Πέρα από τη Γη των Θεών, Αντώνης Πάσχος: Για τον Αντώνη και τον Ερού (τον ήρωα του βιβλίου) είχα ακούσει πριν από πολύ καιρό από το στόμα του ιδίου. Μάλιστα εδώ είχα γράψει σχετικά με την έκδοση του βιβλίου κι είχα μάλιστα την τύχη να το διαβάσω πριν ακόμη ο Αντώνης δεχτεί την πρόταση του Γιώργου του Σωτήρχου για έκδοση. Όπως καταλαβαίνετε, δύσκολα θα καταφέρω να το κρίνω αντικειμενικά, κυρίως γιατί μέσα στο μυαλό μου έχω μπλέξει την πρώτη του εικόνα (το διάβασα πριν τις τελικές διορθώσεις) και την τελική του μορφή. Γι’ αυτό αντί για οποιαδήποτε άλλη κριτική θα σας μεταφέρω ένα μέρος από τα λόγια που έγραψα το συγγραφέα του όταν διάβασα το πρώτο του σχεδίασμα.
Πρώτον, είναι ένα αξιοπρεπέστατο βιβλίο, αν και όχι ΤΟ αριστούργημα. Ήθελε λίγο περισσότερο προσοχή σε μερικά σημεία, αλλά και το σκοπό που θέλει να εξυπηρετήσει, τον εξυπηρετεί με κάθε ειλικρίνεια. Δεύτερον, γενικά η ιδέα του εραστή, που γίνεται όλα όσα γίνεται, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Προσωπικά με κέρδισε με αυτό. Συνήθως εκείνοι που ξεκινούν για το «μεγάλο ταξίδι της ενηλικίωσης» (όπως ο Φρόντο στον Άρχοντα, ας πούμε) είναι κάτι αθώοι, που πιπιλάνε το δάχτυλο. Η αλλαγή με έναν έμπειρο και γκομενιάρη είναι μια κάποια ξεκούραση από το συνηθισμένο μοτίβο. Και έχει κερδίσει τουλάχιστον τρεις αναγνώστριες που δε διαβάζουν γενικά φανταστικό… Τρίτον, κάποια πράγματα ήταν ελάχιστα εξηγημένα, όπως ας πούμε το πώς αντέχει ο Ερού να γράφει τρεις μέρες συνεχώς (εγώ θα τα είχα φτύσει. Μια εβδομάδα είναι αρκετή, αλλά τρεις μέρες ούτε κατά διάνοια. Δεν αντέχει το χέρι σου να γράφεις τόσο πολύ) ή το πώς καταφέρνουν τα χρυσά πλοία να επιπλέουν. Οι εξηγήσεις αυτών των ενοχλητικών σημείων είναι πολύ μικρές, σχεδόν κρυμμένες στο κείμενο κι αν δεν προσέξεις μπορεί και να τις χάσεις. Τεταρτον κι αν δε σας αρέσουν τα spoiler σταματήστε να διαβάζετε ΤΩΡΑ: Η τρίτη φορά που χάνει τη Νόβα είναι και εκείνη που άρχισα να σκέφτομαι «τι θα γίνει, όλα θα τη χάνει κι όλο θα τη βρίσκει;» Εντάξει το έσωσε μέχρι το τέλος, αλλά εκείνη τη στιγμή εισέπραξε ένα «ουφ» δυσφορίας. Και φυσικά την πάτησα, όταν ο πατέρας της Νόβα είπε στον Ερού ότι η Νόβα πέθανε. Ήμουν στο λεωφορείο όταν διάβασα ότι τελικά ήταν ζωντανή. Μόνο που δεν έβαλα τις φωνές «ά, τον μπαγάσα!». Και δεν ξέρω αν αναφερόμουν στον πατέρα της Νόβα ή στον Αντώνη.
...Και το Τέρας, Μιχάλης Μανωλιός: Θα αντέξετε μια αναλυτική κριτική στα τόσα διηγήματα της συλλογής; (με αλφαβητική σειρά)
-…Και Το Τέρας: Αν και πολύ πρωτότυπο στο ξεκίνημά του, μετά (όταν καταλαβαίνω τη σχέση Σειρήνας και Αδελφού) γίνεται απλά ενδιαφέρον και καταλήγει προβλέψιμο. Άνισο θα το χαρακτήριζα, αν και όχι ιδιαίτερα αδύναμο. Παρά το ότι τελικά ήταν προβλέψιμο, μου άρεσε, μέσα στην κλασικότητα της πλοκής του.
-Above us only sky: Μια παρατεταμένη περιγραφή της ουτοπίας και του τι θα της συνέβαινε αν τη συναντούσαμε. Δυστυχώς με κούρασε στην ανάγνωσή της.
-Αίθρα: ανατριχιαστικό, μια σφαλιάρα σχεδόν παρόμοια με εκείνη της πρώτης της ανάγνωσης. Να ονειρεύεστε συχνότερα, μίστερ. Ποιος ξέρει τι άλλο θα απολαύσουμε από τα όνειρά σας.
-Αρμελίνα ΙΙ: Μια πάρα πολύ ωραία ιδέα, την οποία δεν εκμεταλλεύεται όσο της πρέπει. Αυτό θα έπρεπε να είχε την έκταση του Above Us Only Sky. Η δε λύση του προβλήματος μου φάνηκε το ίδιο μακιαβελική με τη συμπεριφορά του υπεύθυνου για τον τηλεμεταφορέα. Συν το ότι δεν εκμεταλλεύτηκε σχεδόν καθόλου τις δυνατότητες για σολάρισμα που σου παρείχε ο πατέρας της μικρής.
-Η δεύτερη έξοδος: Ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα καθόλου. Δεν κατάλαβα τι κάνει η μηχανή κι ως εκ τούτου και προς τι το τραγικό τέλος. Κι όταν μου εξήγησε τελικά ο συγγραφέας τα της μηχανής, πάλι δε μου φάνηκε και τόσο τραγικό το τέλος. Πέιτε με ρηχή, θα το δεχτώ.
-Η Δόξα και η Λήθη: Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο της συλλογής, πάντως είναι το αγαπημένο μου. Θα υπερφαλλαγίσω αυτό που είπε ένας γνωστός ότι επιβάλλεται να ξαναδιαβάσει κανείς το πρώτο κεφάλαιο όταν το ολοκληρώσει και θα πω ότι δεν επιβάλλεται αλλά στο επιβάλλει το ίδιο το διήγημα με τη ροή και τη δύναμή του. Το θες, το επιθυμείς να ξαναδιαβάσεις το πρώτο κεφάλαιο. Αν δεν το κάνεις, μένεις σα νηστικός.
-Θα είσαι εδώ: Τρομακτικό. Πραγματικά τρομακτικό. Δεν είμαι σίγουρη αν με ικανοποίησε ιδιαίτερα η εναλλαγή των φυλετικών ρόλων. Η ίδια η ιδέα ήταν πολύ δυνατή (και η οπτική της γωνία ακόμη δυνατότερη) για να χρειάζεται ένα twist στην πλοκή της ακόμη. Αλλά το βιβλίο ξεκινάει με ένα χαστούκι σαν κι αυτό που δε έχεις ξαναφάει και σε κουρελιάζει εξαρχής.
-Καληνύχτα!: Πολύ σύντομο, και το ραπάρισμα της δεσμοφύλακα όχι και τόσο αναγκαίο. Δε μου τράβηξε το ενδιαφέρον.
-Κι εγώ καλύτερα: Φοβερή οπτική γωνία και ιδέα (όπως συμβαίνει σε αρκετά από τα διηγήματα της συλλογής άλλωστε), κάααααααπως αδύναμη η σκηνή της επιλογής του τι θα κάνουν στο τέλος. Οι πρώτες παράγραφοι μου θύμισαν λιγάκι τη σκουπιδόμαζα στο Φράγκολ Ροκ και αυτό με βοήθησε να λατρέψω την αφηγήτρια ακόμη περισσότερο.
-Μια βόλτα στ’ άστρα: Σύντομο, περιεκτικό και τίποτε λιγότερο απ’ ό,τι υπόσχεται. Στις υποψηφιότητες για καλύτερο της συλλογής.
-Μια Κίνα: Έχω πολλές φορές σκεφτεί κι εγώ να γράψω ένα tribute σε κάποιο αγαπημένο διήγημα-μυθιστόρημα, αλλά ποτέ δεν το τόλμησα. Χαίρομαι που βλέπω ότι ο αγαπημένος μας Καρέλεν δεν ξεπέφτει στην απλή «συνέχιση» του βιβλίου.
-Οι Απειροτρείς ευχές: Διασκεδαστικό, αλλά τίποτε άλλο.
-Περίπατος στον Άρη: Πάρα πολύ ζόρικο, σχεδόν όσο και το Γαλάζιο Φόρεμα. Και τελικά δεν κατάφερα να ξεχωρίσω την ηθική στάση της Υπουργού.
-Πηγή Έμπνευσης: Εξαιρετικό σαν εκτέλεση, λίγο μπερδεμένο με τις εναλλαγές της οπτικής γωνίας.
-Το Γαλάζιο φόρεμα: Ο ορισμός της απελπισίας. Αν είχα μπροστά μου το συγγραφέα όταν το πρωτοδιάβασα θα έτρωγε μια γροθιά στη μύτη. Με ζόρισε τόσο πολύ που δε θέλω να το ξαναδιαβάσω ποτέ.
-Το καλάθι των αχρήστων του γραφείου μου και οι αρχικές συνθήκες του Σύμπαντος σφηνωμένες στον πάτο του: Λυπάμαι που το λέω, αλλά το διήγημα αυτό θα έχει προβλήματα στο μέλλον. Όλοι θα νομίζουν ότι είναι του Παναγιώτη Κούστα! Είναι εντελώς αδύνατο να το διαβάσω χωρίς να κουδουνίζει η ελαφρώς ένρινη τενόρο φωνή του στ’ αυτιά μου, «γαμώτο-γαμώτο-γαμώτο-γαμώτο!», όπως το πρωτοάκουσα στην παρουσία του βιβλίου πριν από μερικούς μήνες. Δε θα πω ότι δεν είναι λίγο αμερικανιά, αλλά με διασκέδασε αφάνταστα (και θα με διασκέδαζε πιστεύω κι αν δεν το είχα ακούσει από τον Παναγιώτη).
-Το Χρώμα του Αίματος: Με μπέρδεψε, καθώς η ιδέα του στηρίζεται σε αλλαγές πολλών επιπέδων και πήγαιν’-έλα από το ένα άστρο στο άλλο.
-Χρονομηχανή Τέλος: Είμαι απολύτως σίγουρη ότι ο Μιχάλης μπορεί να γράψει και καλύτερες ιδέες και καλύτερες διηγήσεις και καλύτερες ανατροπές από τόσο. Νομίζω ότι είναι το πιο αδύναμο της συλλογής.
Και στο δια ταύτα: Το Τέρας είναι καλύτερο από το Σάρκινο Φρούτο, διαβάζεται πιο ευχάριστα, αλλά. Αλλά περιμένω εκείνο το βιβλίο σου, Μιχάλη μου, που και θα δείξει σε όλους (φαντασάδες και μη) τις ικανότητές σου και θα μου τινάξει τα μυαλά στον αέρα. Έχουμε καιρό θα μου πεις, αλλά έλα που είμαι ανυπόμονη. Κοντολογίς γράφε ασύστολα. Το καλύτερό σου βιβλίο δεν το έχεις γράψει ακόμα.
Το Περιβόλι της Γης, Γιώργος Σφήκας: Παιδικό βιβλίο (από 10 ετών, γράφει στο εξώφυλλο), που απλοποιεί τρομακτικά κατά τη γνώμη μου το θέμα της ουτοπίας και της έξωθεν βοήθειας στην κατάκτησή της (βλέπε καλοί εξωγήινοι που θέλουν το καλό μας). Αφήνει πάρα πολλά πράγματα αναπάντητα.
Αλγκέγκντιακ, η χώρα της μαγείας Ι: Ο Άρχοντας του Σκότους, Βιργίλιος Βεργής: Ο λόγος για τον οποίον όταν οι γονείς αποφασίσουν να κάνουν τα χατίρια του τέκνου τους, θα πρέπει πρώτα να βουτάνε τη γλώσσα (και τα χέρια τους) στο ρημάδι το μυαλό τους. Το παιδί ήταν 12 χρονών όταν έγραψε αυτό το κείμενο κι ενώ μου θυμίζει αυτά που έγραφα εγώ στην ηλικία του (έχει δηλαδή τα φόντα για να εξελιχθεί σε κάτι ανεκτό από λογοτεχνικής πλευράς), σαφέστατα ούτε τα δικά μου ούτε τα δικά του γραπτά ήταν για έκδοση. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει νόμος που να καταδικάζει γονείς που εκθέτουν τα παιδιά τους σε ηθικό κίνδυνο. Γιατί πρώτον αδυνατώ να πιστέψω ότι ένα παιδί 13 ετών βρήκε τα λεφτά και τις άκρες να κανονίσει έκδοση του βιβλίου του μόνο του, προφανώς οι γονείς του τα κανόνισαν αυτά, και δεύτερον, αν το παιδί σου ζωγραφίζει όπως όλα τα παιδάκια, τότε δεν του κάνεις έκθεση ζωγραφικής στην Γκαλερύ Ταδόπουλου, διότι έτσι το κάνεις να πιστεύει ότι δε χρειάζεται βελτίωση κι ότι αυτό που έχει κάνει είναι τέλειο κι ο ίδιος τέλειος καλλιτέχνης.
Οδηγίες ανάγνωσης: καλύτερα να μη διαβάζετε περισσότερες από τρεις σελίδες τη φορά, γιατί θα θέλετε να βάλετε τα κλάματα. Εμένα μου πήρε έξι εβδομάδες να το τελειώσω.
Χάρρυ Πότερ, εφταλογία, J.K.Rowling: Καταρχήν θα μου επιτρέψετε την καθαρευουσιάνικη ορθογραφία. Την προτιμώ σε σχέση με την νέα ελληνική (Χάρι Πότερ). Ίσως θα έπρεπε να γράψω μια ολόκληρη ανάρτηση αφιερωμένη στο ποπ παιδικά και μη, φαινόμενο της προηγούμενη δεκαετίας. Είναι κάτι που κανείς δε μπορεί να μείνει αδιάφορος απέναντί του κι επίσης έχω κάνει πολλές σκέψεις σχετικά.
Αλλά ας επικεντρωθούμε στα βιβλία. Γενικά πρόκειται για ευχάριστο ανάγνωσμα, λιγότερο σκοτεινό από τις ταινίες. Κυλάει νερό, έχει ενδιαφέρον ως προς τη σύλληψη και εμπλουτίζεται κατά τόπους με σπιρτόζικες, πιπεράτες λεπτομέρειες που το νοστιμίζουν. Εκείνο που πραγματικά με άφησε έκπληκτη είναι ότι δε θυμάμαι να έχει αφήσει ούτε ένα νήμα της ιστορίας να αιωρείται. Τα εξηγεί όλα και μάλιστα με τρόπο που σου αποτυπώνονται. Είχα διαβάσει παλαιότερα τα δύο πρώτα της σειράς και μου είχαν φανεί «λίγα», αλλά τώρα που διάβασα και τα υπόλοιπα πέντε βιβλία, έχω λιγότερο κακή εικόνα για την κυρία Rowling ως συγγραφέα. Αναλυτικά (αλλά και συνοπτικά):
1. Ο Χάρρυ Πόττερ κι η φιλοσοφική λίθος: Παιδικό, αλλά δεν περίμενα κάτι περισσότερο.
2. Ο Χάρρυ Πόττερ κι η κάμαρα με τα μυστικά: Επίσης παιδικό, αλλά αρχίζουν οι σκοτεινιές
3. Ο Χάρρυ Πόττερ κι ο αιχμάλωτος του Άζκαμπαν: Η σύλληψη αρχίζει να γίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Λεπτές πινελιές κωμωδίας και δράματος μπαίνουν εδώ κι εκεί και η σειρά παύει να μοιάζει της Πολυάννας και των Δίδυμων στο Κολέγιο του Σεν-Κλερ.
4. Ο Χάρρυ Πόττερ και το κύπελο της φωτιάς: Η οπτική γωνία επεκτείνεται κι εκτός των συνόρων για πρώτη φορά. Έτσι, για να εντυπωθεί ότι δε μας φοβίζει το multi-cultural.
5. Ο Χάρρυ Πόττερ και το τάγμα του φοίνικα: Το βιβλίο που με ζόρισε περισσότερο απ' όλα. Έφταιγε η Ντολόρες Αμπριτζ. 'Nough said.
6. Ο Χάρρυ Πόττερ κι ο ημίαιμος πρίγκηψ: Όχι τόσο τραγικό όσο περίμενα, ίσως γιατί ο Ντάμπλντορ δεν είναι ο ήρωας της αρεσκείας μου.
7. Ο Χάρρυ Πόττερ κι οι κλήροι του θανάτου: Θεωρώ ότι είναι αρκετά αδύναμο, για τις προσδοκίες που είχε χτίσει ως τώρα. Βαρετό, τραβάει σε μάκρος και ενώ κλείνει όλες τις υποπλοκές, ωστόσο σε αφήνει με την αίσθηση ότι περίμενες κάτι πολύ πιο δυνατό και λιγότερο περίπλοκο, φυσικά. Γέλασα με την εξήγηση για την κατσίκα στην λερωμένη παμπ του Χόγκσμιντ, εκεί που μαζεύεται για πρώτη φορά ο στρατός του Ντάμπλντορ (την είχα προσέξει στην ταινία και μου είχε κάνει εντύπωση). Αφήνει πολύ δυνατές σκηνές πρακτικά χωρίς να τις αναπτύξει και στο τέλος, τις τελευταίες τρεις σελίδες με το δια ταύτα, το κλείνει τσάτρα-πάτρα.
Οι Ιστορίες του Μπήντλ του Βάρδου, J.K.Rowling: Χαριτωμένο ανάγνωσμα, συμπληρωματικό του Χάρρυ Πόττερ. Καλό για να περάσεις λίγες ευχάριστες στιγμές και για να μπορέσεις να δαμάσεις το σύνδρομο στέρησης, όταν τελειώσεις και το έβδομο βιβλίο του Χάρρυ.
Ύζαμπελ, Guy Gavriel Kay: Ένα προβληματικό κείμενο. Όχι τόσο προβληματικό όσο το Σαραντινό Ψηφιδωτό ας πούμε, αλλά όπως σωστά είπε κι ένας φίλος, δεν ξέρει σε ποιο κοινό να απευθυνθεί. Κάτω του μετρίου και γεμάτο με δήθεν σκηνές "εγώ ξέρω, αλλά εσύ δεν ξέρεις και δεν πρέπει να μάθεις για το καλό σου, μείνε έξω από αυτό".
Ο Πρώτος Κανόνας του Μάγου, τόμος Α, Terry Goodkind: Το πρώτο βιβλίο της σειράς Sword of Truth, που έδωσε και την τηλεοπτική σειρά The Legend of the Seeker. Δε μπορώ να πω ότι δεν έχει μια καλή ιδέα, που την υποστηρίζει με αρκετά καλό τρόπο, ούτε ότι ο Ζέντ δεν είναι χαριτωμένος σε όλα του. Αλλά καμιά φορά ρε παιδί μου είναι κάπως βαρετό, ειδικά όταν αρχίζουν τα σούξου-μούξου και οι εξηγήσεις και δώσ' του κόντρα ευφυολογήματα ώστε ο Ερευνητής να καταλάβει από μόνος του και να μην πάρει την πληροφορία στο πιάτο... Πολύ βαρεμάρα. Έχει βέβαια και πολύ δυνατές σκηνές, αλλά... αχούμ-χούμ.
Eaters of the Dead, Michael Crichton: Το βιβλίο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η ταινία «ο 13ος πολεμιστής» . Αν και το Χόλλυγουντ έβαλε τις γυναίκες σε αρκετά μπροστινή θέση στην ταινία, το ίδιο το βιβλίο δε διαφέρει πολύ. Το κατιτί του διαφορετικό είναι ότι είναι γραμμένο σε στυλ αραβικού μεσαιωνικού χειρόγραφου και πολλές φορές παρεμβάλλονται και σημειώσεις του δήθεν μεταφραστή Κράιτον, που λέει ότι "εδώ το κείμενο λέει έτσι, αλλά ο τάδε ιστορικός λέει ότι θα μπορούσε να μεταφραστεί κι έτσι κι ο δείνα λέει ότι μπλαμπλαμπλα", που εμένα τουλάχιστον πρακτικά με έπεισε ότι θα μπορούσε να είναι και πραγματικό κείμενο και όντως ο Κράιτον να ήταν ο μεταφραστής κι όχι ο συγγραφέας.
Elak of Atlantis, Henry Kuttner: Τέσσερις ιστορίες του Έλακ και δύο του πρίγκηπα Ρέινορ, αντιπροσωπευτικές του ηρωικού φάνταζι της εποχής του μεσοπολέμου. Πολύ τεστοστερόνη, και πολύ ωραία γραφή.
Περιπέτεια στο Τρίγωνο των Βερμούδων, Edwin Corley (πρωτότυπος τίτλος: Sargasso): Και αυτό είναι και το μόνο πρωτότυπο πράγμα σε ένα κείμενο που ανήκει στο παλπ-με-την-κακή-έννοια κομμάτι της χρυσής εποχής της εφ. Ένας σκασμός ονόματα, πολλά από τα οποία δεν τα χρησιμοποιεί ποτέ, υποτυπώδης έως μηδαμινή ανάπτυξη χαρακτήρων και αλλοπρόσαλλη πλοκή, που εξυπηρετεί μόνο την προσπάθεια του συγγραφέα να στριμώξει όσες περισσότερες πληροφορίες έχει για το Τρίγωνο των Βερμούδων στο βιβλίο του. Εντάξει, έκανες την έρευνά σου κι έμαθες κάποια πράγματα, μπράβο σου. Εμάς τι μας πρίζεις;
Οι Μπλε Φακοί, Δάφνη Ντι Μωριέ: Πολύ μυστήριο και ζόρικο κείμενο υπερρεαλιστικού τρόμου, θα το έλεγα. Ούτε εκατό σελιδούλες τόσες δα κι όταν έφτασα στην τελευταία, μου κόπηκε η χολή.
Το ταξίδι του Χανς Πφάαλ στη Σελήνη και η Ρουφήχτρα του Μάελστρομ, Edgar Allan Poe: Είναι το μοναδικό έργο του Πόε που ήθελα πάρα πολύ να διαβάσω και στο δεύτερο μισό του είχα δίκιο. Το πρώτο διήγημα δε μου πολυάρεσε, μου θύμισε λίγο κακό Βερν και Συρανό ντε Μπερζεράκ, αλλά η Ρουφήχτρα ήταν άψογη, τρομακτική και γεμάτη ένταση. Πολύ ωραίο διήγημα, συναρπαστικό (αν και τελειώνει λίγο απότομα-για την ακρίβεια το ίδιο απότομα με την Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ-γιατί άραγε; μήπως τα έχει και τα δύο γράψει ο ίδιος συγγραφέας;)
Σημεία και Τέρατα, Πέτρος Αμπατζόγλου: Η «αυτοβιογραφική» αφήγηση ενός ανθρώπου που είτε πιστεύει ότι έχει, είτε πραγματικά έχει υπερφυσικές δυνάμεις. Είναι πιο πολύ σουρεαλισμός παρά φανταστικό (αν και ο Αμπατζόγλου έχει και περγαμηνές στο φανταστικό). Έχει ενδιαφέρουσα γλώσσα και ροή λόγου.
Η Μαύρη Σκιά της Εδέσσης κι άλλες ιστορίες, Γιάννης Κατσίκης: Τέσσερα παράξενα ιστορικά διηγήματα, με μια ανεπαίσθητη ιδέα υπερφυσικού. Ειδικά το τελευταίο με τίτλο «Το Χρονικόν της Ζήρα» αναφέρεται πλαγίως (ο αφηγητής μιλάει για τα γραπτά ενός καλόγερου, που αναφέρονται σε μια φανταστική πόλη) σε εντελώς φανταστικό χώρο, αν και πάντα μέσα στα πλαίσια του Βυζαντινού και υστεροβυζαντινού κόσμου. Δεν είναι και για πέταμα, αλλά ούτε και για Νόμπελ. Όσοι αρέσκονται στα ιστορικά διηγήματα, μάλλον θα τα ευχαριστηθούν.
Ο Αρχιμάγειρος της Ανδραβίδας, Αλέξης Σολομός: Συλλογή διηγημάτων που θυμίζουν λίγο το δραματικό σκέλος των ιστοριών του Δεκαήμερου (κυρίως γιατί οι περισσότερες διαδραματίζονται στη διάρκεια της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα) Παρ' όλο το ερωτικό τους περιεχόμενο, έχουν πολλά και βαθύτερα επίπεδα, που μου κράτησαν πολύ καλή συντροφιά.
Η 1002η Νύχτα, Theophile Gautier, Edgar Allan Poe, Nicolae Davidescu: Μια παράξενη συλλογή διηγημάτων με κοινό θέμα την υπόθεση ποιο θα ήταν το 1002ο παραμύθι της Σεχραζάτ. Δε μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα, ήταν εντελώς έξω από τις προσδοκίες μου. Επιπλέον το τρίτο διήγημα, του Νταβιντέσκου, αποτελεί στην ουσία μια συγκριτική σταυρωτή διήγηση ενός από τα παραμύθια των 1001 Νυχτών και του κορακιού του Πόε.
Η Λύσσα, Αύγουστος Κορτώ: ένα κείμενο που αν είχε καταχωρηθεί ως νοβελέτα τρόμου, θα έλεγα ότι είναι μάλλον αργή και βαρετή, αλλά τώρα που είναι καταχωρημένο ως συμβατική λογοτεχνία σκέφτομαι ότι είναι πολύ αργή και πολύ βαρετή. Γενικά για τον Κορτώ έχει γίνει πολύς ντόρος, αλλά πέραν μιας κάποιας ευχέρειας στο λόγο, η Λύσσα δε μου δικαιολογεί για ποιο λόγο έχει γίνει τόσος ντόρος...
Το Μνημειώδες Σχέδιο του Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ, Αλέξανδρος Μ. Ασωνίτης: Κάτω από αυτόν τον τίτλο ο Αλέξανδρος Μ. Ασωνίτης μας δίνει δύο νουβέλες, την ομότιτλη και το «Μοιρολόι της Μανούσαινας». Κι όσο διαφορετικοί είναι οι τίτλοι τους, τόσο διαφορετικές είναι. Φοβάμαι ότι παρά την ευχέρεια που έχει στο λόγο ο συγγραφέας δεν κατάφερα να απολαύσω καμία από τις δύο.
Λόγος εύθραυστος κι αθάνατος, προσέγγιση στην τέχνη της αφήγησης και στην αθέατη πλευρά των μαγικών παραμυθιών, Λιλή Λαμπρέλλη. Είναι στην ουσία μια μελέτη πάνω στην τέχνη της (προφορικής) αφήγησης, αλλά προσωπικά πήρα πολλά πράγματα για περεταίρω μελέτη, αν θέλω να συνεχίσω να γράφω παραμύθια και να τα κάνω να πετύχουν το σκοπό τους. Εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο και από κοινωνιολογικής και από ψυχολογικής άποψης.
Το Πρώτο Ταξίδι Στις Ινδίες: ημερολόγιο γραμμένο από τον Άλβαρο Βέλιο, που ταξίδεψε με τον Βάσκο Ντα Γκάμα στα 1497-1499, κάνοντας το γύρο της Αφρικής και το διάπλου του Ινδικού Ωκεανού. Δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα της παγκόσμιας (ούτε καν της τοπικής) λογοτεχνίας, αλλά είναι συγκινητικό να βλέπεις τι περνάγανε στα ταξίδια τους.Για κάποιο λόγο η μεταφρασμένη έκδοση αναφέρει στο εξώφυλλο ως συγγραφέα τον ίδιο το Βάσκο Ντα Γκάμα. Τρέχα γύρευε γιατί.
Μύθοι των Αιγυπτίων, George Hart: Επιτέλους κατάλαβα τι σκ#$%τά είχαν στο κεφάλι τους οι αρχαίοι Αιγύπτιοι. Αν και έμειναν κάποιες απορίες (κυρίως σχετικά με τις υποστάσεις του ανθρώπου, μπα, κα και δε συμμαζεύεται), η κοσμοθεωρία τους επιτέλους μου έγινε κατανοητή. Πολύ καλό ανάγνωσμα, για όποιον θέλει να γράψει κάτι σχετικά με τους Αιγύπτιους.
Η Καθημερινή Ζωή στην Αίγυπτο τον Καιρό των Πυραμίδων, Guillemette Andreu: από τη σειρά Λαοί και Πολιτισμοί των εκδόσεων Παπαδήμα. Πολύ ωραία γραμμένο κι ενδιαφέρον, χωρίς να κουράζει ιδιαίτερα, με έβαλε στο κλίμα της εποχής και της ιδιοσυγκρασίας των ανθρώπων αυτών, ό,τι χρειαζόμουν δηλαδή για να ξεκινήσω να γράφω κάτι που έχω στα σκαριά.
Οι χαμένες θεές της Πρώιμης Ελλάδας, Τσαρλίν Σπρέτνακ: Ένα φεμινιστικό (με την κακή έννοια) δοκίμιο, πάνω στο πως ο κακός, πολεμόχαρος πατερναλιστικός Δίας καπέλωσε τις καλές, ειρηνικές προ-Δωριέων θεές. Κάποιες φορές λέει και μερικές έξυπνες και πιο λάιτ ιδέες, αλλά γενικά η "αύρα" του μου είναι ενοχλητική.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου