NaNoWriMo 2009

Καταρχήν μη ζαρώνετε τα φρύδια και μην πάρετε αμέσως τηλέφωνο τον παπά της ενορίας: δε μου κατσικώθηκε ο διάολος, ούτε ζήλεψα τα χαϊρια της Λίντα Μπλερ. Απλά αναφέρω μια λέξη (για την ακρίβεια ένα ακρωνύμιο) που θα με απασχολήσει ολόκληρο το μήνα Νοέμβρη. Εμένα και περίπου 100.000 ανθρώπους ακόμη σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ναι, 100.000 είπα. Εκατό χιλιάδες και ολογράφως. Και πάφτε να κάνετε το σταυρό σας. Έχουμε καιρό ακόμη για ν' αρχίσουμε τα σταυροκοπήματα.

Η ιστορία ξεκίνησε πριν από έντεκα χρόνια. Μια παρέα από μισότρελους (λέξη πολύ πιο βαριά από ότι αν τους έλεγα "τρελαμένους", σας πληροφορώ) Αμερικανούς που τους άρεσε να γράφουν, έβαλε ένα στοίχημα: ποιος από τους 27 της παρέας θα μπορούσε μέσα σε ένα μήνα να γράψει μια νουβέλα 50.000 λέξεων. Διάλεξαν το μήνα Νοέμβρη γι' αυτή τη δουλειά, διότι είναι ο πλέον ενδεδειγμένος για συγγραφή στο Βόρειο Ημισφαίριο (η κακοκαιρία κυρίως που μας κρατάει δέσμιους στο κοκκούνινγκ) και έβαλαν μπρος. Κάποιοι τα κατάφεραν κάποιοι όχι. Σημασία δεν είχε τι κατάφεραν, αλλά το ότι πέρασαν καλά, διασκέδασαν αφάνταστα κι επιπλέον στο τέλος του μήνα, είχαν στα χέρια τους την πρώτη γραφή μιας νουβέλας.

Έδωσαν ραντεβού για τον επόμενο Νοέμβρη, μιας και το πρώτο στοίχημα τους είχε γλυκάνει. Εντωμεταξύ το είπαν και σε μερικούς φίλους κι εκείνοι σε μερικούς άλλους φίλους και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω να σας πώ πόσοι έπαιξαν αυτό το παιχνίδι τον επόμενο χρόνο (διότι για τέτοιο πρόκειται, ο "κερδισμένος" δεν κερδίζει στην ουσία τίποτε), αλλά είχε εξίσου μεγάλη επιτυχία. Εκεί το παιχνίδι άρχισε να έχει δική του προσωπικότητα και σαν τέτοιο απαίτησε το όνομά του. Η βάφτιση έγινε κεκλισμένων των θυρών και το όνομα του νεοφώτιστου ήταν National Novel Writing Month, και για τους φίλους NaNoWriMo.

Από τότε, το NaNoWriMo απέκτησε δικό του σάιτ και φανατικούς παίχτες σε ολόκληρο τον κόσμο, επεκτάθηκε στο χώρο τους σεναρίου (Script Frenzy, για να εκμεταλλευτούμε και τον Απρίλιο) και ειδικά το 2010 θα διοργανωθεί κι ένα "δεύτερο" NaNoWriMo τον Ιούνιο ή Ιούλιο, για όσους ζουν στο Νότιο Ημισφαίριο (hi Perth...). Πέρσι η συγκομιδή ήταν 1,6 δις λέξεις. Κάντε τη διαίρεση με τους 100.000 συμμετέχοντες για να αποτρελαθείτε.



Έμαθα για το παιχνίδι το 2007, όταν ακόμη δεν ήξερα τι πάει να πει νουβέλα 20,000 λέξεων. Βλέπετε είχα (κι έχω ακόμη) μια αδυναμία τρελή στα μικροσκοπικά διηγήματα. Ήταν λοιπόν, ένα πρόσθετο στοίχημα με τον εαυτό μου, να γράψω κάτι τόοοοοσο μεγάλο.



Και τα κατάφερα. Η Ερυθρά Σανδαράχη, βαμπιροθρίλερ με ελληνικό και γεωλογικό άρωμα τελείωσε στις 58,000 λέξεις. Το 2008, γλυκαμένη από την επιτυχία του '07, έβαλα ένα πολύ μεγάλο στόχο, να πιάσω τις 100.000 λέξεις. Απέτυχα, αλλά τις 50.000 τις κατάφερα. Το Αυγό του Δρακοαφέντη, η τελευταία νουβέλα του Κόμπες του Ντερλικοτή, σταμάτησε να γράφεται στις 50.004 λέξεις, χωρίς να έχει τελειώσει (δεν είναι απαραίτητο να τελειώσεις τη νουβέλα σου, για να κερδίσεις το παιχνίδι).



Φέτος τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, κυρίες και κύριοι, για μένα. Πέρασα τη μισή άνοιξη και ολόκληρο το αλοκαίρι γράφοντας την "Ερεστή" και τώρα, έτσι όπως έχουν τα πράγματα πρέπει οπωσδήποτε να γράψω τη "Δεσίδα", το δεύτερο μέρος της τριλογίας. Υπάρχει σκελετός, υπάρχει η όρεξη κι η διάθεση... Μένει να δούμε αν υπάρχει κι η δυνατότητα. Αν δηλαδή εχω αρκετό τσαγανό ώστε να τα βγάλω πέρα με ένα πρότζεκτ 100.000 λέξεων.

Θα μου πείτε, πέρσι δεν τα κατάφερες κυρα-Φθυμία, γιατί να τα καταφέρεις φέτος; Χμ. Έχουμε και λέμε. Πρώτον, πολλή δουλειά (μην ξεχνιόμαστε, η συγγραφή στην Ελλάδα δε μπορεί να σε ζήσει, οπότε πρέπει κάτι να κάνεις για να μην καταλήξεις να τρως τις αρβύλλες σου, όπως ο Σαρλό). Δεύτερον, επίσκεψη μετά από 25 χρόνια του αδελφού του πατέρα μου, ο οποίος ζει μόνιμα στην Αυστραλία. Ήρθαν με τη γυναίκα του και θεία μου, κι έπρεπε κάπου να μείνουν και φυσικά, η ανατροφή μου δε μου επιτρέπει να τους παραπετάξω σε κανένα ξενοδοχείο όπως έκαναν κάτι άλλοι -χώρια η όποια συγκίνηση και τα τοιαύτα. Τους παραχώρησα λοιπόν, για τον ένα μήνα που έμειναν μαζί μας, το δωμάτιό μου, μέσα στο οποίο, όπως μπορεί εύκολα κάποιος να υποθέσει, ήταν ο υπολογιστής μου... Και τρίτον και πλέον σοβαρό, στις 13 του μηνός Νοεμβρίου, μπήκε αιφνίδια στο νοσοκομείο η γιαγιά μου, η οποία μετά από έξι μήνες παρά δύο μέρες εξέπνευσε.

Ελπίζω οι δικαιολογίες να φτάνουν και να μην χρειαστεί να ξεπέσω σε άλλες, του στυλ "εντάξει, τον είχα ψιλοβαρεθεί τον Κόμπες" και τέτοια, (όπου Κόμπες ο ήρωας του Αυγού του Δρακοαφέντη, κάποια μέρα που θα έχω διάθεση για κουβεντούλα θα σας πω και γι' αυτόν μερικά πραγματάκια).

Οπότε τις επόμενες τριάντα κάτι μέρες, ψυχραιμία και αυτοσυγκέντρωση. Και το παιχνίδι αρχίζει.