mahen. Όλα τα κομμάτια του Μάχεν που έχω διαβάσει έχουν μια άψογη ονειρική χρήση της γλώσσας, σε σημείο που παρ' όλο που ακούγεται επικίνδυνα έως βαρετά παρωχημένη, είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή. Όσο για την πλοκή, ήταν αρκετά βαριά και σκοτεινή για τα γούστα μου. Ειδικά στο σημείο όπου ο ήρωας έχει να αντιμετωπίσει την κακία του κόσμου είναι ενοχλητικά πραγματικό, τόσο ενοχλητικά που δυσκολεύτηκα να συνεχίσω παρακάτω. Ευτυχώς, παρά την όποια τρέλα που αναδύεται από παντού, η συνέχεια ήταν πολύ πιο εύπεπτη. Ενδιαφέρουσες οι θεωρίες που αναπτύσσονται σχετικά με την τέχνη και το πώς μπορεί κανείς να την κατανοήσει και να την υπηρετήσει κι επίσης ενδιαφέρουσες οι αντιδράσεις του πατέρα του ήρωα, σχετικά με το τι θεωρείται λογοτεχνία.



Lords and Ladies, Terry Pratchett. Συγκινητικό στο τέλος του, όπως και όλα τα βιβλία του Δισκόκοσμου. Μια καταπληκτική ιδέα (αν ξκαι με τον Πράτσετ αυτή η φράση είναι πλεονασμός) σχετικά με τη φύση, το Όνειρο Θερινής Νυχτός και τα ξωτικά. Τι κι αν είναι φανταστικός ο Δισκόκοσμος, οι χαρακτήρες των κατοίκων του είναι τόσο πραγματικοί, που ξέρεις ότι έχεις γνωρίσει τουλάχιστον έναν τέτοιον στη ζωή σου.


Κατηγορία: Λοιπή Λογοτεχνία



Σεμπρεβίβες, Ελένη Καστριτσίου-Κυριακοπούλου. Αναμνήσεις από τα Κύθηρα, την πατρίδα της συγγραφέως σε ένα είδος μυθιστορήματος. Διαβάζεται ευχάριστα, αν και δεν πρόκειται για κάτι άξιο Νόμπελ. Οι λυρικές και νοσταλγικές στιγμές είναι αρκετά καλές, αλλά παρεμβάλλονται κομμάτια ιστορίας που θυμίζουν έκτακτο δελτίο ειδήσεων. Πάντως, όπως είπα και πριν, διαβάζεται ευχάριστα.



Ανήθικες Συνταγές, Μανουέλ Βασκέθ Μονταλμπάν. Τέταρτη ή πέμπτη φορά που το διαβάζω; Συνταγές με συμβουλές σχετικά με το με ποιον μπορείτε να τις ευχαριστηθείτε σεξουαλικότερα... Υπέροχο, λογοτεχνικό, αισθησιακότατο, ανθρώπινο όσο δεν παίρνει. Ακόμη κι αν δεν ξέρετε να βράσετε ένα αυγό, το βιβλίο αυτό θα το αγαπήσετε.



Έγκλημα στο γκολφ, Άγκαθα Κρίστι. Πουαρώ. Ευχάριστο ανάγνωσμα δύο ωρών (156 σελίδες).



Η Γεροντοκόρη, Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Πολύ μπλα-μπλα, αλλά παραδόξως δε με κούρασε καθόλου η ατελείωτη παράθεση περιγραφών των ηρώων και του περιβάλλοντός τους. Χαριτωμένο βιβλιαράκι. Βαθιά ηθογραφικό.


Ταξίδι στη Σελήνη, Συρανό Ντε Μπερζεράκ, Αν και χαριτωμένο, ώρες-ώρες έδειχνε τη γηραλαιότητά του καταφανέστατα.



Το Βιβλίο του Μαξιλαριού, Σέι Σόναγγον. Γιαπωνέζες κυρίες της αυλής πριν από 1000 χρόνια κρατούσαν ημερολόγια. Το ωραιότερο και πιο λυρικό από αυτά είναι το Βιβλίο του Μαξιλαριού, της Σέι Σόναγγον. Ούτε 50 σελίδες (η ελληνική μετάφραση αποτελείται από ελάχιστα αποσπάσματα) και μου πήρε μια εβδομάδα να το διαβάσω. Από τα λίγα βιβλία που με έκαναν να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω την ίδια πρόταση. Διαβάζεται αργά, για να το απολαύσεις όσο μπορείς περισσότερο.


Παραδοσιακά τραγούδια της Πολυνησίας, ό,τι κοντινότερο σε κοσμογονία και Βίβλο έχουν οι Πολυνήσιοι. Περιττό να πω ότι συγκινήθηκα, παρ’ όλο που γι' άλλη μια φορά και η μετάφραση και οι σημειώσεις δε με βοήθησαν καθόλου να μπω στο κλίμα.


Αβέστα, το ιερό κείμενο του Ζωροαστρισμού. Ήταν σε κομμάτια (ούτως ή άλλως δεν έχουν σωθεί και πολλά) και ο επιμελητής διάλεξε τα δύο τρίτα του βιβλίου να είναι προσευχές, τις οποίες και δεν έκανα τον κόπο να διαβάσω. Για την κοσμογονία και το τι είναι ο ένας κι ο άλλος, ο επιμελητής φαντάστηκε ότι θα μυρίζαμε τα νύχια μας και δεν τα ανέφερε...


Πόπολ Βου, το ιερό βιβλίο των Κιτσέ Μάγια. Το διαβάζω δεύτερη φορά, και παρά τα όποια προβλήματα της έκδοσης (τα ονόματα των θεών του κάτω κόσμου σε κάθε σελίδα αλλάζουν προφορά, Ο Σικιριπάτ γίνεται Τσικιριπατ, μετά Σικουριπάζ και ούτω καθεξής) μου άρεσε πολύ.


Ξεκίνησα να διαβάζω και το Κοτζίκι, που περιέχει ιαπωνικούς κοσμογονικούς και επικούς μύθους, αλλά μέχρι τη σελίδα 12 που διάβασα, ακόμα το αρχετυπικό ζευγάρι θεών (κάμι) γεννούσε άλλους κάμι. Πόσο να αντέξει κανείς…

4 comments:

Nikolas είπε...



Καλά, πόση ώρα πήρε να το γράψεις όλα αυτό; Μάλλον, από πότε διαβάζεις όλα αυτά τα βιβλία; Λυπάμαι, δεν το διάβασα ολόκληρο το post. Το σημειώνω για αργότερα, όμως.

Ευθυμία Ε. Δεσποτάκη είπε...

Απάτη, κ. δικασταί. Κλόπυ-πέιστ από τα σχόλιά της στο "Τι διαβάζετε" στο sff έκανε. Από τον Απρίλιο τα διαβάζει αυτά και μας κάνει και τη διαννοούμενη...

Βασικά, το μόνο που μου πήρε πολύ ώρα ήταν οι φωτογραφίες και η τοποθέτησή τους εκεί που έπρεπε.

Πάντως με σε εκπλήσει ο αριθμός. Κάποια δεν έχουν παραπάνω από 50 ή 100 σελίδες. Σε δυο ώρες έχουν τελειώσει και πάμε για φρέσκα.

Nikolas είπε...

Εγώ φταίω που δεν πολυπαρακολουθώ εκείνο το θέμα. Still, το τριανταπέντε είναι μεγάλος αριθμός όπως και να το δει κανείς. Ζηλεύω.

On-topic πάντως, παρατηρώ ότι κατέχεις τη μοναδική ιδιότητα να μη μου επιτρέπεις να σχηματίσω ποτέ απόλυτη γνώμη για τα βιβλία που λες. Ακόμα και από αυτά που εκθείασες, σε κανένα δεν είπα "αυτό το θέλω άμεσα κι εγώ". Ακόμα και από αυτά που καταφρόνησες σε κανένα (με πιθανή εξαίρεση το 'Η άλλη ζώνη') δε με άφησες χωρίς αμφιβολίες για το αν θα μπορούσε να μου αρέσει εμένα.

Ευθυμία Ε. Δεσποτάκη είπε...

Μάλλον είναι που όταν σχολιάζω ένα βιβλίο (πέρα από κάποιες σπάνιες περιπτώσεις) κρατάω πάντα στο μυαλό μου ότι αυτό που εμένα μου φάνηκε αηδία/τέλειο, στον άλλον μπορεί να φανεί τέλειο/αηδία. Δε θέλω να βρεθώ σε θέση τέτοια που να "κατηγορηθώ" για κάτι. Διπλωματία; Δειλία; Δεν το έχω αποδασίσει ακόμη.

Από την άλλη από αυτά τα βιβλία όντως κανένα δε με έκανε να αποτρελαθώ -εκτός ίσως από το Last Wish και τις Ανήθικες Συνταγές. Γεροντοκόρεψα μου φαίνεται.

Πάντως κι εγώ τρόμαξα με τον αριθμό. Φαντάσου, πέντε μήνες, 35 βιβλία, δηλαδή περίπου ένα βιβλίο κάθε τέσσερις μέρες. Καλά το λέει η μάνα μου: καλύτερα να με ταϊζεις (δεδομένης της σωματοδομής), παρά να με διαβάζεις...