Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Αναγνωστικό Ημερολόγιο 2011 - Chronicles of the Raven


Είναι δύσκολο να περιγράψω τη χαρά μου όταν διαβάζω κάτι που δε μοιάζει με άλλα βιβλία.

Κι όμως το Dawnthief, το πρώτο βιβλίο της σειράς Chronicles of the Raven, του James Barclay, μοιάζει με πολλά άλλα βιβλία που έχω διαβάσει. Μοιάζει με τα Books of the Black Company, του Glen Cook. Μοιάζει λίγο με τα βιβλία του R. Salvatore, τουλάχιστον το Dark Elf Trilogy. Κι επίσης μοιάζει λίγο και με το Έπος των Ντρενάι του David Gemmell.

Μπορώ να βρω κι άλλα βιβλία που να μου θυμίζουν το Dawnthief, αλλά θα σταματήσω σ' αυτά. Πιο πολύ με ενδιαφέρει να μιλήσω για το πόσο διαφορετικό είναι από ό,τι άλλο έχω διαβάσει. Οι ομοιότητες βοηθούν μόνο στο να ξεκινήσεις με μια αίσθηση οικειότητας, κάτι που ξέρεις πώς λειτουργεί. Μετά πάνω στην αίσθηση αυτή, μπορείς να αρχίσεις ν' απολαμβάνεις την οργιώδη φαντασία του κυρίου αυτού.

Η ιστορία ακολουθεί μια μισθοφορική ομάδα, ονόματι The Raven. Είναι εφτά είναι διάσημοι και περιζήτητοι, αλλά στις πρώτες δέκα σελίδες... πεθαίνει ο ένας τους. Αμέσως αρχίζει να φαίνεται η κούραση κι η ηλικία τους -όχι πολύ μεγάλη, αλλά στα τριάντα και σε μια ψευδομεσαιωνική κοινωνία, ορθά ο Barclay θεωρεί ότι είναι καιρός να αποσυρθούν από την ενεργό δράση. Και πάνω που λένε να αποσυρθούν, προκύπτει εκείνη η αποστολή που θα σώσει τον κόσμο.

Η ιδέα είναι χαριτωμένη, αλλά και τετριμμένη. Αυτό που δεν είναι καθόλου χαριτωμένο είναι το απίστευτο ψοφολόγημα: Ο Barclay καταφέρνει, μετά από τον πρώτο θάνατο, να μας σερβίρει άλλους τρεις από την αρχική εφτάδα μέσα σε 200 σελίδες. Μισό λεπτό δηλαδή. Ως τις 45 που κρατάει το βιβλίο; Τα νούμερα δε βγαίνουν, ρε παιδιά. Εφτά ήταν όλοι-όλοι. Με τέτοιους ρυθμούς περίπου στις 320 σελίδες θα έπρεπε να είχε ξεμπερδέψει με τους Raven και να βρει άλλους πρωταγωνιστές...

Δε θα προχωρήσω σε άλλες λεπτομέρειες. Απλά η δράση είναι καταιγιστική, οι χαρακτήρες ολοζώντανοι και δε χρειάζεται να συμπαθιούνται κιόλας, η γλώσσα απλούστατη, αλλά πολύ εκφραστική. Υπάρχει χιούμορ, συγκίνηση, αισθησιασμός. Έξοχες σκηνές μάχης. καταπληκτικές περιγραφές εντυπωσιακών ξορκιών. Ένα πολύ ενδιαφέρον σύστημα μαγείας. Και οι χαρακτήρες... οι χαρακτήρες είναι πραγματικά απίστευτα ζωντανοί, τσακώνονται, φιλιώνουν, έχουν τα κολλήματά τους... (χμ, αυτό το ξανάπα ε; Για τους χαρακτήρες; Μήπως όμως να το ξαναπώ, τόσο που μου άρεσαν;

Η πλήρης σειρά βιβλίων που διαδραματίζονται στον κόσμο της Balaia είναι α) τα βιβλία της τριλογίας Chronicles of The Raven (Dawnthief, Noonshade, Nightchild) β) τα βιβλία της τριλογίας Legends of The Raven (Elfsorrow, Shadowheart, Demonstorm) και η stand-alone νουβέλα Ravensoul. Και τα έχω όλα και τρέμω τη στιγμή που δε θα έχω άλλο να απολαύσω.

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Αναγνωστικό ημερολόγιο 2011 - Ιούνιος (5)

Έχω καταλήξει ότι η ποιότητα κάποιες φορές με ενδιαφέρει περισσότερο.

Βλακεία είπα, ε; Όλοι ενδιαφέρονται για την ποιότητα. Να διαβάσουν κάτι που να τους συγκλονίσει. Κάτι καινούργιο, κάτι που δεν έχουν ξαναδιαβάσει. Ή ακόμη και κάτι που έχουν ξαναδιαβάσει, αλλά με τέτοιον τρόπο γραμμένο που να μη θυμίζει σε τίποτε τους κλασσικούς.

Εγώ, νομίζω δηλαδή, ότι δεν είμαι έτσι. Μ' αρέσουν τα καλά βιβλία, σε ποιον δεν αρέσουν; Αλλά ακόμη περισσότερο μ' αρέσουν τα διαφορετικά βιβλία. Έχω αρκετά χρόνια που αποφεύγω να διαβάζω πολλά βιβλία από τον ίδιο συγγραφέα. Προτιμώ να διαβάζω από πολλούς διαφορετικούς. Δε με νοιάζει ιδιαίτερα αν είναι καλοί ή κακοί συγγραφείς. Αν είναι καλοί, θα τους απολαύσω. Αν είναι κακοί, θα μάθω από τα λάθη τους. Αλλά θέλω να είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο ίδιος κόσμος δε με ικανοποιεί. Θέλω πολλούς για να διασκεδάσω.

Γι' αυτό και κάποιες φορές αφήνω σειρές βιβλίων που μου αρέσουν πάρα πολύ για να διαβάσω κάτι άλλο, λιγότερο καλό. Όπως ας πούμε τον Ιούνιο που άφησα τον κόσμο του Dawnthief (ένα βιβλίο που αγάπησα σχεδόν με την πρώτη ματιά) για να διαβάσω τοις περιπέτειες του μοναχού Κάντερλι (ένα βιβλίο που θεωρώ ότι περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την έκφραση "ανάγνωσμα παραλίας"). Ή τον Ιούλιο, που θα αφήσω τον κόσμο του Westeros για να διαβάσω -και πάλι- Σαλβατόρε κι έναν ή δύο Έλληνες. Ούτε καλύτερους ούτε χειρότερους. Απλά πολλούς.

Και δεν ντρέπομαι καθόλου που προτιμώ την ποσότητα από την ποιότητα.

Κατακόμβες, The Cleric Quintet βιβλίο πρώτο, R. Salvatore. Είναι ευχάριστο που διαβάζω τον Σαλβατόρε τώρα, στα 35 μου, διότι πού και πού χρειάζεσαι κάτι εντελώς αστείο να σε ξεκουράσει από πιο σοβαρά αναγνώσματα. Ειδικά οι σκηνές όπου ο μοναχός Κάντερλι μονομαχεί με μούμιες, ζόμπι και σατανικούς μάγους-ιερείς με ένα φυσοκάλαμο κι ένα γιο-γιο -δεν κάνω πλάκα, με γιο-γιο- είναι μακράν οι πιο ξεκουραστικές για το μυαλό κι οι πιο κουραστικές για τα σαγόνια...

Μην Ζωντανεύεις Πεθαμένους Θρύλους, Χριστόφορος Παυλίδης. Αγγίζει γενναία το φανταστικό, γι' αυτό και μου το κάνανε δώρο. Ωστόσο διαθέτει:
α) μερικούς από τους πιο ξύλινους και εκτός πραγματικότητας διαλόγους που έχω διαβάσει ποτέ.
β) γλωσσικά ολισθήματα εντός μιας κατά τα άλλα καλούτσικης αφήγησης.
γ) μηδενική αληθοφάνεια
δ) αδικαιολόγητες σκηνές σεξ
ε) χαρακτήρες που η σκιαγράφησή τους έχει τεράστια κενά
στ) κεφάλαια των 5-6 σελίδων, τα οποία ξεκινούν απαραιτήτως με 100-200 λέξεις γενικότητες. Ακολουθούν αστεράκια και μετά έρχεται η δράση. Η οποία δράση μένει cliffhanger στο τέλος του κεφαλαίου, αλλά το επόμενο κεφάλαιο πάλι ξεκινάει με τις γενικότητες.

Κοντολογίς, στα πέντε πράγματα που ζητάω να έχει ένα βιβλίο (ιδέα, πλοκή, χαρακτήρες, γλώσσα, τεχνική) έχει μόνο μια καλούτσικη γλώσσα. Α, κι ένα πολύ εντυπωσιακό εξώφυλλο.

Dawnthief, Chronicles of the Raven book 1, James Barclay. Αδύνατον να μιλήσεις γι' αυτό το βιβλίο χωρίς να του αφιερώσεις μια ολόκληρη ανάρτηση. Γι' αυτό και θα το αφήσω ασχολίαστο εδώ. Όπως επίσης και το

Το Παιχνίδι του Στέμματος, Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου βιβλίο πρώτο, τόμος Α΄ και Β΄, G. R. R. Martin. Κι αυτό, όπως κι η ομώνυμη σειρά του HBO θα σχολιαστούν μόνα τους, όπως τους αξίζει.