Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Αναγνωστικό Ημερολόγιο 2014 - Μάρτιος (0)

Ω, ναι, δε σας γελούν τα μάτια σας. Ζερό. Μέσα στο Μάρτιο δε διάβασα ούτε ένα βιβλίο.

Για την ακρίβεια δεν ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΑ ούτε ένα βιβλίο. Άρχισα ή συνέχισα αρκετά. Ένα Μάρτιν, ας πούμε. Ένα Μαζάρκις Γουίλλιαμς. Ένα Ανώνυμο. Το Επαρχικό Βιβλίο του Λέοντος του Σοφού.

Αλλά κανένα τους δεν έφτασε στην τελευταία του σελίδα. Και κακώς, το Μάρτιν ήθελε να τον έχω τελειώσει πριν ξεκινήσει η καινούργια σεζόν του Game of Thrones. Αλλά υπήρχε λόγος.

Εκείνα τα ρημαδιακά τα παρχάρια. Τα δικά μου τα παρχάρια. Είχα πέσει με τα μούτρα να τα διορθώσω, να μπορέσω να τα δώσω κάπου για μια δεύτερη γνώμη. Αν καλοθυμάστε, τρία βιβλία των 150,000 λέξεων το καθένα.

Κάτι που μου συμβαίνει συχνά  είναι ότι τα κείμενά μου, όταν περνούν από το στάδιο της διόρθωσης και λόγω του τρόπου που γράφω, παίρνουν ένα 20% επί του αρχικού τους μεγέθους. Πάει να πει, π.χ. η Ερεστή που ξεκίνησε με 136,000 λέξεις, υπολόγιζα να φτάσει γύρω στις 165,000. ήταν μέσα στο σχέδιο κι αυτό, το είχα υπολογίζει.

Αυτό που δεν είχα υπολογίσει είναι ότι έφτασα κάποια στιγμή να έχω διορθώσει 50,000 από τις αρχικές λέξεις και η σούμα των τελικών λέξεων να μου βγαίνει 75,000. Ορίστε; Δηλαδή αντί για +20%, οι διορθώσεις μου έφτασαν στο +50%; Δηλαδή αντί για τις 165,000 θα έφταναν να έχω γράψει ένα βιβλίο, το πρώτο βιβλίο μιας σειράς ακόμη μεγαλύτερων βιβλίων, που θα έφτανε τις 270,000 λέξεις;

Πανικός.

Οπότε ο Μάρτιος αφιερώθηκε σε αυτήν την πάλη: από τη μία να μη θέλω να γίνω Μάρτιν στη θέση του Μάρτιν, να κάνω την τριλογία εξαλογία, κι από την άλλη... γουέλ, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Δε θέλω να παραλείψω τίποτε απ' όσα έχω να πω γι' αυτήν την ιστορία, γι' αυτόν τον κόσμο και την κοσμοπλασία που την έχω αγαπήσει, τολμώ να πω, όσο καμιά. Πρέπει όλα να ειπωθούν. Όλα να φροντιστούν όπως τους πρέπει.

Άρα σπάσιμο σε έξι. Νέοι τίτλοι, βιβλίων και κεφαλαίων. Νέος διαχωρισμός, υπολογισμός των κορυφώσεων, σκηνές δράσης. Κάποιοι χαρακτήρες δε θα εμφανιστούν από το πρώτο όπως ήταν το αρχικό πλάνο -χαρακτήρες που λατρεύω και δημιούργησα με κόπο- αλλά στο τρίτο ή στο τέταρτο βιβλίο, άρα τα πράγματα που εξηγούσες στις δικές τους σκηνές πρέπει να φροντίσεις να τα εξηγήσεις σε άλλες, να τα στριμώξεις αλλού. Άλλοι χαρακτήρες πρέπει να εξαφανιστούν στο τρίτο, γιατί δε θα έχουν πια ρόλο ενεργό. Και πρόσεξε να μην ξεχάσεις να εξηγήσεις κάτι πριν ή μετά από την ώρα του, να μην σου ξεφύγει κάποιο όνομα εδώ ή εκεί που θα εμφανιστεί αργότερα, να μην αποκαλύψεις πράγματα που δεν πρέπει να αποκαλυφθούν.

Όπως καταλαβαίνετε, ήταν ένας υπέροχος Μάρτιος. Συγγραφικά πήγαινα με τα χίλια. Μόνο αναγνωστικό ήταν το ζερό.

Το οποίο θα φροντίσω να το καλύψω εντός του Απριλίου. Πάσχα έρχεται, κάτι θα κάνω.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Αναγνωστικό ημερολόγιο - Φεβρουάριος (9)

Είχα πάρει απόφαση να ανεβάζω το αναγνωστικό ημερολόγιο κάθε μήνα την τελευταία του μέρα. Παρασκευή για το Φεβρουάριο, δηλαδή. Αλλά... Ετούτον το μήνα διάβασα εννέα (9) βιβλία και μου άρεσαν όλα! Χρειάστηκε να τα κοιτάξω και να τα ξανακοιτάξω και να τα ξανακοιτάξω για να σιγουρευτώ ότι δε κάνανε πουλάκια τα μάτια μου. Τι καλά που ήταν, εννέα καλά βιβλία. Άραγε πότε θα μου ξανατύχει κάτι τέτοιο;


Από τη Σκόνη, Τέττη Θεοδώρου: Το τελείωσα, πότε, την προηγούμενη Τετάρτη; Ακόμη δε μπορώ να το κάνω να κατακαθήσει μέσα μου. Έχει σηκώσει σκόνη. Pun intented.
Δεν είναι μόνο ο καθορισμός του είδους δύσκολος. Είναι και η απόφαση που εσύ και μόνο εσύ, ως αναγνώστης πρέπει να πάρεις: είναι τελικά υπερφυσικό αυτό που βλέπεις ή όχι; Είναι κάτι που πατάει στις διάσημες συμπτώσεις της ζωής; Κι αυτές τις ξέμπαρκες φράσεις που πετάει η συγγραφέας εδώ κι εκεί, κυρίως στο τέλος όμως των ιστοριών της, τι ρόλο παίζουν; Γιατί μοιάζουν ξέμπαρκες; Μπορεί και να μην είναι;
Η Τέττη φαίνεται να κατέχει την τέχνη της ακροβασίας, την πιο τίμια στάση που μπορεί να κρατήσει ένας συγγραφέας. Σου παρουσιάζει αυτά που έγιναν ίσως κι αυτά που ένιωσε ο κάθε ήρωας, αλλά όχι τη δική της άποψη. Δε σου βάζει ποτέ τελεία εξηγώντας σου, όπως ακριβώς δε θα σου εξηγήσει ποτέ η ζωή γιατί έγινε ό,τι έγινε. Κατά κάποιον τρόπο διατηρεί τη μαγεία που έχει το παρελθόν: επειδή έχει πάψει να υπάρχει, το μυαλό το αντιλαμβάνεται σχεδόν αποσπασματικά, μέσα από εικόνες και συναισθήματα. Δεν υπάρχουν γεγονότα, μόνο αυτά που βλέπεις ή ακούς, όσο υποκειμενικές είναι οι αισθήσεις σου, τόσο υποκειμενικά θα είναι και τα συμπεράσματά σου. Η Τέττη διαλέγει να πάρει το ρόλο των ερεθισμάτων κι όχι των ίδιων των αισθήσεων. Σου στέλνει μηνύματα, αλλά τη μετάφραση πρέπει να την κάνεις εσύ.
Αναλυτικά:
- Ιερά μονοπάτια: Τα θαύματα και τη ίδια ιστορία περιγράφονται με τρόπο πλάγιο, μπερδεμένο, όπως ακριβώς θα τα άκουγε κανείς από έναν παππού ή μια γιαγιά, όπως θα τα θυμόταν κι ο ίδιος μεταφέροντάς τα σε κάποιο εγγόνι.
- Η αξιοπρέπεια ταιριάζει στον θάνατο: Ούτε διήγηση ούτε αφήγηση, απλά παράθεση γεγονότων. Το θαυμαστό και το μακάβριο αντιμετωπίζονται αδιάφορα, όλο το θέμα είναι οι τρεις γυναίκες, τα ρούχα τους, τα συνήθειά τους.
- Εκεί που ζούνε οι νεκροί: Ακόμα αναρωτιέμαι αν το βαριδάκι έπεσε από δική του βούληση στο πάτωμα της Κασσαντρίνας.
- Στο πέλαγος: Ακόμη και μετά το τέλος του (ένα από εκείνα τα ξέμπαρκα τέλη που ανέφερα προηγουμένως) νιώθεις ένα πλάκωμα που δε λέει να σηκωθεί.
- Ο ανθρακωρύχος: Κι αναρωτιέσαι: είναι ένα φυλαχτό που δίνει ακατάβλητη δύναμη ή ένα απλό θυμητάρι, ένα κοινό αντικείμενο που καθοσιώθηκε από την νοσταλγία της πατρίδας;
- Τρελή πορεία: Οι περιγραφές της τρέλας. Εκείνες οι περιγραφές της τρέλας;
- Τζιν φούστα: Δεν είμαι σίγουρη, αλλά νομίζω ότι είναι η αγαπημένη μου. Το τέλος της (και δεν αναφέρομαι στο λαχείο, αλλά στην συνάντηση μάνας και κόρης) είναι τόσο εμπρηστικά τερατώδες, τόσο εξοργιστικά ανθρώπινο, που δε μπορείς παρά να το λατρέψεις.
- Ζητιάνοι: Ασαφές, σε γυρίζει σε μέρη που πρέπει να τα δεις ξανά, να τα ξαναπερπατήσεις, ώστε να θυμηθείς κι εσύ τη δική σου Αθήνα. Κι ύστερα επιστρέφεις πίσω στον κινηματογράφο και συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν η Αθήνα που έπρεπε να δεις. ήταν οι άνθρωποί της και μόνο αυτοί. Και ντρέπεσαι λιγάκι.
- Η εκκλησάρισσα: Εδώ, αντίθετα με το "Πέλαγος" κυριαρχεί ο ήλιος, παρά το σκοτεινό του θέμα. Ακόμη κι όταν βρέχει κι όταν γίνεται σεισμός, νιώθεις να τσουρουφλίζεσαι. Από τι, είναι άλλο ζήτημα.
- Το δέντρο: Υπάρχει ένα αίνιγμα, που μπορεί να το λύσει το κρασί τελικά.


Σε ξένο κόσμο, Γιάννης Μαργέτης: Ο συγγραφέας επιτέλους έκανε αυτό που περιμένουμε να δούμε στο δεύτερο βιβλίο του: βελτιώθηκε! Κι όχι απλά βελτιώθηκε, αλλά στραφτάλισε. Έλαμψε. Δε μπορώ να σας το πω αλλιώς. Η θεματική δεν είναι πλέον ο κεντρικός χαρακτήρας, ούτε και οι επιρροές ούτε και οι δοκιμές τεχνικής. Στον Ξένο Κόσμο, κεντρικός χαρακτήρας, αυτό που προσέχεις πρώτο απ' όλα είναι η ίδια η ιστορία. Σε ρουφάει, σε απορροφά. Ξεχνάς διαβάζοντας. Τρομάζεις. Τρία βιβλία τρόμου έχω αναγκαστεί να τα διαβάσω υπό το φως της μέρας και μόνο: Το Σάλεμς Λοτ του Στέφεν Κίνγκ, τη Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας του Κωνσταντίνου Μίσσιου (συγκεκριμένα εκείνο το αναθεματισμένο του το Ρολόι) και τούτο 'δω. Καταλαβαίνετε τι σόι εντύπωση μου έχει κάνει; Δεν τολμώ να υποθέσω τι θα υπάρχει στο τρίτο βιβλίο. Δεν τολμώ. Απλά.
Αναλυτικά:
-Σε ξένο κόσμο: Η ιστορία που τη διάβασα μέχρι τη μέση και μετά την άφησα για να διαβάσω τις υπόλοιπες. Πρώτον γιατί οι υπόλοιπες αποκλείεται να ήταν καλύτερες και δεύτερον γιατί είχε πέσει το σκοτάδι και δεν ήθελα να φτιάξω τις εικόνες που ο συγγραφέας με καλούσε να φτιάξω. Δε θα κοιμόμουν με τίποτε μετά. Όταν ολοκληρώθηκε (μικρό αγκαθάκι, το εντελώς ασαφές κι όχι πολύ δυνατό σημείο των τελευταίων παραγράφων), ήθελα να βάλω τις φωνές, πώς μας αφήνει έτσι χωρίς να μας πει τουλάχιστον ότι αυτά δεν μπορεί να συμβούν σε μας; Πώς μας αφήνει να φοβόμαστε και μετά τους τίτλους τέλους;
-Τα αγκάθια μεγαλώνουν: Από τα κείμενα που τα διαβάζεις -εγώ τουλάχιστον- χωρίς να προσπαθήσεις να τα αποκρυπτογραφήσεις. Το νόημά τους μπορεί να είναι πολύ πιο φαρμακερό από τις εικόνες που σου περιγράφουν.
-Δύσκολη νύχτα: Μια μικρή αμαρτωλή απόλαυση, όπως ένα τσιγάρο ας πούμε. Πιθανόν η πιο ανάλαφρη στιγμή του βιβλίου, παρά το τρομερό της θέμα.
-Το χαμόγελου του κυρίου Μ: Λαμπρά γραμμένο, αλλά μετά τις ανατριχίλες ευχαρίστησης που πήρα από τον Ξένο Κόσμο, μου φάνηκε κάπως λίγο.


Αυλητής και Παππουλάνθρωπος - Μαγεμένες ιστορίες από τη Λέσβο και τη Λήμνο και Αυλητής και Παππουλάνθρωπος - Θρύλοι και ξωτικά του Αιγαίου, Κώστας Ζαφειρίου, Γιώργος Τυρίκος-Εργάς: Πιστοί στην αγάπη τους για τα λαϊκά παραμύθια, οι δύο συγγραφείς δημιουργούν ή αναπαράγουν (κατά τη γνώμη μου ποτέ δε μπορείς να είσαι βέβαιος με αυτά) τις ιστορίες της γιαγιάς και του παππού. Στο πρώτο βιβλίο τα καταφέρνουν μετά πολλών επαίνων. Στο δεύτερο βιβλίο ίσως όχι και τόσο, όμως εξακολουθεί να είναι κάτι που διαβάζεις ευχάριστα κι ακόμα πιο ευχάριστα το διαβάζεις και στα παιδιά σου.



Ο Δρακογέννητος, Οι Πύλες των Κόσμων βιβλίο πρώτο, Εριέλλα Χρυσού. Το είχα αγοράσει όταν πρωτοβγήκε. Ήταν και η παμμέγιστη έκπληξη, ελληνικό φάντασι από τον Αίολο; Γουάου! Ωστόσο υπήρχε εκείνο το θέμα της κόλλας. Βλέπετε, ο Αίολος είχε την φαεινή ιδέα να χρησιμοποιεί εκείνη την εποχή μια ψαρόκολλα για το δέσιμο των βιβλίων (και η δεύτερη έκδοση του "Ο Μέγας Θεός Παν" του Μάχεν το είχε αυτό το πρόβλημα) που βρωμούσε σαν εμετός. Μετά από πέντε χρόνια, το αντίτυπό μου εξακολουθεί να βρωμάει. Και δυστυχώς, γιατί το περιεχόμενο του βιβλίου άξιζε την ταλαιπωρία. Η ιδέα είναι έξυπνη, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά φρέσκια και διατυπωμένη με χαριτωμένο τρόπο και με ενδιαφέρουσες πινελιές. Η πλοκή είναι έντονη και η ανατροπές όμορφες και ενδιαφέρουσες. Οι χαρακτήρες πέφτουν λίγο στο φάουλ της αφήγησης, πάει να πει ότι ίσως μπορούσα να τους δείχνει να κάνουν πράγματα αντί απλά να περιγράφει τα συναισθήματά τους. Όμως ούτε και αυτό έλειπε, υπήρχαν στιγμές που η αφήγηση συνοδευόταν από καλά μελετημένη και σοφά επιλεγμένη πράξη. Η γλώσσα είναι απλή αλλά όχι φτωχή, λείπουν οι υπερβολικά δραματικές παρομοιώσεις και η κοινότυπες περιγραφές. Η τεχνική είναι αρκετά καλή, προκαλεί το ενδιαφέρον περνώντας από τη μία οπτική γωνία στην άλλη (αν και κάποιες φορές ξεφεύγει στις οπτικές γωνίες μέσα στο ίδιο "κομμάτι" της αφήγησης). Δύο πράγματα συνειδητοποιείς αφού το έχεις τελειώσει. Πρώτον έχει μια σταθερή και ώριμη κοσμοπλασία, στην οποία το κείμενο είναι πιστό από την αρχή ως το τέλος. Δεύτερον, και αληθινά το κατάλαβα αφού έφτασα στο μέσον του βιβλίου, μάλλον απευθύνεται σε young adult κοινό. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να σταθεί αντάξια σε μια ενήλικη βιβλιοθήκη, ούτε ότι γίνεται αφελές, το αντίθετο, πιθανόν να είναι ωριμότερο από τα κείμενα που τα οποία οι εκδοτικοί έχουν συνηθίσει να ταΐζουν τους εφήβους σήμερα. Το παράπονό μου είναι ένα κι ίσως να είναι και το σοβαρότερο πρόβλημα του βιβλίου: ένα από τα πιο σημαντικά σημεία του, η ύπαρξη των αερικών (δε θα πω περισσότερα, γιατί θα είναι σπόιλερ) αντιμετωπίζεται εξαρχής κάπως ελαφρά, με την έννοια ότι θα περίμενα, με μια τέτοια ενδιαφέρουσα ιδέα, να δω τη συγγραφέα να αναπτύσσει λίγο περισσότερο το θέμα αυτό, να μας δίνει περιγραφές, να αναφέρεται συχνότερα σε αυτά. Ομοίως και το θέμα της αναπηρίας του Κρίτωνα, περίμενα να του δώσει λίγη περισσότερη βάση, να τον κάνει λίγο πιο ευαίσθητο απέναντι στο τι συμβαίνει πέρα από τις Πύλες. Θα μπορούσε έτσι να κάνει το έργο ακόμη πιο βαθύ και με περισσότερες ακόμη προεκτάσεις ψυχολογικές. Κρίμα που ακόμα δεν έχουμε δει τη συνέχεια! Με έψησε να θέλω να διαβάσω το παρακάτω.


Ποιος παίζει με τον υπολογιστή του Σέρλοκ Χολμς; Σέργιος Μαυροκέφαλος, Διονύσης Παπαδόπουλος: Είμαι μεγάλη φαν του Διονύση Παπαδόπουλου, κι ας μην καταλαβαίνω πάντα τα θέματά του. Και έχω την εντύπωση ότι πλέον έχω και όλα του τα βιβλία. Δυστυχώς ετούτο είναι ένα πολύ μπερδεμένο ανάγνωσμα, όπου ακόμη κι εκείνη η περίφημη ευγλωττία του Παπαδόπουλου μάλλον δεν το σώζει. Κατανοώ το "ηθικό δίδαγμα" που καταλήγει, αλλά η διαδρομή μου είναι ξένη, όπως και οι χαρακτήρες και τα κίνητρά τους τελικά. Χοντρικά πρόκειται για μια περίπτωση όπου ένας συγγραφέας "ανταλλάσσει" θέσεις με τον ήρωά του (έναν ντετέκτιβ που ασχολείται με έναν φόνο) κάπου στη μέση του βιβλίου. Μπλέκουν εκεί και μια γυναίκα πραγματική, μια γυναίκα φανταστική, το Δίκτυο, κάποιες ηλεκτρονικά εκδιδόμενες που της λένε whorenettes ή cyber-whores και μια Αθήνα που μοιάζει πιο πολύ με το Λονδίνο.


Η Δεξιά Τσέπη του Ράσου, Γιάννης Μακριδάκης: Εξαιρετική γραφή, λίγο ιδιαίτερη τεχνική (με την έννοια ότι μπερδεύει ή κουράζει κάποιες φορές), άπλετο συναίσθημα. Δίνει την εντύπωση ότι ενός κόσμου περίκλειστου, που περιέχει τον εξής έναν ένοικο. όλα τα υπόλοιπα (η Εκκλησιαστική αρχή, οι προσκυνητές, ακόμη κι ο Μάρκος) είναι εκεί απλά για να πλαισιώνουν τον κόσμο του μοναχού Βικέντιου, όχι για να αποτελούν μέρος του.



Υπόγεια Κίνηση, Νικ Μαμάτας: Του έβαλα τέσσερα αστέρια στο goodreads και πιθανόν να κέρδιζε πέντε αστέρια, αν είχα κάποια επαφή με τους μπίτνικ. Ωστόσο η ροή του λόγου είναι εξαιρετική κι η σχέση με τους Μεγάλους Παλαιούς αδιαμφισβήτητη.


Ο Μπόρχες και οι αιώνιοι ουραγκοτάγκοι, Luis Fernando Verissimo: Ένα παράξενο βιβλιαράκι, γραμμένο στο δεύτερο πρόσωπο (πιθανόν το πρώτο βιβλίο γραμμένο στο δεύτερο πρόσωπο που διαβάζω). Είναι σίγουρα αστυνομικό, αλλά ανακατεύει τον Πόε, το Μπόρχες, το Λάβκραφτ και μια ολόκληρη σημειολογία σχετικά με τους τρεις αυτούς στα όρια της ερωτικής μονομανίας. Η ιδέα είναι έξυπνη και στέκεται μέσα στον κυκεώνα των υποθέσεων που κάνουν οι λογοτεχνικοί ντετέκτιβ. Η γραφή είναι σπιρτόζικη, γεμάτη με πνεύμα, και αυτά που περιγράφονται μπορεί να μην είναι κραυγαλέα ανατριχιαστικά, αλλά σε κάνουν να σαλεύεις στην καρέκλα σου. Το τέλος είναι ταυτόχρονα αιωρούμενο και καταληκτικό, με την έννοια ότι ξέρεις ότι η υπόθεση λύθηκε, αλλά δεν ξέρεις αν είναι στ' αλήθεια αυτή η υπόθεση που διάβασες, ή αυτό το τέλος της. Γενικά σε κάνει να εκτιμάς και το συγγραφέα και την επιλογή της φόρμας του και κυρίως να μη μπουκώνεις από το πειραματικό του ύφος. Πάει να πει, μπορεί όντως να πειραματιζόταν με το ύφος του, αλλά στο σερβίρει σαν κάτι εύκολο, κάτι που το κατέχει.








Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Αναγνωστικό ημερολόγιο 2014 - Ιανουάριος (8)

Επιστροφή στις παλιές συνήθειες, με μηνιαία αναγνωστικά ημερολόγια. Λέω πώς θα τα καταφέρω φέτος, και περισσότερο να διαβάσω και περισσότερο να ιστολογήσω. Ο Βιβλιοθηκάριος* ας βάλει το χέρι του.


