Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Αναγνωστικό ημερολόγιο 2014 - Ιανουάριος (8)

Επιστροφή στις παλιές συνήθειες, με μηνιαία αναγνωστικά ημερολόγια. Λέω πώς θα τα καταφέρω φέτος, και περισσότερο να διαβάσω και περισσότερο να ιστολογήσω. Ο Βιβλιοθηκάριος* ας βάλει το χέρι του.


Η Θραύση των Οστών, Ο Αφανισμός των Μάγων Βιβλίο Πρώτο, Στέφανος Κόκκινος. Σαφώς ένα βιβλίο που πρέπει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη σας. Οπωσδήποτε. Κι όμως, κάποιες φορές η λεπτομέρεια που βάζει στο σύστημα μαγείας είναι κουραστική. Θυμίζει παλιό παλπ, που δεν είναι φυσικά, σε καμία περίπτωση, απλά σου αφήνει μια τέτοια αίσθηση. Θυμίζει λίγο Michael Shea και Nifft the Lean, στο μέγεθος που έχει η μαγεία στον κόσμο. Και φυσικά αν το θέμα της αυτοπραγμάτωσης δε σας ενδιαφέρει προσωπικά, με την έννοια ότι δε θέλετε να το κουβεντιάζετε και να το φιλοσοφείτε, μπορεί κάποια στιγμή να γίνει και κάπως βαρετό. Αναλυτικά, περιέχει μια πολύ καλή ιδέα, πιθανόν αρχετυπική ίσως και σκέτα τυπική για επικό φανταστικό (αν και πιο πολύ του ταιριάζει ο high fantasy τίτλος). Η πλοκή είναι επίσης καλή, αλλά πιο βιαστική απ' ότι θα ήθελα. Κάποιες φορές απλά πηδάει εδώ κι εκεί, λέγοντας σαφώς πράγματα που επιβάλλεται να πει, αλλά με την ταχύτητα εναλλαγής των σκηνών μπορεί εύκολα να μπερδευτούν τα πράγματα. Η γλώσσα είναι σαφής, ρέουσα, πολύ καλά δουλεμένη. Το παράπονό μου έχει κυρίως να κάνει με τον τρόπο που μιλάνε οι χαρακτήρες, οι οποίοι σε γενικές γραμμές ξέρεις ότι βλέπεις ένα σωρό χαρακτήρες με υπόβαθρο, όμως λείπει εκείνος που θα κάνει το μεγάλο μπαμ, που θα γίνει ο αγαπημένος του κοινού. Αυτό με στεναχώρησε ίσως περισσότερο από κάθε άλλο μικροελάττωμα του βιβλίου (γενικά μεγάλα ελαττώματα μάλλον δε θα βρει κανείς) είναι ότι όλοι οι χαρακτήρες μιλάνε με τον ίδιο τρόπο. Με τον ίδιο ακριβώς. Σε σημείο που κάποια στιγμή ο ίδιος συγγραφέας φαίνεται να το αντιλαμβάνεται και να προσπαθεί να τους διαχωρίσει δίνοντάς τους από ένα μικρό προφορικό "χούι", αν μου επιτρέπετε την έκφραση. Πράγμα που δεν του βγαίνει τελικά κι απλά κάνει κουραστική την ανάγνωση του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Παράδειγμα, ο παγανιστής Ντίον μιλάει με "χμ" να παρεμβάλλονται σε μεγάλο μέρος των λόγων του ή το πνεύμα (δε θα γίνω πιο ακριβής εδώ είναι μεγάλο το θέμα) Ταρούριν, που μιλάει με "αααα" να παρεμβάλλονται στο λόγο του. Τέλος, από πλευράς τεχνικής, όπως είπα και στις πλοκές, το να πηδάει με ταχύτητα από τη μία σκηνή στην άλλη δείχνει ότι κάπου εκεί ανάμεσα υπήρχαν κι άλλα πράγματα που πιθανόν να κόπηκαν. Αυτό δεν κάνει το κείμενο ακατανόητο, αλλά σίγουρα το κάνει ένα mental challenge. Προσωπικά λάτρεψα την απουσία εισαγωγών και επεξηγήσεων, όπως ακριβώς είχα λατρέψει και το χάος της Black Company.


Συναίσθημα, Το Δέντρο του Άραϋ Βιβλίο Πρώτο, Μανώλης Σιμιτσάκης. Έμαθα για το βιβλίο αρκετά νωρίς και το απέκτησα κι αρκετά νωρίς τολμώ να πω -τουλάχιστον πριν την παρουσίασή του. Γενικά είναι ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, με την έννοια ότι ακόμη και σημασίες όπως ο Θάνατος ή το Κακό παρουσιάζονται με την πατίνα του φυσικού, αυτού που ούτως ή άλλως πρέπει κάποια στιγμή αν το αντιμετωπίσεις γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν είναι θανατολάγνο βιβλίο όπως είχα φοβηθεί, απλά... φανταστικό. Πέρασα καλά διαβάζοντας και θέλω να πιστεύω ότι με την εμπειρία που έχει πλέον αποκτήσει ο Μανώλης, τα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας, η Πίστη και η Φαντασία θα είναι ακόμα καλύτερα. Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα. Πολλές φορές έχουμε δει ανθρώπους που γυρίζουν από το θάνατο, αλλά σπάνια βλέπουμε ουσιαστική περιγραφή του "χώρου" και της "ζωής" μετά θάνατον. Η πλοκή ξεκινάει με φόρα αλλά στο δεύτερο μέρος έχει σκαμπανεβάσματα. Οι χαρακτήρες είναι καλά σκιαγραφημένοι, ωστόσο λείπει το κατιτί που θα μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί τους. Η εσωτερική τους φωνή είναι αρκετά διακριτή, σε σημείο που μπορείς να τους αναγνωρίσεις. Το κακό είναι ότι κάποιες -ελάχιστες- φορές ο προφορικός λόγος δε γίνεται να μεταφερθεί πειστικά. Όπως π.χ. στο σημείο που ο ένας από τους ήρωες μιλάει "βλάχικα" ε, δεν καταφέρνει να με πείσει για την ανάγκη να ειπωθεί, να γραφτεί κάτι τέτοιο. Γενικά η γλώσσα είναι απλή, στο όριο της απλοϊκής. Εύκολα θα τη σύγκρινα με τη γλώσσα του Γιώργου Χατζηκυριάκου στο Τραγούδι του Χρόνου. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι αυτό δίνει την κατάλληλη βαρύτητα στην ενήλικη πλευρά του βιβλίου, αλλά κάνει τη δουλειά της. Τώρα για την τεχνική… Χμ. Τα δύο μέρη μού φαίνονται εντελώς ξένα μεταξύ τους. Σα να άλλαξε ο συγγραφέας! Αν μου έλεγε ότι το δεύτερο μέρος το έγραψε σε νεαρότερη ηλικία, άνετα θα το πίστευα. Δεν είναι άσχετα, αλλά το πρώτο μέρος δείχνει μεγαλύτερη ωριμότητα. Επίσης δε με ικανοποίησε η κορύφωση. Ενώ περνάμε σελίδες επί σελίδων προετοιμαζόμενοι για το γουάου γεγονός, όταν έρθει εκείνη η ώρα, το καθεαυτό γεγονός δεν περιγράφεται καν. Καταλαβαίνω ότι η αλλαγή της οπτικής γωνίας είναι επιβεβλημένη και μου αρέσει, αλλά ήθελα και κάτι έντονο, κάτι κλιμακτικό. Κάτι που να δικαιολογεί τη αναμονή και τις ετοιμασίες.


Το Έπος των G.PELEαίων - η πραγματική ιστορία του κόσμου, Άννα Παχή. Γενικά είναι ένα διασκεδαστικό ανάγνωσμα. Ωστόσο δεν είμαι σίγουρη αν είναι και κάτι το τρομερό. Μέσες άκρες πρόκειται για ένα σατυρικό (?) βιβλίο που αφηγείται την διαχρονική πορεία της οικογένειας των G.PELEαίων, από την αυλή του Χαμουραμπί έως την καταστροφή της Γης. Η ιδέα είναι χαριτωμένη, αλλά ελλιπής. Αυτό συμβαίνει γιατί η συγγραφέας θέλει να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στο κεντρικό νόημα της ιστορίας της, παρά να φτιάξει στερεή και πειστική κοσμοπλασία. Ομοίως χαριτωμένη είναι και η πλοκή. Κάποιες φορές χάνεις τη μπάλα, αλλά αν ξέρεις κάποια πράγματα για την ανθρώπινη ιστορία είσαι μέσα. Οι χαρακτήρες πλησιάζουν επικίνδυνα στις καρικατούρες, αλλά και πάλι δεν είναι αυτό που έχει νόημα στο βιβλίο, δεν είναι αυτό που προσέχεις.Το κλασσικό μοντέρνο φιούζιον μεταξύ της καθομιλουμένης και της λόγιας γλώσσας κάνει το κείμενο σκαμπρόζικο και διασκεδαστικό.


Μαγίλιο και Λίθοι, Η Αναζήτηση της Γνώσης Βιβλίο Πρώτο, Γιώργος Παπαγιαννόπουλος. Γενικά, δεν είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο. Επίσης δεν είναι ένα βιβλίο για πέταμα. Τα προβλήματά του είναι φανερά, όπως επίσης και οι αρετές του. Κι επίσης πολύ φανερή είναι η λαχτάρα του συγγραφέα να δημιουργήσει, να πει κάτι μέσω του κειμένου του. Γι’ αυτό και θα πω αυτά που έχω να πω με πιο βαριά καρδιά απ’ ότι συνήθως. Καλή θα έλεγα την ιδέα του. Όχι πολύ πρωτότυπη, αλλά στέρεη. Ξεκινάει και ξέρεις εξαρχής τι μπορείς να περιμένεις από αυτήν. Όπως επίσης καλή είναι κι η πλοκή. Στην αρχή σκοντάφτει και θυμίζει άλλα κείμενα, όπως ο Χάρρυ Πότερ ή το RiftWar Saga του Φάιστ, αλλά μετά από τα τυπικά θεωρώ ότι πατάει σε δικά του πόδια για το πώς θα γίνει το παρακάτω. Οι χαρακτήρες δεν είναι ακριβώς αρχετυπικοί, μάλλον τυπικούς θα τους έλεγα. Η γραφή δεν υποστηρίζει καλά τη μοναδικότητά τους, και πολλές φορές μαθαίνουμε εμβόλιμα πράγματα γι’ αυτούς που μας κόβουν την αγωνία της στιγμής. Σαφώς ξέρεις με τι έχεις να κάνεις, αλλά καλά θα ήταν να ήταν γραμμένο και με πιο ενδιαφέροντα τρόπο. Το λεξιλόγιο δεν είναι κακό, αλλά κάποιες φορές ειδικά στις παρομοιώσεις ξεφεύγει προς το υπερβολικό. Επίσης, ενώ το κείμενο δεν το υποστηρίζει, πολλές φορές η γλώσσα της ίδιας της αφήγησης -όχι δηλαδή στους διαλόγους- γυρνάει στο προφορικό. Υπάρχουν και αρκετοί αναχρονισμοί, σύγχρονες εκφράσεις που δε θα χωρούσαν στον κόσμο που περιγράφεται ή που θα είχαν άλλη βαρύτητα λόγω του υποβάθρου.

Δυστυχώς το μεγάλο θέμα του κειμένου είναι η τεχνική. Ευθύς εξαρχής, και ο ίδιος ο συγγραφέας ακόμη, μάς λέει πώς είναι άπειρος. Κι η τεχνική του, από το πώς παρουσιάζει τον κόσμο που έχει πλάσει έως το πώς περιγράφει σκηνές μάχης, αποδεικνύει την απειρία του. Θα αναφερθώ στα προβλήματα τεχνικής επιγραμματικά, μιας και τα αναλυτικά σχόλια θα ήταν πολύ πιο χρήσιμα στον ίδιο το συγγραφέα παρά στους αναγνώστες του.

~Έλλειψη περιγραφών του σκηνικού.
~Αφήγηση της ψυχολογίας του κάθε χαρακτήρα, αντί για περιγραφές των πράξεών του.
~Ομοιότητα στον τρόπο που μιλάνε όλοι οι χαρακτήρες ανεξαιρέτως.
~Μεγάλες ακρίβειες σε χρόνους (περίπου δέκα λεπτά) χωρίς να υπάρχει ένδειξη του πώς μετράνε αυτόν τον χρόνο.
~Μεγάλοι διάλογοι-λογύδρια, που πολλές φορές περιέχουν άχρηστη πληροφορία, είτε για τον αναγνώστη, είτε για τον συνομιλητή κι άλλες φορές τοποθετούνται σε σημεία όπου συνήθως δεν υπάρχει χρόνος για τόσες κουβέντες.
~Διακοπή σκηνών δράσης για να αναφέρει αδιάφορη πληροφορία δύο σελίδων σχετικά με το παρελθόν.
~Ασαφείς κι αναίτιες αλλαγές οπτικής γωνίας (όχι πολλές, ωστόσο υπάρχουν)

Το ένα πράγμα που είναι στ’ αλήθεια εκπληκτικά γραμμένο είναι οι σκηνές στις οποίες ο πρωταγωνιστής πέφτει σε ένα είδος τρανς, που του επιτρέπει να κάνει ξόρκια χωρίς να κρατάει λίθο στο χέρι του. Αυτές και μόνο οι σκηνές, τρεις σε ολόκληρο το κείμενο, που δείχνουν ότι ο συγγραφέας έχει μεγάλο δυναμικό. Αν τα κατάφερε με αυτό, σημαίνει ότι έχει τα προσόντα να τα καταφέρει και με πιο απλοϊκά θέματα, αν καθήσει κάποιος και του δείξει πώς δουλεύουν αυτά τα πράγματα.

Εν κατακλείδει, βλέπω το πρώτο-πρώτο κείμενο ενός ανθρώπου που έχει όλα τα προσόντα να μας εκπλήξει με τις ιδέες και την αντίληψή του, αλλά που θέλει πάρα πολύ εξάσκηση για να μπορεί να σταθεί ως αξιοπρεπές λογοτέχνημα. Περιμένω να δω πόσο έχει βελτιωθεί στο δεύτερο βιβλίο για να αποφασίσω αν έχει και τη διάθεση να βελτιωθεί.


Αδημοσίευτο ελληνικό φανταστικό, που ελπίζουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας να το δούμε δημοσιευμένο εντός αυτού ή του επόμενου έτους.


Το αγόρι που κλώτσαγε γουρούνια, Tom Baker. Τελείωσα ένα γεναριάτικο βράδυ, εν μέσω σφοδρής και τρομακτικής καταιγίδας. Γενικά ξεκίνησε πολύ διαφορετικά σε σχέση με αυτό που περίμενα, αλλά είναι ένα καλό δείγμα μαύρου χιούμορ και φρικαλεότητας. Το ότι το έχει γράψει ο πιο αναγνωρίσιμος Dr Who έβερ είναι μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του.


Τραύμα, Graham Masterton. Οκέι. Διάβασα το Τραύμα. Πολλή μαυρίλα, βρε παιδί μου. Μαυρίλα. Δε λέω, καλογραμμένο, αλλά μαυρίλα.


Γυναίκα και Γη της Μικράς Ασίας και του Πόντου, Γιάννης και Νάντια Σαραντοπούλου. Λεύκωμα στην ουσία, κάπως γενικόλογο, πολύ ωραίο ως εμφάνιση. Θα ήθελα πάρα πολύ να υπήρχαν πηγές για τις άπειρες φωτογραφίες του. Αναγνώρισα πρόσωπα σε μερικές από αυτές (όχι τα πραγματικά ονόματα των γυναικών αυτών, αλλά βρήκα μια Μελιτινή και μια Μάνα-Λαλέντζα, που είναι δευτεραγωνίστριες στα Παρχάρια μου).











*Ούουκ, όπως θα έλεγε κι ο ίδιος.

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

2014

Ήταν στ' αλήθεια μια σιωπηλή χρονιά.

Αυτό δε σημαίνει ότι ήταν και μια στατική χρονιά. Για την ακρίβεια το 2013 ήταν σιωπηλό ακριβώς επειδή ήταν τόσο έντονα μεταβαλλόμενο: νέες συνήθειες, νέα ήθη, νέα προγράμματα, νέες υποχρεώσεις.

Και παλιές ευτυχίες. Γιατί η ευτυχία είναι κάτι αρχαίο, κάτι που δεν πεθαίνει ποτέ, μόνο κάποιες στιγμές επανέρχεται και σου θυμίζει ότι πρέπει να επιβιώσεις για να την ξανασυναντήσεις.

Αυτό το αρχαίο πράγμα μου κάνει παρέα εδώ και μισό χρόνο, από τα μέσα του καλοκαιριού. Κι η παρέα του είναι τόσο καλή που καμιά φορά ξεχνάω τις παλιές μου αγάπες. Το γράψιμο, το διάβασμα. Τη χειροτεχνία. Φυσικά, ακριβώς επειδή αυτές οι παλιές μου αγάπες ήταν που καλούσαν την ευτυχία κοντά μου, ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ξανακαθήσουν μαζί μας και τότε τα πράγματα θα έχουν άλλη δυναμική. Ως τότε, απλά δεν ανησυχώ, δεν αναρωτιέμαι γιατί δε γράφω, γιατί δε διαβάζω -τουλάχιστον όχι τόσο όσο συνήθιζα.

Λία πράγματα έμειναν γι' αυτό το ιστολόγιο από το 2013. Η λίστα με τα διαβασμένα μου*, η λίστα με τα γραμμένα μου**. Κι η ευχή να πάνε όλα καλύτερα, αν είναι αυτό δυνατόν.

Καλή χρονιά.


1. Cahokia, Ancient America's Great City on the Misssissippi, Timothy R. Pauketat, σελ. 194 (δεύτερη ανάγνωση)
2. Teatro Grotesco, Thomas Logotti, σελ. 280
3. Η εκπαίδευση του Μικρού Δέντρου, Forest Carter, σελ. 269
4. Απόκρημνος χρόνος, Περικλής Μποζινάκης, σελ. 198
5. Never Knew Another, J. M. McDermott, σελ. 232
6. Ριάλτο ο Θαυμαστός, Jack Vance, σελ. 255
7. Age of Aztec, James Lovegrove, σελ. 405
8. Το Τραγούδι του Χιαγουάθα, H.W. Longfellow, σελ. 254
9. Λουάνες, Κιάρα Καλουντζή, σελ.126
10. Παράξενο, Συλλογικό, Terra Nova 20, σελ. 374
11. Το ημιυπόγειο της οδού Μιχαήλ Περδικάρη 5, Πάνος Τσιανάκας, σελ. 63
12. She Nailed A Stake Through His Head, συλλογικό, σελ. 143
13. Forge of Stones, Vasileios Kalampakas, σελ. 396
14. Γράψε σβήσε "Μου π*δ"ξες την ιδέα", Συλλογικό, σελ. 123
15. Ανταρκτική, Άντζελα Δημητρακάκη, σελ. 156
16. Τραμ 1852, Edward Lee, σελ. 157
17. Στοιχειωμένη πόλη, Συλλογικό, σελ. 64
18. Η Γκρίζα Χώρα και άλλες ιστορίες από τον μακρινό Βορρά, Θωμάς Μαστακούρης, σελ. 184
19. Σύγκρουση Βασιλέων, Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, Βιβλίο Δεύτερο, τόμος Α ', G. R. R. Martin, σελ. 482
20. Σύγκρουση Βασιλέων, Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, Βιβλίο Δεύτερο, τόμος Β ', G. R. R. Martin, σελ. 466
21. Η "ημέρα" που ο ήλιος δεν ανέτειλε, Γιάννης Ζαννής, σελ. 51
22. On Stranger Tides, Tim Powers, σελ. 405
23. Τα Έπη των Αθανάτων, Terra Nova (νούμερο 10 ή 9, δεν είναι ξεκάθαρο), Συλλογικό, σελ. 317
24. Το Δαιμόνιο της Γραφής - Genius Scribendi, Ειρήνη Μαντά, σελ. 291
25. Το Χαμόγελο της Ρωτώντας, Διογένης Δασκάλου, σελ. 244
26. Η ανακάλυψη της Ατλαντίδας, Ρόμπερτ Σάρμαστ, σελ. 256
27. Το Κάλεσμα του Ξίφους, Βιβλίο πρώτου του Πρώτου Νόμου, Joe Abercrombie, σελ. 670
28. Ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης #1, Τζακ Βανς, σελ. 214
29. Οι ξακουστοί πραματευτάδες, Κούλα Ξηραδάκη, σελ. 198
30. Η τελευταία εβδομάδα, Στέφανος Ξένος, σελ. 98
31. Γένεσις 1:26, Lucas Marmaduke, 124
32. Σκιες και Σκόνη, Απόηχοι της Αιωνιότητας Βιβλίο Δεύτερο, Ανθίππη Φιαμού, σελ. 370
33. Ματαίως Ζουν οι Σαρωτές, Κορντγουέινερ Σμιθ, σελ. 123
34. Χιούστον! Χιούστον! Με λαμβάνεις; Τζέημς Τιπτρι Τζούνιορ, σελ. 98
35. Αρμενίζοντας για το Βυζάντιο, Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ, σελ. 103
36. Το Κρυστάλλινο Σκήπτρο, Icewind Dale Trilogy Book 1, Ρόμπερτ Σαλβατόρε, σελ. 423
37. Η Παγίδα των Τριών, Κωνσταντίνος Παπαχρήστου, Γιάννης Πλιώτας, Σάββας Γρηγοριάδης, σελ. 221
38. Παράδοξη περιπέτεια, Γιάννης Μαργέτης, σελ. 93
39. Ποτάμια από Ασήμι, Icewind Dale Trilogy Βιβλίο 2, Ρόμπερτ Σαλβατόρε, σελ. 423
40. Το Κουρδιστό Κορίτσι, Πάολο Μπατζιγκαλούπι, σελ. 478
41. Μπενίτο Σερένο, Χέρμαν Μέλβιλλ, σελ. 138
42. Το Πετράδι του Χάλφλινγκ, Icewind Dale Trilogy Βιβλίο 3, Ρόμπερτ Σαλβατόρε, σελ. 394
43. Κρυμμένες Ιστορίες, Σωτήρης Στεφανόπουλος, σελ. 112
44. Gray Scale ή Περί της αλλαγής "παραδείγματος", Γιώργος Κοροπούλης , σελ. 80
45. Απρόσκλητοι επισκέπτες από την άβυσσο, Δημήτρης Στατήρης, σελ.108
46. Ο γλυκασμός της ψυχής, Στέλιος Κεσίσογλου, σελ. 120
47. Η εποχή της αρρώστιας, Γιώργος Κοσκινάς, σελ. 214
48. Φιλισταίοι και Ετρούσκοι, Κωνσταντίνος Φρ. Μαντινάος, σελ. 92
49. Εκείνος που Ψιθυρίζει Πάνω Από Τα Βουνά και άλλες ιστορίες, Γιώργος Γιώτσας, σελ. 329
50. Σκιές σε Σκοτεινά Όνειρα Πάθους, Ευδοξία Γραμμένου, σελ. 129
51. Έλος, Πέτρος Τσαλπατούρος, σελ. 94 (δεύτερη ανάνγωση)
52. ΟΙ Ετρούσκοι,Friedhelm Prayon, σελ. 205
53. Ψυχρό Δέρμα, Albert Sanchez Pinol, σελ. 235
54. Σκοτεινοί Άγγελοι, S. P. Somtow, σελ. 348
55. Το Μοτέλ των Μυστηρίων, David Macaulay, σελ. 96
56. Το Ρολόι του Κόσμου, Το τραγούδι του Χρόνου Βιβλίο 2, Γιώργος Χατζηκυριάκος, σελ. 327
57. Φαντάσματα του του 20ου αιώνα, Τζο Χιλλ, σελ. 381
58. Η Πρωτεύουσα του Νέστορος και η γύρω περιοχή - Πύλος Ημαθόεις, Γιάννης Γ. Λωλός, σελ. 63
59. Trinity, Γιώργος Βορέας Μελάς, σελ. 96
60. Σιωπηλός, αντάξιος θάνατος, Στέλιος Κεσίσογλου, σελ. 109
61. Αλιβάνιστος - Άψαλτος - Στρίγγλα Μάνα, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, σελ. 55
62. Ιστορίες Επιστημονικής Φαντασίωσης, Δημήτρης Σπυρίδωνος, σελ. 156
63. Babushka Universalis, Νίκος Παπαδόπουλος, σελ. 135


**
-Δυο Ψυχές, μυθιστόρημα (ημιτελές), με ψευδοαραβικό υπόβαθρο
-Η άκρη της ουράς, διήγημα τρόμου
-Όταν οι Κρόνιες Καμπάνες, διήγημα φάνταζι