Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Οι δυσκολίες της συγγραφής

Εχτές το βράδυ έγραψα το τελευταίο κομμάτι από το πρώτο κεφάλαιο του επόμενου μυθιστορήματός μου. Το παλεύω δύο εβδομάδες, δυο εβδομάδες για το πρώτο κακότεχνο γράψιμο πέντε χιλιάδων (5000) λέξεων. Εντάξει, οι περισσότεροι που ασχολούντια όπως εγώ, ερασιτεχνικά, με τη συγγραφή έχουν πολύ λιγότερη "συγκομιδή" λέξεων σε ανάλογο χρονικό διάστημα. Υπάρχουν όμως κι άλλοι, ανάμεσά τους κι ε΄γω, που μπορούν και καλύτερα.

Άρα; Τι δεν πάει καλά;

Ίσως με πείτε υπερβολική ή ακόμη μπορεί και να κουνήσετε το κεφάλι σας με κατανόηση, "τσκ, τσκ, τσκ, πάει αυτή, το 'χασε. Τι μας τσαμπουνάει αυτού;" Όμως το γεγονός παραμένει, ότι ενώ είμαι απόλυτα συγκεντρωμένη σ' αυτήν την ιστορία, ενώ είμαι και πολύ ενθουσιασμένη, γιατί η ιδέα ξεπήδησε από μόνη της και γιατί είναι άμεσα αξιοποιήσιμη, ωστόσο δεν μπορώ να την αποδώσω στο χαρτί. Δε μπορώ να "δω" την κάθε σκηνή στο μυαλό μου, να μπω στο πετσί των ηρώων μου, να φανταστώ μέσα στα όρια της πραγματικότητας τις διάφορες σκηνές. Αν μπορούσα, τώρα θα είχα φτάσει στις 10 ή και τις 15 χιλιάδες λέξεις, έστω κακότεχνες, έστω υπερβολικές, έστω με τρύπες στην πλοκή και στην αληθοφάνεια και την συνέπεια. Αλλά είμαι μόνο στις 5 χιλιάδες. Κι αναρωτιέμαι.

Οι οικείοι μου με πειράζουν, αναφερόμενοι σε άλλο σκέλος της προσωπικής μου ζωής και χαμογελώντας πονηρά (και σιγά την αοριστία που χρησιμοποιώ, έχω καρφωθεί κατά καιρούς, με διάφορους τρόπους σχετικά με το θέμα...) Όμως ξέρω ότι δεν είναι αυτό. Αν ήταν αυτό, τότε γιατί διαβάζω χωρίς προβλήματα και με καλούς μπορώ να πω ρυθμούς; Κι επίσης γιατί μπορώ και μαγειρεύω νέες συνταγές, πράγμα που όμως μπορούν να σας διαβεβαιώσουν όλοι όσοι το κάνουν, θέλει πολύ φαντασία και συγκέντρωση και κρίση; Κι επίσης γιατί μπορώ και συνεχίζω την επιμέλεια που κάνω σε ένα (σε δύο για την ακρίβεια) πονήματα συγγραφικά φίλων;

Άρα, δεν είναι το προσωπικό πρόβλημα.

Και τελικά, αυτό που παιδευόμουν τόσες μέρες ν καταλάβω το κατάβα χτες βράδυ, την ώρα που έτρωγα σουβλάκια με κάτι συγγενείς, σε παρακείμενη σουβλακερί, με το ραδιόφωνο τστη διαπασών και τον Ολυμπιακό στη γιγαντοοθόνη*. Δε μπορώ να γράψω την ιστορία, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να με ζορίζει πραγματικά, ώστε να αναγκάζομαι να "ξεφεύγω" γράφοντας. Για μένα το γράψμο είναι πάνω απ' όλα διασκέδαση, κι όταν διασκεδάζω αρκετά, τότε τι νόημα έχει να διασκεδάσω κι άλλο;

Ώστε η μόνη λύση είναι να βρω κάποιον να με καταπιέζει, ώστε να θέλω να ξεκουραστώ γράφοντας. Η δουλειά θα αγριέψει σε λίγο καιρό, οπότε από κει είμαι καλλυμένη, περιμένω τη στιγμή που δε θα μπορώ να σηκώσω κεφάλι. Εκεί να δείτε γλέντια. Αλλά μήπως -λέω, μήπως- να έβρισκα και τίποτε άλλο που να κάνει πιο έντονη αυτήν την κατάσταση, αυτήν την αίσθηση; Λέω, μήπως; Και κατά πόσο μια τέτοια σκέψη είναι υγιής;

Εσύ, κύριε τέτοιε μου, τι γνώμη έχεις;

*Ναι, ναι, καλά ακούσατε, γιγαντοοθόνη στη σουβλακερί. Είμαστε μερακλήδες στο Βύρωνα, πώς να το κάνουμε δηλαδή;

2 comments:

Nikolas είπε...

Παράνοια είναι ο τρόπος που κατέληξες στο συμπέρασμα ότι χρειάζεσαι πίεση για να αποδώσεις. Μήπως η ιδέα ότι χρειάζεσαι πίεση για να αποδώσεις είναι που σε κρατάει στις χαμηλές επιδόσεις λέξεων; :Ρ

Ευθυμία Ε. Δεσποτάκη είπε...

Μωρέ λες να είναι έτσι; Τι να πω... Αδιαβάθμητο το πρόβλημά μου. Από την άλλη, είναι γεγονός ότι όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο, έγραφα σχεδόν αποκλειστικά σε περιόδους εξετάσεων. Πέντε το απόγευμα με τρεις το πρωί διάβασμα Γεωλογίας Ελλάδας και τρεις με τρεισήμισυ Ναρουάλις. Κι έχω και αποδείξεις γι' αυτό. :D