Παίχτε μπάλα ρεεεεεε! (Αναμνήσεις-1)

Αρχής γενομένης από χτες, το Πανευρωπαικό μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Οι πρώτες ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές για την οικονομία: Βγήκα στο ημίχρονο του αγώνα Ελβετίας-Τσεχίας στο μπαλκόνι, να χαζέψω (για να μη χαζέψω) κι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από το τρυφερό βούισμα των μηχανακίων και των παπιών των ντελιβεράδων. Ανατριχιάζω στην ιδέα του χρήματος που θα ρεύσει προς τις πιτσαρίες και τα σουβλατζίδικα την Τρίτη το βράδυ.

Μιας και ανακάλυψα το επίημο site της UEFA, λέω όσο διαρκεί το Euro2008 να θυμάμαι κάτι από το παρελθόν, σχετικά με αυτήν τη διοργάνωση. Δεν προσπαθώ ν περάσω για Σωτηρακόπουλου, μακράν του πνεύματός μου η ιδέα τούτη. Θά 'θελα όμως να δειτε πώς βλέπει το ποδόσφαιρο ένα κοριτσάκι 13, 17, 21, 25, 29 χρονών.

Ανάμνηση πρώτη, λοιπόν: 1988. Ετών 13, το χρυσό μου. Ένας μόλις χρόνος απόσταση από το 1987, όπου πέθανα από τη ζήλεια μου βλέποντας μια συμμαθήτριά μου να έχει κάψει το πόδι της με φωτοβολίδα, στους πανηγυρισμούς του Eurobasket (ενθυμήστε, Γκάλης και λοιποί). Σε διαθεση να επαναληφθεί το συναίσθημα εκείνων των ημερών, παρ' όλο που ελληνική συμμετοχή δεν προβλέπεται. Άρτι ανακαλύψασα τα αγόρια...


Σε αυτό το πλαίσιο μέσα τα μάτια μου κολλάνε πάνω στον Ρινάτ Ντασάεφ, πρώτο τερματοφύλακα της ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης. Κάτι στη φάτσα του (που τώρα που μεγάλωσα ίσως και να ξέρω τι) με κάνει να δω όλους τους αγώνες, παρά τις όποιες αντιξοότητες. Εκείνος ήταν τότε 31 ετών, αλλά η κοψιά του τον έκανε να μοιάζει με πελαργό. Τώρα που μεγάλωσε μοιάζει περισσότερο με ζεν του παλιού ελληνικού κινηματογράφου...




Μπορείτε να διαβάσετε τα της καριέρας του στη Wikipedia, εμένα δε με ενδιαφέρει και πολύ να τα αναφέρω. Εκείνο που κρατώ είναι η εικόνα του σχιστομάτη από το Αστραχάν κι η αίθηση ότι έχεις διαλέξει να υποστηρίξεις τον καλύτερο. Κι ας έφαγε δυο τεμάχια στον τελικό.