Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Αγνώστου αναλογίας

Την Παρέσσα την ξεκίνησα το καλοκαίρι, λίγο πριν ή λίγο μετά το τέλος της Δεσίδας. Ειλικρινά δεν ξέρω αν πρώτα τελείωσα τη Δεσίδα και μετά έγραψα τις πρώτες σκηνές της Παρέσσας. Έχω την αίσθηση ότι αυτά τα δύο πράγματα έγιναν ταυτόχρονα, σαν να μη μπορούσα να κρατηθώ, κι έπρεπε να ξεκινήσω την Παρέσσα άμεσα. Φυσικά αυτό ξεφούσκωσε μετά από λίγο κι έμεινε το κείμενο των δέκα, δεκαπέντε χιλιάδων λέξεων να χωνεύει, ώσπου να ξαναβρώ την όρεξή μου γι’ αυτό.

Η όρεξή μου ήρθε μέσα Γενάρη. Πράγμα μάλλον σπάνιο για μένα, μιας και συνήθως γράφω από μέσα Απρίλη έως και αρχές φθινοπώρου (έξω το NaNoWriMo). Αυτό είναι το συγγραφικό μου όπτιμουμ. Πάντως δε γράφω συστηματικά. Χίλιες λέξεις σήμερα, μηδέν για τρεις μέρες, τρεις χιλιάδες μετά. Αλλοπρόσαλλα. Το καλό είναι ότι από ένα σημείο κι ύστερα δε γράφω μπούρδες. Θέλω να πω, πολλές φορές η πρώτη γραφή απογοητεύει ακόμη κι εμένα την ίδια. Αυτή τη φορά, τη εξαιρέσει του πρώτου κεφαλαίου, είμαστε σε καλό δρόμο. Ή μάλλον σε καλύτερο δρόμο.

Κάτι που επίσης βοηθάει -πέρα από την καλή διάθεση που σου αφήνει ένα καλό πρώτο πέρασμα- είναι το ότι έχω επιτέλους αποστασιοποιηθεί από τα πιθανά μεγέθη. Δε με ενδιαφέρει πια να το βιβλίο θα γίνει εκατό, εκατόν πενήντα ή διακόσιες χιλιάδες λέξεις. Δεν πά’ να γίνει τρακόσιες… Συμπλήρωσα τις πενήντα χιλιάδες λέξεις χτες. Σε πόσες τελικές λέξεις αναλογούν;



Ε, λοιπόν, δε με νοιάζει μία. Αρκεί να λέει αυτά που θέλω εγώ. Και προς το παρόν αυτό συμβαίνει. Εκτός…

Εκτός από ένα συγκεκριμένο κομμάτι της πλοκής. Όπως προσπάθησα να εξηγήσω και στον πιο πιστό μου επιμελητή, αν θέλω να γράψω το σενάριο Α, τότε πρέπει να εγκαταλείψω το σενάριο Β. Αλλά το σενάριο Β μού αρέσει πάρα πολύ, είναι πολύ δραματικό και αναδεικνύει και τους χαρακτήρες δύο από τους σημαντικότερους ήρωες. Από την άλλη το σενάριο Α είναι το μόνο πιθανό έτσι όπως έχω φέρει τα πράγματα... Το μόνο αληθοφανές. Κι έχω αποδείξει πάμπολλες φορές πόσο προτιμώ την αληθοφάνεια έναντι άλλων χαρακτηριστικών της αφήγησής μου.

Κι ύστερα είναι και το άλλο. Μερικές φορές, ειδικά όταν μια ιστορία μού είναι πολύ αγαπητή, έχω την εντύπωση ότι δεν την επινοώ. Σκύβω πάνω από το χαρτί, διαβάζω αυτό που έχω ήδη γράψει κι αντί να πω «όχι δε μ’ αρέσει έτσι», λέω «όχι δεν ΕΓΙΝΕ έτσι». Η διαδικασία της δημιουργίας περιέχει μερικές τέτοιες στιγμές απόλυτης εισόδου μέσα στο κείμενο, ένα ανοιγόκλεισμα του ματιού που νομίζεις όχι ότι το επινοείς, αλλά ότι το θυμάσαι. Όχι, δεν ξανακατάπιε την προσβόλα ο Έλενος. Όχι, δεν έκλαψε η Παρέσσα δίπλα στο ποτάμι. Όχι, δεν ήρθε ατσαλάκωτη η Λαλέντζα στο Ανατολικό Φρούριο, ούτε κι η Γρηγόρα συνήλθε αμέσως από το πενηνταήμερο κώμα.

Κι όταν τελειώσουν όλες οι διορθώσεις θα είμαι σε θέση να περηφανεύομαι ότι τα θυμήθηκα όλα όπως έγιναν. Και στη σωστή τους αναλογία.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Η φαντασία δεν είναι μόνο κελτική

Η παρουσίαση του Κορακιού, με τίτλο "Η φαντασία δεν είναι μόνο κελτική", μάς βρήκε κι εγώ ακόμη να γράψω κάτι εδώ. Ας είναι όμως. Δεν είναι ότι αργεί η κριτική, απλά ωριμάζει. Από την πρόσκληση:




Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ σας προσκαλούν την Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011 στις 07.00 μ.μ. στο Βιβλιοπωλείο Πατάκη (Ακαδημίας 65, Αθήνα) στην παρουσίαση των βιβλίων:

Κοράκι σε άλικο φόντο του Ελευθέριου Κεραμίδα

και

Το δίχτυ του ουρανού από τη σειρά Μύθοι των Οτόρι της Λίαν Χέρν

Για τα βιβλία θα μιλήσουν οι: Μαρία Τοπάλη, ποιήτρια, Μάκης Πανώριος, συγγραφέας-
ηθοποιός και Ελευθέριος Κεραμίδας, συγγραφέας

Προβολή φωτογραφιών: Αντώνης Τσούλος


Να με ψάξετε στο κοινό. Θα είμαι περίπου στις μεσαίες καρέκλες...