Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Auto-σαλίγκαρος

Χτες το βράδυ* φτάσαμε τις 70,000 λέξεις στη Δεσίδα. Κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι πολύ, μιας και έχω καταφέρει να γράφω περίπου 1000 την ημέρα, από τη στιγμή που ξανάπιασα το κείμενο στα χέρια μου.

Αλλά και πάλι, όπως συνέβη κι εδώ, υπάρχει ένα μικρό γκλιτς** στο σύστημα.

Ενώ το κείμενο αυξάνεται, η πλοκή δεν προχωράει. Δηλαδή ενώ μοιάζει να πηγαίνει ζουουουουμ! σαν παρουσίαση αυτοκινήτου σε εκπομπή auto-moto, στην ουσία γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, σαν το καβούκι του σαλίγκαρου. Και το κακό είναι ότι ξέρω για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, αλλά γίνεται τόσο υποσυνείδητα που δε μπορώ να το καταπολεμήσω ευθέως και στα ίσια.

Βλέπετε, το δεύτερο μισό της Δεσίδας είναι πολύ ζόρικο. Είναι καταθλιπτικό, στενάχωρο, τραγικό, μεριές-μεριές χυδαίο, εντελώς απελπισμένο και αιματηρό, με στοχευμένη βία εναντίον των γυναικών, προδοσίες από τους πιο αγαπημένους σου, κι ευτυχισμένους ανθρώπους που βλέπεις την καταστροφή να τους πλησιάζει κατά πόδας.

Φαίνεται ότι λειτουργεί και σε μένα, όπως και σε τόσους άλλους, το μοτίβο τριλογίας: το πρώτο βιβλίο είναι λαμπερό, μιας και στην ουσία σου συστήνει τον κόσμο και τους ανθρώπους και τα θαύματά του, το τρίτο είναι λυτρωτικό, προσπαθώντας με φανφάρες και πίπιζες να σε πείσει για το "αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", ενώ το δεύτερο, στριμωγμένο ανάμεσα στα δύο, οφείλει να είναι το σκοτεινότερο, το πιο τραγικό, να ζέχνει απελπισία και απαισιοδοξία (ώστε μετά το τρίτο να λειτουργήσει λυτρωτικά).

Ωραία, δεκτόν. Εφόσον αυτό είναι το σύνηθες να συμβαίνει, δε θα το αρνηθώ. Αλλά πώς το γράφουνε, μου λέτε; Δε μπορείς επί 50,000 λέξεις και δύο τουλάχιστον μήνες που θα μου πάρει, να είσαι μονίμως βουτηγμένος σε ένα θολό κλαψο#$%νικο μιρ-μιρ-μιρ. Ούτε αντέχεις ν' ακούς τους ήρωές σου να κλαίγονται ενώ ξέρεις ποιος απ' όλους τελικά είναι ο παλιάνθρωπος και ποιος θα φάει τη φόλα.

Και να σημειωθεί παρακαλώ ότι γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν αντέχει με κανένα τρόπο την καταπίεση. Με κανέναν απολύτως, σε σημείο που αποφεύγω να βλέπω ακόμη και παλιές ελληνικές κωμωδίες που δείχνουν ανθρώπους να καταπιέζονται (πχ, το "Ένας Νομοταγής Πολίτης" ή το "Είκοσι γυναίκες κι εγώ" ή -το χειρότερό μου- το "Ξύπνα Βασίλη"). Ένας λόγος παραπάνω να με δυσκολεύει η συγγραφή ενός τέτοιου κειμένου.

Γι' αυτό κι ο τίτλος. Ζουουουουουουμ! και σαλιγκάρι. Και να δούμε πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τέτοιες συνθήκες.

*Έχω παρατηρήσει ότι χρησιμοποιώ συχνά αυτήν την εισαγωγή στις αναρτήσεις στις οποίες αναφέρω τη συγγραφική μου πρόοδο. Μάλλον το έχετε βαρεθεί και πρέπει να το αλλάξω, ε;

**Glitch. Αλλά μου αρέσει να το γράφω στα ελληνικά. Μου δίνει την αίσθηση ότι το λέει κάποιος με πελοπονησσιακή προφορά. Γκλ(λι)ιτς.

1 comments:

nihilio είπε...

Ξέρεις τι λένε, αν δε δουλεύει, άλλαξέ το.