Κανένα

Γονατίζει στη μέση του δρόμου, σφίγγει το παιδί επάνω της. Δε φοβάται μην το σκάσει, είναι ήδη νεκρό. Γύρω της η νύχτα έχει γεμίσει φωνές, λάμψεις και οσμές, μισοκοιμισμένους στρατιώτες, μισοτραβηγμένα σπαθιά και μισολιωμένα πρόσωπα. Άνθρωποι καίγονται από μέσα προς τα έξω, σαν χάρτινα φαναράκια, από τις βομβίδες με τα εισπνεόμενα ξόρκια των Απέναντι μάγων. Εκείνη αγκαλιάζει το παιδί, όλο και πιο σφιχτά, όλο και πιο σφιχτά. Δεν φοβάται μην το σκάσει.

Υγρασία στα μαλλάκια του. Τα δάκρυά της του μούσκεψαν το κεφαλάκι. 

Κάποιος περνάει από μπροστά της ουρλιάζοντας. Τρέχει, χωρίς να ξέρει πού, αφού σε ολόκληρη την πόλη δεν υπάρχει μέρος να κρυφτείς. Οι βομβίδες και τα ξόρκια τους θα σε βρουν ό,τι κι αν κάνεις. Βρεγμένα μαντήλια με νερό ή κρασί, τάχα αντίδοτα. Δεν υπάρχει αντίδοτο κανένα, σας τα είπαν κι οι πρόσφυγες, αλλά δεν τους ακούσατε.

Αίμα στην κουβερτούλα του. Από τα χέρια της, το σκοινί τής έκοψε τις παλάμες. 

Μια βομβίδα σκάει δίπλα της σφυρίζοντας. Δεν έσκασε, ίσα ράισε, και το αέριο διαφεύγει με συριγμό. Μυρίζει παράξενα, σαν πορτοκάλι και σαν ορχιδέα και σαν μανιτάρι που το μαγείρεψες και μούχλιασε στο φανάρι της αποθήκης αφάγωτο. Απλώνει τα χέρι της και μαζεύει τη βομβίδα, την κρύβει στον κόρφο της. Θέλει να πιει το περιεχόμενο όλο μόνη της. Δεν υπάρχει αντίδοτο κανένα. Δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, σας το είπαν οι πρόσφυγες, πως ακόμα και τους προδότες τους μαρμαρώνουν και τους κρατούν στα Κονάκια τους για τρόπαια. Αλλά δεν τους ακούσατε.

Τραγουδάει στο παιδί. Δεν υπάρχει αντίδοτο. Το σφίγγει πάνω της. Κανένα. Ανασαίνει όλο και πιο βαθιά. Κανένα. Ο λαιμός της αρχίζει να την καίει.

Κάτι την σκιάζει. Βλέπει δυο πόδια, μια ρόμπα, μια ζώνη κεντημένη με χρυσό. Βλέπει τη γενειάδα που ποταμίζει ως τον αφαλό του Απέναντι μάγου.

«Α, ναι και η καλή κυρά που μας βοήθησε», ακούει την αυτάρεσκη φωνή. «Ευχαριστούμε πολύ για την εξυπηρέτηση. Ίσως να υπήρχε τρόπος να ανοίξουμε την πύλη, αλλά καλύτερα που μας έριξες το σκοινί κι ανεβήκαμε». Σκύβει και ακουμπάει ένα χέρι με μακρώνυχα δάχτυλα στο υγρό κεφαλάκι. «Λυπάμαι γι’ αυτό», λέει, κανένα συναίσθημα στη φωνή του. «Τα παιδιά είναι σαν τα πουλιά, τα πνευμόνια τους δεν αντέχουν τόσο όσο των μεγάλων».

«Γι’ αυτό έκανα ό,τι έκανα». Η φωνή της βγαίνει βραχνή, έχει εισπνεύσει αρκετό δηλητήριο κι ο λαιμός της να την καίει όλο και πιο πολύ. «Και μου στερήσατε την αμοιβή μου».

«Και τώρα θα σου στερήσω και κάτι ακόμη». Παύση μεγαλοπρέπειας. «Θα έχεις ακουστά πως τους προδότες τους μαρμαρώνουμε. Κάνουν πολύ ωραία τρόπαια, ειδικά όταν παρακαλάνε γονατιστοί για έλεος. Έλα, πάρε μια ενδιαφέρουσα στάση. Δεν είχαμε ακόμη κάποιον που να κρατάει παιδί. Θα είσαι η πρώτη μας!»

Τα μακρώνυχα δάχτυλα σαλεύουν. Άραγε πλέκουν το ξόρκι του μαρμαρώματος; Τα δικά της δάχτυλα χώνονται στον κόρφο της. Δεν υπάρχει αντίδοτο. Σφίγγει το παιδί επάνω της, υγρά τα μάτια της από τα δάκρυα, αίμα στη ραϊσμένη βομβίδα που σκάει στα πόδια του εχθρού της. Δεν υπάρχει αντίδοτο. Τον ακούει που βλαστημά, τον βλέπει που καίγεται από μέσα προς τα έξω, σαν χάρτινο φαναράκι.

Ψύχος βαρύ την τυλίγει. Το ξόρκι του μαρμαρώματος πιάνει σταδιακά. Σφίγγει το παιδί επάνω της. Τα σωθικά της την καίνε. Άραγε ποιο από τα δυο ξόρκια θα πιάσει πρώτο; Ποιο θα την σκοτώσει γρηγορότερα;

WIP

Αποσπάσματα 7/3-20/3/2023

Η σκέψη της κόπηκε απότομα, όταν είδε τον κελευστή να τις πλησιάζει κρατώντας στο χέρι μια ασπίδα και ένα μαχαίρι γνώριμο, λεπίδα λεπτή στη βάση και φαρδιά στη μύτη -α, μα τους θεούς, ένα κοπές, πώς βρέθηκε ως εδώ; Έσφιξε πάνω της τη μισολιπόθυμη-μισοκοιμισμένη κοπέλα, «αχ», σκέφτηκε, «αχ, ως εδώ ήταν, να, ήρθε να μας σκοτώσει, για να μην τους είμαστε βάρος», κι ύστερα τα χέρια της χαλάρωσαν σαστισμένα, γιατί ο ξένος άντρας της έδωσε την ασπίδα και το σπαθί, και το βλέμμα του έλεγε «για να γλιτώσετε τα χειρότερα» και το δικό της τού απάντησε, «λυπάμαι που νόμισα ότι εσείς ήσασταν τα χειρότερα». Η Πίλι έβαλε την ασπίδα μπρος από το σώμα της Χακίκα και έσφιξε το μαχαίρι. Αν όλα πήγαιναν στραβά, υπήρχε κι ένας θεός που θα τις δεχόταν, ο θεός Κροκόδειλος, ο θεός του επιλεγμένου θανάτου, ο θεός των αυτοχείρων.

Έσφιξε το μαχαίρι, έχουμε μια εναλλακτική ακόμη, Χακίκα, έχουμε ακόμη μια δυνατότητα.

Έσφιξε το μαχαίρι.

-- Περιστέρια, WIP

Πεταχτά

~ Παλιοί και νέοι τίτλοι από τον Γιώργο Δάμτσιο και το Bookstagram Store. Επανεκδίδονται τέσσερα παλιότερα βιβλία του Γιώργου (Μέχρι την τελευταία του ανάσα, Το τρίπτυχο των ευχών, Μυστικά στο Λυκόφως και Στη γέφυρα των χαμένων ευχών, την οποία έχει γράψει συνεργατικά με τον Μάριο Δημητριάδη) κι ένα νέο βιβλίο-έκπληξη, συνεργατικό με τη Γεωργία Καλαμαρά, το Τραγούδι της θύελλας.

~ Δεύτερος τόμος για τις Κλασσικές ιστορίες τρόμου, από τον Αίολο και τον Θωμά Μαστακούρη.

~ Οι εκδόσεις Βάρδος ανακοίνωσαν την έκδοση του βιβλίου το Πέπλο της σκιάς, του Άρη Γκρίμπα, με υπότιτλο "Ιστορίες από την Άρας Άουμαρ".

~Τι ώρα είναι; 10:30. το μετατρέπεις σε χρονολογία, 1030μ.Χ. Και δίνεις fun facts για τη χρονολογία αυτή. Chronology Clock. Δεν ξέρω γιατί με ενθουσίασε τόσο πολύ αυτό το γκατζετάκι, ειλικρινά.

~ Αγαπώ πολύ την ιαπωνική λογοτεχνία για λόγους που ούτε κι εγώ δεν μπορώ να εξηγήσω κι η είδηση του θανάτου του νομπελίστα Κεζανμπούρο Οέ με έκανε να λυπηθώ βαθιά.

Στην εκπνοή

 Λίγα πράγματα που μου έμειναν την εβδομάδα που μας πέρασε:

~ Ο Αλκιβιάδης Χαλκιώτης ανακοίνωσε την αγγλική έκδοση του Άβαθαρ, του πρώτου του βιβλίου. Πλέον είναι διαθέσιμο μέσω Amazon.

~ Η αγαπημένη μου Ειρήνη Σκούρα εμπνέεται από τη Μινωική τέχνη για να μας δώσει έναν pin-up Πρίγκιπα με τα Κρίνα και ειλικρινά δε χορταίνω να τον χαζεύω!

~ Νέος Μυθομάχος, σύντομα διαθέσιμος για προπαραγγελίες από τον Κόμη Νέρντουλα