Ο Παλιός ο Χρόνος...

Πάει, λέει, ο παλιός ο χρόνος. Ο παλιοχρόνος, που λέει κι η Τζένη Καρέζη στο "Τζένη-Τζένη". Γιατί για πολύ κόσμο ήταν παλιοχρόνος και δε μιλάω στο μικροπροσωπικό επίπεδο, με δυσκολίες στη δουλειά (όπως εγώ), μπερδεμένα προσωπικα (όπως εγώ), ταλαιπωρίες από διάφορους, ηλίθιους και μη, συγγενείς και μη (όπως εγώ) και νοσοκομεία, επεμβάσεις και εντατικές (όπως κάποια κυρία με την οποία έχουμε το ίδιο όνομα ακριβώς, Ευθυμία Δεσποτάκη εγώ, Ευθυμία Δεσποτάκη κι εκείνη).

Όχι. Μιλάω για πολύ κόσμο, όπως του Καυκάσιους, τους Παλιαστίνιους, τους Ιρακινούς, τους εμπόρους στο κέντρο της Αθήνας και αλλαχού, τους Ινδούς και τους τουρίστες τους, τους εργαζόμενους σε ένα κάρο βιομηχανίες που τις πήρε η οικονομική μπάλα (του κανονιού), τους Λιβανέζους και τους Σύριους και σε όλα εκείνα τα μέρη του κόσμου που η λέξη πανούκλα δεν ακολουθείται από τη φράση "να σε φάει" , αλλά από θρήνους και νεκροθάφτες.

Ένα κακό έτος. Όπως ήταν και το 1998. Λέτε να φταίει το 8 στο τέλος;

Σε δυο ώρες χτυπούν τα καμπανάκια για τον παλιοχρόνο. Θα βάλω τις πιο μαλακές μου παντόφλες και θα τη βγάλω σπίτι, με τους συγγενείς. Άλλωστε όταν στην εντατική κάποιος με το ίδιο όνομα με σένα έχει επάνω του τουλάχιστον δέκα διαφορετικές συσκευές για να μπορέσει να τη βγάλει καθαρή, δεν είσαι για εξόδους και ξύδια. Αλλά σκέφτομαι, να, τώρα, δα, σα φλασιά. Αν δε βάλω τις πιο μαλακές μου παντόφλες αλλά τις πιο μυτερές μου μπότες, λέτε να τον πονέσω τον παλιοχρόνο τώρα που θα φάει σουτ; Ε; Λέτε;

Αει στο καλό, 2008, για να μη σε στείλω στον άφανο. Χρονιάρες μέρες, ούτε με τον παλιοχρόνο δε θέλω να είμαι κακιά. Χρόνια σας Πολλά και λιγότερο θανατικό με το 2009 μου, παρακαλώ.