Χωρίς σχόλια. Μη μας πούνε και ελεεινώς αυτοπροβαλόμενους...
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
Χρόνια Πολλά...
...επί της αυριανής εθνικής μας εορτής. Κι όσο άλλοι παρελαύνουν, ρίξτε και καμμιά ματιά στο Βρεττάκο σας, στο Σεφέρη σας, στον Ελύτη σας. Και στον παππού Κωστή, με το αθάνατο κρασί του εικοσιένα, που μέσα στην Κατοχή ανάγκασε στις δυνάμεις της ανελευθερίας να υποκύψουν μπροστά στο ξόδι ενός γεράκου με σμιχτά φρύδια.
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008
Ε, ρε μεγαλεία!!!!!
Ο Μιχάλης μου έδειξε αυτό κι έκτοτε έχω δει αστράκια! Συγχαρητήρια κυρ-Παναγιώτη μας κι εύχομαι να τη φέρεις την κούπα στη Γκρέτσια! Κι εμείς στο αεροδρόμιο, όπως το φαντάστηκες, με τα κασκόλ και ντυμμένοι Άθοι Έμφοβοι!
(Για όσους δεν θέλουν να ψάχνουν, τι λέει αυτή η παλαβή κι έτσ', εδώ πολλές ζουμερές λεπτομέρειες, για την είσοδο του Παναγιώτη Κούστα στην προκαταρκτική λίστα των βραβείων Nebula με το διήγημα "Ο Άθως Έμφοβος στο Ναό του Ήχου", που εκδόθηκε στην ανθολογία εφ ευρωπαϊκού διηγήματος της SFWA -Science Fiction Writers of America-. Γουστάρω.)
(Για όσους δεν θέλουν να ψάχνουν, τι λέει αυτή η παλαβή κι έτσ', εδώ πολλές ζουμερές λεπτομέρειες, για την είσοδο του Παναγιώτη Κούστα στην προκαταρκτική λίστα των βραβείων Nebula με το διήγημα "Ο Άθως Έμφοβος στο Ναό του Ήχου", που εκδόθηκε στην ανθολογία εφ ευρωπαϊκού διηγήματος της SFWA -Science Fiction Writers of America-. Γουστάρω.)
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
Out of the dragon's jaws
Έτσι είχε πει ο Bryan Adams κάποτε, σε μια επιτόπια διασκευή του Into The Fire, σε μια συναυλία στην Ιαπωνία. Κι έτσι αισθάνομαι κι εγώ.
Μέχρι πριν δυο εβδομάδες έγραφα σαν τρελή. Κατεβατά να δουν τα μάτια σου, χίλιες και δυο χιλιάδες και μερικές φορές τρεις χιλιάδες λέξεις σε μια μέρα. Δεν έπεφτα κάτω από τις πέντε χιλιάδες λέξεις την εβδομάδα. Και όταν τελείωσε το μυθιστόρημα που έγραφα...
Πουφ.
Ξεφούσκωσε το θέμα. Κι έμεινα η μυαλοκομμένη, χωρίς έμπνευση και΄το σπουδαιότερο χωρίς κουράγιο.
Ευτυχώς έρχεται το Νανόριμο (για το οποίο θα σας μιλήσω πολύ-πολύ σύντομα) και πάνω στη διαδικασία επιλογής του τί θα γράψω, πήρα μπρος και οι 15,000 λέξεις του εκτου επεισοδίου του Κόμπες του Ντερλικοτή έχουν γίνει 18,000... Άντε κι ελπίζω μέχρι την 1η Νοεμβρίου να τις έχω κάνει 35,000. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να, να έω γράψει τουλάχιστον ολόκληρο το έκτο επεισόδιο, για να μπορέσω να γράψω και το εντέκατο και τελευταίο...
Μέχρι πριν δυο εβδομάδες έγραφα σαν τρελή. Κατεβατά να δουν τα μάτια σου, χίλιες και δυο χιλιάδες και μερικές φορές τρεις χιλιάδες λέξεις σε μια μέρα. Δεν έπεφτα κάτω από τις πέντε χιλιάδες λέξεις την εβδομάδα. Και όταν τελείωσε το μυθιστόρημα που έγραφα...
Πουφ.
Ξεφούσκωσε το θέμα. Κι έμεινα η μυαλοκομμένη, χωρίς έμπνευση και΄το σπουδαιότερο χωρίς κουράγιο.
Ευτυχώς έρχεται το Νανόριμο (για το οποίο θα σας μιλήσω πολύ-πολύ σύντομα) και πάνω στη διαδικασία επιλογής του τί θα γράψω, πήρα μπρος και οι 15,000 λέξεις του εκτου επεισοδίου του Κόμπες του Ντερλικοτή έχουν γίνει 18,000... Άντε κι ελπίζω μέχρι την 1η Νοεμβρίου να τις έχω κάνει 35,000. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να, να έω γράψει τουλάχιστον ολόκληρο το έκτο επεισόδιο, για να μπορέσω να γράψω και το εντέκατο και τελευταίο...
Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008
Όλα τα μυρωδικά της Σαρκεσμέχ
Ανάμεσα στην Ερ και το Ντεν-Το υπάρχουν καλυμμένα από τη μεταβαλλόμενη έρημο τα ερείπια μιας πόλης. Λίγοι ξέρουν ότι υπάρχει, λιγότεροι την έχουν επισκεφθεί, ελάχιστοι γνωρίζουν ποια είναι πραγματικά. Όμως το όνομα αυτής της πόλης είναι για τους ανθρώπους συνώνυμο της αφθονίας, του πλούτου και των λεπτών, φίνων γεύσεων. Και το όνομα αυτό είναι Σαρκεσμέχ.
Για την όμορφη, χαμένη στην αχλύ του μύθου Σαρκεσμέχ, πάπυροι και περγαμηνές έχουν γραφτεί από ιστορικούς και φιλοσόφους. Όμως υπάρχει ένα βιβλίο, ένα και μόνο βιβλίο, όπου είναι γραμμένη η πραγματική ιστορία της θαυμαστής αυτής πόλης. Είναι ένα περίεργο βιβλίο, με σελίδες από περγαμηνή, πάνω στις οποίες χαράσσονται από μόνα τους γράμματα μ’ ένα μελάνι καφεκόκκινο σαν ξεραμένο αίμα. Το βιβλίο αυτό λέγεται Βιβλίο Των Συμβάντων, περιέχεται σε όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου και περιέχει όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου, αλλά και άλλων άγνωστων, μυστηριακών κόσμων. Κι αν κάποιος μπορούσε να το διαβάσει, θα έβλεπε σε κάποια σελίδα του αυτά τα λόγια:
«Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ίσως από καπρίτσιο της φυσικής εκείνης δύναμης που γεννά τους θεούς της τύχης, όταν η Ιστορία των ανθρώπων πήρε μια στροφή κι εκείνοι ξέχασαν τα πάντα κι άρχισαν πάλι από την αρχή, όλες οι γνώσεις μαγειρικής, όλες οι δοξασίες κι οι μύθοι γύρω από το φαγητό, όλα τα ονόματα των πιάτων και των μπαχαρικών μαζεύτηκαν στο μέρος που μετά θα λεγόταν Σαρκεσμέχ κι αρπάχτηκαν απ’ αυτό.«
»Ώστε για όσο θα διαρκεί αυτή η στροφή της Ιστορίας, η Σαρκεσμέχ, ζωντανή ή πεθαμένη, θάλλουσα ή σε ερείπια, θα ‘ναι βασίλισσα του φαγητού, πατρίδα όλων των μαγείρων, γενέτειρα όλων των ζαχαροπλαστών. Και δε θα υπάρχει ούτε ένα μάγειρας που να μην έχει έστω έναν προπάππο από την πόλη αυτή, ούτε ένας ζαχαροπλάστης που να μην έχει έστω μια προγιαγιά μορφωμένη στην μεγάλη σχολή των μαγείρων της Σαρκεσμέχ. Κι αυτό θα είναι το αναγνωριστικό μεταξύ τους σημάδι και θα λένε ο ένας τον άλλο ξάδελφε, όπως κάνουν σε άλλους κόσμους οι βασιλείς.»
Αυτά είναι γραμμένα στο Βιβλίο των Συμβάντων. Αλλά κανείς ποτέ δε θα τα δει, γιατί το μάτι γλιστράει πάνω από το Βιβλίο, σαν αυτό να μην υπάρχει. Κανείς δεν το βλέπει, καθώς χουζουρεύει στα ράφια των βιβλιοθηκών και κανείς ποτέ δεν το έχει διαβάσει, εκτός από τον Καταραμένο, που το έκανε μια φορά και δεν θα το ξανακάνει ποτέ πια.
Κι έτσι, η πραγματική υπόσταση της Σαρκεσμέχ δε θα γίνει ποτέ γνωστή. Θα μείνει μόνο εκείνη η φευγαλέα εντύπωση πως έχει ευλογηθεί απ’ όλους τους θεούς κι ίσως κι η ευωδιά των μπαχαρικών που αποπνέει το μυστηριακό όνομά της.
Για την όμορφη, χαμένη στην αχλύ του μύθου Σαρκεσμέχ, πάπυροι και περγαμηνές έχουν γραφτεί από ιστορικούς και φιλοσόφους. Όμως υπάρχει ένα βιβλίο, ένα και μόνο βιβλίο, όπου είναι γραμμένη η πραγματική ιστορία της θαυμαστής αυτής πόλης. Είναι ένα περίεργο βιβλίο, με σελίδες από περγαμηνή, πάνω στις οποίες χαράσσονται από μόνα τους γράμματα μ’ ένα μελάνι καφεκόκκινο σαν ξεραμένο αίμα. Το βιβλίο αυτό λέγεται Βιβλίο Των Συμβάντων, περιέχεται σε όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου και περιέχει όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου, αλλά και άλλων άγνωστων, μυστηριακών κόσμων. Κι αν κάποιος μπορούσε να το διαβάσει, θα έβλεπε σε κάποια σελίδα του αυτά τα λόγια:
«Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ίσως από καπρίτσιο της φυσικής εκείνης δύναμης που γεννά τους θεούς της τύχης, όταν η Ιστορία των ανθρώπων πήρε μια στροφή κι εκείνοι ξέχασαν τα πάντα κι άρχισαν πάλι από την αρχή, όλες οι γνώσεις μαγειρικής, όλες οι δοξασίες κι οι μύθοι γύρω από το φαγητό, όλα τα ονόματα των πιάτων και των μπαχαρικών μαζεύτηκαν στο μέρος που μετά θα λεγόταν Σαρκεσμέχ κι αρπάχτηκαν απ’ αυτό.«
»Ώστε για όσο θα διαρκεί αυτή η στροφή της Ιστορίας, η Σαρκεσμέχ, ζωντανή ή πεθαμένη, θάλλουσα ή σε ερείπια, θα ‘ναι βασίλισσα του φαγητού, πατρίδα όλων των μαγείρων, γενέτειρα όλων των ζαχαροπλαστών. Και δε θα υπάρχει ούτε ένα μάγειρας που να μην έχει έστω έναν προπάππο από την πόλη αυτή, ούτε ένας ζαχαροπλάστης που να μην έχει έστω μια προγιαγιά μορφωμένη στην μεγάλη σχολή των μαγείρων της Σαρκεσμέχ. Κι αυτό θα είναι το αναγνωριστικό μεταξύ τους σημάδι και θα λένε ο ένας τον άλλο ξάδελφε, όπως κάνουν σε άλλους κόσμους οι βασιλείς.»
Αυτά είναι γραμμένα στο Βιβλίο των Συμβάντων. Αλλά κανείς ποτέ δε θα τα δει, γιατί το μάτι γλιστράει πάνω από το Βιβλίο, σαν αυτό να μην υπάρχει. Κανείς δεν το βλέπει, καθώς χουζουρεύει στα ράφια των βιβλιοθηκών και κανείς ποτέ δεν το έχει διαβάσει, εκτός από τον Καταραμένο, που το έκανε μια φορά και δεν θα το ξανακάνει ποτέ πια.
Κι έτσι, η πραγματική υπόσταση της Σαρκεσμέχ δε θα γίνει ποτέ γνωστή. Θα μείνει μόνο εκείνη η φευγαλέα εντύπωση πως έχει ευλογηθεί απ’ όλους τους θεούς κι ίσως κι η ευωδιά των μπαχαρικών που αποπνέει το μυστηριακό όνομά της.
Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008
Ελεεινή
Εδώ μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο ελεεινή εγωίστρια είμαι. Ό,τι κάνω το καυχώμαι. Ναι, καλέ μου κύριε.
Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008
Τεχνικά προβλήματα τέλος
Εύκολο ήταν αυτό. Έπρεπε να μου είχε περάσει νωρίτερα από το μυαλό. Κάποια από το γκάτζετ δε θα ήταν συμβατά με όλους τους browsers. Ας είναι. Σιγά να μην μας λείψει η ώρα Χαβάης κι η ώρα Αργεντινής.
Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008
Τεχνικά προβλήματα
Έχω λίγες μέρες που παιδεύομαι μ' ένα "λόξυγγα" του μπλογκ. Είχα μια-δυο φορές παράπονα από αναγνώστες ότι όταν προσπαθούν να το διαβάσουν με ένα συγκεκριμένο browser, το πρόγραμμα έκλεινε αμέσως. Θεώρησα ότι δεν ήταν από φρίκη κι αποτροπιασμό για το περιεχόμενο που ο browser αντιδρούσε έτσι, οπότε έκατσα να το ψάξω.
Επειδή όμως εγώ δε διαθέτω τον συγκεκριμένο browser, θα χρειαστεί να μπω σε μια διαδικασία test-feedback. Εγώ θα κάνω τα test, αλλάζοντας αυτό ή εκείνο κι εσείς θα μου δίνετε feedback, αν τελικά δούλεψε κι αυτό ή εκείνο ήταν που έφταιγε, αλλιώς θα αλλάξω κάτι άλλο.
Ξεκινάω λοιπόν με τα ρολογάκια μου, στο τέλος της σελίδας. Αν και μου αρέσανε πολύ, έχω την εντύπωση ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτά να ήταν οι φταίχτες. Oh, well. Τι να κάνουμε. Αν όντως είναι αυτά, θα το ημπορέσουμε να ζήσουμε και χωρίς την παρέα τους.
Επειδή όμως εγώ δε διαθέτω τον συγκεκριμένο browser, θα χρειαστεί να μπω σε μια διαδικασία test-feedback. Εγώ θα κάνω τα test, αλλάζοντας αυτό ή εκείνο κι εσείς θα μου δίνετε feedback, αν τελικά δούλεψε κι αυτό ή εκείνο ήταν που έφταιγε, αλλιώς θα αλλάξω κάτι άλλο.
Ξεκινάω λοιπόν με τα ρολογάκια μου, στο τέλος της σελίδας. Αν και μου αρέσανε πολύ, έχω την εντύπωση ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτά να ήταν οι φταίχτες. Oh, well. Τι να κάνουμε. Αν όντως είναι αυτά, θα το ημπορέσουμε να ζήσουμε και χωρίς την παρέα τους.
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008
Τι το θες το κουταλάκι
Κι έρχεται μια ωραία πρωί (ή και εσπέρα, δεν τα καλουπώνεις αυτά τα πράγματα) και κοιτιέσαι στον καφθρέφτη και λες; Μωρέ, να 'χαμε τώρα μια μουσταλευριά...
Κοιτάς στο ψυγείο περιχαρής, αλλά μουσταλευριά της αφάντης. Είτε γιατί αμέλησες και παραμέλησες ν' αγοράσεις όταν ήσουν στο σούπερμάρκετ, είτε γιατί αγόρασες μεν, την έφαγες δε, είτε διότι η μάρκα μουσταλευριάς που υπάρχει διαθέσιμη δεν είναι του απόλυτου γούστου σου. Βάζεις λοιπόν ένα τσίτι επάνω σου, βάζεις κι ένα ζευγάρι σαγιονάρες, πέρνεις κι ένα κουταλάκι και βγαίνεις να πας στο έναντι γαλακτοπωλείο, που έχει μάστορα με φήμη εξαίρετου μουσταλευριοποιού, να πάρεις την μουσταλευριά σου.
Φτάνεις λοιπόν μπρος στον γαλακτοπώλη και του λες: "μια μουσταλευριά παρακαλώ". Κουνάει το κεφάλι και λέει: "Δεν έχω φτιάξει. Να σας δώσω ένα ρυζογαλάκι αντ' αυτής;"
Και ιδού το μέγα δίλλημα, αγαπητέ μου φίλε, διότι εσύ για μουσταλευριά έχεις ξεκινήσει κι αν ήταν να φας ρυζόγαλο, ευχαριστώ έφτιαχνα και μόνη μου. Λογικά θα πρέπει να πας παρακάτω, στο πιο πέρα γαλακτοπωλείο, που πρέπει να έχει μουσταλευριά, απλά όχι τόσο καλή όσο ετούτο εδώ. Και πέρα που δε θα φας τη γαμάτη μουσταλευριά, είναι και πιο μακριά, που θα πει ότι θα πρέπει να περπατήσεις και μην ξεχνάς ότι είσαι και με το τσίτι και τις σαγιονάρες. Κι ο χρόνος περνάει και μήπως μέχρι να φτάσω στο παρακάτω γαλακτοπωλείο θα μου έχει περάσει η πρεμούρα να φάω μουσταλευριά και μείνω τελικά με το κουταλάκι στο χέρι;
Τι μας πρίζεις με τις μουστελευριές και τα ρυζόγαλα, κυρα-Φθυμία μου... Όχι, όμως, για σκέψου: αντί για μουσταλευριά βάλε τον τύπο ανθρώπου που προτιμάς να έχεις δίπλα σου και στη θέση του ρυζόγαλου βάλε κάποιον που απλά είναι διαθέσιμος την εποχή που ψάχνεις για σύντροφο. Λοιπόν; Τι λες τώρα; Μένεις νηστική/νηστικός μέχρι το επόμενο γαλακτοπωλείο ή συμβιβάζεσαι με το ρυζογαλάκι και γυρίζεις στο σπιτάκι σου ασφαλής και με το ζάχαρο ανεβασμένο κατά τι;
Γιατί υπάρχει κι η περίπτωση να πας στο άλλο γαλακτοπωλείο και η μουσταλευριά του να μην τρώγεται. Οπόταν τι το θες το κουταλάκι;
Ας πούμε ότι πράττεις σωστά και πας στο παρακάτω γαλακτοπωλείο (περιφρονώντας το ρυζόγαλο, μην το ξεχνάμε) και φτάνεις κι η μουσταλευριά του είναι γαμάτη σαν και το πρώτου, μόνο που δεν το είχες φανταστεί. Κι ακονίζεις του κουταλάκι σου για τρελές βούτες στον κεσέ και σκέφτεσαι, "ώρε, μάνα μου, θα φάω μουσταλευριά, μέχρι που να με πάει πιρπιρί, θα της δώσω να καταλάβει, αστιεύεσαι; τώρα που βρήκα μουσταλευριά όπως την ήθελα, να την αφήσω ακουτάλιστη;" Και τι σου λέει ο πο#$@ης ο γαλακτοπώλης;
"Ξέρετε, η μουσταλευριά μου είναι μόνο μια ταπεινή μουσταλευριά και δεν είναι πρέπον για ένα άτομο της ιδικής σας αξίας να ασχολείται με την μουσταλευριά ταύτην..."
Ε, του ανοίγεις το κεφάλι ή δεν του το ανοίγεις;
Και μάλιστα με το κουταλάκι;
Κοιτάς στο ψυγείο περιχαρής, αλλά μουσταλευριά της αφάντης. Είτε γιατί αμέλησες και παραμέλησες ν' αγοράσεις όταν ήσουν στο σούπερμάρκετ, είτε γιατί αγόρασες μεν, την έφαγες δε, είτε διότι η μάρκα μουσταλευριάς που υπάρχει διαθέσιμη δεν είναι του απόλυτου γούστου σου. Βάζεις λοιπόν ένα τσίτι επάνω σου, βάζεις κι ένα ζευγάρι σαγιονάρες, πέρνεις κι ένα κουταλάκι και βγαίνεις να πας στο έναντι γαλακτοπωλείο, που έχει μάστορα με φήμη εξαίρετου μουσταλευριοποιού, να πάρεις την μουσταλευριά σου.
Φτάνεις λοιπόν μπρος στον γαλακτοπώλη και του λες: "μια μουσταλευριά παρακαλώ". Κουνάει το κεφάλι και λέει: "Δεν έχω φτιάξει. Να σας δώσω ένα ρυζογαλάκι αντ' αυτής;"
Και ιδού το μέγα δίλλημα, αγαπητέ μου φίλε, διότι εσύ για μουσταλευριά έχεις ξεκινήσει κι αν ήταν να φας ρυζόγαλο, ευχαριστώ έφτιαχνα και μόνη μου. Λογικά θα πρέπει να πας παρακάτω, στο πιο πέρα γαλακτοπωλείο, που πρέπει να έχει μουσταλευριά, απλά όχι τόσο καλή όσο ετούτο εδώ. Και πέρα που δε θα φας τη γαμάτη μουσταλευριά, είναι και πιο μακριά, που θα πει ότι θα πρέπει να περπατήσεις και μην ξεχνάς ότι είσαι και με το τσίτι και τις σαγιονάρες. Κι ο χρόνος περνάει και μήπως μέχρι να φτάσω στο παρακάτω γαλακτοπωλείο θα μου έχει περάσει η πρεμούρα να φάω μουσταλευριά και μείνω τελικά με το κουταλάκι στο χέρι;
Τι μας πρίζεις με τις μουστελευριές και τα ρυζόγαλα, κυρα-Φθυμία μου... Όχι, όμως, για σκέψου: αντί για μουσταλευριά βάλε τον τύπο ανθρώπου που προτιμάς να έχεις δίπλα σου και στη θέση του ρυζόγαλου βάλε κάποιον που απλά είναι διαθέσιμος την εποχή που ψάχνεις για σύντροφο. Λοιπόν; Τι λες τώρα; Μένεις νηστική/νηστικός μέχρι το επόμενο γαλακτοπωλείο ή συμβιβάζεσαι με το ρυζογαλάκι και γυρίζεις στο σπιτάκι σου ασφαλής και με το ζάχαρο ανεβασμένο κατά τι;
Γιατί υπάρχει κι η περίπτωση να πας στο άλλο γαλακτοπωλείο και η μουσταλευριά του να μην τρώγεται. Οπόταν τι το θες το κουταλάκι;
Ας πούμε ότι πράττεις σωστά και πας στο παρακάτω γαλακτοπωλείο (περιφρονώντας το ρυζόγαλο, μην το ξεχνάμε) και φτάνεις κι η μουσταλευριά του είναι γαμάτη σαν και το πρώτου, μόνο που δεν το είχες φανταστεί. Κι ακονίζεις του κουταλάκι σου για τρελές βούτες στον κεσέ και σκέφτεσαι, "ώρε, μάνα μου, θα φάω μουσταλευριά, μέχρι που να με πάει πιρπιρί, θα της δώσω να καταλάβει, αστιεύεσαι; τώρα που βρήκα μουσταλευριά όπως την ήθελα, να την αφήσω ακουτάλιστη;" Και τι σου λέει ο πο#$@ης ο γαλακτοπώλης;
"Ξέρετε, η μουσταλευριά μου είναι μόνο μια ταπεινή μουσταλευριά και δεν είναι πρέπον για ένα άτομο της ιδικής σας αξίας να ασχολείται με την μουσταλευριά ταύτην..."
Ε, του ανοίγεις το κεφάλι ή δεν του το ανοίγεις;
Και μάλιστα με το κουταλάκι;
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
Λάθος Οδηγίες
"Τη 'σκανδάλη' είπατε; Όχι τη λαβή; Ο πυροσβεστήρας έχει λαβή, δεν έχει σκανδ-"
Πόσο μπορούν να στοιχίσουν σε έναν άνθρωπο μια σειρά από λάθος οδηγίες; Ή και σε όλην την ανθρωπότητα ή ακόμη και στο Σύμπαν, στις φυλές των νοήμονων όντων που ζουν τις δικές τους ζωές στις εσχατιές της Δημιουργίας;
Πού να ξέρω; σε ρωτάει ο Αλέκος Παπαδόπουλος πίσω από τα μαύρα του γυαλιά. Εγώ μόνο να υποθέσω μπορώ. Και καλά θα κάνεις να κάνεις το ίδιο κι εσύ, γιατί αλλιώς θα βρεθείς προ εκπλήξεως. Προ ισχυράς εκπλήξεως.
Σαν και την έκπληξη στην οποία βρέθηκα μπροστά εγώ, όταν έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο του με τίτλο Λάθος οδηγίες. Και εξηγούμαι.
Οφείλω να ομολογήσω ότι το έπιασα με μια κάποια προκατάληψη, μιας και τα γούστα μου δεν είναι και τόσο επιστημονικά στη φαντασία. Μιας όμως και είναι διηγήματα (το αγαπημένο μου είδος) και μιας και το ίδιο το βιβλίο δεν είναι και τίποτε τεράστιο κι ογκώδες και τρομακτικό, είπα ότι θα του έδινα μια ευκαιρία, ειδικά αυτές τις μέρες που ήθελα να βγάλω λίγο από το μυαλό μου το φάντασυ. (Μια στο τόσο χρειάζεται κι αυτό…)
Ξεκίνησα λοιπόν, με την προαναφερόμενη προκατάληψη και η σφαλιάρα ήρθε από τις πρώτες σελίδες. Σντουπ, στρωτή γραφή. Σντουπ, απλά αλλά όμορφη γλώσσα. Σντουπ, σοφή χρήση της στίξης. Σντουπ, θεματολογία.
Χάρηκα πολύ, γιατί διάβασα ιστορίες από μια ευρεία γκάμα υποειδών της εφ. Από το μελλοντολογικό θρίλλερ, τη space opera, ένα ελαφρύ κυβερνοπάνκ, κοινωνική εφ με θεολογικό περιεχόμενο, πρώτες επαφές, τι το θες και δεν το έχει. Κι όμως σε κάθε κομμάτι η «προσαρμογή» του θέματος στο στυλ και στο είδος προσέγγισης του συγγραφέα είναι αν όχι κραυγαλέα, τουλάχιστον ευχάριστα εμφανής. Και εξηγούμαι: Σε όλα τα διηγήματα, το ύφος δεν αλλάζει αναλόγως της ιδέας. Αντίθετα, η ιδέα προσαρμόζεται στο ύφος του συγγραφέα, με αποτέλεσμα, να διαβάζεις πολύ διαφορετικά πράγματα χωρίς όμως να τα θεωρείς το ένα εντελώς ξεκομμένο από τα άλλα. Είναι σαν να τρως πολλές διαφορετικές σάλτσες, άλλη κόκκινη, άλλη άσπρη, σε όλες όμως, άσχετα αν το καταλαβαίνεις ή όχι, περιέχεται βούτυρο. Και το βούτυρο ως γνωστόν, νοστιμίζει τρελά.
Το σημείο που θεώρησα μειονέκτημα του όλου βιβλίου ήταν οι καρκινικές γραφές. Δε με ενόχλησε αυτό καθεαυτό, γιατί και τα τρία κείμενα εξυπηρετούσαν ακριβώς το σκοπό τους, δηλαδή να παίξουν με την αμφισημία της γλώσσα. Όμως δε μου προσέφεραν τίποτε ανάμεσα στα υπόλοιπα διηγήματα, ούτε καν σαν διαφημιστικά διαλείμματα, όπως τις ονόμασε ο συγγραφέας. Μια αλλαγή ενότητα πιστεύω θα ήταν αρκετή.
Ποια διηγήματα ξεχώρισα… Μμμμ, λίγο δύσκολο να πω. Οπωσδήποτε τις Ανέπαφες Αξίες, την Υπογείωση, το Φλοίσβο των Άστρων και το Cyrano de Spaceark. Το Πράγματα να Κάνω Χθες το θεωρώ υπέροχα φριχτό, σε σημείο να με ενοχλεί η ιδέα ότι μπορεί να το ξαναδιαβάσω κάποτε. Η Καινή Σπορά με έβαλε μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου που δεν ξέρει πώς να ηγηθεί και γι’ αυτό καταδικάζει τον εαυτό του και τους υπόλοιπους σε μαρασμό.
(Για περισσότερες λάθος οδηγίες, ο Αλέκος Παπαδόπουλος θα είναι ευτυχής να σας παραπλανήσει με τις Γραφές του Αύριο. Ρίχτε μια ματιά.)
Πόσο μπορούν να στοιχίσουν σε έναν άνθρωπο μια σειρά από λάθος οδηγίες; Ή και σε όλην την ανθρωπότητα ή ακόμη και στο Σύμπαν, στις φυλές των νοήμονων όντων που ζουν τις δικές τους ζωές στις εσχατιές της Δημιουργίας;
Πού να ξέρω; σε ρωτάει ο Αλέκος Παπαδόπουλος πίσω από τα μαύρα του γυαλιά. Εγώ μόνο να υποθέσω μπορώ. Και καλά θα κάνεις να κάνεις το ίδιο κι εσύ, γιατί αλλιώς θα βρεθείς προ εκπλήξεως. Προ ισχυράς εκπλήξεως.
Σαν και την έκπληξη στην οποία βρέθηκα μπροστά εγώ, όταν έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο του με τίτλο Λάθος οδηγίες. Και εξηγούμαι.
Οφείλω να ομολογήσω ότι το έπιασα με μια κάποια προκατάληψη, μιας και τα γούστα μου δεν είναι και τόσο επιστημονικά στη φαντασία. Μιας όμως και είναι διηγήματα (το αγαπημένο μου είδος) και μιας και το ίδιο το βιβλίο δεν είναι και τίποτε τεράστιο κι ογκώδες και τρομακτικό, είπα ότι θα του έδινα μια ευκαιρία, ειδικά αυτές τις μέρες που ήθελα να βγάλω λίγο από το μυαλό μου το φάντασυ. (Μια στο τόσο χρειάζεται κι αυτό…)
Ξεκίνησα λοιπόν, με την προαναφερόμενη προκατάληψη και η σφαλιάρα ήρθε από τις πρώτες σελίδες. Σντουπ, στρωτή γραφή. Σντουπ, απλά αλλά όμορφη γλώσσα. Σντουπ, σοφή χρήση της στίξης. Σντουπ, θεματολογία.
Χάρηκα πολύ, γιατί διάβασα ιστορίες από μια ευρεία γκάμα υποειδών της εφ. Από το μελλοντολογικό θρίλλερ, τη space opera, ένα ελαφρύ κυβερνοπάνκ, κοινωνική εφ με θεολογικό περιεχόμενο, πρώτες επαφές, τι το θες και δεν το έχει. Κι όμως σε κάθε κομμάτι η «προσαρμογή» του θέματος στο στυλ και στο είδος προσέγγισης του συγγραφέα είναι αν όχι κραυγαλέα, τουλάχιστον ευχάριστα εμφανής. Και εξηγούμαι: Σε όλα τα διηγήματα, το ύφος δεν αλλάζει αναλόγως της ιδέας. Αντίθετα, η ιδέα προσαρμόζεται στο ύφος του συγγραφέα, με αποτέλεσμα, να διαβάζεις πολύ διαφορετικά πράγματα χωρίς όμως να τα θεωρείς το ένα εντελώς ξεκομμένο από τα άλλα. Είναι σαν να τρως πολλές διαφορετικές σάλτσες, άλλη κόκκινη, άλλη άσπρη, σε όλες όμως, άσχετα αν το καταλαβαίνεις ή όχι, περιέχεται βούτυρο. Και το βούτυρο ως γνωστόν, νοστιμίζει τρελά.
Το σημείο που θεώρησα μειονέκτημα του όλου βιβλίου ήταν οι καρκινικές γραφές. Δε με ενόχλησε αυτό καθεαυτό, γιατί και τα τρία κείμενα εξυπηρετούσαν ακριβώς το σκοπό τους, δηλαδή να παίξουν με την αμφισημία της γλώσσα. Όμως δε μου προσέφεραν τίποτε ανάμεσα στα υπόλοιπα διηγήματα, ούτε καν σαν διαφημιστικά διαλείμματα, όπως τις ονόμασε ο συγγραφέας. Μια αλλαγή ενότητα πιστεύω θα ήταν αρκετή.
Ποια διηγήματα ξεχώρισα… Μμμμ, λίγο δύσκολο να πω. Οπωσδήποτε τις Ανέπαφες Αξίες, την Υπογείωση, το Φλοίσβο των Άστρων και το Cyrano de Spaceark. Το Πράγματα να Κάνω Χθες το θεωρώ υπέροχα φριχτό, σε σημείο να με ενοχλεί η ιδέα ότι μπορεί να το ξαναδιαβάσω κάποτε. Η Καινή Σπορά με έβαλε μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου που δεν ξέρει πώς να ηγηθεί και γι’ αυτό καταδικάζει τον εαυτό του και τους υπόλοιπους σε μαρασμό.
(Για περισσότερες λάθος οδηγίες, ο Αλέκος Παπαδόπουλος θα είναι ευτυχής να σας παραπλανήσει με τις Γραφές του Αύριο. Ρίχτε μια ματιά.)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
