Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Πόρτα

Κοιτούσα σήμερα αυτήν την ανάρτηση κι αναρωτιώμουν αν έπρεπε να πάρω τηλέφωνο και να μάθω τι έγινε.

Και πήρα κι έμαθα.

Άλλη μια πόρτα στο παλμαρέ μου.

Όχι ότι με ρίχνει. Ξέρω τις δυνατότητες της Θύμνας και μένει να βρεθεί η κατάλληλη συγκυρία ώστε κάποιος να τις εκτιμήσει.

Περιμένω την επιστροφή του χειρογράφου και μετά θα αποφασίσω για τα επόμενά μου βήματα.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Δωρεάν Σελιδοδείκτες


Είναι καιρός που θέλω να σας μιλήσω για ένα νέο έντυπο στο χώρο του βιβλίου, αλλά διστάζω. Διστάζω όχι γιατί δεν έχω λόγια να μιλήσω γι' αυτό, αλλά γιατί αποτελεί για μένα το λόγο για τον οποίο θα ξεπεράσω συγκεκριμένους φόβους και θα κατακτήσω ακόμη ένα οχυρό του χαρακτήρα μου.

Πρόκειται για το free-press περιοδικό Bookmarks, που εκδίδεται από το Νεκτάριο Λαμπρόπουλο, ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου ΧΑΡΑΜΆδΑ (έτσι, όλα πλην του "δ" γράμματα κεφαλαία). Τα σπέσιαλ χαρακτηριστικά του; Είναι free-press, είναι ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ free-press, ασχολείται κάθε Τετάρτη με το βιβλίο, διανέμεται κυρίως σε βιβλιοπωλεία και καφέ (βλέπε και λίστα διανομής) και μπορείτε να το ξεφυλλίσετε ακόμη κι ηλεκτρονικά.

Α, και πλέον είμαι και μία εκ των συντακτών.

Αρχισυντάκτης είναι ο καλός φίλος συγγραφέας Γιάννης Πλιώτας, της Σελίδας για άλλες σελίδες και του Βασιλείου της Αράχνης. Περιττό να σας πω ότι τον έχουμε χάσει από την πιάτσα με τη νέα του αυτή ασχολία, πράγμα που δείχνει εν μέρει πόση δουλειά ρίχνει στο περιοδικό κι εν μέρει ότι αυτή η δουλειά τού αρέσει κιόλας... Άλλοι συντάκτες (ειδικά στο τρίτο τεύχος) είναι οι Λευτέρης Αδαμίδης, Γιάννης Αντάμης, Νίκος Αραπάκης,Μαρία Γεωργοπούλου, Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος,Δημήτρης Γκιούλος, Νόρα Δημοπούλου, Αλέξης Καυγάς,Εβίτα Λύκου, Κατερίνα Μαλακατέ, Μαρία Μπακοπούλου,Βαγγέλης Μπέκας, Κίκα Ολυμπίου, Δέσποινα Παναγιωτοπούλου,Μαρία Παπαδημητρίου, Στέλλα Πεκιαρίδη, Δημήτρης Σαρρής, Ευαγγελία Σολωμού, Μαρία Τσουκανά, Μάρκος Φράγκος.

Το περιοδικό έχει κάποιες μόνιμες στήλες, πέρα από το Editorial. Μια πλήρη εβδομαδιαία ατζέντα εκδηλώσεων σχετικά με το βιβλίο. Ένα Almanac -δε σας λέω κάτι άλλο γι' αυτό διαβάστε το για να καταλάβετε. Τη στήλη Bookmarx! όπου κανείς συναντά βιβλία που αφορούν την πολιτική. Νέα από την όλο και πιο διαδεδομένη συνήθεια του Bookcrossing. Ένα εντυπωσιακά πλήρες εβδομαδιαίο βιβλιογραφικό δελτίο, τόσο πλήρες που δε θα το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι οι εκδοτικοί οίκοι που αποδελτιώνονται. Κι επίσης Ευανάγνωστα, Ευπώλητα, Μικρές Αγγελίες από το χώρο του βιβλίου, κριτικές ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, κινηματογραφικά και μουσικά νέα σχετικά με το βιβλίο, ένα Ημερολόγιο Ανάγνωσης, τακτικά αφιερώματα σε Πόλεις της Ελλάδας και τις αναγνωστικές τους συνήθειες, την Ερώτηση της Εβδομάδας, Ποίηση, Σπάνιες και παράξενες εκδόσεις και Συνεντεύξεις.

Ω, σίγουρα ξεχνάω κάτι. Συγχωρέστε με. Είναι η πρώτη φορά που η άποψή μου ως αναγνώστριας διοχετεύεται σε μελάνι και χαρτί (γιατί κακά τα ψέματα, άλλο ιστολόγιο κι άλλο περιοδικό και μάλιστα free-press) και ο φόβος είναι αρκετός. Αυτό ήταν άλλωστε και το βαθύτερο προσωπικό ζητούμενο της συνεργασίας μου με το περιοδικό, να καταφέρω να ξεπεράσω το φόβο που με κρατούσε σιωπηλή. Ίσως καταφέρω, στην εξέλιξη της πορείας μου μέσα από τις σελίδες του Bookmarks, να βελτιώσω κάποια σημεία του χαρακτήρα μου που προς το παρόν δε μου αρέσουν.

Ή ίσως πάλι, να έχω το περιοδικό σα δικαιολογία για να διαβάσω ακόμη περισσότερα βιβλία.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Τα 20 έκτα

Με τα παρακάτω είκοσι βιβλία το στοίχημα που είχα βάλει στις αρχές του χρόνου, περίπου τέτοια εποχή φτάνει και μπαίνει στην τελευταία του φάση. Δε μπορώ να πω ότι έχω καμιά ελπίδα να το κερδίσω, να φτάσω δηλαδή τα 150 βιβλία μέχρι τις 25/12, αλλά με μια προσεκτική επιλογή τίτλων και αριθμού σελίδων ανά βιβλίο μπορεί να φτάσω πολύ κοντά στο νικητήριο νουμερο.

Πάμε κριτικές:


Πτεράργυροι, οι Εξόριστοι της Σερανβέλ, βιβλίο πρώτο, Κώστας Βουλαζέρης: Φάνταζι που ρέπει πολύ ευχάριστα προς το αστυνομικό. Παρά τις όποιες αδυναμίες του, έχει μια καλή και στρωτή ιδέα και ενδιαφέροντες χαρακτήρες (ειδικά της Μάριλιν και της Θήρνα, είναι εξαιρετικοί).


Η Μηχανή Σταμάτησε, Διονύσης Καλαμβρέζος: Μπορώ να πω ότι το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Δομή, ιδέα, γλώσσα, είναι εξαιρετικά. Όχι ότι δεν έχει τα σκαμπανεβάσματά του, άλλωστε σε μια συλλογή πώς μπορείς να κρατήσεις σταθερό και όμοιο το επίπεδο όλων των ιστοριών; Κάποια θα είναι η καλύτερη και κάποια η χειρότερη. Όμως το σύνολο είναι άνω του μετρίου και σε κάποιες στιγμές μάλιστα είναι πολύ-πολύ-πολύ άνω του μετρίου. Ξεχώρισα τα διηγήματα Περιπέτεια στην έρημο, το Τελευταίο Σπίρτο (ανατριχιαστική), ο Πρώτος Θαυμαστής (γλυκόπικρα ελπιδοφόρα), καθώς και το Μετρητής Μόλυνσης, που το είχα διαβάσει και παλιότερα κι είναι τελικά συγκλονιστικό.


Πολλαπλός Κόσμος, Διονύσης Καλαμβρέζος: δεύτερη συλλογή διηγημάτων φαντασίας του Καλαμβρέζου που διαβάζω φέτος. Όμως αν και είναι αρκετά ενδιαφέρων σαν συγγραφέας, αυτή τη φορά δεν κατάφερε να με πείσει. Ενώ η γλώσσα είναι πολύ καλή και φανερά ξέρει να τη χειρίζεται, κι οι χαρακτήρες του είναι έντονα σκιαγραφημένοι, σ' αυτά τα διηγήματα πολλές φορές έλειπε η ξεκάθαρη πλοκή, σε σημείο που να μη μιλάμε για φαντασία αλλά για σουρεαλισμό. Συν -ή καλύτερα, πλην- το ότι δείχνει να έχει μια εμμονή με τις κοινωνίες που σε πιέζουν να είσαι χαρούμενος και παραγωγικός. Από τα 15 διηγήματα, τουλάχιστον τέσσερα κινούνταν πάνω σε αυτό το μοτίβο, με παρόμοιες ιστορίες (ο μερικώς ασυμβίβαστος, που τον πιέζει η γυναίκα και οι αρχές να συμβιβαστεί). Καταντούσε κουραστικό.
Ξεχώρισα δύο διηγήματα, τα οποία διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση και μου έδωσαν να πιστεύω ότι θα επιστρέψει στις καλές ιδέες του "Ιστορίες Ερημιτών, Ναυαγών και Εξορίστων" και του «Η Μηχανή Σταμάτησε»: το ένα ήταν ο Πόλεμος (και πάλι η ιδέα της καταπιεστικής κοινωνίας, αλλά με πολύ ενδιαφέρον στήσιμο και τελικό ξάφνιασμα) και το Ο Τρομοκράτης Και η Πόλη, (πολυεπίπεδο -κυριολεκτικά- και με πάρα πολλές δυνατότητες).


Μια φορά κι ένα... τρελό, Μάχη Παπά: Μικρά διηγήματα στο χώρο του φανταστικού, με σαφείς τάσεις προς την ποίηση και σουρεαλισμό. Πέρασα καλά με αυτό το βιβλίο, παρά το ότι έμοιαζε πολύ "κοριτσίστικο" για τα γούστα μου.


Προληπτικός Πυρηνικός Πόλεμος, Γιάννης Βατζιάς: Ο γνωστός από το «Λεατρις» Βατζιάς ξαναχτυπά. Έχει ένα (1) καλό εύρημα το οποίο δυστυχώς δε μπορεί να υποστηρίξει αληθοφανώς. Η περιγραφή του "τώρα" μέσω του ημερολογίου είναι μετριότατη και περιλαμβάνει κυρίως ταξίδια από προορισμό σε προορισμό, περιγραφές πόλεων με νοσταλγική διάθεση ("α, η Κύπρος, η Κύπρος, η αγαπημένη μου πόλη")*, πολύ περπάτημα, φαγητό και ανθρώπους οι οποίοι προφανώς δεν κάνουν τίποτε στη ζωή τους άλλο από το να τρώνε, να ταξιδεύουν και να κολυμπάνε γυμνοί. Οι άντρες έχουν όλοι ερωτικά κουσούρια, για παράδειγμα ο ένας είναι παστορας, ο άλλος κουτσός εκ γενετής, ο τρίτος είναι 78 ετών, αλλά παρά ταύτα μεγάλοι εραστές και με "μαγνητισμό". Οι γυναίκες παίρνουν όποιον να 'ναι, αρκεί να βρίσκονται κοντά σε ρυάκι ή ποταμό ή καβάλα στ' άλογο. Υποθέτω ότι είναι κατάλοιπα των 70's αυτά, αλλά δυστυχώς δεν διαβάζονται άνετα σήμερα. Κάπου ενδιάμεσα παίζει ένας προληπτικός πυρηνικός πόλεμος (γιατί οι μεγάλοι αποφάσισαν ότι είναι πολύ κακό για την οικονομία και την ψυχολογία των λαών να φοβούνται συνεχώς ότι θα γίνει πόλεμος, οπότε θα διασφαλίσουμε με κιβωτούς και άλλα τέτοια το μέλλον της φυλής και μετά θα κάνουμε σε ανύποπτο χρόνο ένα πυρηνικό πόλεμο να ψοφήσετε όλοι οι άλλοι και να την περνάμε εμείς μπέικα), μια ασαφής τράπεζα σπέρματος και 40 υγιείς γυναίκες 20 έως 38 ετών (το μέλλον της φυλής που λέγαμε), ένα μαύρο σύννεφο που ποτέ δεν εξηγείται τι είναι, πολλοί κυνοπίθηκοι του Γιβραλτάρ, ένα ταξίδι με ιστιοφόρο, το Μεταξοχώρι Αγυιάς του όρους Όσσα ή Κίσαβος (με αυτόν τον τρόπο το αναφέρει ακριβώς, σε όλο το μήκος του κειμένου) και κάμποση αναληθοφανής εξήγηση του ευρήματος, που δε θα σποϊλεριάσω γιατί είμαι καλό παιδί κατά βάθος.


Αίμα Κακό, Κώστας Χρηστάκης: που έχω την υποψία ότι καμιά φορά επισκέπτεται το φόρουμ http://www.sff.gr/, στο οποίο είμαι μέλος. Το κείμενο μπορεί να θεωρηθεί ως σύγχρονη λογοτεχνία τρόμου, όμως έχω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις. Οι 134 σελίδες του βιβλίου αποτελούνται από: α) έναν αφηγηματικό ταξιδιωτικό οδηγό του ακρωτηρίου Κέιπ Κοντ (όπως το ονομάζει ο συγγραφέας, παραβλέποντας ότι Cape θα πει ακρωτήριο) και των περιχώρων αυτού, β) τις εγκυκλοπαιδικής μορφής βιογραφίες τεσσάρων διάσημων ζωγράφων, γ) λίγες σελίδες φιλοσοφίας αναφορικά με το Σωκράτη και τους λοιπούς, δ) ένα βρυκόλακα που πίνει το αίμα μόνο των κακών ανθρώπων, ε) έναν εικοσάχρονο ζωγράφο, εν έτη 2008, που πήγε σε Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά δεν ξέρει ποιος είναι ο ΝταΒίντσι, ο Πικάσσο, ο Ελ Γκρέκο κι ο Ρούμπενς, στ) ξύλινους ως ο Δούρειος Ίππος διάλογους και ζ) τη φράση "Έχει έναν τρόπο να λέει 'ναι' κουνώντας το κεφάλι του..." τουλάχιστον δέκα φορές μέσα στο κείμενο -των 134 σελίδων, επαναλαμβάνω- την οποία τελικά ο συγγραφέας επιλέγει να μη δικαιολογήσει τη χρήση της. Αυτά.


Ο Μύθος του Ηρακλή Σπίλου, Νίκος Κουνένης: Είχα διαβάσει παλιότερα το "Ω, του θαύματος!", του ιδίου και περίμενα κάτι περισσότερο, αν μη τι άλλο, μια κάποια εξέλιξη της γραφής του. Απογοητεύτηκα κάπως. Το χιούμορ ξεφεύγει από το στενό δρομάκι της εκλεπτυσμένης σάτιρας και πέφτει στη χοντροκομμένη παρωδία, που αδικεί την ιδέα και το κείμενο. Επιπλέον δεν ξέρω κατά πόσο θα αναγνωρίζατε τα πρόσωπα που περιγράφονται, αλλά εγώ τα αναγνώρισα σχεδόν όλα. Αναρωτιέμαι αν θα αναγνωρίσουν κι οι ίδιοι τους εαυτούς τους και κατά πόσο αυτό θα επηρεάσει την καριέρα του κ. Κουνένη.


Ταξιδεύοντας στα Αιθέρια Μονοπάτια του Έρωτα, Σοφία Παπαγεωργίου: Από το οπισθόφυλλο:

Το "Ταξιδεύοντας στα Αιθέρια μονοπάτια του Έρωτα" είναι ένα πολυεπίπεδο διήγημα
φαντασίας, που δίνει μια ατμοσφαιρική και αέρινη διάσταση στον ανεκπλήρωτο
έρωτα. Το περίτεχνο κείμενο αναδεικνύεται μέσα από περιγραφές διαφόρων
παραστάσεων, εκπληρώνοντας έτσι για κάθε αναγνώστη ένα μακρύ ταξίδι στον κόσμο
του φανταστικού.


Πολλά υποσχόμενο; Μάλλον. Μεγάλη απογοήτευση; Σίγουρα. Τα πολλά επίπεδα είναι μάλλον λίγα, το ένα διήγημα είναι στην ουσία δύο διηγήματα, το περίτεχνο κείμενο είναι κατά τα 3/4 επίθετα και μόνο. Κι η απογοήτευση είναι κυρίως διότι η ιδέα θα μπορούσε κάλλιστα να παρουσιαστεί (από άλλη οπτική γωνία) σε ένα αξιοπρεπέστατο τρίτομο έργο, παλαντζάροντας ευχάριστα ανάμεσα στο επικό και το ηρωικό φανταστικό. Έτσι όπως είναι γραμμένο είναι ανούσια κουραστικό, η όποια ποιητική και "αέρινη" διάθεση χάνεται κάτω από τόνους επιθέτων και ακόμη και τα καλά του διηγήματος (ή μάλλον των δύο διηγημάτων) είναι αδύνατον να τα δει κανείς, διότι δε μπορεί να διαβάσει πάνω από δυο σελίδες την ημέρα, πριν τον πιάσει πονοκέφαλος. Κι όλα αυτά για 108 σελίδες.


Jingo, Terry Pratchett: Ο Δισκόκοσμος αντικατοπτρίζει αυτή τη φορά τα Φώκλαντς ή τα Ίμια, για μας εδώ. Πόλεμος για ένα μικρό νησάκι, μου θύμισε πολλά η κεντρική πλοκή. Ειδικά όταν στο τέλος τα Curious Squids αναρωτιούνται γιατί κάθε τόσο η πόλη τους εξαφανίζεται για λίγο καιρό.


The Last Continent, Terry Pratchett: Νομίζω ότι ήταν μακράν το χειρότερο βιβλίο του Δισκόκοσμου που έχω διαβάσει. Ούτε καν ο αγαπημένος μου Ανεμοβρόχης δεν κατάφερε να το σώσει, ούτε καν τα σεξουαλικά υπονοούμενα με την κυρία Γουίτλοου και τον Senior Wrangler. Αδύνατον να καταλάβω τι ήθελε να πει ο ποιητής στο τέλος. Εξ ου κι έκανα δύο ολόκληρες εβδομάδες να το τελειώσω. Το διανοείστε;


Πιτσαρία η Κόλαση, Μικέλε Σέριο: 610 σελίδες αναίτιο σεξ και αίμα, με μια κάποια ελαχιστότατη βάση στους έναν ή δύο από τους πενήντα χαρακτήρες που εμφανίζονται. Αδυνατώ να περιγράψω την πλοκή διότι είναι αρκούντως εξωφρενική. Θα μπορούσε να είναι ένα καλό μυθιστόρημα τρόμου, αλλά καταλήγει μια χυδαία και πιθανότατα κακότεχνη σπλατεριά. Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, που λέει ότι πρόκειται στην ουσία για μια γκροτέσκα μαύρη κωμωδία με πολύ σεξ και σπλάττερ και μπόλικες δόσεις σουρεαλισμού. Δεν κατάφερα να το διαβάσω με αυτόν τον τρόπο, δυστυχώς.


Τα Χειρότερα Παραμύθια των Αδελφών Γκρίμ, Λουίς Σεπούλβεδα-Μάριο Δελγάδο Απαραΐν: Η βασική ιστορία αφορά τους Αδελφούς Γκριμ, αλλά όχι τους γνωστούς Ευρωπαίους παραμυθάδες. Πρόκειται για δυο παγιαδόρ, κάτι σαν τροβαδούρους της πάμπας της λατινικής Αμερικής, που η πορεία τους στο χωροχρόνο είναι επεισοδιακή και θεότρελη. Η δομή του βιβλίου είναι εξίσου θεότρελη,. Υποτίθεται ότι κάποιος Χοσέ Σεράγιεβο, από την ΠΓΔΜ, ανθολογεί, προλογίζει, επιλογίζει και επιμελείται την αλληλογραφία μεταξύ δύο ντοτόρων (του Όρσον Κ. Καστεγιάνος από την Ουρουγουάη και του Σεγισμούντο Ραμίρο φον Κλατς από την Παταγονία) που προσπαθούν να ξεδιαλύνουν τις σκοτεινές πτυχές της ιστορίας των Αδελφών Γκριμ. Με το πρόσχημα αυτό, οι Σεπουλβέδα και Απαραΐν πέφτουν με τα μούτρα στους υπαινιγμούς, την ανελέητη σάτιρα της λατινοαμερικάνικης πραγματικότητας και το μπέρδεμα παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, όπως κάνει κι ο Μαρκές στα Εκατό Χρόνια Μοναξιά. Το βιβλίο είναι γεμάτο λογοτεχνικά και κινηματογραφικά Easter Eggs, (όπως ας πούμε οι δύο ακροβάτες Πάντσο Λάνκαστερ και Αντόνιο Κέρτις) αλλά και απίθανες ιστορίες σχετικά με την καθημερινότητα των δύο αλληλογράφων καθηγητών, που δε διάγουν ακριβώς βίον ανθόσπαρτον... Το διάβαζα, γελούσα δυνατά (το χιούμορ είναι σχεδόν πρατσεττικά ανατρεπτικό) και θύμωνα πολύ, ειδικά όταν αναφερόταν στις σκληρές αλήθειες των λατινοαμερικάνικων δικτατοριών

Η Τσάκα Τσάκα, Φραντσέσκα Καμπαλάνι: Το οποίο έδωσαν δωρεάν στην αδελφή μου στο μετρό, κάποιοι διανομείς εκ μέρους ενός από τα μεγαλύτερα φροντιστήρια ιταλικών, ισπανικών και τούρκικων -!- στην Ελλάδα. Ξεκινώντας να το διαβάσω είπα ότι θα είναι κατιτί το ανατρεπτικό, κάτι σαν το προσωπικό ημερολόγιο μιας πόρνης. Δυστυχώς του λείπουν πάρα πολλά πράγματα για να διεκδικήσει δάφνες λογοτεχνίας. Το να σοκάρεις με σκηνές αιμομιξίας, ζωοφιλίας και διαστροφής, δε σημαίνει ότι είσαι και λογοτέχνης... Ακόμη κι αν τελικά ανακατέψεις (κι όλα αυτά σε 76 αραιογραμμένες σελίδες, λιγότερες από 10-15.000 λέξεις, αν υπολογίζω σωστά) δύο δολοφονίες και ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Λυπάμαι. Λυπάμαι που έκανα τον κόπο να ασχοληθώ μαζί του.

Το Στρατόπεδο, Κώστας Βέρος: Φιλολογικό ψευδώνυμο του Κώστα Βερρόπουλου. Ναι, καλά διαβάσατε, ο συγχωρεμένος ο Κώστας Βερρόπουλος, ο εις εκ των δύο Αφοί Βερρόπουλοι -«είναι κεφάτη» και τα λοιπά- είχε λογοτεχνικές ανησυχίες.
Το διήγημα, ούτε εκατό σελίδες, περιγράφει τις σκέψεις ενός φαντάρου στη Μακρόνησο το 1948-1950. Αν και έχει κάποιες αδυναμίες ως τεχνική, το ίδιο το κείμενο κι αυτά που περιγράφει, τα βασανιστήρια των κρατούντων έναντι των αντιφρονούντων κατά τον εμφύλιο και λίγο μετά, είναι τουλάχιστον συγκλονιστικά. Δεν το περίμενα, αλλά κατά πώς φαίνεται έχει βραβευτεί και με βραβείο Λουντέμη. Επαναλαμβάνω, συγκλονιστικό.


Ιστορίες με τρελούς επιστήμονες, Ωρόρα/33: Χαριτωμένο μου φάνηκε, όχι ιδιαίτερα κακό για το θέμα του. Ξεχώρισα τα Κτήνη του Μπαρζάκ, του Ρόμπερτ Μπλοχ. Υπήρχε και μια ιστορία του αγαπημένου μου Φρέντερικ Μπράουν, αλλά δε με ικανοποίησε. Πρώτη φορά. Μυστήριο.


Ιστορίες με ταξίδια στο χρόνο, Ωρόρα/42: Μέτριο προς κακό. Πέραν του Πειράματος, του Φρέντερικ Μπράουν, ο οποίος είναι μακράν ο αγαπημένος μου συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, όλα τα υπόλοιπα ήταν βαρετά και κάποια ήταν τόσο παλπ, που καταντούσαν γραφικά.

Ιστορίες από παράδοξες διαστάσεις, Ωρόρα/50: Μέτριο προς καλό. Ακόμη και το Ιτιρικτάρι του Μαστακούρη ξαφνιάζει ευχάριστα.

Ιστορίες με ταξίδια στο Χρόνο/2, Ωρόρα/57: Μέτριο προς... μέτριο. Ξεχώρισα τη Θεϊκή Τρέλα, του Ζελάζνυ και το Χειρόγραφο της Συλλογής Χέρτφορντ, του Ριτσαρντ Κούπερ.
Κι επίσης την ελληνική έκδοση του Asimov's, τεύχη 4 και 5.

*η ατάκα δεν αναφέρεται στο βιβλίο αλλά σε γνωστή τηλεοπτική σειρά. Μη τρελαθούμε κιόλας.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Μια Παρουσίαση... "...Και Το Τέρας"

Από το δελτίο τύπου των εκδόσεων Τρίτων:




Αποφάσεις.
Κάθε μέρα, σε διαφορετικές καταστάσεις, σε διαφορετικά σκηνικά,
με διαφορετικούς συμπρωταγωνιστές, αυτό που καλούμαστε να κάνουμε στη σύντομη
παράσταση της ζωής μας είναι να παίρνουμε αποφάσεις.
18 ιστορίες, 18
πρωτότυπες καταστάσεις, λιγότερο ή περισσότερο φανταστικές, με ανθρώπους σε
δυσχερείς, περίεργες ή επικίνδυνες θέσεις.
Οι επιλογές τους ταλαντεύονται
ανάμεσα στην ασφάλεια, την επιθυμία, την ελπίδα και τα πιστεύω, προσπαθώντας να
ισορροπήσουν τη λογική με το συναίσθημα — και αυτές οι επιλογές θα οδηγήσουν
τους ίδιους και τους συνανθρώπους τους από το κάθε κομβικό σημείο στο επόμενο
σταυροδρόμι επιλογών, στις επόμενες αποφάσεις.

Οι Εκδόσεις Τρίτων, στη
συνεχιζόμενη προσπάθειά τους για την ανάπτυξη της ποιοτικής ελληνικής
επιστημονικής φαντασίας, κυκλοφόρησαν στα μέσα Οκτωβρίου του 2009 τη δεύτερη
συλλογή διηγημάτων του Μιχάλη Μανωλιού, με τίτλο “…και το Τέρας”. Πρόκειται για
δεκαοκτώ διηγήματα επιστημονικής φαντασίας, αρκετά από τα οποία έχουν
δημοσιευτεί σε ελληνικά περιοδικά, ενώ κάποια δημοσιεύονται για πρώτη φορά, και
αντιπροσωπεύουν την καλύτερη δουλειά του συγγραφέα σ’ αυτά τα δέκα χρόνια από
την έκδοση της πρώτης του συλλογής, “Σάρκινο Φρούτο”.
Η συλλογή
πρωτοπαρουσιάστηκε στα πλαίσια του 5ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας
Ερμούπολης ενώ η παρουσίαση της στην Αθήνα θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου (7μ.μ. καφέ-βιβλιοπωλείο ΕΝΑΣΤΡΟΝ, Σόλωνος 101). Το εξώφυλλο του βιβλί-ου είναι έργο της
εικαστικού Λίνας Θεοδώρου.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΝΩΛΙΟΣ – Βιογραφικό
Ο Μιχάλης
Μανωλιός γεννήθηκε το 1970. Είναι Μηχανολόγος Μηχανικός και μέλος της Αθηναϊκής
Λέσχης Επιστημονικής Φαντασίας. Η συλλογή διηγημάτων του Σάρκινο Φρούτο
κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις Τρίτων. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί
στην ελληνική έκδοση του Asimov’s Science Fiction, στο περιοδικό Κόμικς και
Επιστημονικής Φαντασίας «9» της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, στη συλλογή 9 ΕΦ – 9
Έλληνες Συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας (Τεγόπουλος, 2004) και στην ανθολογία
του Μάκη Πανώριου Το Ελληνικό Φανταστικό Διήγημα, Τόμος Ε΄ (Αίολος, 2004).
Έχει κληθεί να συμμετάσχει με έργα του τρεις φορές στις εκδηλώσεις του
Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης.
Όταν δεν γράφει, περνάει καλά
με τις δύο πια γυναίκες του, στην Αθήνα.



Ο Μιχάλης από μόνος του είναι εγγύηση ότι η παρουσίαση θα ροκάρει... Αν προσθέσεις και μένα (που θα είμαι σίγουρα) τότε θα είναι μια πολύ ωραία βραδιά. Θα σας δω εκεί.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

NaNoWriMo 2009

Καταρχήν μη ζαρώνετε τα φρύδια και μην πάρετε αμέσως τηλέφωνο τον παπά της ενορίας: δε μου κατσικώθηκε ο διάολος, ούτε ζήλεψα τα χαϊρια της Λίντα Μπλερ. Απλά αναφέρω μια λέξη (για την ακρίβεια ένα ακρωνύμιο) που θα με απασχολήσει ολόκληρο το μήνα Νοέμβρη. Εμένα και περίπου 100.000 ανθρώπους ακόμη σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ναι, 100.000 είπα. Εκατό χιλιάδες και ολογράφως. Και πάφτε να κάνετε το σταυρό σας. Έχουμε καιρό ακόμη για ν' αρχίσουμε τα σταυροκοπήματα.

Η ιστορία ξεκίνησε πριν από έντεκα χρόνια. Μια παρέα από μισότρελους (λέξη πολύ πιο βαριά από ότι αν τους έλεγα "τρελαμένους", σας πληροφορώ) Αμερικανούς που τους άρεσε να γράφουν, έβαλε ένα στοίχημα: ποιος από τους 27 της παρέας θα μπορούσε μέσα σε ένα μήνα να γράψει μια νουβέλα 50.000 λέξεων. Διάλεξαν το μήνα Νοέμβρη γι' αυτή τη δουλειά, διότι είναι ο πλέον ενδεδειγμένος για συγγραφή στο Βόρειο Ημισφαίριο (η κακοκαιρία κυρίως που μας κρατάει δέσμιους στο κοκκούνινγκ) και έβαλαν μπρος. Κάποιοι τα κατάφεραν κάποιοι όχι. Σημασία δεν είχε τι κατάφεραν, αλλά το ότι πέρασαν καλά, διασκέδασαν αφάνταστα κι επιπλέον στο τέλος του μήνα, είχαν στα χέρια τους την πρώτη γραφή μιας νουβέλας.

Έδωσαν ραντεβού για τον επόμενο Νοέμβρη, μιας και το πρώτο στοίχημα τους είχε γλυκάνει. Εντωμεταξύ το είπαν και σε μερικούς φίλους κι εκείνοι σε μερικούς άλλους φίλους και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω να σας πώ πόσοι έπαιξαν αυτό το παιχνίδι τον επόμενο χρόνο (διότι για τέτοιο πρόκειται, ο "κερδισμένος" δεν κερδίζει στην ουσία τίποτε), αλλά είχε εξίσου μεγάλη επιτυχία. Εκεί το παιχνίδι άρχισε να έχει δική του προσωπικότητα και σαν τέτοιο απαίτησε το όνομά του. Η βάφτιση έγινε κεκλισμένων των θυρών και το όνομα του νεοφώτιστου ήταν National Novel Writing Month, και για τους φίλους NaNoWriMo.

Από τότε, το NaNoWriMo απέκτησε δικό του σάιτ και φανατικούς παίχτες σε ολόκληρο τον κόσμο, επεκτάθηκε στο χώρο τους σεναρίου (Script Frenzy, για να εκμεταλλευτούμε και τον Απρίλιο) και ειδικά το 2010 θα διοργανωθεί κι ένα "δεύτερο" NaNoWriMo τον Ιούνιο ή Ιούλιο, για όσους ζουν στο Νότιο Ημισφαίριο (hi Perth...). Πέρσι η συγκομιδή ήταν 1,6 δις λέξεις. Κάντε τη διαίρεση με τους 100.000 συμμετέχοντες για να αποτρελαθείτε.



Έμαθα για το παιχνίδι το 2007, όταν ακόμη δεν ήξερα τι πάει να πει νουβέλα 20,000 λέξεων. Βλέπετε είχα (κι έχω ακόμη) μια αδυναμία τρελή στα μικροσκοπικά διηγήματα. Ήταν λοιπόν, ένα πρόσθετο στοίχημα με τον εαυτό μου, να γράψω κάτι τόοοοοσο μεγάλο.



Και τα κατάφερα. Η Ερυθρά Σανδαράχη, βαμπιροθρίλερ με ελληνικό και γεωλογικό άρωμα τελείωσε στις 58,000 λέξεις. Το 2008, γλυκαμένη από την επιτυχία του '07, έβαλα ένα πολύ μεγάλο στόχο, να πιάσω τις 100.000 λέξεις. Απέτυχα, αλλά τις 50.000 τις κατάφερα. Το Αυγό του Δρακοαφέντη, η τελευταία νουβέλα του Κόμπες του Ντερλικοτή, σταμάτησε να γράφεται στις 50.004 λέξεις, χωρίς να έχει τελειώσει (δεν είναι απαραίτητο να τελειώσεις τη νουβέλα σου, για να κερδίσεις το παιχνίδι).



Φέτος τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, κυρίες και κύριοι, για μένα. Πέρασα τη μισή άνοιξη και ολόκληρο το αλοκαίρι γράφοντας την "Ερεστή" και τώρα, έτσι όπως έχουν τα πράγματα πρέπει οπωσδήποτε να γράψω τη "Δεσίδα", το δεύτερο μέρος της τριλογίας. Υπάρχει σκελετός, υπάρχει η όρεξη κι η διάθεση... Μένει να δούμε αν υπάρχει κι η δυνατότητα. Αν δηλαδή εχω αρκετό τσαγανό ώστε να τα βγάλω πέρα με ένα πρότζεκτ 100.000 λέξεων.

Θα μου πείτε, πέρσι δεν τα κατάφερες κυρα-Φθυμία, γιατί να τα καταφέρεις φέτος; Χμ. Έχουμε και λέμε. Πρώτον, πολλή δουλειά (μην ξεχνιόμαστε, η συγγραφή στην Ελλάδα δε μπορεί να σε ζήσει, οπότε πρέπει κάτι να κάνεις για να μην καταλήξεις να τρως τις αρβύλλες σου, όπως ο Σαρλό). Δεύτερον, επίσκεψη μετά από 25 χρόνια του αδελφού του πατέρα μου, ο οποίος ζει μόνιμα στην Αυστραλία. Ήρθαν με τη γυναίκα του και θεία μου, κι έπρεπε κάπου να μείνουν και φυσικά, η ανατροφή μου δε μου επιτρέπει να τους παραπετάξω σε κανένα ξενοδοχείο όπως έκαναν κάτι άλλοι -χώρια η όποια συγκίνηση και τα τοιαύτα. Τους παραχώρησα λοιπόν, για τον ένα μήνα που έμειναν μαζί μας, το δωμάτιό μου, μέσα στο οποίο, όπως μπορεί εύκολα κάποιος να υποθέσει, ήταν ο υπολογιστής μου... Και τρίτον και πλέον σοβαρό, στις 13 του μηνός Νοεμβρίου, μπήκε αιφνίδια στο νοσοκομείο η γιαγιά μου, η οποία μετά από έξι μήνες παρά δύο μέρες εξέπνευσε.

Ελπίζω οι δικαιολογίες να φτάνουν και να μην χρειαστεί να ξεπέσω σε άλλες, του στυλ "εντάξει, τον είχα ψιλοβαρεθεί τον Κόμπες" και τέτοια, (όπου Κόμπες ο ήρωας του Αυγού του Δρακοαφέντη, κάποια μέρα που θα έχω διάθεση για κουβεντούλα θα σας πω και γι' αυτόν μερικά πραγματάκια).

Οπότε τις επόμενες τριάντα κάτι μέρες, ψυχραιμία και αυτοσυγκέντρωση. Και το παιχνίδι αρχίζει.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Τα 20 (21...) πέμπτα

Αυτή η εικοσάδα περιέχει εικοσιένα βιβλία… Ναι, δε σας γελούν τα μάτια σας. Απλά στο στοίχημα δε μετράνε τα μη-λογοτεχνικά βιβλία, οπότε το 21ο είναι προσφορά του καταστήματος…

Οι Νεφοκαλικάντζαροι, Μάριος Βερέττας: Παραμύθι, που προέκυψε από θεατρική παράσταση. Τολμώ να πω εξαιρετικό, το καλύτερο από τα τρία του Βερέττα που έχω διαβάσει (τα άλλα δύο ήταν το Αυγό του Παλιατζή και η Εισβολή στη Μυρμηγκάνα).

Ίμερος και Αστραία, το μυστικό της σιωπηλής χώρας, σειρά Ουρανός βιβλίο πρώτο, Δημήτρης Βαρβαρήγος: Ηρωικό φάνταζι για παιδιά το λέει ο συγγραφέας του και παρ’ όλο που σε κάποιες στιγμές έχει φοβερό δυναμικό, ωστόσο κάνει το λάθος να ανακατέψει ετεροχρονισμούς, όπως η ραδιενέργεια και άλλα χαριτωμένα και να το κάνει βαρύτερο απ' ό,τι έπρεπε. Το αποτέλεσμα πιστεύω ότι θα μπέρδευε τα παιδιά, και φυσικά δεν θα ικανοποιούσε καθόλου τους μεγάλους.

Ακόμη και τα Πουλιά, Μάκης Πανώριος: Το βιβλίο αυτό το έχω τουλάχιστον δέκα χρόνια στη βιβλιοθήκη μου και έχω δοκιμάσει άπειρες φορές να το διαβάσω, πάντα όμως χωρίς επιτυχία. Αυτή τη φορά τα κατάφερα κυρίως γιατί δεν το παράτησα στις πρώτες 30 (από τις 100) σελίδες του, οι οποίες αναλίσκονται στην ασαφή περιγραφή της βόλτας ενός παράξενου παιδιού. Είναι πολύ μυστήριο βιβλίο, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει προβλήματα ρυθμού. Όσο το Αγόρι είναι μόνο του στη φύση, το κάθε ένα πράγμα περιγράφεται αναλυτικότατα, σε κουραστικό βαθμό. Αργότερα που προστίθενται πρόσωπα στο δράμα, κυρίως με την είσοδο του Άντρα και του Νόνου, αρχίζει να τρέχει, για να καταλήξει σε τρεις ή τέσσερις σελίδες διαλόγου ανάμεσα στη Μητέρα και τον Πατέρα του Αγοριού, που έρχονται να τον πάρουν (χωρίς να είναι σπόιλερ, σας λέω ότι το Αγόρι είναι τελικά εξωγήινος. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη σελίδα αυτό.)

Το Οριζόντιο Ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες, Αργύρης Χιόνης: Μικρά παραμυθάκια που παίζουν με το σουρεάλ και την ποίηση, χωρίς όμως να χάνουν το βηματισμό τους. Για μεγάλα και λίγο μικρότερα παιδιά. Όχι γιατί τα μικρά-μικρά δε θα τα ευχαριστηθούν, αλλά καλό είναι να προστατεύουμε την παιδική ηλικία από την άμεση απαισιοδοξία.

Τα βρωμόλογα των Αρχαίων Ελλήνων, αρχαίες χυδαιότητες, προστυχιές και βωμολοχίες, του Μάριου Βερέττα: Λίγο σκέτο, σε μορφή λεξικού. Περίμενα κανένα σκαμπρόζικο αστείο να πω την αλήθεια, αλλά είναι αρκετά εκτεταμένο και μπορείς ν' ανακαλύψεις μέσα και πράγματα που τα λέμε μέχρι και σήμερα. Η φυσική συνέχεια της γλώσσας, υποθέτω.

Το Λυχνάρι του Αλαντίν, Λουίς Σεπούλβεδα: Δώδεκα μικρά διηγήματα που αφορούν την ζωή στη Χιλή ή έξω από αυτήν, αναλόγως σε ποιο χρονικό σημείο της ιστορίας της αναφέρονται. Ο Σεπούλβεδα εκτός από τους πλέον αγαπημένους μου συγγραφείς (μόνο ένα από τα περίπου δεκαπέντε βιβλία του δεν έχω) δεν παύει κάθε φορά να με τσακίζει. Οι ιστορίες του έχουν πάντα να κάνουν με τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά τους, όπως αυτοί την εννοούν κάθε φορά, άσχετα αν τη διατηρούν ή τσακίζονται από αυτήν ή την τσακίζουν. Πολλές από τις ιστορίες στο Λυχνάρι του Αλαντίν έχουν έναν σουρεαλιστικό τόνο που δεν υπήρχε στα προηγούμενα βιβλία του ή μάλλον για να το πω καλύτερα, όχι σουρρεάλ, αλλά προς το μαγικό ρεαλισμό. Δε με χάλασε αυτό, γιατί η προσέγγιση είναι πολύ τρυφερή, σχεδόν ανύπαρκτη και ασφαλώς είναι και μια φρέσκια νότα στη γραφή του Σεπούλβεδα.

Shadows Linger, book 2 of The Black Company & The White Rose, Chronicles of the Black Company Book 3, Glen Cook: Είχα διαβάσει παλαιότερα, πέρσι συγκεκριμένα, το πρώτο βιβλίο το The Black Company (military fantasy, που περιγράφει τις περιπέτειες μιας μισθοφορικής «εταιρίας») και το είχα βρει χαοτικό αλλά πολύ ενδιαφέρον. Αν μη τι άλλο, ο ήρωας Croaker μένει πιστός στο παρατσούκλι του. Κάθε φορά που τον στριμώχνουν και μιλάει, αναφέρεται στον εαυτό του ως "I croaked"... Κατάφερα λοιπόν να τελειώσω και το δεύτερο και το τρίτο βιβλίο, το Shadows Linger και το The White Rose. Είχα μεγάλο πρόβλημα αρχικά, είχα διαβάσει τις πρώτες είκοσι σελίδες του Shadows Linger πάνω από πέντε φορές χωρίς να καταλαβαίνω και πολλά. Το ξαναξεκίνησα περισσότερο γιατί είχα αποφασίσει να τελειώνω μαζί του παρά γιατί ήθελα πραγματικά να το διαβάσω.
Και κόλλησα. Το βιβλίο είναι γραμμένο μισό-μισό, με εναλλαγές κομματιών όπου ο Croaker είναι ο αφηγητής και κομματιών όπου η αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο και παρουσιάζει την πλευρά ενός άλλου ήρωα, έξω από την Εταιρία. Είχα παραξενευτεί αρχικά για αυτήν την αλλαγή στην αφήγηση, μιας και θυμόμουν ότι κάποια στιγμή αλλάζουν οι Annalists, αλλά περίμενα να διαβάσω κάτι σε πρώτο πρόσωπο. Εκεί όμως που το πήρα απόφαση ότι θα είναι άλλη μια αντίφαση ο Croaker έρχεται να εξηγήσει ότι το έκανε αυτός, γιατί πίστεψε ότι άξιζε τον κόπο η καταγραφή των γεγονότων από την οπτική γωνία του Maron Shed.
Η μαγεία είναι καταπληκτική, όλο πολύχρωμες και ηχηρές αναφορές. Το τι αντιμετωπίζει ο καθένας τους τούς έρχεται συνήθως κατακέφαλα, και δεν έχει και πολλές-πολλές εξηγήσεις. Έχει και τις συγκινητικές του στιγμές, έχει και τις ματσό στιγμές. Αλλά κυρίως έχει πολλούς άντρες που πολεμάνε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Όσο για το τρίτο της σειράς, το The White Rose, δείχνει να κλείνει υποδειγματικά τα πάντα, ακόμη και τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων, δίνοντας υποσχέσεις για κάποια πρίκουελ. Λάτρεψα τον μάγο Silent για λόγους που θα είναι σπόιλερ αν τους αναφέρω.
Τελικά, μπορεί να είναι καραμπινάτο military fantasy, αλλά έχει κι εκείνα τα soft spots που θα κάνουν μια γυναίκα να το διαβάσει. Ή μάλλον για να το πω καλύτερα, να εκτιμήσει το συγγραφέα, παρά τα τεστοστερόνικα ξεσπάσματα που έχει σε τακτά χρονικά διαστήματα. Το παράξενο που παρατήρησα και στο White Rose αλλά και στο Shadows Linger είναι ότι ενώ περιμένεις τα πράγματα να τελειώσουν σε κάποιο σημείο, κοιτάς κι ανακαλύπτεις ότι έχεις ακόμη πενήντα σελίδες. Αναρωτιέσαι, τι στο καλό έχει ακόμη να πει; και τελικά σου αποκαλύπτει ότι όλος ο χαμός που περιέγραφε ως τώρα ήταν μόνο τα προεόρτια, για να σου εξηγήσει αυτό που πρόκειται να γίνει στην τελική μάχη.

The Ten Thousand, Paul Kearney: Κι αυτό military fantasy, βασισμένο στην ιστορία των Μυρίων του Ξενοφώντα. Εξαιρετικά αληθοφανές και καταπληκτικό στις περιγραφές των μαχών και των συνήθειων των στρατιωτών, όπως επίσης και στη σύλληψη της θεάς των "Ελλήνων" που λέγονται Macht. Μια ελαφριά αγαρμποσύνη στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών κι επίσης μια αναμενόμενη και τετριμμένα δραματική σκηνή για να κλείσει το βιβλίο. Πάντως με άριστα το εκατό έχει το ενενήντα πέντε στο τσεπάκι του. Και παρά που είμαι γνωστή αρνητίς της στρατιωτικής λογοτεχνίας, αυτό το άτιμο με κέρδισε.

Feet of Clay, Terry Pratchett: Ενδιαφέρον και αστείο όπως και όλα τα υπόλοιπα του Δισκόκοσμου και ειδικότερα εκείνα που ασχολούνται με τους μπάτσους... Αγάπησα τον Wee Mad Arthur, που μου θύμισε λίγο τους Nac McFigle του «Χιλιάδες νάνοι κι ένα τηγάνι», καθώς και τον Ρόμπερτ και τον Κηθ, του δύο γηραλέους ιπποπόταμους. Αγαπημένη σκηνή, στο τέλος, εκεί που το γκόλεμ τρώει έναν κεραυνό για βλασφημία και... /χε, δε σας λέω, θα είναι μέγα σπόιλερ!!!

Hogfather, Terry Pratchett: Λογικά, όπως και οι περισσότεροι, το κατατάσσω στα δύο ή τρία καλύτερα του Δισκόκοσμου. Το μόνο κακό ήταν ότι είχα δει πρώτα την ταινία και τώρα απλά πρόσεχα λεπτομέρειες στην πλοκή. HO.HO.HO.

Η Ψυχή της Νύχτας, Ulrike Schweikert: Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο που διακρίθηκε στα πλαίσια ενός διαγωνισμού που έγινε στη Γερμανία με κεντρικό θέμα την περίφημη «Ιστορία Χωρίς Τέλος», του Μίκαελ Έντε (το πρώτο που διάβασα κι είχε διακριθεί στον ίδιο διαγωνισμό ήταν «ο Βασιλιάς των Τρελών» της Τάνια Κίνκελ, εκπληκτικό βιβλίο και μάλλον θα το ξαναδιαβάσω). Γενικά έχει μια μικρή ελαφρότητα που κάποιες στιγμές δεν περνάει απαρατήρητη, όμως είναι αρκετά αξιοπρεπές, χωρίς κενά και με αρκετή αληθοφάνεια. Κάποιες φορές γλιστράει διακριτικά σε άχρηστες περιγραφές, αλλά ευτυχώς όχι εκτεταμένες. Γενικά ένα βιβλίο για να περάσει κανείς μερικές ευχάριστες ώρες.

ΑΡΡΓΓΚ! (Αδιάφοροι Ροκ Ρυθμοί Για Γρήγορα Κέρδη), Douglas Adams :Το διάβασα για άλλη μια φορά (το είχα διαβάσει στην εφηβεία μου) και το βρήκα όπως και τότε, σπιντάτο και παρανοϊκό σε σημείο που τελικά όλη η παράνοια βγάζει νόημα. Αγαπημένο σημείο η σχέση του Ντέρκ Τζέντλυ με το παλιό του ψυγείο και ο Θεός των Ενοχών που γεννιέται από αυτό...

Η Νιάλ από τη Γη των Ανέμων, Το Χρονικό του Αναδυόμενου Κόσμου, βιβλίο πρώτο, Licia Troisi: Ήταν ένα βιβλίο που το περίμενα με πραγματική λαχτάρα, γιατί ήλπιζα ότι θα το διάβαζα στα ιταλικά. Γενικά δεν είναι μόνο οι Έλληνες αλλά κι άλλες εθνικότητες συγγραφέων του φανταστικού που θα ήθελα να διαβάσω και οι Ιταλοί ήταν η πρώτη μου διερευνητική προσπάθεια. Ευτυχώς, ω, ευτυχώς που δεν έδωσα ένα σκασμό λεφτά για να μου το φέρουν από το e-bay τότε. Γιατί το βιβλίο που διάβασα είναι κάτω του μετρίου.
Το ίδιο το βιβλίο σαν αντικείμενο, η ελληνική έκδοση δηλαδή, είναι απ’ έξω ένα μπιζού: Σκληρό εξώφυλλο, ντυμένο με χαρτί, εξαιρετικό artwork και πολύ προσεγμένο. Όταν όμως φτάνουμε στο δια ταύτα… Καταρχήν, το βιβλίο δεν έχει περάσει από επιμέλεια. Δε μπορώ να δεχτώ ότι παρά που το έχει επιμεληθεί κάποιος, λείπουν καμιά εικοσαριά τελείες (!), υπάρχουν τόσα κι άλλα τόσα τυπογραφικά και ορθογραφικά και σε μια από τις πρώτες σελίδες (συγκεκριμένα στη σελίδα 26), λείπει μια ολόκληρη λέξη. Όλα αυτά με έκαναν να νιώσω δυσφορία. Το ίδιο το κείμενο είναι αρκετά βατό, απλό, χωρίς σκαμπανεβάσματα στην ποιότητα της γραφής, η οποία είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο. Υστερεί όμως σημαντικά στην αληθοφάνειά του, στη λογική και στην πλοκή. Πέρα από το ότι μιλάμε για ένα καθαρά τολκινικό υπόβαθρο πλοκής (ο Τύρρανος που κατασκευάζει τα άσχημα φαμμίν, για να κατακτήσει όλον τον υπόλοιπο κόσμο) που φτάνεις να χαμογελάς συγκαταβατικά, το μεγάλο πρόβλημα του βιβλίου είναι το ότι (και δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό) η συγγραφέας γράφει «γυναικεία». Και εξηγούμαι πριν με κάψετε στην πυρά: Οι γυναίκες συγγραφείς του φανταστικού που έχω γνωρίσει, μπορούν και ρεγουλάρουν το γυναικείο τρόπο γραφής τους επιλέγοντας θέματα τα οποία κατέχουν. Όταν κάτι δεν το κατέχεις, δε μπορείς να συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητά του και τη λογική του, καταντάς γραφική. Και ακόμα κι εγώ, που δεν έχω και πολλά πάρε-δώσε με τη λογική του επικού φάνταζι, ενοχλήθηκα από τον αφελέστατο τρόπο με τον οποίο η Τροΐζι προσεγγίζει το θέμα του πολέμου και του στρατού. Ακόμα κι εγώ αναρωτήθηκα αν τα τόσα που κάνει η πρωταγωνίστρια Νιάλ, ενώ είναι Ιππότης και στρατιώτης εκλεκτός κλπκλπκλπ, δεν θα της είχαν εξασφαλίσει μια αργή και επώδυνη εκτέλεση για παραδειγματισμό. Συν το ότι η ανεξαρτησία της είναι τόσο έντονα σκιαγραφημένη που καταντάει αντί για ηρωίδα με την οποία συμπάσχεις, μια εκνευριστική καρικατούρα παλιόπαιδου που κάνει ότι του καπνίσει. Κι ακολουθούν βεβαίως-βεβαίως όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες, οι οποίοι όταν κάνει μια βλακεία, τη μαλώνουν αλλά τη συγχωρούν αμέσως, μέχρι να κάνει την επόμενη βλακεία, στην οποία θα τη μαλώσουν και θα τη συγχωρήσουν αμέσως και πάει λέγοντας.
Γενικά έχω παρατηρήσει πως όταν περιμένω να διαβάσω με λαχτάρα ένα βιβλίο πάντα απογοητεύομαι. Γιατί καλέ μου κύριε; Ε;

Το Βιβλίο της Ζούγκλας, Ρούντιγιαρ Κίπλινγκ: Το να διαβάσεις το αυθεντικό κείμενο μιας ιστορίας που την έχεις διαβάσει εκατό φορές σε κόμικ και την έχεις δει εκατό φορές στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ενώ περιμένεις να σου μεταφέρει τη μαγεία του αυθεντικού, τελικά σε κάνει να ξεφουσκώσεις. Χωρίς αντίρρηση το κείμενο είναι σκέτη μαγεία, όλο χρώματα, ήχους και μυρωδιές, όμως η λέξη προς λέξη μεταφορά του μου κατέστρεψε την απόλαυση της ανάγνωσης… Και φυσικά αξίζει τον κόπο και για τις δύο «εμβόλιμες» ιστορίες που περιέχει, που δεν αφορούν το Μόγλη, τον Τουμάι των Ελεφάντων και την Άσπρη Φώκια. Συμβουλή στους γονιούς: Δώστε το στο παιδί σας να το διαβάσει πριν το δει πολλές φορές στην τηλεόραση και το μπουχτίσει. Είναι κρίμα, γιατί το βιβλίο… τα σπάει. Απλά.

Δράκοντες και άλλα μυθικά τέρατα, Joseph Nigg: Μικρό βιβλιαράκι, με παράξενη εικονογράφηση, αλλού ωραία κι εντυπωσιακή κι αλλού εντελώς κοινότυπη ή και κακόγουστη. Έχει αρκετές πληροφορίες για τα πλάσματα του τίτλου, αρκετά πυκνές όμως.

Ένας τάφος σε περιμένει, Peter Cheney: Ο Τζι-Μαν (πράκτωρ του Εφ-Μπι-Αι στην αργκό του μεσοπολέμου) Λέμμι Κώσιον αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο και σε ενεστώτα με όλες τις φιοριτούρες που μπορεί να σκεφτεί, την υπόθεση δυο χημικών που ανακάλυψαν έναν νέο επικίνδυνο αέριο και βρίσκονται σε μπελάδες. Τελικά παραμεγάλωσα. Φράσεις όπως οι επόμενες:

Δε θέλω να με παρεξηγήσετε. Εσείς μπορείτε να πάτε στο Μεξικό. Κι αν πάτε έχετε τις καλύτερες ευχές μου. Όσο για μένα, δε θέλω να βλέπω ούτε τη σκόνη του στα παπούτσια μου. Θα πείτε, είμαι προκατειλημένος,. Μπορεί... Όμως σας λέω πως θα προτιμούσα να βρίσκομαι σ' ένα κλουβί με μια λυσσασμένη τίγρη, παρά να ξαναμπλέξω με τους Μεξικανούς που έμπλεξα. Κι ακόμη θα προτιμούσα να τραβάω από την ουρά ένα ζευγάρι κροκοδείλων παρά να πω σε μια Μεξικανή κούκλα ότι βαρέθηκα και δεν έχω πια όρεξη για έρωτες μαζί της. Όχι, δε θέλω να με παρεξηγήσετε. Όμως σας το δηλώνω με τιμή πως αν ο "γέρος" θελήσει να με ξαναστείλει στο Μεξικό για υπηρεσία -για να βρω λόγου χάρη κανέναν εξαφανισθέντα πράκτορα, καλή ώρα όπως τούτη τη φορά- θα παραιτηθώ από το FBI...


δε με κάνουν να γελάω ή να ενθουσιάζομαι πια. Πάντως ήταν ένα ευχάριστο, λίγο μπερδεμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, με μπόλικο ουίσκι και μπόλικες μπεμπέκες...

Ιστορίες Μυστηρίου και Φαντασίας: το βιβλίο ανήκει στη σειρά Φαντασία και Τρόμος, την οποία εξέδιδε ο εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη εν έτη 1993. Η ερώτησή μου είναι η εξής: όταν μια ανθολογία τιτλοφορείται "φαντασίας" και "μυστηρίου" τότε τι δουλειά έχει μια εντελώς κοινωνική ιστορία ανάμεσα στις υπόλοιπες; Μιλάω για το διήγημα Πολύ Όμορφη Μέρα Για Να Πεθάνεις, του Ουίλιαμ Άιρις, η οποία, εκτός από ένα τυχαίο τηλεφώνημα και ένα δραματικό τουίστ στο τέλος δεν περιέχει τίποτε που να την κάνει "φαντασίας" ή έστω "μυστηρίου". Κάτι που επίσης μου έκανε εντύπωση σε αυτό το βιβλίο, ήταν το εξής παράδοξο: ενώ όλοι οι παρουσιαζόμενοι συγγραφείς έχουν το βιογραφικό τους, ο κατεξοχήν συγγραφέας φαντασίας που υπάρχει ανάμεσά τους, δεν έχει! Δηλαδή μου γράφεις πέντε λόγια για τον Αντόλφο Μπιόι Καζάρες, για την Πατρίτσια Χάισμιθ, για τον Στέφεν Βίνσεντ Μπενέ, για τον Λιριό Χοράκ και τον Ντόναλντ Γουάντρεϊ και τον Γ. Γ. Τζέικομπς, αλλά για τον Φρίτς Λάιμπερ;;; Ούτε κουβέντα;;; Δε γεννήθηκε αυτός, φύτρωσε; Τον βρήκαν στα λάχανα; Τέλωσπάντων, για να πούμε και πέντε πράγματα που έχουν σημασία, πέρα από τις γκρίνιες, το βιβλίο διαβάζεται άνετα. Ξεχώρισα το διήγημα Εκεί Που Πεθαίνει Ο Αστράγαλος, του Λιριό Χοράκ (μια απίστευτη περιγραφή φυγής των ανθρώπων μέσα σε ένα μετακαταστροφικό τοπίο), το υπέροχο και πάντα ανατριχιαστικό Ποδαράκι του Πιθήκου (Monkey's Paw) του Τζέικομπς, που το διαβάζω τουλάχιστον μια φορά κάθε δύο χρόνια και το Στα Νερά Της Βαβυλώνας, του Στέφεν Βίνσεντ Μπενέ, επίσης μετακαταστροφικό, που πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό να δώσει μια αληθοφανή διάσταση και οπτική γωνία παρουσίασης σε όσα ξέρουμε ότι έχουν πιθανότητα να συμβούν.

Ιστορίες από το Αχανές Διάστημα, Ωρόρα/45: Μέτριότατο. Οι περισσότερες ήταν καλούτσικες, όμως η ιστορία με το ντουλάπι του Όλιβερ Νέιλορ, ήταν από μόνη της ένας λόγος να μην το προτίνω σε κανέναν.

Ιστορίες με σκεπτόμενες μηχανές, Ωρόρα/54: Εκτός από το Δισεκατονταετή Ανθρωπο του Ασίμοφ, τον οποίον τον είχα διαβάσει παλαιότερα και μου είχε φανεί απλά εξαιρετικός, τα άλλα τρία διηγήματα (Τζόν Βάρλει-Ανάληψη από την Τράπεζα Μνήμης, Φράνκ Χέρμπερτ-Το Ον Μηχανή, Τομ Μάντοξ-Φιδίσια Μάτια) δε με ενθουσίασαν. Και σημειωτέον ότι και το Μάντοξ και το Χέρμπερτ τους παραδέχομαι στο ότι μπορούν να φτιάξουν πραγματικούς και στέρεους χαρακτήρες για να ντύσουν τις ιδέες τους. Αυτή τη φορά μου φάνηκαν πολύ ακαταλαβίστικοι για να χαλαρώσω και να απολαύσω τη γραφή τους.

Ιστορίες με το Χρόνο και το Θάνατο, Ωρόρα/72: Μέτριο έως αδιάφορο. Σίγουρα όχι κακό όμως.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

ΘΕΛΩ - ΔΕ ΘΕΛΩ

Δεν ξέρω τι ακριβώς με έχει πιάσει τον τελευταίο μήνα και δε θέλω να κάνω τίποτε απολύτως. Αν και για να είμαι ειλικρινής δεν είναι ότι ΔΕΝ έκανα κάτι, είναι ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ να κάνω κάτι. Κι ίσως να με ενόχλησε το ότι ενώ ΔΕ ΘΕΛΩ να κάνω κάτι τελικά ΕΚΑΝΑ κάτι.

Χρμφ.

Πάει ένας μήνας και. Από τη μέρα που τελείωσα το πρώτο γράψιμο της Ερεστής, αδυνατώ να επιθυμήσω να κάνω κάτι. Η μεγάλη μου επιθυμία είναι να μην κάνω τίποτε, πράγμα που κυρίως σημαίνει να λιώνω σε ηλίθια παιχνίδια στον υπολογιστή. Ακόμη κι οι δυο τελευταίες αναρτήσεις ήταν προγραμματισμένες, τις είχα γράψει από τις αρχές Σεπτεμβρίου.

Με αυτόν τον τρόπο έχασα -κι αμέλησα να σας ενημερώσω σχετικά- το 5ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης, που τελείωσε χτες το βράδυ, διάφορους διαγωνισμούς και κινήσεις σχετικές με το φανταστικό στο χώρο και άλλα πολλά.

Τι έκανα; Χμ, δεν ξέρω αν έχω το σθένος να το μοιραστώ μαζί σας. Δούλεψα πάρα πολύ, σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο, άλλωτε περισσότερο κι άλλωτε λιγότερο για να τα καταφέρω, και, πείτε με προληπτική, αλλά δε θέλω να το γρουσουζέψω. Βέβαια είμαι και λίγο παιδάκι σε ορισμένα θέματα, οπότε μάλλον δε θα μπορέσω να το κρατήσω περισσότερο μέσα μου.

Θυμάστε τη Θύμνα; Το αρχαιοελληνικό φάνταζυ; Ε, πήρε το δρόμο της. Έφυγε από τα χέρια μου, έτοιμη να κάνει την τύχη της. Πήρε πάνω από ένα χρόνο να τη διορθώσω, κυρίως γιατί είχα feedback από τέσσερα διαφορετικά άτομα, beta readers, όπως μ' αρέσει να τους λέω. Κι ο καθένας τους, εκτός απ΄τα ορθο-τυπογραφικά λάθη, μου έκαναν διαφορετικές παρατηρήσεις. Το διανοείστε αυτό; 4 άτομα, επί περίπου 200-300 παρατηρήσεις ο καθένας, σε διαφορετικά πράγματα. Άλλαξα δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, 1000 διαφορετικά σημεία του κειμένου. Και μετά αναρωτιόμουν για ποιο λόγο και με ποιον τρόπο οι 45,000 λέξεις της πρώτης γραφής, έγιναν 72,000. Ξέρετε πόσο είναι αυτό σε ποσοστά; 60%. Εξήντα τοις εκατό, και ολογράφως. Πού τα 10% και τα 20% που υπέθετα εγώ αρχικά...

Οπότε πιστεύω ότι δικαιολογήθηκα αρκετά σχετικά με τη σιγή που είχε πέσει στο ιστολόγιο τον τελευταίο μήνα. Φυσικά, μην περιμένετε και καμιά τρομερή πλημμύρα αναρτήσεων γιατί πλησιάζει και το NaNoWriMo. Αν και φέτος έχω άδεια τις πρώτες τρεις εβδομάδες του Νοέμβρη, οπότε τα πράγματα θα πάνε λίγο καλύτερα από πλευράς πραγμάτων που θέλω να κάνω. Σχετικά με το NaNoWriMo, θα ξαναμιλήσουμε, έχω να σας πω αναλυτικά τι είναι και τι σχέδια έχω γι' αυτό.

Πάω να παίξω κανένα παιχνίδι ακόμη, πριν αρχίσουν οι απαιτήσεις.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Πρόσκληση για φαγοπότι στο "Παιγνιδιάρικο Πόνυ"

Αναμετάδοση από το σάιτ της ΑΛΕΦ, για λογαριασμό του Συλλόγου Φίλων Τόλκιν:

Πρόσκληση για φαγοπότι στο "Παιγνιδιάρικο Πόνυ"

Σε καιρούς ταραγμένους, σε καιρούς σκοτεινούς,
η περίσταση θέλει να έχεις φίλους καλούς.
Η απόφαση βγήκε κι είναι πλέον αυτή:
Μαζευτείτε κι ελάτε στη μικρή μας γιορτή!
Σ΄ ένα χώρο που θέλγει μάγισσες, ξωτικά,
μα κι ανθρώπους και νάνους,
θα γενούνε πολλά!
(by Altheliel)

Γιορτάζουμε επτά χρόνια ύπαρξης και δράσης στον θαυμαστό κόσμο της Μέσης-γης και ετοιμάσαμε μιαν ιδιαίτερη γιορτή για τους φίλους μας.

Την Κυριακή 11 Οκτωβρίου, ώρα 2μμ, στον φιλόξενο χώρο του μπαρ "Excalibur" σας περιμένουμε όλους, χόμπιτ, νάνους, ξωτικά, μάγους, ήρωες αλλά και απλούς ανθρώπους, να σας κεράσουμε φρεσκοψημένο γουρουνόπουλο, παραδοσιακές πίτες και νόστιμα γλυκά. Ο κάπελας θα έχει γεμίσει το κελάρι, οι μουσικοί θα έχουν κουρδίσει τα όργανα και ο βάρδος μας θα έχει ετοιμάσει κάτι μοναδικό.

Βγάλτε λοιπόν από τα μπαούλα τα ακριβά βελούδα και τις μεγάλες σας στολές, γυαλίστε την αρματωσιά σας, φέρτε μαζί σας όρεξη, κέφι κι αγάπη για κάθε τι ξεχωριστό και ελάτε να περάσουμε μαζί στιγμές μαγικές που θα σας μείνουν αξέχαστες!

Σύλλογος Φίλων Τόλκιν - The Prancing Pony

Χρηστικές λεπτομέρειες:

- Εμείς φροντίζουμε για το στομάχι, εσείς για το λαρύγγι σας. Τα ποτά επιβαρύνουν τον καθένα μας ξεχωριστά.
- Η ενδυμασία εποχής είναι ευπρόσδεκτη αλλά όχι επιβεβλημένη.
- Το Excalibur βρίσκεται στη οδό Ορμηνίου 4, στα Ιλίσια. (www.excalibur.gr)
- Για δηλώσεις συμμετοχής και ερωτήσεις γράψτε μας στο: greektolkiensociety@gmail.com

Καλώς να ορίσετε στο ταπεινό μας πανδοχείο!

Kate Karageorgi
President Greek Tolkien Society
www.lordoftherings.gr

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Παρουσίαση διηγήματος Σταύρου Ντίλιου

Η ΑΛΕΦ συνεχίζει τις περσινές παρουσιάσεις διηγημάτων νέων Ελλήνων συγγρραφέων του φανταστικού.

Συγγραφέας: Ο Σταύρος Ντίλιος.

Τίτλος διήγηματος: "Μάλλον Ουαλλοί".

Πότε: Στις 27 Σέπτεμβρίου στις 8:00 μ.μ.

Που: Στο φιλόξενο καφεβιβλιοπωλείο "Έναστρον", Σόλωνος 101 στα Εξάρχεια

Λόγοι για να έρθετε (σύμφωνα με το μέλος της ΑΛΕΦ, Μιχάλη Μανωλιό): Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πέρασαν και πάνε. Πανηγυρίσαμε τα μετάλλιά μας, νιώσαμε εθνική ανάταση και μεγαλείο, ανακαλύψαμε τις ντόπες μας, κλάψαμε τα λεφτά μας και ερημώσαμε τις εγκαταστάσεις μας. Τέλειωσαν λοιπόν όλα; Έτσι φοβάται και το ίδιο το διήγημα αλλά διαφωνώ: Μας έμειναν (μεταξύ άλλων) οι 3.000 απλές αλλά υπέροχες λέξεις του Σταύρου που αξίζει να ακούσετε έχοντας τον ίδιο δίπλα να τρώει τα νύχια του από αγωνία για τις ερωτήσεις που θα ακολουθήσουν.

Έξτρα λόγοι για να έρθετε: Για να δείτε επιτέλους ποιος είναι αυτός ο τύπος που κάνει τις περισσότερες από τις εικονογραφήσεις στα διηγήματα του "9". Οι καφέδες, οι μπύρες και τα ποτά του "Έναστρον". Καμμιά δεκαριά μέλη του sff.gr που μαζεύονται κάθε φορά σε ένα όχι και τόσο μίνι-μυτίγκιο.

Υπεύθυνη για όλα αυτά: Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας (www.alef.gr, http://alef-gr.blogspot.com)

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Νέα Εμφάνιση

Λοιπόν.... όπως θα παρατηρήσατε κι εσείς, η ανανέωση σχεδόν ολοκληρώθηκε. Δεν αλλάξαμε περιεχόμενο και ύφος, απλά την εξωτερική μας εμφάνιση, έτσι για να μη μας βαρεθείτε. Να το περιμένετε αυτό τακτικά, διότι είμαστε και προσωπικότητες που βαριούνται εύκολα, εξ ου και αποζητάμε την αλλαγή.

Πάμε στα πρακτικά τώρα. Μια μίνι παρουσίαση του ιστολογίου, ας πούμε.

-Στο κέντρο βλέπετε αυτό που θα περιμένατε να δείτε. Τις αναρτήσεις (και να λείπουν τα σχόλια σχετικά με το περιεχόμενό τους, παρακαλώ.)

-Στην αριστερή στήλη είναι μερικά πραγματάκια που αφορούν εμένα, δηλαδή τη συγγραφέα του ιστολογίου. Ένα μικρό προφίλ, μια λίστα με τα άλλα δύο ιστολόγια στα οποία ιστολογώ (το παράκανα μου φαίνεται), ματιές στα βιβλία που έχω γράψει, μια λίστα με τα περιοδικά στα οποία έχω δημοσιεύσει και η λίστα η σχετική με το στοίχημα που έχω βάλει και η οποία θα απομακρυνθεί το Γενάρη, για να δώσει τη θέση της σε τίποτε άλλο. Α, κι ένα σύνδεσμο για αυτήν εδώ την ανάρτηση, για όσους θέλουν να το ψάξουν λίγο το θέμα.*

-Στη δεξιά στήλη περιπλέκονται λίγο τα πράγματα οπότε θα μου επιτρέψετε να την παρουσιάσω από κάτω προς τα πάνω και πιο αναλυτικά. Έχουμε και λέμε:

---Από το Αρχείο: το κλασσικό ημερολογιακό αρχείο του ιστολογίου.

---Μόνιμες στήλες: Μια λίστα με τις ετικέτες των αναρτήσεων, για να τις βλέπετε με θεματική επιλογή.

---Παιδιά-γατιά-σκυλιά: Ιστολόγια ή σελίδες που έχουν να κάνουν με τις τρεις μεγάλες μου αγάπες, τα παιδιά, τα γατιά και τα σκυλιά. Γελάστε άφοβα ή, όπως λένε και στο I Can Has Cheezburger, ashplood from teh qeut. Ένας καλός τρόπος να ξεκινήσει κανείς τη μέρα του, με αισιοδοξία.

---Κώμεικς: Ο τίτλος υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι αστείος, αλλά κάνα-δυο beta-testers δεν τους έκανε να γελάσουν και πιο πολύ τους μπέρδεψε. Λυπάμαι, αλλά εμένα μου αρέσει. On-line κόμικς που διαβάζω καθημερινά ή σελίδες/ιστολόγια σχετικά με την εικονογράφηση

---Φίλοι και γνωστοί: Αυτό που λέει ο τίτλος του. Ιστολόγια ή σελίδες φίλων και γνωστών, προσοχή όμως, γενικού ενδιαφέροντος. Αν ψάχνετε για κάποιο εξειδικευμένο, κοιτάξτε πιο πάνω, στην άλλη στήλη.

---Ιστολόγια βιβλίων: Εδώ είμαστε. Σε αυτή τη λίστα θα βρείτε ιστολόγια ή σελίδες αφιερωμένα σε βιβλία που έχουν ή δεν έχουν εκδοθεί ακόμη, ή που θα μείνουν μόνο σε ηλεκτρονική μορφή. Οι πιο πολλοί συγγραφείς είναι φίλοι ή γνωστοί, αλλά νομίζω υπάρχουν και δυο-τρεις που τους διαβάζω χωρίς να ξέρω αν με διαβάζουν εκείνοι. Για να προωθήσουμε το Ελληνικό Φανταστικό όσο περισσότερο γίνεται.

---Το Φανταστικό στο Διαδίκτυο: Σύνδεσμοι για φόρουμ, συλλόγους ή βάσεις δεδομένων σχετικά με το φανταστικό. Θα προσπαθήσω να το πλουτίσω όσο περισσότερο γίνεται, αλλά αυτό όταν διορθωθεί το πι-σι, που του ξεκόλλησα το ανεμιστηράκι.

---Google Translate My Page: πριν με πείτε ψωνάρα, να σας ενημερώσω ότι έχω αρκετές επισκέψεις από το εξωτερικό, κυρίως την Αμερική, το Βέλγιο και την Αγγλία. Άσε που κάποιες φορές, κάποιος κακόμοιρος συγγραφέας (ξένος) ψάχνει να βρει τι λένε γι' αυτόν και δεν ξέρει τι έχω γράψει. Οπότε γιατί να μη βοηθήσω την κατάσταση;

---Και το υπεροχότερο όλων των γκάτζετ, που είχε το template του ιστολογίου ενσωματωμένο... Το Ψάχνεις Κάτι στο Βιβλίο; Είναι μια μηχανή αναζήτησης που λειτουργεί με τρόπο που με έχει αποτρελάνει. Ας πούμε ότι θέλετε να ψάξετε τη λέξη "μάγος". Το πληκτρολογείτε και να τι θα εμφανιστεί:





Τέλειο; Το ψαχτήρι είναι προγραμματισμένο να ψάχνει όχι στον ιστό, αλλά στο δικό μου το Ιστολόγιο, όπως και στις σελίδες που έχω βάλει στις παραπάνω λίστες! Και μάλιστα, σε κάθε λίστα έχει και διαφορετικό tab! Και εμφανίζει τα αποτελέσματα και σε σελίδες, τις οποίες μπορείτε να τις δείτε κι αναλυτικά. Δε μπορείτε να διαννοηθείτε καν πόσες ώρες την ημέρα παίζω με αυτό το ψαχτηράκι. Το έχω λιώσει...

(Μια μικρή στιγμή διαλογισμού, για να συνέλθω από τη χαρά μου που το θυμήθηκα και συνεχίζουμε.)

-Τέλος, στο τέλος της σελίδας μπορείτε να βρείτε ημερομηνία, τον καιρό (πατήστε edit για να βρείτε την Αθήνα και τους βαθμούς Κελσίου, το άτιμο είναι κολλημένο στην Νέα Υόρκη και τους βαθμούς Φαρενάιτ και δεν αλλάζει), το Live Feed και δυο ακόμη μετρητές επισκέψεων κι ένα κατιτί, για όσους φτάσουν ως εκεί.

*Τελικά ο ένας αντιγράφει από τον άλλον. Αυτό το κολπάκι για τους νέους επισκέπτες το έκανε πρώτος (απ' όσο έχω δει) ο Λευτέρης Κεραμύδας εδώ. Ε, ζήλεψα. Σαν παιδί κι εγώ.

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Τέστινγκ, τέστινγκ, ουάν, του, θρι

Για λόγους που άλλες γυναίκες ίσως τις οδηγούσαν στο κομμωτήριο, το παρόν μπλογκ θα μείνει σε κατάσταση demo για λίγες μέρες. Θα δοκιμάσω καινούργια γκαρνταρόμπα (i.e. blogger template) και κάποια πράγματα ίσως εξαφανιστούν για λίγο καιρό. Υπομονή ω, λατρευτοί μου, και μέχρι τη Δευτέρα θα έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα κι ίσως να έχω και πιο ενδιαφέροντα γκατζετάκια στις πλαϊνές στήλες. Ναι;

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Επιστροφή μιας περσυνής αγαπημένης

Πολλές φορές στη ζωή μου είπα "θα κάνω αυτό" και τελικά έκανα κάτι άλλο. Γενικά δεν είμαι άνθρωπος του αυστηρού προγράμματος, όχι ότι δε μπορώ να κρατήσω ένα αυστηρό πρόγραμμα, αλλά, βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε, αν έχω τη δυνατότητα να μην το ακολουθήσω, δε θα το ακολουθήσω. Είμαι πιο πολύ των χαλαρών προγραμμάτων.

Γι' αυτό και όταν τελείωσα την Ερεστή πριν από δύο εβδομάδες και σκέφτηκα ότι τώρα θα πιάσω να διαβάσω όσο περισσότερο μπορώ, κάνοντας χαλαρά διορθώσεις στη Θύμνα μου, ε, μαντέψτε τι έγινε.

Ακριβώς. Γράφω όσο περισσότερο μπορώ και πού και πού θυμάμαι και να διαβάζω λιγάκι.

Αυτό δεν είναι κι εντελώς κακό, με την έννοια ότι έχωντας πάρει φόρα από την Ερεστή οι διορθώσεις της Θύμνας (γατί αυτό γράφω, την ερσυνή μου αγαπημένη, που με έκανε να γράφω σαν την παλαβή τη μισή άνοιξη κι ολόκληρο το καλοκαίρι) βγαίνουν νεράκι. Και μάλιστα όχι απλώς νεράκι, αλλά πολλές τρύπες στην πλοκή διορθώνονται πρακτικά από μόνες τους. Όλο και πιο συχνά σκέφτομαι ότι σ' αυτήν την ιστορία, οι υποπλοκές βοηθούν να "make ends meet" στην κεντρική πλοκή.

Γενικά, αρχίζω να ενθουσιάζομαι πάλι με την ιστορία, όπως πριν από έναν χρόνο και να τη βλέπω από πολλές διαφορετικές και ενδιαφέρουσες οπτικές γωνίες. Έχω μάλιστα ανακαλύψει μέσα στην ιστορία, άλλα δύο ή τρία βιβλία ακόμη, αλλά δεν τολμάω ούτε να σκεφτώ ότι θα μπορούσα να τα γράψω. Τα Παρχάρια πρέπει να μονοπολησουν τον συγγραφικό μου οίστρο για λίγο καιρό ακόμη, ίσως ένα χρόνο, ίσως περισσότερο. Μέχρι να πω ότι μπορω να τ' αφήσω στο πλάι και να σχολήθω με κάτι άλλο, έχουμε καιρό.

Πάντως και με τη Θύμνα, όπως και με την Ερεστή, η διαφορά στην "ποσότητα" του κειμένου από την πρώτη γραφή ως την τελευταία είναι θεαματική. Το πρώτο γράψιμο της Θύμνας είναι 45.000 λεξούλες και τώρα, πριν ακόμη βάλω την τελευταία τελεία στις διορθώσεις της, έχει ήδη φτάσει τις 70.000 μαζί με το γλωσσάρι (όχι μεγαλύτερο από 2.000 λέξεις). Έγινε δηλαδή η κακομοίρα σχεδόν μιάμιση φορά μεγαλύτερη. Και ποιος ξέρει τις της επιφυλλάσει ακόμη το μέλλον.

Τρέμω στην ιδέα πόσες θα γίνου οι 136.000 λέξεις της Ερεστής, άμα ξεκινήσω να τη διορθώνω...

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Οδηγίες προς άρρενες

Κύριοι, παρά καλώ την προσοχή σας. Αχουμ. Χουμ.

Μια μίνι προσφορά του μπλογκ προς οιονδήποτε κύριο βρεθεί ποτέ στη θέση να σκεφτεί "τώρα αυτή είναι θυμωμένη μαζί μου ή όχι;"

Take the hint κι έχετέ μου εμπιστοσύνη.

Όταν "εκείνη" σταματήσει να μιλάει, τότε δε σημαίνει ούτε ότι καταλαβαίνει απόλυτα τα επιχειρήματά σας και σας αφήνει το "χώρο" σας να "αναπνεύσετε", ούτε ότι αδιαφορεί για τη "φάση" που περνάτε κι ότι κάνει τη ζωή της μέχρι να ξεπεράσετε τη "φάση" σας.

Σημαίνει πρώτα και κύρια, ναι αγαπητοί μου, όταν μια γυναίκα σιωπά σημαίνει πρώτα και κύρια ότι τα έχει πάρει στο κρανίο. Κι ότι περιμένει να δει μέχρι πού θα φτάσει η "φάση" σας και πώς θα αντιδράσετε εσείς στη δική της τη "φάση".

Διότι μπορεί οι γυναίκες να έχουμε άπειρη υπομονή, αλλά έχουμε και την απαίτηση οι σύντροφοί μας να βρίσκουν σε μας το αποκούμπι τους. Η απουσία μπορεί να προκαλέσει πολλές αλλεργικές και καθόλου αλλέγκρες αντιδράσεις.

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Τέλος

Ούτε που είχα φανταστεί ότι αυτή η λέξη θα με ανακούφιζε τόσο. Το βιβλίο (πρώτο της τριλογίας, μην ξεχνιόμαστε) τελείωσε το μεσημεράκι, φτάνοντας ένα φανταστικομμύριο λέξεις.

Χεχε, πολύ θα το ήθελα. Αλλά ας είναι, οι 136.430 που μου μέτρησε το Word είναι αρκετές. Υπέρ-αρκετές θα έλεγα.

Τώρα ρηλάξ, κι ας λέει το κοινό μου (μουχαχα, θέλω και κοινό η γραία) ότι δεν πρέπει. Όπως θα έλεγε και ο Lord Flashheart (τέλεια η ελληνική μετάφρασή του ως Λόρδος Αστραποκάρδης), tell them I'm running out of juice. Οι δημιουργικοί χυμοί αρχίζουν και γίνονται όξινοι αυτήν την εποχή κι όλοι ξέρουμε ότι το λάδι από τις χαμάδες έχει αυξημένη οξύτητα. Σε λίγο, να ξανανθίσει το δέντρο με τις ιδέες που έχω στο κεφάλι μου, να περάσω ένα χεράκι και τη Θύμνα μου, που θέλω να τη στείλω στο ταξίδι της εντός του μηνός Σεπτέμβρη και να ρίξω και κανένα διάβασμα γιατί το στοίχημα για 50 βιβλία εντός του 2009 είναι μόλις 17 κομμάτια πίσω από το αναμενόμενο.

Ρηλάξ, λέγω ημίν. Αλλέως θα κάψουμε όλοι φλάντζες.

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

125,000 και το τέλος κοντοζυγώνει

Αδυνατώ να πιστέψω ότι φτάνω στο τέλος της πρώτης γραφής μιας ιστορίας 125,000 λέξεων. Απλά αδυνατώ.

Κι ακόμη περισσότερο αδυνατώ να πιστέψω ότι τα έκανα όλα αυτά μέσα σε τεσσεράμισι μήνες, γράφοντας ούτε λίγο ούτε πολύ 1000 λέξεις την ημέρα. Στατιστικό το νούμερο, βεβαίως-βεβαίως, διότι άλλες μέρες δεν έγραφα ούτε γρι κι άλλες (όπως εχτές, ας πούμε) ξεπερνούσα τις 5000. Με τους ρυθμούς που έχω αυτές τις μέρες, ως το τέλος της εβδομάδας, Παρασκευή δηλαδή, θα έχω τελειώσει.

Πω-πω. Πώς ακούγεται "Θα έχω τελειώσει". Τσσσσς... Μεγαλεία!

Μου φαίνεται ότι επί τη ευκαιρία, θα προσθέσω μια ακόμη ετικέτα στο μπλογκ. Ερωτεύτηκα τη φράση του φίλου Δημήτρη Αργασταρά, "writing in progress". Θα πρέπει φυσικά να τη φέρω στα δικά μου μέτρα, οπότε στο εξής, εκτός από το όνομα του βιβλίου και της σειράς (Ερεστή, Σκοτεινά Παρχάρια) θα έχουμε και το εν μέρη κωμικό (για να μην πω γελοίο) "Συγγραφεύς εν εξελίξει". Ελπίζω να μη σας κάνει να ξινίσετε τα μούτρα. Ούτως ή άλλως, δεν είμαι τίποτε άλλο από αυτό. Μια (επίδοξη) συγγραφέας που εξελίσσεται. Τι ποιο αληθές και τίμιο εκ μέρους μου;

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Φλερτάροντας μια ιδέα

Το έκτο κεφάλαιο τελείωσε χτες το μεσημέρι και ειλικρινά νομίζω ότι ασυναίσθητα το τρέναρα όσο δε λέγεται. Έχω την εντύπωση ότι από το φόβο μου για το επόμενο κεφάλαιο (βλ. η μεγάλη μάχη που θα κλείσειτο βιβλίο) καθυστερούσα να γράψω αυτό.

Κι εκεί που πληκτρολογούσα τις τελευταίες λέξεις του έκτου κεφαλαίου, τσουπ, μου έρχεται μια ιδέα. Την κοίταξα χωρίς να σηκώσω το κεφάλι μου, με την άκρη του ματιού, μήπως και πάρει θάρρος και κάνει τίποτρ παλαβά. Μου χαμογέλασε. Συνέχισα τη δουλειά μου και μετά από λίγο, πολύ προσεκτικά, την ξανακοίταξα με την άκρη του ματιού . Τίποτα, η ρουφιάνα, καθόταν εκεί και με κοιτούσε με το πιο γλυκό της χαμόγελο "Βρε", ,"λες αυτή να είναι η ιδέα που γύρευα;". Αλλά είπα να την τεστάρω μια τρίτη φορά. Ξαναγύρισα στη δουλειά μου, τακτοποίησα κάποιες σκηνές στο έκτο κεφάλαιο που δεν ήταν στη σωστή θέση κι έπειτα σε ανύποπτο χρόνο κι απότομα, να την πιάσω εξαπίνης, την ξανακοίταξα λοξά.

Κι εκείνη ακόμη ήταν εκεί.

Ε, παράτησα το έκτο κεφάλαιο (άλλωστε ένα-δυο μερεμετάκια ήθελε μόνο) και της επιτέθηκα. Την περικύκλωσα, και πριν προλάβει ν΄αντιδράσει, της έχωσα ένα δεξί κροσέ. Κι η άτιμη δεν έπαθε τίποτε. Ενθουσιασμένη εγώ, με τέτοια ανθεκτική ιδέα, φώναξα έναν συνάδελφο που του αρέσει η ιστορία και του έδειξα την ιδέα μου. "Τι λες, της τραβάς μια σφαλιάρα να δούμε αν θ' αντέξει;" του λέω. "Αποκλείεται", μου λέει, "είναι πολύ ωραία ιδέα, κρίμα να τη στραπατσάρω."

Κόκαλο εγώ. Μια πολύ ωραία ιδέα για μάχη! Αχά!

Αλλά και πάλι, εγώ ο Θωμάς ο άπιστος, δεν την εμπιστεύτηκα. Ιδέες, παιδί μου, τι περιμένεις, να τους δώσουμε μπέσα; Όχι. Την έγραψα καλά-καλά, την έκανα ένα ωραίο πακετάκι, σα σαλάμι του αέρος και την έστειλα σε ένα φίλο, που είναι πολύ ψείρας σε αυτά τα θέματα, να μου τι γνώμη έχει. Και κοίτα τώρα, που ο φίλος δεν έχει υπολογιστή αυτές τις μέρες και δε μπορεί να δει την ιδέα...

Και θα περιμένω εγώ τώρα, να έρθει ο φίλος και να μου επιβεβαιώσει ότι η ιδέα μου κι εγώ θα μπορέσουμε να οργιάσουμε παρέα στο έβδομο κεφάλαιο...

Ο Αύγουστος...

... πρέπει να καθιερωθεί από τη διεθνή κοινότητα ως ο μήνας ο αφιερωμένος στην αποτρίχωση και τα ανυποψίαστα θύματά της.



funny pictures of cats with captions
see more Lolcats and funny pictures


Ω, εσείς ωραίες μου κυρίες, που κάποτε ρωτήσατε "η αποτριχωτική μηχανή πονάει;" και λάβατε την βδελυρά απατηλή απάντηση "όχι, καλέ" ...

...ω, εσείς τρυφερές υπάρξεις με το ελάχιστο ή πυκνό χνούδι στο άνω χείλος, με τις μαύρες ή ξανθές τρίχες στα λεπτά σας ποδαράκια, που ξαπλωμένες κάτω από το λέιζερ, υπομένετε το καψάλισμα, σαν να είστε κοτόπουλα έτοιμα για το φούρνο ...

...εσείς οι όμορφες ή άσχημες, που συγκρατάτε ουρλιαχτά παρόμοια με της γέννας, πίσω από παραβάν σε οίκους αισθητικής...

...ω, όλες εσείς, που η λέξη μπικίνι αντί να σας θυμίζει κάτι βρεγμένο, τοσοδούλι, μίνι, διάφανο και ροζ, σας κάνει να τρέμετε από την ανάμνηση του καψίματος της χαλάουας...

...εσείς που οι χημικές αλοιφές και η μυρωδιά του αμυγδαλέλαιου και της χοχόμπας σάς προκαλούν αντιδράσεις όμοιες μ' εκείνες που θα έχει μια χρυσόμυγα αν της πεις τη λέξη κλωστή...

...κι εσείς, ναι, εσείς, που βλέπετε το τσιμπιδάκι ως ετέρα λαβίδα βασανιστηρίων και το κερί ως όργανο κινεζικού μαρτυρίου...

...που έχετε μάθει να παίρνετε μια κοφτή ανάσα την ώρα που η αρχιβασανίστρια τραβάει τη λωρίδα με το αποτριχωτικό...

...ω, εσείς, που έχετε αγοράσει όλα τα είδη και τις μάρκες από ξυραφάκια, αντρικά και γυναικεία, ψάχνοντας μάταια για το Άγιο Δισκοπότηρο των ξυραφακίων, που θα κόψει τις τρίχες, αλλά όχι το κρέας σε βάθος τριών εκατοστών...

...εσείς, αδελφές μου, που τώρα τον Αύγουστο, περισσότερο από κάθε άλλο μήνα, έχετε υποστεί τα μαρτύρια του Ιώβ, μόνο και μόνο για να βγείτε στην παραλία χωρίς ν' ακούσετε τη φράση "ρε αγαπούλα, δεν πας να ξυριστείς; Σαν το λοχαγό μου έχεις γίνει"...

...ενώστε τις φωνές σας μαζί μου, ω, αδελφές μου, στον κοινό μας αγώνα για αποτριχωτική ανεξαρτησία.

Κουράγιο! Κουράγιο, λέγω υμίν, διότι η φρίκη και αυτού του αποτριχωτικού Αυγούστου θα περάσει!

Και θα επιστρέψουμε μακάριες στη βροχερή ανακούφιση ενός τριχωτού Σεπτέμβρη...

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

100,000 λέξεις

Μπορείται να μου πείτε γιατί νιώθω περίπου όπως ο Χίλαρυ την ώρα που έκανε ένα βήμα και δεν είδε άλλο βουνό μπροστά του;



(Έι, εσύ, ο Σέρπα. Ξέρεις. Στο δικό σου το βουνό, θα αλλάξουμε εθνικότητες. Εσύ ο Νεοζηλανδός κι εγώ με το γιακ. Ναι; Και συντόμευε, γιατί θέλω να δω τι θα γίνει παρακάτω.)

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

TΙΡΙριρι-ΤΙΡΙριρι-ΤΙΡΙριρι

Χτες το μεσημέρι πιάσαμε τις 90,000 λέξεις και σήμερα πάμε για το τέλος του πέμπτου κεφαλαίου. Αρχίζουν τα δύσκολα (βλέπε περιγραφή κανονικής μάχης) για τα οποία δεν έχω και πολύ αυτοπεποίθηση. Φυσικά υπάρχουν ακόμη σκηνές που μπορώ να τις βγάζω στο πι και φι (ερωτικές, μίσους, κοινωνικές, πληροφοριακές και λοιπές) αλλά η κυρίως περιγραφή της μάχης με κάνει να νιώθω κάπως ιιιιιιιι (ακριβώς όπως είπε ο Ford Perfect ότι νιώθουν οι Βόγκον όταν βλέπουν ωτοστοπατζή.)

Είμαι στην έναρξη των τίτλων μιας σειράς δυσκολιών. Κι η μουσική της σειράς δε μπορεί να είναι άλλη από εκείνη του Twilight Zone: TΙΡΙριρι-ΤΙΡΙριρι-ΤΙΡΙριρι.

Welcome...

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Τα 20 τέταρτα

Το στοίχημα για 150 βιβλία μέσα στο 2009 πάει καλούτσικα (σε κάθε περίπτωση καλύτερα απ' ό,τι περίμενα). Είμαι βέβαια 10 βιβλία πίσω από το πρόγραμμά μου, αλλά στις διακοπές περιμένω να ξεπετάω δύο Ωρόρες την ημέρα, οπότε θα τα φέρω ίσα βάρκα, ίσα νέρα.

Άλματα στο Χρόνο, Παν. Γιωτόπουλος: Δυο διηγήματα εφ, πρακτικώς ιδιοέκδοση. Ενδιαφέροντα θέματα, αν και κλασσικά πλέον και κλισέ (έτος έκδοσης 1996). Δυστυχώς και αρκετά άτεχνα δοσμένα με κάποια χάσματα λογικής, τα οποία για να τα παρατηρήσω εγώ που δεν είμαι και πολύ της εφ, φανταστείτε πώς θα φαίνονταν σε πιο έμπειρους αναγνώστες. Επίσης μια μικρή στράτευση, ειδικά στο πρώτο διήγημα, το Χρονομεταφορά: Αθήνα 2050 μ.Χ., με την πλευρά της -όπως τη λέει ο συγγραφέας- Ελληνικής Ορθοδοξίας. Δε θα με ενοχλούσε αν ήταν δοσμένη με πιο πειστικό τρόπο, αλλά δεν είναι δοσμένη με πειστικό τρόπο.

Τα Άγρια Ζώα της Πόλης, Πέτρος Αργυρίου: Πολύ ενδιαφέρουσα νουβέλα τρόμου, παρά τις όποιες υπερβολές στην πλοκή της. Η γραφή στέρεη, καλοδουλεμένη, χωρίς πολλές φιοριτούρες, παρά μόνο εκεί που έπρεπε. Παρά τη νοσηρότητα που διέπει τις εικόνες κάποιες στιγμές, δεν κατάφερα να το αφήσω κάτω πριν το τελειώσω. Η υπόθεση για την ιστορία, ένας άντρας συνέρχεται από κώμα, μετά από τροχαίο και ανακαλύπτει ότι έχει αποκτήσει μια άλλη σχέση με τον πόνο, μια σχέση που θα τον οδηγήσει στην ανακάλυψη μιας παράξενης αδελφότητας.

Εισβολή στη Μυρμηγκάνα, Μάριος Βερέττας: Είχα διαβάσει το Φλεβάρη νομίζω, το Αυγό του Παλιατζή, ένα άλλο παραμύθι για μεγάλα παιδιά του Μάριου Βερέττα. Τα βρήκα και τα δύο αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα. Γραμμένα με χαριτωμένο τρόπο και με τροφή για περαιτέρω σκέψη.

Έλος, Πέτρος Τσαλπατούρος: Ενδιαφέρον διήγημα τρόμου, με ενδιαφέρον στήσιμο και ενδιαφέρουσες θεωρίες. Επίσης ενδιαφέροντες χαρακτήρες και πολύ ενδιαφέρον τέλος. Γενικά το ξεκοκκάλισα σε ελάχιστο χρόνο, μπορεί και λιγότερο από μια ώρα. Πολύ-πολύ-πολύ ενδιαφέρον κι αναρωτιέμαι αν ο συγγραφέας έχει έτοιμο προς έκδοση κάποιο άλλο του κείμενο (brainz… brainz…) γιατί σύμφωνα με το βιογραφικό του, δεν έχει εκδώσει κάτι άλλο.


Ζώνη Ερήμωσης, Περικλής Μποζινάκης: Είμαι κάπως διχασμένη. Ενώ το βιβλίο έχει από ωραίες έως πολύ ωραίες ιδέες, κάτι απροσδιόριστο δε με αφήνει να το ευχαριστηθώ. Είχα διαβάσει παλαιότερα κι άλλη μια συλλογή του, τα Σκοτεινά Ανέκδοτα και Ιστορίες Εφιαλτών, αλλά κι εκεί το ίδιο πρόβλημα είχα. Ωραίες ιδέες, αλλά κάτι λείπει που θα μπορούσε να μου κάνει κλικ.

Το Σκοτεινό Νησί, Αντώνης Νικολής: Αδυνατώ να καταλάβω αυτό το βιβλίο. Υποτίθεται ότι είναι η μυθιστορηματική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του ίδιου συγγραφέα. Σε ένα πλημμυρισμένο μετακαταστροφικό κόσμο, όπου οι γενετικά διαμορφωμένοι άνθρωποι είναι οι σνομπ και οι τυχαίοι είναι οι κατώτεροι και φέροντες ασθένειες, ένα ζευγάρι που δουλεύει τη νύχτα φτάνουν στο Σκοτεινό Νησί, όπου μένει κάποιος ερημίτης λόγιος. Εκεί αρχίζουν οι προσπάθειες επιβολής της εξουσίας ανάμεσα στον ερημίτη και τη γυναίκα που διεκδικούν ο καθένας για τον εαυτό του τον άντρα του ζευγαριού. Υποτίθεται ότι έχει βαθιά νοήματα σχετικά με τον Ηρακλή, την Αρετή και την Κακία, αλλά απέτυχε να με κάνει να τα διακρίνω. Πιο πολύ κατάφερε -πετυχημένα, δε μπορώ να πω- να με κάνει να αναγουλιάζω κάθε φορά που οι ήρωες αναφέροντας στο σεξ ή στο περιεχόμενο των εντέρων τους (ο ερημίτης όταν λέει «ρεύομαι» εννοεί «κλάνω») ή να με κάνει να απορώ για το λόγο για τον οποίο ο κάθε ένας τους φέρεται έτσι όπως φέρεται, πχ, σηκώνεται κάθεται, περιμένει, κοιτάζει ένα γύρω, βάζει κραγιόν, υστεριάζεται ή παραληρεί. Δεν ξέρω πώς θα φανεί σε κάποιον άλλο, αλλά εμένα με κούρασε υπερβολικά.

Τα μπανανόψαρα, Φίλιππος Μανδηλαράς: Μια συλλογή από μικρά διηγήματα, με κεντρικό θέμα τα μπανανόψαρα, πλάσματα που ο συγγραφέας συνάντησε σε μια συλλογή διηγημάτων του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ (του συγγραφέα του Φύλακα στη Σίκαλη). Τα μπανανόψαρα είναι πλάσματα που εμφανίζονται ξαφνικά και δείχνουν σε όσους μπορούν να τα δουν, μια άλλη όψη του εαυτού τους, πιθανότατα τον πραγματικό τους εαυτό. Το διάβασα πολύ γρήγορα, όχι γιατί είναι μικρό ή γιατί εγώ διαβάζω γρήγορα, αλλά γιατί πραγματικά ρέει, τρέχει κι ακόμη κι αν σταθείς για να απολαύσεις μια φράση ή μια λέξη, η γραφή θα σε κάνει να γλιστρήσεις παρακάτω. Ένα από τα πλέον υπέροχα βιβλία που έχω διαβάσει φέτος.

Κρυπτικά ημερολόγια της νήσου Solemnis και των εν αυτή θαυμαστών ανθέων και φυτών, Συνταχθέντα υπό Διονυσίου του Απολωλότος και σχολιασθέντα υπό του μαθητού αυτού Ιωάννου του Παυλικιανού, Ιωάννης Θ. Μάζης: Ένα μυστήριο βιβλιαράκι, ελάχιστων σελίδων, στο οποίο μου είχε τραβήξει την προσοχή η φίλη Αλεξάνδρα πριν από δυο τρία χρόνια. Το βρήκα από απίστευτη τύχη στην Πολιτεία, λίγες μόνο στιγμές πριν φύγει για «επιστροφή». Για ποιο λόγο μου καρφώθηκε να ρωτήσω εκείνη ακριβώς τη μέρα αν το έχουν (ενώ άλλες μέρες ήμουν σίγουρη ότι δε θα το είχαν) θα παραμείνει για πάντα ένα από τα μυστήρια του Μάτριξ… Τέλος πάντων το βιβλιαράκι είναι απίθανο, οι ιδέες που περιέχει είναι γλυκύτατες, εντελώς τρυφερές, όπως πχ, εκείνη κατά την οποία ο Διονύσιος ο Απολωλός αναρωτιέται αν τα παραδείσια πουλιά έχουν ψυχή ή τι ακριβώς είναι η Απουσία, ή τα κείμενα που περιγράφουν το τι κάνουν τα διάφορα φυτά του Κήπου των Αντιφάσεων στη Νήσο Σολέμνις.

Σαν Άνγκρε / Τα δάκρυα της Φον Μπράουν, Γιάννης Παλαβός / Σωτήρης Μπαμπατζιμόπουλος: Δυο παράξενες ιστορίες, κάπως νουάρ, κάπως σουρεάλ, κάπως μελλοντολικές ή εφ. Με διασκέδασε καλύτερα η πρώτη, το Σαν Άνγκρε του Γιάννη Παλαβού. Ο ντεντέκτιβ Τζο Λυχνίας των Δακρύων της Φον Μπράουν δε μπορώ να πω ότι με γοήτεψε. Από την άλλη ίσως επειδή περίμενα κάτι άλλο από αυτόν, κάτι με σαφή δομή και υπόθεση κι όχι το «χρονογραφηματικό»-«αυτοβιογραφικό» σύνολο δοκιμίων που ήταν τελικά. Ίσως το διαβάσω κάποια άλλη στιγμή, γιατί μου θύμισε σε κάποιες περιπτώσεις τις Νυχτερινές Επισκέψεις μου. Υποθέτω ότι φταίω εγώ για το ότι δεν ενθουσιάστηκα.

Ο Μονόφθαλμος και άλλες πειρατικές ιστορίες, Κατερίνα Καριζώνη: Είναι ότι ακριβώς λέει ο τίτλος του, δραματοποιημένες σύντομες ιστορίες (των δέκα σελίδων η κάθε μια) που κάθε μία μιλάει για έναν σπουδαίο πειρατή που έδρασε στη Μεσόγειο την εποχή από τη Φραγκοκρατία έως και την Απελευθέρωση. Τα καλά νέα είναι ότι οι ιστορίες, καθότι πραγματικές, έχουν φοβερό ενδιαφέρον. Άσχετες εντελώς με τον της μοδός κάπτεν Τζακ Σπάροου, σου δίνουν την αίσθηση του πραγματικού κούρσου, την ακριβή διάσταση των γεγονότων, χωρίς να εξωραΐζουν τίποτε. Ή μάλλον σχεδόν τίποτε. Όλες οι ερωτικές περιπέτειες των πειρατών ανήκουν στα κακά νέα του βιβλίου. Οι έρωτες παρουσιάζονται αρκετά εξιδανικευμένοι κι αυτό πολλαπλασιασμένο επί δέκα ανεβάζει κάπως το ζάχαρο. Το δεύτερο κακό νέο είναι ότι η γραφή κατά καιρούς "γλιστράει" στην ιστορική αναφορά, ξερή και χρησιμοποιώντας γλώσσα ακαδημαϊκή. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχει ένα ομοιόμορφο ύφος και μάλιστα επειδή το καθαρά λογοτεχνικό κομμάτι είναι αρκετά καλό, τολμώ να πω το δυνατό σημείο της συγγραφέως, πιστεύω ότι θα έπρεπε να δώσει περισσότερο βάρος εκεί. Αν και είναι βιβλίο για ενήλικες, πιστεύω ότι θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει πρώτη επαφή με την πειρατική πραγματικότητα για έναν έφηβο. Αν μπορούν να διαβάζουν για τη Σφαγή της Χίου στο βιβλίο της Ιστορίας τους, μπορούν να διαβάσουν και για άλλες σφαγές (οι οποίες σημειωτέον δίνουν την εντύπωση ότι είναι πολύ προσεκτικά γραμμένες, ώστε να μην ενοχλούν με gore καταστάσεις).

Ο Ορίζοντας της Αιωνιότητας, Ανθίππη Φιαμού: Είναι ένα νέο "χτύπημα" από τη αγαπημένη μου συγγραφέα, αυτή τη φορά όχι στο φανταστικό, όπου την έχω συνηθίσει (Λαμπρά Φεγγάρια στον Ποταμό της Λησμονιάς, Κάτω από τον Ήλιο της Γκρόνταρ, Τον έφαγε το φεγγάρι), αλλά στο ιστορικό μυθιστόρημα. Είχα την τύχη ν' ακούσω γι' αυτό το βιβλίο όταν ακόμη ήταν στα σπάργανα, και μάλιστα από πρώτο χέρι. Η Ανθίππη βρήκε κάπου μεταφρασμένα τα αρχεία του χωριού των τεχνητών που έχτιζαν τους τάφους των Φαραώ στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Πάνω σε αυτά (οι Αιγύπτιοι είναι γνωστοί φρικαρισμένοι με τα αρχεία τους κι οι ιστορίες που μπορεί κανείς να διαβάσει πίσω από τις ξερές αναφορές στα γεγονότα είναι ενδιαφέρουσες και αρκετά δραματικές) στήριξε τη διήγησή της. Σαν βιβλίο είναι καλό, διαβάζεται ευχάριστα και ρέει, καλύπτοντας μια περίοδο πάνω από 300-400 χρόνια στην ιστορία του χωριού, με ικανοποιητική δραματοποίηση των γεγονότων.

Το Μυστικό της Τελευταίας Σελίδας, Νίκος Χρυσός: Συμβιβασμένος βιβλιοκριτικός που δε μπορεί να ξεπεράσει το χωρισμό του προσπαθεί να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από την αναβίωση ενός χαμένου ποιητικού "κύκλου". Δεν λέω ότι το άφησα από τα χέρια μου, αλλά μου φάνηκε κάπως βαρύ είναι η αλήθεια. Ή μάλλον όχι βαρύ, αργόσυρτο θα το έλεγα. Σέρνεται τα πόδια του σε 457 σελίδες, με πάρα πολλές βιβλιογραφικές αναφορές (σε σημείο ν' αρχίσω να νιώθω άβολα, σα να ήμουν στην αρχή μιας περίπλοκης ασθένειας ηλιθιότητας) αλλά και πολλά φλας μπακ. Παρά ταύτα, επαναλαμβάνω ότι δεν το άφησα από τα χέρια μου. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά ενδιαφέροντες -έως και πολύ ενδιαφέροντες- και η αίσθηση της κάθε σκηνής και της κάθε ανάμνησης εντυπώνεται στο κεφάλι σου καθώς τις διαβάζεις. Το τέλος του ίσως όχι ακριβώς αναμενόμενο, αλλά επιτέλους, ελαφρά αισιόδοξο σε σχέση με την στενάχωρη κατάσταση του υπολοίπου -γιατί είναι ένα στενάχωρο βιβλίο, συναισθηματικά φορτισμένο από τη μοναξιά και το συμβιβασμό. Οπωσδήποτε όχι καλοκαιρινό βιβλίο. Πιο καλά διαβάζεται το φθινόπωρο.

Φονικές Μηχανές, Philip Reeve: Γραμμένο προφανώς για young adults αλλά εξαιρετικό και για τους ενήλικες σαν κι εμάς (λέμε τώρα…) Πολύ ωραίες ιδέες, αρκετά πορωτικές, περιπέτεια και δράση σε υψηλά επίπεδα, μελλοντολογικά steampunk. Διασκέδασα αφάνταστα, συγκινήθηκα σε σωστές ποσότητες και χαίρομαι που αγόρασα και το δεύτερο, πρακτικά αυτοτελές όμως βιβλίο της σειράς, το Χρυσάφι των Αρπακτικών.

Το Τσίρκο των Εξωγήινων, Mathew Stone: Εφηβικό ανάγνωσμα, στο στυλ των αλησμόνητων Μυστικών Εφτά, με εξωγήινους. Απλοϊκή πλοκή, απλοϊκή χαρακτήρες και απλοϊκές περιγραφές και αιτιολογήσεις γεγονότων. Οι κακοί είναι κακοί κι οι καλοί είναι κακοί κι υπάρχουν και κακοί που στο τέλος αποδεικνύεται ότι είναι καλοί, δεν ντρέπεσαι που είσαι ρατσιστής και νόμιζες ότι είναι κακοί; Παρά ταύτα, διασκεδαστικό ανάγνωσμα, που το τέλεψα με μια ανάγνωση και μόνο, χωρίς διακοπές. Απ’ όσο κατάλαβα είναι το τέταρτο από μια σειρά έξι βιβλίων. Έχω την εντύπωση ότι θα πάω να πάρω και τα υπόλοιπα.

Η Μεγάλη Μάχη, Τα Χρονικά του Ίλμορ 2, David Lee Stone: Κι αυτό young adults ανάγνωσμα (τι με έπιασε ξαφνικά και το έριξα στα εφηβικά, δεν ξέρω, μη με ρωτάτε). Κωμικό φάνταζι (σίκουελ κάτι ανάλογου, υποθέτω), με τελώνια και ορκς και δράκους (ogres) και όλα τα σχετικά, αλλά με ένα μικρό μειονέκτημα: δεν έχει σπίθα, σπίρτο, νεύρο, πώς το λένε. Θα μπορούσε με την υπόθεση και τους χαρακτήρες που σκέφτηκε να φτιάξει κάτι πραγματικά ανυπέρβλητο, κάτι που κι ο ίδιος ο Πράτσετ να το ζηλέψει κι όμως η γραφή του έχει ένα κακομοίρικο επίχρισμα που ακυρώνει όλα του τα προτερήματα. Το διάβασα πολύ γρήγορα, αν αυτό σας λέει κάτι. Κρίμα. Μεγάλο κρίμα.

Ζωντανός Θρύλος, Richard Matheson: Παρά την όποια αίσθηση έχω ήδη αποκομίσει από τις κουβέντες περί ταινίας, ομολογώ ότι η ανάγνωση έρεε αρκετά καλά, αποκαλύπτοντας την κατάσταση εξαρχής. Καλό αυτό. Με ψύλλιασε ότι μου φύλαγε πιο συνταρακτικά πράγματα για τη συνέχεια. Πραγματικά ήταν πιστό σε αυτά που υποσχέθηκε. Η επίγευση του βιβλίου είναι ένα ισχυρά ταλαντευόμενο ψυχολογικό σοκ -όπως αυτά που παθαίνει ο Νέβιλ- και αμφισβητώ ειλικρινά την ικανότητα του οποιουδήποτε ηθοποιού, σεναριογράφου ή σκηνοθέτη να μπορέσει να την αποδώσει πιστά. Οι εναλλαγές ανάμεσα στην αισιοδοξία, την απαισιοδοξία και το κενό συναισθημάτων μυαλό μπορεί να μην είναι για Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά είναι γραμμένες με τρόπο πραγματικά σπάνια διεισδυτικό. Χαίρομαι που βρέθηκε λόγος να το διαβάσω και χαίρομαι που ανακάλυψα τον Μάθεσον σαν πηγή παροχής καλής λογοτεχνίας.

Ιστορίες με Λυκάνθρωπους, Ωρόρα/34: Μετριότατο και κακοεπιμελημένο. Στάθηκα μόνο στο «Τι ωφελεί ένα γυάλινο μαχαίρι;» του Λάρι Νίβεν (ναι, ο Νίβεν είχε γράψει και κάποια φάνταζι κομμάτια στα νιάτα του) κι αυτό γιατί ήταν σοκαριστικό το πώς ένας καλός συγγραφέας εφ μπορεί να χάσει τα νερά του γράφοντας φάνταζι. Πολλές συμπυκνωμένες ιδέες, γεμάτες φάντα-μπαμπλ και υποτυπώδης ανάπτυξη χαρακτήρων.

Ιστορίες με άλογα, Ωρόρα/52: Επίσης μετριότατο και κακοεπιμελημένο. Ούτε ο «Μεταξένιος» του Θήοντορ Στάρτζεον ούτε το «Πάνω στον Πλανήτη των Πετραδιών» με ικανοποίησαν. Το μόνο ενδιαφέρον ήταν «Η Θεία Μίλισεντ» στον Ιππόδρομο, της Λεν Γκάτριτζ, το οποίο έπαιζε και με σουρεαλισμό.

Ιστορίες με Κοσμικές Καταστροφές, Ωρόρα/63: Καλούτσικο μου φάνηκε αν και η λέξη κακοεπιμελημένο κυνηγάει αυτή την σειρά από ένα σημείο κι ύστερα. Αν ξεχωρίζει κάποια από τις ιστορίες... μμμ... Ο Μπράντμπερι με την «Τελευταία Νύχτα του Κόσμου» ήταν πολύ συγκινητικός, κι ο Χαλ Ντρέιπερ (ούτε και ξέρω ποιος είναι αυτός) με το «ΜΝΜ ΣΕ ΜΙΑ ΒΙΒΛΘΚ».

Ιστορίες με Άγγελους και Δαίμονες, Ωρόρα/64: Χαριτωμένο μου φάνηκε, οι ιστορίες του ήταν μικρές και περιεκτικές σα μπιζουδάκια. Κάποιες πολύ καλές, άλλες... απλά αδιάφορες.