Κανένα

Γονατίζει στη μέση του δρόμου, σφίγγει το παιδί επάνω της. Δε φοβάται μην το σκάσει, είναι ήδη νεκρό. Γύρω της η νύχτα έχει γεμίσει φωνές, λάμψεις και οσμές, μισοκοιμισμένους στρατιώτες, μισοτραβηγμένα σπαθιά και μισολιωμένα πρόσωπα. Άνθρωποι καίγονται από μέσα προς τα έξω, σαν χάρτινα φαναράκια, από τις βομβίδες με τα εισπνεόμενα ξόρκια των Απέναντι μάγων. Εκείνη αγκαλιάζει το παιδί, όλο και πιο σφιχτά, όλο και πιο σφιχτά. Δεν φοβάται μην το σκάσει.

Υγρασία στα μαλλάκια του. Τα δάκρυά της του μούσκεψαν το κεφαλάκι. 

Κάποιος περνάει από μπροστά της ουρλιάζοντας. Τρέχει, χωρίς να ξέρει πού, αφού σε ολόκληρη την πόλη δεν υπάρχει μέρος να κρυφτείς. Οι βομβίδες και τα ξόρκια τους θα σε βρουν ό,τι κι αν κάνεις. Βρεγμένα μαντήλια με νερό ή κρασί, τάχα αντίδοτα. Δεν υπάρχει αντίδοτο κανένα, σας τα είπαν κι οι πρόσφυγες, αλλά δεν τους ακούσατε.

Αίμα στην κουβερτούλα του. Από τα χέρια της, το σκοινί τής έκοψε τις παλάμες. 

Μια βομβίδα σκάει δίπλα της σφυρίζοντας. Δεν έσκασε, ίσα ράισε, και το αέριο διαφεύγει με συριγμό. Μυρίζει παράξενα, σαν πορτοκάλι και σαν ορχιδέα και σαν μανιτάρι που το μαγείρεψες και μούχλιασε στο φανάρι της αποθήκης αφάγωτο. Απλώνει τα χέρι της και μαζεύει τη βομβίδα, την κρύβει στον κόρφο της. Θέλει να πιει το περιεχόμενο όλο μόνη της. Δεν υπάρχει αντίδοτο κανένα. Δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, σας το είπαν οι πρόσφυγες, πως ακόμα και τους προδότες τους μαρμαρώνουν και τους κρατούν στα Κονάκια τους για τρόπαια. Αλλά δεν τους ακούσατε.

Τραγουδάει στο παιδί. Δεν υπάρχει αντίδοτο. Το σφίγγει πάνω της. Κανένα. Ανασαίνει όλο και πιο βαθιά. Κανένα. Ο λαιμός της αρχίζει να την καίει.

Κάτι την σκιάζει. Βλέπει δυο πόδια, μια ρόμπα, μια ζώνη κεντημένη με χρυσό. Βλέπει τη γενειάδα που ποταμίζει ως τον αφαλό του Απέναντι μάγου.

«Α, ναι και η καλή κυρά που μας βοήθησε», ακούει την αυτάρεσκη φωνή. «Ευχαριστούμε πολύ για την εξυπηρέτηση. Ίσως να υπήρχε τρόπος να ανοίξουμε την πύλη, αλλά καλύτερα που μας έριξες το σκοινί κι ανεβήκαμε». Σκύβει και ακουμπάει ένα χέρι με μακρώνυχα δάχτυλα στο υγρό κεφαλάκι. «Λυπάμαι γι’ αυτό», λέει, κανένα συναίσθημα στη φωνή του. «Τα παιδιά είναι σαν τα πουλιά, τα πνευμόνια τους δεν αντέχουν τόσο όσο των μεγάλων».

«Γι’ αυτό έκανα ό,τι έκανα». Η φωνή της βγαίνει βραχνή, έχει εισπνεύσει αρκετό δηλητήριο κι ο λαιμός της να την καίει όλο και πιο πολύ. «Και μου στερήσατε την αμοιβή μου».

«Και τώρα θα σου στερήσω και κάτι ακόμη». Παύση μεγαλοπρέπειας. «Θα έχεις ακουστά πως τους προδότες τους μαρμαρώνουμε. Κάνουν πολύ ωραία τρόπαια, ειδικά όταν παρακαλάνε γονατιστοί για έλεος. Έλα, πάρε μια ενδιαφέρουσα στάση. Δεν είχαμε ακόμη κάποιον που να κρατάει παιδί. Θα είσαι η πρώτη μας!»

Τα μακρώνυχα δάχτυλα σαλεύουν. Άραγε πλέκουν το ξόρκι του μαρμαρώματος; Τα δικά της δάχτυλα χώνονται στον κόρφο της. Δεν υπάρχει αντίδοτο. Σφίγγει το παιδί επάνω της, υγρά τα μάτια της από τα δάκρυα, αίμα στη ραϊσμένη βομβίδα που σκάει στα πόδια του εχθρού της. Δεν υπάρχει αντίδοτο. Τον ακούει που βλαστημά, τον βλέπει που καίγεται από μέσα προς τα έξω, σαν χάρτινο φαναράκι.

Ψύχος βαρύ την τυλίγει. Το ξόρκι του μαρμαρώματος πιάνει σταδιακά. Σφίγγει το παιδί επάνω της. Τα σωθικά της την καίνε. Άραγε ποιο από τα δυο ξόρκια θα πιάσει πρώτο; Ποιο θα την σκοτώσει γρηγορότερα;

WIP

Αποσπάσματα 27/2-6/3/2023

Πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα, να γεμίσει τα πνευμόνια της με την υγρασία του ποταμού. Η αψιά μυρωδιά της σεκόγιας που καίγεται της είπε ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Όσο θα υπήρχαν σεκόγιες και τάξοι, η πόλη δεν είχε τίποτε να φοβάται. Κάθε φορά που κάποιος από τους στύλους στα Χοροστάσια θα σάπιζε, θα τον αντικαθιστούσαν μ’ έναν καινούργιο. Κι όσο υπήρχαν Χοροστάσια στις γειτονιές, όσο οι άνθρωποι θα τιμούσαν τα τέσσερα στοιχεία χορεύοντας, τότε όλα θα πήγαιναν καλά. Δε φοβόταν τίποτε η Τσοτς, που το ολόκληρό της όνομα ήταν Τσοτσμινγκού, δηλαδή η Γυναίκα Αραποσίτι.

-- Θαλασσινά Κοχύλια (Μυθιστόρημα in progress)

(Κάθε Δευτέρα, 100 λέξεις από την συγγραφική συγκομιδή της εβδομάδας που μας πέρασε. Ακόμα κι αν είναι ατημέλητες.)

Προσωπική βιβλιογραφία (ανανεώνεται όποτε δει)

Κάπου, μέσα σε όλο αυτό το ιστολόγιο, που έκανε την πορεία του σε χρόνια προ κοινωνικών δικτύων, έπρεπε να έχω βάλει και τη βιβλιογραφία μου. Θα μου πεις, τι βιβλιογραφία είχες τότε, σιγά. Σε κάθε περίπτωση, τώρα χρειάζεται, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί, εκτός υπέροχων μη-αναγνωρισμένων δράσεων όπως το Greek Sci-Fi Wiki, δεν υπάρχουν συντεταγμένες βιβλιογραφικές αναφορές στην αφεντομουτσουνάρα μου.

Τέσσερα μέρη θα έχει ετούτη η ανάρτηση: 

1. το πρώτο θα περιέχει όλες τις προσωπικές μου δουλειές, βιβλία που έχουν μόνο το δικό μου όνομα στο "όνομα συγγραφέα" 
2. το δεύτερο θα έχει συλλογές, περιοδικά ή fanzin στις οποίες έχω λάβει μέρος με κάποιο διήγημα
3. το τρίτο μέρος θα αναφέρει ιστότοπους, περιοδικά και fanzin στα οποία έχω συνεισφέρει με άρθρα ή κριτικές και γενικά μη λογοτεχνικά κείμενα
4. και το τέταρτο μέρος θα προσπαθήσω να μαζέψω όλες τις συνεντεύξεις που έχω δώσει, είτε αυτές είναι κείμενα, είτε ηχητικά, είτε οπτικά.

Τα δεδομένα θα δίνονται με χρονολογική σειρά. 

Η ανάρτηση θα ανανεώνεται όποτε υφίσταται λόγος, κι αυτό ελπίζω να γίνεται συχνά ;)

Προσωπικές δουλειές

1. Μέσα Απ’ το Γυαλί, συλλογή διηγημάτων φαντασίας, Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, Θεσσαλονίκη 2007

2. Το Ρουμπίνι του Ντεό-Νταό, Κόμπες ο Ντερλικωτής: επεισόδιο πρώτο, νοβελέτα ηρωικής φαντασίας, διατέθηκε δωρεάν κατά τη διάρκεια του ΦantastiCon 2015

3. Πνεύματα: μια ιστορία της Πικρής Στροφής, μυθιστόρημα φαντασίας, Ομάδα Άρπη, εκδόσεις Mamaya, Αθήνα 2016

4. Το Βελανιδωτό Διαμαντοτρύπανο, Κόμπες ο Ντερλικωτής: επεισόδιο δεύτερο, νοβελέτα ηρωικής φαντασίας, διατέθηκε δωρεάν κατά τη διάρκεια του ΦantastiCon 2016

5. Μέσα Απ’ Το Γυαλί και άλλες ιστορίες από ημιτελείς Στροφές, συλλογή διηγημάτων φαντασίας, εκδόσεις Mamaya, Αθήνα 2017

6. Το Μαργαριτάρι του Χάρατς, Κόμπες ο Ντερλικωτής: επεισόδιο τρίτο, νοβελέτα ηρωικής φαντασίας, διατέθηκε δωρεάν κατά τη διάρκεια του ΦantastiCon 2017

7. The Gourmet Horror Project, λεύκωμα συνταγών μαγειρικής ταιριασμένων με βιβλία τρόμου Ελλήνων συγγραφέων, ως ανθολόγος και συγγραφέας των συνταγών, εκδόσεις Nyctophilia.gr (δωρεάν ebook), Σπάρτη 2019*

8. Μέσα Απ’ Το Γυαλί και άλλες ιστορίες από ημιτελείς Στροφές, συλλογή διηγημάτων φαντασίας, εκδόσεις Κύφαντα, Αθήνα 2024

Συμμετοχές με λογοτεχνικό κείμενο

1. Βίγλα, διήγημα στη συλλογή διηγημάτων «Τα δώδεκα πρώτα βήματα, Diavasame.gr, Πανελλήνιος Διαγωνισμός Διηγήματος», Εκδόσεις Ελευθερουδάκη, Αθήνα 2008

2. Ο Δρόμος των Ανέμων, διήγημα σε δύο μέρη, περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές, τεύχος 4, Ιούνιος 2006 και τεύχος 5, Σεπτέμβριος 2006

3. Λίγο πριν σπάσει η ψυχή σου μαθαίνεις…, διήγημα, περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές, τεύχος 5, Σεπτέμβριος 2006

4. Noteeta and Nomena, διήγημα στην αγγλική γλώσσα, περιοδικό Universe Pathways, τεύχος 3, Νοέμβριος 2006

5. Ο πιο έξυπνος θεός, διήγημα, περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές, τεύχος 6, Δεκέμβριος 2006

6. Οι γυναίκες στη Σαχάι περπατούν λικνιστικά, διήγημα, περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές, τεύχος 7, Μάρτιος 2007

7. Η ασάλευτη θάλασσα, η αεικίνητη γη, διήγημα, περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές, τεύχος 8, Ιούνιος 2007

8. Ο Σαπενούπιτ γελάει εις βάρος μας, διήγημα, περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές, τεύχος 9, Σεπτέμβριος 2007

9. Beyond the sea, διήγημα στην αγγλική γλώσσα, περιοδικό Universe Pathways, τεύχος 5, Νοέμβριος 2007

10. Το Ετήσιο Φεστιβάλ Ζυθοκατάνυξης των Πορφυρών Πεδίων, διήγημα στην ανθολογία διηγημάτων «Θρύλοι του Σύμπαντος», Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, Θεσσαλονίκη 2007

11. Ασημένια κουδουνάκια να χτυπούν σ’ όλη τη γη, διήγημα, πρώτη παρουσίαση: περιοδικό Φανταστική Λογοτεχνία, της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας (Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.), τεύχος 2, Μάιος 2008

12. Γουίνκ ή η μπεμπούλα, fanzin ΕΦ-ΖΙΝ, τεύχος 13, Ιούνιος 2008

13. Ερινύες, διήγημα, περιοδικό Mystery, τεύχος 45, Οκτώβριος 2008

14. Η Τελεβιζιόν της Μάντρας, διήγημα, fanzin ΕΦ-ΖΙΝ, τεύχος 18, Ιανουάριος 2011

15. Το Τραγούδι απ’ το Σακούλι, διήγημα στην ανθολογία διηγημάτων «Εφαρμοσμένη μυθομηχανική», sff.gr/press, Αθήνα 2014

16. Στο Γάιδαρο Καβάλα, διήγημα στην ανθολογία διηγημάτων «SFF.GR, Ονείρων Σκιές», Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, Θεσσαλονίκη 2008

17. Γιατί οι Κοςς ταξιδεύουν πάντα προς τη Δύση, διήγημα στην ανθολογία διηγημάτων «Το Έπος της Φαντασίας: Αδιέξοδο», Εκδόσεις iWrite, Θεσσαλονίκη 2017

18. Χέρα, διήγημα στην ανθολογία διηγημάτων «Αντίθετο Ημισφαίριο IV», Εκδόσεις Gamecraft, Θεσσαλονίκη 2017

19. Όταν Ανάβει Η Κουβέντα, διήγημα στη συλλογή διηγημάτων «Με όλες τους τις δυνάμεις», εκδόσεις Χρονικό, Αθήνα 2020

20. Για Δέσιμο, διήγημα στην συλλογή Πανδημία, εκδόσεις Nyctophilia.gr (δωρεάν ebook), Σπάρτη 2020*

21. Λόγχη Από Κόκκαλο, Λόγχη Από Κεντρί, διήγημα στην ανθολογία διηγημάτων «Πολεμικές Ιαχές», σειρά Στα Σύνορα της Φαντασίας, τόμος 1, εκδόσεις Allbooks, Θεσσαλονίκη 2020

