Δράκουλας

Είναι κάποια βιβλία που όλοι μιλούν γι' αυτά αλλά σπάνια κάποιος τα διαβάζει. Βιβλία που έχουν γίνει πια σύμβολα στον καθημερινό λόγο, όπως ο Τάρας Μπούλμπα, ο Συρανό Ντε Μπερζεράκ, η Κυρία με τις Καμέλιες. Ή η Κόλαση του Δάντη. Ή ο Φρανκενστάιν.


Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και ο Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ, (εκδόσεις Στοχαστής) τουλάχιστον για μένα. Ενώ η λογοτεχνία τρόμου και το φανταστικό είναι οι μεγάλες μου αδυναμίες, το χεράκι δεν πήγαινε στο βιβλίο που περίμενε υπομονετιά στο ράφι τόσον καιρό. Προχτές με τα χιόνια, λοιπόν, και με την ευκαιρία που είχα συντροφιά, έκατσα και το διάβασα φωναχτά στη συντροφιά μου. Κι ύστερα το μεσημέρι της Δευτέρας είδαμε και την ταινία.

Δεν υπάρχουν σχόλια για να κάνει κανείς. Το βιβλίο είναι πραγματικά αρχετυπικό, είναι κάτι που απετέλεσε πρότυπο για τα επόμενα. Η αδυναμία του ήταν μόνο η ηλικία του: Όλοι οι βικτωριανοί του ήρωες ανταλλάσσουν συνεχώς όρκους αιώνιας φιλίας, οι άντρες είναι γενναίοι κι οι γυναίκες χλωμές και αγνές.


Ούτε και για την ταινία μπορώ να πω πολλά. Για μένα είναι η ωραιότερη ερωτική ταινία αν όχι όλων των εποχών, τότε των τελευταίων πολλών χρόνων. Από τον Γκάρυ Όλντμαν και τον Άντονυ Χόπκινς μέχρι την σκηνοθεσία και το ελαφρώς πειραγμένο σενάριο όλη η ταινία αποπνέει μια απίστευτη μαγεία. Χαρακτηριστικά την είχα δει για πρώτη φορά το 1992, στο σινεμά, όπου είχα πάει μόνη μου (και για όσους δεν ξέρουν να υπολογίζουν έτη, ήμουν στην Τρίτη Λυκείου κι ετοιμαζόμυον για τις Πανελλήνιες.) Από τότε ακόμη το Bram Stoker's Dracula ασκεί επάνω μου μια υπνωτιστική εξουσία, δε μπορώ ποτέ να αρνηθώ να τη δω.

Και μιας και πήρα στη σειρά τα Βαμπίρ, το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω θα είναι ο Δράκουλας Λυόμενος του Μπράιαν Άλντις. Έτσι για να μην φύγω από το κλίμα.