Van Helsing (2004)

Λίγες φορές έχω δει ταινία που να με κάνει να θέλω να γελάω με λυγμούς. Τις περισσότερες από αυτές τις λίγες φορές η ταινία είναι κωμωδία και δικαιολογεί το κατόρθωμά της. Τι γίνεται με τις υπόλοιπες όμως;

Ας πάρουμε μια υποθετική κατάσταση. Παίρνεις ένα dvd από την ταινιοθήκη σου, το βάζεις στο μηχάνημα και στρογγυλοκάθεσαι στον καναπέ. Σκεπάζεσαι και με μια κουβερτούλα -χιονιάς γαρ- και περιμένεις να δεις το Van Helsing. Και τι βλέπεις;

Καταρχήν ασπρόμαυρη εικόνα και το εργαστήρι του δόκτορος Φρανκεστάιν. Παρακαλώ; Παίρνεις το κουτί του dvd και του ρίχνεις μια ματιά. Μήπως έκανες λάθος; Van Helsing δεν είπε; Η Ολλανδική νέμεση του Κόμητος Δράκουλα; Τι δουλειά έχει ο Φρανκεστάιν; Τι δουλειά έχει ο Φρανκενστάιν;

Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και λες, άντε ας του δώσω μια ευκαιρία. Πέφτουν τα γράμματα και επιτέλους εμφανίζεται ο Βαν Χέλσινγκ, λίγο γκαγκά στην εμφάνιση, μαλλούρα και στέτσον, ωσαν τον Κλιντ Ίστγουντ, αλλά λες εντάξει, θα το αντέξω κι αυτό. Και είναι... είναι... είναι... στο Παρίσι... και... και... και... κυνηγάει... τον... τον... τον... δρ. Τζέκυλ και τον κ. Χαίντ.

Ξεροκαταπίνεις, μανούλα μου, μανούλα μου, μανούλα μου, δε θέλω άλλο, θα το φάω όλο το φαΐ μου! Αλλά πού λύπηση ο κ. σεναριογράφος... Έρχεται και η μυστική οργάνωση των παπάδων, έρχεται και το οπλοπολυβόλο, έρχεται η νιτρογλυκερίνη, μια σκηνή σαν από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, οι δυο σύντροφοι που διασχίζουν τα χιονισμένα βουνά, ο λυκάνθρωπος, ο νεκροθάφτης από το Λούκυ Λουκ, κάτι γκρέμλινς που είναι λέει παιδιά του Δράκουλα, κακοί νάνοι σαν τους ρακοσυλλέκτες του Τατουίν στο Star Wars, το Αριστερό Χέρι του Θεού (ήμαρτον Κύριε και μνήσθητί μου όταν έρθεις εν τη βασιλεία Σου) και μια φόρμουλα που αντιστρέφει τη λυκανθρωπία.

Αναπνέεις ακόμη, αν και τα πολλά γέλια κόβουν την ανάσα. Φυσικά δε θα αναπνέεις για πολύ ακόμη, γιατί επικεντρώνεσαι στις ερμηνείες, οι οποίες φυσικά είναι ασορτί με το σενάριο... Από το τραγικό τρέξιμο της πριγκήπισσας (των τσιγγάνων βεβαίως-βεβαίως) Άννας και το εξίσου τραγικό ντύσιμό της μέχρι τη δραματική κορύφωση του ίδιου του Βαν Χέλσινγκ, όπου κλαίει λες και του καθαρίζουνε τη μούρη με οξέα φρούτων, μέχρι τον Δράκουλα που σπάει τον καρπό κι έχει κουάφ του κομμωτηρίου, μέχρι το απαράδεκτο τέρας του Φράνκενστάιν ("whyyyyyyy?????"), μέχρι το λυκάνθρωπο, μέχρι τις νύφες του Δράκουλα ("Mariska, kill the stranger!" και "Feed, my darlings!"), η μια χειρότερη από την άλλη, η μια πιο τραγική από την άλλη -με την κακή έννοια της τραγικότητας!

Μια κάκιστη ταινία εν γένει που μπορείς μόνο να τη δεις αν είσαι με παρέα και η γειτονιά σηκώνει να γελάς δυνατά ως αργά το βράδυ και να λοιδωρείς υψιφώνως τον άνθρωπο που τόλμησε να χρηματοδοτήσει αυτήν την απίστευτη πατάτα.

Ούτε καν το Ζουν Ανάμεσά μας (They Live) δεν είναι τόσο κακό. Αλλά γι' αυτό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.