Η Θραύση των Οστών, Ο Αφανισμός των Μάγων Βιβλίο Πρώτο, Στέφανος Κόκκινος. Σαφώς ένα βιβλίο που πρέπει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη σας. Οπωσδήποτε. Κι όμως, κάποιες φορές η λεπτομέρεια που βάζει στο σύστημα μαγείας είναι κουραστική. Θυμίζει παλιό παλπ, που δεν είναι φυσικά, σε καμία περίπτωση, απλά σου αφήνει μια τέτοια αίσθηση. Θυμίζει λίγο Michael Shea και Nifft the Lean, στο μέγεθος που έχει η μαγεία στον κόσμο. Και φυσικά αν το θέμα της αυτοπραγμάτωσης δε σας ενδιαφέρει προσωπικά, με την έννοια ότι δε θέλετε να το κουβεντιάζετε και να το φιλοσοφείτε, μπορεί κάποια στιγμή να γίνει και κάπως βαρετό. Αναλυτικά, περιέχει μια πολύ καλή ιδέα, πιθανόν αρχετυπική ίσως και σκέτα τυπική για επικό φανταστικό (αν και πιο πολύ του ταιριάζει ο high fantasy τίτλος). Η πλοκή είναι επίσης καλή, αλλά πιο βιαστική απ' ότι θα ήθελα. Κάποιες φορές απλά πηδάει εδώ κι εκεί, λέγοντας σαφώς πράγματα που επιβάλλεται να πει, αλλά με την ταχύτητα εναλλαγής των σκηνών μπορεί εύκολα να μπερδευτούν τα πράγματα. Η γλώσσα είναι σαφής, ρέουσα, πολύ καλά δουλεμένη. Το παράπονό μου έχει κυρίως να κάνει με τον τρόπο που μιλάνε οι χαρακτήρες, οι οποίοι σε γενικές γραμμές ξέρεις ότι βλέπεις ένα σωρό χαρακτήρες με υπόβαθρο, όμως λείπει εκείνος που θα κάνει το μεγάλο μπαμ, που θα γίνει ο αγαπημένος του κοινού. Αυτό με στεναχώρησε ίσως περισσότερο από κάθε άλλο μικροελάττωμα του βιβλίου (γενικά μεγάλα ελαττώματα μάλλον δε θα βρει κανείς) είναι ότι όλοι οι χαρακτήρες μιλάνε με τον ίδιο τρόπο. Με τον ίδιο ακριβώς. Σε σημείο που κάποια στιγμή ο ίδιος συγγραφέας φαίνεται να το αντιλαμβάνεται και να προσπαθεί να τους διαχωρίσει δίνοντάς τους από ένα μικρό προφορικό "χούι", αν μου επιτρέπετε την έκφραση. Πράγμα που δεν του βγαίνει τελικά κι απλά κάνει κουραστική την ανάγνωση του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Παράδειγμα, ο παγανιστής Ντίον μιλάει με "χμ" να παρεμβάλλονται σε μεγάλο μέρος των λόγων του ή το πνεύμα (δε θα γίνω πιο ακριβής εδώ είναι μεγάλο το θέμα) Ταρούριν, που μιλάει με "αααα" να παρεμβάλλονται στο λόγο του. Τέλος, από πλευράς τεχνικής, όπως είπα και στις πλοκές, το να πηδάει με ταχύτητα από τη μία σκηνή στην άλλη δείχνει ότι κάπου εκεί ανάμεσα υπήρχαν κι άλλα πράγματα που πιθανόν να κόπηκαν. Αυτό δεν κάνει το κείμενο ακατανόητο, αλλά σίγουρα το κάνει ένα mental challenge. Προσωπικά λάτρεψα την απουσία εισαγωγών και επεξηγήσεων, όπως ακριβώς είχα λατρέψει και το χάος της Black Company.


Συναίσθημα, Το Δέντρο του Άραϋ Βιβλίο Πρώτο, Μανώλης Σιμιτσάκης. Έμαθα για το βιβλίο αρκετά νωρίς και το απέκτησα κι αρκετά νωρίς τολμώ να πω -τουλάχιστον πριν την παρουσίασή του. Γενικά είναι ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, με την έννοια ότι ακόμη και σημασίες όπως ο Θάνατος ή το Κακό παρουσιάζονται με την πατίνα του φυσικού, αυτού που ούτως ή άλλως πρέπει κάποια στιγμή αν το αντιμετωπίσεις γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν είναι θανατολάγνο βιβλίο όπως είχα φοβηθεί, απλά... φανταστικό. Πέρασα καλά διαβάζοντας και θέλω να πιστεύω ότι με την εμπειρία που έχει πλέον αποκτήσει ο Μανώλης, τα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας, η Πίστη και η Φαντασία θα είναι ακόμα καλύτερα. Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα. Πολλές φορές έχουμε δει ανθρώπους που γυρίζουν από το θάνατο, αλλά σπάνια βλέπουμε ουσιαστική περιγραφή του "χώρου" και της "ζωής" μετά θάνατον. Η πλοκή ξεκινάει με φόρα αλλά στο δεύτερο μέρος έχει σκαμπανεβάσματα. Οι χαρακτήρες είναι καλά σκιαγραφημένοι, ωστόσο λείπει το κατιτί που θα μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί τους. Η εσωτερική τους φωνή είναι αρκετά διακριτή, σε σημείο που μπορείς να τους αναγνωρίσεις. Το κακό είναι ότι κάποιες -ελάχιστες- φορές ο προφορικός λόγος δε γίνεται να μεταφερθεί πειστικά. Όπως π.χ. στο σημείο που ο ένας από τους ήρωες μιλάει "βλάχικα" ε, δεν καταφέρνει να με πείσει για την ανάγκη να ειπωθεί, να γραφτεί κάτι τέτοιο. Γενικά η γλώσσα είναι απλή, στο όριο της απλοϊκής. Εύκολα θα τη σύγκρινα με τη γλώσσα του Γιώργου Χατζηκυριάκου στο Τραγούδι του Χρόνου. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι αυτό δίνει την κατάλληλη βαρύτητα στην ενήλικη πλευρά του βιβλίου, αλλά κάνει τη δουλειά της. Τώρα για την τεχνική… Χμ. Τα δύο μέρη μού φαίνονται εντελώς ξένα μεταξύ τους. Σα να άλλαξε ο συγγραφέας! Αν μου έλεγε ότι το δεύτερο μέρος το έγραψε σε νεαρότερη ηλικία, άνετα θα το πίστευα. Δεν είναι άσχετα, αλλά το πρώτο μέρος δείχνει μεγαλύτερη ωριμότητα. Επίσης δε με ικανοποίησε η κορύφωση. Ενώ περνάμε σελίδες επί σελίδων προετοιμαζόμενοι για το γουάου γεγονός, όταν έρθει εκείνη η ώρα, το καθεαυτό γεγονός δεν περιγράφεται καν. Καταλαβαίνω ότι η αλλαγή της οπτικής γωνίας είναι επιβεβλημένη και μου αρέσει, αλλά ήθελα και κάτι έντονο, κάτι κλιμακτικό. Κάτι που να δικαιολογεί τη αναμονή και τις ετοιμασίες.


Το Έπος των G.PELEαίων - η πραγματική ιστορία του κόσμου, Άννα Παχή. Γενικά είναι ένα διασκεδαστικό ανάγνωσμα. Ωστόσο δεν είμαι σίγουρη αν είναι και κάτι το τρομερό. Μέσες άκρες πρόκειται για ένα σατυρικό (?) βιβλίο που αφηγείται την διαχρονική πορεία της οικογένειας των G.PELEαίων, από την αυλή του Χαμουραμπί έως την καταστροφή της Γης. Η ιδέα είναι χαριτωμένη, αλλά ελλιπής. Αυτό συμβαίνει γιατί η συγγραφέας θέλει να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στο κεντρικό νόημα της ιστορίας της, παρά να φτιάξει στερεή και πειστική κοσμοπλασία. Ομοίως χαριτωμένη είναι και η πλοκή. Κάποιες φορές χάνεις τη μπάλα, αλλά αν ξέρεις κάποια πράγματα για την ανθρώπινη ιστορία είσαι μέσα. Οι χαρακτήρες πλησιάζουν επικίνδυνα στις καρικατούρες, αλλά και πάλι δεν είναι αυτό που έχει νόημα στο βιβλίο, δεν είναι αυτό που προσέχεις.Το κλασσικό μοντέρνο φιούζιον μεταξύ της καθομιλουμένης και της λόγιας γλώσσας κάνει το κείμενο σκαμπρόζικο και διασκεδαστικό.


Μαγίλιο και Λίθοι, Η Αναζήτηση της Γνώσης Βιβλίο Πρώτο, Γιώργος Παπαγιαννόπουλος. Γενικά, δεν είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο. Επίσης δεν είναι ένα βιβλίο για πέταμα. Τα προβλήματά του είναι φανερά, όπως επίσης και οι αρετές του. Κι επίσης πολύ φανερή είναι η λαχτάρα του συγγραφέα να δημιουργήσει, να πει κάτι μέσω του κειμένου του. Γι’ αυτό και θα πω αυτά που έχω να πω με πιο βαριά καρδιά απ’ ότι συνήθως. Καλή θα έλεγα την ιδέα του. Όχι πολύ πρωτότυπη, αλλά στέρεη. Ξεκινάει και ξέρεις εξαρχής τι μπορείς να περιμένεις από αυτήν. Όπως επίσης καλή είναι κι η πλοκή. Στην αρχή σκοντάφτει και θυμίζει άλλα κείμενα, όπως ο Χάρρυ Πότερ ή το RiftWar Saga του Φάιστ, αλλά μετά από τα τυπικά θεωρώ ότι πατάει σε δικά του πόδια για το πώς θα γίνει το παρακάτω. Οι χαρακτήρες δεν είναι ακριβώς αρχετυπικοί, μάλλον τυπικούς θα τους έλεγα. Η γραφή δεν υποστηρίζει καλά τη μοναδικότητά τους, και πολλές φορές μαθαίνουμε εμβόλιμα πράγματα γι’ αυτούς που μας κόβουν την αγωνία της στιγμής. Σαφώς ξέρεις με τι έχεις να κάνεις, αλλά καλά θα ήταν να ήταν γραμμένο και με πιο ενδιαφέροντα τρόπο. Το λεξιλόγιο δεν είναι κακό, αλλά κάποιες φορές ειδικά στις παρομοιώσεις ξεφεύγει προς το υπερβολικό. Επίσης, ενώ το κείμενο δεν το υποστηρίζει, πολλές φορές η γλώσσα της ίδιας της αφήγησης -όχι δηλαδή στους διαλόγους- γυρνάει στο προφορικό. Υπάρχουν και αρκετοί αναχρονισμοί, σύγχρονες εκφράσεις που δε θα χωρούσαν στον κόσμο που περιγράφεται ή που θα είχαν άλλη βαρύτητα λόγω του υποβάθρου.

Δυστυχώς το μεγάλο θέμα του κειμένου είναι η τεχνική. Ευθύς εξαρχής, και ο ίδιος ο συγγραφέας ακόμη, μάς λέει πώς είναι άπειρος. Κι η τεχνική του, από το πώς παρουσιάζει τον κόσμο που έχει πλάσει έως το πώς περιγράφει σκηνές μάχης, αποδεικνύει την απειρία του. Θα αναφερθώ στα προβλήματα τεχνικής επιγραμματικά, μιας και τα αναλυτικά σχόλια θα ήταν πολύ πιο χρήσιμα στον ίδιο το συγγραφέα παρά στους αναγνώστες του.

~Έλλειψη περιγραφών του σκηνικού.
~Αφήγηση της ψυχολογίας του κάθε χαρακτήρα, αντί για περιγραφές των πράξεών του.
~Ομοιότητα στον τρόπο που μιλάνε όλοι οι χαρακτήρες ανεξαιρέτως.
~Μεγάλες ακρίβειες σε χρόνους (περίπου δέκα λεπτά) χωρίς να υπάρχει ένδειξη του πώς μετράνε αυτόν τον χρόνο.
~Μεγάλοι διάλογοι-λογύδρια, που πολλές φορές περιέχουν άχρηστη πληροφορία, είτε για τον αναγνώστη, είτε για τον συνομιλητή κι άλλες φορές τοποθετούνται σε σημεία όπου συνήθως δεν υπάρχει χρόνος για τόσες κουβέντες.
~Διακοπή σκηνών δράσης για να αναφέρει αδιάφορη πληροφορία δύο σελίδων σχετικά με το παρελθόν.
~Ασαφείς κι αναίτιες αλλαγές οπτικής γωνίας (όχι πολλές, ωστόσο υπάρχουν)

Το ένα πράγμα που είναι στ’ αλήθεια εκπληκτικά γραμμένο είναι οι σκηνές στις οποίες ο πρωταγωνιστής πέφτει σε ένα είδος τρανς, που του επιτρέπει να κάνει ξόρκια χωρίς να κρατάει λίθο στο χέρι του. Αυτές και μόνο οι σκηνές, τρεις σε ολόκληρο το κείμενο, που δείχνουν ότι ο συγγραφέας έχει μεγάλο δυναμικό. Αν τα κατάφερε με αυτό, σημαίνει ότι έχει τα προσόντα να τα καταφέρει και με πιο απλοϊκά θέματα, αν καθήσει κάποιος και του δείξει πώς δουλεύουν αυτά τα πράγματα.

