Πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα, να γεμίσει τα πνευμόνια της με την υγρασία του ποταμού. Η αψιά μυρωδιά της σεκόγιας που καίγεται της είπε ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Όσο θα υπήρχαν σεκόγιες και τάξοι, η πόλη δεν είχε τίποτε να φοβάται. Κάθε φορά που κάποιος από τους στύλους στα Χοροστάσια θα σάπιζε, θα τον αντικαθιστούσαν μ’ έναν καινούργιο. Κι όσο υπήρχαν Χοροστάσια στις γειτονιές, όσο οι άνθρωποι θα τιμούσαν τα τέσσερα στοιχεία χορεύοντας, τότε όλα θα πήγαιναν καλά. Δε φοβόταν τίποτε η Τσοτς, που το ολόκληρό της όνομα ήταν Τσοτσμινγκού, δηλαδή η Γυναίκα Αραποσίτι.
-- Θαλασσινά Κοχύλια (Μυθιστόρημα in progress)
(Κάθε Δευτέρα, 100 λέξεις από την συγγραφική συγκομιδή της εβδομάδας που μας πέρασε. Ακόμα κι αν είναι ατημέλητες.)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου