Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Αναγνωστικό ημερολόγιο 2011 - Αύγουστος (13)

Πάντα ο Αύγουστος είναι μήνας ανάγνωσης. Κάτι οι διακοπές κάτι η βαρεμάρα, κάτι το κενό νοήματος ή γούστου περιεχόμενο της τηλεόρασης… Είναι το πιο εύκολο πράγμα, ν’ απλώσεις το χέρι στη βιβλιοθήκη και να χαλαρώσεις. Και να συναντήσεις πράγματα που θα σε ενθουσιάσουν. Ή και όχι, δεν έχει σημασία τελικά, σημασία έχει η ίδια η ανάγνωση.


Ακόμη και οι θεοί συγκινούνται, Χρήστος Λαμπρούδης: Μάλλον αλληγορία, παρά στα πλαίσια του φανταστικού, με πολύ αμφίβολα αποτελέσματα σχετικά με το τι καταφέρνει να περάσει. Αν μη τι άλλο, η αναφορά στο σπαθί που κερδίζει ο ήρωας (λέγεται Light Bringer και είναι το αντίθετο του Storm Bringer που το φέρει ένα Πολεμιστής του Χάους) είναι μάλλον ατυχής. Αναγνωρίζω μια καλή χρήση της γλώσσας, αλλά όχι και της στίξης, όπως επίσης και μια πολύ ενδιαφέρουσα τελική σκηνή. Τα ενδιάμεσα είναι μάλλον υλικό για να δουλέψει κανείς κι όχι για να το εκδώσει.


Οι Πόρτες, Καίτη Βασιλάκου: Μου το έκαναν δώρο, κι ήμουν μάλλον διστακτική απέναντί του. Κι αυτό γιατί μου άρεσε πολύ το τελευταίο βιβλίο της Βασιλάκου που είχα διαβάσει, τον Τέταρτο Κλώνο. Σκεφτόμουν ότι αν μου άρεσε το τελευταίο που έχει γράψει, άραγε στα προηγούμενά της θα είναι τόσο καλή; Ε, λοιπόν, ναι, είναι πολύ καλή. Οι ιστορίες της (είναι συλλογή διηγημάτων, 24 στον αριθμό) είναι γραμμένες απλά, σε τόνο ήρεμο και μπαίνει σχεδόν πάντα με τα μούτρα στην πλοκή (ή στη μη-πλοκή, δεν κολλάει σε νόρμες). Οι επιλογές των θεμάτων της είναι μάλλον σταθερές, η μοναξιά, αποξένωση, ο θάνατος, ο θεός, ο σκοπός της ζωής, αλλά καταφέρνει με τις ιδέες της να μη σε κάνει να το βαρεθείς στιγμή. Θα τη σύστηνα σε όλους.


Ο Κλεπτομνήμων, Νίκος Παπανδρέου: Ένα κείμενο που υπάγεται ξεκάθαρα στην επιστημονική φαντασία, με μια συσκευή που κλέβει μνήμες από τους ανθρώπους. Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, με στρωτή, ήρεμη γραφή, χωρίς τρομερές εξάρσεις και με αρκετά καλή ατμόσφαιρα, με στέρεους χαρακτήρες στ’ αλήθεια πραγματικούς και "αληθινό" τέλος. Δε χαϊδεύει κανέναν, δεν χαρίζεται, αλλά και δεν τραυματίζει κανέναν χωρίς να υπάρχει λόγος. Η γραφή μου θύμισε λίγο Κώστα Χαρίτο. Γενικά μια ευχάριστη έκπληξη.


Το Πέρασμα του Ιγνάτιου, Παναγιώτης Παναγόπουλος: Λίγο ορειβασία, λίγο μυστικές υπηρεσίες, λίγο ΕΛ και Δρακονιανοί, λίγος Όλυμπος, ένας υπαινιγμός στην υπόθεση Λιαντίνη, ανακατεμένα με μέτρια πρόζα, κακή (βλ. αναίτια υπερβολική) χρήση του Caps Lock και του θαυμαστικού και μια-δυο φράσεις πραγματικά αστείες. Χαρακτήρες μάλλον επιφανειακοί, αρκετά κλισέ. Με άριστα το δέκα, θα πιάσει βάση όταν είμαι στις καλές μου. Στις κακές μου τη χάνει. Α, και κάτι που μάλλον δεν το περίμενα, πάρα πολλά τυπογραφικά λάθη. Πάρα πολλά όπως επίσης και θέματα επιμέλειας (ένας Δημήτρης που γίνεται Κώστας, ένας Μπάκας που γίνεται Μπάστας και τέτοια).


The Steel Remains, A Land Fit For Heroes Trilogy, Book 1, Richard Morgan: Και σε αυτό θέλω να αφιερώσω μια ξεχωριστή ανάρτηση.


Ψυχή στην Κούλουρη, Γιούλη Αναστασοπούλου: Ετούτο το τριανταφυλλάκι (ή μάλλον το ανθισμένο γεράνι) το είχα διαβάσει όταν το έγραφε η Γιούλη, από σπόντα. Είναι όπως το θυμάμαι (εντάξει, ίσως πιο καλογραμμένο) με τον ίδιο ρυθμό και την ίδια τρυφερή στάση απέναντι σε ό,τι θέλει να πει. Το μόνο του μειονέκτημα θεωρώ ότι είναι μια μικρή κοιλιά στο τρίτο μέρος, σαν να αποδυναμώνει την πίκρα και τη θλίψη. Αλλά τελικά η γεύση που αφήνει είναι γεμάτη μυρωδιές, χωρίς να σε έχει μπουκώσει.


Τα Ουγγρικά Ψάρια, Γιάννης Πλιώτας: Δηλώνω ερωτευμένη με τον Αντώνη τον Αλεξίσφαιρο και του τάζω δώδεκα κιβώτια με δίσκους της Μικρής για να σφυρίξει μπέναλντυ στην προθέρμανση. Οι αναφορές στο Λένο Χρηστίδη ήταν ένα κλείσιμο του ματιού για όσους ξέρουν. Περιποιημένο.


Η σιωπή της πόλης, Νίκος Καρακάσης: e-book των Βορειοδυτικών Εκδόσεων. Δεν ξέρω να πω αν ήθελε μεγαλύτερη έκταση ή λιγότερους χαρακτήρες, πάντως βλέπω έναν συγγραφέα που ξέρει να γράφει, αλλά δεν έχει ούτε την όρεξη ούτε και την ιδέα. Επίσης θεωρώ βαθιά ανήθικο για έναν συγγραφέα να γράφει ορμώμενος από τη δυστυχία και το θάνατο του άλλου, όπως κάνει ο ήρωας του βιβλίου. Ένα κείμενο που με άφησε αδιάφορη και κάποιες φορές και θυμωμένη.


Όμηροι των σκιών, Γιώργος Βασιλάκος: Ένα πολύ παράξενο βιβλίο, που διαθέτει μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα χρήση της γλώσσας (παπαδιαμαντικού ή σκαριμπικού ενδιαφέροντος, αν μου επιτρέπεται η έκφραση), ένα διήγημα με βρυκόλακες και τα υπόλοιπα είναι κάτι μεταξύ ψυχολογικού φολκλόρ και μαγικού ρεαλισμού. Δε μπορώ να πω ότι κατάλαβα το θέμα, τον τίτλο ή καμιά φορά και ολόκληρες προτάσεις μέσα στο κείμενο. Από τις πιο δύσκολες 137 σελίδες που έχω διαβάσει ποτέ και μάλιστα χωρίς να το ευχαριστηθώ ιδιαιτέρως.


Ορλάντο, Βιρτζίνια Γούλφ: Είμαι πολύ χαρούμενη που το πήρα απόφαση να το διαβάσω. Ένα πολύ παράξενο βιβλίο, σε σημεία φαφλατάδικο, αλλά ικανό να σε παρασύρει. Το παιχνίδι μεταξύ της ψυχολογίας του αρσενικού και θηλυκού είναι πραγματικά ενδιαφέρον, χωρίς να κουράζει, μοιάζει να ψειρίζει το θέμα: δε μας ενδιαφέρει και τόσο το πώς νιώθει η Ορλάντο όταν νιώθει να έλκεται πλέον από άντρες, όσο η συνειδητοποίηση ότι η θεά του αστραγάλου της μπορεί να κάνει έναν ναύτη να χαζέψει και να πέσει στη θάλασσα. Νομίζω ότι υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να το ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή.


Αυτή είναι η ιππασία, Selma Brandl: Εγχειρίδιο πάνω στην ιππασία και γενικά την περιποίηση ενός αλόγου. Πολύ ενδιαφέρον αλλά μάλλον κακογραμμένο.


Άγνωστη Πελοπόννησος, σειρά Παράξενος Ταξιδιώτης: Παρά τα όσα περιμένει κανείς από έναν τέτοιο τίτλο, στην πραγματικότητα πρόκειται για πραγματικό ταξιδιωτικό οδηγό, με πολύ ενδιαφέροντα πράγματα μέσα. Ήταν δανεικό, αλλά μάλλον θα το αγοράσω κι εγώ. Περιμένω να δω και τα άλλα δύο βιβλία που διαφημίζει, Άγνωστη Αθήνα και Άγνωστη Μακεδονία.


Τα Καβείρια Μυστήρια, Περικλής Ροδάκης: Πού και πού (μάλλον πιο τακτικά απ' ότι υπολογίζω) διαβάζω τέτοια βιβλία, που αναφέρονται με οιονδήποτε τρόπο στην αρχαία πραγματικότητα, κυρίως για να παίρνω ιδέες. Από αυτό το βιβλίο πήρα μερικές, αν και ο συγγραφέας έλεγε δέκα φορές τα ίδια πράγματα με άλλη σειρά γραμμένα. Δεν παραπονιέμαι όμως. Δανεικό ήτανε.