Σχέδιο Φράκταλ, Κώστας Χαρίτος, Σειρά μου μετά από τόσον καιρό, να διαβάσω κι εγώ το Σχέδιο Φράκταλ. Ομολογώ ότι δίσταζα να το πιάσω, όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί φοβόμουν. Γενικά, όταν κάτι ξεκινάω να το διαβάσω έχοντας υψηλές προσδοκίες από αυτό τείνω να κουτρουβαλιάζομαι με άσχημο τρόπο σε μέρη που δεν ήταν εξαρχής τόσο αναμενόμενο να βρεθώ.Και τελικά είναι αυτό ακριβώς που περίμενα. Αν και δεν ξέρω αν είναι αυτό ακριβώς που περίμενε ν' ακούσει ο Κώστας από μένα.
Ξεκινάω να το διαβάσω, λοιπόν. Αμέσως διακρίνω αυτό που όλοι όσοι το διάβασαν διέκριναν: την ευκολία στη γλώσσα. Με τρόπο πολύ οικείο, καταφέρνει να σου περάσει όχι μόνο εξωφρενικά δύσκολες έννοιες (για μένα τουλάχιστον) όπως εκείνη του φράκταλ και του τι κάνει το CERN, αλλά ταυτόχρονα και σου δώσει την καθημερινότητα δύο εντελώς διαφορετικών σημείων στο χάρτη: μιας φυσικού μετά των προβλημάτων της κι ενός μυθοβιογράφου μετά των δικών του προβλημάτων.
Το δεύτερο αξιοπρόσεκτο σημείο είναι οι ιδέες που ξεπετάγονται σε σημεία που δεν τα περιμένεις. Η ίδια η σύλληψη του μυθοβιογράφου είναι εξαιρετική, όπως κι η ασθένεια του πρώην της Λίζα. Ο τρόπος με τον οπίων συναντιούνται οι κεντρικοί ήρωες επίσης.
Κι όμως παρά τις πολύ καλές εισαγωγικές γεύσεις, το σύνολο του βιβλίου με άφησε μάλλον αδιάφορη. Η πλοκή έρεε, αυτό είναι αλήθεια. Και πήγαινε πού; Εξαρχής, παρεκτός από κάποια επιμέρους θέματα, πήγαινε εκεί που ήξερα ότι θα πάει. Δε με εξέπληξε ούτε στην κορύφωσή της, ούτε στις στιγμές που περίμενα ότι θα με εκπλήξει, όπως ας πούμε στη σκηνή της γνωριμίας των δύο ή στη σκηνή που ο Φοίβος παίρνει ένα παράξενο e-mail. Γενικά είχα την εντύπωση, ανά πάσα στιγμή, πως το πράγμα θα κυλούσε υποτονικά και ανά πάσα στιγμή, ακόμη κι όταν η αφήγηση έφτανε σε στιγμές μεγάλης έντασης, η αίσθηση αυτή του υποτονικού δεν έλεγε να με αφήσει. Και δυστυχώς το τέλος ήταν μάλλον βιαστικό κι οι αιτίες των κακών να κάνουν το κακό ελλιπείς, σε σημείο που αναρωτήθηκα ποιος έδινε τελικά όλα αυτά τα λεφτά.
Παρά τα όσα έγραψα παρά απάνω, περιμένω την επόμενη εκδοτική κίνηση του Χαρίτου με τρομερό ενδιαφέρον. Ένα βιβλίο που με έκανε να το διαβάσω μέσα σε ελάχιστες μέρες, παρά τα ελαττώματα που θεωρώ ότι έχει, είναι αν μη τι άλλο καλός οιωνός για τη συνέχεια. Άλλωστε μιλάμε για το πρώτο βιβλίο ενός συγγραφέα με εξαιρετική πένα.
X-Arnikos, Ο μαθηματικός μου είναι εξωγήινος, Νατάσα Μπαρτζή. Ένα μάλλον άτεχνο ως προς τις απαιτήσεις παιδικό βιβλίου επιστημονικής φαντασίας. Η ιδέα του είναι καλή, αλλά την υποστηρίζει ελάχιστα. Ωστόσο διασκέδασα κάποιες στιγμές.
Ο Τύμβος και άλλα διηγήματα, Χ. Φ. Λάβκραφτ. Αν εξαιρέσει κανείς ένα-δυο προβλήματα στη μετάφραση (ευτυχώς όχι περισσότερα) ήταν ένα ξεκούραστο και ξέγνοιαστο κλασσικό ανάγνωσμα τρόμου. Παρ’ όλο που έχω διαβάσει κι άλλες φορές αυτές τις ιστορίες, ποτέ δεν αρνούμαι στον εαυτό μου την ευχαρίστηση μιας ακόμη ανάγνωσής τους.
Η Πτώση του Οίκου των Άσερ... και παραλλαγές, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Τόμας Ντις, Ρέι Μπράντμπερυ, Μπράιαν Στέιμπλφορντ. Πρόκεται για μια θεματική ανθολογία, με αφορμή το κείμενο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε και τις παραλλαγές των Τόμας Ντις, Ρέι Μπράντμπερυ, Μπράιαν Στέιμπλφορντ να ακολουθούν. Ήταν αρκετά διασκεδαστικό και ενδιαφέρον, αν και προσωπικά δεν τρελαίνομαι για το πρωτότυπο κείμενο.
Η Βιβλιοθηκάριος της Βασόρας, Jeanette Winter. Ένα βιβλίο που περιγράφει την πραγματική ιστορία της βιβλιοθηκάριου της πόλης Βασόρα, που κατάφερε να σώσει το 70% των βιβλίων του ιδρύματος, εν μέσω του πολέμου. Έχει παιδική εμφάνιση αλλά ενήλικο περιεχόμενο, όπως περίπου το Περσέπολις της Μαριάν Σατραπί.
Η Κρύπτη των Καπουτσίνων, Γιόζεφ Ροτ. Χαρακτηρίζεται στο αυτάκι του βιβλίου ως αριστούργημα, πλην όμως εγώ ξέρω ότι ήταν πολύ tell κι ελάχιστο show. Η δε ιστορία του νεαρού ευγενούς Γερμανού που ξεκινάει πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο και καταλήγει λίγο πριν την άνοδο του Χίτλερ, με ένα σωρό ακατανόητα επεισόδια, μου φάνηκε να απέχει πολύ από το χαρακτηρισμό της ως αριστουργήματος. Η επανάληψη της φράσης «πάνω από τα κρυστάλλινα ποτήρια που πίναμε, σταύρωνε ήδη ο θάνατος τα χέρια του» μάλλον με έκανε να γελάω, παρά να φρίττω από τον τρόμο.
Ρετρό στην ομίχλη, Άγκαθα Κρίστι. Τι σχόλιο να κάνει κανείς, η Κρίστι είναι η Κρίστι. Μόνο που ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου ήταν Sleeping Murder και δεν περιέχει ούτε ρετρό στοιχεία, ούτε ομίχλες...
Συντίπας, ή οι πανουργίες των γυναικών, Αγνώστου Άραβα συγγραφέα ένα είδος Χαλιμάς, που ήταν πολύ διασκεδαστικό, παρά την ηλικία του.
Hittite Fortifications c. 1650-700 BC, Konstantin Nossov. Πολύ όμορφο και προσεγμένο βιβλίο που μου έδωσε μεγάλες ιδέες σχετικά με την τριλογία που γράφω αυτήν την εποχή.
Γυρισμένα Λόγια, Κώστας Καφαντάρης. Μάλλον φλύαρο κι απεριποίητο και με εντελώς άκυρο περιεχόμενο. Υποτίθεται ότι αναφέρεται στις κατάρες, αλλά αν έγραφα εγώ, που είμαι φιλολογικώς άσχετη, μια πραγματεία σχετικά με τις κατάρες μάλλον θα την έκανα πιο περιποιημένη. 
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου