Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Πολλά βιβλία...

Αυτές τις μερες περνώ μια φάση πολύ γνωστή στους γύρω μου, που λέγεται "faster than a speeding bullet διάβασμα". Μέσα σε τρείς ή τέσσερις μέρες τελείωσα καμπόσα βιβλία, που μπορεί να ήταν κάπως μικρά σε μέγεθος (όχι όλα), αλλά είχαν μια εντελώς διαφορετική θεματολογία. Παρακάτω δυο κουβέντες για το καθένα, in no particular order:




Σχέδιο τρόμου, του Γιάννη Αντάμη: Νέος συγγραφέας, με ιδιαίτερη πένα. Μου άρεσε το ύφος του, καθώς και το ότι οι ιστορίες του μοιάζουν να μην έχουν σχέση μεταξύ τους, αλλά τελικά κάτι τις ενώνει...




Η τρέλα του Πινοσέτ, του Λουίς Σεπούλβεδα: Από τους πλέον αγαπημένους μου συγγραφείς. Πρόκειται για μια σειρά από άρθρα και δοκίμια που γράφτηκεν την περίοδο της σύλληψης του Πινοσέτ στην Αγγλία και λίγο αργότερα. Όλη η οργή ενός λαού που προσπαθούν να του επιβάλουν την αμνησία (και την αμνηστεία), την ώρα που ακόμη θρηνεί τους νεκρούς και τους εξαφανισμένους του. Μην το διαβάσετε αν έχετε κακή διάθεση. Θα σας κάνει να σκεφτείτε σοβαρά το πόσο πορωμένος και κακός έχει γίνει ο κόσμος που ζούμε.



Κβάζαρ ή Εκεί που βρίσκονται τα χαμένα, της Ευαγγελίας Λαμπρέλλη. Ένα όμορφο και μαγικό παραμύθι, που με κάνει να πιστεύω στο ευοίωνο μέλλον της φανταστικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Αν και η συγγραφέας έχει γράψει πολλά παιδικά βιβλία, ετούτο διαβάζεται εύκολα και από πολύ μεγαλύτερες ηλικίες.



Bodyland-Χωρασωματων, της Αργυρούς Μαντόγλου. Η αποκάλυψη. Σοκαρίστηκα από την ικανότητα της συγγραφέως να αποτυπώνει στο χαρτί όλες τις πιθανές αποχρώσεις του γυναικείου μυαλού. Παρόλο που τα "γυναικεία" βιβλία σπάνια με τραβούν να τα διαβάσω, ετούτο ήταν συγκλονιστικό. Σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ό. Απλά.

Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

Βοχέντα Μίνους-Πρόλογος: Σ' ένα μακρυνό χώρο ή χρόνο

Εντάξει, ξέρω ότι θα σας φανεί μελό, ίσως και εντελώς έξω από τα πραγματικά συναισθήματα ενός άντρα ή από τον τρόπο που σκέφτεται. Αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να δείξω παρά έξω τη Βοχέντα και την ιστορία της, ακόμη κι αν ο τρόπος γραφής μου έχει αλλάξει τα τελευταία 15 χρόνια.

Η θλιμμένη ιστορία της Βοχέντα Μίνους… Την άκουσα ένα βράδυ της εποχής της ξηρασίας, σε μια τρώγλη της πρωτεύουσας Ομός. Μου τη διηγήθηκε ο ίδιος ο πατέρας της, ο Άσντι Μίνους, προστάτης και προστατευόμενος της μαγικής λέξης Ορ, αρχηγός του Μεγάλου Συμβουλίου της Ζήμας. Στο τραπέζι καθόμουν μόνος, πασαλειμμένος με λάσπη στο πρόσωπο, ως αρμόζει στους νόθους και τους καταραμένους. Ξαφνιάστηκα που τον είδα να κάθεται χωρίς ντροπή, μα πιο πολύ ξαφνιάστηκα όταν μου φανέρωσε το πρόσωπό του κάτω από την κουκούλα του μανδύα του.
-Δεν είναι ασφαλές μέρος αυτό για σένα, είπα απλά.
-Ξέρω πράγματα που με προστατεύουν, Νουρ Φατάγια, απάντησε. Αλλιώς τι τύχη νομίζεις θα είχα, αν με έβλεπαν οι πολιτικοί μου αντίπαλοι έστω να κάθομαι δίπλα σε ένα νόθο;
Σιώπησα. Είχα ένα σωρό ερωτήσεις στην άκρη της γλώσσας μου, όμως ένας νόθος απαγορεύεται να κάνει ερωτήσεις.
-Έχω να σε δω δυο χρόνια, είπε. Από τότε που ο προηγούμενος βασιλιάς του Αρίν έχασε τον εναντίον μας πόλεμο, στα σύνορα, στη ζούγκλα του Νταρφ. Είχες πολεμήσει γενναία.
-Είχα πολεμήσει όπως κάθε καταραμένος: ζητώντας το θάνατό μου. Ήταν η τύχη που με κράτησε ζωντανό.
-Όχι. Ήταν το χέρι του Ντιρ, του θεού-Άνδρα. Σε χρειάζομαι, Νουρ Φατάγια και μόνο εσύ μπορείς…
Οι ώμοι του έπεσαν. Εξακολούθησα να σωπαίνω, όμως ένιωσα τη θλίψη του να με κόβει σα λεπίδα, σαν το απόλυτο κενό.
-Έχεις ακούσει για τις κόρες μου; Έχω δύο: την Ανκίς, που το άγγιγμα της ζωντανεύει τα λουλούδια και τη Βοχέντα, που τα μαλλιά της μεγαλώνουν χίλιες φορές πιο γρήγορα από των άλλων ανθρώπων. Είναι και οι δύο εξαιρετικά ευσεβείς και οι θεοί είναι γι’ αυτές μια μεγάλη παρηγοριά από τότε που έχασαν τη μητέρα τους. Πριν από ενάμιση μήνα, η Βοχέντα πήρε την απόφαση να αφιερωθεί στο Ντιρ. Έμεινε δώδεκα μέρες σε ένα ναό του θεού-Άνδρα κι ύστερα έκανε όλες τις τελετές καθαρμού για να μπει στο Μικρό Οίκο των Βασιλέων και να γίνει Μικρή Σύζυγος. Τίποτε, ό,τι κι αν της είπα δεν της άλλαξε γνώμη.
-Ο τίτλος της Μικρής Συζύγου είναι μεγάλη τιμή για ένα κορίτσι, Μίνους, παραξενεύτηκα.
-Το να είσαι γιος του Ρουν Φατάγια, Μεγάλου Συζύγου της θεάς-Γυναίκας, είναι επίσης τιμή, αλλά όπως όλα τα άλλα έχει κι αυτό το τίμημά του.
Δάγκωσα τα χείλη μου, γιατί κι οι νόθοι έχουν καρδιά που κλαίει.
-Πήρα ένα μήνυμα πριν τέσσερις μέρες, συνέχισε ο προστάτης του Ορ με χαμηλή φωνή. Από τον Κολμ Αντόρα, τον τωρινό βασιλιά του Αρίν. Θέλει τη Βοχέντα γυναίκα του. Αν δε γίνει ο γάμος σε εκατό μέρες, θα μας επιτεθεί με τα τρεις χιλιάδες πλοία του αέρα που του χάρισαν οι μάγοι του Πάντον. Του εξήγησα ότι η εκλεκτή του είναι ταγμένη στη θρησκεία, αλλά είπε πως σαν αρχηγός κράτους δεν πρέπει να έχω τέτοιου είδους αναστολές. Νουρ Φατάγια, οι μικρές χερσαίες μας δυνάμεις δεν θα τα βγάλουν πέρα με τη μαγεία των αλλόπιστων. Και όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να πίσω τον Ηγούμενο, τον επικεφαλή των Προσκυνητών να με αφήσει να τη δω έστω μια φορά, ώστε να την πείσω να αφήσει τον Μικρό Οίκο για χάρη του Κολμ Αντόρα.
-Και να ήθελε όμως δε μπορεί να φύγει από το Μικρό Οίκο, είπα. Μόνο όσοι είναι γεννημένοι σ’ αυτόν μπορούν και πάλι μόνο για να περπατήσουν ανάμεσα στους ανθρώπους περιφρονημένοι και καταραμένοι.
Η αναφορά στο εθιμοτυπικό του Μικρού Οίκου με βοήθησε να κρύψω την ταραχή της καρδιάς μου. Ο Κολμ Αντόρα! Ο φίλος μου, που με το κοφτερό του μυαλό και το βαρύ του λεπίδι είχε άξια ανέβει στο θρόνο του Αρίν! Τα πλοία του αέρα, τα ιπτάμενα άρματα που ξόρκια των αρχιμάγων του Πάντον τα έκαναν να διασχίζουν απέραντες εκτάσεις πετώντας σαν πουλιά, μέσα σε ελάχιστο χρόνο! Πώς ήταν δυνατόν ένας άνθρωπος όπως ο Κολμ Αντόρα να κάνει μια τέτοια κίνηση μικροπρέπειας και πολεμικής λαγνείας;
-Μου φάνηκε πολύ ύποπτη η άρνηση του Ηγούμενου να μη με αφήσει να δω τη Βοχέντα, είπε ο Άσντι Μίνους. Και κατόπιν συζητήσεως με τους γιους και τους βοηθούς μου αποφάσισα να κινηθώ υπογείως. Χρειαζόμουν κάποιον που να ξέρει τα κατατόπια, αλλά να μην τον αναγνωρίζουν οι Μικροί Σύζυγοι. Γι’ αυτό ήρθα σε σένα Νουρ Φατάγια, Ξέρεις τον Μικρό Οίκο όσο κανένας, αφού ήσουν δέκα χρονών όταν σε πήραν από κει. Αλλά κανένας μέσα στο Μικρό Οίκο δε σε ξέρει, αφού το πρόσωπό σου ήταν πάντα καλυμμένο με τη λάσπη του νόθου. Θα σε καθάρω. Θα χαράξω τη μαγική λέξη Ορ στο μέτωπό σου και θα σου δώσω καινούριο όνομα, όπως ορίζει η τελετή. Ύστερα θα μπεις στο Μικρό Οίκο, θα βρεις την κόρη μου και θα της εξηγήσεις την κατάσταση. Θα σε ακολουθήσεις το δίχως άλλο. Τότε το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να βρεις τρόπο να τη βγάλεις από κει και να την οδηγήσεις στο νυφικό της κρεβάτι. Δε θα ‘ναι δύσκολο για έναν πολεμιστή σαν κι εσένα.
Είχα κοκκινίσει από τα παινέματα του, αλλά ο πυλός στο πρόσωπό μου δεν άφηνε να φανεί η ευχαρίστησή μου.
-Σ’ ευχαριστώ που δε με περιφρονείς και που θες να μου χαρίσεις ένα τόσο εξαίσιο δώρο, του είπα. Όμως με την ευσέβειά της, η κόρη σου δε θα δεχτεί ποτέ να συμπορευτεί με έναν νόθο, ακόμα κι αν αυτός είναι καθαρός από την αμαρτία των γονιών του να τον γεννήσουν ανύπαντροι. Θα είμαι πάντα ένας άτιμος.
-Η κόρη μου είναι παιδί του καθήκοντος. Το μυαλό της κρίνει σωστά ανάμεσα στην πατρίδα και τη θρησκεία. Άλλωστε –κι η φωνή του άλλαξε σ’ έναν ανεξιχνίαστο κι αόριστο ψίθυρο- δε θα είσαι για πολύ ακόμα άτιμος. Όταν η αποστολή σου τελειώσει κι αυτή θα είναι η αμοιβή σου, θα σου δώσω την άλλη μου κόρη την Ανκίς για γυναίκα σου.
Σηκώθηκα κι ήταν πια κι οι δικοί μου ώμοι γυρτοί.
-Κράτα την Ανκίς για τους τιμημένους σου πολεμιστές, Άσντι Μίνους, είπα. Καμιά γυναίκα, όσο κι αν την είχα ανάγκη, δεν θα υπέβαλα σ’ αυτό το μαρτύριο που περνάω τώρα εγώ. Καμιά όσο μισητή κι αν μου ήταν δε θα ανάγκαζα να υποφέρει, διωγμένη από την κοινωνία μας εξαιτίας του γάμου της μαζί μου. Θα το κάνω για την πατρίδα μου και γιατί δεν έχω σκοπό κι ελπίδα άλλη από το θάνατο.
Ο προστάτης του Ορ μου χαμογέλασε κάτω από την κουκούλα του μανδύα του και το χαμόγελό του φάνηκε να μου υπόσχεται μια άλλη ζωή. Και τον ακολούθησα έξω από την τρώγλη, στη σκοτεινή, ξηρή νύχτα της πρωτεύουσας προς ένα απίθανο μέλλον που έγνεφε από το βάθος των ονείρων μου.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Το μπλογκ του 4ου Φεστιβάλ ΕΦ Ερμούπολης

Για περάστε να ρίξετε μια ματιά κι ε΄δω:

http://2008sfsf.wordpress.com/

Για νέα ή για παλιά, για ερωτήσεις ή για απαντήσεις, οι κ.κ. Αλμπανόπουλος, Κούστας και Μανωλιός στη διάθεσή σας.

(Κι ίσως -γιατί φέτος τα πράγματα είναι κάπως ρευστά- ίσως φέτος να είμαι κι εγώ εκεί...)

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Το Βασίλειο της Αράχνης, Βιβλίο Πρώτο: Η Περγαμηνή με τους Τέσσερις Απόκρυφους Αποδέκτες


Σήμερα θα προσπαθήσω να σας συστήσω δύο πλάσματα που ενώ μοιάζουν εντελώς διαφορετικά ίσως τελικά και να μην είναι.

Το ένα από τα πλάσματα αυτά λέγεται Γιάννης Πλιώτας. Αν τον συναντήσετε ποτέ, μην σας ξεγελάσει έτσι που κάθεται ήρεμος-ήρεμος και δήθεν αποστασιοποιημένος, κατά βάθος έχει κι αυτός τα άγχη του και τις αγωνίες του και όλα όσα έχουν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου. Ο Γιάννης είναι 27 ετών, σπουδάζει ηλεκτρολόγος μηχανικός στην Πάτρα και έχει ένα πλήθος από δραστηριότητες σχετικές με το βιβλίο και τον κινηματογράφο. Διατηρεί τρία αξιόλογα μπλογκ (http://giannis-pliotas.blogspot.com/ gγια βιβλία, http://john-pliotas.blogspot.com/ για κινηματογράφο και http://kingdomofarachnida.blogspot.com/ αφιερωμένο στο πρώτο του βιβλίο) και ανήκει στη συντακτική ομάδα του περιοδικού Συμπαντικές διαδρομές, αρθρογραφεί στα περιοδικά Universe Pathways, Unit, την εφημερίδα EpirusPress (www.epiruspress.gr.com) και το Στην Μπρίζα (www.stinbriza.gr). Επίσης μπορείτε να τον βρείτε και ανάμεσα στους συνεργάτες του ραδιοφωνικού σταθμού STUDIO E, την Οικολογική Παρέμβαση Ηρακλείουκαι είναι και ενεργό μέλος στις διαδικτυακές κοινότητες www.sff.gr και http://www.kritikes.gr/

Το άλλο πλάσμα που θα σας συστήσω σήμερα, το κρατάω στα χέρια μου κι είναι αυτό το βιβλίο, το οποίο έχει γράψει ο Γιάννης.

Θα μου πείτε: μα καλά, πλάσμα ένα βιβλίο;

Επιτρέψατέ μου να επιμείνω. Ετούτο το βιβλίο δεν είναι πράγμα. Είναι πλάσμα με την έννοια ότι έχει δική του ψυχή και υπόσταση όπως όλα τα πλάσματα.

Και θα σας το αποδείξω αμέσως.

Καταρχήν, και μόνο το εξώφυλλό του θα πρέπει να σας λέει κάτι. Είναι του Γιώργου Δημητρίου. Αν και προσωπικά παρακολουθώ την ελληνική παραγωγή στην τέχνη της εικονογράφησης, ειλικρινά δεν περίμενα κάτι τόσο εμπνευσμένο. Δε θα ήταν υπερβολή αν σας έλεγα ότι θα αγόραζα το βιβλίο μόνο και μόνο από το εξώφυλλό του και δεν είμαι ιδιαίτερα παρορμητικός αγοραστής. Ο κ. Δημητρίου έχει μπει στο πνεύμα του κειμένου κι έχει προσθέσεις στη μαγεία του, παρ’ όλο που συνήθως λένε ότι η εικονογράφηση καλουπώνει και καθοδηγεί τη φαντασία του αναγνώστη.

Αλλά ας δούμε και το περιεχόμενο.

Όπως ο Γιάννης προσπαθεί να σας ξεγελάσει με την ηρεμία του, έτσι και αυτό το βιβλίο προσπαθεί με τον τίτλο του να βάλει τη σκέψη σας σε καλούπι. Βασίλειο της Αράχνης. Η Περγαμηνή με τους Τέσσερις Απόκρυφους Αποδέκτες. Δεν πάει το μυαλό σας λίγο σε αλχημιστές, παγκόσμιες συνωμοσίες και Ναΐτες Ιππότες;

Ε, καμμία σχέση.

Όχι, καμμία απολύτως.

Όταν αποφασίσετε ν’ ανοίξετε αυτό το βιβλίο θα σας πει μια εντελώς άλλη ιστορία, μια ιστορία που θα σας κερδίσει από την πρώτη της σελίδα. Πέρα από τα προφανή, δηλαδή την ιστορία του βασιλείου και τα όσα διαδραματίζονται στο πόλεμο, το βιβλίο αυτό έχει να σας μιλήσει πρώτα και κύρια για τον Αλιόσκα.

Έχουμε δει πολλούς ήρωες που ξεκίνησαν σαν απλοί και αθώοι παίδες για να σώσουν τον κόσμο. Είναι αυτό που προσωπικά ονομάζω το σύνδρομο Φρόντο Μπάγκινς, μικροί και αθώοι άνθρωποι που δεν έχουν ξανασυναντήσει το πραγματικό κακό, να πρέπει να έρθουν σε σύγκρουση με αυτό το πραγματικό κακό, το Κακό με Κάππα κεφαλαίο.

Σε τι διαφέρει ο Αλιόσκα από όλους τους υπόλοιπους Μπάγκινς; Σε κάτι πραγματικά σπάνιο: η αθωότητά του δεν «δηλώνεται» κραυγαλέα, αλλά «δείχνεται», ανεπαίσθητα και διακριτικά. Με ποιον τρόπο θα σας γελάσω, αν μπορούσα θα τον βασάνιζα το Γιάννη για να τον μάθω και να μπορώ να γράψω κι εγώ έτσι. Ίσως είναι οι αγορίστικες σιωπές, εκεί που οι ενήλικοι ξέρουμε ότι αν πεις έστω μια λέξη, τότε όλα θα λυθούν. Ίσως ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις συντρόφισσές του, ίσως ακόμη και το ότι τους ζητάει να του πουν ιστορίες λίγο πριν κοιμηθεί. Απ’ όποια πλευρά κι αν το δείτε, είναι ένας χαρακτήρας τόσο πραγματικός, που δε θα μπορέσετε να του αντισταθείτε.

Και κάτι που θα ήθελα πραγματικά να τονίσω: ο Γιάννης κατάφερε να συλλάβει και να αποτυπώσει στο χαρτί αυτήν τη λεπτεπίλεπτη εικόνα της αθωότητας όταν ήταν22 χρονών. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για το δυναμικό που διαθέτει σαν συγγραφέας.

Και κοντά στον Αλιόσκα και οι δύο του συντρόφισσες, η Ένια κι η Νάιλο, είναι αξιοπρόσεκτοι και μελετημένοι χαρακτήρες.

Η πρώτη ανήκει στη φυλή των αινιγματική ξωτικών και συνοδεύεται από τη λύκαινα Κιάρα. Η εμφάνισή της θυμίζει αρχαίες θεές της γης κι αν θέλετε τη γνώμη μου, νομίζω ότι κάτι μας κρύβει. Η είσοδός της στη ζωή του Αλιόσκα είναι κάπως επεισοδιακή, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ήρθε για να μείνει.

Η Νάιλο με τη σειρά της είναι μια επίσης αινιγματική προσωπικότητα. Ταχυδακτυλουργός στο επάγγελμα, πιθανόν ερωμένη του άρχοντα του Μεριάν και με σκοπό ταξιδιού κάπως συγκεχυμμένο και ασαφή. Μοιάζει να έχει μια κάπως πιο χιουμοριστική άποψη για τον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα τη διακρίνει μια σκληρότητα που μόνο στους ανθρώπους που έχουν πονέσει μπορείς να συναντήσεις.

Μπορείτε να σκεφτείτε πιο παράξενους και συνάμα πιο ταιριαστούς συντρόφους για έναν νεαρό ταχυδρόμο;

Κι έπειτα… είναι και το ίδιο το ταξίδι.

Δε θα μάθουμε πάρα πολλά για τη γεωγραφία της οροσειράς Ντραγκούτ, ό,τι χρειάζεται να μάθουμε το μαθαίνουμε με ευθύ τρόπο στην αρχή, σε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, με τις περιγραφές του και με τα όλα του. Δεν είναι καν ένα κλισέ ταξίδι ενηλικίωσης, αν και σαν κάτι τέτοιο μοιάζει.

Στην ουσία το ταξίδι του Αλιόσκα και των συντρόφων του είναι ένα πέρασμα μέσα από τους μύθους και τη μαγική ατμόσφαιρα των βουνών. Διαβάζοντας τις περιγραφές, η αίσθηση που πήρα είναι παρόμοια με εκείνη της αρχαίας Νύσας, του βουνού με την απόλυτη ησυχία, όπου μεγάλωσε ο θεός Διόνυσος κι όπου ακόμη κι ο καπνός από τις θυσίες πηγαίνει ίσια. Περνώντας από μέρη που συχνά δεν ονοματίζονται, σταματάμε, παίρνουμε μια ανάσα κι ακούμε την ιστορία του τόπου, το παραμύθι που το δένει, κι εμάς μαζί του, με αυτό που στο Βασίλειο της Αράχνης ονομάζεται πραγματικότητα.

Ελπίζω μετά από αυτά τα λίγα να θελήσετε να κάνετε μια καλύτερη γνωριμία με το πλάσμα που λέγεται Βασίλειο της Αράχνης. Εγώ προσωπικά δεν έχασα που έκανα τη γνωριμία αυτή, αντίθετα εκτός από την απόλαυση του να διαβάσω ένα καλό βιβλίο, κέρδισα και κάποιες στιγμές περισυλλογής πάνω στους ανθρώπινους χαρακτήρες.

Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

3ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Επιστημονικής Φαντασίας και Φαντασίας, SFF-Rated

Κι επειδή είμαι κάπως χαζεμένη αυτές τις μέρες, περάστε από το μπλογκ του Παναγιώτη του Κούστα, να δείτε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ.

http://keipi.blogspot.com/2008/04/3o-sff-rated.html

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Κι άλλα βιβλία


Λοιπόν, διάβασα κάποια από τα βιβλία τς λίστας μου αλλά όχι όλα. Διάβασα τα Έπη των Αριμασπών, τον Κανένα θα τον φάω τελευταίο, το Συμβούλιο των Αφυπνισμένων κι τον Φρανκενστάιν (που ήταν σε εκείνα της λίστας που δε θυμόμουν...)

Δεν έχω καιπολύ κουράγιο να κάνω κάποια κριτική, γιατί έχω μπροστά μου τόσο την παρουσίαση του Γυαλιού την Πέμπτη, όσο και την παρουσίαση του Βασίλειου της Αράχνης του Γιάννη του Πλιώτα, την Παρασκευή, οπότε θα περιοριστώ να πω μερικά ρπάγματα για τον Φρανκενστάιν, της Μαίρυ Σέλλεϋ.

Είναι ένα βιβλίο βικτωριανό. Καθαρά βικτωριανό. Πιο βικτωριανό από το Δράκουλα, που όσο να 'ναι είναι πολύ βικρωριανός. Γενικα περίμενα η γραφή της Σέλλεϋ να είναι κατά τι καλύτερη, μιας και οι περισσότεροι θεωρούν τον Στόκερ περιστασιακό συγγραφέα και επιπόλαιο. Προσωπικά έχω την εντελώς αντίθετη εντύπωση πια. Θεωρώ τον Φρανκενστάιν εκτός από κουραστικό (πράγμα που οφείλεται και εν μέρει στον βικτωριανισμό του) και ενοχλητικό.

Σε καμία περίπτωση δεν κατάφερα να ταυτιστώ με τον ήρωα. Ειδικά τη στιγμή που κοιτάζει για πρώτη φορά του δημιούργημά του κι αμέσως μετά τρέπεται σε φυγή, είναι ό,τι χειρότερο και ό,τι αντίθετο με τα όσο αντιπροσωπεύει η καλοσύνη: εμφανίζεται δειλός στις πράξεις και φαμφαρόνος στα λόγια. Είναι δε τόσο αντιπαθής που ούτε καν η τελευταία του πράξη να ακολουθήσει το τέρας και να πεθάνει στο δρόμο, δεν τον σώζει από την όποια στάση μου απέναντί του. Σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου ταυτίστηκα με το τέρας εκατό φορές περισσότερες.

Δεν είναι ένα βιβλίο που θα ξαναδιάβαζα. Είναι ένα κακό βιβλίο στηριγμένο απλά σε μια έξυπνη ιδέα.

Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Μέσα απο' το Γυαλί


Μόλις εχτές το βράδυ επληροφορήθην ότι η αφεντομουτσουνάρα μου θα έχει κι άλλη συμμετοχή στο διήμερο φαντασίας. Η συλλογή διηγημάτων "Μέσα απ' το Γυαλί", που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2007 από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, με την αφεντιά μου για συγγραφέα, θα παρουσιαστεί την Πέμπτη, 10 Απριλίου και ώρα περίπου 21:00, στο βιβλιοπωλείο Cube, Ακαδημίας και Εμμ. Μπενάκη 32. Ο ομιλητής θα είναι σουρπρίζ (στην πρίζα δηλαδή) και θα προσπαθήσω να μην πει πολλά κολακευτικά (τι; πεντακόσια δεν είχες πει; εντάξει, εντάξει, εξακόσια. Αλλά ούτε σέντσι παραπάνω!)

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

2ο Διήμερο Φανταστικής Λογοτεχνίας

«Δεύτερο Διήμερο Φανταστικής Λογοτεχνίας»
“We, who have striven to place humanity upon the road to the
stars, make this solemn declaration, now and for the future:
We will take no frontiers into space.”
Arthur C. Clarke “Prelude to space”


Το περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές διοργανώνει στις 10 και 11 Απριλίου διήμερο εκδηλώσεων για την ελληνική φανταστική λογοτεχνία στο εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο “Cube”, Εμ. Μπενάκη 32 & Ακαδημίας, Αθήνα.

Πρόγραμμα των εκδηλώσεων:
Πέμπτη 10 Απριλίου 2008
17:30 – 18:45
Προβολή ταινίας: "Giagonan" του Γιάγκου Ραυτόπουλου

18:45 – 19:30
Παρουσίαση και συζήτηση: Arthur C. Clarke, Ένας ΑΘΑΝΑΤΟΣ της φανταστικής λογοτεχνίας. Από την Οδύσσεια του Διαστήματος στην Οδύσσεια του Χρόνου.

19:30 – 20:30
Παρουσίαση και συζήτηση: «Η αναγκαιότητα της φανταστικής λογοτεχνίας. Η Ελληνική εμπειρία.»


20:30 – 20:50
Διάλειμμα

20:50 – 22:00
Παρουσιάσεις βιβλίων: Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές: "Εικονική Λογοτεχνία και www.ποίηση.gr"
Προσεχείς εκδόσεις των Συμπαντικών Διαδρομών: Δύναμη και τιμή, της Ανθίππης Φιαμού Προγαμιαίο Συμβόλαιο, του Δημήτρη Μανταλιά
Προβολή διαφημιστικού trailer
Μικρή γιορτή για τα 2 χρόνια του περιοδικού.


22:00 – 23:30
Προβολή ταινίας: Sadko (1953-USSR) του Aleksandr Ptushko

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008
17:30 – 18:15
Προβολή ταινίας: Not tonight, του Ηλία Γεωργόπουλου

18:15 – 18:30
Προβολή ταινίας: What To Do In A Zombie Attack του Jose Carrillo

18:30 – 19:00
Παρουσίαση των κόμικ: Κάσταρ, Μύθος, του Κώστα Φραγκιαδάκη
19:00 – 19:45
Παρουσίαση βιβλίου: Σύνδρομο του Χάους, του Διαμαντή Φλωράκη

19:45 – 20:00
Διάλειμμα
20:00 – 21:00
Παρουσίαση βιβλίου: Το Βασίλειο της Αράχνης, του Γιάννη Πλιώτα *

21:00 – 22:00
Παρουσίαση και συζήτηση της ανθολογίας: Θρύλοι του Σύμπαντος
22:00 – 23:30
Προβολή ταινίας: Ikarie XB1 (1963-Τσεχοσλοβακία) του Jindrich Polák

Στο βιβλιοπωλείο θα υπάρχουν διαθέσιμα αντίτυπα από όλα τα βιβλία που παρουσιάζονται στην εκδήλωση.


*Το βιβλίο θα παρουσιάσει , εκτός του συγγραφέα και του Μιχάλη Γεωργοστάθη, και η αφεντομουτσουνάρα μου.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Κοσμογονία-1

Το παρακάτω κείμενο είναι μια από τις τρεις ή τέσσερις κοσμογονίες που προσπάθησα να γράψω ώστε να υποστηρίξω ένα τεράστιο (για τα συνήθειά μου) μυθιστόρημά μου. Ο τίτλος του μυθιστορήματος είναι "Η θλιμμένη ιστορία της Βοχέντα Μίνους" αλλά μάλλον θα αλλάξει. Η ιστορία μιλάει για έναν νόθο απόκληρο της κοινωνίας που προσπαθεί να αποτρέψει έναν πόλεμο μεταξύ της πατρίδας του και της γειτονικής. Με πρόφαση την "απαγωγή" μιας κοπέλας, ο νόθος θα γυρίσει όλον τον πλανήτη του, θα ανακαλύψει πολλά πράγματα που δεν τα ξέρουν οι πολλοί και θα δώσει ένα σωρό εσωτερικές και μη μάχες.

Για να μπορέσω να καταλάβω κι η ίδια τις διαφορές μεταξύ των κρατών και των θρησκειών τους, έγραψα από μια μικρή ¨κοσμογονία" της κάθε θρησκείας, που δίνει περίπου τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων που την πιστεύουν. Η θρησκεία της μάνας-Βελντίς είναι κάπως μητριαρχική, αλλά γενικά η κοινωνία έχει την τάση να αναγνωρίζει και τις ανάγκες των γυναικών. Τώρα που το σκέφτομαι, ακόμη κι έτσι δεν κατάφερα να πιάσω το σφιγμό της κάθε κοινωνίας... Αει στο καλό, πρέπει ν' αλλάξω την πλοκή πάλι...

1. Πρώτα ήταν η μάνα-Βελντίς και τίποτε άλλο.

2. Κι ύστερα η μάνα-Βελντίς βαρέθηκε μονάχη και γέννησε εφτά παιδιά.

3. Τον πρωτότοκο, άγριο, βλοσυρό τον είπε Ζέμι, θεό του χάους.

4. Δεύτερη γεννήθηκε η Καμάλα, θεά της τάξης, όμορφη όσο τίποτε άλλο.

5. Τρίτος ο Ριού, ο θεός-νερό και θεός-δύναμη, ο ωραιότερος των θεών.

6. Τέταρτη γέννα της μάνας-Βελντίς η αέρινη Υκάλα, θεά της φλόγας και του έρωτα.

7. Κι έπειτα γεννήθηκε ο Τιεμόκ, ο ανηλεής, ο θάνατος.

8. Αδελφή του που ακολούθησε, η γλυκειά σα μέλι Έα, θεά της ζωής.

9. Και στερνοπαίδι ο Νύρια, ο θεός του σκεπτόμενου νου, το πονηρό πνεύμα.

10. Κι ήταν θεοί μα και παιδιά και θέλησαν να παίξουν.

11. Έφτιαξαν με τα χέρια τους μια σφαίρα κι έπαιξαν μ’ αυτήν.

12. Κι όταν την βαρέθηκαν, έφτιαξαν δυο κούκλες κι έπαιξαν μ’ αυτές, κι ήταν τα ονόματά τους Άντρας και Γυναίκα.

13. Κι όταν βαρέθηκαν με τις κούκλες τους να παίζουν κοιτάχτηκαν κι είδαν ότι είχαν μεγαλώσει και πια δεν ήταν παιδιά, αλλά άντρες και γυναίκες.

14. Και ζήτησαν από τη μάνα-Βελντίς να μείνουν πάντα έτσι και ποτέ να μην αλλάξει η θεϊκή τους όψη.

15. Δέχτηκε η Μητέρα Όλων, αλλά οι κούκλες ζήλεψαν.

16. Και για το αμάρτημα της ζήλιας, η μάνα-Βελντίς τους καταράστηκε να πληθύνουν και να μην γνωρίζονται πια με το όνομα Άντρας και Γυναίκα.

17. Μα δε σταμάτησε εκεί η τιμωρία, αλλά όρισε η Μητέρα Όλων πολύ λίγο να ζουν οι άνθρωποι και για λίγο να χαίρονται τα δώρα της Έα πριν δοθούν για πάντα στον Τιεμόκ.

18. Και από τότε οι άνθρωποι γεννιούνται από το τίποτα, ζουν μια στιγμή και πεθαίνουν.

19. Έκλαψαν οι θεοί, γιατί αγαπούσαν τα παιχνίδια τους και νοιάζονται γι’ αυτά, κι όσο μπορούν τα αλαφρώνουν από το βαρύ φορτίο.

20. Δοξασμένο ας είναι το όνομά τους.