SFF-Rated Athens 2011

Γενικά το SFF-Rated (διεθνές φεστιβάλ ταινιών επιστημονικής φαντασίας και φαντασίας) είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις σχετικά με την επιστημονική φαντασία στην Ελλάδα. Και είναι και διεθνές και φέτος θα μας δείξει πολλά καλούδια. Το έχω επισκεφτεί δυστυχώς μόνο πια φορά, αλλά από τότε με τρώνε τα δαχτυλάκια μου (ή να πω τα ματάκια μου;) να το ξαναεπισκεφτώ.

Συζήτηση σχετικά γίνεται εδώ και στο επίσημο ιστολόγιο της διοργάνωσης. Ειδικά αυτό που λένε για την ταινία Whisperer in the dark είναι πραγματικά μοναδικό. Είναι μια ταινία γυρισμένη με σύγχρονα μέσα, από την H.P.Lovecraft Historical Society, αλλά το αισθητικό αποτέλεσμα είναι εκείνο που θα ήταν αν η ταινία είχε γυριστεί την εποχή που την έγραψε ο Λάβκραφτ! Έχω δει την προηγούμενη προσπάθεια της H.P.Lovecraft Historical Society, το Call of Ctulhu κι ήταν εξαιρετική πραγματικά. Ανυπομονώ να δω αυτή τη δεύτερη προσπάθειά τους.

Το SFF-Rated στο EarthDance 2008

Αντιγράφω μετά ελαχίστων έως ανυπάρκτων ενοχών τον ΠιΚέι (κι όχι τον Καίει-Καίει, χεχε) και σας φέρνω τα νέα:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

8/9/2008

Tο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Επιστημονικής Φαντασίας & Φανταστικού «SFF- rated»συμμετέχει στο Earthdance 2008

Mε χαρά μας ανακοινώνουμε ότι το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Επιστημονικής Φαντασίας & Φανταστικού SFF-rated, που διοργανώνεται με επιτυχία επί τρία συνεχόμενα έτη από την Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας (Α.Λ.Ε.Φ.), θα συμμετάσχει στο φετινό Εarthdance της Αθήνας (www.earthdance.gr) που θα διεξαχθεί στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου το Σαββατοκύριακο 13-14 Σεπτεμβρίου 2008 (Στάση Τραμ «Μπάτης»).

Οι διοργανωτές του Earthdance είχαν την έμπνευση να στήσουν ένα θερινό σινεμά στην παραλία, το οποίο μεταξύ άλλων θα φιλοξενήσει και μια επιλογή από τις καλύτερες –και πιο συναφείς με τις θεματικές του Earthdance– ταινίες μικρού μήκους που προβλήθηκαν τα τρία αυτά χρόνια στο SFF-rated.

Συγκεκριμένα, το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου στο 3ωρο που έχει προβλεφθεί για προβολές, 20:30-23:30, θα προβληθούν οι ταινίες:

Τίτλος Σκηνοθέτης Χώρα Παραγωγής Διάρκεια

Victor y la Maquina Carlos Talamanca ΙΣΠΑΝΙΑ 9'
The Un-Gone Simon Bovey Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ 8'
The Big Forever R.Glassford&T. Langer Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ 10'
Droomtijd Tom Van Avermaet ΒΕΛΓΙΟ 20'
Zombie Chris Armstrong ΗΠΑ 7'
Simulacra Tatchapon Lertwirojkul ΗΠΑ 4'
The Omnicide 8000 Ian Hothersall Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ 4'
Cost of Living Jonathan Joffe ΚΑΝΑΔΑΣ 10'
Aπόλυτη Στιγμή Λουίζος Ασλανίδης ΕΛΛΑΔΑ 15'
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ 87'

Όλες είχαν εξαιρετική υποδοχή από το κοινό του SFF-rated. Ανάμεσά τους είναι και οι τρεις ταινίες που έχουν κερδίσει τα Βραβεία Κοινού μέχρι τώρα:H «Aπόλυτη Στιγμή» το 2006, το «Cost of Living» το 2007, και το «Zombie» το 2008.

Van Helsing (2004)

Λίγες φορές έχω δει ταινία που να με κάνει να θέλω να γελάω με λυγμούς. Τις περισσότερες από αυτές τις λίγες φορές η ταινία είναι κωμωδία και δικαιολογεί το κατόρθωμά της. Τι γίνεται με τις υπόλοιπες όμως;

Ας πάρουμε μια υποθετική κατάσταση. Παίρνεις ένα dvd από την ταινιοθήκη σου, το βάζεις στο μηχάνημα και στρογγυλοκάθεσαι στον καναπέ. Σκεπάζεσαι και με μια κουβερτούλα -χιονιάς γαρ- και περιμένεις να δεις το Van Helsing. Και τι βλέπεις;

Καταρχήν ασπρόμαυρη εικόνα και το εργαστήρι του δόκτορος Φρανκεστάιν. Παρακαλώ; Παίρνεις το κουτί του dvd και του ρίχνεις μια ματιά. Μήπως έκανες λάθος; Van Helsing δεν είπε; Η Ολλανδική νέμεση του Κόμητος Δράκουλα; Τι δουλειά έχει ο Φρανκεστάιν; Τι δουλειά έχει ο Φρανκενστάιν;

Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και λες, άντε ας του δώσω μια ευκαιρία. Πέφτουν τα γράμματα και επιτέλους εμφανίζεται ο Βαν Χέλσινγκ, λίγο γκαγκά στην εμφάνιση, μαλλούρα και στέτσον, ωσαν τον Κλιντ Ίστγουντ, αλλά λες εντάξει, θα το αντέξω κι αυτό. Και είναι... είναι... είναι... στο Παρίσι... και... και... και... κυνηγάει... τον... τον... τον... δρ. Τζέκυλ και τον κ. Χαίντ.

Ξεροκαταπίνεις, μανούλα μου, μανούλα μου, μανούλα μου, δε θέλω άλλο, θα το φάω όλο το φαΐ μου! Αλλά πού λύπηση ο κ. σεναριογράφος... Έρχεται και η μυστική οργάνωση των παπάδων, έρχεται και το οπλοπολυβόλο, έρχεται η νιτρογλυκερίνη, μια σκηνή σαν από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, οι δυο σύντροφοι που διασχίζουν τα χιονισμένα βουνά, ο λυκάνθρωπος, ο νεκροθάφτης από το Λούκυ Λουκ, κάτι γκρέμλινς που είναι λέει παιδιά του Δράκουλα, κακοί νάνοι σαν τους ρακοσυλλέκτες του Τατουίν στο Star Wars, το Αριστερό Χέρι του Θεού (ήμαρτον Κύριε και μνήσθητί μου όταν έρθεις εν τη βασιλεία Σου) και μια φόρμουλα που αντιστρέφει τη λυκανθρωπία.

Αναπνέεις ακόμη, αν και τα πολλά γέλια κόβουν την ανάσα. Φυσικά δε θα αναπνέεις για πολύ ακόμη, γιατί επικεντρώνεσαι στις ερμηνείες, οι οποίες φυσικά είναι ασορτί με το σενάριο... Από το τραγικό τρέξιμο της πριγκήπισσας (των τσιγγάνων βεβαίως-βεβαίως) Άννας και το εξίσου τραγικό ντύσιμό της μέχρι τη δραματική κορύφωση του ίδιου του Βαν Χέλσινγκ, όπου κλαίει λες και του καθαρίζουνε τη μούρη με οξέα φρούτων, μέχρι τον Δράκουλα που σπάει τον καρπό κι έχει κουάφ του κομμωτηρίου, μέχρι το απαράδεκτο τέρας του Φράνκενστάιν ("whyyyyyyy?????"), μέχρι το λυκάνθρωπο, μέχρι τις νύφες του Δράκουλα ("Mariska, kill the stranger!" και "Feed, my darlings!"), η μια χειρότερη από την άλλη, η μια πιο τραγική από την άλλη -με την κακή έννοια της τραγικότητας!

Μια κάκιστη ταινία εν γένει που μπορείς μόνο να τη δεις αν είσαι με παρέα και η γειτονιά σηκώνει να γελάς δυνατά ως αργά το βράδυ και να λοιδωρείς υψιφώνως τον άνθρωπο που τόλμησε να χρηματοδοτήσει αυτήν την απίστευτη πατάτα.

Ούτε καν το Ζουν Ανάμεσά μας (They Live) δεν είναι τόσο κακό. Αλλά γι' αυτό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.

Δράκουλας

Είναι κάποια βιβλία που όλοι μιλούν γι' αυτά αλλά σπάνια κάποιος τα διαβάζει. Βιβλία που έχουν γίνει πια σύμβολα στον καθημερινό λόγο, όπως ο Τάρας Μπούλμπα, ο Συρανό Ντε Μπερζεράκ, η Κυρία με τις Καμέλιες. Ή η Κόλαση του Δάντη. Ή ο Φρανκενστάιν.


Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και ο Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ, (εκδόσεις Στοχαστής) τουλάχιστον για μένα. Ενώ η λογοτεχνία τρόμου και το φανταστικό είναι οι μεγάλες μου αδυναμίες, το χεράκι δεν πήγαινε στο βιβλίο που περίμενε υπομονετιά στο ράφι τόσον καιρό. Προχτές με τα χιόνια, λοιπόν, και με την ευκαιρία που είχα συντροφιά, έκατσα και το διάβασα φωναχτά στη συντροφιά μου. Κι ύστερα το μεσημέρι της Δευτέρας είδαμε και την ταινία.