Εν κατακλείδει, βλέπω το πρώτο-πρώτο κείμενο ενός ανθρώπου που έχει όλα τα προσόντα να μας εκπλήξει με τις ιδέες και την αντίληψή του, αλλά που θέλει πάρα πολύ εξάσκηση για να μπορεί να σταθεί ως αξιοπρεπές λογοτέχνημα. Περιμένω να δω πόσο έχει βελτιωθεί στο δεύτερο βιβλίο για να αποφασίσω αν έχει και τη διάθεση να βελτιωθεί.


Αδημοσίευτο ελληνικό φανταστικό, που ελπίζουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας να το δούμε δημοσιευμένο εντός αυτού ή του επόμενου έτους.


Το αγόρι που κλώτσαγε γουρούνια, Tom Baker. Τελείωσα ένα γεναριάτικο βράδυ, εν μέσω σφοδρής και τρομακτικής καταιγίδας. Γενικά ξεκίνησε πολύ διαφορετικά σε σχέση με αυτό που περίμενα, αλλά είναι ένα καλό δείγμα μαύρου χιούμορ και φρικαλεότητας. Το ότι το έχει γράψει ο πιο αναγνωρίσιμος Dr Who έβερ είναι μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του.


Τραύμα, Graham Masterton. Οκέι. Διάβασα το Τραύμα. Πολλή μαυρίλα, βρε παιδί μου. Μαυρίλα. Δε λέω, καλογραμμένο, αλλά μαυρίλα.


Γυναίκα και Γη της Μικράς Ασίας και του Πόντου, Γιάννης και Νάντια Σαραντοπούλου. Λεύκωμα στην ουσία, κάπως γενικόλογο, πολύ ωραίο ως εμφάνιση. Θα ήθελα πάρα πολύ να υπήρχαν πηγές για τις άπειρες φωτογραφίες του. Αναγνώρισα πρόσωπα σε μερικές από αυτές (όχι τα πραγματικά ονόματα των γυναικών αυτών, αλλά βρήκα μια Μελιτινή και μια Μάνα-Λαλέντζα, που είναι δευτεραγωνίστριες στα Παρχάρια μου).











*Ούουκ, όπως θα έλεγε κι ο ίδιος.

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

2014

Ήταν στ' αλήθεια μια σιωπηλή χρονιά.

Αυτό δε σημαίνει ότι ήταν και μια στατική χρονιά. Για την ακρίβεια το 2013 ήταν σιωπηλό ακριβώς επειδή ήταν τόσο έντονα μεταβαλλόμενο: νέες συνήθειες, νέα ήθη, νέα προγράμματα, νέες υποχρεώσεις.

Και παλιές ευτυχίες. Γιατί η ευτυχία είναι κάτι αρχαίο, κάτι που δεν πεθαίνει ποτέ, μόνο κάποιες στιγμές επανέρχεται και σου θυμίζει ότι πρέπει να επιβιώσεις για να την ξανασυναντήσεις.

Αυτό το αρχαίο πράγμα μου κάνει παρέα εδώ και μισό χρόνο, από τα μέσα του καλοκαιριού. Κι η παρέα του είναι τόσο καλή που καμιά φορά ξεχνάω τις παλιές μου αγάπες. Το γράψιμο, το διάβασμα. Τη χειροτεχνία. Φυσικά, ακριβώς επειδή αυτές οι παλιές μου αγάπες ήταν που καλούσαν την ευτυχία κοντά μου, ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ξανακαθήσουν μαζί μας και τότε τα πράγματα θα έχουν άλλη δυναμική. Ως τότε, απλά δεν ανησυχώ, δεν αναρωτιέμαι γιατί δε γράφω, γιατί δε διαβάζω -τουλάχιστον όχι τόσο όσο συνήθιζα.

Λία πράγματα έμειναν γι' αυτό το ιστολόγιο από το 2013. Η λίστα με τα διαβασμένα μου*, η λίστα με τα γραμμένα μου**. Κι η ευχή να πάνε όλα καλύτερα, αν είναι αυτό δυνατόν.

Καλή χρονιά.


1. Cahokia, Ancient America's Great City on the Misssissippi, Timothy R. Pauketat, σελ. 194 (δεύτερη ανάγνωση)
2. Teatro Grotesco, Thomas Logotti, σελ. 280
3. Η εκπαίδευση του Μικρού Δέντρου, Forest Carter, σελ. 269
4. Απόκρημνος χρόνος, Περικλής Μποζινάκης, σελ. 198
5. Never Knew Another, J. M. McDermott, σελ. 232
6. Ριάλτο ο Θαυμαστός, Jack Vance, σελ. 255
7. Age of Aztec, James Lovegrove, σελ. 405
8. Το Τραγούδι του Χιαγουάθα, H.W. Longfellow, σελ. 254
9. Λουάνες, Κιάρα Καλουντζή, σελ.126
10. Παράξενο, Συλλογικό, Terra Nova 20, σελ. 374
11. Το ημιυπόγειο της οδού Μιχαήλ Περδικάρη 5, Πάνος Τσιανάκας, σελ. 63
12. She Nailed A Stake Through His Head, συλλογικό, σελ. 143
13. Forge of Stones, Vasileios Kalampakas, σελ. 396
14. Γράψε σβήσε "Μου π*δ"ξες την ιδέα", Συλλογικό, σελ. 123
15. Ανταρκτική, Άντζελα Δημητρακάκη, σελ. 156
16. Τραμ 1852, Edward Lee, σελ. 157
17. Στοιχειωμένη πόλη, Συλλογικό, σελ. 64
18. Η Γκρίζα Χώρα και άλλες ιστορίες από τον μακρινό Βορρά, Θωμάς Μαστακούρης, σελ. 184
19. Σύγκρουση Βασιλέων, Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, Βιβλίο Δεύτερο, τόμος Α ', G. R. R. Martin, σελ. 482
20. Σύγκρουση Βασιλέων, Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, Βιβλίο Δεύτερο, τόμος Β ', G. R. R. Martin, σελ. 466
21. Η "ημέρα" που ο ήλιος δεν ανέτειλε, Γιάννης Ζαννής, σελ. 51
22. On Stranger Tides, Tim Powers, σελ. 405
23. Τα Έπη των Αθανάτων, Terra Nova (νούμερο 10 ή 9, δεν είναι ξεκάθαρο), Συλλογικό, σελ. 317
24. Το Δαιμόνιο της Γραφής - Genius Scribendi, Ειρήνη Μαντά, σελ. 291
25. Το Χαμόγελο της Ρωτώντας, Διογένης Δασκάλου, σελ. 244
26. Η ανακάλυψη της Ατλαντίδας, Ρόμπερτ Σάρμαστ, σελ. 256
27. Το Κάλεσμα του Ξίφους, Βιβλίο πρώτου του Πρώτου Νόμου, Joe Abercrombie, σελ. 670
28. Ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης #1, Τζακ Βανς, σελ. 214
29. Οι ξακουστοί πραματευτάδες, Κούλα Ξηραδάκη, σελ. 198
30. Η τελευταία εβδομάδα, Στέφανος Ξένος, σελ. 98
31. Γένεσις 1:26, Lucas Marmaduke, 124
32. Σκιες και Σκόνη, Απόηχοι της Αιωνιότητας Βιβλίο Δεύτερο, Ανθίππη Φιαμού, σελ. 370
33. Ματαίως Ζουν οι Σαρωτές, Κορντγουέινερ Σμιθ, σελ. 123
34. Χιούστον! Χιούστον! Με λαμβάνεις; Τζέημς Τιπτρι Τζούνιορ, σελ. 98
35. Αρμενίζοντας για το Βυζάντιο, Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ, σελ. 103
36. Το Κρυστάλλινο Σκήπτρο, Icewind Dale Trilogy Book 1, Ρόμπερτ Σαλβατόρε, σελ. 423
37. Η Παγίδα των Τριών, Κωνσταντίνος Παπαχρήστου, Γιάννης Πλιώτας, Σάββας Γρηγοριάδης, σελ. 221
38. Παράδοξη περιπέτεια, Γιάννης Μαργέτης, σελ. 93
39. Ποτάμια από Ασήμι, Icewind Dale Trilogy Βιβλίο 2, Ρόμπερτ Σαλβατόρε, σελ. 423
40. Το Κουρδιστό Κορίτσι, Πάολο Μπατζιγκαλούπι, σελ. 478
41. Μπενίτο Σερένο, Χέρμαν Μέλβιλλ, σελ. 138
42. Το Πετράδι του Χάλφλινγκ, Icewind Dale Trilogy Βιβλίο 3, Ρόμπερτ Σαλβατόρε, σελ. 394
43. Κρυμμένες Ιστορίες, Σωτήρης Στεφανόπουλος, σελ. 112
44. Gray Scale ή Περί της αλλαγής "παραδείγματος", Γιώργος Κοροπούλης , σελ. 80
45. Απρόσκλητοι επισκέπτες από την άβυσσο, Δημήτρης Στατήρης, σελ.108
46. Ο γλυκασμός της ψυχής, Στέλιος Κεσίσογλου, σελ. 120
47. Η εποχή της αρρώστιας, Γιώργος Κοσκινάς, σελ. 214
48. Φιλισταίοι και Ετρούσκοι, Κωνσταντίνος Φρ. Μαντινάος, σελ. 92
49. Εκείνος που Ψιθυρίζει Πάνω Από Τα Βουνά και άλλες ιστορίες, Γιώργος Γιώτσας, σελ. 329
50. Σκιές σε Σκοτεινά Όνειρα Πάθους, Ευδοξία Γραμμένου, σελ. 129
51. Έλος, Πέτρος Τσαλπατούρος, σελ. 94 (δεύτερη ανάνγωση)
52. ΟΙ Ετρούσκοι,Friedhelm Prayon, σελ. 205
53. Ψυχρό Δέρμα, Albert Sanchez Pinol, σελ. 235
54. Σκοτεινοί Άγγελοι, S. P. Somtow, σελ. 348
55. Το Μοτέλ των Μυστηρίων, David Macaulay, σελ. 96
56. Το Ρολόι του Κόσμου, Το τραγούδι του Χρόνου Βιβλίο 2, Γιώργος Χατζηκυριάκος, σελ. 327
57. Φαντάσματα του του 20ου αιώνα, Τζο Χιλλ, σελ. 381
58. Η Πρωτεύουσα του Νέστορος και η γύρω περιοχή - Πύλος Ημαθόεις, Γιάννης Γ. Λωλός, σελ. 63
59. Trinity, Γιώργος Βορέας Μελάς, σελ. 96
60. Σιωπηλός, αντάξιος θάνατος, Στέλιος Κεσίσογλου, σελ. 109
61. Αλιβάνιστος - Άψαλτος - Στρίγγλα Μάνα, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, σελ. 55
62. Ιστορίες Επιστημονικής Φαντασίωσης, Δημήτρης Σπυρίδωνος, σελ. 156
63. Babushka Universalis, Νίκος Παπαδόπουλος, σελ. 135


**
-Δυο Ψυχές, μυθιστόρημα (ημιτελές), με ψευδοαραβικό υπόβαθρο
-Η άκρη της ουράς, διήγημα τρόμου
-Όταν οι Κρόνιες Καμπάνες, διήγημα φάνταζι