Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

NaNoWriMo 2009

Καταρχήν μη ζαρώνετε τα φρύδια και μην πάρετε αμέσως τηλέφωνο τον παπά της ενορίας: δε μου κατσικώθηκε ο διάολος, ούτε ζήλεψα τα χαϊρια της Λίντα Μπλερ. Απλά αναφέρω μια λέξη (για την ακρίβεια ένα ακρωνύμιο) που θα με απασχολήσει ολόκληρο το μήνα Νοέμβρη. Εμένα και περίπου 100.000 ανθρώπους ακόμη σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ναι, 100.000 είπα. Εκατό χιλιάδες και ολογράφως. Και πάφτε να κάνετε το σταυρό σας. Έχουμε καιρό ακόμη για ν' αρχίσουμε τα σταυροκοπήματα.

Η ιστορία ξεκίνησε πριν από έντεκα χρόνια. Μια παρέα από μισότρελους (λέξη πολύ πιο βαριά από ότι αν τους έλεγα "τρελαμένους", σας πληροφορώ) Αμερικανούς που τους άρεσε να γράφουν, έβαλε ένα στοίχημα: ποιος από τους 27 της παρέας θα μπορούσε μέσα σε ένα μήνα να γράψει μια νουβέλα 50.000 λέξεων. Διάλεξαν το μήνα Νοέμβρη γι' αυτή τη δουλειά, διότι είναι ο πλέον ενδεδειγμένος για συγγραφή στο Βόρειο Ημισφαίριο (η κακοκαιρία κυρίως που μας κρατάει δέσμιους στο κοκκούνινγκ) και έβαλαν μπρος. Κάποιοι τα κατάφεραν κάποιοι όχι. Σημασία δεν είχε τι κατάφεραν, αλλά το ότι πέρασαν καλά, διασκέδασαν αφάνταστα κι επιπλέον στο τέλος του μήνα, είχαν στα χέρια τους την πρώτη γραφή μιας νουβέλας.

Έδωσαν ραντεβού για τον επόμενο Νοέμβρη, μιας και το πρώτο στοίχημα τους είχε γλυκάνει. Εντωμεταξύ το είπαν και σε μερικούς φίλους κι εκείνοι σε μερικούς άλλους φίλους και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω να σας πώ πόσοι έπαιξαν αυτό το παιχνίδι τον επόμενο χρόνο (διότι για τέτοιο πρόκειται, ο "κερδισμένος" δεν κερδίζει στην ουσία τίποτε), αλλά είχε εξίσου μεγάλη επιτυχία. Εκεί το παιχνίδι άρχισε να έχει δική του προσωπικότητα και σαν τέτοιο απαίτησε το όνομά του. Η βάφτιση έγινε κεκλισμένων των θυρών και το όνομα του νεοφώτιστου ήταν National Novel Writing Month, και για τους φίλους NaNoWriMo.

Από τότε, το NaNoWriMo απέκτησε δικό του σάιτ και φανατικούς παίχτες σε ολόκληρο τον κόσμο, επεκτάθηκε στο χώρο τους σεναρίου (Script Frenzy, για να εκμεταλλευτούμε και τον Απρίλιο) και ειδικά το 2010 θα διοργανωθεί κι ένα "δεύτερο" NaNoWriMo τον Ιούνιο ή Ιούλιο, για όσους ζουν στο Νότιο Ημισφαίριο (hi Perth...). Πέρσι η συγκομιδή ήταν 1,6 δις λέξεις. Κάντε τη διαίρεση με τους 100.000 συμμετέχοντες για να αποτρελαθείτε.



Έμαθα για το παιχνίδι το 2007, όταν ακόμη δεν ήξερα τι πάει να πει νουβέλα 20,000 λέξεων. Βλέπετε είχα (κι έχω ακόμη) μια αδυναμία τρελή στα μικροσκοπικά διηγήματα. Ήταν λοιπόν, ένα πρόσθετο στοίχημα με τον εαυτό μου, να γράψω κάτι τόοοοοσο μεγάλο.



Και τα κατάφερα. Η Ερυθρά Σανδαράχη, βαμπιροθρίλερ με ελληνικό και γεωλογικό άρωμα τελείωσε στις 58,000 λέξεις. Το 2008, γλυκαμένη από την επιτυχία του '07, έβαλα ένα πολύ μεγάλο στόχο, να πιάσω τις 100.000 λέξεις. Απέτυχα, αλλά τις 50.000 τις κατάφερα. Το Αυγό του Δρακοαφέντη, η τελευταία νουβέλα του Κόμπες του Ντερλικοτή, σταμάτησε να γράφεται στις 50.004 λέξεις, χωρίς να έχει τελειώσει (δεν είναι απαραίτητο να τελειώσεις τη νουβέλα σου, για να κερδίσεις το παιχνίδι).



Φέτος τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, κυρίες και κύριοι, για μένα. Πέρασα τη μισή άνοιξη και ολόκληρο το αλοκαίρι γράφοντας την "Ερεστή" και τώρα, έτσι όπως έχουν τα πράγματα πρέπει οπωσδήποτε να γράψω τη "Δεσίδα", το δεύτερο μέρος της τριλογίας. Υπάρχει σκελετός, υπάρχει η όρεξη κι η διάθεση... Μένει να δούμε αν υπάρχει κι η δυνατότητα. Αν δηλαδή εχω αρκετό τσαγανό ώστε να τα βγάλω πέρα με ένα πρότζεκτ 100.000 λέξεων.

Θα μου πείτε, πέρσι δεν τα κατάφερες κυρα-Φθυμία, γιατί να τα καταφέρεις φέτος; Χμ. Έχουμε και λέμε. Πρώτον, πολλή δουλειά (μην ξεχνιόμαστε, η συγγραφή στην Ελλάδα δε μπορεί να σε ζήσει, οπότε πρέπει κάτι να κάνεις για να μην καταλήξεις να τρως τις αρβύλλες σου, όπως ο Σαρλό). Δεύτερον, επίσκεψη μετά από 25 χρόνια του αδελφού του πατέρα μου, ο οποίος ζει μόνιμα στην Αυστραλία. Ήρθαν με τη γυναίκα του και θεία μου, κι έπρεπε κάπου να μείνουν και φυσικά, η ανατροφή μου δε μου επιτρέπει να τους παραπετάξω σε κανένα ξενοδοχείο όπως έκαναν κάτι άλλοι -χώρια η όποια συγκίνηση και τα τοιαύτα. Τους παραχώρησα λοιπόν, για τον ένα μήνα που έμειναν μαζί μας, το δωμάτιό μου, μέσα στο οποίο, όπως μπορεί εύκολα κάποιος να υποθέσει, ήταν ο υπολογιστής μου... Και τρίτον και πλέον σοβαρό, στις 13 του μηνός Νοεμβρίου, μπήκε αιφνίδια στο νοσοκομείο η γιαγιά μου, η οποία μετά από έξι μήνες παρά δύο μέρες εξέπνευσε.

Ελπίζω οι δικαιολογίες να φτάνουν και να μην χρειαστεί να ξεπέσω σε άλλες, του στυλ "εντάξει, τον είχα ψιλοβαρεθεί τον Κόμπες" και τέτοια, (όπου Κόμπες ο ήρωας του Αυγού του Δρακοαφέντη, κάποια μέρα που θα έχω διάθεση για κουβεντούλα θα σας πω και γι' αυτόν μερικά πραγματάκια).

Οπότε τις επόμενες τριάντα κάτι μέρες, ψυχραιμία και αυτοσυγκέντρωση. Και το παιχνίδι αρχίζει.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Τα 20 (21...) πέμπτα

Αυτή η εικοσάδα περιέχει εικοσιένα βιβλία… Ναι, δε σας γελούν τα μάτια σας. Απλά στο στοίχημα δε μετράνε τα μη-λογοτεχνικά βιβλία, οπότε το 21ο είναι προσφορά του καταστήματος…

Οι Νεφοκαλικάντζαροι, Μάριος Βερέττας: Παραμύθι, που προέκυψε από θεατρική παράσταση. Τολμώ να πω εξαιρετικό, το καλύτερο από τα τρία του Βερέττα που έχω διαβάσει (τα άλλα δύο ήταν το Αυγό του Παλιατζή και η Εισβολή στη Μυρμηγκάνα).

Ίμερος και Αστραία, το μυστικό της σιωπηλής χώρας, σειρά Ουρανός βιβλίο πρώτο, Δημήτρης Βαρβαρήγος: Ηρωικό φάνταζι για παιδιά το λέει ο συγγραφέας του και παρ’ όλο που σε κάποιες στιγμές έχει φοβερό δυναμικό, ωστόσο κάνει το λάθος να ανακατέψει ετεροχρονισμούς, όπως η ραδιενέργεια και άλλα χαριτωμένα και να το κάνει βαρύτερο απ' ό,τι έπρεπε. Το αποτέλεσμα πιστεύω ότι θα μπέρδευε τα παιδιά, και φυσικά δεν θα ικανοποιούσε καθόλου τους μεγάλους.

Ακόμη και τα Πουλιά, Μάκης Πανώριος: Το βιβλίο αυτό το έχω τουλάχιστον δέκα χρόνια στη βιβλιοθήκη μου και έχω δοκιμάσει άπειρες φορές να το διαβάσω, πάντα όμως χωρίς επιτυχία. Αυτή τη φορά τα κατάφερα κυρίως γιατί δεν το παράτησα στις πρώτες 30 (από τις 100) σελίδες του, οι οποίες αναλίσκονται στην ασαφή περιγραφή της βόλτας ενός παράξενου παιδιού. Είναι πολύ μυστήριο βιβλίο, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει προβλήματα ρυθμού. Όσο το Αγόρι είναι μόνο του στη φύση, το κάθε ένα πράγμα περιγράφεται αναλυτικότατα, σε κουραστικό βαθμό. Αργότερα που προστίθενται πρόσωπα στο δράμα, κυρίως με την είσοδο του Άντρα και του Νόνου, αρχίζει να τρέχει, για να καταλήξει σε τρεις ή τέσσερις σελίδες διαλόγου ανάμεσα στη Μητέρα και τον Πατέρα του Αγοριού, που έρχονται να τον πάρουν (χωρίς να είναι σπόιλερ, σας λέω ότι το Αγόρι είναι τελικά εξωγήινος. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη σελίδα αυτό.)

Το Οριζόντιο Ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες, Αργύρης Χιόνης: Μικρά παραμυθάκια που παίζουν με το σουρεάλ και την ποίηση, χωρίς όμως να χάνουν το βηματισμό τους. Για μεγάλα και λίγο μικρότερα παιδιά. Όχι γιατί τα μικρά-μικρά δε θα τα ευχαριστηθούν, αλλά καλό είναι να προστατεύουμε την παιδική ηλικία από την άμεση απαισιοδοξία.

Τα βρωμόλογα των Αρχαίων Ελλήνων, αρχαίες χυδαιότητες, προστυχιές και βωμολοχίες, του Μάριου Βερέττα: Λίγο σκέτο, σε μορφή λεξικού. Περίμενα κανένα σκαμπρόζικο αστείο να πω την αλήθεια, αλλά είναι αρκετά εκτεταμένο και μπορείς ν' ανακαλύψεις μέσα και πράγματα που τα λέμε μέχρι και σήμερα. Η φυσική συνέχεια της γλώσσας, υποθέτω.

Το Λυχνάρι του Αλαντίν, Λουίς Σεπούλβεδα: Δώδεκα μικρά διηγήματα που αφορούν την ζωή στη Χιλή ή έξω από αυτήν, αναλόγως σε ποιο χρονικό σημείο της ιστορίας της αναφέρονται. Ο Σεπούλβεδα εκτός από τους πλέον αγαπημένους μου συγγραφείς (μόνο ένα από τα περίπου δεκαπέντε βιβλία του δεν έχω) δεν παύει κάθε φορά να με τσακίζει. Οι ιστορίες του έχουν πάντα να κάνουν με τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά τους, όπως αυτοί την εννοούν κάθε φορά, άσχετα αν τη διατηρούν ή τσακίζονται από αυτήν ή την τσακίζουν. Πολλές από τις ιστορίες στο Λυχνάρι του Αλαντίν έχουν έναν σουρεαλιστικό τόνο που δεν υπήρχε στα προηγούμενα βιβλία του ή μάλλον για να το πω καλύτερα, όχι σουρρεάλ, αλλά προς το μαγικό ρεαλισμό. Δε με χάλασε αυτό, γιατί η προσέγγιση είναι πολύ τρυφερή, σχεδόν ανύπαρκτη και ασφαλώς είναι και μια φρέσκια νότα στη γραφή του Σεπούλβεδα.

Shadows Linger, book 2 of The Black Company & The White Rose, Chronicles of the Black Company Book 3, Glen Cook: Είχα διαβάσει παλαιότερα, πέρσι συγκεκριμένα, το πρώτο βιβλίο το The Black Company (military fantasy, που περιγράφει τις περιπέτειες μιας μισθοφορικής «εταιρίας») και το είχα βρει χαοτικό αλλά πολύ ενδιαφέρον. Αν μη τι άλλο, ο ήρωας Croaker μένει πιστός στο παρατσούκλι του. Κάθε φορά που τον στριμώχνουν και μιλάει, αναφέρεται στον εαυτό του ως "I croaked"... Κατάφερα λοιπόν να τελειώσω και το δεύτερο και το τρίτο βιβλίο, το Shadows Linger και το The White Rose. Είχα μεγάλο πρόβλημα αρχικά, είχα διαβάσει τις πρώτες είκοσι σελίδες του Shadows Linger πάνω από πέντε φορές χωρίς να καταλαβαίνω και πολλά. Το ξαναξεκίνησα περισσότερο γιατί είχα αποφασίσει να τελειώνω μαζί του παρά γιατί ήθελα πραγματικά να το διαβάσω.
Και κόλλησα. Το βιβλίο είναι γραμμένο μισό-μισό, με εναλλαγές κομματιών όπου ο Croaker είναι ο αφηγητής και κομματιών όπου η αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο και παρουσιάζει την πλευρά ενός άλλου ήρωα, έξω από την Εταιρία. Είχα παραξενευτεί αρχικά για αυτήν την αλλαγή στην αφήγηση, μιας και θυμόμουν ότι κάποια στιγμή αλλάζουν οι Annalists, αλλά περίμενα να διαβάσω κάτι σε πρώτο πρόσωπο. Εκεί όμως που το πήρα απόφαση ότι θα είναι άλλη μια αντίφαση ο Croaker έρχεται να εξηγήσει ότι το έκανε αυτός, γιατί πίστεψε ότι άξιζε τον κόπο η καταγραφή των γεγονότων από την οπτική γωνία του Maron Shed.
Η μαγεία είναι καταπληκτική, όλο πολύχρωμες και ηχηρές αναφορές. Το τι αντιμετωπίζει ο καθένας τους τούς έρχεται συνήθως κατακέφαλα, και δεν έχει και πολλές-πολλές εξηγήσεις. Έχει και τις συγκινητικές του στιγμές, έχει και τις ματσό στιγμές. Αλλά κυρίως έχει πολλούς άντρες που πολεμάνε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Όσο για το τρίτο της σειράς, το The White Rose, δείχνει να κλείνει υποδειγματικά τα πάντα, ακόμη και τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων, δίνοντας υποσχέσεις για κάποια πρίκουελ. Λάτρεψα τον μάγο Silent για λόγους που θα είναι σπόιλερ αν τους αναφέρω.
Τελικά, μπορεί να είναι καραμπινάτο military fantasy, αλλά έχει κι εκείνα τα soft spots που θα κάνουν μια γυναίκα να το διαβάσει. Ή μάλλον για να το πω καλύτερα, να εκτιμήσει το συγγραφέα, παρά τα τεστοστερόνικα ξεσπάσματα που έχει σε τακτά χρονικά διαστήματα. Το παράξενο που παρατήρησα και στο White Rose αλλά και στο Shadows Linger είναι ότι ενώ περιμένεις τα πράγματα να τελειώσουν σε κάποιο σημείο, κοιτάς κι ανακαλύπτεις ότι έχεις ακόμη πενήντα σελίδες. Αναρωτιέσαι, τι στο καλό έχει ακόμη να πει; και τελικά σου αποκαλύπτει ότι όλος ο χαμός που περιέγραφε ως τώρα ήταν μόνο τα προεόρτια, για να σου εξηγήσει αυτό που πρόκειται να γίνει στην τελική μάχη.

The Ten Thousand, Paul Kearney: Κι αυτό military fantasy, βασισμένο στην ιστορία των Μυρίων του Ξενοφώντα. Εξαιρετικά αληθοφανές και καταπληκτικό στις περιγραφές των μαχών και των συνήθειων των στρατιωτών, όπως επίσης και στη σύλληψη της θεάς των "Ελλήνων" που λέγονται Macht. Μια ελαφριά αγαρμποσύνη στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών κι επίσης μια αναμενόμενη και τετριμμένα δραματική σκηνή για να κλείσει το βιβλίο. Πάντως με άριστα το εκατό έχει το ενενήντα πέντε στο τσεπάκι του. Και παρά που είμαι γνωστή αρνητίς της στρατιωτικής λογοτεχνίας, αυτό το άτιμο με κέρδισε.

Feet of Clay, Terry Pratchett: Ενδιαφέρον και αστείο όπως και όλα τα υπόλοιπα του Δισκόκοσμου και ειδικότερα εκείνα που ασχολούνται με τους μπάτσους... Αγάπησα τον Wee Mad Arthur, που μου θύμισε λίγο τους Nac McFigle του «Χιλιάδες νάνοι κι ένα τηγάνι», καθώς και τον Ρόμπερτ και τον Κηθ, του δύο γηραλέους ιπποπόταμους. Αγαπημένη σκηνή, στο τέλος, εκεί που το γκόλεμ τρώει έναν κεραυνό για βλασφημία και... /χε, δε σας λέω, θα είναι μέγα σπόιλερ!!!

Hogfather, Terry Pratchett: Λογικά, όπως και οι περισσότεροι, το κατατάσσω στα δύο ή τρία καλύτερα του Δισκόκοσμου. Το μόνο κακό ήταν ότι είχα δει πρώτα την ταινία και τώρα απλά πρόσεχα λεπτομέρειες στην πλοκή. HO.HO.HO.

Η Ψυχή της Νύχτας, Ulrike Schweikert: Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο που διακρίθηκε στα πλαίσια ενός διαγωνισμού που έγινε στη Γερμανία με κεντρικό θέμα την περίφημη «Ιστορία Χωρίς Τέλος», του Μίκαελ Έντε (το πρώτο που διάβασα κι είχε διακριθεί στον ίδιο διαγωνισμό ήταν «ο Βασιλιάς των Τρελών» της Τάνια Κίνκελ, εκπληκτικό βιβλίο και μάλλον θα το ξαναδιαβάσω). Γενικά έχει μια μικρή ελαφρότητα που κάποιες στιγμές δεν περνάει απαρατήρητη, όμως είναι αρκετά αξιοπρεπές, χωρίς κενά και με αρκετή αληθοφάνεια. Κάποιες φορές γλιστράει διακριτικά σε άχρηστες περιγραφές, αλλά ευτυχώς όχι εκτεταμένες. Γενικά ένα βιβλίο για να περάσει κανείς μερικές ευχάριστες ώρες.

ΑΡΡΓΓΚ! (Αδιάφοροι Ροκ Ρυθμοί Για Γρήγορα Κέρδη), Douglas Adams :Το διάβασα για άλλη μια φορά (το είχα διαβάσει στην εφηβεία μου) και το βρήκα όπως και τότε, σπιντάτο και παρανοϊκό σε σημείο που τελικά όλη η παράνοια βγάζει νόημα. Αγαπημένο σημείο η σχέση του Ντέρκ Τζέντλυ με το παλιό του ψυγείο και ο Θεός των Ενοχών που γεννιέται από αυτό...

Η Νιάλ από τη Γη των Ανέμων, Το Χρονικό του Αναδυόμενου Κόσμου, βιβλίο πρώτο, Licia Troisi: Ήταν ένα βιβλίο που το περίμενα με πραγματική λαχτάρα, γιατί ήλπιζα ότι θα το διάβαζα στα ιταλικά. Γενικά δεν είναι μόνο οι Έλληνες αλλά κι άλλες εθνικότητες συγγραφέων του φανταστικού που θα ήθελα να διαβάσω και οι Ιταλοί ήταν η πρώτη μου διερευνητική προσπάθεια. Ευτυχώς, ω, ευτυχώς που δεν έδωσα ένα σκασμό λεφτά για να μου το φέρουν από το e-bay τότε. Γιατί το βιβλίο που διάβασα είναι κάτω του μετρίου.
Το ίδιο το βιβλίο σαν αντικείμενο, η ελληνική έκδοση δηλαδή, είναι απ’ έξω ένα μπιζού: Σκληρό εξώφυλλο, ντυμένο με χαρτί, εξαιρετικό artwork και πολύ προσεγμένο. Όταν όμως φτάνουμε στο δια ταύτα… Καταρχήν, το βιβλίο δεν έχει περάσει από επιμέλεια. Δε μπορώ να δεχτώ ότι παρά που το έχει επιμεληθεί κάποιος, λείπουν καμιά εικοσαριά τελείες (!), υπάρχουν τόσα κι άλλα τόσα τυπογραφικά και ορθογραφικά και σε μια από τις πρώτες σελίδες (συγκεκριμένα στη σελίδα 26), λείπει μια ολόκληρη λέξη. Όλα αυτά με έκαναν να νιώσω δυσφορία. Το ίδιο το κείμενο είναι αρκετά βατό, απλό, χωρίς σκαμπανεβάσματα στην ποιότητα της γραφής, η οποία είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο. Υστερεί όμως σημαντικά στην αληθοφάνειά του, στη λογική και στην πλοκή. Πέρα από το ότι μιλάμε για ένα καθαρά τολκινικό υπόβαθρο πλοκής (ο Τύρρανος που κατασκευάζει τα άσχημα φαμμίν, για να κατακτήσει όλον τον υπόλοιπο κόσμο) που φτάνεις να χαμογελάς συγκαταβατικά, το μεγάλο πρόβλημα του βιβλίου είναι το ότι (και δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό) η συγγραφέας γράφει «γυναικεία». Και εξηγούμαι πριν με κάψετε στην πυρά: Οι γυναίκες συγγραφείς του φανταστικού που έχω γνωρίσει, μπορούν και ρεγουλάρουν το γυναικείο τρόπο γραφής τους επιλέγοντας θέματα τα οποία κατέχουν. Όταν κάτι δεν το κατέχεις, δε μπορείς να συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητά του και τη λογική του, καταντάς γραφική. Και ακόμα κι εγώ, που δεν έχω και πολλά πάρε-δώσε με τη λογική του επικού φάνταζι, ενοχλήθηκα από τον αφελέστατο τρόπο με τον οποίο η Τροΐζι προσεγγίζει το θέμα του πολέμου και του στρατού. Ακόμα κι εγώ αναρωτήθηκα αν τα τόσα που κάνει η πρωταγωνίστρια Νιάλ, ενώ είναι Ιππότης και στρατιώτης εκλεκτός κλπκλπκλπ, δεν θα της είχαν εξασφαλίσει μια αργή και επώδυνη εκτέλεση για παραδειγματισμό. Συν το ότι η ανεξαρτησία της είναι τόσο έντονα σκιαγραφημένη που καταντάει αντί για ηρωίδα με την οποία συμπάσχεις, μια εκνευριστική καρικατούρα παλιόπαιδου που κάνει ότι του καπνίσει. Κι ακολουθούν βεβαίως-βεβαίως όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες, οι οποίοι όταν κάνει μια βλακεία, τη μαλώνουν αλλά τη συγχωρούν αμέσως, μέχρι να κάνει την επόμενη βλακεία, στην οποία θα τη μαλώσουν και θα τη συγχωρήσουν αμέσως και πάει λέγοντας.
Γενικά έχω παρατηρήσει πως όταν περιμένω να διαβάσω με λαχτάρα ένα βιβλίο πάντα απογοητεύομαι. Γιατί καλέ μου κύριε; Ε;

Το Βιβλίο της Ζούγκλας, Ρούντιγιαρ Κίπλινγκ: Το να διαβάσεις το αυθεντικό κείμενο μιας ιστορίας που την έχεις διαβάσει εκατό φορές σε κόμικ και την έχεις δει εκατό φορές στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ενώ περιμένεις να σου μεταφέρει τη μαγεία του αυθεντικού, τελικά σε κάνει να ξεφουσκώσεις. Χωρίς αντίρρηση το κείμενο είναι σκέτη μαγεία, όλο χρώματα, ήχους και μυρωδιές, όμως η λέξη προς λέξη μεταφορά του μου κατέστρεψε την απόλαυση της ανάγνωσης… Και φυσικά αξίζει τον κόπο και για τις δύο «εμβόλιμες» ιστορίες που περιέχει, που δεν αφορούν το Μόγλη, τον Τουμάι των Ελεφάντων και την Άσπρη Φώκια. Συμβουλή στους γονιούς: Δώστε το στο παιδί σας να το διαβάσει πριν το δει πολλές φορές στην τηλεόραση και το μπουχτίσει. Είναι κρίμα, γιατί το βιβλίο… τα σπάει. Απλά.

Δράκοντες και άλλα μυθικά τέρατα, Joseph Nigg: Μικρό βιβλιαράκι, με παράξενη εικονογράφηση, αλλού ωραία κι εντυπωσιακή κι αλλού εντελώς κοινότυπη ή και κακόγουστη. Έχει αρκετές πληροφορίες για τα πλάσματα του τίτλου, αρκετά πυκνές όμως.

Ένας τάφος σε περιμένει, Peter Cheney: Ο Τζι-Μαν (πράκτωρ του Εφ-Μπι-Αι στην αργκό του μεσοπολέμου) Λέμμι Κώσιον αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο και σε ενεστώτα με όλες τις φιοριτούρες που μπορεί να σκεφτεί, την υπόθεση δυο χημικών που ανακάλυψαν έναν νέο επικίνδυνο αέριο και βρίσκονται σε μπελάδες. Τελικά παραμεγάλωσα. Φράσεις όπως οι επόμενες:

Δε θέλω να με παρεξηγήσετε. Εσείς μπορείτε να πάτε στο Μεξικό. Κι αν πάτε έχετε τις καλύτερες ευχές μου. Όσο για μένα, δε θέλω να βλέπω ούτε τη σκόνη του στα παπούτσια μου. Θα πείτε, είμαι προκατειλημένος,. Μπορεί... Όμως σας λέω πως θα προτιμούσα να βρίσκομαι σ' ένα κλουβί με μια λυσσασμένη τίγρη, παρά να ξαναμπλέξω με τους Μεξικανούς που έμπλεξα. Κι ακόμη θα προτιμούσα να τραβάω από την ουρά ένα ζευγάρι κροκοδείλων παρά να πω σε μια Μεξικανή κούκλα ότι βαρέθηκα και δεν έχω πια όρεξη για έρωτες μαζί της. Όχι, δε θέλω να με παρεξηγήσετε. Όμως σας το δηλώνω με τιμή πως αν ο "γέρος" θελήσει να με ξαναστείλει στο Μεξικό για υπηρεσία -για να βρω λόγου χάρη κανέναν εξαφανισθέντα πράκτορα, καλή ώρα όπως τούτη τη φορά- θα παραιτηθώ από το FBI...


δε με κάνουν να γελάω ή να ενθουσιάζομαι πια. Πάντως ήταν ένα ευχάριστο, λίγο μπερδεμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, με μπόλικο ουίσκι και μπόλικες μπεμπέκες...

