Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Διάφορα από το αναγνωστικό ράφι του έτους

Γι' άλλη μια φορά, κατάφερα να μείνω παραπίσω στην ανανέωση αυτού του ιστολόγιου. Δε θέλω και να το αφήσω εντελώς όμως, είναι ένα βήμα λόγου που αφορά εμένα κι όχι τον κοινωνικό μου περίγυρο. Λίγο εγωπαθές, θα το έλεγα. Αλλά κάπου πρέπει να ξεδίνει κι αυτή η όποια εγωπάθεια, ώστε να μπορώ να συμπεριφέρομαι σαν άνθρωπος στην υπόλοιπη ζωή μου.

Λίγα λόγια για τα βιβλία που διάβασα από το Μάρτη ως τώρα, με την ελπίδα να μη χρειαστεί να ξαναγράψω μια ανάρτηση-ποταμό.


Αγέννητοι ΑδελφοίΑγέννητοι Αδελφοί by Μιχάλης Μανωλιός
My rating: 5 of 5 stars

Εκείνη η ριμάδα η φράση "λιτός κι απέριττος". Όποτε την ακούσω, μου ανάβουν τα λαμπάκια. Το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που δεν έχουν την φαντασία ή την ευφράδεια ή τον στοιχειώδη αισθησιασμό αν θέλετε, να γράψουν κάτι παραπάνω, να πούν τι πραγματικά βλέπουν.

Ε, εκεί με καταντάει ο Μανωλιός. Να μη μπορώ να πω τίποτε περισσότερο από τη φράση αυτή. Ο λόγος του είναι λιτός κι απέριττος, οι χαρακτήρες του είναι λιτοί κι απέριττοι, οι περιγραφές του είναι λιτές κι απέριττες, η δράση του είναι λιτή κι απέριττη. Η ιδέα του είναι λιτή κι απέριττη.

Κι από όλο αυτό το στεγνό τίποτα, αγωνία και συναίσθημα ξεχειλίζει.

Αυτά. Διαβάστε το. Παλέψτε το. Μην το αφήσετε να σας κουράσει, να σας καταβάλει. Διαβάστε το. Απλά διαβάστε το.

View all my reviews
Τα χρονικά της ΑντάκρηςΤα χρονικά της Αντάκρης by Κώστας Ζαφειρίου
My rating: 4 of 5 stars

Σπάνια διαβάζω νεανική λογοτεχνία. Σπανιότερα διαβάζω νεανική λογοτεχνία που να απευθύνεται σε νέους ή παιδιά κι όχι σε άτομα μειωμένη αντιλήψεως. Ματώνω να βρω κάποιον τέτοιον συγγραφέα που να γράφει κατανοώντας τι θα πει παιδικός εγκέφαλος: άμαθος κι όχι ηλίθιος.

Ο Μενεστρέλος είναι ένας τέτοιος συγγραφέας, δόξα στο Κρομ. Είναι σοβαρός, δε ζαχαρώνει τίποτε κι αν κάτι μοιάζει υπερβολικό, ε, εντάξει, μπορούμε να του το δικαιολογήσουμε.

Υπάρχουν κάποιες μικρές ασάφειες, όπως το πώς τελικά πηγαίνει η Ευγενία από τον έναν κόσμο στον άλλο, και μικρές τρύπες στην πλοκή εδώ κι εκεί, αλλά γενικά είναι ένα στέρεο κι εποικοδομητικό ανάγνωσμα.

Ακόμα και για σαραντάρηδες, όπως εγώ.

View all my reviews
7 καρδιές7 καρδιές by Λέττα Βασιλείου
My rating: 4 of 5 stars

Πρόκειται για ένα μακρύ, αλλά εξαιρετικά καλογραμμένο παραμύθι, που μέσα από το κλασσικό, λαϊκό παραμυθιακό μοτίβο, καταφέρνει να περιγράψει πράγματα και προβλήματα τόσο σύγχρονα που καταντούν διαχρονικά. Πολύ καλή γραφή, το ξαναλέω, συνέπεια στην ιστορία της και την αφήγησή της, καλά σκιαγραφημένοι χαρακτήρες και ευχάριστο στην ανάγνωση από όλες τις ηλικίες. Δεν πρόλαβα να το χορτάσω, τόσο εύκολα και γρήγορα το διάβασα.

View all my reviews
Τι θέλει η κυρία ΦρίμανΤι θέλει η κυρία Φρίμαν by Petros Abatzoglou
My rating: 3 of 5 stars

Ένα υπέροχα γλυκό ερωτικό αφήγημα, πασπαλισμένο με ούζο, φύκια και με λανθάνουσα αγάπη για το φαγητό. Η ίδια η αφήγηση είναι ισχυρότερη της ιδεάς ή της ιστορίας.

View all my reviews
Άπαντα τα ποιήματαΆπαντα τα ποιήματα by Λορέντζος Μαβίλης
My rating: 4 of 5 stars

Είμαι σκράπας από ποίηση. Αλλά δε μπορεί αυτό να μην είναι καλή ποίηση. Απλά δε μπορεί.

View all my reviews
Αντίθετο ημισφαίριο 3: Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίαςΑντίθετο ημισφαίριο 3: Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας by Αλέξανδρος Μυροφορίδης
My rating: 4 of 5 stars

Σίγουρα δε θα του έβαζα τρία άστρα, και τα τέσσερα ίσως να είναι υπερβολή, αλλά το μισό είναι πάντα υπέρ του μαθητή :P. Σαφής βελτίωση του περιεχομένου, πιο συγκροτημένο, λείπουν οι μεγάλες αδέξιες πολεμικές ιαχές.

Παράπονο: λείπει ο συλλαβισμός, το σπάσιμο των λέξεων στο τέλος της γραμμής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποιες γραμμές να είναι τόσο πυκνές που να διαβάζονται σαν μια λέξη (!) κι άλλες να έχουν πέντε-έξι κενά ανάμεσα σε κάθε λέξη.

Ναούμ Θεοδοσιάδης - Η βιβλιοθήκη και το παράθυρο: Έχω αρχίσει ν’ αναγνωρίζω πλέον το στυλ, τη θεματολογία, το παράδοξο στα χέρια του Θεοδοσιάδη. Μου αρέσει περισσότερο απ’ όσο θα περίμενα. Ίσως να είναι η ωριμότητα που αποπνέουν τα θέματά του; Ποιος το ξέρει. Σίγουρα όχι ο άνδρας της Μάρθας.

Κωσταντίνος Βαλαβάνης - Άγγελος θανάτου: Πιθανόν να το αδικώ, γιατί το θέμα δεν είναι του γούστου μου, αλλά μου φάνηκε να κάνει μια μεγάλη κοιλιά στην ποιότητά του στη μέση.

Δημήτρης Ψαλίδας – Συνάντηση: Πωπω. Ο τρόμος για έναν συγγραφέα. Να μην προλάβει. Πωπω.

Γιώργος Μαντζουρανίδης - Statues Quo: Ένα εκλεκτό μπιζουδάκι! Χωρίς πριν και μετά, χωρίς εξηγήσεις. Απλά τα γεγονότα κι οι αντιδράσεις. Μόνο Εύγε!

Άλκης Χατζόπουλος - Το πρόσωπο του θεού: χαριτωμένη παραλλαγή μιας πολυφορεμένης ιδέας. Ίσως μου άρεσε καλύτερα να δεν παρουσίαζε τον Ιεροεξεταστή τόσο σατανικά κακό. Ωστόσο, θεωρώ πως το σύνολο δουλεύει.

Αλέξανδρος Μυροφορίδης - Άκου τη γυναίκα: επίσης χαριτωμένη παραλλαγή του τυπικού αστυνομικού μοτίβου. Διαβάζεται ευχάριστα και δεν αφήνει πράγματα στον αέρα, πάει να πει δεν είναι απλά ένα κακοαντιγραμμένο αστυνομικό φλασάκι.

Πέτρος Αργυρίου – Flipside:Πολύ παράξενο διήγημα, σε σημείο που δεν είμαι σίγουρη αν μου άρεσε ή όχι.

Άρης Δεληγιαννίδης - Φεγγάρι καθ’ ομοίωσιν της Νύχτας: Δυνατό. Ίσως πιο σπλάττερ απ’ όσο θα μου άρεσε, αλλά δυνατό.

Δημήτρης Λαγός - Ανήλιαγο πάθος: Μαγικές εικόνες, ενδιαφέρουσα επιλογή υποβάθρου. Κάποια πράγμα όμως δε με έπεισαν, κυρίως αυτά που είχαν να κάνουν με τη σχέση Πέρισσου-Λήτης.

Παναγιώτης Παναγιωτίδης - Ο Βάρδος: Μάλλον το πιο αδύναμο της ανθολογίας. Δε θεωρώ ότι το ίδιο το ποίημα δουλεύει αντί άλλης πλοκής, αλλά και η επιλογή του συγγραφέα να ανακατεύει ελληνικούς και αγγλικούς χαρακτήρες με βρίσκει αντίθετη.

Νίκος Ραπτόπουλος – Εξώτικ: Μέχρι ένα σημείο είναι μπερδεμένο, αλλά γενικά πολύ διασκεδαστικό, χωρίς να είναι κωμικό

Ηλίας Τσιάρας - Η μυρωδιά της λήθης: Δεν είμαι πολύ σίγουρη. Από τη μία έχει ιδέες που πατάνε στη φοβία μας για το τι θα χαθεί και τι όχι στο μέλλον, έτσι όπως το πάμε. Από την άλλη, νομίζω ότι θα χρειαζόταν λίγη περισσότερη σκληρότητα, ίσως.

Γιώργος Δούρβας - Σκοτεινή παρακαταθήκη: Δε με έπεισε. Προβλέψιμο και μάλλον άτεχνα στημένο.

Βασίλης Γεωργόπουλος – Ονειροναύτες: Και πάλι μια συνηθισμένη ιδέα, με τυπική εξέλιξη. Όχι κακό όμως.

Μανώλης Φραγγίδης - Τα στενά του Καν-Μου: Τυπικό δείγμα ψευδοϊαπωνικής μάχης. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνει να κάνει το ένα βήμα παραπέρα και να αποκτήσει ενδιαφέρον.

Κωνσταντίνος Ψύχας - Σελίδα 65: Έχει αρκετές ψυχαγωγικές στιγμές, αλλά γενικά ήθελε άλλη τεχνική για να μπορέσει να τραβήξει την προσοχή.


View all my reviews
Μια πτώση πριν το τέλοςΜια πτώση πριν το τέλος by Παναγιώτης Φάμελλος
My rating: 5 of 5 stars

Είναι απαραίτητο πριν ξεκινήσω να γράφω αυτήν την κριτική, να δηλώσω ότι συνήθως τα μπορχεσιανά και κάφκικα κείμενα δε με τρελαίνουν. Τα διαβάζω ευχάριστα, εκτιμώ το βάθος τους και την αναζήτησή τους, αλλά προτιμώ να φιλοσοφώ με άλλους τρόπους, με άλλες τεχνικές.

Σαν του Παναγιώτη Φάμελλου ας πούμε. Που μπορεί να πατάει πάνω σε αυτά τα μπορχεσιανά και τα κάφκικα πρότυπα, αλλά αν το ένα βιβλίο του Λιγκότι που έχω διαβάσει λέει τίποτε για όλον το Λιγκότι, τότε τούτο το βιβλίο λιγκοτίζει απολαυστικά.

Δύο πράγματα συμβαίνουν εδώ, σε όλα τα διηγήματα της συλλογής: υπάρχει μια συνήθεια, ένας κοινός τόπος, μια απτή πραγματικότητα και καθημερινότητα. Κι υπάρχει και το τυχαίο γεγονός, το έκτακτο, το έξω από τα μέτρα της περίστασης. Κι όσο κι αν αυτό μοιάζει να είναι βαρετό, να επαναλαμβάνεται, η πένα και το υπόβαθρο, το ντύσιμο της ιστορίας και η οπτική γωνία είναι που κάνουν την ανάγνωση απόλαυση και την αφήγηση ενδιαφέρουσα.

Στα διηγήματά του που δημοσιεύτηκαν εδώ κι εκεί, σε ανθολογίες διαγωνισμών ή αλλού, ο Φάμελλος έδειξε ένα καλό πρόσωπο. Ωστόσο εκεί είχε να συγκριθεί με άλλους, διαφορετικούς από αυτόν. Σε αυτό το βιβλίο, που έχει όλο το χώρο δικό του, ακόμα και κατακερματισμένο σε διηγήματα, ανθίζει σε κάτι που διεκδικεί την προσοχή του αναγνώστη, την ώρα και το χρόνο του και σαφέστατα την περίοπτη θέση στο ράφι του.

View all my reviews
Το σπίτιΤο σπίτι by Giorgos Mitas
My rating: 3 of 5 stars

Δεν το ξεκίνησα με πολλές προσδοκίες. Πιθανόν να με προκατέβαλε ο τίτλος, που μου θύμισε το άλλο σουρεάλ βιβλίο, του Σωτάκη, το οποίο κατά σατανική σύμπτωση ήταν κι εκείνο πρώτο εκδοτικά για το συγγραφέα του.

Και δε διαψεύστηκα. Είναι ένα βιβλίο που δε μπορεί να αποφασίσει τι θέλει να τιμήσει: την ελληνική γραμματεία, την ευρωπαϊκή γραμματεία, το λατινοαμερικάνικο μαγικό ρεαλισμό ή την τυπική γοτθική και λαβκράφτια λογοτεχνία των αρχών του (προηγούμενου) αιώνος. Και φυσικά όταν κάτι δεν έχει αποφασίσει τι θέλει να τιμήσει περισσότερο, απλά ανακατεύει τα πάντα σε μια σαλάτα που μπορεί να σε χορταίνει και να μην πεινάς πια, αλλά τελικά δεν είναι κάτι που θα το ξαναζητήσεις.

Θα μπορούσε να κάνει την υπέρβαση, να φτιάξει μέσα από όλα αυτά κάτι μοναδικά δικό του, αλλά θεωρώ ότι ο συγγραφέας απέχει ακόμα ένα ή δύο βιβλία από το στόχο αυτό. Να ενσωματώσει στη δική του προσωπική φωνή όλες τις αγάπες και τις επιρροές του. Άλλωστε αυτό είναι και που θα τον απογειώσει, διότι πλοκές, χαρακτήρες και περιγραφές ξέρει να γράφει.


View all my reviews
Ο στόχοςΟ στόχος by Παναγιώτης Δεληγιάννης
My rating: 3 of 5 stars

Όταν διαβάζω ένα βιβλίο, θέλω να έχω ξεχάσει την πλοκή και τους χαρακτήρες του εντός λίγων μηνών. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα, αν θελήσω να το ξαναδιαβάσω να μου φανεί καινούργιο, να με εκπλήξει ξανά εκεί όπου με είχε εκπλήξει αρχικά. Αυτό που μένει όμως, και αλίμονο αν δεν έμενα κι αυτό είναι η αίσθηση που αποκόμισα από το κάθε βιβλίο. Το τι ένιωσα όταν έκλεισα το οπισθόφυλλο και το επέστρεψα στο ράφι του.

Αυτό το βιβλίο μού άφησε, λοιπόν, μια αίσθηση φρέσκια. Ο Δεληγιάννης είναι πρωτάρης και το δείχνει, κάνει λάθη όπως όλοι οι πρωτάρηδες, λάθη που τα έχουμε δει ξανά και ξανά και ξανά, αλλά η ιδέα του είναι δυνατή, γράφει για πράγματα που -φαίνεται να- τα γνωρίζει από πρώτο χέρι και δε φοβάται να αλλάξει την καταγεγραμμένη ιστορία για να μας βάλει σε σκέψεις. Δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε ο Βίτο ως χαρακτήρας, έβλεπα τρυπούλες στο οικοδόμημα του χαρακτήρα του, που πολλές φορές με πετούσαν έξω από την αφήγηση. Δε μπορώ να πω ότι δεν μπερδεύτηκα με τα πέρα-δώθε στο βασιλικό κτήμα, αν και αυτό είναι μάλλον δικό μου ελάττωμα κι όχι της αφήγησης.

Αλλά μπορώ να πω ότι περιμένω το δεύτερο βιβλίο για να δω τι άλλο έχει μέσα στο κεφάλι του. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορούμε να κάνουμε σ' έναν συγγραφέα, πιστέψτε με.

View all my reviews

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Comics - Μάρτιος 2015

VimanaramaVimanarama by Grant Morrison
My rating: 4 of 5 stars

Ο πρώτος μου Μόρρισσον. Καίω εγκέφαλο. Πολύ ωραίο σκίτσο. Αλλά όλα τα λεφτά είναι οι ancient Pakistani superheroes. Αγαπώ.


View all my reviews


My rating: 5 of 5 stars
Εντάξει. Τι να πω. Κάποια πράγματα υπάρχει λόγος που αρέσουν σε όλον τον κόσμο.


Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Οι Χετταίοι

Οι ΧετταίοιΟι Χετταίοι by Oliver Robert Gurney
My rating: 5 of 5 stars

Έχω μεγάλη αδυναμία στους Χετταίους. Μάλλον γιατί ακόμη κι η προγιαγιά μου τους ήξερε -για την ακρίβεια ήξερε την πρωτεύουσά τους τη Χαττούσσα, την οποία και μνημόνευε εις την ποντιακήν, όποτε ήθελε να πει ότι κάτι ήταν μακριά. Πάντως τους έχω αδυναμία φοβερή, γιαυτό κι όταν αποφάσισα να γράψω κάτι ψευδοελληνικό-ψευδοποντιακό, οι αντίπαλοι των ηρώων μου, αν και όχι οι κακοί, ήταν κάποιοι που έμοιαζαν με Χετταίους.

Για να κάνεις κάτι τέτοιο όμως χρειάζεσαι άπειρο διάβασμα. Κι έχω κάνει άπειρο χετταίϊκο διάβασμα. Και το βιβλίο του Γκάρνεϋ είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει.

Απλό αλλά όχι απλοϊκό, λεπτομερές αλλά όχι μπουκωτικό και τίμιο στις πηγές και τις ιδέες του, ζωντανεύει με προσοχή και τρυφερότητα έναν λαό που για αιώνες είχε μείνει ξεχασμένος. Έναν λαό που κάποιοι (ναι, φίλτατε Ραμσή, εσένα εννοώ) προσπάθησαν να μας πείσουν ότι τον νίκησαν, ενώ παραλίγο να νικηθούν από αυτόν. Ένα λαό που πιθανόν να ήταν κοντινότερα στην ισότητα των δύο φύλων από εμάς, κοντινότερα στην ανεξιθρησκεία από εμάς και κοντινότερα στο απόλυτο δίκαιο από μας.

Σταματώ εδώ, τους αγαπώ τόσο πολύ, που μπορώ να γράφω γι' αυτούς για ώρες. Αν πετύχετε πουθενά το βιβλίο, διαβάστε το. Θα τους αγαπήσετε κι εσείς όπως κι εγώ.


View all my reviews

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Οι Δραματουργοί των Γιαν - Η φωλιά της γάτας

Οι Δραματουργοί των ΓιανΟι Δραματουργοί των Γιαν by John Brunner
My rating: 4 of 5 stars

Απίστευτες ιδέες και εξαιρετικοί χαρακτήρες συνοδεύουν μια ήπια, στα όρια του πράου προσέγγιση του τι θα πει εξέλιξη και τι θα πει τέχνη. Ένα από τα κείμενα εφ που δεν προδίδουν την ηλικία τους παρά μόνο από μικρολεπτομέρειες, συμπύκνωσε σε ελάχιστες σελίδες, μικρότητες, πάθη, κολλήματα και λανθασμένες αντιλήψεις ενός ολόκληρου είδους και τα έθεσε σε αντιπαράθεση με τα αντίστοιχα ενός άλλου είδους, ένα είδος που θεωρεί τον εαυτό του πιο εξελιγμένο.

Η κλίμακα μεγέθους των γεγονότων είναι κυριολεκτικά πλανητική. Όπως και η αναγνωστική ευχαρίστηση.


View all my reviews


Η φωλιά της γάταςΗ φωλιά της γάτας by Kurt Vonnegut
My rating: 5 of 5 stars

Πώς γίνεται να περιγράψει κανείς το λεπτό κι ωστόσο σπαζοκόκκαλο χιούμορ του Βόνεγκατ; Τις περίπλοκες κι όμως απλούστατες ιδέες του; Τον αφοπλιστικά τίμιο τρόπο που αντιμετωπίζει τον κόσμο;

Φόμα, λέει ο Βόκονον. Ψέμα, ψευδαίσθηση. Είναι ψέμα ο πάγος-εννιά; Η Μόνα κι οι ξυπόλυτες πατούσες της; Είναι ψέμα το παρατημένο άγαλμα στο νεκροταφείο και τα ηφαίστεια του Σαν Λορέντζο;

View all my reviews

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

Ο Θεός δεν είχε αντίρρηση...

Ο Θεός δεν είχε αντίρρηση...Ο Θεός δεν είχε αντίρρηση... by Thalis P. Coutoupis
My rating: 3 of 5 stars

Διαδραματίζεται στην Ελλάδα των επομένων 100-200 ετών (δε θυμάμαι ακριβώς, να πω την αλήθεια)

Όχι ακριβώς στρατευμένο, αλλά βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πίστη. Τα βάσανα στα οποία ρίχνει τους ήρωές του (πάει να πει τα εγκλήματα που τους βάζει να κάνουν) ξεπερνούν την υπερβολή. Η βαθιά πίστη στο Θεό τούς βοηθάει να αντέξουν. Κλωνοποίηση, πολιτική και ηθική είναι τα κυρίως θέματά του.

Η γλώσσα είναι στρωτή, η τεχνική του λόγου σχεδόν άψογη (κεφάλαια, παράγραφοι, κλπ). Η πλοκή καλούτσικη, με τα πάνω-κάτω της οργανωμένα σωστά.

Τρία προβλήματα εντοπίζω στο βιβλίο.

α) Η "εμφάνιση" του ίδιου του Θεού στο τέλος του κάθε κεφαλαίου, μια γραμμή εκτός κειμένου, να σχολιάζει τα τεκταινόμενα ως νεαρός προγραμματιστής. Δε με έπεισε, δε με συγκίνησε, σε με κάλυψε. Έμοιαζε με βεβιασμένο εκμοντερνισμό της ιδέας του θεού.

β) Οι διάλογοι είναι με bold kai italics. Ταυτόχρονα. Κακή επιλογή, κατά τη γνώμη μου.

γ) Αν και η Μελίνα είναι μια άθεη, ανεξάρτητη και επιτυχημένη πρωταγωνίστρια, στην ουσία οι γυναίκες παίζουν εντελώς δευτερεύοντα ρόλο στον κόσμο που περιγράφεται. Εκτός της Μελίνας (η οποία και πολιτεύεται και απ' όλα, αλλά μπορεί "να λυτρωθεί" μόνο μέσω των αντρών που την περιβάλλουν, πατέρας, αδερφός, εραστές, ο αρχηγός του κόμματος), οι υπόλοιπες γυναίκες είναι αόρατες σε βαθμό αναληθοφάνειας: Κάθε φορά που ένα από τα δίδυμα παίρνει τηλέφωνο σπίτι, πάντα το σηκώνει ο πατέρας και ό,τι κι αν έχουν να πουν, ποτέ δε μιλούν στη μάνα τους. Δηλαδή "δώσε λίγο τη μαμά, να την ακούσω" δεν παίζει.

Μοιάζει σαν να με πιάσανε τα φεμινιστικά μου, αλλά δεν είναι έτσι. Είναι στ' αλήθεια προβληματικό.


View all my reviews

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Comics - Φεβρουάριος 2015

If You Loved Me You'd Think This Was Cute: Uncomfortably True Cartoons About YouIf You Loved Me You'd Think This Was Cute: Uncomfortably True Cartoons About You by Nick Galifianakis
My rating: 3 of 5 stars

Ο αδερφός του Ζακ σκιτσάρει μονοσέλιδα στιλιτεύοντας τις σχέσεις των δύο φύλων και λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Το χιούμορ είναι καυστικό, το πενάκι του χαρακτηριστικό (αν και λίγο καταθλιπτικό θα έλεγα) και αν δεν ήταν κοντά 200 σελίδες με μαύρη χολή, μπορεί και να το έβαζα στα τοπ πέντε κόμικ που έχω διαβάσει.


View all my reviews


El Eternauta: Ο κοσμοναύτης του απείρου (Τόμος 1)El Eternauta: Ο κοσμοναύτης του απείρου by Héctor Germán Oesterheld
My rating: 3 of 5 stars

Τόμος 1. Έπεσε τελικά στα χέρια μου κι αυτό το κλασσικό κομμάτι της όγδοης τέχνης. Παλιακό σχέδιο, παλιακές σχέσεις. Αλλά χαρακτήρες αρχετυπικοί και ιστορία με ενδιαφέρον. Το δεύτερο μισό του με όλο του το μιλιταριστικό ύφος δε με κέρδισε, μου φάνηκε βαρετό. Αλλά το χιόνι, τα Χέρια, τα σκαθάρια, ο ευφυής εφευρέτης... ήταν υπέροχα.


View all my reviews


El Eternauta: Ο κοσμοναύτης του απείρου (Τόμος 2)El Eternauta: Ο κοσμοναύτης του απείρου by Héctor Germán Oesterheld
My rating: 5 of 5 stars

Τόμος 2. Απείρως πιο ισορροπημένο και ενδιαφέρον από το πρώτο μέρος, η ιστορία καλπάζει κυριολεκτικά και με όλο της το παλιακό (επιμένω) επίχρισμα, καταφέρνει να συναρπάσει. Το τέλος καταπέλτης, ένας θρήνος για την αιώνια πάλη του ανθρώπου με το "αν" και ταυτόχρονα ο θρίαμβός του στη μάχη αυτή, το πώς και το γιατί δεν πρόκειται ποτέ να υποχωρήσει.


View all my reviews


Επίσης:

True Story Swear to God, Tom Beland (28 τεύχη): Από τον τυπάκο που έγραψε το αγαπημένο μου Chicacabra, η γνωριμία και μετέπειτα ζωή του με τη γυναίκα του σε τεύχη. Το Αμερικανάκι γνωρίζει μια φλογερή Πορτορικάνα στη στάση του λεωφορείου στη Ντίσνεϊλαντ και μετά από βραχύχρονη σχέση εξ αποστάσεως, πηγαίνει να ζήσει μαζί της στο Πόρτο Ρίκο. Η αφήγηση δεν είναι πάντα πετυχημένη, αλλά το σχέδιο είναι κομψό και το σενάριο σε βάζει να σκέφτεσαι.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Μύθοι των Ρώσων - Η κάθοδος των εννιά - Παρρέσα

Μύθοι των ΡώσωνΜύθοι των Ρώσων by Elizabeth Warner
My rating: 3 of 5 stars

Δεν ξέρω αν μου λύθηκαν όλες οι απορίες, αλλά μια καλή αρχή για εμβάθυνση την πήρα.

  View all my reviews





Η κάθοδος των εννιάΗ κάθοδος των εννιά by Thanassis Valtinos
My rating: 3 of 5 stars

Στεγνό, όσο στεγνό και το θέμα του. Πιότερο στεγνό απ' ό,τι θα το 'θελα.

View all my reviews





ΠαρρέσαΠαρρέσα by Ναννίνα Σακκά - Νικολακοπούλου
My rating: 3 of 5 stars

Απλά γραμμένο κι αληθινό χρονικό.

View all my reviews

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

The Shadow of Tyr

Σχόλια πάνω στο πρώτο βιβλίο της σειράς Mirage Makers της Glenda Larke, το Heart of the Mirage, δείτε εδώ.




The Shadow of Tyr (Mirage Makers, #2)The Shadow of Tyr by Glenda Larke
My rating: 4 of 5 stars

Δεν είμαι σίγουρη τι μου φταίει σε αυτό το βιβλίο. Από τη μία δεν υπολείπεται σε τίποτε από το πρώτο, όσον αφορά χαρακτήρες, κοσμοπλασία και περιγραφές. Πολλές φορές μάλιστα, όταν είσαι σίγουρος ότι τσίμπησες τη βλακεία και την παράβλεψη, τσακ! στη φέρνει και σου λέει ότι υπήρχε λόγος που σε άφησε να το πιστεύεις αυτό.

Από την άλλη, τραβάει σε μάκρος, πλατειάζει προσπαθώντας να χωρέσει 13 χρόνια μέσα σε 470 σελίδες και κάποιες φορές νομίζω ότι τα πράγματα ήρθαν πολύ βολικά για την πλοκή και με περιορισμένη συνέπεια ως προς την ιδέα και την κοσμοπλασία της.

Έχοντας αυτά υπόψην, είναι ένα υπέροχο βιβλίο. Αληθινό και βαθύ και με ένα γυναικείο χαρακτήρα που αποβάλει εκείνη την αντιπάθεια που του είχες στο πρώτο βιβλίο και ολοκληρώνεται σαν πολεμιστής, σαν πολιτικός, σα γυναίκα, σα μάνα. Η Domina Ligea Gayed, Miragerin-sarana, Exaltarch of Tyr είναι ένας από τους ωραιότερους και πολυπλοκότερους χαρακτήρες που έχω διαβάσει ποτέ.

View all my reviews

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Ματωμένο Φεγγάρι

Ματωμένο φεγγάρι Ματωμένο φεγγάρι by S.P. Somtow
My rating: 3 of 5 stars

Δεν ξέρω τι να πω.

Είμαι σίγουρη ότι είναι ένα καλό βιβλίο. Με χαρακτήρες και με περιγραφές και με πλοκή. Αλλά.

Δεν είμαι σίγουρη αν φτάνουν αυτά για να είναι καλό ένα βιβλίο. Ειδικά η αρχή, η σχέση μεταξύ Πρέστον και Κάρι και ο τρόπος που περιγράφεται το όλο σκηνικό, ο τρόπος που και ο ένας και η άλλη συμπεριφέρονται, τι να πω, είναι άνω ποταμών. Μοιάζει με κακογραμμένο φαν-φικ με λυκάνθρωπους, στα όρια του σαδιστικού άρλεκιν. Κι ενδιαμέσως έχουμε καταπληκτικές περιγραφές της σχιζοφρένειας του ΤΚ. Απλά καταπληκτικές.

Κι αυτό συνεχίζει και με την ιστορία της Σπεράντζα. Μεγάλο μέρος αυτών που λέει και κάνει δεν ταιριάζουν στο προφίλ της ως θρησκευάμενης αμαρτωλής. Οι ερωτικές της επιθυμίες μετατοπίζονται χωρίς βάση από τον έναν στον άλλο, αναλόγως του σχεδιαγράμματος της πλοκής.

Από τους υπόλοιπους, είναι δυο-τρεις σκέτες καρικατούρες (ειδικά ο Σάντερσον, ο Χάρπερ κι ο Κλοντ Γκρουμιό, για να μην αναφέρω το εξωτικό μπαχαρικό που λέγεται Τσαντραπούτρα), είναι ένα-δυο που έχουν μια κάποια βάση (ο Κλάγκαρτ που όμως καταντάει γελοία κακός, ο κόμης και η Ναταλία, η χήρα) και άλλοι, ειδικά οι Ινδιάνοι κι ο ΤΚ που είναι στ' αλήθεια εξαιρετικοί.

Το splatterpunk είναι πολύ καλό, αλλά 550 σελίδες μεγάλου σχήματος, με μικροσκοπικά γράμματα γεμάτες από ανάκατα κακο- και καλό-γραμμένους χαρακτήρες είναι ανυπόφορα πολλές.

View all my reviews

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Ξυπόλητος Θεός

Ξυπόλητος ΘεόςΞυπόλητος Θεός by Βασίλης Χ. Γιαβρής
My rating: 1 of 5 stars

Πιθανόν να μπορούσα να εκτιμήσω έστω την προσπάθεια του συγγραφέα να μπλέξει θυσία, οργή και κάποια (?) ιδέα επιστημονικής φαντασίας. Αλλά είναι γραμμένο με υπερβολική κι αναίτια αυτοπεποίθηση και περιγράφει κάτι που θα έπρεπε να απαγορεύεται δια νόμου: έναν φανερά και ξεκάθαρα ομοφυλόφιλο άνδρα να "υποκύπτει" (και τα εισαγωγικά δεν είναι προϊόν σεμνοτυφίας) στα θέλγητρα μιας γυναίκας. Κι όχι απλά να υποκύπτει, αλλά και να παρασύρεται από το πάθος.

Εχμ, όχι. Νόου, δηλαδή, πώς το λένε. Αυτό δείχνει άγνοια του πώς δουλεύει ο σεξουαλικός προσανατολισμός και έλλειψη σεβασμού στις εμπλεκόμενες κοινωνικές ομάδες. Το ότι η τύπισσα είναι θεογκόμενα δεν λέει απολύτως τίποτε.


View all my reviews


Μερικές σκέψεις ακόμα:

Βλέπω τελευταία στην Ελλάδα πολύ τακτικά αυτό το μοτίβο, και σε βιβλία και στην τηλεόραση. Ένας ομοφυλόφιλος (άνδρας ή γυναίκα) που υποκύπτει στα θέλγητρα του αντίθετου φύλου. Κάθε φορά, επειδή το γεγονός με εξοργίζει, προσέχω την παρουσίαση του χαρακτήρα: λέει πουθενά ότι είναι αμφισεξουαλικός; Λέει πουθενά αν πρόκειται για κάτι πιο μπερδεμένο;

Όχι. Πρώτον, για την ελληνική κοινωνία, ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι άσπρο-μαύρο. Δεύτερον, για την ελληνική κοινωνία, ένα ξεκάθαρα ομοφυλόφιλο άτομο μπορεί σε μια στιγμή αδυναμίας να κάνει σεξ με άτομο του αντίθετου φύλου.

Προσέξτε, δεν πρόκειται για την κοινωνική καταπίεση που τους αναγκάζει να το κάνουν. Το μοτίβο ενός άνδρα που αναγκάζεται να παντρευτεί και να κάνει σεξ με τη σύζυγό του για να καλύψει το κοινωνικώς μη-αποδεκτό μέρος του χαρακτήρα του, η ελληνική κοινωνία επίσης αρνείται, συνειδητά, να το αποδεχτεί. Οι σεναριογράφοι κι οι συγγραφείς το πασπαλίζουν με άφθονο ρομαντισμό, το περιγράφουν ουσιαστικά σαν μια "στιγμή αδυναμίας". Λες και το να επιθυμείς άτομα του ίδιου φύλου είναι επιλογή και θέλει δύναμη θέλησης για να το κάνεις!

Ήλπιζα ότι εν έτει 2015, κάποια πράγματα θα τα είχαμε εμπεδώσει. Αλλά φαίνεται ότι έχουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμη, απλά και μόνο για να αρχίσουμε να ψυλλιαζόμαστε πώς λειτουργούν τα πράγματα αυτά.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Comics - Ιανουάριος 2015

Στα πλαίσια της καινούργιας μορφής του ιστολογίου, μια φορά το μήνα θα ανεβαίνει μια ανάρτηση σχετικά με τα κόμικ που διάβασα μέσα στο μήνα αυτό. Έχω σκοπό να διαβάσω αρκετά φέτος, οπότε υλικό θα υπάρχει. Για το Ιανουάριο, κρατάω για ξεχωριστή ανάρτηση τη σειρά Red, Green, Blue and You, των Πάνου Τσαπανίδη-Χρήστου Σταμπουλή. Θέλω να μιλήσω αναλυτικά για το πόνημά τους.



My rating: 5 of 5 stars
Τι κάψιμο ήταν αυτό! Τι απίστευτο, υπέροχο, αξιολάτρευτο κάψιμο. Διαβάζεται μονορούφι, δεν αφήνει τίποτε στην τύχη. Η λέξη mind-fucking εφευρέθηκε για να το περιγράψει. Το απόλαυσα από την πρώτη ως την τελευταία του σελίδα.


ChicacabraChicacabra by Tom Beland
My rating: 5 of 5 stars

Κατά βάθος, όχι ιδιαίτερα girly. Το αγάπησα από τον τίτλο του και μόνο, το αγαπώ ακόμη και υποθέτω ότι πρέπει να το ξαναδιαβάσω. Πιότερο κοινωνικό σχόλιο, παρά υπερφυσικό κόμικ, οι αδρές γραμμές του σχεδίου δεν πρέπει να πτοήσουν κανέναν.

View all my reviews

Μανουέλ ο μικρός μαύρος μάγοςΜανουέλ ο μικρός μαύρος μάγος by Vasilis Babouris
My rating: 2 of 5 stars

Πολύ ωραία εικονογράφηση, μάλλον καλή ποίηση (δεν ξέρω να κρίνω, οπότε...) Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχει κοινό το παιδιάστικο graphic novel ενηλίκων.


View all my reviews


Xoc: The Journey Of A Great WhiteXoc: The Journey Of A Great White by Matt Dembicki
My rating: 2 of 5 stars

Χαριτωμένο, αλλά δεν ξέρει αν απευθύνεται σε παιδιά ή ενήλικες.

View all my reviews




Επίσης διάβασα τα Hercules: The Thracian Wars των Steve Moore-Admira Wijaya και Hercules: The Knives of Kush, των Steve Moore-Doug Sirois-Cris Bolson, τα οποία ήταν μετριότατα, αν και με κάποιες έξυπνες ιδέες

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

The Riyria Revelations (2): Avempartha

Γενικά: Η Riyria Revelations μια εξαλογία φαντασίας που ξεκίνησε ως αυτοέκδοση, έκανε μεγάλη επιτυχία, αγοράστηκε από την Orbit και εκδόθηκε εκ νέου σε τρεις τόμους. Ο συγγραφέας ήταν αρκετά μάγκας (και χ3σμ3νος από τη χαρά του κατά πώς φαίνεται) ώστε να εκδώσει το έκτο βιβλίο της αυτοέκδοσης μετά την υπογραφή με τους μεγαλοκαρεκλάδες.

Μπορώ να κοκκορευτώ πως είχα αγοράσει τα τέσσερα πρώτα πριν τον κακό χαμό και χάρηκα πραγματικά που τελικά το έκτο βιβλίο δε θα έχει διαφορετική ράχη από τα άλλα πέντε. :p

Τα έξι αρχικά (τα οποία είναι εξαντλημένα) βιβλία είναι τα:

The Crown Conspiracy (2008)
1.jpg


Avempartha (2009)
2.jpg


Nyphron Rissing (2009)
3.jpg


Emerald Storm (2010)
4.jpg


Wintertide (2010)
5.jpg


Percepliquis (2012)
6.jpg

και τα τρία διπλά που μπορείτε ακόμη να βρείτε:

Theft of Swords (2011)
1-2.jpg


Rise of the Empire (2011)
3-4.jpg


Heir of Novron (2012)
5-6.jpg


Τα βιβλία είναι μια χαλαρή συνέχεια το ένα του άλλου. Υποτίθεται ότι μπορείς να τα διαβάσεις και εκτός σειράς. Είναι σχετικά αυτοτελή. Ακολουθούν τις περιπέτειες δύο κλεφτών, του Hadrian Blackwater και του Royce Melborn, που αποκαλούνται Riyria, που θα πει δίδυμο στη γλώσσα των ξωτικών. Ο πρώτος είναι πολύ καλός στο σπαθί, ευγενικός και μεγαλόψυχος. Ο δεύτερος είναι ικανότατος κλέφτης, παραδόπιστος και απαρέγκλιτα εγωίσταρος.

Γενικά, ο ίδιος ο συγγραφέας διατείνεται ότι τα κείμενα απέχουν λίγο από το μοντέρνο grim and grit.

Ειδικά: Σχόλια για το πρώτο βιβλίο, το Crown Conspiracy, έκανα εδώ, το Μάρτιο του 2011. Τελείωσα το Avempartha, το δεύτερο βιβλίο την εβδομάδα που μας πέρασε.

Γενικά διαβάζεται ευχάριστα. Έχει μερικά δύσκολα σημεία στην αρχή του, πάει να πει βαρετά μέχρι θανάτου. Απέχει, όπως και το  Crown Conspiracy, από τις βρώμικες λεπτομέρειες της καθημερινότητας (δε φτάνει την κυρίλα του high fantasy, αλλά πλησιάζει επώδυνα σε αυτήν). Επίσης, κάποια πράγματα που υποτίθεται ότι είναι μυστικά και πρέπει να σε ξαφνιάσει η αποκάλυψή τους, ε, δε σε ξαφνιάζει. Τέλος, ακριβώς όπως και στο  Crown Conspiracy, η τελική σκηνή μάχης είναι άξια να την υποδυθεί ο ΝΤάγκλας Φέρμπακς. Ο Σίνιορ. If you know what I mean.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Ο Προσκεκλημένος

Ο ΠροσκεκλημένοςΟ Προσκεκλημένος by Αβραάμ Κάουα
My rating: 3 of 5 stars

Το τελείωσα τις προάλλες. Και προβληματίστηκα.

Δε λέω, οι συγγραφικές δυνατότητες (και δεινότητες) του Κάουα είναι δεδομένες. Αλλά δε φτάνει πάντα μια καλή πένα για να σκεπάσει τις υπόλοιπες ελλείψεις του βιβλίου. Παίρνει ένα γνωστό κείμενο και κάνει τι; Δεν είναι διασκευή, υποτίθεται ότι γεμίζει ένα σημείο της ιστορίας που ο Στόουκερ το αφήνει φλου.

Και αυτό είναι το μόνο που κάνει. Απλά γεμίζει την κατάσταση ανάμεσα σε μια τελεία και το "και μετά". Όπως το βλέπω εγώ, η ίδια η αφήγηση αποτελεί ένα παραλληλισμό με την αυθεντική ιστορία, σα μικρογραφία της αρχικής, και με κομμάτια όπου ο Τζόναθαν περιφέρεται στην πόλη όπως η Μίνα με τον Κόμη στην ταινία του '92. Υποτίθεται ότι υπάρχει πλοκή, αλλά μου φάνηκε αδύναμη (αν εξαιρέσεις τις σκηνές στον τάφο που είναι πραγματικά μαεστρικές) Υποτίθεται ότι υπάρχει ερωτισμός, αλλά χρειάζονται υπεράνθρωπες προσπάθειες για να κάνεις τον χλωμιάρη και ανέραστο μπαστουνόρθιο Τζόναθαν Χάρκερ να αποκτήσει βάθος χαρακτήρα και έστω μία κάποια ικμάδα αισθησιασμού. Κι όταν κυκλοφορούν πλάσματα όπως η κοντέσσα και η Ηλέην, ο όποιος Τζόναθαν θα χάνει στη σύγκριση.

Περίμενα ένα πλούσιο τραπέζι κι έμεινα με ένα μόνο -πολύ νόστιμο μεν, αλλά ένα- ορεκτικό.


View all my reviews

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Άγρια Ακρόπολη

Άγρια ΑκρόποληΆγρια Ακρόπολη by Νίκος Α. Μάντης
My rating: 3 of 5 stars

Ξεκίνησα να το διαβάζω με κάποιο σφίξιμο. Γενικά τα βραβευμένα ποτέ δε με έπεισαν, ούτε τα ελληνικά, ούτε και τα ξένα.

Η αρχική εντύπωση ήταν πολύ καλή. Πάρα πολύ καλή, διότι επιτέλους, βρέθηκε ένας Έλληνας συγγραφέας που πρώτα και κύρια τον ενδιαφέρει η ιστορία του κι έπειτα να μας πει την καταπληκτική του φουτουριστική ιδέα (που πολλές φορές την έχουν πει άπειροι άλλοι πιο πριν από αυτόν). Λίγες καλές εικόνες, καλή εμβάθυνση στο χαρακτήρα του ήρωα και κάποια λίγα μπλα-μπλα (το επιλεγόμενο και info-dump) τα συγχωρείς εύκολα. Ωραίο φουτουριστικό θριλεράκι.

Μετά ξεκινάει το δεύτερο μέρος. Ήταν ανάγκη; Έκανα 100 σελίδες να καταλάβω τι σχέση είχε με το πρώτο μέρος. Γεμάτο ανούσιες φιοριτούρες και σκηνές που δεν τις λες και πλοκή και κουβέντες που θυμίζουν στρατευμένη λογοτεχνία. Δεν είμαι άνθρωπος που αγαπά τα βιβλία φιλοσοφίας, αλλά και να ήμουν, δεν ξέρω αν θα είχα καλύτερη γνώμη για το δεύτερο μέρος. Το "αστυνομικό", αν θέλετε, κομμάτι είναι εξίσου αδύναμο.

Τέλος το τρίτο μέρος είναι κάπως καλύτερο. Κλείνει με ενδιαφέροντα τρόπο, αλλά τις σκηνές στην Κόλαση τις θεωρώ κάπως υπερβολικές.

Γενικά, έχει άρτια και εύκολη γραφή, ρέει χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς να κουράζει. Η κοσμοπλασία του έχει τα θέματά της, αλλά όπως είπαν και άλλοι αναγνώστες, με κερδίζει το ότι ο ίδιος ο συγγραφέας δεν παίρνει θέση, αφήνει τους ήρωές του να μιλήσουν και σε καλεί να βγάλεις τα συμπεράσματά σου μόνος σου. Αν συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο με το πρώτο μέρος, με την πολύ ωραία αίσθηση του θρίλερ, νομίζω θα με είχε κερδίσει ολοκληρωτικά.


View all my reviews

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Το ερωτικό των τεσσάρων

Το ερωτικό των τεσσάρωνΤο ερωτικό των τεσσάρων by Λένα Διβάνη - Αύγουστος Κορτώ - Αμάντα Μιχαλοπούλου - Χρήστος Χωμενίδης
My rating: 1 of 5 stars

Θεωρώ ότι το βιβλίο έπρεπε να λέγεται "το νευρωτικό των τεσσάρων". Ξεκινώντας από ένα αρκετά ανοιχτό πρώτο κεφάλαιο κι ως να φτάσουμε στο όγδοο (οι συγγραφείς γράφουν εναλλάξ, κάνοντας δύο "γύρους"), ο κάθε ένας τους βάζει στο χαρτί τις προσωπικές του νευρώσεις και μανίες. Κατίνες, γκέι, διαννοούμενοι του κwλου, ντετέκτιβ και φοραδίτσες, περιφέρονται ενδυόμενοι τα του χαμαιλέοντος, αλλάζοντας συμπεριφορά κατά το δοκούν (του εκάστοτε συγγραφέα).

Θεωρούσα ότι τέτοιου είδους προβλήματα έχουν μόνο οι "ερασιτεχνικά" γραμμένες συνεργατικές νουβέλες, πεποίθηση που απέκτησα εξ ιδίας πείρας. Αποδεικνύεται ότι ακόμη κι οι "επαγγελματίες" συγγραφείς έχουν σοβαρά προβλήματα συνεννόησης σε τέτοιες προσπάθειες.


View all my reviews

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Dogsland Trilogy - J. M. McDermott

Η φάνταζι τριλογία Dogsland του J. M. McDermott εκδόθηκε αρχικά από την Night Shade Books και όταν εκείνη έκλεισε οριστικά από την Word Horde (που υποψιάζομαι ότι είναι self-publishing). Περιλαμβάνει τα βιβλία Never Knew Another (2011), When We Were Executioners (2012) και We Leave Together (2014). 


Θα ξεκινήσω με το Never Knew Another.

Θα παραθέσω πρώτα το κείμενο του οπισθόφυλλου: 



Fugitive Rachel Nolander is a newcomer to the city of Dogsland, where the rich throw parties and the poor just do whatever they can to scrape by. Supported by her brother Djoss, she hides out in their squalid apartment, living in fear that someday, someone will find out that she is the child of a demon. Corporal Jona Lord Joni is a demon's child too, but instead of living in fear, he keeps his secret and goes about his life as a cocky, self-assured man of the law. The first book in the Dogsland Trilogy, Never Knew Another is the story of how these two outcasts meet.


Απλό έτσι;



Και τώρα διαβάστε, αν έχετε την καλοσύνη, τις πρώτες παραγράφους του βιβλίου: (σε σπόιλερ για όσους θέλουν να φάνε την κατατραπακιά αυθεντική)

My husband and I placed the head from the body we had found upon a rock face at the top of a hill, where the sun and moon would always fall upon it. He had worn the uniform of a king's man in life, but he had demon in his bloodline, and he had stained the earth where he had fallen. My husband and I prayed there, with the head on the stone, to the goddess Erin, and raised our eyes to the sky, to her. We fasted and fasted all day. We drank only water when the moon slipped from behind the clouds. We prayed and prayed. In morning twilight, Erin granted me the vision. I cried out in pain.Where is my body? screamed the skull. Where is Rachel?

He and Rachel were lovers as good as any in the city. She left him. He died chasing her.

I asked my husband if he would die for me. He said no.
Jona would have said the same until the moment he realized what he had done.


Άρπα την στα μούτρα, έτσι; Μετά από αυτό ξέρεις ότι δεν ξέρεις τι πρόκειται να διαβάσεις τελικά. Αν και τα πράγματα έχουν μια ροή, η ροή αυτή είναι μη-γραμμική, παρελθόν, παρόν και διάφορες οπτικές γωνίες, στις οποίες ο υποκειμενισμός είναι αναπόφευκτός. Η ανώνυμη ιέρεια -η οποία παρεμπιπτόντως είναι λυκάνθρωπος σαν τον άντρα της- έχει τη δική της άποψη γύρω από τα γεγονότα, έχει επίσης στο κεφάλι της την άποψη του Τζόνα για τα γεγονότα και τέλος έχει και την άποψη της Ρέιτσελ όπως η Ρέιτσελ την περιέγραψε στον Τζόνα κι όπως τελικά ο Τζόνα τη θυμάται.

Μπέρδεμα. Αλλά ωραίο μπέρδεμα!

Γενικά η ιδέα του βιβλίου είναι να σε κάνει να δεις και τα δύο μέρη της ζυγαριάς και τους κυνηγούς και τους κυνηγημένους. Έχεις από τη μία δύο ανώνυμους λυκάνθρωπους που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να καθαρίσουν ένα "λεκέ" (stain το ονομάζει ο συγγραφέας) από την επιφάνεια της γης. Όποιος έρχεται σε επαφή με δαιμονοσπαρμένους σιγά-σιγά αρρωσταίνει. Τα σωματικά τους υγρά καίνε, καταστρέφουν και μολύνουν ανθρώπους, ζώα, φυτά, ακόμα και το ίδιο το χώμα. Αλλάζουν ρούχα τακτικά, γιατί ο ιδρώτας τους τα τρώει, σαν οξύ. Αν πιεις από το ίδιο ποτήρι σε λίγες μέρες αρρωσταίνεις, σαν από φυματίωση, με εξάντληση και αιμοπτύσεις, που επίσης μολύνουν το χώρο που βρίσκεσαι. Είναι αναγκαίο όπως το βλέπεις ως αναγνώστης, αυτά τα άτομα να καταστρέφονται. 

Κι όμως, οι δύο αυτοί ανώνυμοι κυνηγοί δεν είναι άγιοι. Το ότι είναι λυκάθρωποι δεν τους κάνει λιγότερο Ιεροεξεταστές. Καίνε σπίτια, σκοτώνουν ανθρώπους, καταστρέφουν ζωές. Είναι αδίστακτοι, κι η έλλειψη ενδιασμών σχετικά με την αποστολή τους έρχεται σαν κεραυνός, γιατί τους δείχνει νωρίτερα να φέρονται τρυφερά στους αρρώστους και τους μολυσμένους. Η ζωώδης φύση τους δεν κάνεις τις πράξεις τους λιγότερο σοκαριστικές.



Κι από την άλλη, οι δαιμονοσπαρμένοι δεν είναι φύσει κακοί, τουλάχιστον όχι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Ο Τζόνα έγινε king's man, ένα είδος στρατιωτικού/αστυνομικού, για να μπορεί να κυκλοφορεί χωρίς τον αγγίζει κανείς. Η μητέρα του είναι ξεπεσμένη αριστοκράτισσα που βγάζει το ψωμί της ως μοδίστρα κι ένα από τα άγχη της είναι να του έχει έτοιμες ραμμένες ολόιδιες στολές για να πετάει τις παλιές όταν ο ιδρώτας του τις καίει. Όταν κάποιος βλέπει κάτι, άσχετα με το αν το συνειδητοποιεί ότι προέρχεται από δαιμονοσπαρμένο, ο Τζόνα φροντίζει να του δώσει να πιει από το ποτήρι του, ή τον φτύνει στα μούτρα ή απλά και καθαρά τον σκοτώνει. Είναι θέμα επιβίωσης. Κι ύστερα γίνεται και θέμα μοναξιάς.


Γενικά, η παλάντζα είναι ισορροπημένη με επισφαλή ισορροπία. Ανά πάσα στιγμή, μπορεί να γύρει προς τα δω ή προς τα κεί, όμως ο McDermott καταφέρνει -ο άτιμος!- να την κρατάει εκεί στο σημείο ισορροπίας της, να μην γέρνει η συμπάθεια ποτέ προς τη μεριά των δαιμόνων ή προς τη μεριά των διωκτών τους.

Σε αυτό προσθέστε παρακαλώ ότι το βιβλίο δεν είναι και κρύσταλλο από πλευράς editing. Υπάρχουν γραμματικά λάθη (εγώ τα ψυλλιάστικα, γιατί δεν το έχω και πολύ με τα αγγλικά, τελικά, αλλά όλο το ίντερνετ βουίζει σχετικά), κενά κι ίσως και επαναλήψεις κάποιες φορές.


Tο δεύτερο βιβλίο, το When We Were Executioners...

Είναι απίστευτο βιβλίο. Απίστευτο. Απίστευτη κι η σειρά, να σε κάνει να παρακαλάς το τρίτο να είναι ισάξιο των δύο πρώτων. Αν και το When We Were Executioners έχει ένα πρόβλημα σε σχέση με το Never Knew Another: πολλές φορές ξεχνάμε την οπτική γωνία των Walkers, ξεχνάμε πως ό,τι βλέπουμε, ό,τι γνωρίζουμε είναι μέσα από τα δικά τους μάτια. Στο πρώτο αυτό δεν το ξεχνούσες ποτέ. Κι ήταν το ωραιότερο κομμάτι του βιβλίου. 

Από την άλλη, ενώ στο πρώτο υπήρχε μια τραμπάλα που πήγαινε μια από 'δω (οι δαιμονοσπαρμένοι είναι καλοί) και μια από κει (οι Walkers είναι καλοί), εδώ η τραμπάλα είναι ολόκληρη βουτηγμένη στη λάσπη κι απλά τσαλαβουτάς. Οι περιγραφές της φτωχογειτονιάς, της κατάντιας και της σήψης, των ναρκωτικών (ανατριχιαστικές οι σκηνές με τα πρεζάκια), της ξεφτίλας των πλουσίων, της ωμότητας των μπάτσων, είναι τόσο λεπτομερείς, με τόσο γλαφυρό και στεγνό τρόπο απεικονισμένες που νιώθεις να πιάνεται η καρδιά σου, δε θες να συνεχίσεις να διαβάζεις και θες να συνεχίσεις να διαβάζεις. Και δεν ξεχνάς ούτε μια στιγμή τι θα γίνει στο τέλος, γιατί ο μάγκας ο συγγραφέας στο έχει ήδη πει από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη γραμμή του πρώτου βιβλίου!

Είναι ένα απίστευτο βιβλίο, απίστευτο. πραγματικά συγκλονιστικό, να σε κάνει να κλαις μέσα στο λεωφορείο σα μικρό παιδί. Αγόρασα το τρίτο βιβλίο και δε διάβασα καν το οπισθόφυλλο όταν το έπιασα στα χέρια μου, να μην έχω ιδέα τι πρόκειται να δω, να το απολαύσω ωμό και αραφινάριστο. Αγωνιούσα να θα το έκλεισε τόσο καταπληκτικά όσο το είχε ξεκινήσει και συνεχίσει.



Κι όταν ήρθε η στιγμή για το τρίτο, το We Leave Together και κατάλαβα ότι ο τίτλος είναι πιο δραματικός απ' όσο χωράει ο νους, κι όταν κατάλαβα ότι τίποτε δεν είχε σημασία, ούτε το τώρα ούτε το τότε, κι όταν πλησίαζε και πλησίαζε η ώρα του Jona να πεθάνει και δεν έφτανε τόσο γρήγορα όσο θα ήθελα και ταυτόχρονα ευχόμουν να μη φτάσει ποτέ, τόσο αποφάσιζα ότι ίσως να είναι η πιο συγκλονιστική σειρά βιβλίων που έχω διαβάσει ποτέ, πιο συγκλονιστική κι από τους Macht του Paul Kearney, πιο συγκλονιστική κι από το Song of Ice and Fire του G.R.R. Martin, πιο συγκλονιστική ακόμη κι από βιβλία που αγαπούσα όταν ήμουν παιδί, τον Κόναν, τον Τζον Κάρτερ, το Λόρδο Ντάνσανυ. Συγκλονιστική, σκοτεινή, λατρεμένη.

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Sword & Mythos

Sword & MythosSword & Mythos by Silvia Moreno-Garcia
My rating: 3 of 5 stars

Θα είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας: Είχα στείλει κι εγώ ένα κείμενο, αρκετά φιλόδοξο, γι' αυτήν την ανθολογία (λιποτάκτης χωροφύλακας+η αποξήρανση της Κωπαϊδας+ελονοσία+Κθούλου) και έφαγα πόρτα. Αγόρασα την ανθολογία, μόνο και μόνο για να δω τι ήταν καλύτερο από μένα (ξέρω, είναι μάλλον κακομοιριά από μέρους μου, αλλά τι αν κάνουμε μμια στο τόσο επιτρέπω στον εαυτό μου και δυο-τρεις κατινιές). Για να πω την αλήθεια κάποια από τα διηγήματα μου φάνηκαν πραγματικά κατώτερα του δικού μου. Αλλά είναι και μερικά που αστράφτουν, λαμποκοπάνε. Sword and Mythos.



~“The Iron Hut” by Maurice Broaddus: Περιπλανώμενος μαύρος πολεμιστής συναντά τον αδελφοποιτό του και για να τον σώσει από τα χέρια ενός χωριού "μάγων" ανεβαίνει στο Κιλιμάντζαρο και πολεμάει προανθρώπινα τέρατα. Καλή ιδέα (πιθανόν μέρος ολόκληρης κοσμοπλασία εκ μέρους του συγγραφέα), αλλά η εκτέλεση μου φάνηκε λίγο λειψή, έχανα πληροφορίες και κίνητρα εδώ κι εκεί. Μέτριο ξεκίνημαγια τη συλλογή.

~“Jon Carver of Barzoon, You Misunderstood” by Graham J. Darling: Απερίγραπτο. Δεν το κατάλαβα, αλλά ευτυχώς ήταν μικρό και πολύ καλογραμμένο.

~“Sunsorrow” by Paul Jessup: Μια γυναίκα περιφέρεται σε μια γυάλινη πόλη, συναντά το κρανίο ενός κουνελιού και σκοτώνει έναν γνωστό τη. Πιο μπερδεμένο απ' ότι ακούγεται, ωστόσο κι αυτό καλογραμμένο. Υποτίθεται ότι η γυναίκα είναι κάποιος που διάβασε το Βασιλιά με τα Κίτρινα και ονειρεύται ή έχει παραισθήσεις σχετικά με την Καρκόσα.

~“The Wood of Ephraim” by Edward M. Erdelac: Η "πραγματική" αφήγηση του θανάτου του Αβεσαλώμ. Όχι ότι καλύτερο έχω διαβάσει ποτέ, αλλά είναι τίμιο και πραγματικά παλπ.

~“Truth is Order and Order is Truth” by Nadia Bulkin: Μια πριγκίπισσα στην Ιάβα μαθαίνει μέσα από περιπέτειες την πραγματική της καταγωγή. Η  περιγραφή το αδικεί, είναι ίσως το καλύτερο κείμενο σε όλη τη συλλογή. Με δική του φωνή, με ύφος αξιέπαινο, που σε παρασέρνει, με μια ιστορία πραγματικά σύγχρονη κι όμως πραγματικά κλασσική. Ο Κλαρκ Άστον Σμιθ θα την επαινούσε, το δίχως άλλο. Η αγαπημένη μου.

~“Spirit Forms of the Sea” by Bogi Takács: Ένας Μαγυάρος πολεμιστής ακολουθεί μια κοπέλα της φυλής του ως εκείνη να βρει το ζώο-πνεύμα που θα την κάνει τάλτος (ένα είδος σαμάνου της Κεντρικής Ευρώπης). Απρόσμενα καλή, τυπική περιπέτεια, με εξαιρετικό φολκλόρ.

~“The Bones of Heroes” by Orrin Grey: Μοντέρνα εκδοχή της κακιάς μάγισσας. Χαριτωμένο, αλλά κάτι του έλειπε για να είναι τόσο δραματικό, τόσο τραγικό όσο θα του έπρεπε.

~“Light” by Diana Paxson: Τα Βουνά της Τρέλας με μαύρη πρωταγωνίστρια, στη Γροιλανδία. Είχε κενά στην πλοκή της, αλλά είναι τυπικά λαβκράφτια/χαουαρντική, με υπονοούμενες μετενσαρκώσεις και τέτοια.

~“The Serpents of Albion” by Adrian Chamberlin: Ο θάνατος του Αρθούρου. Γενικά, ο αρθουριανός κύκλος με αφήνει παγερά αδιάφορη, κι αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Επίσης είναι βαρετό, αναλώνεται σε ένα σωρό περιγραφές που ούτε ατμόσφαιρα φτιάχνουν, ούτε και εξυπηρετούν σε τίποτε την πλοκή.

~“The Call of the Dreaming Moon” by Thana Niveau: Ινδιάνα καλείται από τα πνεύματα. Καλούτσικο, αλλά τίποτε πραγματικά σπουδαίο.

~“Black Caesar: The Stone Ship Rises” by Balogun Ojetade: Μαύρος πειρατής με υπερφυσική δύναμη. Η γυναίκα του με το μωρό δεμένο στην πλάτη, το οποίο το θηλάζει κατά το δοκούν. Μεταλλικό πλοίο. Πλήρωμα από steampunk ρομπότ. Η κατάρα ενός πλοίου από πέτρα, φτιαγμένο από δαίμονες. Η τύπισσα με το μωρό στην πλάτη και το τρομπόνι (το οποίο παρεμπιπτόντως το γεμίζει το μωρό και τις το δίνει) στο χέρι, να ξεκληρίζει τους ναύτες του Ντέιβι Τζόουνς-wannabe. Εκφράσεις όπως "the ebony collosus", "the black giant" και τέτοια. Ο πρωταγωνιστής πολεμάει και με ένα μαστίγιο που στην άκρη του έχει κεντρί από σελάχι. Υπερβολική προσπάθεια να γίνει κάτι επικό, που καταντάει παραφορτωμένο και κουραστικό.

~“And After the Fire, a Still Small Voice” by E. Catherine Tobler: Ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα. Μια γυναίκα περιδιαβαίνει έναν παράδοξο κόσμο που δεν είναι δικός της και πολεμάει, ακούγοντας αγγέλους. Στο τέλος μαθαίνουμε ότι τη λένε Ζαν κι ότι καίγεται/θα καεί στη φωτιά. Δεν το κατάλαβα καθόλου.

~“No Sleep for the Just” by William Meikle: Πολεμιστής πάει να εισπράξει φόρους από ένα μοναστήρι, κάπου στη Μεσαιωνική Δυτική Ευρώπη. Καλούτσικο θα το έλεγα, έχεις δυνατές εικόνες τρόμου. Κάπως "ξεχάσιμο" όμως.

~“In Xochitl in Cuicatl in Shub-Niggurath” by Nelly Geraldine Garcia-Rosas: Μεσοαμερικάνα ιέρεια προσπαθεί να βοηθήσει τους πολεμιστές της φυλής της ενάντια στους Μέξικα. Δυνατή αφήγηση, δυνατό αποτέλεσμα.

~“The Sorrow of Qingfeng” by Grey Yuen: Ο βοηθός ενός δικαστή κι ένας αξιωματικός στην Αυλή της Αυτοκράτειρας της Κίνας μαθαίνουν κάτι ανησυχητικό και ξεκινούν να το εξερευνήσουν. Απωανατολίτικη κομψότητα ενάντια σε πλάσματα ειδεχθή. Άλλο ένα από τα διαμάντια της συλλογής.

~Four essays by G.W. Thomas, Silvia Moreno-Garcia and Paula R. Stiles: τα διάβασα και τα τέσσερα με ενδιαφέρον. Δεν είμαι ό,ως σίγουρη ότι βελτίωσαν την ανθολογία με την ύπαρξή τους.


View all my reviews

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Mon Alix

Mon AlixMon Alix by Κ.Ι. Ζαχόπουλος
My rating: 2 of 5 stars

Έμαθα το Ζαχόπουλο από τα ευφυή και χαριτωμένα του διηγήματα στο Μετά τις Εννιά και τα δύο Αντίθετα Ημισφαίρια. Περίμενα ότι και το Mon Alix θα κυμαινόταν κάπου εκεί, μεταξύ του ευφυούς και του χαριτωμένου (παρά τις προειδοποιήσεις του Alucard). Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Καλή γλώσσα, όπως το περίμενα, αλλά η ιδέα και η εκτέλεση ήταν κάτι παραπάνω από υποτονικά, ήταν μπερδεμένα, χωρίς συνέπεια (ειδικά οι πράξεις της Άννας δεν έχουν καμία απολύτως λογική. Καλύτερα να έβαζε τον πρωταγωνιστή του να τραβολογάει πέρα-δώθε καμιά waifu φουσκωτή). Επιπλέον το φανταστικό στοιχείο είναι καθαρά διακοσμητικό.


View all my reviews

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Το Μαργαριτάρι Της Αβύσσου και άλλα θαλασσινά παραμύθια

Το Μαργαριτάρι Της Αβύσσου και άλλα θαλασσινά παραμύθια by Γιώργος Βορέας Μελάς
My rating: 4 of 5 stars

Πάντα έχω το άγχος ότι έναν άνθρωπο, που συμπαθώ αμά τη εμφανίση και εκτιμώ όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός, θα τον κρίνω με βάση αυτά που ξέρω κι όχι αυτά που διαβάζω.

Ωστόσο εδώ δε χρειάστηκε να το κάνω αυτό. Περίμενα (πριν γνωρίσω το Γιώργο) ότι θα έγραφε ένα βιβλίο ξέχειλο, χορταστικό με κάποια από τα λάθη του πρωτάρη εδώ κι εκεί. Και αυτό έλαβα. Όταν ξεπεράσεις ως αναγνώστης το σκόπελο του "πάλι το ίδιο μοτίβο του πολεμιστή που αναζητά την ολοκλήρωση" τότε θα δεις πίσω από κάθε ασαφή υπαινιγμό κάτι πολύ γνώριμό σου, από τα ησιόδεια αρχέγονα πλάσματα έως τους εφιάλτες της Μαίρη Σέλλεϋ. Οι εικόνες, ζωγραφισμένες από τον ίδιο το συγγραφέα, ενισχύουν την ένταση του δέους που νιώθεις. Η γλώσσα είναι υπέροχη, κυματιστή κι αβίαστη κάθε μα κάθε φορά κι η φαντασία αξεπέραστη.

Αναρωτιέμαι τι θα διαβάσουμε αν καταπιαστεί με ολοκληρωμένο μυθιστόρημα.


View all my reviews

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Αστείο - Πες μου πού θα πας

Δύο βιβλία αυτή τη φορά (και για να προλάβουμε όσα διάβασα από την πρωτοχρονιά και δώθε αλλά και γιατί κάποιες φορές δεν έχεις να πεις και πολλά πράγματα...)

ΑστείοΑστείο by Yiannis Palavos
My rating: 3 of 5 stars

Δεν ξετρελάθηκα. Δε λέω ότι δεν είχε τις καλές του στιγμές, αλλά για τόσο ντόρο που έγινε...


View all my reviews





My rating: 3 of 5 stars
Το τσίμπησα σαν προτεινόμενο από μια κοπέλα που εμπιστεύομαι την πένα της. Πάω στοίχημα ότι η ίδια δεν εμπιστεύεται την πένα της όσο εγώ, αν θεωρεί ότι η Φιρτινίδου γράφει καλύτερα από την ίδια. Δεν είναι κακό το βιβλίο, αντίθετα έχει τη θεματική του και μιλάει για πράγματα που φαίνεται να τα γνωρίζει, τη μουσική, την απώλεια, την αγάπη. Αλλά οι ηρωίδες της έχουν την ίδια φωνή, όλες. Δε μπορεί να έχουν όλες την ίδια φωνή.


Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Θεοί του ατμού - Steampunk οράματα

Φέτος λέω να αναρτώ τα διαβασμένα μου ένα-ένα. Θα βοηθήσει και η κοινωνική δικτύωση σε αυτό, βεβαίως-βεβαίως. Για του λόγου το αληθές...


Θεοί του ατμού - Steampunk οράματαΘεοί του ατμού - Steampunk οράματα by Βασίλης Γιαννάκης
My rating: 2 of 5 stars

Γενικές εντυπώσεις, για ορεκτικό: μικρό βιβλιαράκι, αλλά εντυπωσιακό, με τις φωτογραφίες του και τα όλα του. Με Irene Astral μπροστά στην κάμερα και Σπύρο Κακούρη στο κλικ-κλικ, δύσκολα θα έβγαινε κάτι μέτριο. Να πω την αμαρτία μου θα προτιμούσα τη φωτογραφία της σελίδας 6 για εξώφυλλο, αλλά χαλάλι.

Ξεκινάω λοιπόν το διάβασμα.

~Τιτανομαχία, του Βασίλη Γιαννάκη: Ενδιαφέρον κείμενο, με ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία. Ίσως ήθελα να κρατήσει λίγο περισσότερο η ίδια η μάχη και να μειωθούν τα προκαταρκτικά (ήμαρτον, τι λέω η γυναίκα :P ), αλλά και έτσι είναι μια καλή και φιλότιμη προσπάθεια που ανοίγει το βιβλίο όμορφα και ταυτόχρονα μας ανοίγει την όρεξη για τα επόμενα.

~Jolly steam roger της Φράνσης Παπουτσάκη: Ένας τρελός επιστήμονας (?) φεύγει για ταξίδι με τον υπηρέτη του (?) και τελικά πεθαίνουν. Κάποιες φορές, ο ατμός είναι απλά το πρόσχημα για να ειπωθεί μια ιστορία, αλλά εδώ ούτε ιστορία υπάρχει, ούτε τίποτε κι ο ατμός εξακολουθεί να είναι απλά πρόσχημα. Δεν είναι αντάξιο του άλλου δικού της διηγήματος στη συλλογή Once Upon A Future, ούτε και του petit βιβλίου της, Hide and Seek.

~Ο γίγαντας και το θηρίο του Ζήση Σακελλαρίου: Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα αλλά τελικά πολλά πράγματα αφήνονται στην τύχη τους. Μοιάζει λες κι ο συγγραφέας να ξέμεινε από λέξεις, σαν να έπιασε το όριο που υπήρχε και δε χωρούσαν τα υπόλοιπα.

~Ο λύκος που ουρλιάζει στο φεγγάρι της Λένας Κικίδου: Χαριτωμένη εκδοχή της κλασσικής ιδέας "κακός λευκός-καλός ιθαγενής". Το steampunk στοιχείο είναι καθαρά τσόντα εδώ, αντί για το μεταλλικό θηρίο θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε άγημα φροντιέρων.

~Ο κύκλος του νερού των Κιάρας Καλουντζή, Μάριου Σκουλά: Έχω αρχίσει να γίνομαι γραφική (αναπόφευκτο όταν σχολιάζω κάτι της Κιάρας), αλλά δεν έχω κανένα σχόλιο για το διήγημα αυτό. Είναι ίσως το μόνο (μαζί με του Γιαννάκη) που το steampunk δεν είναι ούτε τσόντα, ούτε πρόσχημα, αλλά αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μου αρέσει απλά και μόνο γιατί στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος, αλλά ακόμα κι έτσι, δεν θα είχα κάτι να πω.

~Κλέφτης Ονείρων της Ντίνας Τσούμα: Δεν έβγαλα άκρη με αυτό το διήγημα. Η ιστορία που διηγείται δεν είναι ξεκάθαρη, δεν μπορώ να την παρακολουθήσω, έχει πισωγυρίσματα και πήδους από 'δω κι από 'κει χωρίς εξηγήσεις. Γι' άλλη μια φορά το steampunk είναι πρόσχημα, θα υπήρχε (υποθέτω, γιατί δεν ξέρω και ποια είναι) ιστορία και χωρίς αυτό. Επίσης, δε μου άρεσε η γλώσσα και η τεχνική, μου φάνηκαν εντελώς παιδιάστικα γραμμένα (όχι σαν να τα λέει ένα παιδί, αλλά σαν να τα έγραψε ένα παιδί).

~Βαρθολομαίος Νιτς του Θεόδωρου Καραδιαμάντη: Παλαιομοδίτικος τρόμος. Μοιάζει με ολίγον από Φρανκενστάιν συν μαγεία συν ατμός. Κακό ανακάτεμα, ένα από όλα θα ήταν αρκετό (ή ο Φρανκενστάιν ή η μαγεία ή ο ατμός). Επίσης παιδιάστικα γραμμένο.

~Λαθρεπιβάτης του χρόνου του Σαράντη Κρητικού: Sorry, your steampunk is in another castle. Σωστή χρήση της ελληνικής, ωστόσο και κατανοητό το τι θέλει να πει ο συγγραφέας. Λίγο παλαιομοδίτικο, με χαμένους κόσμους και Ατλαντίδες, αλλά όχι πάααρα πολύ κακό.

~Προκαλώντας τον άνεμο του Σαράντη Κρητικού: Τρυφερό, χαριτωμένο, αλλά όχι steampunk.

~Ν2 Ζepherus 128 της Ματίνας Μαντά: Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά πρόχειρα εκτελεσμένη. Νομίζω ότι την χαντακώνει τόσο η απουσία -μαντέψτε- ουσιαστικού steampunk στοιχείου, όσο και αυτός ο εντελώς ξύλινος τίτλος του

~Έτος 1204 Μ.Κ του Γιώργου Γιαννουκαράκη: Μπερδεμένο, βιαστικό, κακογραμμένο, με ελάχιστα πιστευτή ιδέα, όλο τρύπες. Πιθανόν το χειρότερο της συλλογής

~Μαργαρίτα του Γιώργου Μπελαούρη: Συμπαθητικό, αλλά δεν ξεπερνάει το μέτριο.


Εν κατακλείδι, μετράω τέσσερα steampunk διηγήματα και εφτά μη steampunk. Κακός απολογισμός για τα γούστα μου και συγνώμη, αλλά και για τα λεφτά που έδωσα. Άμα ήθελα αχταρμά, έπαιρνα και τους Θρύλους του Σύμπαντος. Αλλά για steampunk ανθολογία και τα δύο τρίτα της να μην είναι steampunk, ε, πάει πολύ. Και δε βοηθάει καθόλου που τα τρία τέταρτα των κειμένων δεν είναι καλογραμμένα.


View all my reviews