Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

NaNoWriMo 2010


Πάμε πάλι και φέτος.


30 μέρες αγωνία και άγχος. Και κράμπες στα δάχτυλα από την πληκτρολόγηση.


Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το event, τα είχα πει πέρσι. Μόνο για το φετινό βιβλίο θα ήθελαν να σας μιλήσω λιγάκι. Αν και, ΚΑΙ γι' αυτό σας έχω πει δυο κουβέντες παλαιότερα.


Ο τίτλος της νουβέλας είναι Θαλασσινά Κοχύλια. Το κεντρικό της θέμα είναι η περηφάνια και οι διάφορες εκφάνσεις της. Το είδος της είναι (οποία έκπληξις) το κοινωνικό φάντασυ (αν υπάρχει κάτι τέτοιο, χεχε). Το υπόβαθρό της θυμίζει μια προκολομβιανή Βόρεια Αμερική, και περισσότερο το λεγόμενο Μισσισσίππιο πολιτισμό, ο οποίος άνθισε στα πλημμυρικά πεδία (floodplains) του ομώνυμου ποταμού γύρω στο 1100 μ.Χ.
Φάντασυ με Ινδιάνους. Ναι. Κι εσύ εκεί στο βάθος, πουτ δε ντομάτ ντάουν σλόουλι.
Οι κεντρικοί ήρωες είναι τέσσερις. Ο πρώτος που εμφανίζεται είναι ο σαμάνος Άνθρωπος-Πουλί που υπηρετεί το στοιχείο του Αέρα κι ακολουθεί η γυναίκα του, η Γυναίκα-Αραποσίτι, που υπηρετεί το στοιχείο της Γης, κι είναι κι αυτή ένα είδος σαμάνου, αλλά με πιο ήπιας μορφής ικανότητες. Ο Άνθρωπος-Πουλί κάνει ταξίδια με το πνεύμα του στα πέρατα της Γης, ενώ η Γυναίκα-Αραποσίτι ασχολείται με τη μαντεία των ευνοϊκών ημερών για τη σπορά και τη συγκομιδή, όπως επίσης και με τις γυναίκες που περιμένουν παιδιά. Η πόλη στην οποία κατοικούν πρέπει να έχει ακόμη δύο σαμάνους, έναν για να υπηρετεί το στοιχείο του Νερού, κι έναν για το στοιχείο της Φωτιάς. Η πρώτη έχει βρεθεί και είναι η Γκα-Ντα-Γουάχι, η Λίμνη. Είναι πολύ νέα κι ανύπαντρη κι οι άλλοι δύο κανονίζουν ένα διαγωνισμό μεταξύ των αντρών της φυλής για να βρουν τον άντρα εκείνον που θα υπηρετεί τη Φωτιά και θα παντρευτεί τη Λίμνη. Στο διαγωνισμό παίρνει μέρος κι ένας ξένος, από παρακατιανή φυλή, ο Αγκατενό, ο Ιχνηλάτης, που δεν έχει και πολλές πιθανότητες να κερδίσει, αλλά είναι ερωτευμένος με τη Λίμνη. Κι ως είθισται, θα υπάρχει και κάποια έκπληξη. Και μάλιστα πάνω από μία.
Ακούγεται κάπως cheesy, αλλά μάλλον δε θα είναι πολύ. Ελπίζω να το καταφέρω γιατί το θέλω πολύ, αλλά αυτό μάλλον θα εξαρτηθεί από το πόσο τεμπέλα είμαι. Τα λέμε σ' ένα μήνα, με τα αποτελέσματα του πειράματος. Άντε και καλές λεξοσυγκομιδές.


Ε, ας προσθέσω και το widgetάκι που βρήκα με την καθημερινή μου συγκομιδή λέξεων...

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Κοράκι σε 'Αλικο Φόντο

Σήμερα, η ανάρτηση θα παίζει σε διπλό ταμπλό. Για την ακρίβεια θα εμφανιστεί και στο παρόν ιστολόγιο, αλλά και στο άλλο μου ιστολόγιο, την "Κροκοσυλλέκτρια". Κι ο λόγος είναι ότι άπτεται, με χαριτωμένο -τολμώ να πω- τρόπο και των δύο μεγάλων μου ενδιαφερόντων: της λογοτεχνίας του φανταστικού και της μαγειρικής...

Πέρσι τέτοιον καιρό, η παρέα πήρε μια μεγάλη χαρά: ο καλός φίλος Λευτέρης Κεραμίδας υπέγραψε με τον εκδοτικό οργανισμό Πατάκη την έκδοση του πρώτου βιβλίου του, με τίτλο "Κοράκι Σε Άλικο Φόντο". Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο μιας τετραλογίας επικού φανταστικού, υπό το γενικό τίτλο "Γιοί της Στάχτης". Ήμουν από τους πολύ τυχερούς που έχουν διαβάσει ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου και μπορώ να σας πω, με το χέρι στην καρδιά, ότι μάλλον θα δούμε μεγάλες μέρες με δαύτο στο ελληνικό φανταστικό.

Αν νομίζεται ότι ο τίτλος είναι πιασάρικος ρίχτε μια ματιά και στο σχετικό ιστολόγιο, όπου περιγράφονται πολύ περισσότερα και με πολύ καλύτερο τρόπο. Συγκεκριμένα σε αυτήν την ανάρτηση θα βρείτε ένα σύνδεσμο απ' όπου μπορείτε να κατεβάσετε το πρώτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος, έτσι για να δείτε τι παίζει. Μάλιστα ο Λευτέρης είχε την εξαιρετική τύχη να είναι φίλος με έναν καταπληκτικό κύριο που λέγεται Ozzo και που αγάπησε τόσο το βιβλίο που να του φτιάξει τους χάρτες του. Η τέχνη του κυρίου αυτού είναι τέτοια που και να μη διαβάζετε φανταστικό, θα σας γοητέψει. Για να μη μιλήσουμε για τον κύριο του έφτιαξε το εξώφυλλο, το Γιώργο Ναζλή. Να πάτε στην προσωπική του ιστοσελίδα και να χαζέψετε.

Τώρα για το ίδιο το βιβλίο, τι θα μπορούσα να σας πω; Μόνο ότι είναι μια μίξη επικού και ηρωικού φανταστικού, σε setting ψευδο-βυζαντινό. Όποιοι έχετε διαβάσει το Imperium, του Μιχάλη Σπέγγου έχετε μια ιδέα του τι μπορείτε να περιμένετε. Όχι, διόρθωση, το Imperium με δράκους και μαγεία. Ναι, ξέρω, ακούγεται λίγο κάπως, αλλά στην πραγματικότητα θα τρίβετε τα μάτια σας. Αν κατάφερε να κάνει το Φίλιππο Μανδηλαρά να το εκτιμήσει, τότε εσείς τι πιθανότητες έχετε να μην το αγαπήσετε; Εμένα, τι να πω, με ξεμυάλισε τελείως.

Μάθαμε λοιπόν την προηγούμενη εβδομάδα, ότι επιτέλους, το βιβλίο πήγε τυπογραφείο και χτες είπαμε να πιούμε ένα καφεδάκι, η παλιοπαρέα. Δυστυχώς δεν ήμασταν όλοι, μόνο τέσσερις. Αλλά και οι τέσσερις που ήμασταν, το καταφέραμε τελικά το θαύμα μας.

Αυτό είναι ότι απέμεινε από μια τούρτα black forest, με σαντιγύ και Κουμανταρία, σε σχήμα κορακιού. Τέλος πάντων, όχι οποιουδήποτε κορακιού, αλλά του κορακιού που υπάρχει στο εξώφυλλο του βιβλίου. Και φυσικά, μια τούρτα που την έφτιαξα εγώ. Με τα χεράκια μου.

Ε, εντάξει, μην τρελαθούμε κιόλας. Δεν την έφτιαξα όοοολη με τα χεράκια μου. Έτοιμο παντεσπάνι κι έτοιμη σαντιγύ κι έτοιμη κομπόστα κεράσι. Αλλά.

Αλλά, τύπωσα σε μεγέθυνση το κοράκι του εξωφύλλου, το έκοψα με το ψαλίδι, χαρτοκοπτική, το καρφίτσωσα πάνω στο παντεσπάνι και έδωσα στο παντεσπάνι το σχήμα του κορακιού, κόβοντας το περίγραμμα με πολύ κοφτερό μαχαιράκι. Έπειτα έβγαλα μια δεύτερη μικρότερη εκτύπωση και σχεδίασα ένα μικρό κοράκι με σοκολάτα, για το στόλισμα. Κι επίσης τύπωσα και τον τίτλο του βιβλίου (με μια απίθανη γραμματοσειρά) και το σχεδίασα κι αυτό με σοκολάτα.

Εκεί που μου χάλασε λιγάκι η προσπάθεια ήταν στο απ' έξω. Δηλαδή έπρεπε το φόντο του κορακιού να είναι άλικο. Ε, η υποφαινόμενη μπέρδεψε τις δοσολογίες κι αντί για τρία-τέσσερα μπουκαλάκια κόκκινου χρώματος ζαχαροπλαστικής, αγόρασε μόνο ένα. Και το αποτέλεσμα...

Κοράκι σε Ροζ Φόντο.

Κι όμως ο καημένος ο Λευτέρης κουβέντα δεν είπε. Τέτοιος άνθρωπος είναι. Κι ευτυχώς κι η καζούρα δεν ήταν και τόση όση θα περίμενα.

Καλοτάξιδο ας είναι το βιβλίο σου, φίλε μου. Κι όταν τυπωθεί η πολλοστή του χιλιάδα, θα σου φτιάξω και μια τούρτα Best Seller.

Promise. :)


*Photo credits: Αντώνης Πάσχος

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Φούουουρια, φούρια-φούρια.

Όπως θα έλεγε κι ο μέγιστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.

Έζησα μερικές πολύ έντονες μέρες το μήνα που μας πέρασε. Από αγωνία για το αν τελικά θα βαφτίσω τη μπουμπού (που τελικά βάφτισα), από αγωνία για τα εργασιακά μου και τα προσωπικά μου, μέχρι αγωνία για τα γραψίματά μου. Όλες ατές οι μέρες ήταν τόσο αγχωμένες που δε μπόρεσα να σηκώσω κεφάλι. Αναρωτιέμαι αν αυτό μου έκανε καλό ή κακό τελικά.

Έχω περίπου μια εβδομάδα που προσπαθώ να ηρεμήσω και μόλις τώρα τα κατάφερα. Για την ακρίβεια την Παρασκευή το απόγευμα που βγήκα με μια φίλη μετά από αρκετό καιρό για ένα καφεδάκι της προκοπής. ήταν μα ωραία βραδιά που συνεχίστηκε ωραιότερα ακόμα.

Μένει μόνο μια εκκρεμότητα που με αγχώνει λιγάκι, αλλά δεν είναι και πολύ πιεστική. Έχω να διαβάσω δύο βιβλία για το Ινδιάνικο φάνταζυ που πάω να γράψω, και δεν έχω καταφέρει ακόμη ούτε το ένα. Αλλά πού θα μου πάει, θα το καταφέρω κι αυτό.

Λίγο αποδιοργανωμένη η σκέψη μου αυτές τις μέρες. Είναι που τώρα καταφέρνω και βάζω τα πράγματα στη θέση τους. ίσως να κρατήσει λίγο ακόμη αυτό, αλλά έχω ένα project στα σκαριά, που θα ανεβαίνει λίγο-λίγο στην Κροκοσυλλέκτρια. Μπορεί να βοηθήσει κι αυτό λιγάκι.

Α ριβεντέρτσι.