Δεν υπάρχουν σχόλια για να κάνει κανείς. Το βιβλίο είναι πραγματικά αρχετυπικό, είναι κάτι που απετέλεσε πρότυπο για τα επόμενα. Η αδυναμία του ήταν μόνο η ηλικία του: Όλοι οι βικτωριανοί του ήρωες ανταλλάσσουν συνεχώς όρκους αιώνιας φιλίας, οι άντρες είναι γενναίοι κι οι γυναίκες χλωμές και αγνές.


Ούτε και για την ταινία μπορώ να πω πολλά. Για μένα είναι η ωραιότερη ερωτική ταινία αν όχι όλων των εποχών, τότε των τελευταίων πολλών χρόνων. Από τον Γκάρυ Όλντμαν και τον Άντονυ Χόπκινς μέχρι την σκηνοθεσία και το ελαφρώς πειραγμένο σενάριο όλη η ταινία αποπνέει μια απίστευτη μαγεία. Χαρακτηριστικά την είχα δει για πρώτη φορά το 1992, στο σινεμά, όπου είχα πάει μόνη μου (και για όσους δεν ξέρουν να υπολογίζουν έτη, ήμουν στην Τρίτη Λυκείου κι ετοιμαζόμυον για τις Πανελλήνιες.) Από τότε ακόμη το Bram Stoker's Dracula ασκεί επάνω μου μια υπνωτιστική εξουσία, δε μπορώ ποτέ να αρνηθώ να τη δω.

Και μιας και πήρα στη σειρά τα Βαμπίρ, το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω θα είναι ο Δράκουλας Λυόμενος του Μπράιαν Άλντις. Έτσι για να μην φύγω από το κλίμα.

Αστερόσκονη

Εχτές το βράδυ, λίγο πριν τις δώδεκα, τελείωσα την Αστερόσκονη του Νηλ Γκάιμαν. Για την ακρίβεια, την τελείωσα ένα λεπτό πριν από τις δώδεκα κι ύστερα έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα ευτυχής.

Στον ύπνο μου λοιπόν συνάντησα τον Νήλ και συζητήσαμε μια στάλα. Του είπα ότι πρασίνισα από τη ζήλια μου που εκείνος κι όχι εγώ σκέφτηκα μια τέτοια υπέροχη ιδέα. Ύστερα του είπα ότι η πλοκή και η γλώσσα που χρησημοποιεί είναι απίστευτες ακόμη και για κάποιον με τη δική του φήμη και τις δικές του συγγραφικές ικανότητες. "Μα όλα σου άρεσαν πια;" έκανε κάπως αγχωμένος με το όλο θέμα. "Για να είμαι ειλικρινής, υπήρχε κάτι που δε μου άρεσε. Είχες μια εμμονή να περιγράφεις πού και πόσες φορές κατούρησε ο κάθε ήρωας." Τον είδα που έμεινε ανέκφραστος και συνέχισα: "Επίσης πιστεύω ότι είχες ένα μικρό άγχος με το σεξ. Δηλαδή δε βλέπω σε τι προώθησε την πλοκή η περιγραφή του σεξ μεταξύ του Ντάνσταν και της κοπέλας με την αλυσίδα. Επίσης αν ο Τρίστραν δούλευε με ζώα ήταν αδύνατον να μην ξέρει πέντε πράγματα για το τι κάνει η μελισσούλα στο λουλούδι, καταλαβαίνεις τι εννοώ... Οπότε δε χρειαζόταν να αναφέρεις το ότι ήξερε από σεξ ούτε με ποιον τρόπο το έμαθε." "Τίποτε άλλο;" "Όχι, τίποτε άλλο. Όλο το υπόλοιπο ήταν υπέροχο."

"Κι η ταινία; Πώς σου φάνηκε η ταινία;" Χαμογέλασα. "Ήταν στο νόημα. Εντάξει, είχε μικρές αλλαγές στην πλοκή, αλλά δεν ήταν τίποτε σοβαρό, ούτε κάτι που δε σεβάστηκε το ύφος του βιβλίου." "Όλα καλά λοιπον." "Ναι. Όλα καλά."

Ο Νηλ μου χαμογέλασε. Δεν ξέρω αν τον πλήγωσα με αυτά που είπα, ελπίζω πως όχι. Πάντως την Αστερόσκονη (Εκδόσεις Κέδρος, μετάφραση Στεφανία Φερρό) θα την βάλω σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου.