Φούουουρια, φούρια-φούρια.

Όπως θα έλεγε κι ο μέγιστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.

Έζησα μερικές πολύ έντονες μέρες το μήνα που μας πέρασε. Από αγωνία για το αν τελικά θα βαφτίσω τη μπουμπού (που τελικά βάφτισα), από αγωνία για τα εργασιακά μου και τα προσωπικά μου, μέχρι αγωνία για τα γραψίματά μου. Όλες ατές οι μέρες ήταν τόσο αγχωμένες που δε μπόρεσα να σηκώσω κεφάλι. Αναρωτιέμαι αν αυτό μου έκανε καλό ή κακό τελικά.

Έχω περίπου μια εβδομάδα που προσπαθώ να ηρεμήσω και μόλις τώρα τα κατάφερα. Για την ακρίβεια την Παρασκευή το απόγευμα που βγήκα με μια φίλη μετά από αρκετό καιρό για ένα καφεδάκι της προκοπής. ήταν μα ωραία βραδιά που συνεχίστηκε ωραιότερα ακόμα.

Μένει μόνο μια εκκρεμότητα που με αγχώνει λιγάκι, αλλά δεν είναι και πολύ πιεστική. Έχω να διαβάσω δύο βιβλία για το Ινδιάνικο φάνταζυ που πάω να γράψω, και δεν έχω καταφέρει ακόμη ούτε το ένα. Αλλά πού θα μου πάει, θα το καταφέρω κι αυτό.

Λίγο αποδιοργανωμένη η σκέψη μου αυτές τις μέρες. Είναι που τώρα καταφέρνω και βάζω τα πράγματα στη θέση τους. ίσως να κρατήσει λίγο ακόμη αυτό, αλλά έχω ένα project στα σκαριά, που θα ανεβαίνει λίγο-λίγο στην Κροκοσυλλέκτρια. Μπορεί να βοηθήσει κι αυτό λιγάκι.

Α ριβεντέρτσι.