Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Αναγνωστικό ημερολόγιο 2011 - Φεβρουάριος (4)

Μετά από ένα διαδικτυακό κενό, που οφείλει την ύπαρξή του σε θέματα υγείας, η γράφουσα τας γραμμάς αυτάς επανέρχεται στις υποχρεώσεις της. Χρωστάω το αναγνωστικό ημερολόγιο του Φλεβάρη (το οποίο και ακολουθεί) και κάποιες μικρές αναφορές σε γεγονότα εδώ κι εκεί. Επίσης stand by, ladies and gentlemen, διότι το αναγνωστικό ημερολόγιο του Μάρτη που θα ανέβει μάλλον την Παρασκευή, θα είναι αρκούντως χορταστικό. Δεκαπέντε μέρες στο σπίτι ήταν αυτές. Να μην του δώσω να καταλάβει; (Και φυσικά ακόμα εκκρεμεί η κριτική μου για το Κοράκι, αλλά το κάνω γαργάρα εκ του ασφαλούς, ο συγγραφέας ξέρει ήδη τη γνώμη μου, οπότε δε με ζορίζει, χιχι.)

Ο Φλεβάρης, λοιπόν, είχε ελάχιστες αναγνωστικές συγκινήσεις να μου προσφέρει. Πιθανόν επειδή γράφω, αλλά όχι κι απαραίτητα, διότι κι άλλες φορές γράφω και ταυτόχρονα διαβάζω πολύ. Μόνο τέσσερα βιβλία, που ευτυχώς αυξήθηκαν μέσα στο Μάρτη. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά η στοίβα με τα αδιάβαστα μεγαλώνει επικίνδυνα…

Οι εξοχές των νεκρών, Κοσμάς Χαρπαντίδης: Μικρά διηγήματα που σχετίζονται με το θάνατο. Απολαυστικό. Πιθανό μειονέκτημα η πολύ βαριά γραφή, σχεδόν μπαρόκ, αλλά σαν αποτέλεσμα εξαιρετικό.

Νικολά Τέσλα, ο Προμηθέας της 5ης Λεωφόρου, Νίκος Παπαδόπουλος: Μικρής λογοτεχνικής αξίας, μυθιστορηματική παράθεση της βιογραφίας του Τέσλα.

Ο Πρώτος Κανόνας του Μάγου, τόμος δεύτερος, βιβλίο πρώτο της σειράς Sword of Truth, Terry Goodkind. Και θα επαναλάβω ακριβώς τα ίδια που είπα και για τον πρώτο τόμο: μια καλή ιδέα, μια χαριτωμένη υποστήριξη, διάφορες τσαχπινιές εδώ κι εκεί, μια πάαρα πολύ δυνατή line of plot το «σπάσιμο» του Ρίτσαρντ από την Ντένα που είναι αβάσταχτα φρικαλέα και τόσο πολύ κουβεντούλα ψιλή και εξήγηση και κόντρα εξηγήσεις που μου ήρθε να βάλω τις φωνές. Είχα πρόθεση να διαβάσω και τα υπόλοιπα μεταφρασμένα της σειράς, έτσι, σε fast forward, για να τελειώσουν και να πω ότι διάβασα και 2000 σελίδες μέσα στο Φλεβάρη, αλλά στο επόμενο (πρώτος τόμος της Πέτρας των Δακρύων) έφτασα μέχρι τα μισά πριν βαρεθώ εντελώς και το απαρατήσω για πιο σάπιες μέρες.

Μερικές μέρες πριν, ο -συγγενής μου πλέον- Γιώργος Χατζηκυριάκος μάς ενημέρωσε στο sff.gr για την έκδοση μέσω Lulu ενός νέου βιβλίου ελληνικού φανταστικού. Πρόκειται για μια ανθολογία εννέα διηγημάτων φαντασίας, με τίτλο Μετά τις Εννιά, που επιμελήθηκε και εξέδωσε η Ομάδα Παιχνιδιών Φαντασίας και Ρόλων Θέρμης, στα πλαίσια του Όγδοου Φεστιβάλ Φαντασίας, που διοργανώθηκε (πού άλλου) στη Θέρμη. Από αλληλεγγύη και λόγω του συνδρόμου της κίσσας (που θέλει όλα να τα αγοράσει, όλα) δε μου έφτασε να το κατεβάσω από το Lulu και να το διαβάσω ηλεκτρονικά. Τώρα μάλιστα που έχω και τα μέσα να κάνω τέτοιες αγορές, μέσω ίντερνετ, του έδωσα και κατάλαβε.

Γενικά, δεν περιέχει την τελευταία λέξη της μόδας στο φανταστικό, ωστόσο διαβάζεται πολύ ευχάριστα και σου δίνει την αίσθηση ότι ξαναγύρισες στην εποχή που περίμενες πώς και πώς να εκδοθεί ο επόμενος τόμος της Ωρόρας. Πολύ καλή κίνηση εκ μέρους της Ομάδας κι εύχομαι ό,τι καλύτερο σε όλους. Ένα από τα μειονεκτήματα δυστυχώς είναι ότι κάποιες από τις ιστορίες είναι φανερό πως αποτελούν μέρος μεγαλύτερος ιστοριών κι αυτό σε αφήνει μετέωρο, τόσο στην αρχή (που ξεκινάς την ανάγνωση χωρίς να ξέρεις ποιος είναι ποιος) όσο και στο τέλος (που η ιστορία δεν τελειώνει και σου αφήνει κενά.)
Αν και δεν το συνηθίζω στο παρόν βήμα λόγου, θα ήθελα να αναφερθώ στα διηγήματα ένα προς ένα.
Μπαστέτ, Αλέκος Μυροφορίδης: Μια προβλέψιμη ιστοριούλα, που μπορεί να βελτιωθεί. Δε θα πάψει να είναι προβλέψιμη, αλλά θα γίνει ακόμη πιο ευχάριστη κι εύκολη στην ανάγνωση. Η πρώτη από τις ιστορίες που είναι (ή τουλάχιστον φαίνεται να είναι) μέρος μεγαλύτερης.
Η Νύχτα στον Παλιό Ελαιώνα, Γιώργος Χατζηκυριάκος: Το σχόλιο όταν ανέβηκε η ιστορία για πρώτη φορά σε κοινή θέα, AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA. Η δεύτερη ιστορία που θα μπορούσε να είναι μέρος μεγαλύτερης.
Ατσάλι και Πάγος, Δημήτρης Λαγός: Η επιρροή του Χάουαρντ είναι φανερή, αλλά ο συγγραφέας καταφέρνει να μην παρεκκλίνει των απαιτήσεών μας από ένα τέτοιο θέμα. Για μένα, το μόνο της μειονέκτημα ήταν τα μικρά ολισθήματα του βάρβαρου Ίντορ προς το συναισθηματισμό, εδώ κι εκεί. Η γλώσσα είναι απλή, αν και κάποιες φορές πιο απλή απ' ότι θα μου άρεσε.
Η προέλευσις των λέξεων, Κ. Ι. Ζαχόπουλος: Θα μπορούσε κανείς να το πει και σουρεάλ ή τρόμο, αλλά το δέχομαι στο φάντασυ γιατί εξετάζει ένα πολύ σκαμπρόζικο αστικό μύθο. Οι λέξεις -και η λέξις - είναι σκέτη μαγεία κι η χήρα, αν και δεν εμφανίζεται ποτέ, δεν παύει να είναι τόσο πικάντικη που να θες κι άλλο...
Άδυτο, Χριστίνα Πεταλωτή: Ενδιαφέρουσα ιστορία τρόμου, με άρτια κατ' εμέ χρήση της γλώσσας, αλλά αδύναμη προς την πλοκή της. Από τις υποψήφιες για την πρώτη θέση ανάμεσα στα διηγήματα της συλλογής.
Μέσα στη βροχή, Μαρία-Ειρήνη Καραφύλλη/Χριστίνα Κούρφαλη: Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, που πηγαίνει πολύ καλά ως ένα σημείο (με τα όποια θέματα αληθοφάνειας μπορεί να έχει, όχι πολλά κι όχι εύκολα διακρινόμενα) και που στο τέλος δίνει μια και πετάει την καρδάρα με το γάλα κάτω. Ένα βιαστικό τέλος που δεν εξηγεί σχεδόν τίποτε, ή μάλλον για την ακρίβεια εξηγεί τα άμεσα ερωτήματα κι αφήνει ένα σωρό καινούργιες απορίες.
Οι αδελφοί παραμυθάδες, Μανόλης Ζαχαριάδης: Ομολογώ ότι το διάβασα κάπως βιαστικά, αλλά πρώτον απέτυχα να δω το φανταστικό στοιχείο και δεύτερον μαγεύτηκα από τη γλώσσα, τη ροή της και τις ταχύτατες εναλλαγές των προτάσεων, που ταιριάζουν γάντι στη σκηνή δράσης. Δεν είμαι σίγουρη αν αποτελεί μέρος μεγαλύτερης (πάντως αν είναι, τότε μάλλον πρόκειται για το τελευταίο κεφάλαιο...)
Χαρακίρι, Παναγιώτης Παναγιωτίδης: Έντονα συναισθηματική γραφή (γούστο μου, αλλά λίγο πιο έντονη απ' ό,τι θα την ήθελα) και θέμα που συγκινεί. Σφηνάκι ζόρικο και πολυτελείας.
Ο θάνατος θα δυσκολευτεί να τους διεκδικήσει, Τάσος Λαζαρίδης: Η τελευταία από τις ιστορίες που είναι μέρος μεγαλυτέρων. Δεν προλαβαίνω να χορτάσω τίποτε, ούτε καν τους χαρακτήρες, που είναι σχεδιασμένοι ξεκάθαρα. Θα ήθελα λίγο περισσότερη προσοχή στις μικρολεπτομέρειες που κάνουν την κοσμοπλασία να μοιάζει αληθινή, κατά τα άλλα, πολύ θα ήθελα να δω και το παρακάτω.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Το Πέταγμα της Μέλισσας

Μερικές ειδήσεις σου προκαλούν διάφορα συναισθήματα. Ορισμένες σου προκαλούν μούδιασμα στα δάχτυλα, άλλες ένα φουρφούρισμα στην καρδιά, ένα φούσκωμα στο στήθος π ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξεθυμάνει κι ότι όσα καλύτερα πράγματα κι αν συμβούν, αυτό το κάτι θα είναι το ξεχωριστό, το κάτι άλλο.

Πριν από μερικές μέρες (έχω κι εγώ την διαφορά φάσης μου αυτόν τον καιρό) έγινε κάτι που εντάξει, όχι ότι το περιμέναμε, αλλά ψηνότανε εδώ και χρόνια. Και το ότι το κερδισε καποιος που έχει συγκεκριμένες σκέψεις πάνω στο θέμα είναι μάλλον τύχη καλή για όλους μας.

Να μη σας κρατάω άλλο σε αγωνία. Λοιπλόν, στο διαγωνισμό του διεθνούς περιοδικού επιστημονικής φαντασίας Albedo One, τον σημαντικό και περίφημο INTERNATIONAL AEON AWARD SHORT FICTION CONTESΤ, ο Μιχάλης Μανωλιός κέρδισε το πρώτο βραβείο με το διήγημά του Αίθρα.

Κι εγώ, νιώθω λιγάκι σαν στ' αυτιά μου να παίζει συνεχώς το Πέταγμα της Μέλισσας.




Γιατί; Γιατί είναι ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΑΒΕΥΕΤΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ. Και που περιέχεται σε συλλογή διηγημάτων που έχει εκδοθεί στα ελληνικά και που το διάβασα και το σχολίασα εδώ.

Πάω να διαβάσω τη συνέντευξη του Μιχάλη στο sff.gr και να ψάξω να βρω το βιντεάκι της σχετικής αναφοράς του βραβείου, στην ΝΕΤ, στην εκπομπή της Μαρίας Σαράφογλου "Συμβαίνει τώρα" την Καθαρά Δευτέρα.

Και να ευχηθώ σε καθέναν από μας που γράφουμε φανταστικό στην Ελλάδα, να πετάξουμε κι εμείς σαν τις μέλισσες.

SFF-Rated Athens 2011


Γενικά το SFF-Rated (διεθνές φεστιβάλ ταινιών επιστημονικής φαντασίας και φαντασίας) είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις σχετικά με την επιστημονική φαντασία στην Ελλάδα. Και είναι και διεθνές και φέτος θα μας δείξει πολλά καλούδια. Το έχω επισκεφτεί δυστυχώς μόνο πια φορά, αλλά από τότε με τρώνε τα δαχτυλάκια μου (ή να πω τα ματάκια μου;) να το ξαναεπισκεφτώ.

Συζήτηση σχετικά γίνεται εδώ και στο επίσημο ιστολόγιο της διοργάνωσης. Ειδικά αυτό που λένε για την ταινία Whisperer in the dark είναι πραγματικά μοναδικό. Είναι μια ταινία γυρισμένη με σύγχρονα μέσα, από την H.P.Lovecraft Historical Society, αλλά το αισθητικό αποτέλεσμα είναι εκείνο που θα ήταν αν η ταινία είχε γυριστεί την εποχή που την έγραψε ο Λάβκραφτ! Έχω δει την προηγούμενη προσπάθεια της H.P.Lovecraft Historical Society, το Call of Ctulhu κι ήταν εξαιρετική πραγματικά. Ανυπομονώ να δω αυτή τη δεύτερη προσπάθειά τους.