Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Αναγνωστικό ημερολόγιο 2011 - Απρίλιος (6)

Ε, ναι, λοιπόν. Τα κατάφερα. Έγραψα το ημερολόγιο του Απριλίου λίγο μετά που εξέπνευσε ο Απρίλιος. Τέτοια είμαι. Χαχα.

Το Στοίχημα των Ανθρώπων, Μιχάλης Σπέγγος: Παράξενο μου φάνηκε. Σαφώς και αναγνωρίζει κανείς τη γραφή του, κι αυτό γιατί έχει ένα ιδιαίτερο ύφος που τον κάνει άμεσα αναγνωρίσιμο. Η ιδέα είναι καλή, απλά ίσως όχι του γούστου μου. Υποθέτω ότι όσοι αγάπησαν την ταινία “8th Wonderland” θα λατρέψουν και το "στοίχημα", αλλά εμένα από τη μία δεν με συγκλόνισε κι από την άλλη έπιασα τον εαυτό μου να διαφωνεί με πολλά σημεία της θεωρίας (άσχετα αν ο συγγραφέας έχει τη λεπτότητα να μην παίρνει ο ίδιος θέση ποτέ -άλλο ένα ατού του τρόπου γραφής). Οι χαρακτήρες είναι πιστοί σ’ αυτό που σου λένε ότι είναι εξαρχής, και πραγματικοί, χειροπιαστοί. Κάπου όμως πλατειάζει. Ενώ θέλω πολύ, δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω το ταξίδι της Νίκης προς την ενηλικίωση. Παραθέτει ανακατεμένες σκέψεις, πράξεις και πεποιθήσεις, σε ένα απέραντο tell, με το show υπαρκτό μεν, αλλά σαφώς υποβαθμισμένο.

Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν, Ανδρέας Καπανδρέου: Φανταστικά διηγήματα εκ Κύπρου ορμώμενα; Χμμμ… Λιχουδιά. Τα απέκτησα λίγες μόνο μέρες μετά που έμαθα γι’ αυτά. Δεν είναι δύσκολο και μάλιστα, στο κεντρικό βιβλιοπωλείο που τα ζήτησα μου τα έφεραν την επόμενη ή μεθεπόμενη μέρα. Ταχύτης. Αυτό που διάβασα ήταν κάτι που το έγραψε ένα άνθρωπος που ξέρει να χρησιμοποιεί σωστά και όμορφα τη γλώσσα, αλλά θέλει λίγη ακόμη προσπάθεια στο στήσιμο της πλοκής, σ’ εκείνο δηλαδή το σημείο του κειμένου που αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για το αν θα γίνει εκείνο το περίφημο «immersion». Θα ήθελα στην επόμενη δουλειά του (που ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι θα ψάξω θα αγοράσω και θα ξεκοκαλίσω εν ριπή οφθαλμού, αμά τη εμφανίσει) να διακρίνω την προσπάθειά του να επεξεργαστεί το δραματουργικό αποτέλεσμα των κειμένων. Κι επίσης θα ήθελα να ασχοληθεί λίγο περισσότερο με τους ίδιους τους χαρακτήρες, να μην τους τοποθετεί απλά μέσα σε κάποιο συμβάν που θα τους αλλάξει τη ζωή. Η καλύτερή στιγμή στο παρόν βιβλίο είναι η Ζωίτσα της «Σχολικής Εκδρομής», η Αλίκη του ομώνυμου κι ο βιβλιοθηκάριος του «Τρομακτικού Μυστικού». Πέραν τούτων, δεν πήρα πολλές πληροφορίες ώστε να συμπαθήσω και να συμπάσχω με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Τέλος εκείνο που πραγματικά θα περίμενα, αλλά δεν το είδα, είναι να υπάρχει μια ομοιομορφία ανάμεσα στα θέματα. Το θέμα κι ο υπότιτλος είναι οι αλλόκοτες ιστορίες. Ο «Αμάρ», η «Γυναίκα που Έπεσε από ψηλά» και το «Μέχρι πού θα πάει αυτή η βαλίτσα;» είναι ξεκάθαρα άσχετα με το χαρακτηρισμό αυτό (σε σύνολο δώδεκα διηγημάτων).

Οι Ναΐτες πετάχτηκαν δίπλα, Γιώργος Τσαντίκος: Κάπου είδα να το παρομοιάζουν με το Λένο Χρηστίδη. Δε θα φέρω αντίρρηση. Θα προσθέσω όμως ότι καταφέρνει να έχει τη δική του άποψη, τη δική του θεματική και τη δική του ματιά. Νομίζω ότι όταν αποφασίσει να γράψει κάτι πολεμώντας τις επιρροές του, τότε θα δούμε ένα αληθινό αστέρι ανάμεσα στους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες. Δηλώνω φαν μετά της αδελφής μου και περιμένουμε το επόμενο.

«Ο τρόμος του Ντάνγουιτς» και «Ο ναός του τρόμου», Χ.Φ. Λάβκραφτ: Γενικά με τον Λαβκραφτ μου συμβαίνει το εξής: Διαβάζω ένα διήγημά το, το λατρεύω και μετά από ένα-δυο μήνες, το ξεχνάω. Περνούν τα χρόνια και κάποια στιγμή μετά από ένα ή δύο χρόνια, επιστρέφω και ξαναδιαβάζω το ίδιο διήγημα και το ξαναλατρεύω, γιατί έχω ξεχάσει τι περιείχε! Τέλειο; Το ονομάζω «Λαβκράφτεια Χρυσοψαρική Μνήμη». Κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά…

Λάχεσις, Στεφανία Καρκαμάνη: Το βρήκα τυχαία στην Πρωτοπορία και μαγεύτηκα από το εξώφυλλό του. Ήταν πραγματικά τέλειο, από τα ωραιότερα των τελευταίων χρόνων. Και το κείμενο του οπισθόφυλλου ξεκινάει με τη φράση «Θεσσαλονίκη 2157». Όπως καταλαβαίνετε, δεν πήρα καν ανάσα πριν το αγοράσω. Δυστυχώς το περιεχόμενο με απογοήτευσε. Η γλώσσα ήταν το μόνο που σώζεται. Η επιλογή του τρόπου με τον οποίο παραθέτει τα γεγονότα είναι αλλοπρόσαλλη (πηδάει μια εδώ και μια εκεί). Οι χαρακτήρες, ενώ δεν είναι καρικατούρες, είναι γραμμένοι με τέτοιον τρόπο που να παίρνω την εντύπωση ότι η συγγραφέας ηθελημένα προσπάθησε να τους κάνει καρικατούρες. Η δε ιδέα είναι σχετικά κοινότυπη: ένα χάπι που σε κάνει να ξεχνάς και οι συνέπειες της χρήσης του. Και στο τέλος, μια υπόσχεση -ή μήπως ήταν απειλή;- για σήκουελ.

6 comments:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ευθυμία Ε. Δεσποτάκη είπε...

Ευχαριστώ για την ανάγνωση, την ανταπόκριση και τη χολή. Σε κάθε περίπτωση, αυτή είναι η γνώμη μου για το βιβλίο σας, την οποία έχω κάθε δικαίωμα να την εκθέτω δημοσίως, όπως κάνετε κι εσείς όταν εκδίδετε ένα βιβλίο. Όπως επίσης κι εσείς έχετε κάθε δικαίωμα να μην δέχεστε παρά μόνο τις καλές κριτικές, καθώς μαρτυρά ο ενικός, η "ηλιθιότητα", το "δηλητήριο" και το "βράσιμο στο ζουμί μου", όπως επίσης και το ότι "δεν ξέρω πώς είναι να με αγαπούν". Καλά Χριστούγεννα και σε σας.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ευθυμία Ε. Δεσποτάκη είπε...

Το μόνο προφανές εδώ είναι ότι ενοχλείστε από τη γνώμη μου. Τα κείμενα του ιστολόγιου αυτού δεν είναι κριτική, ούτε και σεμινάριο γραφής για να σας βοηθήσω να γίνετε καλύτερη. Το ποιον ενδιαφέρει η γνώμη μου, λυπάμαι, δεν είναι στη δική σας δικαιοδοσία να το ορίζετε, παρά σε εκείνων που με διαβάζουν. Θα ήταν επίσης πολύ καλό να σταματήσετε τους χαρακτηρισμούς, γιατί εκτός από μένα αυτά που γράφετε τα διαβάζουν κι άλλοι και εκτίθεστε. Και μιας και αναφέρετε τσιτάτα της λαϊκής θυμοσοφίας, ορίστε κι ένα που πιστεύω ακράδαντα: τα σκουπίδια είναι πολύ περισσότερα των αριστουργημάτων.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ευθυμία Ε. Δεσποτάκη είπε...

Η άποψή σας είναι σεβαστή όπως βλέπετε, μιας και τα τρία σχόλιά σας δημοσιεύτηκαν. Η δική μου άποψη είναι αυτή που αναφέρεται ως άνω, σε ένα προσωπικό ιστολόγιο, που δεν αποτελεί σημείο βιβλιοπροτάσεων, αλλά εκτός των άλλων, ένα αναγνωστικό ημερολόγιο. Το αν ζηλεύω, αν γράφω και πώς γράφω, η ηλικία μου και το πόσα έργα μου έχω εκδώσει, αν θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο λογοτέχνη και πόσο δουλεύω το κάθε μου έργο, δεν έχει σε τίποτε να κάνει με το αν είμαι κριτικός τέχνης. Που ΔΕΝ είμαι, αλλά εσείς πολύ βολικά αυτό υποστηρίζετε. Σας καληνυχτίζω κι εγώ λοιπόν, Σαββατιάτικα, και σας εύχομαι καλές πωλήσεις και καλύτερες εκδόσεις.