Ε, ναι, καθυστερώ με επιμονή. Τι να γίνει, κάποια πράγματα δε μπορείς να βιάσεις, πόσο μάλλον τη διάθεση και την τεμπελιά… Αλλά τελικά κάνω αυτό που λέω, ακόμη κι αν καθυστερώ. Κι ιδού τα βιβλία που διάβασα το Γενάρη, λίγες μέρες πριν φύγει κι ο Φλεβάρης.
Η Καινούρια Διαθήκη του Σμου, Γιώργος Τυρίκος-Εργάς: Περίμενα αυτό το βιβλίο με προσμονή απίστευτη. Δεν ξέρω αν με συνέπαρε ή αν επαληθεύτηκαν οι ελπίδες μου όμως. Σαφώς πέρασα όμορφα μαζί του, αλλά κάποια πράγματα με έκαναν να σκαλώσω, όπως κάποιοι λόξυγκες στις περιγραφές και στη χρησιμότητα κάποιων εκ των χαρακτήρων. Επίσης, αυτό που αλήθεια δεν το περίμενα είναι μια κάπως μονόπαντη αντιμετώπιση των ηρώων, μια σαφής τάση να καταδικάσει τους «αγγέλους», έναντι κάποιων ασαφών «δαιμόνων». Η απουσία μιας ισορροπίας σε αυτό το θέμα αποδυνάμωσε την δυναμική του βιβλίου.
Το Δακτυλίδι της Ταμάρις, Μέρος Πρώτο: Στις παρυφές του Μεταθέτη, και Μέρος Δεύτερο: Στο Πυλώνα των Όφφεων, Διονύσης Παπαδόπουλος: Ο Διονύσης Παπαδόπουλος είναι ένας από τους πλέον πολυγραφότατους Έλληνες συγγραφείς του φανταστικού. Προς το παρόν έχω διαβάσει μόνο δύο βιβλία του, τον Πλανήτη της Εκδίκησης και το δίτομο Δακτυλίδι της Ταμάρις, αλλά απέκτησα πρόσφατα μερικά ακόμη (τις Δαναΐδες, το Όνειρο σε Κύκλο, τη Γκουέντολιν του Ερειπωμένου Πύργου, το Φάκελο Βαμπίρ και το Σύνδρομο της Λαΐδος).
Το Δακτυλίδι της Ταμάρις διατείνεται στο εξώφυλλό του ότι είναι Ιστόρημα Μαγείας και Ξίφους. Σαφώς δεν πρόκειται ούτε για συνηθισμένη μαγεία, ούτε για συνηθισμένο ξίφος και σαφώς δεν πρόκειται και για συνηθισμένη ιστορία. Το μόνο συνηθισμένο είναι ίσως η μυητική απόχρωση που έχει η περιπέτεια των ηρώων της. Αλλά και πάλι...
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Σε έναν κόσμο που εναλλάσσονται τέσσερις διαφορετικοί ήλιοι (ο ραβδωτός, ο γαλάζιος ο σκοτεινός κι ο διπλός) μια έκπτωτη πριγκίπισσα σώζει έναν ιερέα και μια κοπέλα-λιβελούλα και μαζί κατευθύνονται προς το ιερό όρος Μπέλατον, για να συναντήσουν την θεότητα που λέγεται Ταμάρις και ελέγχει το Μεταθέτη. Ταυτόχρονα, σε παράλληλη αφήγηση έχουμε και την ιστορία μιας ιεράς παρθένου αφιερωμένης στην Ταμάρις που κάνει το μυητικό της ταξίδι ως το Μπέλατον, παρέα με δυο πόρνες κι έναν πρίγκηπα, όπως επίσης και την ιστορία ενός ανθρώπου από άλλο κόσμο ( ; ) που συναντάει τελικά την πριγκίπισσα, συν την ιστορία ενός μισθοφόρου που κατευθύνεται κι αυτός προς το Μπέλατον, μαζί με έναν άνθρωπο από άλλο κόσμο, μια μισθοφόρο ακόμη και μια έφηβη μάγισσα, για να κλέψουν τους φημούμενους θυσαυρούς.
Μπερδευτήκατε; Πού και να σας έλεγα ότι δεν είναι σαφές αν αυτοί οι άνθρωποι ζουν όλοι στο ίδιο χρονικό συνεχές ή που να σας έλεγα ότι δεν είναι και πολύ σίγουρο τι είναι αυτός ο Μεταθέτης που ανέφερα. Κι επίσης πού και να βλέπατε τη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Δ. Παπαδόπουλος ή την αδυναμία του στις εντυπωσιακές εικόνες, ή τους διαλόγους που είναι εντελώς ρομαντικοί στο περιεχόμενο και μπαρόκ στην καλλιέπεια. Ειδικά η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι τόσο περίπλοκη, τόσο κομψή και μεριές-μεριές αρχαΐζουσα που όπως είπε και σε συζήτηση ο συγγραφέας Μιχάλης Μανωλιός παίζει να έχεις μια άγνωστη λέξη κάθε τρεις σελίδες.
Επίσης να συμπληρώσω ότι παρά που δεν με ικανοποίησε ιδιαίτερα η ιδέα ή η πλοκή (γενικά δεν μου πολυαρέσουν τα βιβλία που έχουν ως κεντρική ιδέα μια "μεταφορά" ψυχολογικών εννοιών), δε σταμάτησα να το διαβάζω, ούτε και καθυστέρησα εδώ ή εκεί, το διάβαζα μόνο και μόνο για την απόλαυση αυτής της μπαρόκ γλώσσας.
Το Φύλλο και το Δέντρο, Ιστορίες για νεράιδες...και άλλα, Τ. Ρ.Ρ. Τόλκιν: Δυστυχώς παρά το θέμα του (πρόκειται για μελέτη πάνω στις νεράιδες) μ' έκανε να το βαρεθώ μέχρι θανάτου.
α) Συμφωνώ ότι είναι μια πολύ χαριτωμένη αντιγραφή του Άρχοντα. Για την ακρίβεια προχτές μιλούσα με φίλο στο τηλέφωνο. Μου λέει "τι διαβάζεις;", του λέω "Τζόρνταν", μου λέει "πού έχεις φτάσει;", του λέω "ε, περάσαμε από το Μπακλμπέρυ Φέρυ και πάμε για το Μπρη".
Τα Μάτια του Ανώτερου Κόσμου και Η Οδύσσεια του Κουζέλ, Jack Vance: Οκέι, επιτέλους, έπιασα κι εγώ στα χέρια μου ένα βιβλίο του Βανς. Είχα διαβάσει παλαιότερα το Τελευταίο Κάστρο, αλλά για κάποιο λόγο α) το είχα ξεχάσει, β) ποτέ δε θυμάμαι ότι είναι του Βανς. Μέσα σε ένα μόνο Σαββατοκύριακο και με αφοσίωση σαν εκείνη που είχα πριν από είκοσι χρόνια.
Πέρα από τις ιδέες, ο ίδιος ο Κουζέλ είναι... τι να πω. Άλλες φορές γελάω με λυγμούς, άλλες θέλω να τον πιάσω από το λαιμό και να τον στραγγαλίσω. Φεύγει κι αφήνει πίσω του συντρίμμια, αλλά φεύγει, δεν υφίσταται πια το "πίσω" γι' αυτόν. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το φαΐ κι ο ύπνος του, περιστασιακά κι οι άλλες σωματικές του ανάγκες, και πάνω απ' όλα η εκδίκησή του, την οποία ενορχηστρώνει μαεστρικά για να την πατήσει και πάλι. Δεν ξέρω ποια από τις περιπέτειές του μου αρέσει περισσότερο, αλλά αυτή που θα θυμάμαι πιο έντονα είναι τα Βουνά του Μαγνάζ.
Ιστορίες φαντασμάτων ενός αρχαιοδίφη, M. R. James: Τον βρίσκω απόλυτα του γούστου μου. Είμαι λίγο παλαιομοδίτισσα στον τρόμο, αλλά αυτό ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Δυστυχώς δε διάβασα το πρωτότυπο, αλλά τη μετάφραση του Περικλή Μποζινάκη και λέω "δυστυχώς" γιατί αν το είχα διαβάσει στα αγγλικά ίσως να είχε κόψει κάτι από την ανησυχία που με έπιασε και κοιτάω κάτω από τα κρεβάτια. Γενικά ο τρόμος του ήταν απτός, κυριολεκτικά, παίζει πάρα πολύ με την αίσθηση της αφής. Από τις ιστορίες που διάβασα τα χρειάστηκα στο Νούμερο 13, (οχτώμιση η ώρα το πρωί, μέσα σε γεμάτο λεωφορείο και με είχε πιάσει το κατιτί μου), Το Λεύκωμα του Εφημέριου Άλμπερικ και ο Θησαυρός του Ηγούμενου Τόμας.
Το Τραγούδι του Κούκου, Δημήτρης Γιατρέλλης: Δυστυχώς, η πολύ καλή του πένα στα μικρά κείμενα (βλ. το ιστολόγιό του, Κούκος Μόνος) δε μπορεί να υποστηρίξει εντελώς ένα μεγαλύτερης έκτασης κείμενο. Όχι ότι βαρέθηκα κιόλας, αλλά κάποιες φορές ο λόγος του γλιστρούσε προς τη φλυαρία
Οι Πατρίδες του Ελληνισμού, Πόντος, Τόμος 1: Ιστορία και Γεωγραφία, Τόμος 2: Λαογραφία, Ήθη και Έθιμα, Τόμος 3: Κοινωνική και Πνευματική Ζωή και Τόμος 4: Διατροφή και Παραδοσιακές Συνταγές, Έκδοση του National Geographic: Τόσο ελεεινά επιμελημένη, που τα πιο πολλά "υ" είναι τυπωμένα ως "ν". Πάντως το περιεχόμενο (όταν αποκρυπτογραφούσες τι έλεγε) ήταν πολύ ενδιαφέρον και γεμάτο με μικρές συγκινητικές λεπτομέρειες
Επίσης διάβασα δύο ανέκδοτα βιβλία ελληνικού φανταστικού, που τα καταχάρηκα περισσότερο απ’ όσο περίμενα.
Το Δακτυλίδι της Ταμάρις, Μέρος Πρώτο: Στις παρυφές του Μεταθέτη, και Μέρος Δεύτερο: Στο Πυλώνα των Όφφεων, Διονύσης Παπαδόπουλος: Ο Διονύσης Παπαδόπουλος είναι ένας από τους πλέον πολυγραφότατους Έλληνες συγγραφείς του φανταστικού. Προς το παρόν έχω διαβάσει μόνο δύο βιβλία του, τον Πλανήτη της Εκδίκησης και το δίτομο Δακτυλίδι της Ταμάρις, αλλά απέκτησα πρόσφατα μερικά ακόμη (τις Δαναΐδες, το Όνειρο σε Κύκλο, τη Γκουέντολιν του Ερειπωμένου Πύργου, το Φάκελο Βαμπίρ και το Σύνδρομο της Λαΐδος).
Το Δακτυλίδι της Ταμάρις διατείνεται στο εξώφυλλό του ότι είναι Ιστόρημα Μαγείας και Ξίφους. Σαφώς δεν πρόκειται ούτε για συνηθισμένη μαγεία, ούτε για συνηθισμένο ξίφος και σαφώς δεν πρόκειται και για συνηθισμένη ιστορία. Το μόνο συνηθισμένο είναι ίσως η μυητική απόχρωση που έχει η περιπέτεια των ηρώων της. Αλλά και πάλι...
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Σε έναν κόσμο που εναλλάσσονται τέσσερις διαφορετικοί ήλιοι (ο ραβδωτός, ο γαλάζιος ο σκοτεινός κι ο διπλός) μια έκπτωτη πριγκίπισσα σώζει έναν ιερέα και μια κοπέλα-λιβελούλα και μαζί κατευθύνονται προς το ιερό όρος Μπέλατον, για να συναντήσουν την θεότητα που λέγεται Ταμάρις και ελέγχει το Μεταθέτη. Ταυτόχρονα, σε παράλληλη αφήγηση έχουμε και την ιστορία μιας ιεράς παρθένου αφιερωμένης στην Ταμάρις που κάνει το μυητικό της ταξίδι ως το Μπέλατον, παρέα με δυο πόρνες κι έναν πρίγκηπα, όπως επίσης και την ιστορία ενός ανθρώπου από άλλο κόσμο ( ; ) που συναντάει τελικά την πριγκίπισσα, συν την ιστορία ενός μισθοφόρου που κατευθύνεται κι αυτός προς το Μπέλατον, μαζί με έναν άνθρωπο από άλλο κόσμο, μια μισθοφόρο ακόμη και μια έφηβη μάγισσα, για να κλέψουν τους φημούμενους θυσαυρούς.
Μπερδευτήκατε; Πού και να σας έλεγα ότι δεν είναι σαφές αν αυτοί οι άνθρωποι ζουν όλοι στο ίδιο χρονικό συνεχές ή που να σας έλεγα ότι δεν είναι και πολύ σίγουρο τι είναι αυτός ο Μεταθέτης που ανέφερα. Κι επίσης πού και να βλέπατε τη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Δ. Παπαδόπουλος ή την αδυναμία του στις εντυπωσιακές εικόνες, ή τους διαλόγους που είναι εντελώς ρομαντικοί στο περιεχόμενο και μπαρόκ στην καλλιέπεια. Ειδικά η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι τόσο περίπλοκη, τόσο κομψή και μεριές-μεριές αρχαΐζουσα που όπως είπε και σε συζήτηση ο συγγραφέας Μιχάλης Μανωλιός παίζει να έχεις μια άγνωστη λέξη κάθε τρεις σελίδες.
Επίσης να συμπληρώσω ότι παρά που δεν με ικανοποίησε ιδιαίτερα η ιδέα ή η πλοκή (γενικά δεν μου πολυαρέσουν τα βιβλία που έχουν ως κεντρική ιδέα μια "μεταφορά" ψυχολογικών εννοιών), δε σταμάτησα να το διαβάζω, ούτε και καθυστέρησα εδώ ή εκεί, το διάβαζα μόνο και μόνο για την απόλαυση αυτής της μπαρόκ γλώσσας.
Το Φύλλο και το Δέντρο, Ιστορίες για νεράιδες...και άλλα, Τ. Ρ.Ρ. Τόλκιν: Δυστυχώς παρά το θέμα του (πρόκειται για μελέτη πάνω στις νεράιδες) μ' έκανε να το βαρεθώ μέχρι θανάτου.
Ο Οφθαλμός του Κόσμου, Ο Τροχός του Χρόνου, Βιβλίο Α - Τόμος Α και Τόμος B, Robert Jordan: Μια από τις γνωστότερες σειρές επικής φαντασίας, με μυθιστορηματική έκδοση (ο συγγραφέας πέθανε πρόσφατα, πριν τελειώσει τη σειρά, αλλά άφησε πίσω του πολλές σημειώσεις και πρόλαβε να διαλέξει ποιος νέος συγγραφέας θα συνέχιζε το έργο του). Παρ’ όλη την επιτυχία της όμως, έχω κάποια θέματα μαζί της. Μάλλον πρέπει να σπάσω την άποψή μου σε μέρη.
α) Συμφωνώ ότι είναι μια πολύ χαριτωμένη αντιγραφή του Άρχοντα. Για την ακρίβεια προχτές μιλούσα με φίλο στο τηλέφωνο. Μου λέει "τι διαβάζεις;", του λέω "Τζόρνταν", μου λέει "πού έχεις φτάσει;", του λέω "ε, περάσαμε από το Μπακλμπέρυ Φέρυ και πάμε για το Μπρη".
β) Συμφωνώ επίσης ότι μεριές-μεριές (ειδικά στο πρώτο βιβλίο, τα πρώτα κεφάλαια που περιγράφουν τους Δύο Ποταμούς) είναι σκέτο χασμουρητό. Δε λέω, σε ένα έργο τέτοιου μεγέθους, σε παίρνει να πλατειάζεις, αλλά μέχρι να ξεκινήσει η δράση κουτουλούσα όρθια από τη νύστα.
γ) Δηλώνω ότι παρά τις ως άνω αδυναμίες, το διάβασα και πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα. Ειδικά από τα σημεία που βελτιώνεται κάπως ο ρυθμός.
δ) Επίσης ήταν ενοχλητικό -σχεδόν επώδυνα ενοχλητικό- το ότι όλοι οι γυναικείοι χαρακτήρες ήταν πιο αυταρχικοί κι από μένα. Νισάφι βρε παιδί μου. Ίσως -ξέρω 'γω- αυτό να είναι αποτέλεσμα του ότι οι άντρες δεν μπορούν να αγγίξουν τη Μία Δύναμη. Όταν ξέρεις ότι εσύ θα μπορούσες να είσαι μάγος αλλά ο άντρας σου όχι, ε, ξιπάζεσαι λιγάκι, ειδικά όταν περάσουν δυο χιλιάδες χρόνια με αυτό το βιολί. Από την άλλη, αυτή η συμπεριφορά δε δικαιολογεί το ότι όλες οι μη-σημαντικές γυναίκες του βιβλίου είναι οι κλασσικές ανδροκρατούμενες γυναίκες -που τρώνε και καμιά ψιλή πού και πού.
ε) ο πλέον αλλοπρόσαλλος χαρακτήρας είναι ο Πίπιν- ουπς, σόρρυ, ο Ματ ήθελα να πω. Υπάρχουν διάφοροι ίσως λόγοι γι' αυτό, αλλά δεν του δίνει καθόλου ανάσες ούτε και βάθος. Ακόμη κι ο Λαν ή ο Θομ έχουν κάτι από πίσω τους που τους κάνει κάπως πραγματικούς, αλλά ο Ματ είναι εκεί μόνο και μόνο για -να τολμήσω να μαντέψω;- να γίνει ο κακός του έργου;
στ) η Μουαρραίν είναι πιο εκνευριστική κι από τον Γκάνταλφ. Όλο σιγουριά και μυστήριο. Μη χ3σω.
ζ) Διέκρινα (κατόπιν υποδείξεως από φίλο αναγνώστη) και μια ιδέα Ντιούν, αλλά σόρρυ κιόλας αυτό ήταν εξαρχής αναμενόμενο.
η) Η Μάστιγα ήταν αρκετά εντυπωσιακή.
Τα Μάτια του Ανώτερου Κόσμου και Η Οδύσσεια του Κουζέλ, Jack Vance: Οκέι, επιτέλους, έπιασα κι εγώ στα χέρια μου ένα βιβλίο του Βανς. Είχα διαβάσει παλαιότερα το Τελευταίο Κάστρο, αλλά για κάποιο λόγο α) το είχα ξεχάσει, β) ποτέ δε θυμάμαι ότι είναι του Βανς. Μέσα σε ένα μόνο Σαββατοκύριακο και με αφοσίωση σαν εκείνη που είχα πριν από είκοσι χρόνια.
Ήταν για μένα ένα πολύ ευχάριστο διάλλειμα από την αληθοφανή φαντασία (που κακά τα ψέματα, μου αρέσει πάρα πολύ και την κυνηγάω). Για την ακρίβεια, ήταν μια βουτιά σε αδιάλυτη φαντασία, που ούτε μια στιγμή δε νερώνεται από την προσπάθεια του συγγραφέα να βγάζει νόημα. Εδώ το νόημα βγαίνει αβίαστα, κι επίσης αβίαστα βγαίνουν κι όλες αυτές οι υπέροχες ιδέες. Άλλοι βγάζουν μια ιδέα και την τραβάνε να την ξεχειλώσουν, για να χωρέσει τις πλοκές και τις προθέσεις τους. Ο Βανς πετάει κατά μέσο όρο, τρεις με τέσσερις καλές ιδέες σε κάθε του σελίδα, ιδέες που θα μπορούσαν να είναι από μόνες τους ένα γεμάτο και χορταστικό βιβλίο. Αλλά αυτός τις ξεπετάει με μια μόνο αναφορά, σαν να είναι κατώτερες αξίας.
Πέρα από τις ιδέες, ο ίδιος ο Κουζέλ είναι... τι να πω. Άλλες φορές γελάω με λυγμούς, άλλες θέλω να τον πιάσω από το λαιμό και να τον στραγγαλίσω. Φεύγει κι αφήνει πίσω του συντρίμμια, αλλά φεύγει, δεν υφίσταται πια το "πίσω" γι' αυτόν. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το φαΐ κι ο ύπνος του, περιστασιακά κι οι άλλες σωματικές του ανάγκες, και πάνω απ' όλα η εκδίκησή του, την οποία ενορχηστρώνει μαεστρικά για να την πατήσει και πάλι. Δεν ξέρω ποια από τις περιπέτειές του μου αρέσει περισσότερο, αλλά αυτή που θα θυμάμαι πιο έντονα είναι τα Βουνά του Μαγνάζ. 
Ιστορίες φαντασμάτων ενός αρχαιοδίφη, M. R. James: Τον βρίσκω απόλυτα του γούστου μου. Είμαι λίγο παλαιομοδίτισσα στον τρόμο, αλλά αυτό ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Δυστυχώς δε διάβασα το πρωτότυπο, αλλά τη μετάφραση του Περικλή Μποζινάκη και λέω "δυστυχώς" γιατί αν το είχα διαβάσει στα αγγλικά ίσως να είχε κόψει κάτι από την ανησυχία που με έπιασε και κοιτάω κάτω από τα κρεβάτια. Γενικά ο τρόμος του ήταν απτός, κυριολεκτικά, παίζει πάρα πολύ με την αίσθηση της αφής. Από τις ιστορίες που διάβασα τα χρειάστηκα στο Νούμερο 13, (οχτώμιση η ώρα το πρωί, μέσα σε γεμάτο λεωφορείο και με είχε πιάσει το κατιτί μου), Το Λεύκωμα του Εφημέριου Άλμπερικ και ο Θησαυρός του Ηγούμενου Τόμας. 
Οι Πατρίδες του Ελληνισμού, Πόντος, Τόμος 1: Ιστορία και Γεωγραφία, Τόμος 2: Λαογραφία, Ήθη και Έθιμα, Τόμος 3: Κοινωνική και Πνευματική Ζωή και Τόμος 4: Διατροφή και Παραδοσιακές Συνταγές, Έκδοση του National Geographic: Τόσο ελεεινά επιμελημένη, που τα πιο πολλά "υ" είναι τυπωμένα ως "ν". Πάντως το περιεχόμενο (όταν αποκρυπτογραφούσες τι έλεγε) ήταν πολύ ενδιαφέρον και γεμάτο με μικρές συγκινητικές λεπτομέρειες
Επίσης διάβασα δύο ανέκδοτα βιβλία ελληνικού φανταστικού, που τα καταχάρηκα περισσότερο απ’ όσο περίμενα.
1 comments:
Χεχε, η περιγραφή για τον Τροχό του Χρόνου είναι κορυφαία. Πάντως είναι ψυχαγωγικό ανάγνωσμα.
Δημοσίευση σχολίου