22. Dark Store, διήγημα στη συλλογή EVERLY #3 – Το Απόλυτο Κακό, εκδόσεις Rising Star Promotions, Μάρτιος 2023. 

23. Ραβδί, διήγημα, περιοδικό Φανταστικά Χρονικά, Τεύχος 35, άνοιξη 2023

24. Μουσικάρες, διήγημα στη συλλογή διηγημάτων Αλλόκοσμα Οράματα (δωρεάν e-book), Οκτώβριος 2024

25. Silberne Glöckchen ertönen überall auf der Welt, μετάφραση στα γερμανικά του διηγήματος Ασημένια κουδουνάκια να χτυπούν σ’ όλη τη γη, στη συλλογή Schatten aus der Sonnenwelt, εκδόσεις Torsten Low, Δεκέμβριος 2024**

26. Πιερ Αρτώ, διήγημα στην σπονδυλωτή συλλογή διηγημάτων Σκιές της Επανάστασης, εκδόσεις Black Griffin, Απρίλιος 2025

27. Η Τελευταία Επωδός, διήγημα στη συλλογή διηγημάτων  Σπονδές-16 διηγήματα του ελληνικού φανταστικού, εκδόσεις Η Άγνωστη Καντάθ, Ιούλιος 2025

Συμμετοχές με μη λογοτεχνικά κείμενα

1. Άρθρα, συνεντεύξεις από Έλληνες συγγραφείς του φανταστικού και σχόλια σε βιβλία στο forum sff.gr
2. Κριτικές και συνέντευξη από τον συγγραφέα Paul Kearney στο free-press Bookmarks (2009-2010)
3. Άρθρα στο ηλεκτρονικό περιοδικό Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών (2016)
4. Άρθρα στον ιστότοπο του ηλεκτρονικού ραδιοφωνικού σταθμού Amagi (2017-2018)
5. Ένα άρθρο στον ιστότοπο του ηλεκτρονικού περιοδικού Will o' Wisps (2019)
6. Άρθρα και κριτικές στο περιοδικό Αλλόκοσμες Ιστορίες (2021-2024)
7. Άρθρο στο περιοδικό Φανταστικά Χρονικά (2025)

Συνεντεύξεις

1. 2016- Διαβάζοντας@amagi
2. 2016 - Smashing Culture
3. 2017 - Όμορφη Μέσα Έξω
4. 2017 - Θεματοφύλακες Βιβλίων (το ιστολόγιο έχει καταργηθεί)
5. 2017- Booktour
6. 2017 - Will o' Wisps
7. 2017 - Ex Libris by MikeBookLover
8. 2018 - Διαβάζοντας@amagi
9. 2018 - Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών (η συνέντευξη χάθηκε σε κάποια κυβερνοεπίθεση)
10. 2018 - Ηχητικό από το Fantasmagoria 2018, από τους Monkey Bros
11. 2018 - Monkey Bros
12. 2019 - OneMan
13. 2019 - Κοαλάκια
14. 2019 - Στο free-press των εκδόσεων Πηγή ΜΕΤΑέμπνευση
15. 2019 - Αλλόκοσμες Ιστορίες
16. 2019 - Αλλόκοσμες Ιστορίες 
17. 2023 - Συγγραφικό στέκι

*Λόγω ανακαίνισης στον ιστότοπο της Nyctophilia.gr, παρατίθενται οι απευθείας σύνδεσμοι για τα δωρεάν e-book. Όταν ο ιστότοπος επανέλθει, οι σύνδεσμοι θα παραπέμπουν στη σελίδα της Nyctophilia όπου φιλοξενούνται τα e-book αυτά.

Αναγνωστικό Ημερολόγιο 2014 - Μάρτιος (0)

Ω, ναι, δε σας γελούν τα μάτια σας. Ζερό. Μέσα στο Μάρτιο δε διάβασα ούτε ένα βιβλίο.

Για την ακρίβεια δεν ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΑ ούτε ένα βιβλίο. Άρχισα ή συνέχισα αρκετά. Ένα Μάρτιν, ας πούμε. Ένα Μαζάρκις Γουίλλιαμς. Ένα Ανώνυμο. Το Επαρχικό Βιβλίο του Λέοντος του Σοφού.

Αλλά κανένα τους δεν έφτασε στην τελευταία του σελίδα. Και κακώς, το Μάρτιν ήθελε να τον έχω τελειώσει πριν ξεκινήσει η καινούργια σεζόν του Game of Thrones. Αλλά υπήρχε λόγος.

Εκείνα τα ρημαδιακά τα παρχάρια. Τα δικά μου τα παρχάρια. Είχα πέσει με τα μούτρα να τα διορθώσω, να μπορέσω να τα δώσω κάπου για μια δεύτερη γνώμη. Αν καλοθυμάστε, τρία βιβλία των 150,000 λέξεων το καθένα.

Κάτι που μου συμβαίνει συχνά  είναι ότι τα κείμενά μου, όταν περνούν από το στάδιο της διόρθωσης και λόγω του τρόπου που γράφω, παίρνουν ένα 20% επί του αρχικού τους μεγέθους. Πάει να πει, π.χ. η Ερεστή που ξεκίνησε με 136,000 λέξεις, υπολόγιζα να φτάσει γύρω στις 165,000. ήταν μέσα στο σχέδιο κι αυτό, το είχα υπολογίζει.

Αυτό που δεν είχα υπολογίσει είναι ότι έφτασα κάποια στιγμή να έχω διορθώσει 50,000 από τις αρχικές λέξεις και η σούμα των τελικών λέξεων να μου βγαίνει 75,000. Ορίστε; Δηλαδή αντί για +20%, οι διορθώσεις μου έφτασαν στο +50%; Δηλαδή αντί για τις 165,000 θα έφταναν να έχω γράψει ένα βιβλίο, το πρώτο βιβλίο μιας σειράς ακόμη μεγαλύτερων βιβλίων, που θα έφτανε τις 270,000 λέξεις;

Πανικός.

Οπότε ο Μάρτιος αφιερώθηκε σε αυτήν την πάλη: από τη μία να μη θέλω να γίνω Μάρτιν στη θέση του Μάρτιν, να κάνω την τριλογία εξαλογία, κι από την άλλη... γουέλ, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Δε θέλω να παραλείψω τίποτε απ' όσα έχω να πω γι' αυτήν την ιστορία, γι' αυτόν τον κόσμο και την κοσμοπλασία που την έχω αγαπήσει, τολμώ να πω, όσο καμιά. Πρέπει όλα να ειπωθούν. Όλα να φροντιστούν όπως τους πρέπει.

Άρα σπάσιμο σε έξι. Νέοι τίτλοι, βιβλίων και κεφαλαίων. Νέος διαχωρισμός, υπολογισμός των κορυφώσεων, σκηνές δράσης. Κάποιοι χαρακτήρες δε θα εμφανιστούν από το πρώτο όπως ήταν το αρχικό πλάνο -χαρακτήρες που λατρεύω και δημιούργησα με κόπο- αλλά στο τρίτο ή στο τέταρτο βιβλίο, άρα τα πράγματα που εξηγούσες στις δικές τους σκηνές πρέπει να φροντίσεις να τα εξηγήσεις σε άλλες, να τα στριμώξεις αλλού. Άλλοι χαρακτήρες πρέπει να εξαφανιστούν στο τρίτο, γιατί δε θα έχουν πια ρόλο ενεργό. Και πρόσεξε να μην ξεχάσεις να εξηγήσεις κάτι πριν ή μετά από την ώρα του, να μην σου ξεφύγει κάποιο όνομα εδώ ή εκεί που θα εμφανιστεί αργότερα, να μην αποκαλύψεις πράγματα που δεν πρέπει να αποκαλυφθούν.

Όπως καταλαβαίνετε, ήταν ένας υπέροχος Μάρτιος. Συγγραφικά πήγαινα με τα χίλια. Μόνο αναγνωστικό ήταν το ζερό.

Το οποίο θα φροντίσω να το καλύψω εντός του Απριλίου. Πάσχα έρχεται, κάτι θα κάνω.

2014

Ήταν στ' αλήθεια μια σιωπηλή χρονιά.

Αυτό δε σημαίνει ότι ήταν και μια στατική χρονιά. Για την ακρίβεια το 2013 ήταν σιωπηλό ακριβώς επειδή ήταν τόσο έντονα μεταβαλλόμενο: νέες συνήθειες, νέα ήθη, νέα προγράμματα, νέες υποχρεώσεις.

Και παλιές ευτυχίες. Γιατί η ευτυχία είναι κάτι αρχαίο, κάτι που δεν πεθαίνει ποτέ, μόνο κάποιες στιγμές επανέρχεται και σου θυμίζει ότι πρέπει να επιβιώσεις για να την ξανασυναντήσεις.

Αυτό το αρχαίο πράγμα μου κάνει παρέα εδώ και μισό χρόνο, από τα μέσα του καλοκαιριού. Κι η παρέα του είναι τόσο καλή που καμιά φορά ξεχνάω τις παλιές μου αγάπες. Το γράψιμο, το διάβασμα. Τη χειροτεχνία. Φυσικά, ακριβώς επειδή αυτές οι παλιές μου αγάπες ήταν που καλούσαν την ευτυχία κοντά μου, ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ξανακαθήσουν μαζί μας και τότε τα πράγματα θα έχουν άλλη δυναμική. Ως τότε, απλά δεν ανησυχώ, δεν αναρωτιέμαι γιατί δε γράφω, γιατί δε διαβάζω -τουλάχιστον όχι τόσο όσο συνήθιζα.

Λία πράγματα έμειναν γι' αυτό το ιστολόγιο από το 2013. Η λίστα με τα διαβασμένα μου*, η λίστα με τα γραμμένα μου**. Κι η ευχή να πάνε όλα καλύτερα, αν είναι αυτό δυνατόν.

Καλή χρονιά.


1. Cahokia, Ancient America's Great City on the Misssissippi, Timothy R. Pauketat, σελ. 194 (δεύτερη ανάγνωση)
2. Teatro Grotesco, Thomas Logotti, σελ. 280
3. Η εκπαίδευση του Μικρού Δέντρου, Forest Carter, σελ. 269
4. Απόκρημνος χρόνος, Περικλής Μποζινάκης, σελ. 198
5. Never Knew Another, J. M. McDermott, σελ. 232
6. Ριάλτο ο Θαυμαστός, Jack Vance, σελ. 255
7. Age of Aztec, James Lovegrove, σελ. 405
8. Το Τραγούδι του Χιαγουάθα, H.W. Longfellow, σελ. 254
9. Λουάνες, Κιάρα Καλουντζή, σελ.126
10. Παράξενο, Συλλογικό, Terra Nova 20, σελ. 374
11. Το ημιυπόγειο της οδού Μιχαήλ Περδικάρη 5, Πάνος Τσιανάκας, σελ. 63
12. She Nailed A Stake Through His Head, συλλογικό, σελ. 143
13. Forge of Stones, Vasileios Kalampakas, σελ. 396
14. Γράψε σβήσε "Μου π*δ"ξες την ιδέα", Συλλογικό, σελ. 123
15. Ανταρκτική, Άντζελα Δημητρακάκη, σελ. 156
16. Τραμ 1852, Edward Lee, σελ. 157
17. Στοιχειωμένη πόλη, Συλλογικό, σελ. 64
18. Η Γκρίζα Χώρα και άλλες ιστορίες από τον μακρινό Βορρά, Θωμάς Μαστακούρης, σελ. 184
19. Σύγκρουση Βασιλέων, Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, Βιβλίο Δεύτερο, τόμος Α ', G. R. R. Martin, σελ. 482
20. Σύγκρουση Βασιλέων, Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, Βιβλίο Δεύτερο, τόμος Β ', G. R. R. Martin, σελ. 466
21. Η "ημέρα" που ο ήλιος δεν ανέτειλε, Γιάννης Ζαννής, σελ. 51
22. On Stranger Tides, Tim Powers, σελ. 405
23. Τα Έπη των Αθανάτων, Terra Nova (νούμερο 10 ή 9, δεν είναι ξεκάθαρο), Συλλογικό, σελ. 317
24. Το Δαιμόνιο της Γραφής - Genius Scribendi, Ειρήνη Μαντά, σελ. 291
25. Το Χαμόγελο της Ρωτώντας, Διογένης Δασκάλου, σελ. 244
26. Η ανακάλυψη της Ατλαντίδας, Ρόμπερτ Σάρμαστ, σελ. 256
27. Το Κάλεσμα του Ξίφους, Βιβλίο πρώτου του Πρώτου Νόμου, Joe Abercrombie, σελ. 670
28. Ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης #1, Τζακ Βανς, σελ. 214
29. Οι ξακουστοί πραματευτάδες, Κούλα Ξηραδάκη, σελ. 198
30. Η τελευταία εβδομάδα, Στέφανος Ξένος, σελ. 98
31. Γένεσις 1:26, Lucas Marmaduke, 124
32. Σκιες και Σκόνη, Απόηχοι της Αιωνιότητας Βιβλίο Δεύτερο, Ανθίππη Φιαμού, σελ. 370
33. Ματαίως Ζουν οι Σαρωτές, Κορντγουέινερ Σμιθ, σελ. 123
34. Χιούστον! Χιούστον! Με λαμβάνεις; Τζέημς Τιπτρι Τζούνιορ, σελ. 98
35. Αρμενίζοντας για το Βυζάντιο, Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ, σελ. 103
36. Το Κρυστάλλινο Σκήπτρο, Icewind Dale Trilogy Book 1, Ρόμπερτ Σαλβατόρε, σελ. 423
37. Η Παγίδα των Τριών, Κωνσταντίνος Παπαχρήστου, Γιάννης Πλιώτας, Σάββας Γρηγοριάδης, σελ. 221
38. Παράδοξη περιπέτεια, Γιάννης Μαργέτης, σελ. 93
39. Ποτάμια από Ασήμι, Icewind Dale Trilogy Βιβλίο 2, Ρόμπερτ Σαλβατόρε, σελ. 423
40. Το Κουρδιστό Κορίτσι, Πάολο Μπατζιγκαλούπι, σελ. 478
41. Μπενίτο Σερένο, Χέρμαν Μέλβιλλ, σελ. 138
42. Το Πετράδι του Χάλφλινγκ, Icewind Dale Trilogy Βιβλίο 3, Ρόμπερτ Σαλβατόρε, σελ. 394
43. Κρυμμένες Ιστορίες, Σωτήρης Στεφανόπουλος, σελ. 112
44. Gray Scale ή Περί της αλλαγής "παραδείγματος", Γιώργος Κοροπούλης , σελ. 80
45. Απρόσκλητοι επισκέπτες από την άβυσσο, Δημήτρης Στατήρης, σελ.108
46. Ο γλυκασμός της ψυχής, Στέλιος Κεσίσογλου, σελ. 120
47. Η εποχή της αρρώστιας, Γιώργος Κοσκινάς, σελ. 214
48. Φιλισταίοι και Ετρούσκοι, Κωνσταντίνος Φρ. Μαντινάος, σελ. 92
49. Εκείνος που Ψιθυρίζει Πάνω Από Τα Βουνά και άλλες ιστορίες, Γιώργος Γιώτσας, σελ. 329
50. Σκιές σε Σκοτεινά Όνειρα Πάθους, Ευδοξία Γραμμένου, σελ. 129
51. Έλος, Πέτρος Τσαλπατούρος, σελ. 94 (δεύτερη ανάνγωση)
52. ΟΙ Ετρούσκοι,Friedhelm Prayon, σελ. 205
53. Ψυχρό Δέρμα, Albert Sanchez Pinol, σελ. 235
54. Σκοτεινοί Άγγελοι, S. P. Somtow, σελ. 348
55. Το Μοτέλ των Μυστηρίων, David Macaulay, σελ. 96
56. Το Ρολόι του Κόσμου, Το τραγούδι του Χρόνου Βιβλίο 2, Γιώργος Χατζηκυριάκος, σελ. 327
57. Φαντάσματα του του 20ου αιώνα, Τζο Χιλλ, σελ. 381
58. Η Πρωτεύουσα του Νέστορος και η γύρω περιοχή - Πύλος Ημαθόεις, Γιάννης Γ. Λωλός, σελ. 63
59. Trinity, Γιώργος Βορέας Μελάς, σελ. 96
60. Σιωπηλός, αντάξιος θάνατος, Στέλιος Κεσίσογλου, σελ. 109
61. Αλιβάνιστος - Άψαλτος - Στρίγγλα Μάνα, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, σελ. 55
62. Ιστορίες Επιστημονικής Φαντασίωσης, Δημήτρης Σπυρίδωνος, σελ. 156
63. Babushka Universalis, Νίκος Παπαδόπουλος, σελ. 135


**
-Δυο Ψυχές, μυθιστόρημα (ημιτελές), με ψευδοαραβικό υπόβαθρο
-Η άκρη της ουράς, διήγημα τρόμου
-Όταν οι Κρόνιες Καμπάνες, διήγημα φάνταζι

Με το δεξί στις εσχατιές του χρόνου

Και μπήκαμε στο 2012, τη χρόνια που κατά τα λεγόμενα θα τελειώσει ο κόσμος. Ελπίζουμε με το δεξί, αν και δεν είμαστε και τόσο σίγουροι, με την κρίση και τα λοιπά... Αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς λέμε να κάνουμε το καθήκον μας. Και μιας και είμαστε σε εσχατολογικό κλίμα, να, κι εγώ μέσα στους επόμενους εντεκάμιση μήνες θα ήθελα να διαβάσω πράγματα που τα θεωρώ κλασσικά. Και να γράψω το magnum opus μου, σαν άνθρωπος.


Για το 2011, έχω λίγα να πω, ίσως γιατί έζησα πολλά περισσότερα α’ όσα νόμιζα. Άρχισε η κατρακύλα των 35+ ετών, η αποχώρηση διαφόρων ανθρώπων που δε σου περνάει από το μυαλό ότι θα τους αποχωριστείς ποτέ, προβλήματα υγείας και τα συναφή ανατριχιαστικά. Πάντως, κατάφερα και να γράψω και να διαβάσω αρκετά.


see more Lolcats and funny pictures, and check out our Socially Awkward Penguin lolz!


Στο θέμα της γραφής, λιγότερα κομμάτια φέτος, αλλά μεγαλύτερος όγκος: Έξι διηγήματα από 2000 έως 5000 λέξεις (Ένας ξύπνιος άνθρωπος, Κιμωλίες, Ραβδί, Η διαθήκη του Ζίγκφριντ Σβάρτσμαν, Δυο σταγόνες ιδρώτα και Το σπίτι αυτό), μια νουβέλα 50.000 λέξεων για το NaNoWriMo, με τίτλο Στάλα Δάκρυ κι ένα μυθιστόρημα, το καταληκτικό της Τριλογίας της Πλέξης, με προσωρινό τίτλο Παρέσσα και πιθανότερο Μάνα και Κόρη. Έφαγα μια εκδοτική πόρτα με τη Θύμνα και έκανα ακόμη τέσσερις προσπάθειες με τη Θύμνα και τα Κείμενα Σ’ Ένα Ξύλινο Κουτί, οι οποίες μάλλον θα απαντηθούν μέσα στους πρώτους τρεις μήνες του ’12

Αναγνωστικά ήταν μια καλή χρονιά. Η εμμονή με το ελληνικό φανταστικό φαίνεται εντονότερα από κάθε άλλη χρονιά, αλλά με την προοπτική της αυτοέκδοσης είχαμε και πολλά νέα βιβλία φέτος. Ίσως αυτό να είναι καλό, αλλά εμένα με ανησυχεί. Με την πρόφαση της κρίσης, το φανταστικό είδε και πάλι την πόρτα της εξόδου από τα πλάνα των εκδοτικών οίκων, πάνω που είχαμε κάνει μερικές πολύ καλές κινήσεις προς την απομυθοποίησή του -ή όπως θα ήταν σωστότερο να πούμε, την αποδαιμονοποίησή του. Ελπίζω σε και εύχομαι (και δεν το θεωρώ κατάντια) μια αναβίωση του παλπ, που θα επιτρέψει την διάδοση περισσοτέρων φανταστικών ιδεών και -γιατί όχι;- και την ανακούφιση από τα δεσμά της λιτότητας των εκδοτικών οίκων. Όνειρο, αλλά a girl’s gotta dream, έτσι δεν είναι;

Τα βιβιλία που διάβασα φέτος τα σχολιάζω ανά μήνα (Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος, Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος, Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος) και κάποιες σκόρπιες ειδικότερες σκέψεις εδώ, συν κάποιες που θα προστεθούν επίσης εντός ολίγων ημερών. Και η πλήρης λίστα παρακάτω:

1. Η Πτώση του Οίκου των Άσερ... και παραλλαγές, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Τόμας Ντις, Ρι Μπράντμπερυ, Μπράιαν Στέιμπλφορντ, σελ. 140
2. Ρετρό στην ομίχλη, Άγκαθα Κρίστι, σελ. 192
3. Ο Τύμβος, Χ.Φ. Λάβκραφτ, σελ. 189
4. Σχέδιο Φράκταλ, Κώστας Χαρίτος, σελ. 252
5. X-Arnikos, Ο μαθηματικός μου είναι εξωγήινος, Νατάσα Μπαρτζή, σελ. 46
6. Η Κρύπτη των Καπουτσίνων, Γιόζεφ Ροτ, σελ. 158
7. Γυρισμένα Λόγια, Κώστας Καφαντάρης, σελ. 32
8. Hittite Fortifications c. 1650-700 BC, Konstantin Nossov, σελ. 68
9. Η Βιβλοθηκάριος της Βασόρας, Jeanette Winter, σελ. 28
10. Συντίπας, ή οι πανουργίες των γυναικών, Αγνώστου Άραβα συγγραφέα, σελ. 172
11. Μετά τις Εννιά, ανθολογία ελληνικού φανταστικού, σελ. 113
12. Ο Πρώτος Κανόνας του Μάγου, τόμος Β, Sword of Truth, Βιβλίο 1, Terry Goodkind, σελ. 475
13. Οι εξοχές των νεκρών, Κοσμάς Χαρπαντίδης, σελ. 134
14. Νικολά Τέσλα, ο Προμηθέας της 5ης Λεωφόρου, Νίκος Παπαδόπουλος, σελ. 157
15. Ενυδρία, Βάγια Ψευτάκη, σελ. 229
16. Υπόκοσμοι, Κωνσταντίνα Δελημήτρου, σελ. 351
17. Μικρές Αγγελίες, Αντώνης Κρύσιλας, σελ. 141
18. Ακατανόμαστες εξομολογήσεις, Γιώργος Πολ. Παπαδάκης, σελ. 151
19. Απόκρημνος Χρόνος, Περικλής Μποζινάκης, σελ. 198
20. Νεκρονομικόν, Ντόναλντ Τάισον, σελ. 231
21. Οδύσσεια στο χωροχρόνο, Γιώργος Β. Παπαδόπουλος, σελ. 268
22. Παραμύθια της Κύθνου, Γιώργος Βενετούλιας, σελ. 310
23. Το πείραμα της όγδοης μέρας, Ορέστης Ευθυμίου, σελ. 286
24. Ένα χαμόγελο στο σκοτάδι, Δημήτρης Στρεμμένος, σελ. 254
25. Twelve, Danilov Quintet Book 1, Jasper Kent, σελ. 539
26. Η Μοναξιά του Θεού, Χρίστος Λογαρίδης, σελ. 150
27. The Crown Conspiracy, Michael J. Sullivan, σελ. 306
28. Deja vu, Πόπη Βερνάρδου, σελ. 209
29. Το Ασήμι που Ουρλιάζει, Αβραάμ Κάουα, σελ. 284
30. Η έβδομη Σφραγίδα, Σταύρος Μουντουφάρης, σελ. 330
31. Ο Φύλακας των Ψυχών, συλλογικό, σελ. 221
32. Δηλαδή, εγώ τώρα πέθανα;, Γιώργος Λάχανης, σελ. 324
33. Το Στοίχημα των Ανθρώπων, Μιχάλης Σπέγγος, σελ 511
34. Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν, Ανδρέας Καπανδρέου, σελ. 156
35. Οι Ναΐτες πετάχτηκαν δίπλα, Γιώργος Τσαντίκος, σελ. 126
36. Ο τρόμος του Ντάνγουιτς, Χ.Φ. Λάβκραφτ, σελ. 169
37. Λάχεσις, Στεφανία Καρκαμάνη, σελ. 142
38. Ο ναός του τρόμου, Χ.Φ. Λάβκραφτ, σελ. 210
39. Ο Τέταρτος Κλώνος, Καίτη Βασιλάκου, σελ. 217
40. Αίμα στη Μονή Μελαντίου, Δημήτρης Ωρολογάς, σελ. 78
41. Για το θρόνο της Θερίνια, Στυλιανός Κιλημάντζος, σελ. 493
42. Shadow Chaser, Chronicles of Siala Book 2, Alexei Pehov, σελ. 357
43. Το ταξίδι του βασιλιά Γιουβόραν, Clark Ashton Smith, σελ. 186
44. Κατακόμβες, The Cleric Quintet βιβλίο 1, R.A. Salvatore, σελ. 355
45. Dawnthief, Chronicles of the Raven Book 1, James Barclay, σελ. 464
46. Το Παιχνίδι του Στέματος, Το Τραγούδι του Πάγου και της Φωτιάς, Βιβλίο Πρώτο, τόμος Α', G. R. R. Martin, σελ. 484
47. Μην Ζωντανεύεις Πεθαμένους Θρύλους, Χριστόφορος Παυλίδης, σελ. 144
48. Το Παιχνίδι του Στέματος, Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, Βιβλίο Πρώτο, τόμος Β ', G. R. R. Martin, σελ. 462
49. Το Δάσος των Σκιών, The Cleric Quintet βιβλίο 2, R.A. Salvatore, σελ. 326
50. Βόλτα στο Φεγγάρι, Δημήτρης Νίκου, σελ.143
51. Ο Βοσκός της Αντίπερα Όχθης, Κώστας Ζωτόπουλος, σελ. 109
52. Οι Μάσκες της Νύχτας, The Cleric Quintet βιβλιο 3, R. A. Salvatore, σελ. 308
53. Το Οχυρό του Σκότους, The Cleric Quintet βιβλίο 4, R. A. Salvatore, σελ. 304
54. Η Κατάρα του Χάους, The Cleric Quintet βιβλίο 5, R. A. Salvatore, σελ. 277
55. Κερνόκ ο Πειρατής, Eugene Sue, σελ. 130
56. Ορλάντο, Βιρτζίνια Γουλφ, σελ. 242
57. Η σιωπή της πόλης, Νίκος Καρακάσης, σελ. 84
58. Ψυχή στην Κούλουρη, Γιούλη Αναστασοπούλου, σελ. 129
59. Τα ουγγρικά ψάρια, Γιάννης Πλιώτας, σελ. 189
60. Αυτή είναι η ιππασία, Selma Brandl, σελ. 127
61. Άγνωστη Πελοπόννησος, σειρά Παράξενος Ταξιδιώτης, σελ. 192
62. Ο Κλεπτομνήμων, Νίκος Παπανδρέου, σελ. 259
63. Τα Καβείρια Μυστήρια, Περικλής Ροδάκης, σελ. 105
64. Ακόμη και οι θεοί συγκινούνται, Χρήστος Λαμπρούδης, σελ. 119
65. Οι Πόρτες, Καίτη Βασιλάκου, σελ. 243
66. Το Πέρασμα του Ιγνάτιου, Παναγιώτης Παναγόπουλος, σελ. 297
67. The Steel Remains, Land Fit For Heroes Trilogy, Book 1, Richard Morgan, σελ. 391
68. Όμηροι των σκιών, Γιώργος Βασιλάκος, σελ. 137
69. The Hundred Thousand Kingdoms, Book One of the Inheritance Trilogy, N. K. Jemisin, σελ. 410
70. Οι κόσμοι της φωτιάς, Γιώργος Μπαλάνος, σελ. 197
71. Naradel, Η μάχη της Σκιάς και τα αρχαία μυστικά, Βιβλίο πρώτο, Angela G. Pitlinger, σελ. 455
72. Η σκιά του Κθούλου, Γιώργος Μπαλάνος, σελ. 371
73. Celestia, Απόστολος Αποστόλου, σελ. 184
74. Σόλομον Κέιν, Κόκκινες Σκιές, Robert E. Howard, σελ. 223
75. The Adamantine Palace, Stephen Deas, σελ. 369
76. Ο Άρχοντας του Χρόνου (Βιβλίο 1ο), Η Αρχή του Τέλους, Παντελής Σκουρλάς, σελ. 201
77. Η μέτρηση του κόσμου, Ντάνιελ Κέλμαν, σελ. 300
78. Ο Μέγας Θεός Παν, Άρθουρ Μάχεν, σελ. 229
79. Μπόραθ, Το μυστικό όπλο, Μέρος Πρώτο: Συνωμοσία, Γιάννης Καμπουρόπουλος, σελ. 231
80. Άγρια νύχτα, Νόρμαν Σπίνραντ, σελ 20 από 95
81. Η Αμάντα και ο Εξωγήινος, Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ, σελ. 117
82. Ο Ιούλιος και το Γκόλεμ και κάποια άλλα μικρά κείμενα, Γιάννης Θ. Μάζης, σελ. 123
83. Ο Βομβιστής του Παρθενώνα, Χρήστος Χρυσόπουλος, σελ. 88
84. Η Τέφρα της Ψυχής, Γιάννης Γιαννακαρώνης, σελ. 137
85. e-drugs, Θοδωρής Καραγεωργίου, σελ. 174
86. Η μέρα που η Αμερική εξαφανίστηκε, Γιώργος Ζαρκαδάκης, σελ. 215
87. Maori Religion and mythology, Edward Shortland, σελ. 111
88. Τραγούδια της Πολυνησίας, Κείμενα των Λαών, σελ. 116
89. Παραμύθια από τις Νότιες Θάλασσες, Antony Alpers, σελ. 212
90. The Maori division of time, Elsdon Best, σελ. 54
91. Maori Fortifications, Ian Knight, Osprey Fortress 81, σελ. 64
92. The Maori As He Was: A Brief Account of Maori Life as it was in Pre-European Days, Elsdon Best, σελ. 200
93. Η συνέντευξη, Παύλος Μεθενίτης, σελ. 181
94. Ο ζωγράφος των μαχών, Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, σελ. 329
95. Μινώκερως, Αλκμήνη Ψιλοπούλου, sel. 452
96. Οι ιχνηλάτες του σκότους, Νίκος Φαρούπος, σελ. 253
97. Το φάντασμά της, Κωστής Γκιμοσούλης, σελ. 261
98. Ταξίδι στην Αιωνιότητα, Θόδωρος Καρζής, σελ. 217
99. Ο Δαιμονιστής, Αύγουστος Κορτώ, σελ. 327
100. Το Τελευταίο Ροδοπέταλο, Εύη Κατιδιώτη, σελ. 191
101. Καλό Αίμα, Κακό Αίμα, Ελεωνόρα Σταθοπούλου, σελ. 266
102. Βάσει Σχεδίου, Μπάμπης Αρώνης, σελ. 67
103. Ονειροψιθυριστές, Σάββας Γρηγοριάδης, σελ. 278
104. Αδημοσίευτο ελληνικό φανταστικό, σελ. 120
105. Αδημοσίευτο ελληνικό φανταστικό, σελ. 121
106. Αδημοσίευτο ελληνικό φανταστικό, σελ. 137
107. Η Σάλπιγγα της Αποκάλυψης, Κωνσταντίνος Γρίβας, σελ. 271
108. Αδημοσίευτο ελληνικό φανταστικό, σελ. 42
109. Αδημοσίευτο ελληνικό φανταστικό, σελ. 39
110. Αδημοσίευτο ελληνικό φανταστικό, σελ. 171
111. Το Τραγούδι του Χρόνου 1: Η Χώρα των Χαμένων Ευχών, Γιώργος Χατζηκυριάκος, σελ. 224
112. Η Μαγική Εκδρομή, Μιχάλης Μακρόπουλος, σελ. 262
113. Αδημοσίευτο ελληνικό φανταστικό, σελ. 191
114. Το φυλακτό του Ποσειδώνα, Γλυκερία Καραγκούνη, σελ. 338
115. Η μάγισσα του φωτός, Γαβριέλλα Κασουλίδου, σελ. 247
116. Η Δάδα της Περσεφόνης, Α.Γ. Σακελαρίου. σελ. 285

Επιστροφές

Κι άλλες φορές έχω αφήσει αυτό το ιστολόγιο ανενημέρωτο. Πάντα επιστρέφω.

Έτσι και τώρα έχω πολλά πράγματα που χρωστάω  να ενημερώσω. Κριτικές, αναγνωστικά ημερολόγια, νέα που έμαθα, πράγματα που έγραψα. Ελπίζω να τα καταφέρω να κλείσω όλες τις τρύπες που έχω αφήσει εντός της επόμενης εβδομάδας. Τόσες που είναι θέλω τουλάχιστον μια ανάρτηση την ημέρα για να πω ότι σε δέκα μέρες θα έχω τελειώσει.

Ξεκινάω με μια ανακεφαλαίωση της κίνησης στο συγγραφικό επίπεδο. Καταρχήν τελείωσε -σχεδόν- η πρώτη γραφή της Παρέσσας, του τελευταίου βιβλίου των Σκοτεινών Παρχαριών. Και λέω "σχεδόν" γιατί είχα φτάσει σε ένα σημείο όπου δεν άντεχα άλλο να το γράφω, ένα σημείο όπου ξέρεις ότι αυτά που γράφεις, όταν μπαλωθούν οι τρύπες της πλοκής στα προηγούμενα βιβλία, θα γίνουν άμεσα φύρα για το κείμενο. Αυτή η γραφή έληξε στις 160.000 λέξεις, όχι πολύ περισσότερες απ' όσες υπολόγιζα αρχικά. Η τελική μάχη -my arch-nemesis που λένε και στα κόμικς- είχε σχετικά οργανωμένη, απλά κακογραμμένη κι αυτό το τελευταίο μπορώ να διορθώσω ευκολότερα απ' ότι αν ήταν άσχημα οργανωμένη. Διορθώσεις δε θα ξεκινήσω άμεσα, αλλά σίγουρα θα ξεκινήσω εντός του 2012. Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, βεβαίως-βεβαίως.

Οι τελευταίες λέξεις της Παρέσσας γράφτηκαν στις 23 του Οκτώβρη. ΄Ισα-ίσα μου έμεναν οχτώ μερες για να προετοιμαστώ για το NaNoWriMo. Για το τι είναι το NaNoWriMo, τα έχουμε πει κι εδώ κι εδώ κι εδώ. Η φετεινή νουβέλα είχε τίτλο Στάλα Δάκρυ, ήταν όπως πάντα φάντασι και διαδραματίζεται σε έναν κόσμο που μοιάζει με την προ-αποικιακή Νέα Ζηλανδία. Ήταν αρκετά δύσκολο να μπω στην νοοτροπία των Μαορί, δεδομένου ότι και βρίσκονταν στη λίθινη εποχή όταν εμφανίστηκαν οι Ευρωπαίοι και έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη του τι είναι τάπου, δηλαδή ιερό. Νομίζω ότι σαν πρώτη γραφή είμαι αρκετά ικανοποιημένη, πράγμα που αντικατοπτρίζει και το πόσο διάβασμα έριξα (και θα ρίξω όταν το διορθώσω) για να μπορέσω να μπω στο πετσί των ρόλων. Κι όπως λέει και το σηματάκι δίπλα, τα κατάφερα και φέτος. Πέντε στα πέντε. Κι όχι μόνο της πείρας, τρομάρα της, αλλά γιατί στο sff.gr που είμαι μέλος είχαμε μια φανταστική συναγωνιστική ατμόσφαιρα φέτος, που ως τώρα έχει αποδώσει εφτά νικητές, δύο περισσότερους από κάθε άλλη χρονιά, σύν τους δύο ή τρεις που επριμένουμε να τερματίσουν σήμερα. Ε, είναι γλυκιά η στιγμή που σηκώνεις τα χέρια σου από το πληκτρολόγιο και λες τελείωσα. Πολύ γλυκιά.

Έτρεξα και μερικά διηγήματα. Όχι πολλά, ένα ή δύο. Σχετικά ικανοποιημένη κι από 'κεί.

Αναγνωστικά τα πράγματα ήταν πολύ ενδιαφέροντα και μου προκάλεσαν πολλές σκέψεις. Πέρα από ό,τι χρειάστηκα για τη Στάλα Δάκρυ, ανακατεύτηκα πολύ με τα βιβλία μου. Αυτά όμως θα τα πούμε αναλυτικά, και για τον Οκτώβρη και για το Νοέμβρη, εντός της εβδομάδας ίσως. Όπως επίσης -την άλλη εβδομάδα όμως- θα αφιερώσω από ένα ποστ για τα βιβλία που με εντυπωσίασαν περισσότερο από την αρχή του χρόνου. Βιβλία που αξίζει τον κόπο να σπαταλήσει κανείς το χρόνο του και να τα κοιτάξει με άλλο μάτι.

Τέλος, υπάρχουν κάποια νέα στο χώρο του ελληνικού φανταστικού που δε γίνεται να μην τα αναφέρεις. Κι αυτά θα τα κουβεντιάσουμε επίσης σύντομα.

Οι επιστροφές, λένε, εμπεριέχουν ένα ψήγμα ήττας κι ένα ψήγμα νίκης. Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι το ισχυρότερο σε ετούτη την επιστροφή. Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή έχει ήδη συντελεστεί. Μένιε να δούμε και τα αποτελέσματά της.

125.000

125.000

λέξεις

Κι ούτε που το χωράει ο νους μου

ότι ακόμη δεν έχει ξεκινήσει

η τελική μάχη...

Σοβαροφανής προς το εύδαιμον τέλος

Ωωωωωω...

Εκατό χιλιάδαι δίσκοι.

Έχω δει την ταινία πεντακόσιες φορές. Η φράση ακούγεται τακτικά στον καθημερινό λόγο, ακόμη και σε τηλεπαιχνίδι έχει χρησιμοποιηθεί (έλα που δε θυμάστε, στο ελληνικό Remote Control με το Φιλιππίδη). Κι όμως κάθε μα κάθε φορά με κάνει να γελάω, η σοβαροφάνειά της είναι τρομερή.

Είναι ακριβώς αυτή η σοβαροφάνεια που ταιριάζει στο σημείο που βρίσκεται η Παρέσσα. Στις εκατό χιλιάδες λέξεις δηλαδή. Ετοιμάζομαι να το λήξω, όλοι κάνουν ό,τι έχει χορογραφηθεί να κάνουν και η αφήγηση κυλάει. Οι τρύπες της πλοκής αρχίζουν να γίνονται τρύπες της κεντρικής ιδέας κι αυτό είναι με τα δίκια του τρομακτικό.

Κι ύστερα είναι και το άλλο. Τα τελευταία δύο κεφάλαια είναι η περιγραφή της τιτανοτεράστιας μάχης. Ένα σημείο της αφήγησης που στ' αλήθεια δεν το πολυκατέχω. Πέραν αυτού εδώ υπάρχει κι άλλο ένα πρόβλημα. Πώς να ζογκλάρει κανείς 50+ χαρακτήρες και οχτώ σώματα στρατού, τη στιγμή που δεν σκαμπάζει γρι από στρατηγική;

Απλό. Παίρνεις πολλές λευκές κόλλες χαρτί, γράφεις πάνω νούμερα (0,-1,-2 και λοιπά), τα απλώνεις μπροστά σου, ωσάν τον τραχανά και μετά ξεκινάς με μια λίστα των εν λόγω ηρώων και σωμάτων στρατού. Πότε έφτασε η διμοιρία της Ευωδιάδας στα Φυτίανα; Πότε ξεκίνησε η διμοιρία της Γυρνούντας από τους σταθμούς συγκέντρωσης; Τι έκανε ο λόχος με τις μόρες και πόσον καιρό νωρίτερα ξεκίνησε από τη Βασιλέντζα; Πόσες μέρες θέλει να πας από την Αργοσλού ως το Ανατολικό Φρούριο; Κι όλον αυτόν τον καιρό πού είναι ο Γκαγκαστίγια ο Γρύλλος και τι μαγειρεύει; Πού ακριβώς πήγε η Ουζούμ-Σαλκί, γριά γυναίκα και με το κατιτί στο μυαλό;

Κι είναι κι ένα σωρό "αν" που πρέπει να απαντηθούν. Αν πρέπει ο Χ να είναι την Ψ στιγμή στο Ω σημείο τότε γιατί ο Α δεν επετέθει στο Β νωρίτερα; Αν ο Γ πρέπει να μιλήσει με τον Δ (προκειμένου να φάει το απαραίτητο δραματικό παλούκι που θέλω να φάει) πού και πότε μπορεί να γίνει αυτό; Αν η Ε, η Ζ και η Η πρέπει να διασχίσουν όλην την Τρανή τότε γιατί δεν τις τρώνε οι ληστές και τ' άγρια θηρία (επίσης να επιστρέψω και να δικαιολογήσω το πώς η Ε έκανε το ίδιο ακριβώς πράγμα, ολομόναχη, χωρίς να της πειράξει κανείς τρίχα της κεφαλής της). Κι αν θέλω να σκοτώσω τον Θ γιατί να βάλω τον Ι στη θέση του κι όχι το γιο του, ας πούμε, που είναι και το πιο φυσιολογικό;

Και να 'χω κι ένα σωρό κουβέντες στο μυαλό μου που δεν τις πολυκαταλαβαίνω. Ελαφρύ ιππικό. Ιπποσφενδονίτες. Σκουτάτοι και κατάφρακτοι. Δράκα, λόχος, μοίρα, διμοιρία. Μαλατί, μαρί, σουχμιλί, παλασχί. Ο Ιτσίν κι οι γιούρτες των αδελφών του. Οι μάγοι κι οι σάμαν, αρσενικοί και θηλυκοί. Μαγικά πλάσματα, τζάναβαρ, ας εμάς καλά, μόρες κι η αιώνια απειλή των μπαλμπάλ.

Μετά τις εκατό χιλιάδες λέξεις, μπορεί μόνο να κατρακυλάει αυτή η πλοκή. Σοβαροφανής μεν, αλλά κατρακυλάει. Προς το εύδαιμον τέλος.

Της υπομονής

Η Παρέσσα πέρασε αισίως (πριν από μερικές μέρες για την ακρίβεια) τις 75,000 λέξεις. Αυτό για κάποιους που με κατηγορούν για τουβλογράφο, θα είναι σίγουρα έκπληξη, διότι στις 28 Φλεβάρη ήμουν στις 50,000. Τρεις μήνες παρά κάτι για 25,000 λέξεις; Λίγο φαίνεται για τα μέτρα μου.
Αλλά τελικά δεν είναι διότι πέραν της όποιας θέληση για γράψιμο, υπάρχουν και οι συνθήκες που κάποιες φορές είναι απαγορευτικές. Χειρουργείο (ελαφρύ), ανάρρωση και μετά προσαρμογή σε νέες καταστάσεις. Ζόρια και υποχρεώσεις, Πάσχα, κηδείες και μνημόσυνα. Και αλλαγές στο εργασιακό περιβάλλον.
Αλλά κάνω υπομονή. Η ιστορία φαίνεται να κυλάει σχετικά ομαλά. Βεβαίως όσο ομαλά μπορεί να κυλάει μια πλοκή που ξέρεις ήδη ότι έχει κάτι τρούπες να, σαν την τρύπα απ' όπου βγήκε ο Σκώληξ που φόνευσε ο Μέγας Αλέξανδρος. Ωστόσο κυλάει. Γράφω σκηνές που με συγκινούν προσωπικά, οι ήρωές μου καταλήγουν με τρόπους που τους αξίζουν και στέκουν στο ύψος των χαρακτήρων τους. Το "κακό" πλησιάζει, το "καλό" ανασυντάσσεται κι εγώ απλά κάνω υπομονή.


see more Lolcats and funny pictures, and check out our Socially Awkward Penguin lolz!

Τι άλλο να κάνει κανείς όταν έχει να διαχειριστεί 450,000 λέξεις που τον ζορίζουν να τις γράψει;

Αγνώστου αναλογίας

Την Παρέσσα την ξεκίνησα το καλοκαίρι, λίγο πριν ή λίγο μετά το τέλος της Δεσίδας. Ειλικρινά δεν ξέρω αν πρώτα τελείωσα τη Δεσίδα και μετά έγραψα τις πρώτες σκηνές της Παρέσσας. Έχω την αίσθηση ότι αυτά τα δύο πράγματα έγιναν ταυτόχρονα, σαν να μη μπορούσα να κρατηθώ, κι έπρεπε να ξεκινήσω την Παρέσσα άμεσα. Φυσικά αυτό ξεφούσκωσε μετά από λίγο κι έμεινε το κείμενο των δέκα, δεκαπέντε χιλιάδων λέξεων να χωνεύει, ώσπου να ξαναβρώ την όρεξή μου γι’ αυτό.

Η όρεξή μου ήρθε μέσα Γενάρη. Πράγμα μάλλον σπάνιο για μένα, μιας και συνήθως γράφω από μέσα Απρίλη έως και αρχές φθινοπώρου (έξω το NaNoWriMo). Αυτό είναι το συγγραφικό μου όπτιμουμ. Πάντως δε γράφω συστηματικά. Χίλιες λέξεις σήμερα, μηδέν για τρεις μέρες, τρεις χιλιάδες μετά. Αλλοπρόσαλλα. Το καλό είναι ότι από ένα σημείο κι ύστερα δε γράφω μπούρδες. Θέλω να πω, πολλές φορές η πρώτη γραφή απογοητεύει ακόμη κι εμένα την ίδια. Αυτή τη φορά, τη εξαιρέσει του πρώτου κεφαλαίου, είμαστε σε καλό δρόμο. Ή μάλλον σε καλύτερο δρόμο.

Κάτι που επίσης βοηθάει -πέρα από την καλή διάθεση που σου αφήνει ένα καλό πρώτο πέρασμα- είναι το ότι έχω επιτέλους αποστασιοποιηθεί από τα πιθανά μεγέθη. Δε με ενδιαφέρει πια να το βιβλίο θα γίνει εκατό, εκατόν πενήντα ή διακόσιες χιλιάδες λέξεις. Δεν πά’ να γίνει τρακόσιες… Συμπλήρωσα τις πενήντα χιλιάδες λέξεις χτες. Σε πόσες τελικές λέξεις αναλογούν;



Ε, λοιπόν, δε με νοιάζει μία. Αρκεί να λέει αυτά που θέλω εγώ. Και προς το παρόν αυτό συμβαίνει. Εκτός…

Εκτός από ένα συγκεκριμένο κομμάτι της πλοκής. Όπως προσπάθησα να εξηγήσω και στον πιο πιστό μου επιμελητή, αν θέλω να γράψω το σενάριο Α, τότε πρέπει να εγκαταλείψω το σενάριο Β. Αλλά το σενάριο Β μού αρέσει πάρα πολύ, είναι πολύ δραματικό και αναδεικνύει και τους χαρακτήρες δύο από τους σημαντικότερους ήρωες. Από την άλλη το σενάριο Α είναι το μόνο πιθανό έτσι όπως έχω φέρει τα πράγματα... Το μόνο αληθοφανές. Κι έχω αποδείξει πάμπολλες φορές πόσο προτιμώ την αληθοφάνεια έναντι άλλων χαρακτηριστικών της αφήγησής μου.

Κι ύστερα είναι και το άλλο. Μερικές φορές, ειδικά όταν μια ιστορία μού είναι πολύ αγαπητή, έχω την εντύπωση ότι δεν την επινοώ. Σκύβω πάνω από το χαρτί, διαβάζω αυτό που έχω ήδη γράψει κι αντί να πω «όχι δε μ’ αρέσει έτσι», λέω «όχι δεν ΕΓΙΝΕ έτσι». Η διαδικασία της δημιουργίας περιέχει μερικές τέτοιες στιγμές απόλυτης εισόδου μέσα στο κείμενο, ένα ανοιγόκλεισμα του ματιού που νομίζεις όχι ότι το επινοείς, αλλά ότι το θυμάσαι. Όχι, δεν ξανακατάπιε την προσβόλα ο Έλενος. Όχι, δεν έκλαψε η Παρέσσα δίπλα στο ποτάμι. Όχι, δεν ήρθε ατσαλάκωτη η Λαλέντζα στο Ανατολικό Φρούριο, ούτε κι η Γρηγόρα συνήλθε αμέσως από το πενηνταήμερο κώμα.

Κι όταν τελειώσουν όλες οι διορθώσεις θα είμαι σε θέση να περηφανεύομαι ότι τα θυμήθηκα όλα όπως έγιναν. Και στη σωστή τους αναλογία.

Πάει ο Παλιός ο Χρόνος

Χρόνια Καλά. Παράξενη ευχή, αλλά στο σημείο που βρίσκομαι, νομίζω ότι μπορώ να την εκτιμήσω και μπορώ να τη χρησιμοποιήσω κιόλας. Έχουμε προ καιρού συμπληρώσει το ένα τρίτο του προσδόκιμου ζωής, κι είμαστε στο σημείο εκείνο στο οποίο κοιτάμε την ποιότητα πλέον κι όχι την ποσότητα. Τουλάχιστον εγώ έτσι σκέφτομαι.


see more Lolcats and funny pictures

Η συγγραφική μου παραγωγή δεν έπεσε όπως περίμενα ότι θα έπεφτε. Παρατηρώ με ενδιαφέρον τον εαυτό μου να μην βαλτώνει με την ιδέα των Παρχαριών, αντίθετα, με τρώνε τα δάχτυλά μου, να το τελειώσω και μετά... μετά να το διορθώσω. Το Κοχύλια επίσης τελείωσαν, ήταν ένα καλό NaNoWriMo, αλλά μάλλον θα κάνω καιρό να τα διορθώσω.

Έγραψα ακόμη μερικά διηγήματα, κυρίως ορμώμενη από τους διαγωνισμούς του sff.gr («Η κόρη η ξανθή, η Ουζούμ-Σαλκί», «Το σχέδιο Πραξαγόρα», "Πληγή"), καθώς και τα μικρά διηγηματάκια «Η Γαλάζια Λίμνη Που Κλαίει», «Ο Διάβολος για μένα φυλαγμένος», «Ένας Κόμπος στο Υφάδι», «Να που έρχεται η πλημμύρα», «Η γραμματέας του Πλούτωνα», «Ο Περιπατητής του Ρήγματος», «H Τελεβιζιόν της Μάντρας», «Οι Τελευταίες Μέρες με Τυρί», «Στο Έλεος των Προφητών», «Ο Πάτος του Βαρελιού», «Ο Θεός του Καθενός» κι άλλα είκοσι περίπου, που περιλαμβάνονται στη συλλογή διηγημάτων «Κείμενα Σ’ Ένα Ξύλινο Κουτί», που έχει πάρει το δρόμο της.

Συνολικά, ούτε πολλά, ούτε λίγα.

Δεν ξέρω αν η φετινή χρονιά ήταν καλή -ψέματα, ξέρω, ήταν μια πολύ κακή χρονιά, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο-, αλλά γενικά από την αναγνωστική πλευρά είμαι αρκετά ικανοποιημένη. Όχι γιατί τα περισσότερα από τα βιβλία που διάβασα ήταν καλά, αλλά κυρίως γιατί κατάφερα να διαβάσω πράγματα που ήθελα να τα διαβάσω από καιρό.

Φέτος θέλησα να δω το θέμα από στατιστικής πλευράς. Να δω αν κάτι λείπει από το ρεπερτόριό μου, αν σε κάτι θα έπρεπε να δώσω περισσότερο βάρος. Με μια πρώτη ματιά, η επιστημονική φαντασία είναι εκείνη που μου λείπει. Με μια δεύτερη ματιά, μου λείπει και καμπόση συμβατική λογοτεχνία. Λέω να προσπαθήσω να το διορθώσω αυτό μέσα στο 2011. Να φέρω τη συμβατική σε μεγαλύτερα νούμερα. Έχω αρκετά κομμάτια από Λατίνους και Γάλλους στην βιβλιοθήκη μου που με περιμένουν να ωριμάσω για να τα απολαύσω, αλλά και κάποιους Έλληνες, νέους και πολλά υποσχόμενους, που κακώς δεν τα έχω πιάσει ακόμη.

Υπάρχουν μερικά ακόμη στατιστικά φέτος που μου έκαναν εντύπωση. Από τα 90 βιβλία που διάβασα, μόνο τα 7 είναι ανθολογίες. Τα συμβατικής λογοτεχνίας βιβλία είναι 26 (29%) και μάλιστα τα περισσότερα δεν είναι λογοτεχνικά, αλλά επιστημονικά, σχετικά με μυθολογίες λαών ή αρχαιολογικές ανακαλύψεις. Οι συγγραφείς είναι σχετικά δίκαια μοιρασμένοι: 41 ξένοι και 34 Έλληνες. Περίμενα, να πω το κρίμα μου, ότι οι ξένοι θα ήταν περισσότεροι, αλλά να που υπάρχει μια κάποια ισορροπία. Το παράξενο είναι ότι στην αναλογία ανδρών-γυναικών φαίνεται πως φέτος διάβασα αναλογικά περισσότερες Ελληνίδες συγγραφείς (6/34), παρά ξένες (6/41).

Σχόλια για τα βιβλία θα βρείτε εδώ, εδώ κι εδώ (προσεχώς το λινκ). Για μερικά βιβλία πολύ συγκεκριμένα που όχι μόνο που έκαναν εντύπωση, αλλά και με έβαλαν σε σκέψεις, μπορείτε να βρείτε σχόλια εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.

1, Ο Χάρρυ Πόττερ και η φιλοσοφική λίθος, J.K.Rowling
2, Ο Χάρρυ Πόττερ και η κάμαρα με τα μυστικά, J.K.Rowling
3, Ο Χάρρυ Πόττερ και ο αιχμάλωτος του Άζκαμπαν, J.K.Rowling
4, Ο Χάρρυ Πόττερ και το Κύπελο της Φωτιάς, J.K.Rowling
5, Ο Χάρρυ Πόττερ και το Τάγμα του Φοίνικα, J.K.Rowling
6, Ο Χάρρυ Πόττερ και ο Ημίαιμος Πρίγκηψ, J.K.Rowling
7, Ο Χάρρυ Πόττερ και οι Κλήροι του Θανάτου, J.K.Rowling
8, Η Καθημερινή ζωή στην Αίγυπτο την εποχή των πυραμίδων, σειρά Λαοί και Πολιτισμοί, Guillemette Andreu
9, Το Μνημειώδες Σχέδιο του Σερ Ουίνστολ Τσόρτσιλ, Αλέξανδρος Μ. Ασωνίτης
10, Η 1002η Νύχτα, Theophile Gautier, Edgar Allan Poe, Nicolae Davidescu
11, Οι χαμένες θεές της Πρώιμης Ελλάδας, Τσαρλίν Σπρέτνακ
12, Το ταξίδι του Χανς Πφάαλ στη Σελήνη και η Ρουφήχτρα του Μάελστρομ, Edgar Allan Poe
13, Οι Ιστορίες του Μπήντλ του Βάρδου, J.K.Rowling
14, Μύθοι των Αιγυπτίων, George Hart
15, Αλγκέγκντιακ, η χώρα της μαγείας Ι: Ο Άρχοντας του Σκότους, Βιργίλιος Βεργής
16, Ο Αρχιμάγειρος της Ανδραβίδας, Αλέξης Σολομός
17, Το Περιβόλι της Γης, Γιώργος Σφήκας
18, Σημεία και Τέρατα, Πέτρος Αμπατζόγλου
19, Η Μαύρη Σκιά της Εδέσσης κι άλλες ιστορίες, Γιάννης Κατσίκης
20, Elak of Atlantis, Henry Kuttner
21, Πέρα από τη Γη των Θεών, Αντώνης Πάσχος
22, Περιπέτεια στο Τρίγωνο των Βερμούδων, Edwin Corley
23, Η λύσσα, Αύγουστος Κορτώ
24, Eaters of the Dead, Michael Crichton
25, Ο Πρώτος Κανόνας του Μάγου, τόμος 1, Sword of Truth book 1, Terry Goodkind
26, ...Και Το Τέρας, Μιχάλης Μανωλιός
27, Το Πρώτο Ταξίδι Στις Ινδίες, Βάσκο Ντα Γκάμα (Άλβαρο Βέλιο)
28, Οι Μπλε Φακοί, Δάφνη Ντι Μωριέ
29, Ύζαμπελ, Guy Gavriel Kay
30, Λόγος εύθραυστος κι αθάνατος, Λιλή Λαμπρέλλη
31, Οι Λεπίδες της Λησμονιάς, Βασίλειος Ι. Μέγας
32, Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Ερωτικής Ποίησης,
33, Η Καταστροφή, Μάκης Πανώριος
34, Shadow Prowler, Book One of the Chronicles of Siala, Alexey Pehov
35, Ο Πύργος των Σκιών, Drew Bowling
36, Ίδας ο Μέγας, οι τελευταίες μέρες της μυθικής Ατλαντίδας, Μιχαήλ Κοκκινάρης
37, Το Πηγάδι Στο Τέλος Του Κόσμου, βιβλίο Ι, William Morris
38, Σμαράγδια Με Ασήμι, Ουροβόρος Κρίνος βιβλίο 1, Ελίζα Πολιτσοπούλου
39, Ντρας ο Θρύλος, Το Έπος των Ντρενάι βιβλίο 1, David Gemmell
40, Ο Βασιλιάς Πέρα Από Την Πύλη, Το Έπος των Ντρενάι βιβλιο 2, David Gemmell
41, Ιστορίες μέσα από τη γυάλινη μάσκα-Τρομώδες Παραλήρημα, Γιώργος Βολουδάκης
42, Εύα, η Αγαπημένη των Βρικολάκων, Γιάννης Σολδάτος
43, Σκοτεινός Ταξιδευτής, Το Έπος των Ντρενάι βιβλίο 3, David Gemmell
44, Η Επιστροφή των Ηρώων, Το Έπος των Ντρενάι βιβλίο 4, David Gemmell
45, Heart of the Mirage, The Mirage Makers Book 1, Glenda Larke
46, Μακάο, Λίλα Κονομάρα
47, METALικές Ιστορίες Φαντασίας και Τρόμου,
48, The Stormcaller, The Twilight Reign Book 1, Tom Lloyd
49, Άμυνα Ζώνης, Πέτρος Μάρκαρης
50, Νυχτερινό Δελτίο, Πέτρος Μάρκαρης
51, Ο Τσε αυτοκτόνησε, Πέτρος Μάρκαρης
52, Βασικός Μέτοχος, Πέτρος Μάρκαρης
53, Παλιά πολύ παλιά, Πέτρος Μάρκαρης
54, Carpe Jugulum, Terry Pratchett
55, Οι Φύλακες της Νύχτας, Σεργκέι Λουκιανένκο
56, Τέχνασμα Δεμένο Με Άλλο Τέχνασμα, Το Βασίλειο της Αράχνης βιβλίο 3, Γιάννης Πλιώτας
57,Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάυντ, Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον
58, The Cardinal's Blades, Pierre Pevel
59, Αγοράστε το Δία και άλλες 69 πολύ μικρές ιστορίες του φανταστικού
60, Imaro, Charles Saunders
61, Βιβλιοθήκες Γεμάτες Φαντάσματα, Jacques Bonnet
62, Elantris, Brandon Sanderson
63, Τα μυστικά της Ατλαντίδας, Άντριου Τόμας
64, Αλχημιστές, σε αναζήτηση της αιώνιας νεότητας, Κωνσταντίνος Τσοπάνης
65, Ατλαντίδα, ο μύθος ενός χαμένου κόσμου, Κωνσταντίνος Τσοπάνης
66, Το Μονοπάτι του Κθούλου, August Derleth
67, Η Μάσκα του Κθούλου, August Derleth
68, Sa Raja Meura, Λίζα Κωνσταντοπούλου
69, Το νησί του νου, Βίκυ Γεωργοπούλου
70, Το τετράδιο και άλλα διηγήματα τρόμου, Κυριάκος Χαλκόπουλος
71, Ιστορίες με ναυαγούς του διαστήματος, Ωρόρα 25
72, Ιστορίες από το εφιαλτικό μέλλον, Ωρόρα 45
73, Ιστορίες από το εφιαλτικό μέλλον/2, Ωρόρα 73
74, Ο Κύριος του Φωτός, Ρότζερ Ζελάζνυ
75, Cyberpunk, Ανθολογία
76, Ροκ Μωρά από το Διάστημα, Λίντα Τζάιβιν
77, Cahokia: Ancient America's Great City on the Mississippi, Timothy R. Pauketat
78, Cahokia's Countryside: Household, Archaeology, Settlement Patterns and Social Power, Mark W. Mehrer
79, Μια βόλτα με τον Τιτανικό, Γιώργος Ανταλέν
80, Τσουνάμι, το Μεγάλο Ψέμα, Γ. Χατζηκωνσταντίνου
81, Όφης και Λύγκας, Γαβριήλ Ναχμίας
82, Οι Αργοναύτες του Χρόνου, Άννα Κουππάνου
83, Empire of Black And Gold, Shadows of the Apt Book 1, Adrian Tchaikovsky
84, Κοράκι σε Άλικο Φόντο, Οι Γιοι της Στάχτης, βιβλίο 1, Ελευθέριος Κεραμίδας
85, Οι μύκητες από τον Γιογγόθ, Χ.Φ. Λάβκραφτ
86, Blood of Ambrose, Jame Enge
87, Το καλοκαίρι μου έξω απ' το Θόλο, Δήμητρης Βανέλλης
88, Το Μουσικό Κουτί στο Υπόγειο, Αντώνης Νικολάου
89, Nifft the Lean, Michael Shea
90, Ο Τάφος του Διγενή, Τάσος Ρούσσος
91. Ιστορίες Υπερβολής, Κυριάκος Αθανασιάδης

Και Χρόνια Καλά, είπαμε. Με υγεία.

Λήξις συναγερμού. Ναι. Καλά.

Ο Νοέμβριος πέρασε, το NaNoWriMo τελείωσε κι η ηρεμία απεκαθίσταται σιγά-σιγά.

Το κείμενο που σχεδίαζα να γράψω γράφτηκε εντέλει, πλην όμως με βαριά τραύματα στην αρχική του σύλληψη. Η Γκα-Ντα-Γουάχι έγινε Α'τιίντ Παβατί και χαϊδευτικά Α'τίι. Ο Αγκατενό ο Ιχνηλάτης έγινε Μάκυα, που θα πει Κυνηγάει Αετούς. Ο πατέρας του Μάκυα απέκτησε φοβερά σημαντικό ρόλο (από 'κει που ήταν σκέτος κομπάρσος, πιθανόν και χωρίς όνομα). Και τα υπερφυσικά πλάσματα επίσης.

Όπως κάθε τέτοια εποχή (και κάθε με-τέτοιον-τρόπο-γραμμένο κείμενο) δεν είμαι εντελώς ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Για την ακρίβεια είμαι σίγουρη ότι είναι βαρετό, γεμάτο κλισέ, με ελάχιστο υπόβαθρο και χωρίς να λέει αυτά που θέλω. Φυσικά δεν είμαι διατεθιμένη να ασχοληθώ μαζί του περισσότερο. Μπήκε κατευθείαν στο φάκελο με τα ολοκληρωμένα κι αν ποτέ (σε δυο-τρια χρόνια, ας πούμε) μου τη βιδώσει, τα ξαναλέμε.

Το συγγραφικό πρόγραμμα μιλούσε για Παρέσσα και μετά ένα "φαντεζί αραμπέσκ", δηλαδή αυτό μεταγεγγραμμένο σε ψευδο-αραβικό υπόβαθρο και μετά ίδωμεν. Δυστυχώς δε νιώθω και πολύ Παρέσσα αυτήν την περίοδο, αλλά δεν ξέρω αν έχω και τη δυνατότητα να πιάσω τη Βοχέντα Μίνους. Δεν έχω ούτε κουράγιο ούτε και πολύ έμπνευση γι' αυτό. Κι επειδή είναι ένα κείμενο που το λιβανίζω από το 1993 -αμάν, είκοσι χρόνια παρά κάτι...- θέλω πάρα πολύ να του δώσω όση προσοχή του αξίζει.

Επιπλέον, με έπιασε πάλι η μανία για μοντέρνο φάντασι. Όπως κουβέντιαζα και τις προάλλες με μια γνωστή, που ελπίζω να γίνει φίλη, έχω βαρεθεί από καιρό να διαβάζω Τόλκιν, Μούρκοκ, Έρικσον, Τζόρνταν και πάλι Τόλκιν και Μούρκοκ και δώσ' του απ' την αρχή. Σώνει ρε παιδιά. Θα ήθελα ν' αρχίσω να διαβάζω συγγραφείς που δεν είχαν ακόμη γεννηθεί όταν κυρήχθηκε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Έχω κάνει τις προμήθειές μου. Adrian Tchaikovsky, Joe Abercrombie, R. Scott Bakker, Paul Kearney, James Enge, Mark Charan Newton, Elizabeth Moon, Sam Sykes, S. L. Farrell, Scott Lynch, N.K. Jemisin, Catherynne M. Valente, Stephen Deas, Richard Morgan, Jasper Kent, David Anthony Durham, Michael J. Sullivan, Daniel Fox καθώς και τους ήδη δοκιμασμένους (με την έννοια του ότι πήρα ένα μεζέ) Tom Lloyd, Glenda Larke, Brandon Sanderson, Andrzej Sapkowski , Alexey Pehov.



Πολύ πράμμα. Μιαμ-μιαμ. Κι είναι και το Κοράκι σε σειρά προτεραιότητας και μερικά ακόμη βιβλία Ελλήνων πλην του Κεραμίδα (Χαρίτος, Χρήστου, Λάχανης, Ψιλοπούλου, Μανδηλαράς, Πανώριος).




Μου φαίνεται αυτό ο συναγερμός δε θα λήξει έτσι εύκολα. Όπως είπε κι ο Πράκτωρ 000 στον Υποπράκτορα ΜΑΠ36, "Βουρ!"

Αυτό που είσαι κι αυτό που κάνεις

Κάποιος πολύ αγαπημένος φίλος έτυχε κάποτε να ανεχτεί ένα κατεβατό από παράπονα που είχα για τη ζωή μου. Ερωτήσεις κι απορίες φιλοσοφικής φύσεως κυρίως, σχετικά με το ποια είμαι, πού πάω, ποιος έφτιαξε τον κόσμο και τέτοια, που τα περνάμε όλοι μας μια φορά στη ζωή μας, σαν την ιλαρά.

Όταν λοιπόν έφτασα στα σημείο που αναρωτιόμουν γιατί τελικά οι απορρίψεις των κειμένων μου από εκδοτικούς οίκους δε με ενοχλούν τόσο όσο βλέπω άλλους να ενοχλούν (μήπως έχω κάτι, γιατρέ μου;), εκείνος με κάθε σοβαρότητα -και σας ορκίζομαι ότι είναι πολύ σοβαρός άνθρωπος- μου απάντησε.

"Γιατί το γράψιμο είναι αυτό που κάνεις κι όχι αυτό που είσαι."

Δεν ξέρω αν αληθεύει αυτό. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, από την τρίτη δημοτικού που έγραψα το πρώτο μου ποιματάκι πάνω στο κουτί της κούκλας μου. Κι από την άλλη, έρχονται κάτι νέα σαν το σημερινό, σε επίσημες επιστολές και φιλικό τόνο, που σου λένε ότι

"Θα θέλαμε να σας πληροφορήσουμε ότι, μετά από προσεκτική θεώρηση του περιεχομένου, καταλήξαμε στην απόφαση να μην το συμπεριλάβουμε σε κάποια από τις σειρές μας για το λόγο ότι η θεματολογία και ο τρόπος γραφής δεν εμπίπτουν στα εκδοτικά μας ενδιαφέροντα την παρούσα χρονική στιγμή."

Και στ' αλήθεια βλέπεις ότι ο ως άνω σοβαρός κύριος πρέπει να έχει κάποιο δίκιο.

Η Θύμνα (γιατί αυτή ήταν που έφαγε την πόρτα) δεν έχει τελειώσει το ταξίδι της ακόμη. Έχω άλλες δυο ή τρεις μεριές που θέλω να τη στείλω, να δω αν θα καταφέρει να συγκινήσει κάποιον επαγγελματία του χώρου. Κι αν τελικά έχασε άλλους τρεις μήνες από τη ζωή της, τι πειράζει; Τα κείμενα, όπως κι οι άνθρωποι πρέπει να μένουν πιστά σ' αυτό που είναι. Κι έτσι κι εκείνη, όπως κι εγώ, δεν ΕΙΝΑΙ οι πόρτες που τρώει. Οι πόρτες κι η πιθανή της έκδοση θα είναι κάτι που θα ΚΑΝΕΙ. Το τι είναι η Θύμνα... Ε, αυτό ξέρουν να το πουν όσοι έχουν διαβάσει ένα κομμάτι της.

Ακριβώς όπως ο αγαπημένος μου φίλος είχε διαβάσει ένα κομμάτι της ψυχής μου κι ήξερε να μου πει τι είμαι εγώ.

NaNoWriMo 2010

Πάμε πάλι και φέτος.

30 μέρες αγωνία και άγχος. Και κράμπες στα δάχτυλα από την πληκτρολόγηση.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το event, τα είχα πει πέρσι. Μόνο για το φετινό βιβλίο θα ήθελαν να σας μιλήσω λιγάκι. Αν και, ΚΑΙ γι' αυτό σας έχω πει δυο κουβέντες παλαιότερα.

Ο τίτλος της νουβέλας είναι Θαλασσινά Κοχύλια. Το κεντρικό της θέμα είναι η περηφάνια και οι διάφορες εκφάνσεις της. Το είδος της είναι (οποία έκπληξις) το κοινωνικό φάντασυ (αν υπάρχει κάτι τέτοιο, χεχε). Το υπόβαθρό της θυμίζει μια προκολομβιανή Βόρεια Αμερική, και περισσότερο το λεγόμενο Μισσισσίππιο πολιτισμό, ο οποίος άνθισε στα πλημμυρικά πεδία (floodplains) του ομώνυμου ποταμού γύρω στο 1100 μ.Χ.

Φάντασυ με Ινδιάνους. Ναι. Κι εσύ εκεί στο βάθος, πουτ δε ντομάτ ντάουν σλόουλι.

Οι κεντρικοί ήρωες είναι τέσσερις. Ο πρώτος που εμφανίζεται είναι ο σαμάνος Άνθρωπος-Πουλί που υπηρετεί το στοιχείο του Αέρα κι ακολουθεί η γυναίκα του, η Γυναίκα-Αραποσίτι, που υπηρετεί το στοιχείο της Γης, κι είναι κι αυτή ένα είδος σαμάνου, αλλά με πιο ήπιας μορφής ικανότητες. Ο Άνθρωπος-Πουλί κάνει ταξίδια με το πνεύμα του στα πέρατα της Γης, ενώ η Γυναίκα-Αραποσίτι ασχολείται με τη μαντεία των ευνοϊκών ημερών για τη σπορά και τη συγκομιδή, όπως επίσης και με τις γυναίκες που περιμένουν παιδιά. Η πόλη στην οποία κατοικούν πρέπει να έχει ακόμη δύο σαμάνους, έναν για να υπηρετεί το στοιχείο του Νερού, κι έναν για το στοιχείο της Φωτιάς. Η πρώτη έχει βρεθεί και είναι η Γκα-Ντα-Γουάχι, η Λίμνη. Είναι πολύ νέα κι ανύπαντρη κι οι άλλοι δύο κανονίζουν ένα διαγωνισμό μεταξύ των αντρών της φυλής για να βρουν τον άντρα εκείνον που θα υπηρετεί τη Φωτιά και θα παντρευτεί τη Λίμνη. Στο διαγωνισμό παίρνει μέρος κι ένας ξένος, από παρακατιανή φυλή, ο Αγκατενό, ο Ιχνηλάτης, που δεν έχει και πολλές πιθανότητες να κερδίσει, αλλά είναι ερωτευμένος με τη Λίμνη. Κι ως είθισται, θα υπάρχει και κάποια έκπληξη. Και μάλιστα πάνω από μία.

Ακούγεται κάπως cheesy, αλλά μάλλον δε θα είναι πολύ. Ελπίζω να το καταφέρω γιατί το θέλω πολύ, αλλά αυτό μάλλον θα εξαρτηθεί από το πόσο τεμπέλα είμαι. Τα λέμε σ' ένα μήνα, με τα αποτελέσματα του πειράματος. Άντε και καλές λεξοσυγκομιδές.

Ε, ας προσθέσω και το widgetάκι που βρήκα με την καθημερινή μου συγκομιδή λέξεων...

Κλείνοντας λογαριασμούς

Η πιο τρομερή στιγμή μιας τριλογίας είναι το γράψιμο του τελευταίου βιβλίου.

Το συνειδητοποίησα μόλις πριν λίγες στιγμές, όταν έριξα για πολλοστή φορά μια ματιά στις σημειώσεις μου, σχετικά με το τι πρέπει να φροντίσω να περιέχει η Παρέσσα, το τρίτο βιβλίο της τριλογίας επικού φανταστικού με τίτλο Σκοτεινά Παρχάρια που γράφω αυτήν την εποχή.

Οι υποπλοκές (σε διεθνή γλώσσα subplots) είναι πολλές. Και κάθε μια τους φέρει διάφορα χαρακτηριστικά, που πρέπει οπωσδήποτε είτε να μην αμελήσω να τα χρησιμοποιήσω είτε να μην τα παραποιήσω σε βαθμό που να μη σώζεται ούτε εδώ ούτε εκεί. Πέρασα περίπου ένα μήνα διαβάζοντας τα δύο πρώτα βιβλία, την Ερεστή και τη Δεσίδα και κρατώντας λεπτομερείς σημειώσεις σχετικά με τούτο ή το άλλο. Κι αυτές οι σημειώσεις μου όσο λεπτομερείς κι αν ήταν, τις υπολόγιζα στις 10-15 δακτυλογραφημένες σελίδες. Μαντέψτε πόσες είναι στην πραγματικότητα.

60. Εξήντα, και ολογράφως. Εξήντα σελίδες, εντός των οποίων ελλοχεύει η φρίκη κι ο αποτροπιασμός: το δέντρο έξω από το σπίτι της ηρωίδας μου ξεκινάει ελάτη, γίνεται ελιά και καταλήγει συκιά, ο νεαρός ακόλουθος του Αυτοκράτορα ξεκινάει δεκατεσσάρων και μέσα σε ένα χρόνο γίνεται δεκάξι και τα τζαναβάρια, ένα είδος λυκανθρώπων, στο πρώτο βιβλίο δεν μπορούν να πληγωθούν από ατσάλι ενώ στο δεύτερο πεθαίνουν από αυτό.

Μπέρδεμα. Φυσικά όλο αυτό πρέπει να ξεμπερδευτεί μέσω ενός ή περισσοτέρων καλών χεριών διόρθωσης. Ωστόσο κάποιες από αυτές τις διορθώσεις μπορούν να αποφευχθούν, αν οι σημειώσεις μου καταφέρουν να με βοηθήσουν να ενσωματώσω όλες αυτές τις υποπλοκές στο τελευταίο βιβλίο. Κι οι υπόλοιπες μπορούν επιτέλους να ξεκαθαρίσουν ετούτη τη στιγμή, και να σημειωθούν εκ νέου στις σημειώσεις ώστε να διορθωθούν και στα προηγούμενα.

Γι’ αυτό και η Παρέσσα γράφεται σιγά-σιγά. (Γιατί σκέφτεται και τις άλλες δύο, Ερεστή και Δεσίδα και δεν τρέχει, για να την προλάβουν.) Ξεκινώντας κάθε σκηνή κι αναφέροντας ετούτο ή το άλλο, πρέπει να συνηθίσω να κοιτάζω τις σημειώσεις μου. Οι 150.000 λέξεις που (λέω ότι) πρέπει να γραφτούν (άσχετα αν πιάσουμε τις 200.000 αυτή τη φορά) θα μου πάρουν αρκετό καιρό. Πόσο;

Η Ερεστή μού πήρε από τις 13 Απριλίου του 2009 έως και τις 29 Αυγούστου. Σύνολο τεσσερισήμισι μήνες χοντρικά με πρακτικά καθημερινή αύξηση του αριθμού λέξεων. Η Δεσίδα έχει παράξενη ηλικιακή ιστορία. Ενώ ξέρω ότι την τελείωσα την 1 Ιουνίου του 2010, κι ότι την ξεκίνησα την 1 Νοεμβρίου του 2009, ο ενδιάμεσος χρόνος δεν είχε σταθερή συγγραφική συγκομιδή. Υπήρχαν μήνες ολόκληροι δεν την άγγιζα καθόλου κι ακολουθούσαν μέρες που έγγραφα 3 και 4 χιλιάδες λέξεις. Αν το πάρουμε αυστηρά μαθηματικά τότε μιλάμε για εφτά μήνες. Αν το μετρήσουμε με τις μέρες που ασχολήθηκα, τότε μιλάμε για δυόμιση μήνες.

Την Παρέσσα την ξεκίνησα στις 4 Αυγούστου τρέχοντος έτους. Αλλά το ότι μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει μόλις 20.000 λέξεις είναι ενδεικτικό του ρυθμού με τον οποίο γράφεται. Έχω περάσει εβδομάδες μακριά της κι όμως όταν η έμπνευση επιστρέφει, όπως τη Δευτέρα που μας πέρασε, οι 3.000 λέξεις μοιάζουν μια χούφτα. Οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη ολοζώντανες μπροστά μου. Ιδέες για τα επόμενα κεφάλαια, κομμάτια διαλόγων που πρέπει να γίνουν, τοποθετούνται από τώρα σε στρατηγικά σημεία, ώστε να συμπεριληφθούν στο τελικό κείμενο αβίαστα όταν έρθει εκείνη η ώρα.

Κι όμως ξέρω ότι θα έρθει κι η νεκρή περίοδος. Θα ξεκινήσει σίγουρα το Νοέμβριο (για να γράψω το Ινδιάνικο NaNoWriMo) και πιθανότατα θα κρατήσει ως και τα μέσα της άνοιξης. Άλλωστε εμένα ο τεταρταίος την άνοιξη με πιάνει, εκεί, μέσα Απριλίου. Ελπίζω μέχρι τότε να έχω γράψει ένα κομμάτι της Παρέσσας, έως και 50.000 λέξεις. Αλλά και να μην το γράψω, τι έγινε; Ούτως ή άλλως θα έχω ένα σύνολο 500.000 λέξεων μέσα σε δύο (2) μόλις χρόνια. Πού οι καιροί που έγραφα 3 διηγήματα των 1.000 λέξεων το μήνα. Ελπίζω να μην έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Αλλά ακόμη, πριν αρχίσω τις κλάψες περί του πώς και πόσο, πρέπει να κλείσω τους λογαριασμούς μου με το ίδιο το κείμενο. Να το πάρω απόφαση, ότι σε λίγους μήνες, η ιστορία θα τελειώσει κι εγώ θα πρέπει να ασχοληθώ με κάποια άλλη (και τι ιδέες έχω ήδη…!) πως ό,τι είχα να πω για την εποχή και τον τόπο αυτό, για την Τρανή χίλια (ή εφτακόσια, δεν έχω ακόμη ξεκαθαρίσει τις σημειώσεις μου πάνω στο θέμα...) χρόνια μετά που οι θεοί κατέβηκαν στο ραχίν και συνάντησαν τις Πρωτομάνες, θα το έχω ήδη πει και δε θα υπάρχει κάτι άλλο να πω.

Θα πρέπει να αποχαιρετήσω την Ερεστή με τις αναποφασιστικότητές της, τη Δεσίδα με τις ειρωνίες της και την Παρέσσα με το κατσαρό της στόμα, που γλυκαίνει την αυστηρότητά της. Θα πρέπει να πάψω να ασχολούμαι με τις δολοπλοκίες του Σοφιανού και του Τιγκμαγκίρ και του Πλαταιού, να μην φρικιάσω με την κατάντια της Τηλεγόνης, να μην παραξενευτώ από τις σαμανιστικές πρακτικές του Νανάι και της Ουζούμ-Σαλκί. Να μην μπω ανάμεσα στον Παμίς και το Ντορντού, τα δύο αδέλφια, ούτε και να με νοιάζει τι κάνει ο Χρύσανθος και το αίσθημά του για τη Μελιτινή. Να μη λυπάμαι τον Έλενο όταν τον πονάνε οι παλιές του πληγές, να μη στεναχωριέμαι για τη μοναξιά του Πορφύρα, να μη θυμώνω με την ξεροκεφαλιά του Πάντζου. Και να μην ξαναδώ ποτέ πια το ραχίν, το Παλάτι του Ήλιου ή την Χιλιοτραγουδισμένη Ισαμάι. Να μην τρομάξω από τα πέτρινα μπαλμπάλ που κυκλώνουν τους τύμβους των Πού-Ήταν-Ιτσίν και να μη θαυμάσω την ανατολή του ήλιου από το Κερεντζί παρχάρι. Να μη με απασχολούν πια ούτε Μάνες, ούτε παρχαροκόρες, ούτε Μνήμες, ούτε Δόσες.

Είναι λίγο μελαγχολικό.

Αναγνωστικό ημερολόγιο, 2010 - Τα 30 δεύτερα, μέρος Ε: Χάυντ

Καλό χειμώνα καταρχήν. (Και παρακαλώ όχι «καλό φθινόπωρο» εδώ. Εδώ ευχόμαστε μόνο παλιές, καλές, παραδοσιακές ευχές. Στο κάτω-κάτω, το φθινόπωρο είναι κάτι που βγαίνει εύκολα. Σιγά μην του χαλαλίσουμε κι ευχή. Για το χειμώνα πρέπει να ευχόμαστε, που θα μας αλλάξει τα φώτα, καθώς φαίνεται, φέτος.) Εύχομαι να σας βρίσκω δυνατότερους κι ευτυχέστερους απ’ ότι σας άφησα κι αν όχι, εύχομαι να πάνε όλα καλά.

Ξέρω ότι σας χρωστάω αρκετά, κι ακόμη περισσότερα χρωστάω στον εαυτό μου να πω. Ας ξεκινήσω με αυτό που χρωστάω περισσότερο καιρό απ’ ότι θα ήθελα.
Μέσα στα προηγούμενα δύο χρόνια διάβασα δύο από τα "ιερά βιβλία" του βικτωριανού τρόμου, το «Dracula» του Bram Stoker και το «Frankenstein» της Mary Shelley. Ε, λοιπόν, όσο βαρετά, ξεπερασμένα και κακογραμμένα μου φάνηκαν τα δύο αυτά (με τους ήρωες να είναι "τραγικά ρομαντικοί", που πάει να πει ανά δύο λεπτά είχαν το εξωτερικό του καρπού στο μέτωπο σε μια έκφραση "ο μον Ντιέ") τόσο συναρπαστικό, καλογραμμένο, με στέρεα γραμμένους, αληθοφανέστατους χαρακτήρες μου φάνηκε το άλλο μεγαθήριο της εποχής, ο «Δόκτωρ Τζέκυλ και ο Κύριος Χάυντ», του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον. Μόνο εκατό σελίδες -και ούτε- κι όμως βάζει τα γυαλιά σε στρατιές πολυγραφότατων.

Και τα τρία τα διάβασα σε μετάφραση, πράγμα που ίσως να επηρέασε κάπως την αίσθηση του κειμένου. Άλλωστε μια μετάφραση, ποτέ δε μπορεί να αποδώσει στην εντέλεια την αίσθηση, την ατμόσφαιρα και το ύφος του πρωτότυπου. Ωστόσο, εκείνο που κυρίως δε μου άρεσε στο Ντράκουλα και το Φρανκενστάιν δεν είχε να κάνει με το ύφος ή την ατμόσφαιρα. Μάλιστα ο Ντράκουλα έχει μια αρκετά καλή, ατμοσφαιρική περιγραφή του Κάστρου Μπραν, που ήταν καμπόσο συγκινητική. Το απαράδεκτο, ακόμη και για την εποχή τους κι όχι μόνο με τη σημερινή ηθική και οπτική γωνία, ήταν το νόημά τους, το "ηθικό τους δίδαγμα".

Στο πρώτο βιβλίο, έχουμε μια ομάδα αντρών που ανά πάσα στιγμή της γνωριμίας τους (πχ, στα πρώτα πέντε λεπτά) ορκίζονται ο ένας στον άλλο παντοτινή φιλία, ενώ το σχέδιό τους για να σκοτώσουν το Δράκουλα είναι τουλάχιστον αστείο.
Στο δε δεύτερο βιβλίο -το οποίο θεωρώ και το χειρότερο όλων- έχουμε έναν μα#$%κα* που κάνει ό,τι κάνει -δίνει ζωή σε κάποιον που δεν του το ζήτησε- κι ύστερα τον κυνηγάει και τον κατηγορεί για το πόσο φαύλος ήταν. Τι λες ρε φίλε; Σοβαρά; Εσύ είσαι ο άμεσα υπεύθυνος για το κακό που εξαπέλυσες στον κόσμο. Πέσε και ψόφα και ξεφορτώσου μας και μη μας ζητάς να σε λυπηθούμε κιόλας. Και καλά σου έκανε το τέρας.

Κοντολογίς, δε με ενοχλεί η ρομαντικότητα ή η βικτωριανότητα των δύο βιβλίων. Με ενοχλούν τα μηνύματα που προσπαθούν να περάσουν και η ξεδιαντροπιά που επιδεικνύουν στο διαχωρισμό του καλού και του κακού. Ο Στήβενσον, ενώ διατηρεί ξεκάθαρα τη γραμμή ανάμεσα στα δύο, ωστόσο έχει το σθένος να μην κάνει τον πρωταγωνιστή του, τον δικηγόρο Άτερσον, τον καλύτερο άνθρωπο του κόσμου, ούτε και τον Λάνυον, το δευτεραγωνιστή, ούτε φυσικά και τον καημένο το Τζέκυλ θύμα ενός ανεξέλεγκτου Χάυντ. Υπάρχει κάτι κακό, και κάτι καλό, αλλά τουλάχιστον συμπεριφέρονται και τα δύο εντός των ορίων του πραγματικού. Και γι' αυτό είναι για μένα, πιο πιστευτά και πιο τρομακτικά. Και δε νομίζω ότι αυτό θα μπορούσε να ανατραπεί αν τα διάβαζα στο πρωτότυπο.

Μια εναλλακτική σκέψη πάνω στο θέμα υποστηρίζει ότι τελικά η Σέλλεϋ επέλεξε συνειδητά να παρουσιάσει τον ήρωά της σαν υποκριτή και κάκιστο, ώστε μέσω του τέρατος να αναδείξει τη φαυλότητα του δημιουργού. Αυτή ήταν κι η πρώτη μου προσέγγιση και τοποθέτηση όταν ξεκίνησα το διάβασμα του βιβλίου. Ότι δηλαδή τελικά και η Σέλλευ το έβλεπε όπως το βλέπουμε σήμερα, η κακία του εγωισμού (Φρανκενστάιν) ενάντια στην κακία λόγω της άγνοιας του καλού (τέρας). Όμως κάποια στιγμή, το μάτι μου γύρισε κι άρχισα να τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Τα υπονοούμενα σχετικά με την καλοσύνη ή την κακία του Φρανκενστάιν, δε με έπεισαν ότι γίνονται εκ της δικής μου οπτικής γωνίας. Έπειτα σκέφτηκα και το άλλο, ότι όντως στην βικτωριανή εποχή, η μεταμέλεια ήταν αρκετή για να σε κάνει να γίνεις και πάλι ο καλός ήρωας του βιβλίου.

Σε κάθε περίπτωση ήταν ένα βιβλίο που και με έκανε να βαρεθώ τη ζωή μου και με εξόργισε σε απελπιστικό βαθμό. Αν η Σέλλευ ήθελε να πει αυτό ή το άλλο, μάλλον δε θα το μάθουμε. Πολλές φορές -για να πάω το θέμα ένα βήμα παραπέρα- πάντως, την έχω αυτήν την απορία. Αν όντως οι λογοτέχνες του παρελθόντος είχαν το ίδιο σκεπτικό με μας σε κάποια θέματα, ή οι καιροί έχουν αλλάξει -σαφώς- τον τρόπο σκέψης μας σε τέτοιο σημείο, που αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα των χαρακτήρων τους και τα χρεώνουμε στις δικές μας αντιλήψεις.

Αλλά θα ήθελα να επιστρέψω στο Χάυντ, άλλωστε αυτόν αφορά ετούτη η ανάρτηση κι όχι στην αδυναμία του Στόκερ και της Σέλλεϋ να φτάσουν τα λογοτεχνικά επίπεδα του Στήβενσον. Ένα από τα ευχάριστα ξαφνιάσματα του Τζέκυλ ήταν το ότι η πλοκή του βιβλίου δε μοιάζει σε τίποτε με εκείνη που έχουμε κατά καιρούς δει στις διάφορες ταινίες. Μόνο η "Μέρι Ράιλι" το πλησιάζει λίγο, ειδικά στα σκηνικά (απίστευτα πιστά στο πρωτότυπο τα σκηνικά), αλλά κι αυτή έχει τη μικρή διασκευή της. Κι επιπλέον, η μεγαλύτερη αδικία που έχει κάνει ποτέ στα παγκόσμια χρονικά του ο κινηματογράφος, είναι στον κάκιστο των κακών του.

Ο κακομοίρης ο Χάυντ, ποτέ δεν ήταν θεόρατος και κτηνώδης και αποκρουστικός, όπως ας πούμε παρουσιάζεται σε αυτήν την ξεκαρδιστική κινηματογραφική εμπειρία… Αντίθετα, είναι ένας μικρόσωμος ανθρωπάκος, του οποίου η κακία της ψυχής ξεχειλίζει με τέτοιον τρόπο, που όσοι τον πλησιάζουν θέλουν κι εκείνοι να κάνουν κακό, έστω και αυτόν τον ίδιον. Ως ένα σημείο, και εντελώς ασυναίσθητα, έκανα τη σύγκριση με τον ήρωα του Αρώματος του Πάτρικ Ζίσκιντ: και εκείνος, όπως και ο Χάυντ έχουν την ικανότητα (ο ένας με χημικό τρόπο, ο άλλος με «ψυχολογικό») να βγάζουν τον χειρότερο ή τον καλύτερο εαυτό στον άλλο και να στρέφουν αυτήν την καλοσύνη ή την κακία εναντίον εκείνου που προκαλεί την αλλαγή της διάθεσης.

Ακούγεται μπερδεμένο. Στην ουσία όμως δεν είναι. Πιο πολύ γιατί ο Στήβενσον καταφέρνει αυτό που δεν καταφέρνουν οι άλλοι δύο συγγραφείς που ανέφερα αρχικά: να μην απευθυνθεί στη λογική του αναγνώστη και στο πρώτο επίπεδο της κατανόησης ενός κειμένου, εκείνο που ο αναγνώστης καταλαβαίνει με την πρώτη ματιά. Καταφέρνει με τον υποβλητικό του τρόπο γραφής, τον πλάγιο και συναισθητικό, να σε κάνει να νιώσεις την τρομερή ικανότητα αυτού του ανθρώπου να προκαλεί την εις βάρος του κακή πράξη. Σε κάνει να τρέμεις κι εσύ πραγματικά από την αηδία σου για την εγγύτητα με ένα τέτοιο πλάσμα. Ο Δράκουλας θέλει να φάει τη Μίνα Χάρκερ. Φρικτό. Ο Χάυντ σκοντάφτει πάνω σε ένα κοριτσάκι στο δρόμο και σχεδόν το τσαλαπατάει κι οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά του παραλίγο να τον λυντσάρουν. Κλάσεις φρικτότερο.

Και φρικτότερος ακόμη κι από τον ίδιο το Χάυντ, είναι ο τρόπος που η λογοτεχνική ελίτ της χώρας μας τον διαχωρίζει από το φυσικό του χώρο, τάχα για τον εξυμνήσει. Για όσους από εμάς αγαπάμε το φανταστικό σε όλες τους τις εκφάνσεις (φάνταζι, επιστημονική φαντασία, τρόμος) η «αποκοπή» του «Δόκτωρα Τζέκυλ και Κυρίου Χάυντ» από την κατηγορία της λογοτεχνίας τρόμου είναι μια τεράστια, καταφανέστατη αδικία. Ναι, το βιβλίο είναι ένα κορυφαίο λογοτεχνικό έργο, ναι, όλοι πρέπει να το διαβάσουμε μια φορά τουλάχιστον στη ζωή μας, ναι, μπορούμε να αποκομίσουμε πολλά οφέλη από αυτό, ναι, ο Στήβενσον είναι ένας κολοσσός της συγγραφής. Αλλά όλοι αυτοί οι κύριοι ξεχνούν πολύ-πολύ διακριτικά να χρεώσουν όλη αυτή τη δόξα στη λογοτεχνία τρόμου. Κι ενώ ο Κίνγκ, ο Μάστερτον κι ο Μπάρκερ είναι «παραλογοτέχνες», ο Στήβενσον είναι κολοσσός.

Ξυπνάτε, κύριοι (και κυρίες, βεβαίως-βεβαίως). Ο λογοτέχνης δε χαρακτηρίζεται από το είδος που επιλέγει να υπηρετήσει, αλλά από την ικανότητά του να κερδίζει τον αναγνώστη. Κι ο Στήβενσον μπορεί να έγραψε το μέγιστο βιβλίο της εφηβικής λογοτεχνίας («Το Νησί των Θησαυρών» φυσικά) αλλά δεν παύει να έχει γράψει και το μέγιστο βιβλίο βικτωριανού τρόμου. Κι όσο οι αρνητές της λογοτεχνικής αξίας του φανταστικού θα τον θαυμάζουν γι’ αυτό, τόσο πιο υποκριτές και πιο αστείοι θα γίνονται.


*Λυπάμαι για το γαλλικό, αλλά θεωρώ ότι εκφράζει σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια την αγανάκτησή μου για το άτομόν του.

Λευκό πανί

Ο τίτλος της ανάρτησης έχει σημασία διπλή.

Καταρχήν, λευκό πανί, όπως λευκή σημαία, πετσέτα στο ταρτάν και τέτοια ολιγόκαρδα πράγματα. Συγνώμη, αλλά έχω τινάξει τα πέταλα, από τη ζέστη, και την έλλειψη διακοπών. Σήμερα ευτυχώς είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά κι από αύριο, ένα εξωτικό νησί με καλή συντροφιά. Κι όταν λέμε εξωτικό, και η Φαλκονέρα να ήτανε, πάλι εξωτικό θα το έβλεπα εγώ. Μετά από δύο χρόνια σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι έχει πήξει το μάτι μου για βοτσαλάκια, κάμπιες κι αγκαθιές. Και λίγο ιώδιο, βρε παιδί μου.

Σε δεύτερη φάση, το λευκό πανί είναι εκείνο που αυτή τη στιγμή που μιλάμε ταξιδεύει δύο από τα έργα μου προς το αβέβαιο μέλλον τους. Η Θύμνα είπε να κάνει μια δεύτερη προσπάθεια, αν και, κατά τη γνώμη μου, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε δεύτερη πόρτα. Η δεύτερη κίνηση, σε άλλο εκδοτικό οίκο, μιας και το στυλ είναι εντελώς διαφορετικό, είναι αυτά τα μικροσκοπικά διηγήματα, τα οποία ενώθηκαν χαλαρά με μια κεντρική ιστορία και πήραν τον προσωρινό τίτλο "Κείμενα Σ' Ένα Ξύλινο Κουτί". Αυτά θεωρώ ότι έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, κυρίως επειδή αγγίζουν το σουρεάλ και το μαγικό ρεαλισμό και φαντάζουν σαφώς πιο ενδιαφέροντα στο ευρύτερο κοινό (και στους αναγνώστες των εκδοτικών...).

Τα 'στειλα λοιπόν, ξεκαθαρίζω και μερικά πράγματα στο γραφείο και σας κουνώ γλυκά χαρωπά το μαντήλι. Σε καμιά εβδομάδα θα είμαι πίσω, για το τελευταίο βιβλίο του προηγουμένου τετραμήνου που θέλω να κουβεντιάσουμε. Ως τότε, να μου είστε καλά και να μου είμαι εγώ καλύτερα.

Δυστυχώς

(credits to DissaprprovingRabbits.com. Πολύ γέλιο. Ευτυχώς.)

Δυστυχώς κυρίες μου και κύριοι, το ιστολόγιο ετούτο έχει καταντήσει ένα ημερολόγιο γραφής. Και λέω δυστυχώς γιατί μόλις σήμερα έριξα μια ματιά στις πρώτες-πρώτες αναρτήσεις και βλέπω ότι τότε (το σωτήριον έτος 2008) είχα κι άλλα ενδιαφέροντα να μοιραστώ με τον κόσμο.

Ή μήπως είχα λιγότερους δικούς μου ανθρώπους να τα μοιραστώ κι αναγκαστικά τα μοιραζόμουν με το ίντερνετ;

Αλλά όχι, δε θα κάτσω να σκάσω. Απλά θα αναπολώ τις μέρες που γκρίνιαζα και μεμψιμοιρούσα και έλεγα πράγματα αλλοπρόσαλλα, όπως ας πούμε εκείνο με το κουταλάκι και τη μουσταλευριά... Τι τα θες. Μεγαλώνουμε πού και πού.

Η επιστροφή μου στις αναρτήσεις, μετά από ένα μήνα και βάλε, σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής στην συγγραφική μου πορεία που μάλλον με σκιάζει μια σταλιά. Για πρώτη φορά στα χρονικά δε μπορώ να μείνω μακριά από μεγάλο κείμενο. Έλεγα ότι με το πέρας της Δεσίδας, θα είχα βαρεθεί λιγάκι το όλο θέμα με τα Παρχάρια και θα το άφηνα ίσως για την επόμενη άνοιξη (άλλωστε είναι γνωστό στους συνήθεις υπόπτους της φιλίας μου ότι ο συγγραφικός οίστρος με πιάνει περίπου κάθε Απρίλιο...)

Κι όμως προχτές το βράδυ, η "Παρέσσα", το τρίτο μέρος της τριλογίας, πήρε ένα μικρό μπλε τετράδιο, ένα στυλό, και δύο usb κι άρχισε να βαράει αλύπητα, λες κι ήμουν χριστιανός που δεν ήθελα να βγω στην αρένα. Ε, τι να κάνω κι εγώ; Να μην υποκύψω;

Σήμερα (από προχτές το βράδυ, έτσι;) μιλάμε για περίπου 3000 λέξεις -ο πρόλογος- και έναν πλήρη σκελετό του μυθιστορήματος. Οι προοπτικές είναι μάλλον δυσοίωνες: η Ερεστή σχεδιάστηκε για 100,000 λέξεις και πήγε στις 136,000, η Δεσίδα σχεδιάστηκε για 100,000 λέξεις και πήγε στις 143,000 κι η Παρέσσα που σχεδιάστηκε για 150,000 λέξεις, πού θα φτάσει παρακαλώ;

Μπρ-μπρ-μπρ.

Και ταυτοχρόνως, γουστάρω.