Τα 20 πρώτα

Eχτές το βραδάκι, το στοίχημα που έχω βάλει εδώ, να διαβάσω 150 βιβλία μέσα στο 2009, έφτασε στο σημείο-σταθμό των 20 βιβλίων. Ευκαιρία να σας τα παρουσιάσω όλα μαζί, μιας και για να τα παρουσιάζω ένα προς ένα θα μου πάρει πολύ καιρό, τον οποίο δεν πολυδιαθέτω.

Πάμε, με σειρά ανάγνωσης:

Soul Music, Terry Pratchett. Αρχίζω, μετά το δωδέκατο βιβλίο του Δισκόκοσμου που έχω διαβάσει, να ανακαλύπτω ένα μοτίβο στη γραφή, ή μάλλον στις πλοκές του Τέρρυ Πράτσεττ. Αρχετυοική-παύλα- πρωτόγονη δύναμη που που είναι φυλακισμένη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πέρα από την ανθρώπινη αντίληψη προσπαθεί να διαφύγει προς το αντιληπτό και να κυριαρήσει στον κόσμο. Στην προσπάθεια αυτή, θα "καταλάβει" το σώμα ή το πνεύμα κάποιου ή κάποιων ανθρώπων, οδηγώντας τους με σταθερά βήματα προς την καταστροφή τους.

Επιστροφή στο Μέλλον, Διαμαντής Φλωράκης. Δεν είναι το πρώτο βιβλίο του υπέροχου αυτού ανθρώπου που διαβάζω, ούτε και η πρώτη φορά που το διαβάζω. Όμως είναι η πρώτη φορά που οι λέξεις κατακάθησαν στο μυαλό μου και πήραν το σωστό τους , το πραγματικό τους μέγεθος. Κάπου αλλού μιλώντας γι' αυτό το βιβλίο, είπα ότι πήρα μια ιδέα για το πραγματικό ύψος της σκέψης του Διαμαντή Φλωράκη. Και το επαναλαμβάνω κι εδώ, ύψος, κι όχι βάθος, διότι ο Διαμαντής Φλωράκης είναι ένας γίγαντας της σκέψης. Γι' άλλη μια φορά, χάρηκα που έκανα τη γνωριμία του τον Οκτώβρη που μας πέρασε, χάρηκα τόσο πολύ, που είναι δύσκολο να σας μεταφέρω τη χαρά μου αυτή.

Ρέιβεν Σίτυ, η τελευταία Βαβέλ, Χάρης Χριστοφορίδης. Μια βουτιά στους νέους Έλληνες συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Και ποια είναι η κατάληξη; Έχω διχαστεί. Στην αρχή νόμισα ότι θα έγραφε το Blade Runner. Ύστερα αναγνώρισα σκηνές από το Robocop. Πιο μετά μου θύμισε Johny Mnemonic και στο τέλος rpg με φιρεμπόλες. Πλοκή με τρύπες μεγάλες, με τα πάντα να έρχονται βολικάν στον πρωταγωνιστή. Ηρωικοί και τίμιοι τρίτοι χαρακτήρες -μα ούτε ένας να μην του τη φέρει στο τέλος;- που πάνε ηρωικά στο θάνατο. Άλλο να περνάς και ν' αφήνεις πίσω σου πτώματα κι άλλο να φεύγεις κι αυτοί που σε αποχαιρετάνε να πάνε να γίνονται πτώματα με τη θέλησή τους. Χώρια η υπερβολική χρήση της άνω τελείας, οι ελληνικούρες στους διαλόγους -και οιαγγλικούρες επίσης-, οι κάπως "άδειοι" χαρακτήρες κι άλλες αδυναμιες της γραφής αυτής καθεαυτής. Και παρ' όλα αυτά... Ομολογώ το διασκέδασα. Έχει κάτι από την αισθητική του Μικρού Ήρωα, του Μικρού Καουμπόυ, της Μάσκας και του Μυστηρίου, όπου ξέρεις ότι στην επόμενη σελίδα θα διαβάσεις κάτι εξώφθαλμα φτιαχτό κι όμως δε σε πειράζει. Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να γελάει -να γελάει!- με το ότι στη μοναδική πόλη που έμεινε στη γη (πουθενά δεν αναφέρει πώς έγινε κι έμεινε μόνο αυτή) ο σκληροτράχηλος ντετέκτιβ καπνίζει Lucky Strike κι ακούει τζαζ. Ελάχιστα με ενόχλησε το γεγονός ότι μένει σε κάποιο από τα ψηλά πατώματα των ουρανοξυστών, αλλά παθαίνει ίλιγγο με το παραμικρό, ειδικά στα σημεία που ο συγγραφέας θέλει να δείξει πόσο ψηλά είναι το μέρος... Σε κάποια συνέντευξή του (Athens Voice, 17/7/2008), ο Χριστοφορίδης είπε ότι θέλησε να μαζέψει όλα τα κλισέ μαζί και να τα χρησιμοποιήσει. Δεκτόν. Αλλά στην επόμενη δουλειά του θα ήθελα να δω κάτι πραγματικά δικό του.

Η γραμμή του Χρόνου, Σταύρος Μουντουφάρης. Τρίτη γεύση από ελληνική επιστημονική φαντασία. Διαδραματίζεται στο Ηράκλειο του σήμερα (ή του πάντοτε, όπως λέει κι ο ίδιος ο συγγραφέας) και μιλάει για "κάτι" που ενώνει ξαφνικά δύο timelines, εκείνη του σημερινού Ηράκλειου κι εκείνη του Χάνδακα, τις μέρες της λήξης της πολιορκίας του από τους Οθωμανούς, το 1669. Είναι γενικά καλογραμμένο, σαν βιβλίο, με ωραία σκηνικά, ενδιαφέροντες, τριτεύοντες χαρακτήρες και σχετική αληθοφάνεια λαβκραφτικού είδους (είναι δηλαδή καλά μπλεγμένη η πραγματικότητα κι η ιστορικότητα με το φανταστικό κομμάτι). Στα αρνητικά του, μια μικρή αφέλεια στην πλοκή, πολλοί κεντρικοί χαρακτήρες, όχι πολύ καλά σκιαγραφημένοι, και μια αίσθηση που θυμίζει λίγο παλπ λογοτεχνία. Ενδιαφέρον βιβλίο όμως, ειδικά στο πώς καταφέρνει να αποδομεί την καθημερινότητα μιας ελληνικής πόλης του σήμερα (πράγμα που εγώ δεν έχω καταφέρει να κάνω ποτέ...)

Το 13ο Κρανίο, Οδυσσέας Γκρέι. Πρόκειται για άλλο ένα βιβλίο της NPN Theory (όλα τα βιβλία και οι ταινίες μπορούν να γίνουν πιο ενδιαφέροντα αν προσθέσει κανείς Ναΐτες, Πειρατές ή Νίντζα), μόνο που... είναι πετυχημένο! Ειλικρινά, ποτέ δεν περίμενα ότι θα έλεγα κάτι τέτοιο για ένα βιβλίο τέτοιας θεματολογίας. Κι όμως. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από έναν σκίπερ (καπετάνιο) σε ιστιοφόρα, ο οποίος καλείται να αναλάβει ένα ναύλο στο Αιγαίο. Το ταξίδι ξεκινάει σαν αρχαιολογική, περίπου λάθρα, εκδρομή και καταλήγει με πολύ μυστήριο. Μπλέκονται πολλά θέματα μέσα, οι Εσσαίοι, οι Ναϊτες (εξού το το ΝΡΝ), η αίρεση των Καθαρών, οι Αζτέκοι, και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί... Ο συγγραφέας φαίνεται να ξέρει πού πατάει, και -αν δεν έκανε πολύ μεγάλη έρευνα για να μπορέσει να το γράψει- τότε αποτελεί ολόκληρη κινητή εγκυκλοπαίδεια από μόνος του. Από πλευράς γραφής είναι λίγο φλύαρος και καποιες στιγμές γίνεται και κουραστικός, περιγράφοντας όλη τη διαδικασία του απόπλου και του κατάπλου, αλλά εντάξει, τι να κάνουμε, του το συγχωρούμε. Επίσης κάποιες φορές ρέπει προς το μελόδραμα, αλλά τουλάχιστον δεν το κάνει στις σκηνές σεξ (πράγμα που προσωπικά με απογοητεύει όταν συμβαίνει σε άλλα βιβλία).

Τα Πονοτρόνια κι οι Αναρχικοί του Απόλυτου, Διαμαντής Φλωράκης. Σίγουρα κάτι απ' όσα θα ήθελε ο συγγραφέας του να μου πει, δεν τα έπιασα, όχι γιατί δεν είναι γραμμένα καλά, αλλά γιατί δεν έχω τόσο διερευνητική σκέψη. Οι ιδέες του, αν και είναι περισσότερο φιλοσοφικές παρά θέμα πλοκής, είναι από μόνες τους κάθε μία ένα βιβλίο 1000 σελίδων. Χαίρομαι που δεν διάβασα τα Πονοτρόνια, ή όποιο άλλο βιβλίο του κ.Φλωράκη, παλαιότερα, παρ' όλο που είχα αγοράσει κάμποσα από αυτα, εδώ και τέσσερα ή πέντε χρόνια. Πριν από το σήμερα, δε θα μπορούσα να τα τοποθετήσω εκεί που τους αξίζει, στην εκτίμησή μου.

Οι εκλεκτοί, Θωμάς Λάσκαρης. Κάτι σαν το Μόρταλ Κόμπατ, γραμμένο από ένα Ελληνόπουλο του σχολείου. No further comments.

Ο τελευταίος της συντεχνίας, Τάσος Ρούσσος. Ένα παράξενο φανταστικό διήγημα, λίγο πιο ελαφρύ από το στυλ του Καφκα και του Λεμ, αλλά αρκετά θλιβερό και καταπιεστικό. Μιλάει για το γυρολόγο Γιακόμπ, που φτάνει στην Κοιλάδα, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως την τελευταία φορά που την είχε επισκεφτεί.

Αν τρελαθεί ο Αυτοκράτορας και άλλα παραμύθια από το Γαλαξία, Βίκτωρ Νέτας. Με ήρωες το Παιδί του Γαλαξία, το Μικρό Πρίγκηπα και τον Αντουάν Ντε Σαιν-Εξυπερύ, ο συγγραφέας κάνει μια περιήγηση στα σημαντικά ιστορικά γεγονότα των ετών 1997-2004. Το κείμενο θα είχε πάρα πολλές προοπτικές, αν είχε αποφασίσει τι θα ήταν (παραμύθι ή δημοσιογραφική αναφορά), αν οι ήρωές του ήταν πρωτότυποι κι όχι οι ήρωες του Εξυπερύ κι αν απουσίαζαν κάθε δυο-τρεις σελίδες αποσπάσματα από το άλλο βιβλίο του Εξυπερύ, τη "Γη των Ανθρώπων".

Taltos, Steven Brust. Η τρίτη νουβέλα της σειράς Vlad Taltos, όπου εξιστορείται η γνωριμία του Βλαντ με τους Ντραγκέραν φίλους του. Εντυπωσιακό σα δομή, πολύ fanta-bubble, που λεει κι ένας φίλος και ωραίες ιδέες.

Phoenix, Steven Brust. Ακόμη μια νουβέλα από το σύμπαν του Βλαντ Τάλτος. Είναι ένα παράξενο βιβλίο, που ενώ νομίζεις (εγώ τουλάχιστον) ότι μπορείς να προβλέψεις τι θα γίνει μετά, τελικά... δε μπορείς. Για την ακρίβεια πλάνταξα στο κλάμα τρεις η ώρα τη νύχτα, γιατί δε μπορούσα να το αφήσω, ΕΠΡΕΠΕ να μάθω τι θα γίνει στο τέλος...

Αμνός, το κατά Σκαμπηίλ, παιδικού φίλου του Ιησού, Ευαγγέλιο, Christopher Moore. Κωμωδία στην οποία περιγράφονται τα υποτιθέμενα χαμένα χρόνια της ζωής του Ιησού, από τα δώδεκα μέχρι τα τριάντα. Χαριτωμένο είναι, χωρίς πολλές απαιτήσεις, θα μπορούσε να είναι κλάσεις ανώτερο και μάλιστα χωρίς να προκαλεί το θρησκευτικό αίσθημα κανενός. Όπως είναι γραμμένο, υποθέτω ότι θα έχει προβλήματα.

Έξω από τη Γκρίζα Χώρα, Δημήτρης Βανέλης. Υπέροχο βιβλίο, καταπληκτική εικονογράφησητης Ντανιέλας Σταματιάδη, τίποτε δηλαδή που δεν θα το περίμενες από το συγγραφέα του και τον εικονογράφο του. Δυο Ξωτικά της Γκρίζας Χώρας όπου τα πάντα είναι άρρωστα, βρώμικα και γκρίζα, αποφασίζουν να την εγκαταλείψουν ψάχνωντας να βρούν τα Χρώματα και τη Μουσική, ώστε να φτιάξουν δώρα που θα τα χαρίσουν το ένα στο άλλο. Είναι σκληρότερο απ' όσο ακούγεται και πολύ μαγικότερο απ' όσο δείχνει. Το διάβαζα αργά, για να μην τελειώσει...

Ιστορίες με Φαντάσματα, Ανθολογία Ωρόρα Νο. 47 . Χωρίς σχόλια.

Ιστορίες με Λυκάνθρωπους/2, Ανθολογία Ωρόρα Νο. 58. Επίσης χωρίς σχόλια.

Οι Φόνοι του Σιμπαλμπά, Lyn Hamilton. Αστυνομικό που ρέπει προς το άρλεκιν χωρίς το σεξ. Θα ήταν διασκεδαστικό αν ήμουν στην παραλία και δεν είχα τίποτε άλλο να διαβάσω.

Το Αυγό του Παλιατζή, Μάριος Βερέττας. Ένα παραμύθι για μικρά αλλά και λίγο μεγαλύτερα παδιά, ευχάριστο σαν παραμύθι και με τροφή για προβληματισμό και περαιτέρω συζήτηση.

Ο Θίασος της Χίμαιρας, Οδυσσέας Γκρέι. Περίμενα πολύ περισσότερα από αυτό το βιβλίο, σε σχεση με αυτά που είδα στο πρώτο βιβλίο του Οδυσσέα Γκρέι, το 13ο Κρανίο. Ναι, η γλώσσα παραμένει απλή και κατανοητή, ναι, η πλοκή είναι -σχετικά- ενδιαφέρουσα, αλλά οι χαρακτήρες πάσχουν σοβαρά. Εκτός από τον κεντρικό ήρωα, που υποτίθεται ότι είναι ο ίδιος ο Οδυσσέας Γκρέι και συγγραφέας του 13ου Κρανίου, όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες έχουν ένα λούστρο ανωτερωτίτιδας και μυστηρίου, που καταντάει παιδιάστικο. Ο δε κεντρικός ήρωας παρουσιάζεται σαν ένας έξυπνος άνθρωπος και "ψημένος" στη ζωή, ο οποίος όμως αφήνεται να άγεται και να φέρεται από τους λουστραρισμένους με μυστήριο υπόλοιπους χαρακτήρες. Στο όλο σκηνικό μπορεί κανείς να προσθέσει ατελείωτους διαλόγους σχετικά με την πορεία και τα συνήθεια της ανθρωπότητας, οι οποίοι πέραν του ότι τραβούν σε μάκρος, γίνονται -ορισμένοι- σε παράξενες ώρες, στις οποίες ο καθείς θα προτιμούσε να κάνει (και να διαβάσει) κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα διασκεδαστικό βιβλίο, όμως πάσχει σοβαρά από αληθοφάνεια σε σχέση με την αποτύπωση και τα κίνητρα των χαρακτήρων του.

Ο Καρβάλιο στην Κουζίνα, Κιμ Αράνδα. Επιλογή από σκηνές των μυθιστορημάτων με τον Πέπε Καρβάλιο, σχετικές με το φαγητό. Αν και ο Μονταλμπάν, ο συγγραφέας του Καρβάλιο, έχει γράψει ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία, τις Ανήθικες Συνταγές, δεν καταλαβαίνω τι λόγο ύπαρξης έχει ένα βιβλίο που θα μας μιλάει για το τι και πού τρώει ο ντετέκτιβ.

Πολιτικώς ορθότερα παραμύθια, James Finn Garner. Σάτυρα των παιδικών παραμυθιών ειπωμένων απαλείφοντας ότι δεν είναι "πολιτικώς ορθόν". Το βιβλίο είναι το δεύτερο με παρόμοιο τίτλο, το πρώτο, "Πολιτικώς Ορθά Παραμύθια" δεν έχω καταφέρει να το βρω ακόμα.

Φρέσκα

Τα τελευταία δύο χρόνια, κοιτάω στα ράφια των βιβλιοπωλείων και δε μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου.


Ελληνικό φανταστικό. Σε όλους τους εκδοτικούς οίκους.


Έλεγα, σαν παιδί κι εγώ, ότι δε θα ζούσα αρκετά για να το δω αυτό. Ότι η ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού είναι για την κατανάλωση των φίλων (όσων αντέχουν) των συγγραφέων. Ότι το περισσότερο κοινό που θα μπορούσαμε να έχουμε εμείς που γράφουμε φανταστικό θα ήταν σε κάποιο σχετικό φόρουμ, όπως το sff ή καμμιά λέσχη, όπως η ΑΛΕΦ.


Κι όμως τα τελευταία δύο χρόνια I see fantastic people (για να παραφράσω και το παιδάκι στο γνωστό θρίλερ). Πέρα από την όποια mainstream περιπετειούλα που μπλέκει (ανάκατα, μαζί με Ναΐτες και το Βατικανό) λίγα ψιχία μαγείας ή τρόμου ή επιστημονικής φαντασίας, βλέπω και έργα ολόκληρα που δε θα μπορούσαν παρά να είναι ο ορισμός της φανταστικής λογοτεχνίας: Το Βασίλειο της Αράχνης του Γιάννη Πλιώτα, οι συλλογές διηγημάτων του Παναγιώτη Κούστα και του Αλέκου Παπαδόπουλου, νέα βιβλία από παλιούς γνωστούς, την Ανθίππη Φιαμού, τη Βασώ Χρήστου, το Διαμαντή Φλωράκη, το Σταύρο Μουντουφάρη, το Δημήτρη Καλαμβρέζο, τον Περικλή Μποζινάκη, νέα ονόματα, όπως ο Στυλιανός Μαυράκης, ο Κωνσταντίνος Μίσσιος, ο Χάρης Χριστοφορίδης, ο Σάββας Γρηγοριάδης, ο Κωνσταντίνος Παπαχρήστου. Ακόμη κι εγώ έκανα τα βηματάκια μου προς τα ράφια και παρά το υπέρβαρο του θέματος, με αντέξανε.



Πολλά ονόματα.



Κι έρχονται κι άλλα. Μέσα στις προηγούμενες δεκαπέντε μέρες έμαθα για νέες εκδόσεις στο χώρο του φανταστικού, από νέους Έλληνες συγγραφείς και μάλιστα όλες είναι προγραμματισμένες για το Φλεβάρη του 2009. Τώρα δηλαδή. Τώρα! Και είναι όλες αν όχι πολλά υποσχόμενες, τότε σκέτα υποσχόμενες.

Το πρώτο βιβλίο, του οποίου η επικείμενη έκδοση με εξέπληξε ευχάριστα είναι του Αντώνη Κρύσιλα, με τίτλο "Στο Στόμα του Διαβόλου", από τις εκδόσεις Platypous. Τον Κρύσιλα τον είχα διαβάσει πρώτη φορά στις ανθολογίες της Ωρόρα κι είχα κατενθουσιαστεί. Μάλιστα, η ιστορία που θυμάμαι έχει τον ίδιο τίτλο, "Στόμα του Διαβόλου" και δημιουργεί ένα ελαφρά έως εντελώς κθουλικό πλαίσιο στην πραγματικότητα της ελληνικής πόλης. Μια ομάδα παιδιών σε ένα σχολείο του σήμερα για να δεχτεί στους "κόλπους" της το νεοφερμένο παιδί, το υποβάλλει στη δοκιμασία του θάρρους: θα πρέπει να μπει στο Στόμα του Διαβόλου, έναν εγκαταλελειμμένο οχετό κοντά στο σχολείο. Το τι επακολουθεί, καλύτερα να το ανακαλύψετε μόνοι σας, πάντως αν το μυθιστόρημα είναι τόσο καλό όσο το διήγημα, τότε υποθέτω πως μιλάμε για μεγάλη και σίγουρη επιτυχία. Με μεγάλη μου χαρά μάλιστα ανακάλυψα κι άλλο ένα βιβλίο του ίδιου συγγραφέα, το "Μικρό Μεγάλο Ταξίδι", από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Δυστυχώς δεν έχω άλλες πληροφορίες γι' αυτό, αλλά μόλις πληρωθώ από τη δουλειά, μάλλον θα πάω να το αναζητήσω...

Το δεύτερο βιβλίο είναι του Κωνσταντίνου Μίσσιου (καμμία σχέση με το Χρόνη Μίσσιο), και λέγεται "Ο Λέκγουελ και οι Ξεχασμένοι Θεοί", από τις εκδόσεις Διόπτρα. Υποθέτω ότι ο ίδιος ο Κωνσταντίνος είναι ακόμη σε κατάσταση σοκ από τη χαρά του που το πήρε επιτέλους στα χέρια του, γι' αυτό και το χαρακτηρίζει ως "εντελώς χάλια" και "τούβλο κανονικότατο" και "σίγουρα αν δεν αρέσει σʼ όσους το διαβάσουν μπορούν να κλείσουν καμιά τρύπα στον τοίχο". Προσωπικά, από τα αποσπάσματα που έχει ανεβάσει κατά καιρούς, είτε στο προσωπικό του μπλογκ, είτε στο sff.gr, πιστεύω ότι μια καλή ροπαλιά στο κεφάλι θα τον έφερνε στα συγκαλά του... Αν κρίνω δηλαδή από το πρώτο του βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων "Η Νύχτα Της Λευκής Παπαρούνας", (again εκδόσεις Διόπτρα), αναμένω τουλάχιστον κάτι εντυπωσιακό.

Σχετικά με το τρίτο βιβλίο, είμαι ελαφρώς διχασμένη. Ο συγγραφέας έχει άλλη μια παρουσία στον εκδοτικό στίβο, αλλά ήταν μαθητής του Λυκείου τότε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ένα βιβλίο αρκετά κάτω του μετρίου (όχι ότι δεν υπάρχουν μαθητές του Λυκείου που γράφουν πολύ άνω του μετρίου, αλλά πώς να το κάνουμε, αν κρίνω από τον εαυτό μου, το γράψιμό μου άρχισε να στρώνει από τα είκοσι και μετά). Οπότε η ερώτηση είναι η εξής: έχει όντως εξελιχθεί η γραφή του νεαρού Μάριου Κουτσούκου από τότε; Ελπίζω πως ναι κι επίσης ελπίζω ότι το "Ηλιοβασίλεμα Στην Ατλαντίδα" (εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί) θα είναι μια ακόμη προσθήκη στη λίστα μου με τα αγαπημένα βιβλία.

Αυτά τα νέα από τον εκδοτικό χώρο για το μήνα Φεβρουάριο. Τώρα υπάρχουν μερικά ακόμη προσεχώς, όπως η Τρελοφρένια της νέας Πέγκυ (η Blondbrained από το sff, καλή μου θα πρέπει να μου πεις το επίθετό σου, δε μπόρεσα να το βρω) από τις εκδόσεις Χαραμάδα, την Καρδιά του Δαίμονα του Ντίνου Χατζηγεωργίου από το Οξύ, το νέο, 20ο βιβλίο του Διαμαντή Φλωράκη και το Πέρα Από τη Γη των Θεών, του επίσης νέου Αντώνη Πάσχου, όμως αυτά θα πρέπει να έρθει το καλοκαίρι κι ίσως και το φθινόπωρο για να τα δούμε. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Μέχρι τότε θα έχω πολλά βιβλιαράκια να μου κρατάνε παρέα, και θα είναι ελληνικά και φανταστικά.

Λεμονιά φυτρωμένη στην άμμο

Το παρακάτω κείμενο είναι από τα πρώτα (αν όχι ΤΟ πρώτο) μικρό διήγημα που έχω γράψει. Είχα μάλιστα το θράσος να το στείλω και στο διαγωνισμό του περιοδικού ELLE, στον οποίο φυσικά δεν έπιασα μία. Κοίταξα την ημερομηνία που το τελείωσα κι ανατρίχιασα. 26 Ιουνίου 1997. Πού πήγανε δώδεκα χρόνια παρά κάτι, μου λες;

Πάνε δυο χρόνια που ’φυγες. Τυλιγμένος στη δροσιά του υγρού πρωινού, ανέβηκες στα κύματα τα παλιρροιακά κι εξαφανίστηκες πίσω τους, αρπαγμένος από το καρυδότσουφλο που έλεγες καράβι. Δυο χρόνια κι η ανάμνησή σου μόνη με δροσεύει και με θρέφει.

Για χάρη σου μονάχα στέκομαι εδώ στο γιαλό, όπως συνηθίζαμε και κοιτώ τη αγαπημένη σου θάλασσα. Πόσο πιο δυνατή να είναι η αγάπη της από τη δική μου και την προτίμησες;

Η ανάμνηση του κορμιού σου πάνω στο δικό μου... Η αίσθηση της γυμνής σου πλάτης στον κόρφο μου, τα δάχτυλά σου να μου χαϊδεύουν τα πόδια. Κι εγώ να σκύβω στον ύπνο σου και να σκιάζω το παιδιάστικο κεφάλι σου, κουτέ, δεν σου ’χουν πει να μην κοιμάσαι κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού; Κι όλο έλεγες: «Ψυχή μου, τι όμορφα μυρίζεις ...»

Πόσες φορές μου ψιθύρισες τα μυστικά σου και τα όνειρα... Μικρό ναυτόπουλο, έγινες άντρας στα μπράτσα μου, τρύγησες τους καρπούς μου να δροσέψεις κι έμαθες τόσα για τον κόσμο.

Πάνε δυο χρόνια που’φυγες κι ο χωρισμός πονάει περισσότερο απ’το μαχαίρι που με χάραξες, από τις πληγές που άκαρδα με γέμισες, «για να με θυμάσαι πάντα σου αφήνω σημάδια, ‘ανήκεις σε εκείνον’ θα λένε όσοι θα θέλουν να γείρουν πάνω σου»...

Ω, αγαπημένε, η απουσία σου μαραίνει τη θωριά μου...

Γύρισε να στολιστώ με άνθη και γιορτινή να σε καλωσορίσω.

Σε περιμένω, με τις φωνές των ναυτικών που πρώτη φορά πιάνουν λιμάνι στο γιαλό, «θάμασμα μεγάλο», λένε, «ποιος ξανάδε θλιμμένη λεμονιά φυτρωμένη στην άμμο;»