Μνήμη Γενοκτονίας Ποντίων

Tην πατρίδα μ' έχασα,
έκλαψα και πόνεσα
λύουμαι κι αρωθυμώ, όι, όι, όι, όι,
ν' ανασπάλω κ' πορώ.
Τα ταφία μ' έχασα,
ντ' έθαψα κ' ενέσπαλα,
τ' εμετέρτς αναστορώ, όι, όι, όι, όι,
και σο ψώπο μ' κουβαλώ.
Εκκλησίας έρημα,
Μοναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθερα, όι, όι, όι, όι,
επέμναν ακράνοιγα.
Μίαν κι άλλο ση ζωή μ',
σο πεγάδι μ', σην αυλή μ'
νερόπον ας έπινα, όι, όι, όι, όι,
καί τ' ομάττα μ' έπλυνα.

Την πατρίδα μου έχασα,
έκλαψα και πόνεσα,
λιώνω και την πεθυμώ,
να ξεχάσω δεν μπορώ.
Τους τάφους μου τους έχασα,
μα αυτούς πού έθαψα δεν ξέχασα,
τους δικούς μου αναπολώ
και στην ψυχή μου τους κουβαλώ.
Εκκλησίες έρημες,
Μοναστήρια ακάντηλα,
πόρτες και παράθυρα
απόμειναν ορθάνοιχτα.
Μια φορά ακόμη στη ζωή μου
στο πηγάδι, στην αυλή μου
το νεράκι ας έπινα
και τα μάτια ας έπλενα.

Κάθε χρόνο, στις 19 Μαϊου. Όχι ότι το ξεχνάμε ποτέ, αλλά όποιος δε μνημονεύει το παρελθόν, δεν έχει μέλλον.

Οι στίχοι και η μετάφρασή τους από εδώ. Κι από καρδιάς.