Και φτάσαμε και τις 75,000 λέξεις. Τα καλά νέα είναι ότι φαίνεται να ξεκολλάω λιγάκι από την κακή αύρα των καταπιεσμένων ηρώων. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι όσο πιο γρήγορα το γράψω, τόσο λιγότερο θα τους βασανίσω και θα τους καταπιέσω. Φαίνεται ότι δουλεύει η αυτοεξαπάτηση, αλλά να μην ορκιστώ κιόλας.*
Τι θα πει "τα καλά νέα"; Μα φυσικά ότι υπάρχουν και κακά νέα. Που και πάλι δεν ξέρω αν είναι κακά, αλλά σε κάθε περίπτωση με βοηθούν στο αγαπημένο μου σπορ: τη γκρίνια. Άντε πάλι φτάσαμε στις 75,000 λέξεις, που θα πει στα 3/4 του αρχικού σχεδιασμού, αλλά και πάλι δεν είμαι στα 3/4 της πλοκής του βιβλίου.
Ναι, ναι, "άρχισε πάλι τη γκρίνια αυτή". Τι να κάνω ρε παιδιά; Πώς να το μαζέψω το χάλι; Δύο (2) μάχες έχω να περιγράψω. Κι ένα ξόρκι τεραστίων διαστάσεων. Και ταξίδι από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη. Και τα κακά πεθερικά. Και την οργάνωση ενός δικτύου κατασκόπων. Και. Και. Και, και, και, και...
Άντε πάλι υπολογισμοί. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχουν.
(Κι επειδή το παράκανα, η επόμενη ενημέρωση θα γίνει στις 100,000 πόδια- εεεε, λέξεις ήθελα να πω. Όχι κάθε τρεις και μία. Promise.)
*Πράγμα που απαντάει στον καλό μας Τιποτένιο: Δεν είναι ότι δε μπορώ να το γράψω, είναι ότι πρέπει να το γράψω και μπορώ να το γράψω κι όχι απλώς να το γράψω αλλά και να το κάνω να τρίζει, σα να το έπλυνα με Τρυλέτ**. Για την ακρίβεια, είναι η μόνη λύση που δουλεύει στο συγκεκριμένο σημείο της πλοκής. Αν την άλλαζα δε θα είχα το σκοτεινό και φρικαλέο αποτέλεσμα που θα ήθελα. Αλλά τέλος καλό όλα καλά. Νομίζω, δηλαδή.
**Έλα που δεν ξέρετε τι είναι το Τρυλέτ! "Τρίιιιζει από καθαριότητα!" Ε, ρε βρώμισε η eight(ies)ίλα... Θέλει η γραία να κρυφτεί κι η ημερομηνία γέννησης δεν την αφήνει...
Πέμπτη 22 Απριλίου 2010
Παρασκευή 16 Απριλίου 2010
Auto-σαλίγκαρος
Χτες το βράδυ* φτάσαμε τις 70,000 λέξεις στη Δεσίδα. Κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι πολύ, μιας και έχω καταφέρει να γράφω περίπου 1000 την ημέρα, από τη στιγμή που ξανάπιασα το κείμενο στα χέρια μου.
Αλλά και πάλι, όπως συνέβη κι εδώ, υπάρχει ένα μικρό γκλιτς** στο σύστημα.
Ενώ το κείμενο αυξάνεται, η πλοκή δεν προχωράει. Δηλαδή ενώ μοιάζει να πηγαίνει ζουουουουμ! σαν παρουσίαση αυτοκινήτου σε εκπομπή auto-moto, στην ουσία γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, σαν το καβούκι του σαλίγκαρου. Και το κακό είναι ότι ξέρω για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, αλλά γίνεται τόσο υποσυνείδητα που δε μπορώ να το καταπολεμήσω ευθέως και στα ίσια.
Βλέπετε, το δεύτερο μισό της Δεσίδας είναι πολύ ζόρικο. Είναι καταθλιπτικό, στενάχωρο, τραγικό, μεριές-μεριές χυδαίο, εντελώς απελπισμένο και αιματηρό, με στοχευμένη βία εναντίον των γυναικών, προδοσίες από τους πιο αγαπημένους σου, κι ευτυχισμένους ανθρώπους που βλέπεις την καταστροφή να τους πλησιάζει κατά πόδας.
Φαίνεται ότι λειτουργεί και σε μένα, όπως και σε τόσους άλλους, το μοτίβο τριλογίας: το πρώτο βιβλίο είναι λαμπερό, μιας και στην ουσία σου συστήνει τον κόσμο και τους ανθρώπους και τα θαύματά του, το τρίτο είναι λυτρωτικό, προσπαθώντας με φανφάρες και πίπιζες να σε πείσει για το "αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", ενώ το δεύτερο, στριμωγμένο ανάμεσα στα δύο, οφείλει να είναι το σκοτεινότερο, το πιο τραγικό, να ζέχνει απελπισία και απαισιοδοξία (ώστε μετά το τρίτο να λειτουργήσει λυτρωτικά).
Ωραία, δεκτόν. Εφόσον αυτό είναι το σύνηθες να συμβαίνει, δε θα το αρνηθώ. Αλλά πώς το γράφουνε, μου λέτε; Δε μπορείς επί 50,000 λέξεις και δύο τουλάχιστον μήνες που θα μου πάρει, να είσαι μονίμως βουτηγμένος σε ένα θολό κλαψο#$%νικο μιρ-μιρ-μιρ. Ούτε αντέχεις ν' ακούς τους ήρωές σου να κλαίγονται ενώ ξέρεις ποιος απ' όλους τελικά είναι ο παλιάνθρωπος και ποιος θα φάει τη φόλα.
Και να σημειωθεί παρακαλώ ότι γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν αντέχει με κανένα τρόπο την καταπίεση. Με κανέναν απολύτως, σε σημείο που αποφεύγω να βλέπω ακόμη και παλιές ελληνικές κωμωδίες που δείχνουν ανθρώπους να καταπιέζονται (πχ, το "Ένας Νομοταγής Πολίτης" ή το "Είκοσι γυναίκες κι εγώ" ή -το χειρότερό μου- το "Ξύπνα Βασίλη"). Ένας λόγος παραπάνω να με δυσκολεύει η συγγραφή ενός τέτοιου κειμένου.
Γι' αυτό κι ο τίτλος. Ζουουουουουουμ! και σαλιγκάρι. Και να δούμε πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τέτοιες συνθήκες.
*Έχω παρατηρήσει ότι χρησιμοποιώ συχνά αυτήν την εισαγωγή στις αναρτήσεις στις οποίες αναφέρω τη συγγραφική μου πρόοδο. Μάλλον το έχετε βαρεθεί και πρέπει να το αλλάξω, ε;
**Glitch. Αλλά μου αρέσει να το γράφω στα ελληνικά. Μου δίνει την αίσθηση ότι το λέει κάποιος με πελοπονησσιακή προφορά. Γκλ(λι)ιτς.
Αλλά και πάλι, όπως συνέβη κι εδώ, υπάρχει ένα μικρό γκλιτς** στο σύστημα.
Ενώ το κείμενο αυξάνεται, η πλοκή δεν προχωράει. Δηλαδή ενώ μοιάζει να πηγαίνει ζουουουουμ! σαν παρουσίαση αυτοκινήτου σε εκπομπή auto-moto, στην ουσία γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, σαν το καβούκι του σαλίγκαρου. Και το κακό είναι ότι ξέρω για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, αλλά γίνεται τόσο υποσυνείδητα που δε μπορώ να το καταπολεμήσω ευθέως και στα ίσια.
Βλέπετε, το δεύτερο μισό της Δεσίδας είναι πολύ ζόρικο. Είναι καταθλιπτικό, στενάχωρο, τραγικό, μεριές-μεριές χυδαίο, εντελώς απελπισμένο και αιματηρό, με στοχευμένη βία εναντίον των γυναικών, προδοσίες από τους πιο αγαπημένους σου, κι ευτυχισμένους ανθρώπους που βλέπεις την καταστροφή να τους πλησιάζει κατά πόδας.
Φαίνεται ότι λειτουργεί και σε μένα, όπως και σε τόσους άλλους, το μοτίβο τριλογίας: το πρώτο βιβλίο είναι λαμπερό, μιας και στην ουσία σου συστήνει τον κόσμο και τους ανθρώπους και τα θαύματά του, το τρίτο είναι λυτρωτικό, προσπαθώντας με φανφάρες και πίπιζες να σε πείσει για το "αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", ενώ το δεύτερο, στριμωγμένο ανάμεσα στα δύο, οφείλει να είναι το σκοτεινότερο, το πιο τραγικό, να ζέχνει απελπισία και απαισιοδοξία (ώστε μετά το τρίτο να λειτουργήσει λυτρωτικά).
Ωραία, δεκτόν. Εφόσον αυτό είναι το σύνηθες να συμβαίνει, δε θα το αρνηθώ. Αλλά πώς το γράφουνε, μου λέτε; Δε μπορείς επί 50,000 λέξεις και δύο τουλάχιστον μήνες που θα μου πάρει, να είσαι μονίμως βουτηγμένος σε ένα θολό κλαψο#$%νικο μιρ-μιρ-μιρ. Ούτε αντέχεις ν' ακούς τους ήρωές σου να κλαίγονται ενώ ξέρεις ποιος απ' όλους τελικά είναι ο παλιάνθρωπος και ποιος θα φάει τη φόλα.
Και να σημειωθεί παρακαλώ ότι γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν αντέχει με κανένα τρόπο την καταπίεση. Με κανέναν απολύτως, σε σημείο που αποφεύγω να βλέπω ακόμη και παλιές ελληνικές κωμωδίες που δείχνουν ανθρώπους να καταπιέζονται (πχ, το "Ένας Νομοταγής Πολίτης" ή το "Είκοσι γυναίκες κι εγώ" ή -το χειρότερό μου- το "Ξύπνα Βασίλη"). Ένας λόγος παραπάνω να με δυσκολεύει η συγγραφή ενός τέτοιου κειμένου.
Γι' αυτό κι ο τίτλος. Ζουουουουουουμ! και σαλιγκάρι. Και να δούμε πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τέτοιες συνθήκες.
*Έχω παρατηρήσει ότι χρησιμοποιώ συχνά αυτήν την εισαγωγή στις αναρτήσεις στις οποίες αναφέρω τη συγγραφική μου πρόοδο. Μάλλον το έχετε βαρεθεί και πρέπει να το αλλάξω, ε;
**Glitch. Αλλά μου αρέσει να το γράφω στα ελληνικά. Μου δίνει την αίσθηση ότι το λέει κάποιος με πελοπονησσιακή προφορά. Γκλ(λι)ιτς.
Παρασκευή 9 Απριλίου 2010
Πήραμε φόρα...
...και σταματημό δεν έχουμε. Η Δεσίδα έχει αυτή τη στιγμή 66,300 λέξεις και το τέταρτο κεφάλαιό της 9,400 (περίπου). Εμπρός για νέες ηρωικές συγγραφικές στιγμές του 2009!
(Μπούρδες. Η ποιότις είναι ακόμη χαμηλή. Στο πρώτο βιβλίο, τα τζαναβάρια δεν επηρεάζονται από το μέταλλο, ενώ στο δεύτερο πεθαίνουν από αυτό. Χμ. Θα το κοιτάξω σου λέω, άσε με να τελειώσω την πρώτη γραφή και μετά θα του βάλω ένα χέρι, να! με το συμπάθειο.)
(Μπούρδες. Η ποιότις είναι ακόμη χαμηλή. Στο πρώτο βιβλίο, τα τζαναβάρια δεν επηρεάζονται από το μέταλλο, ενώ στο δεύτερο πεθαίνουν από αυτό. Χμ. Θα το κοιτάξω σου λέω, άσε με να τελειώσω την πρώτη γραφή και μετά θα του βάλω ένα χέρι, να! με το συμπάθειο.)
Τετάρτη 7 Απριλίου 2010
Χρωστούμενα
Όλο χρωστάω τον τελευταίο καιρό. Ενημερώσεις, υποσχέσεις, κείμενα, κριτικές, της Μιχαλούς. Μόνο λεφτά δε χρωστάω apparently κι ευχαριστώ την τύχη μου γι' αυτό. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω μερικά από τα πράγματα που χρωστάω κυρίως σε αυτό το ιστολόγιο και στους όποιους ταλαιπωρημένους αναγνώστες του.
Χρωστάω ας πούμε, μερικές μέρες δουλειάς σε έναν φίλο (ή μάλλον σε δύο φίλους) πάνω σε ένα θεματάκι που πολύ μου άρεσε όταν το έβαλα πρώτη φορά στο μυαλό μου. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ίσως έχω περισσότερα νέα στις αρχές του καλοκαιριού. Και μάλιστα νομίζω ότι θα σας αρέσει κιόλας.
Χρωστάω επίσης μερικές ακόμη σύντομες ιστορίες-φλασάκια, σαν αυτά κι αυτά. Δεν έπιασα το στόχο μου αλλά τουλάχιστον έμειναν πολύ λίγα που πρέπει να γραφτούν. Από Σεπτέμβρη τα ξαναλέμε σχετικά με την τύχη τους.
Χρωστάω, τέλος, την αναγγελία έναρξης της συγγραφικής περιόδου. Βασικά το 'χω παρατηρήσει, πάντα τέτοιες μέρες με πιάνει ο τεταρταίος και γράφω σαν παλαβή. Υπό αυτήν την επιρροή (σελήνης και λοιπών αστερισμών) ξεκίνησα τη Μεγάλη Δευτέρα να γράφω το δεύτερο μέρος του δεύτερου βιβλίου των Σκοτεινών Παρχαριών, της Δεσίδας. Μέχρι σήμερα ο ρυθμός είναι κάτι λιγότερο από 1000 λέξεις την ημέρα. Σύνολο (μαζί με τις 50,000 που είχα γράψει στο NaNoWriMo που μας πέρασε) έχουμε φτάσει ήδη στις 60,000 και κάτι, με όψιον τις 100,000 περίπου.
Κι έχω κι έμπνευση. Λέτε να τις περάσουμε πάλι τις 100,000 λέξεις;
Χρωστάω ας πούμε, μερικές μέρες δουλειάς σε έναν φίλο (ή μάλλον σε δύο φίλους) πάνω σε ένα θεματάκι που πολύ μου άρεσε όταν το έβαλα πρώτη φορά στο μυαλό μου. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ίσως έχω περισσότερα νέα στις αρχές του καλοκαιριού. Και μάλιστα νομίζω ότι θα σας αρέσει κιόλας.
Χρωστάω επίσης μερικές ακόμη σύντομες ιστορίες-φλασάκια, σαν αυτά κι αυτά. Δεν έπιασα το στόχο μου αλλά τουλάχιστον έμειναν πολύ λίγα που πρέπει να γραφτούν. Από Σεπτέμβρη τα ξαναλέμε σχετικά με την τύχη τους.
Χρωστάω, τέλος, την αναγγελία έναρξης της συγγραφικής περιόδου. Βασικά το 'χω παρατηρήσει, πάντα τέτοιες μέρες με πιάνει ο τεταρταίος και γράφω σαν παλαβή. Υπό αυτήν την επιρροή (σελήνης και λοιπών αστερισμών) ξεκίνησα τη Μεγάλη Δευτέρα να γράφω το δεύτερο μέρος του δεύτερου βιβλίου των Σκοτεινών Παρχαριών, της Δεσίδας. Μέχρι σήμερα ο ρυθμός είναι κάτι λιγότερο από 1000 λέξεις την ημέρα. Σύνολο (μαζί με τις 50,000 που είχα γράψει στο NaNoWriMo που μας πέρασε) έχουμε φτάσει ήδη στις 60,000 και κάτι, με όψιον τις 100,000 περίπου.
Κι έχω κι έμπνευση. Λέτε να τις περάσουμε πάλι τις 100,000 λέξεις;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