Ιστορίες Μυστηρίου και Φαντασίας: το βιβλίο ανήκει στη σειρά Φαντασία και Τρόμος, την οποία εξέδιδε ο εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη εν έτη 1993. Η ερώτησή μου είναι η εξής: όταν μια ανθολογία τιτλοφορείται "φαντασίας" και "μυστηρίου" τότε τι δουλειά έχει μια εντελώς κοινωνική ιστορία ανάμεσα στις υπόλοιπες; Μιλάω για το διήγημα Πολύ Όμορφη Μέρα Για Να Πεθάνεις, του Ουίλιαμ Άιρις, η οποία, εκτός από ένα τυχαίο τηλεφώνημα και ένα δραματικό τουίστ στο τέλος δεν περιέχει τίποτε που να την κάνει "φαντασίας" ή έστω "μυστηρίου". Κάτι που επίσης μου έκανε εντύπωση σε αυτό το βιβλίο, ήταν το εξής παράδοξο: ενώ όλοι οι παρουσιαζόμενοι συγγραφείς έχουν το βιογραφικό τους, ο κατεξοχήν συγγραφέας φαντασίας που υπάρχει ανάμεσά τους, δεν έχει! Δηλαδή μου γράφεις πέντε λόγια για τον Αντόλφο Μπιόι Καζάρες, για την Πατρίτσια Χάισμιθ, για τον Στέφεν Βίνσεντ Μπενέ, για τον Λιριό Χοράκ και τον Ντόναλντ Γουάντρεϊ και τον Γ. Γ. Τζέικομπς, αλλά για τον Φρίτς Λάιμπερ;;; Ούτε κουβέντα;;; Δε γεννήθηκε αυτός, φύτρωσε; Τον βρήκαν στα λάχανα; Τέλωσπάντων, για να πούμε και πέντε πράγματα που έχουν σημασία, πέρα από τις γκρίνιες, το βιβλίο διαβάζεται άνετα. Ξεχώρισα το διήγημα Εκεί Που Πεθαίνει Ο Αστράγαλος, του Λιριό Χοράκ (μια απίστευτη περιγραφή φυγής των ανθρώπων μέσα σε ένα μετακαταστροφικό τοπίο), το υπέροχο και πάντα ανατριχιαστικό Ποδαράκι του Πιθήκου (Monkey's Paw) του Τζέικομπς, που το διαβάζω τουλάχιστον μια φορά κάθε δύο χρόνια και το Στα Νερά Της Βαβυλώνας, του Στέφεν Βίνσεντ Μπενέ, επίσης μετακαταστροφικό, που πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό να δώσει μια αληθοφανή διάσταση και οπτική γωνία παρουσίασης σε όσα ξέρουμε ότι έχουν πιθανότητα να συμβούν.

Ιστορίες από το Αχανές Διάστημα, Ωρόρα/45: Μέτριότατο. Οι περισσότερες ήταν καλούτσικες, όμως η ιστορία με το ντουλάπι του Όλιβερ Νέιλορ, ήταν από μόνη της ένας λόγος να μην το προτίνω σε κανέναν.

Ιστορίες με σκεπτόμενες μηχανές, Ωρόρα/54: Εκτός από το Δισεκατονταετή Ανθρωπο του Ασίμοφ, τον οποίον τον είχα διαβάσει παλαιότερα και μου είχε φανεί απλά εξαιρετικός, τα άλλα τρία διηγήματα (Τζόν Βάρλει-Ανάληψη από την Τράπεζα Μνήμης, Φράνκ Χέρμπερτ-Το Ον Μηχανή, Τομ Μάντοξ-Φιδίσια Μάτια) δε με ενθουσίασαν. Και σημειωτέον ότι και το Μάντοξ και το Χέρμπερτ τους παραδέχομαι στο ότι μπορούν να φτιάξουν πραγματικούς και στέρεους χαρακτήρες για να ντύσουν τις ιδέες τους. Αυτή τη φορά μου φάνηκαν πολύ ακαταλαβίστικοι για να χαλαρώσω και να απολαύσω τη γραφή τους.

Ιστορίες με το Χρόνο και το Θάνατο, Ωρόρα/72: Μέτριο έως αδιάφορο. Σίγουρα όχι κακό όμως.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

ΘΕΛΩ - ΔΕ ΘΕΛΩ

Δεν ξέρω τι ακριβώς με έχει πιάσει τον τελευταίο μήνα και δε θέλω να κάνω τίποτε απολύτως. Αν και για να είμαι ειλικρινής δεν είναι ότι ΔΕΝ έκανα κάτι, είναι ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ να κάνω κάτι. Κι ίσως να με ενόχλησε το ότι ενώ ΔΕ ΘΕΛΩ να κάνω κάτι τελικά ΕΚΑΝΑ κάτι.

Χρμφ.

Πάει ένας μήνας και. Από τη μέρα που τελείωσα το πρώτο γράψιμο της Ερεστής, αδυνατώ να επιθυμήσω να κάνω κάτι. Η μεγάλη μου επιθυμία είναι να μην κάνω τίποτε, πράγμα που κυρίως σημαίνει να λιώνω σε ηλίθια παιχνίδια στον υπολογιστή. Ακόμη κι οι δυο τελευταίες αναρτήσεις ήταν προγραμματισμένες, τις είχα γράψει από τις αρχές Σεπτεμβρίου.

Με αυτόν τον τρόπο έχασα -κι αμέλησα να σας ενημερώσω σχετικά- το 5ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης, που τελείωσε χτες το βράδυ, διάφορους διαγωνισμούς και κινήσεις σχετικές με το φανταστικό στο χώρο και άλλα πολλά.

Τι έκανα; Χμ, δεν ξέρω αν έχω το σθένος να το μοιραστώ μαζί σας. Δούλεψα πάρα πολύ, σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο, άλλωτε περισσότερο κι άλλωτε λιγότερο για να τα καταφέρω, και, πείτε με προληπτική, αλλά δε θέλω να το γρουσουζέψω. Βέβαια είμαι και λίγο παιδάκι σε ορισμένα θέματα, οπότε μάλλον δε θα μπορέσω να το κρατήσω περισσότερο μέσα μου.

Θυμάστε τη Θύμνα; Το αρχαιοελληνικό φάνταζυ; Ε, πήρε το δρόμο της. Έφυγε από τα χέρια μου, έτοιμη να κάνει την τύχη της. Πήρε πάνω από ένα χρόνο να τη διορθώσω, κυρίως γιατί είχα feedback από τέσσερα διαφορετικά άτομα, beta readers, όπως μ' αρέσει να τους λέω. Κι ο καθένας τους, εκτός απ΄τα ορθο-τυπογραφικά λάθη, μου έκαναν διαφορετικές παρατηρήσεις. Το διανοείστε αυτό; 4 άτομα, επί περίπου 200-300 παρατηρήσεις ο καθένας, σε διαφορετικά πράγματα. Άλλαξα δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, 1000 διαφορετικά σημεία του κειμένου. Και μετά αναρωτιόμουν για ποιο λόγο και με ποιον τρόπο οι 45,000 λέξεις της πρώτης γραφής, έγιναν 72,000. Ξέρετε πόσο είναι αυτό σε ποσοστά; 60%. Εξήντα τοις εκατό, και ολογράφως. Πού τα 10% και τα 20% που υπέθετα εγώ αρχικά...

Οπότε πιστεύω ότι δικαιολογήθηκα αρκετά σχετικά με τη σιγή που είχε πέσει στο ιστολόγιο τον τελευταίο μήνα. Φυσικά, μην περιμένετε και καμιά τρομερή πλημμύρα αναρτήσεων γιατί πλησιάζει και το NaNoWriMo. Αν και φέτος έχω άδεια τις πρώτες τρεις εβδομάδες του Νοέμβρη, οπότε τα πράγματα θα πάνε λίγο καλύτερα από πλευράς πραγμάτων που θέλω να κάνω. Σχετικά με το NaNoWriMo, θα ξαναμιλήσουμε, έχω να σας πω αναλυτικά τι είναι και τι σχέδια έχω γι' αυτό.

Πάω να παίξω κανένα παιχνίδι ακόμη, πριν αρχίσουν οι απαιτήσεις.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Πρόσκληση για φαγοπότι στο "Παιγνιδιάρικο Πόνυ"

Αναμετάδοση από το σάιτ της ΑΛΕΦ, για λογαριασμό του Συλλόγου Φίλων Τόλκιν:

Πρόσκληση για φαγοπότι στο "Παιγνιδιάρικο Πόνυ"

Σε καιρούς ταραγμένους, σε καιρούς σκοτεινούς,
η περίσταση θέλει να έχεις φίλους καλούς.
Η απόφαση βγήκε κι είναι πλέον αυτή:
Μαζευτείτε κι ελάτε στη μικρή μας γιορτή!
Σ΄ ένα χώρο που θέλγει μάγισσες, ξωτικά,
μα κι ανθρώπους και νάνους,
θα γενούνε πολλά!
(by Altheliel)

Γιορτάζουμε επτά χρόνια ύπαρξης και δράσης στον θαυμαστό κόσμο της Μέσης-γης και ετοιμάσαμε μιαν ιδιαίτερη γιορτή για τους φίλους μας.

Την Κυριακή 11 Οκτωβρίου, ώρα 2μμ, στον φιλόξενο χώρο του μπαρ "Excalibur" σας περιμένουμε όλους, χόμπιτ, νάνους, ξωτικά, μάγους, ήρωες αλλά και απλούς ανθρώπους, να σας κεράσουμε φρεσκοψημένο γουρουνόπουλο, παραδοσιακές πίτες και νόστιμα γλυκά. Ο κάπελας θα έχει γεμίσει το κελάρι, οι μουσικοί θα έχουν κουρδίσει τα όργανα και ο βάρδος μας θα έχει ετοιμάσει κάτι μοναδικό.

Βγάλτε λοιπόν από τα μπαούλα τα ακριβά βελούδα και τις μεγάλες σας στολές, γυαλίστε την αρματωσιά σας, φέρτε μαζί σας όρεξη, κέφι κι αγάπη για κάθε τι ξεχωριστό και ελάτε να περάσουμε μαζί στιγμές μαγικές που θα σας μείνουν αξέχαστες!

Σύλλογος Φίλων Τόλκιν - The Prancing Pony

Χρηστικές λεπτομέρειες:

- Εμείς φροντίζουμε για το στομάχι, εσείς για το λαρύγγι σας. Τα ποτά επιβαρύνουν τον καθένα μας ξεχωριστά.
- Η ενδυμασία εποχής είναι ευπρόσδεκτη αλλά όχι επιβεβλημένη.
- Το Excalibur βρίσκεται στη οδό Ορμηνίου 4, στα Ιλίσια. (www.excalibur.gr)
- Για δηλώσεις συμμετοχής και ερωτήσεις γράψτε μας στο: greektolkiensociety@gmail.com

Καλώς να ορίσετε στο ταπεινό μας πανδοχείο!

Kate Karageorgi
President Greek Tolkien Society
www.lordoftherings.gr