"Τη 'σκανδάλη' είπατε; Όχι τη λαβή; Ο πυροσβεστήρας έχει λαβή, δεν έχει σκανδ-"
Πόσο μπορούν να στοιχίσουν σε έναν άνθρωπο μια σειρά από λάθος οδηγίες; Ή και σε όλην την ανθρωπότητα ή ακόμη και στο Σύμπαν, στις φυλές των νοήμονων όντων που ζουν τις δικές τους ζωές στις εσχατιές της Δημιουργίας;
Πού να ξέρω; σε ρωτάει ο Αλέκος Παπαδόπουλος πίσω από τα μαύρα του γυαλιά. Εγώ μόνο να υποθέσω μπορώ. Και καλά θα κάνεις να κάνεις το ίδιο κι εσύ, γιατί αλλιώς θα βρεθείς προ εκπλήξεως. Προ ισχυράς εκπλήξεως.
Σαν και την έκπληξη στην οποία βρέθηκα μπροστά εγώ, όταν έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο του με τίτλο Λάθος οδηγίες. Και εξηγούμαι.
Οφείλω να ομολογήσω ότι το έπιασα με μια κάποια προκατάληψη, μιας και τα γούστα μου δεν είναι και τόσο επιστημονικά στη φαντασία. Μιας όμως και είναι διηγήματα (το αγαπημένο μου είδος) και μιας και το ίδιο το βιβλίο δεν είναι και τίποτε τεράστιο κι ογκώδες και τρομακτικό, είπα ότι θα του έδινα μια ευκαιρία, ειδικά αυτές τις μέρες που ήθελα να βγάλω λίγο από το μυαλό μου το φάντασυ. (Μια στο τόσο χρειάζεται κι αυτό…)
Ξεκίνησα λοιπόν, με την προαναφερόμενη προκατάληψη και η σφαλιάρα ήρθε από τις πρώτες σελίδες. Σντουπ, στρωτή γραφή. Σντουπ, απλά αλλά όμορφη γλώσσα. Σντουπ, σοφή χρήση της στίξης. Σντουπ, θεματολογία.
Χάρηκα πολύ, γιατί διάβασα ιστορίες από μια ευρεία γκάμα υποειδών της εφ. Από το μελλοντολογικό θρίλλερ, τη space opera, ένα ελαφρύ κυβερνοπάνκ, κοινωνική εφ με θεολογικό περιεχόμενο, πρώτες επαφές, τι το θες και δεν το έχει. Κι όμως σε κάθε κομμάτι η «προσαρμογή» του θέματος στο στυλ και στο είδος προσέγγισης του συγγραφέα είναι αν όχι κραυγαλέα, τουλάχιστον ευχάριστα εμφανής. Και εξηγούμαι: Σε όλα τα διηγήματα, το ύφος δεν αλλάζει αναλόγως της ιδέας. Αντίθετα, η ιδέα προσαρμόζεται στο ύφος του συγγραφέα, με αποτέλεσμα, να διαβάζεις πολύ διαφορετικά πράγματα χωρίς όμως να τα θεωρείς το ένα εντελώς ξεκομμένο από τα άλλα. Είναι σαν να τρως πολλές διαφορετικές σάλτσες, άλλη κόκκινη, άλλη άσπρη, σε όλες όμως, άσχετα αν το καταλαβαίνεις ή όχι, περιέχεται βούτυρο. Και το βούτυρο ως γνωστόν, νοστιμίζει τρελά.
Το σημείο που θεώρησα μειονέκτημα του όλου βιβλίου ήταν οι καρκινικές γραφές. Δε με ενόχλησε αυτό καθεαυτό, γιατί και τα τρία κείμενα εξυπηρετούσαν ακριβώς το σκοπό τους, δηλαδή να παίξουν με την αμφισημία της γλώσσα. Όμως δε μου προσέφεραν τίποτε ανάμεσα στα υπόλοιπα διηγήματα, ούτε καν σαν διαφημιστικά διαλείμματα, όπως τις ονόμασε ο συγγραφέας. Μια αλλαγή ενότητα πιστεύω θα ήταν αρκετή.
Ποια διηγήματα ξεχώρισα… Μμμμ, λίγο δύσκολο να πω. Οπωσδήποτε τις Ανέπαφες Αξίες, την Υπογείωση, το Φλοίσβο των Άστρων και το Cyrano de Spaceark. Το Πράγματα να Κάνω Χθες το θεωρώ υπέροχα φριχτό, σε σημείο να με ενοχλεί η ιδέα ότι μπορεί να το ξαναδιαβάσω κάποτε. Η Καινή Σπορά με έβαλε μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου που δεν ξέρει πώς να ηγηθεί και γι’ αυτό καταδικάζει τον εαυτό του και τους υπόλοιπους σε μαρασμό.
(Για περισσότερες λάθος οδηγίες, ο Αλέκος Παπαδόπουλος θα είναι ευτυχής να σας παραπλανήσει με τις Γραφές του Αύριο. Ρίχτε μια ματιά.)
Πόσο μπορούν να στοιχίσουν σε έναν άνθρωπο μια σειρά από λάθος οδηγίες; Ή και σε όλην την ανθρωπότητα ή ακόμη και στο Σύμπαν, στις φυλές των νοήμονων όντων που ζουν τις δικές τους ζωές στις εσχατιές της Δημιουργίας;
Πού να ξέρω; σε ρωτάει ο Αλέκος Παπαδόπουλος πίσω από τα μαύρα του γυαλιά. Εγώ μόνο να υποθέσω μπορώ. Και καλά θα κάνεις να κάνεις το ίδιο κι εσύ, γιατί αλλιώς θα βρεθείς προ εκπλήξεως. Προ ισχυράς εκπλήξεως.
Σαν και την έκπληξη στην οποία βρέθηκα μπροστά εγώ, όταν έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο του με τίτλο Λάθος οδηγίες. Και εξηγούμαι.
Οφείλω να ομολογήσω ότι το έπιασα με μια κάποια προκατάληψη, μιας και τα γούστα μου δεν είναι και τόσο επιστημονικά στη φαντασία. Μιας όμως και είναι διηγήματα (το αγαπημένο μου είδος) και μιας και το ίδιο το βιβλίο δεν είναι και τίποτε τεράστιο κι ογκώδες και τρομακτικό, είπα ότι θα του έδινα μια ευκαιρία, ειδικά αυτές τις μέρες που ήθελα να βγάλω λίγο από το μυαλό μου το φάντασυ. (Μια στο τόσο χρειάζεται κι αυτό…)
Ξεκίνησα λοιπόν, με την προαναφερόμενη προκατάληψη και η σφαλιάρα ήρθε από τις πρώτες σελίδες. Σντουπ, στρωτή γραφή. Σντουπ, απλά αλλά όμορφη γλώσσα. Σντουπ, σοφή χρήση της στίξης. Σντουπ, θεματολογία.
Χάρηκα πολύ, γιατί διάβασα ιστορίες από μια ευρεία γκάμα υποειδών της εφ. Από το μελλοντολογικό θρίλλερ, τη space opera, ένα ελαφρύ κυβερνοπάνκ, κοινωνική εφ με θεολογικό περιεχόμενο, πρώτες επαφές, τι το θες και δεν το έχει. Κι όμως σε κάθε κομμάτι η «προσαρμογή» του θέματος στο στυλ και στο είδος προσέγγισης του συγγραφέα είναι αν όχι κραυγαλέα, τουλάχιστον ευχάριστα εμφανής. Και εξηγούμαι: Σε όλα τα διηγήματα, το ύφος δεν αλλάζει αναλόγως της ιδέας. Αντίθετα, η ιδέα προσαρμόζεται στο ύφος του συγγραφέα, με αποτέλεσμα, να διαβάζεις πολύ διαφορετικά πράγματα χωρίς όμως να τα θεωρείς το ένα εντελώς ξεκομμένο από τα άλλα. Είναι σαν να τρως πολλές διαφορετικές σάλτσες, άλλη κόκκινη, άλλη άσπρη, σε όλες όμως, άσχετα αν το καταλαβαίνεις ή όχι, περιέχεται βούτυρο. Και το βούτυρο ως γνωστόν, νοστιμίζει τρελά.
Το σημείο που θεώρησα μειονέκτημα του όλου βιβλίου ήταν οι καρκινικές γραφές. Δε με ενόχλησε αυτό καθεαυτό, γιατί και τα τρία κείμενα εξυπηρετούσαν ακριβώς το σκοπό τους, δηλαδή να παίξουν με την αμφισημία της γλώσσα. Όμως δε μου προσέφεραν τίποτε ανάμεσα στα υπόλοιπα διηγήματα, ούτε καν σαν διαφημιστικά διαλείμματα, όπως τις ονόμασε ο συγγραφέας. Μια αλλαγή ενότητα πιστεύω θα ήταν αρκετή.
Ποια διηγήματα ξεχώρισα… Μμμμ, λίγο δύσκολο να πω. Οπωσδήποτε τις Ανέπαφες Αξίες, την Υπογείωση, το Φλοίσβο των Άστρων και το Cyrano de Spaceark. Το Πράγματα να Κάνω Χθες το θεωρώ υπέροχα φριχτό, σε σημείο να με ενοχλεί η ιδέα ότι μπορεί να το ξαναδιαβάσω κάποτε. Η Καινή Σπορά με έβαλε μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου που δεν ξέρει πώς να ηγηθεί και γι’ αυτό καταδικάζει τον εαυτό του και τους υπόλοιπους σε μαρασμό.
(Για περισσότερες λάθος οδηγίες, ο Αλέκος Παπαδόπουλος θα είναι ευτυχής να σας παραπλανήσει με τις Γραφές του Αύριο. Ρίχτε μια ματιά.)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου