Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Θύμνα-ένα απόσπασμα

Σας έχω πρήξει τόσον καιρό με το ελληνοκεντρικό μου φάνταζυ, τόσο που αποφάσισα να ανεβάσω κάτι για να καταλάβετε τι εννοώ.

Η ιστορία διαδραματίζεται στη Χερσόνησσο (το αντίστοιχο της Ελλάδας), στην οποία κυριαρχούν τέσσερα κράτη: η Ανατολία με μια αθηναϊκού τύπου δημοκρατία-παύλα-συμμαχία, το Κοινό της Ταυρίδας, που μοιάζει με τις Δελφικές αμφικτυωνίες, η Ηλιακή Πεδιάδα, παρόμοια με το βασίλειο της Μακεδονίας και μια κατάσταση ασαφής ακόμη και σε μένα (:Ρ) στα δυτικά, που ονομάζεται γενικά και αόριστα Εσπερία. Τα φυσικά όρια της Χερσονήσσου είναι στα νότια το Ακρωτήριο Μένη, στα βόρεια ο ποταμός Βούπατρης (τύπου Δούναβη), ανατολικά το Μήλειο Πέλαγος και δυτικά το Εσπέριο Πέλαγος. Η θάλασσα στο νότο μάλλον θα κρατήσει το αόριστο όνομα Πόντος. Πέρα από τη θάλασσα αυτή υπάρχει κάτι επίσης αόριστο που ονομάζεται Αιθιοπία.

Η πλοκή γυρίζει γύρω από έξι ανθρώπους: Η Επίτροπος της Πρωτογόνης (=>Δήμητρα) Θύμνα Ευφορίωνος, καθώς γυρίζει στις πόλεις της Ταυρίδας για δουλειές που φορούν τα Χθόνια Μυστήρια έχει ένα παράξενο ατύχημα. Οι συνοδοί της, Μύστες των Υδάτινων Μυστηρίων (αντίστοιχα με τα Χθόνια-Ελευσίνια, αλλά αφορούν το θεό της θάλασσας Υδρόκερω), την αφήνουν σε ένα χάνι και προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβει. Παρακολουθούμε τους τρεις Μύστες, Ορφέα Ευδώρου, Αμασεία Καλλινίκου και Πάνθηρα Μέττωνος στις περιπέτειές τους, καθώς και τις δύο γυναίκες που φιλοξενούν τη Θύμνα στο χάνι, τη Γαλάτεια του Γρύπα και το Μαρουλιώ.

Στην πορεία μπλέκονται στο θέμα θεοί και ημιθεα όντα, όπως Γρύπες, Κένταυροι, Άρπυιες, Νύμφες, Κάβειροι, Σάτυροι, Σιληνοί, Όνειροι, Νεφέλες, Οίστροι, ακόμα και οι Υπερβόρειοι. Επίσης μπλέκονται πολιτικές ίντριγκες και κατάσκοποι των γύρω κρατών, που επωφθαλμιούν τις εύφορες εκτάσεις της Ταυρίδας.

Η δομή είναι κάπως παράξενη, με την έννοια ότι σχεδόν όλοι οι ήρωες μιλούν σε πρώτο πρόσωπο. Έχω παλέψει σκληρά, όχι χωρίς πολύτιμη βοήθεια (σ' ευχαριστώ, ξέρεις εσύ) για να κάνω τον κάθε έναν τους να μιλάει με ξεχωριστό τρόπο, έτσι ώστε κάθε ύφος "ομιλίας" και αφήγησης να είναι διακριτό από τα υπόλοιπα, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Επίσης στην αρχή κάθε κεφαλαίου εμφανίζεται ένα κομμάτι από κάποιο φανταστικό σύγγραμα, το οποίο δίνει λίγες παραπάνω πληροφορίες για την κοσμοπλασία, ειδικά εκείνες που θα ακούγονταν πολύ info-bubble αν τις έβαζαμέσα στο καθεαυτό κείμενο. Στα κομμάτια αυτά, έχω κρατήσει ένα ύφος που θυμίζει τις μεταφράσεις των αρχαίων κειμένων του Κάκτου (μεγαλό στοίχημα αυτό με τον εαυτό μου, αλλά ήθελα από πάντα να γράψω κάτι τέτοιο..)

Το κομμάτι που ακολουθεί λοιπόν είναι ένα απόσπασμα λόγου. Γενικά, ενώ έχω κρατήσει τους μύθους που αφορούν τους ημίθεους -ελαφρά παραλλαγμένους-, έχω πειράξει τα ονόματα των θεών, καθώς και κάποια σημεία του μύθου που αφορούν τους ίδιους τους θεούς. Ας πούμε ότι "διόρθωσα" κάποια σημεία ώστε να φαίνονται πιο "μυθικά". Εντάξει, ακούγεται ενοχλητικό έτσι όπως το διαβάζετε εδώ, αλλά κάντε έναν κόπο να διαβάσετε το κομμάτι κι ίσως καταλάβετε τι εννοώ.

Έχω προσπαθήσει να είναι φανερή και εύκολα κατανοητή η αντιστοίχιση μεταξύ των Ολύμπιων θεών και των ονομάτων των θεών που εφηύρα. Αν δεν είναι, τότε ρωτήστε. Οπωσδήποτε, κάποιο σχόλιο είναι ευπρόσδεκτο.

[...]

Τώρα, για να καταλάβετε, άνδρες , ακριβώς τα γεγονότα και το γιατί εγώ και οι σύντροφοί μου κάναμε αυτά, θα πρέπει να σας μιλήσω για τη Ζαντέ το χάνι πιο διεξοδικά. Οι περισσότεροι στην Ταυρίδα γνωρίζουν αυτά που θα σας πω, αν και όχι σε τόσο βάθος, όσο τα έμαθα εγώ αργότερα, όταν μυήθηκα στα Χθόνια Μυστήρια. Βέβαια δε θα μπορέσω να σας τα πω όλα, γιατί με δεσμεύει η μύησή μου, αλλά αυτά που θα σας πω είναι εκείνα που στην Ταυρίδα γνωρίζουν κι οι αμύητοι.

Λέγεται δηλαδή ότι σε εκείνο το σημείο που είναι χτισμένο το χάνι, έγινε μια παράξενη πράξη. Κάποτε, ο Υδρόκερως τυφλώθηκε από τη Φιλομήδεια, γιατί την είχε κοροϊδέψει ότι κοιμάται με θνητούς κι εκείνη ήθελε να τον εκδικηθεί. Κατέβηκε ο θεός των νερών από τα χρυσά Αργινά παλάτια και περπατούσε μέσα στο Δάσος των Πυγών, παρέα με τους Σατύρους και του Σιληνούς, αναστενάζοντας, γιατί η γλυκοχέρα Φιλομήδεια είχε βάλει στην καρδιά του πόθο για την Πρωτογόνη, την πιο τιμημένη ανάμεσα στις θεές. Κι όρισαν η Τύχη κι οι Μοίρες να τη δει να λούζεται στα νερά της Μεγάλης Συμβολής. Όρμηξε λοιπόν, επάνω της να την κάνει δική του, αλλά η Νύμφη Κέλη, που λουζόταν μαζί της με άλλες Αμαδρυάδες, έσυρε μια φωνή και ειδοποίησε τη θεά. Τότε άρχισε ένα φοβερό κυνηγητό, η Πρωτογόνη να τρέχει μπροστά γυμνή κι οι Νύμφες να τη βοηθούν κι ο Υδρόκερως πιο πίσω με τους Σατύρους και τους Σιληνούς σε διέγερση, να τρέχουν μαζί του, προσπαθώντας να τσακώσουν κάποια Νύμφη, γιατί αυτός είναι ο πόθος κάθε Σατύρου, να χαρεί τον έρωτα μιας Νύμφης.

Τρέχοντας, λοιπόν, η Πρωτογόνη έφτασε στο σημείο που είναι σήμερα χτισμένο το χάνι κι εκεί βρέθηκε να μην μπορεί να ξεφύγει, γιατί τα δέντρα ήταν πολύ πυκνά. Ο Υδρόκερως την είδε και παρουσιάστηκε μπροστά της σε όλο του το μεγαλείο, μοίρασε την υπόστασή του σε τρία ίσα μέρη και κάθε μέρος μεταμορφώθηκε σε θηριώδες ζώο, άλογο η μία υπόσταση, ταύρο η δεύτερη και φίδι η τρίτη και αυτά περικύκλωσαν τη θεά. Η Πρωτογόνη στην αρχή αντιστάθηκε, αλλά είχε εντυπωσιαστεί από την επιμονή και τη μεγαλοπρέπεια του θεού και τελικά ανταποκρίθηκε στον έρωτά του. Και λένε ότι τότε συνέλαβε μια κόρη, που το πραγματικό της όνομα το μαθαίνουν μόνο όσοι μυούνται στα Χθόνια και που οι αμύητοι την αποκαλούν είτε απλά Κόρη είτε Ταυρίδα.

Ο μύθος λέει ότι την ώρα που οι δυο θεοί χαίρονταν τα έργα της αγάπης, ο Φιλήτης ήρθε κρυφά και τους είδε, γιατί οι φωνές των Σατύρων και των Σιληνών, που είναι παιδιά του, τον είχαν αναστατώσει. Κι όπως δεν προλάβαινε από τη λαγνεία του να επιτεθεί σε κάποια Νύμφη και να σβήσει τον πόθο του, βρήκε μια πέτρα και κάθισε κι άφησε το θεϊκό του σπέρμα να πέσει πάνω της. Εκεί που έπεσε το σπέρμα του θεού, σχηματίστηκε το σύμβολο του θηλυκού και δίπλα η λέξη Ζαντέ, που στη γλώσσα των ανθρώπων πέρα από το Μήλειο Πέλαγος θα πει «τρελέ». Τότε οι Σάτυροι κι οι Σιληνοί που το είδαν ρώτησαν τον πατέρα τους τι σήμαινε αυτό το σημείο.

Κι εκείνος τους είπε να καλέσουν όλους τους ημίθεους και τους διγενείς, Κένταυρους, Καβείρους, Νύμφες και Γρύπες κι ακόμη και τις Άρπυιες από το απάτητο βουνό τους κι όταν μαζεύτηκαν, τους είπε να χτίσουν ένα χάνι, από το ίδιο του το σπέρμα ανακούφιση και προστασία να δίνει σε ταξιδιώτες κι εμπόρους, τους προστατευόμενούς του. Κι όρισε με τη θεϊκή του πνοή και στα ύδατα της Στυγός πήρε όρκο, μέσα στους τοίχους του χανιού να μην πιάνουν τα μάγια και κανείς να μη μπορεί να κάνει κακό σε κανέναν. Και σκεπτόμενος ακόμη και του άλλους του προστατευόμενους, τους κλέφτες, όρισε το χάνι να μην έχει θυρόφυλλα καμωμένα από ξύλο, αλλά κάθε πόρτα και παράθυρο να κλείνει από παραπετάσματα στολισμένα με ξύλινες χάντρες, που τα έπλεξαν οι Αμαδρυάδες με τους πόνους των κορμιών τους. Ώστε καθένας που βρίσκει στο χάνι ξεκούραση να βρίσκει και προστασία, αλλά και να μπορεί να ξεφύγει εύκολα, αν το θελήσει κι αν χρειαστεί να τρέξει γρήγορα μακριά.