Υπάρχουν ακόμη κάποια σχόλια που χρωστάω, ίσως και όχι μόνο από το 2011, σχετικά με βιβλία που έχω διαβάσει. Κάνω σοβαρές προσπάθειες να τα σχολιάσω όπως τους πρέπει, αλλά είναι κάποια κείμενα που απλά δε θέλουν να γραφτούν, βρε παιδί μου.
Βάσει Σχεδίου, Μπάμπης Αρώνης. Θεατρικό για την ακρίβεια, που διαπραγματεύεται με επιτυχία τολμώ να πω, την αλήθεια και το ψέμα της βίας. Τρόμος, πραγματικός. Κουβάρι που δε μπορείς να ξεμπλέξεις εύκολα. Κι όταν τελικά βρίσκεις μια άκρη, είσαι σίγουρος ότι είναι αυτή που πρέπει να τραβήξεις για να ξετυλιχτεί; Η εικόνα είναι από τις παραστάσεις του έργου που παίχτηκε στη Β' Σκηνή του θεάτρου Άλμα, πέρσι το χειμώνα.
Η μάγισσα του φωτός, Γαβριέλλα Κασουλίδου. Ανήκει στο είδος των βιβλίων που αγγίζουν το πνευματικό κι όχι το φανταστικό, όμως δε με ενόχλησε καθόλου. Ξεκινάει δυσκίνητα, με ανακατεμένες σκέψεις και γεγονότα και με "λόξυγκες" στη γλώσσα και το ύφος, αλλά μετά απογειώνεται, δίνοντας μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία, συγκινητική, αλλά και με τις δικές της τρίλιες ηθικού διδάγματος. Οι οποίες τρίλιες δε με χάλασαν, παρά που πολλές από αυτές δεν τις συμμερίζομαι.
Η Δάδα της Περσεφόνης, Α. Γ. Σακελαρίου. Είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο, από ένα νέο συγγραφέα με πολύ ταλέντο και όραμα. Αυτό που λείπει είναι η προπόνηση, με την έννοια ότι κάποιες φορές η αφήγηση τού γλιστράει από τα χέρια και δεν εξελίσσεται ομαλά. Η ιστορία μιλάει για μια πανσιόν με όνομα Δάδα της Περσεφόνης, στο βουνό πάνω από το χωριό Μαύρος Κούτσουλας κάπου στην Ήπειρο, η οποία πανσιόν γίνεται θέατρο δαιμονικών εμφανίσεων. Στο εξώφυλλο χαρακτηρίζεται ως μαύρη κωμωδία, αλλά έχει μέσα πολύ ζόρικες εικόνες, πέρα από την σκαμπρόζικη περιγραφή των ηθών και των εθίμων των Μαυροκουτσουλιωτών...
Ο Δαιμονιστής, Αύγουστος Κορτώ. Μου το είχε προτείνει ένα πολύ καλός φίλος πριν από δύο περίπου χρόνια. Το είχα αγοράσει, αλλά ξέρετε τώρα, τα βιβλία στη βιβλιοθήκη μου παίρνουν ειδικό βάρος με την αναμονή. Λοιπόν, αν αυτό πήρε ειδικό βάρος από την αναμονή, αναρωτιέμαι τι βάρος θα είχε αν το διάβαζα επιτόπου. Καταρχήν ανήκει στο ελληνικό φανταστικό. Δεν το επιθυμεί όμως. Ξεκινάει άγαρμπα, με πολύ tell και συνεχίζει λίγο καλύτερα, με το tell όμως να εξακολουθεί να μας ζαλίζει, όπως σε όλα τα σύγχρονα ελληνικά βιβλία που τα ψυχογραφήματα πρέπει ανυπερθέτως να είναι tell, ή μάλλον TELL. Διαθέτει μια χαριτωμένη ιδέα, κι αυτή άγαρμπα δοσμένη, -πιθανότατα γιατί ο συγγραφέας αγνοεί τις συμβάσεις του φανταστικού- και πολλές σκηνές που οι Άγγλοι θα τις έλεγαν disturbing. Επίσης παραθέτει κι ένα πολύ φιλολογικό-παύλα-φιλοσοφικό κομμάτι όπου εξηγεί την άποψή του ότι μόνο ο έρωτας μεταξύ αντρών μπορεί να είναι αγάπη γιατί (να το διαβάσετε, δε σας λέω γιατί, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο). Και το τέλος είναι πολύ βιαστικό και χωρίς κορύφωση. Πιο "κορυφωμένο" είναι το κομμάτι πριν το τέλος. Γενική εντύπωση: ένα βιβλίο εύκολο να το διαβάσεις, με κάμποσες σκληρές σκηνές, αλλά κατά τη γνώμη μου χωρίς να αξίζει τον ντόρο που προκάλεσε.
Η Μαγική Εκδρομή, Μιχάλης Μακρόπουλος. Ένα πολύ γλυκό, αλλά και πολύ φλύαρο βιβλίο, που θα μπορούσε να είναι δύο διηγήματα των 2000 λέξεων το καθένα. Η φλυαρία του με λίγωσε, χωρίς να μου προσφέρει κάτι.
