Τι το θες το κουταλάκι

Κι έρχεται μια ωραία πρωί (ή και εσπέρα, δεν τα καλουπώνεις αυτά τα πράγματα) και κοιτιέσαι στον καφθρέφτη και λες; Μωρέ, να 'χαμε τώρα μια μουσταλευριά...

Κοιτάς στο ψυγείο περιχαρής, αλλά μουσταλευριά της αφάντης. Είτε γιατί αμέλησες και παραμέλησες ν' αγοράσεις όταν ήσουν στο σούπερμάρκετ, είτε γιατί αγόρασες μεν, την έφαγες δε, είτε διότι η μάρκα μουσταλευριάς που υπάρχει διαθέσιμη δεν είναι του απόλυτου γούστου σου. Βάζεις λοιπόν ένα τσίτι επάνω σου, βάζεις κι ένα ζευγάρι σαγιονάρες, πέρνεις κι ένα κουταλάκι και βγαίνεις να πας στο έναντι γαλακτοπωλείο, που έχει μάστορα με φήμη εξαίρετου μουσταλευριοποιού, να πάρεις την μουσταλευριά σου.

Φτάνεις λοιπόν μπρος στον γαλακτοπώλη και του λες: "μια μουσταλευριά παρακαλώ". Κουνάει το κεφάλι και λέει: "Δεν έχω φτιάξει. Να σας δώσω ένα ρυζογαλάκι αντ' αυτής;"

Και ιδού το μέγα δίλλημα, αγαπητέ μου φίλε, διότι εσύ για μουσταλευριά έχεις ξεκινήσει κι αν ήταν να φας ρυζόγαλο, ευχαριστώ έφτιαχνα και μόνη μου. Λογικά θα πρέπει να πας παρακάτω, στο πιο πέρα γαλακτοπωλείο, που πρέπει να έχει μουσταλευριά, απλά όχι τόσο καλή όσο ετούτο εδώ. Και πέρα που δε θα φας τη γαμάτη μουσταλευριά, είναι και πιο μακριά, που θα πει ότι θα πρέπει να περπατήσεις και μην ξεχνάς ότι είσαι και με το τσίτι και τις σαγιονάρες. Κι ο χρόνος περνάει και μήπως μέχρι να φτάσω στο παρακάτω γαλακτοπωλείο θα μου έχει περάσει η πρεμούρα να φάω μουσταλευριά και μείνω τελικά με το κουταλάκι στο χέρι;

Τι μας πρίζεις με τις μουστελευριές και τα ρυζόγαλα, κυρα-Φθυμία μου... Όχι, όμως, για σκέψου: αντί για μουσταλευριά βάλε τον τύπο ανθρώπου που προτιμάς να έχεις δίπλα σου και στη θέση του ρυζόγαλου βάλε κάποιον που απλά είναι διαθέσιμος την εποχή που ψάχνεις για σύντροφο. Λοιπόν; Τι λες τώρα; Μένεις νηστική/νηστικός μέχρι το επόμενο γαλακτοπωλείο ή συμβιβάζεσαι με το ρυζογαλάκι και γυρίζεις στο σπιτάκι σου ασφαλής και με το ζάχαρο ανεβασμένο κατά τι;

Γιατί υπάρχει κι η περίπτωση να πας στο άλλο γαλακτοπωλείο και η μουσταλευριά του να μην τρώγεται. Οπόταν τι το θες το κουταλάκι;

Ας πούμε ότι πράττεις σωστά και πας στο παρακάτω γαλακτοπωλείο (περιφρονώντας το ρυζόγαλο, μην το ξεχνάμε) και φτάνεις κι η μουσταλευριά του είναι γαμάτη σαν και το πρώτου, μόνο που δεν το είχες φανταστεί. Κι ακονίζεις του κουταλάκι σου για τρελές βούτες στον κεσέ και σκέφτεσαι, "ώρε, μάνα μου, θα φάω μουσταλευριά, μέχρι που να με πάει πιρπιρί, θα της δώσω να καταλάβει, αστιεύεσαι; τώρα που βρήκα μουσταλευριά όπως την ήθελα, να την αφήσω ακουτάλιστη;" Και τι σου λέει ο πο#$@ης ο γαλακτοπώλης;

"Ξέρετε, η μουσταλευριά μου είναι μόνο μια ταπεινή μουσταλευριά και δεν είναι πρέπον για ένα άτομο της ιδικής σας αξίας να ασχολείται με την μουσταλευριά ταύτην..."

Ε, του ανοίγεις το κεφάλι ή δεν του το ανοίγεις;

Και μάλιστα με το κουταλάκι;