Αυτό που είσαι κι αυτό που κάνεις

Κάποιος πολύ αγαπημένος φίλος έτυχε κάποτε να ανεχτεί ένα κατεβατό από παράπονα που είχα για τη ζωή μου. Ερωτήσεις κι απορίες φιλοσοφικής φύσεως κυρίως, σχετικά με το ποια είμαι, πού πάω, ποιος έφτιαξε τον κόσμο και τέτοια, που τα περνάμε όλοι μας μια φορά στη ζωή μας, σαν την ιλαρά.

Όταν λοιπόν έφτασα στα σημείο που αναρωτιόμουν γιατί τελικά οι απορρίψεις των κειμένων μου από εκδοτικούς οίκους δε με ενοχλούν τόσο όσο βλέπω άλλους να ενοχλούν (μήπως έχω κάτι, γιατρέ μου;), εκείνος με κάθε σοβαρότητα -και σας ορκίζομαι ότι είναι πολύ σοβαρός άνθρωπος- μου απάντησε.

"Γιατί το γράψιμο είναι αυτό που κάνεις κι όχι αυτό που είσαι."

Δεν ξέρω αν αληθεύει αυτό. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, από την τρίτη δημοτικού που έγραψα το πρώτο μου ποιματάκι πάνω στο κουτί της κούκλας μου. Κι από την άλλη, έρχονται κάτι νέα σαν το σημερινό, σε επίσημες επιστολές και φιλικό τόνο, που σου λένε ότι

"Θα θέλαμε να σας πληροφορήσουμε ότι, μετά από προσεκτική θεώρηση του περιεχομένου, καταλήξαμε στην απόφαση να μην το συμπεριλάβουμε σε κάποια από τις σειρές μας για το λόγο ότι η θεματολογία και ο τρόπος γραφής δεν εμπίπτουν στα εκδοτικά μας ενδιαφέροντα την παρούσα χρονική στιγμή."

Και στ' αλήθεια βλέπεις ότι ο ως άνω σοβαρός κύριος πρέπει να έχει κάποιο δίκιο.

Η Θύμνα (γιατί αυτή ήταν που έφαγε την πόρτα) δεν έχει τελειώσει το ταξίδι της ακόμη. Έχω άλλες δυο ή τρεις μεριές που θέλω να τη στείλω, να δω αν θα καταφέρει να συγκινήσει κάποιον επαγγελματία του χώρου. Κι αν τελικά έχασε άλλους τρεις μήνες από τη ζωή της, τι πειράζει; Τα κείμενα, όπως κι οι άνθρωποι πρέπει να μένουν πιστά σ' αυτό που είναι. Κι έτσι κι εκείνη, όπως κι εγώ, δεν ΕΙΝΑΙ οι πόρτες που τρώει. Οι πόρτες κι η πιθανή της έκδοση θα είναι κάτι που θα ΚΑΝΕΙ. Το τι είναι η Θύμνα... Ε, αυτό ξέρουν να το πουν όσοι έχουν διαβάσει ένα κομμάτι της.

Ακριβώς όπως ο αγαπημένος μου φίλος είχε διαβάσει ένα κομμάτι της ψυχής μου κι ήξερε να μου πει τι είμαι εγώ.