Η Σάλπιγγα της Αποκάλυψης, Κωνσταντίνος Γρίβας. Ε, Γρίβας είναι αυτός. Πολύς στρατός, πολλές περιγραφές οπλικών συστημάτων, υπερστρατιώτες και πυρηνικά όπλα. Περιορισμένη λογοτεχνική αξία. Πέρα από αυτό όμως, ο Γρίβας είναι μια κατηγορία ελληνικού φανταστικού μόνος του. Military futuristic fiction made in Greece.
Το Τελευταίο Ροδοπέταλο, Εύη Κατιδιώτη. Μια εφηβική, κοριτσίστικη ιλουζιόν, γραμμένη με τρυφερότητα. Συνίσταται σε όσους αναρωτιούνται τι κάνουν τα κορίτσια στο γυμνάσιο στην ώρα των θρησκευτικών ή άλλες τέτοιες βαρετές ώρες. Γράφουν τέτοια. Κι εγώ έχω γράψει ένα ή τρία, δε θυμάμαι. Στα 15 μου.
Το φυλακτό του Ποσειδώνα, Γλυκερία Καραγκούνη. Άλλο ένα εφηβικό βιβλίο που προσπαθεί σκληρά, αλλά δεν καταφέρνει να με πείσει. Οι τρύπες στην πλοκή είναι απίστευτες, η προοικονομία σε κάποια σημεία ανύπαρκτη, οι χαρακτήρες κλισέ και όχι αρχετυπικοί κι οι επιρροές από τον Χάρρυ Πότερ περισσότερες απ' όσες θα μου άρεσαν, αν και καλά κρυμμένες για όσους δεν έχουν διαβάσει Ρόουλινγκ. Το μόνο που σώζεται είναι η καλή πρόθεση και η γλώσσα, που είναι σταθερή και επιπέδου.
Επιπλέον, θα μου επιτρέψετε να μην πω τίποτε για τα εφτά αδημοσίευτα ελληνικά λογοτεχνήματα που διάβασα μέσα στο Δεκέμβρη που μας πέρασε. Ελπίζω και προσεύχομαι στο Flying Spaghetti Monster να τα ταχταρίσω τυπωμένα στα χέρια μου μια μέρα. Ως τότε όμως, σιγή και μελέτη.
Το Τραγούδι του Χρόνου Βιβλίο Πρώτο: Η Χώρα των Χαμένων Ευχών, Γιώργος Χατζηκυριάκος. Γι’ αυτό θα μιλήσουμε σε ξεχωριστή ανάρτηση.
Βάσει Σχεδίου, Μπάμπης Αρώνης. Θεατρικό για την ακρίβεια, που διαπραγματεύεται με επιτυχία τολμώ να πω, την αλήθεια και το ψέμα της βίας. Τρόμος, πραγματικός. Κουβάρι που δε μπορείς να ξεμπλέξεις εύκολα. Κι όταν τελικά βρίσκεις μια άκρη, είσαι σίγουρος ότι είναι αυτή που πρέπει να τραβήξεις για να ξετυλιχτεί; Η εικόνα είναι από τις παραστάσεις του έργου που παίχτηκε στη Β' Σκηνή του θεάτρου Άλμα, πέρσι το χειμώνα. 
Η μάγισσα του φωτός, Γαβριέλλα Κασουλίδου. Ανήκει στο είδος των βιβλίων που αγγίζουν το πνευματικό κι όχι το φανταστικό, όμως δε με ενόχλησε καθόλου. Ξεκινάει δυσκίνητα, με ανακατεμένες σκέψεις και γεγονότα και με "λόξυγκες" στη γλώσσα και το ύφος, αλλά μετά απογειώνεται, δίνοντας μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία, συγκινητική, αλλά και με τις δικές της τρίλιες ηθικού διδάγματος. Οι οποίες τρίλιες δε με χάλασαν, παρά που πολλές από αυτές δεν τις συμμερίζομαι. 
Η Δάδα της Περσεφόνης, Α. Γ. Σακελαρίου. Είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο, από ένα νέο συγγραφέα με πολύ ταλέντο και όραμα. Αυτό που λείπει είναι η προπόνηση, με την έννοια ότι κάποιες φορές η αφήγηση τού γλιστράει από τα χέρια και δεν εξελίσσεται ομαλά. Η ιστορία μιλάει για μια πανσιόν με όνομα Δάδα της Περσεφόνης, στο βουνό πάνω από το χωριό Μαύρος Κούτσουλας κάπου στην Ήπειρο, η οποία πανσιόν γίνεται θέατρο δαιμονικών εμφανίσεων. Στο εξώφυλλο χαρακτηρίζεται ως μαύρη κωμωδία, αλλά έχει μέσα πολύ ζόρικες εικόνες, πέρα από την σκαμπρόζικη περιγραφή των ηθών και των εθίμων των Μαυροκουτσουλιωτών... 
Ο Δαιμονιστής, Αύγουστος Κορτώ. Μου το είχε προτείνει ένα πολύ καλός φίλος πριν από δύο περίπου χρόνια. Το είχα αγοράσει, αλλά ξέρετε τώρα, τα βιβλία στη βιβλιοθήκη μου παίρνουν ειδικό βάρος με την αναμονή. Λοιπόν, αν αυτό πήρε ειδικό βάρος από την αναμονή, αναρωτιέμαι τι βάρος θα είχε αν το διάβαζα επιτόπου. Καταρχήν ανήκει στο ελληνικό φανταστικό. Δεν το επιθυμεί όμως. Ξεκινάει άγαρμπα, με πολύ tell και συνεχίζει λίγο καλύτερα, με το tell όμως να εξακολουθεί να μας ζαλίζει, όπως σε όλα τα σύγχρονα ελληνικά βιβλία που τα ψυχογραφήματα πρέπει ανυπερθέτως να είναι tell, ή μάλλον TELL. Διαθέτει μια χαριτωμένη ιδέα, κι αυτή άγαρμπα δοσμένη, -πιθανότατα γιατί ο συγγραφέας αγνοεί τις συμβάσεις του φανταστικού- και πολλές σκηνές που οι Άγγλοι θα τις έλεγαν disturbing. Επίσης παραθέτει κι ένα πολύ φιλολογικό-παύλα-φιλοσοφικό κομμάτι όπου εξηγεί την άποψή του ότι μόνο ο έρωτας μεταξύ αντρών μπορεί να είναι αγάπη γιατί (να το διαβάσετε, δε σας λέω γιατί, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο). Και το τέλος είναι πολύ βιαστικό και χωρίς κορύφωση. Πιο "κορυφωμένο" είναι το κομμάτι πριν το τέλος. Γενική εντύπωση: ένα βιβλίο εύκολο να το διαβάσεις, με κάμποσες σκληρές σκηνές, αλλά κατά τη γνώμη μου χωρίς να αξίζει τον ντόρο που προκάλεσε. 
Η Μαγική Εκδρομή, Μιχάλης Μακρόπουλος. Ένα πολύ γλυκό, αλλά και πολύ φλύαρο βιβλίο, που θα μπορούσε να είναι δύο διηγήματα των 2000 λέξεων το καθένα. Η φλυαρία του με λίγωσε, χωρίς να μου προσφέρει κάτι. 
Η Σάλπιγγα της Αποκάλυψης, Κωνσταντίνος Γρίβας. Ε, Γρίβας είναι αυτός. Πολύς στρατός, πολλές περιγραφές οπλικών συστημάτων, υπερστρατιώτες και πυρηνικά όπλα. Περιορισμένη λογοτεχνική αξία. Πέρα από αυτό όμως, ο Γρίβας είναι μια κατηγορία ελληνικού φανταστικού μόνος του. Military futuristic fiction made in Greece. 
Το Τελευταίο Ροδοπέταλο, Εύη Κατιδιώτη. Μια εφηβική, κοριτσίστικη ιλουζιόν, γραμμένη με τρυφερότητα. Συνίσταται σε όσους αναρωτιούνται τι κάνουν τα κορίτσια στο γυμνάσιο στην ώρα των θρησκευτικών ή άλλες τέτοιες βαρετές ώρες. Γράφουν τέτοια. Κι εγώ έχω γράψει ένα ή τρία, δε θυμάμαι. Στα 15 μου. 
Το φυλακτό του Ποσειδώνα, Γλυκερία Καραγκούνη. Άλλο ένα εφηβικό βιβλίο που προσπαθεί σκληρά, αλλά δεν καταφέρνει να με πείσει. Οι τρύπες στην πλοκή είναι απίστευτες, η προοικονομία σε κάποια σημεία ανύπαρκτη, οι χαρακτήρες κλισέ και όχι αρχετυπικοί κι οι επιρροές από τον Χάρρυ Πότερ περισσότερες απ' όσες θα μου άρεσαν, αν και καλά κρυμμένες για όσους δεν έχουν διαβάσει Ρόουλινγκ. Το μόνο που σώζεται είναι η καλή πρόθεση και η γλώσσα, που είναι σταθερή και επιπέδου. 
Καλό Αίμα, Κακό Αίμα, Ελεωνόρα Σταθοπούλου. Νόμιζα ότι ήταν φανταστικό, αλλά δεν είναι. Στην πραγματικότητα είναι τόσο mainstream που απορώ γιατί έβαλαν τη λέξη "φαντασία" στο οπισθόφυλλο. Πέραν τούτου, είναι ένα από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα φέτος. Μαύρο, κατάμαυρο, με τρομερούς χαρακτήρες (και μιλάμε για καμιά εικοσαριά διηγήματα έτσι; δηλαδή για τουλάχιστον πενήντα τρομερούς χαρακτήρες!), γνώση της χρήσης του λόγου για να δημιουργήσει ατμόσφαιρα, εξαιρετικό ύφος, τρομερές πλοκές, τι να λέμε τώρα; Διάβαζα ένα διήγημα, ήθελα να κοπανίσω το κεφάλι μου στον τοίχο από τη μαυρίλα του και όταν τελείωνε ξεκινούσα με διεστραμμένα λυσσαλέα χαρά το επόμενο.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου