Πάμε κριτικές:
Πτεράργυροι, οι Εξόριστοι της Σερανβέλ, βιβλίο πρώτο, Κώστας Βουλαζέρης: Φάνταζι που ρέπει πολύ ευχάριστα προς το αστυνομικό. Παρά τις όποιες αδυναμίες του, έχει μια καλή και στρωτή ιδέα και ενδιαφέροντες χαρακτήρες (ειδικά της Μάριλιν και της Θήρνα, είναι εξαιρετικοί).
Η Μηχανή Σταμάτησε, Διονύσης Καλαμβρέζος: Μπορώ να πω ότι το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Δομή, ιδέα, γλώσσα, είναι εξαιρετικά. Όχι ότι δεν έχει τα σκαμπανεβάσματά του, άλλωστε σε μια συλλογή πώς μπορείς να κρατήσεις σταθερό και όμοιο το επίπεδο όλων των ιστοριών; Κάποια θα είναι η καλύτερη και κάποια η χειρότερη. Όμως το σύνολο είναι άνω του μετρίου και σε κάποιες στιγμές μάλιστα είναι πολύ-πολύ-πολύ άνω του μετρίου. Ξεχώρισα τα διηγήματα Περιπέτεια στην έρημο, το Τελευταίο Σπίρτο (ανατριχιαστική), ο Πρώτος Θαυμαστής (γλυκόπικρα ελπιδοφόρα), καθώς και το Μετρητής Μόλυνσης, που το είχα διαβάσει και παλιότερα κι είναι τελικά συγκλονιστικό.
Πολλαπλός Κόσμος, Διονύσης Καλαμβρέζος: δεύτερη συλλογή διηγημάτων φαντασίας του Καλαμβρέζου που διαβάζω φέτος. Όμως αν και είναι αρκετά ενδιαφέρων σαν συγγραφέας, αυτή τη φορά δεν κατάφερε να με πείσει. Ενώ η γλώσσα είναι πολύ καλή και φανερά ξέρει να τη χειρίζεται, κι οι χαρακτήρες του είναι έντονα σκιαγραφημένοι, σ' αυτά τα διηγήματα πολλές φορές έλειπε η ξεκάθαρη πλοκή, σε σημείο που να μη μιλάμε για φαντασία αλλά για σουρεαλισμό. Συν -ή καλύτερα, πλην- το ότι δείχνει να έχει μια εμμονή με τις κοινωνίες που σε πιέζουν να είσαι χαρούμενος και παραγωγικός. Από τα 15 διηγήματα, τουλάχιστον τέσσερα κινούνταν πάνω σε αυτό το μοτίβο, με παρόμοιες ιστορίες (ο μερικώς ασυμβίβαστος, που τον πιέζει η γυναίκα και οι αρχές να συμβιβαστεί). Καταντούσε κουραστικό.
Ξεχώρισα δύο διηγήματα, τα οποία διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση και μου έδωσαν να πιστεύω ότι θα επιστρέψει στις καλές ιδέες του "Ιστορίες Ερημιτών, Ναυαγών και Εξορίστων" και του «Η Μηχανή Σταμάτησε»: το ένα ήταν ο Πόλεμος (και πάλι η ιδέα της καταπιεστικής κοινωνίας, αλλά με πολύ ενδιαφέρον στήσιμο και τελικό ξάφνιασμα) και το Ο Τρομοκράτης Και η Πόλη, (πολυεπίπεδο -κυριολεκτικά- και με πάρα πολλές δυνατότητες).
Μια φορά κι ένα... τρελό, Μάχη Παπά: Μικρά διηγήματα στο χώρο του φανταστικού, με σαφείς τάσεις προς την ποίηση και σουρεαλισμό. Πέρασα καλά με αυτό το βιβλίο, παρά το ότι έμοιαζε πολύ "κοριτσίστικο" για τα γούστα μου.
Προληπτικός Πυρηνικός Πόλεμος, Γιάννης Βατζιάς: Ο γνωστός από το «Λεατρις» Βατζιάς ξαναχτυπά. Έχει ένα (1) καλό εύρημα το οποίο δυστυχώς δε μπορεί να υποστηρίξει αληθοφανώς. Η περιγραφή του "τώρα" μέσω του ημερολογίου είναι μετριότατη και περιλαμβάνει κυρίως ταξίδια από προορισμό σε προορισμό, περιγραφές πόλεων με νοσταλγική διάθεση ("α, η Κύπρος, η Κύπρος, η αγαπημένη μου πόλη")*, πολύ περπάτημα, φαγητό και ανθρώπους οι οποίοι προφανώς δεν κάνουν τίποτε στη ζωή τους άλλο από το να τρώνε, να ταξιδεύουν και να κολυμπάνε γυμνοί. Οι άντρες έχουν όλοι ερωτικά κουσούρια, για παράδειγμα ο ένας είναι παστορας, ο άλλος κουτσός εκ γενετής, ο τρίτος είναι 78 ετών, αλλά παρά ταύτα μεγάλοι εραστές και με "μαγνητισμό". Οι γυναίκες παίρνουν όποιον να 'ναι, αρκεί να βρίσκονται κοντά σε ρυάκι ή ποταμό ή καβάλα στ' άλογο. Υποθέτω ότι είναι κατάλοιπα των 70's αυτά, αλλά δυστυχώς δεν διαβάζονται άνετα σήμερα. Κάπου ενδιάμεσα παίζει ένας προληπτικός πυρηνικός πόλεμος (γιατί οι μεγάλοι αποφάσισαν ότι είναι πολύ κακό για την οικονομία και την ψυχολογία των λαών να φοβούνται συνεχώς ότι θα γίνει πόλεμος, οπότε θα διασφαλίσουμε με κιβωτούς και άλλα τέτοια το μέλλον της φυλής και μετά θα κάνουμε σε ανύποπτο χρόνο ένα πυρηνικό πόλεμο να ψοφήσετε όλοι οι άλλοι και να την περνάμε εμείς μπέικα), μια ασαφής τράπεζα σπέρματος και 40 υγιείς γυναίκες 20 έως 38 ετών (το μέλλον της φυλής που λέγαμε), ένα μαύρο σύννεφο που ποτέ δεν εξηγείται τι είναι, πολλοί κυνοπίθηκοι του Γιβραλτάρ, ένα ταξίδι με ιστιοφόρο, το Μεταξοχώρι Αγυιάς του όρους Όσσα ή Κίσαβος (με αυτόν τον τρόπο το αναφέρει ακριβώς, σε όλο το μήκος του κειμένου) και κάμποση αναληθοφανής εξήγηση του ευρήματος, που δε θα σποϊλεριάσω γιατί είμαι καλό παιδί κατά βάθος.
Αίμα Κακό, Κώστας Χρηστάκης: που έχω την υποψία ότι καμιά φορά επισκέπτεται το φόρουμ http://www.sff.gr/, στο οποίο είμαι μέλος. Το κείμενο μπορεί να θεωρηθεί ως σύγχρονη λογοτεχνία τρόμου, όμως έχω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις. Οι 134 σελίδες του βιβλίου αποτελούνται από: α) έναν αφηγηματικό ταξιδιωτικό οδηγό του ακρωτηρίου Κέιπ Κοντ (όπως το ονομάζει ο συγγραφέας, παραβλέποντας ότι Cape θα πει ακρωτήριο) και των περιχώρων αυτού, β) τις εγκυκλοπαιδικής μορφής βιογραφίες τεσσάρων διάσημων ζωγράφων, γ) λίγες σελίδες φιλοσοφίας αναφορικά με το Σωκράτη και τους λοιπούς, δ) ένα βρυκόλακα που πίνει το αίμα μόνο των κακών ανθρώπων, ε) έναν εικοσάχρονο ζωγράφο, εν έτη 2008, που πήγε σε Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά δεν ξέρει ποιος είναι ο ΝταΒίντσι, ο Πικάσσο, ο Ελ Γκρέκο κι ο Ρούμπενς, στ) ξύλινους ως ο Δούρειος Ίππος διάλογους και ζ) τη φράση "Έχει έναν τρόπο να λέει 'ναι' κουνώντας το κεφάλι του..." τουλάχιστον δέκα φορές μέσα στο κείμενο -των 134 σελίδων, επαναλαμβάνω- την οποία τελικά ο συγγραφέας επιλέγει να μη δικαιολογήσει τη χρήση της. Αυτά.
Ο Μύθος του Ηρακλή Σπίλου, Νίκος Κουνένης: Είχα διαβάσει παλιότερα το "Ω, του θαύματος!", του ιδίου και περίμενα κάτι περισσότερο, αν μη τι άλλο, μια κάποια εξέλιξη της γραφής του. Απογοητεύτηκα κάπως. Το χιούμορ ξεφεύγει από το στενό δρομάκι της εκλεπτυσμένης σάτιρας και πέφτει στη χοντροκομμένη παρωδία, που αδικεί την ιδέα και το κείμενο. Επιπλέον δεν ξέρω κατά πόσο θα αναγνωρίζατε τα πρόσωπα που περιγράφονται, αλλά εγώ τα αναγνώρισα σχεδόν όλα. Αναρωτιέμαι αν θα αναγνωρίσουν κι οι ίδιοι τους εαυτούς τους και κατά πόσο αυτό θα επηρεάσει την καριέρα του κ. Κουνένη.
Ταξιδεύοντας στα Αιθέρια Μονοπάτια του Έρωτα, Σοφία Παπαγεωργίου: Από το οπισθόφυλλο:
Το "Ταξιδεύοντας στα Αιθέρια μονοπάτια του Έρωτα" είναι ένα πολυεπίπεδο διήγημα
φαντασίας, που δίνει μια ατμοσφαιρική και αέρινη διάσταση στον ανεκπλήρωτο
έρωτα. Το περίτεχνο κείμενο αναδεικνύεται μέσα από περιγραφές διαφόρων
παραστάσεων, εκπληρώνοντας έτσι για κάθε αναγνώστη ένα μακρύ ταξίδι στον κόσμο
του φανταστικού.
Πολλά υποσχόμενο; Μάλλον. Μεγάλη απογοήτευση; Σίγουρα. Τα πολλά επίπεδα είναι μάλλον λίγα, το ένα διήγημα είναι στην ουσία δύο διηγήματα, το περίτεχνο κείμενο είναι κατά τα 3/4 επίθετα και μόνο. Κι η απογοήτευση είναι κυρίως διότι η ιδέα θα μπορούσε κάλλιστα να παρουσιαστεί (από άλλη οπτική γωνία) σε ένα αξιοπρεπέστατο τρίτομο έργο, παλαντζάροντας ευχάριστα ανάμεσα στο επικό και το ηρωικό φανταστικό. Έτσι όπως είναι γραμμένο είναι ανούσια κουραστικό, η όποια ποιητική και "αέρινη" διάθεση χάνεται κάτω από τόνους επιθέτων και ακόμη και τα καλά του διηγήματος (ή μάλλον των δύο διηγημάτων) είναι αδύνατον να τα δει κανείς, διότι δε μπορεί να διαβάσει πάνω από δυο σελίδες την ημέρα, πριν τον πιάσει πονοκέφαλος. Κι όλα αυτά για 108 σελίδες.
Jingo, Terry Pratchett: Ο Δισκόκοσμος αντικατοπτρίζει αυτή τη φορά τα Φώκλαντς ή τα Ίμια, για μας εδώ. Πόλεμος για ένα μικρό νησάκι, μου θύμισε πολλά η κεντρική πλοκή. Ειδικά όταν στο τέλος τα Curious Squids αναρωτιούνται γιατί κάθε τόσο η πόλη τους εξαφανίζεται για λίγο καιρό.
The Last Continent, Terry Pratchett: Νομίζω ότι ήταν μακράν το χειρότερο βιβλίο του Δισκόκοσμου που έχω διαβάσει. Ούτε καν ο αγαπημένος μου Ανεμοβρόχης δεν κατάφερε να το σώσει, ούτε καν τα σεξουαλικά υπονοούμενα με την κυρία Γουίτλοου και τον Senior Wrangler. Αδύνατον να καταλάβω τι ήθελε να πει ο ποιητής στο τέλος. Εξ ου κι έκανα δύο ολόκληρες εβδομάδες να το τελειώσω. Το διανοείστε;
Πιτσαρία η Κόλαση, Μικέλε Σέριο: 610 σελίδες αναίτιο σεξ και αίμα, με μια κάποια ελαχιστότατη βάση στους έναν ή δύο από τους πενήντα χαρακτήρες που εμφανίζονται. Αδυνατώ να περιγράψω την πλοκή διότι είναι αρκούντως εξωφρενική. Θα μπορούσε να είναι ένα καλό μυθιστόρημα τρόμου, αλλά καταλήγει μια χυδαία και πιθανότατα κακότεχνη σπλατεριά. Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, που λέει ότι πρόκειται στην ουσία για μια γκροτέσκα μαύρη κωμωδία με πολύ σεξ και σπλάττερ και μπόλικες δόσεις σουρεαλισμού. Δεν κατάφερα να το διαβάσω με αυτόν τον τρόπο, δυστυχώς.
Τα Χειρότερα Παραμύθια των Αδελφών Γκρίμ, Λουίς Σεπούλβεδα-Μάριο Δελγάδο Απαραΐν: Η βασική ιστορία αφορά τους Αδελφούς Γκριμ, αλλά όχι τους γνωστούς Ευρωπαίους παραμυθάδες. Πρόκειται για δυο παγιαδόρ, κάτι σαν τροβαδούρους της πάμπας της λατινικής Αμερικής, που η πορεία τους στο χωροχρόνο είναι επεισοδιακή και θεότρελη. Η δομή του βιβλίου είναι εξίσου θεότρελη,. Υποτίθεται ότι κάποιος Χοσέ Σεράγιεβο, από την ΠΓΔΜ, ανθολογεί, προλογίζει, επιλογίζει και επιμελείται την αλληλογραφία μεταξύ δύο ντοτόρων (του Όρσον Κ. Καστεγιάνος από την Ουρουγουάη και του Σεγισμούντο Ραμίρο φον Κλατς από την Παταγονία) που προσπαθούν να ξεδιαλύνουν τις σκοτεινές πτυχές της ιστορίας των Αδελφών Γκριμ. Με το πρόσχημα αυτό, οι Σεπουλβέδα και Απαραΐν πέφτουν με τα μούτρα στους υπαινιγμούς, την ανελέητη σάτιρα της λατινοαμερικάνικης πραγματικότητας και το μπέρδεμα παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, όπως κάνει κι ο Μαρκές στα Εκατό Χρόνια Μοναξιά. Το βιβλίο είναι γεμάτο λογοτεχνικά και κινηματογραφικά Easter Eggs, (όπως ας πούμε οι δύο ακροβάτες Πάντσο Λάνκαστερ και Αντόνιο Κέρτις) αλλά και απίθανες ιστορίες σχετικά με την καθημερινότητα των δύο αλληλογράφων καθηγητών, που δε διάγουν ακριβώς βίον ανθόσπαρτον... Το διάβαζα, γελούσα δυνατά (το χιούμορ είναι σχεδόν πρατσεττικά ανατρεπτικό) και θύμωνα πολύ, ειδικά όταν αναφερόταν στις σκληρές αλήθειες των λατινοαμερικάνικων δικτατοριών
Η Τσάκα Τσάκα, Φραντσέσκα Καμπαλάνι: Το οποίο έδωσαν δωρεάν στην αδελφή μου στο μετρό, κάποιοι διανομείς εκ μέρους ενός από τα μεγαλύτερα φροντιστήρια ιταλικών, ισπανικών και τούρκικων -!- στην Ελλάδα. Ξεκινώντας να το διαβάσω είπα ότι θα είναι κατιτί το ανατρεπτικό, κάτι σαν το προσωπικό ημερολόγιο μιας πόρνης. Δυστυχώς του λείπουν πάρα πολλά πράγματα για να διεκδικήσει δάφνες λογοτεχνίας. Το να σοκάρεις με σκηνές αιμομιξίας, ζωοφιλίας και διαστροφής, δε σημαίνει ότι είσαι και λογοτέχνης... Ακόμη κι αν τελικά ανακατέψεις (κι όλα αυτά σε 76 αραιογραμμένες σελίδες, λιγότερες από 10-15.000 λέξεις, αν υπολογίζω σωστά) δύο δολοφονίες και ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Λυπάμαι. Λυπάμαι που έκανα τον κόπο να ασχοληθώ μαζί του.
Το Στρατόπεδο, Κώστας Βέρος: Φιλολογικό ψευδώνυμο του Κώστα Βερρόπουλου. Ναι, καλά διαβάσατε, ο συγχωρεμένος ο Κώστας Βερρόπουλος, ο εις εκ των δύο Αφοί Βερρόπουλοι -«είναι κεφάτη» και τα λοιπά- είχε λογοτεχνικές ανησυχίες.
Το διήγημα, ούτε εκατό σελίδες, περιγράφει τις σκέψεις ενός φαντάρου στη Μακρόνησο το 1948-1950. Αν και έχει κάποιες αδυναμίες ως τεχνική, το ίδιο το κείμενο κι αυτά που περιγράφει, τα βασανιστήρια των κρατούντων έναντι των αντιφρονούντων κατά τον εμφύλιο και λίγο μετά, είναι τουλάχιστον συγκλονιστικά. Δεν το περίμενα, αλλά κατά πώς φαίνεται έχει βραβευτεί και με βραβείο Λουντέμη. Επαναλαμβάνω, συγκλονιστικό.
Ιστορίες με τρελούς επιστήμονες, Ωρόρα/33: Χαριτωμένο μου φάνηκε, όχι ιδιαίτερα κακό για το θέμα του. Ξεχώρισα τα Κτήνη του Μπαρζάκ, του Ρόμπερτ Μπλοχ. Υπήρχε και μια ιστορία του αγαπημένου μου Φρέντερικ Μπράουν, αλλά δε με ικανοποίησε. Πρώτη φορά. Μυστήριο.
Ιστορίες με ταξίδια στο χρόνο, Ωρόρα/42: Μέτριο προς κακό. Πέραν του Πειράματος, του Φρέντερικ Μπράουν, ο οποίος είναι μακράν ο αγαπημένος μου συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, όλα τα υπόλοιπα ήταν βαρετά και κάποια ήταν τόσο παλπ, που καταντούσαν γραφικά.
Ιστορίες από παράδοξες διαστάσεις, Ωρόρα/50: Μέτριο προς καλό. Ακόμη και το Ιτιρικτάρι του Μαστακούρη ξαφνιάζει ευχάριστα.
Ιστορίες με ταξίδια στο Χρόνο/2, Ωρόρα/57: Μέτριο προς... μέτριο. Ξεχώρισα τη Θεϊκή Τρέλα, του Ζελάζνυ και το Χειρόγραφο της Συλλογής Χέρτφορντ, του Ριτσαρντ Κούπερ.
Κι επίσης την ελληνική έκδοση του Asimov's, τεύχη 4 και 5.
*η ατάκα δεν αναφέρεται στο βιβλίο αλλά σε γνωστή τηλεοπτική σειρά. Μη τρελαθούμε κιόλας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου