Τρόμος, νουάρ, κίμτσι και γάτες. Α, και σεκς.

Έχεις βάλει το παιδί για ύπνο (μετά από πάλη τριών τετάρτων), πρέπει να βάλεις πλυντήριο πιάτων, να ετοιμάσεις τα ρούχα της δουλειάς για αύριο και να κάνεις μπάνιο. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ν' ανοίξεις ένα αρχείο με κόμιξ, είτε το Cook Korean!: A Comic Book with Recipes  της Robin Ha είτε το The Evil Secret Society of Cats (τον πρώτο τόμο) τ@ Pandania, και να σαπίσεις μπροστά στον υπολογιστή για όσο χρειαστούν τα κρέατά σου να πάψουν να πονάνε... Αν σου μείνει μισή ώρα -που δε σου μένει- διαβάζεις στα κλεφτά τις καινούργιες ιστορίες στο Στόμα του Διαβόλου του Αντώνη Κρύσιλα.

Αν πάλι το παιδί έχει μόλις φάει το φρούτο του και παίζει με το κουτάλι και το μπωλ, μπορείς να καθίσεις δίπλα του και να κάνεις power-reading τη Μπερλίν, σε σενάριο Κυριάκου Αθανασιάδη και Σχέδιο Νικόλαου Κούρτη (για λίγο μεταφυσικό νουάρ) ή να ξεκινήσεις yet another μετάφραση του Καλέσματος του Κθούλου, από τις εκδόσεις Δώμα (γιατί συλλέγεις μεταφράσεις του Λαβκραφτ παιδιόθεν) ή να πιάσεις -επιτέλους- τη
Φαίδρα του Μπάμπη του Δρουκόπουλου (που έχει και σεκς). Ό,τι προλαβαίνεις, δε θα σε κρίνει κανείς...

Από το Βερολίνο στο Άστρο του Θανάτου

EDITED TO ADD: Η ανάρτηση ήταν προγραμματισμένη από την Τρίτη το απόγευμα, λίγες ώρες πριν το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα (;) στα Τέμπη.

Είμαι σε αναγνωστικό κενό τα τελευταία χρόνια (κι ίσως δεν ευθύνεται μόνο η μητρότητα ή οι προσπάθειες για μητρότητα). Αλλά όταν τα καταφέρνω, κάποια πράγματα είναι αναζωογονητικά.

Διάβασα μέσα στις προηγούμενες εφτά μέρες
ένα από τα τελευταία τεύχη της σειράς graphic novels Blake & Mortimer, το Eight Hours in Berlin, σε σενάριο Jean-Luc Fromental και σχέδιο Antoine Aubin (δεν έχει ακόμα μεταφραστεί στα ελληνικά, και στα αγγλικά είναι πολύ-πολύ-πολύ πρόσφατη η μετάφραση). Και με ανακούφισε η θεματική, η πολυπλοκότητα, η (σύγχρονη) ισορροπία μεταξύ αλήθειας και προπαγάνδας, η σχέση με την  ιστορικότητα. Δεν αναγνώρισα άμεσα τον Πρίγκιπα, αλλά τι να κάνεις, επικειμένου του τριημέρου της Καθαροδευτέρας, δικαιολογούνται τα brain farts.

Κι από την άλλη υπάρχουν και οι μη-αναζωογονητικές αναγνώσεις. Όπως ας πούμε η σειρά comic Darth Vader and Son, του Jeffrey Brown, από την οποία περίμενα πολύ περισσότερο πνεύμα. Νομίζω πως από τα τέσσερα που διάβασα, μόνο το Vader's little Princess είχε περισσότερα από ένα-δυο σημεία που να με κάνουν να γελάσω.