Τα είκοσι τελευταία (του 2009)

Ξέρω, ξέρω. Έχω να γράψω κάτι ουσίας (πέρα από τις συγγραφικές μου περιπέτειες) πολύ καιρό. Αλλά όσο ηλίθιο ή αλαζονικό κι αν ακούγεται, θέλω πολύ να γράψω. Ήθελα ως το Πάσχα να έχω ετοιμάσει ένα σωρό πράγματα, εκτός από τα φλασάκια που ανεβαίνουν εδώ και στο sff.gr, ήθελα να έχω γράψει και το μεγαλύτερο μέρος από τη νουβέλα που σχεδιάζω εδώ και πολύ καιρό που λέγεται «Περιστέρες». Αλλά ενώ τα φλασάκια πάνε καλά, με τις Περιστέρες έχω βαλτώσει λιγάκι. Φταίνε αυτοί οι καταραμένοι οι Αιγύπτιοι… αλλά ας μην προτρέχω. Θα τα πούμε κι αυτά εν καιρώ.

Προς το παρόν σας χρωστάω κριτικές από τα τελευταία δέκα βιβλία του 2009 και τα 20 (21 για την ακρίβεια) βιβλία του 2010. Για να τα πάρουμε λίγα-λίγα, ας ξεκινήσουμε με την κριτική των τελευταίων βιβλίων του 2009. Πάμε;

Η νεραϊδοφωνή, Δημήτρης Φιλοκώστας: Η αποκάλυψη της χρονιάς. Το βιβλίο όχι απλά ενδείκνυται αλλά συστήνεται και ανεπιφύλακτα για τα νεαρά βλαστάρια των οικογενειών μας. Δε είναι καθόλου δύσκολο να διαβαστεί, είναι ένα υπέροχο σκαμπρόζικο παραμύθι που κυλάει σα νερό. Μόνο που πριν το διαβάσετε στα μωρά σας, φροντίστε να μαντέψτε πρώτα τη λύση των δύο αινιγμάτων, στην απίθανη περίπτωση που δε σας έρθει εκείνη τη στιγμή η έμπνευση κι οι μπόμπιρες αρχίσουν να σας κοιτάζουν επιτιμητικά. Γιατί ο Δημήτρης δεν δίνει τη λύση τους... Και για να λέμε και καμιά κουβέντα καλή (που κοντεύω να καταντήσω κριτής του Super Idol με τα βιβλία που διαβάζω τελευταία), άμα τη εξαντλήσει του βιβλίου, το οποίο ήτο ιδιοέκδοση, οι εκδόσεις Γράμματα αναγνώρισαν το ταλέντο του Δημήτρη και περιέλαβαν τη Νεραϊδοφωνή στο ρεπερτόριό τους. Χαίρομαι που έχω την αρχική, συλλεκτική πλέον έκδοση, αλλά θα αγοράσω αι την καινούργια, με το χοντρό εξώφυλλο.

Είναι η πρώτη φορά που φτάνει στ’ αυτιά μου μια τέτοια περίπτωση. Μακάρι να είχαν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι τη διαύγεια πνεύματος και την ικανότητα να αλιεύσουν την καλή λογοτεχνία και να προσπαθήσουν να την αποκτήσουν. Χίλια μπράβο στις εκδόσεις Γράμματα κι ελπίζω να παραδειγματιστείτε κι οι υπόλοιποι από την κίνησή τους.

Σκοτεινά Μονοπάτια, Χρύσα Μπαχά: Συλλογή διηγημάτων τρόμου, λίγο βιαστικών, κάπως συνοπτικών και σε κάποια σημεία κλισέ. Αλλά δεν πέρασα κι άσχημα μαζί του. Διασκεδαστικό, αν και από την ομολογουμένως καλή ποιότητα της γραφής, περίμενα κάτι περισσότερο.

Στις Πηγές του Χρόνου, Μ.Ν. Αντωνόπουλος: …που έχει γράψει την τριλογία της Υπερβορέας και το Ούλτιμους Βορεάλις. Δυστυχώς δεν φτάνει στο ύψος της Υπερβορέας. Η γραφή είναι βαριά και οι διάλογοι πολύ επιτηδευμένοι. Οι χαρακτήρες είναι άνισα δοσμένοι, στην αρχή μιλάμε για τέσσερις, όμως τελικά οι δύο μένουν στην απέξω. Ίσως να είναι το κλου του βιβλίου αυτό, που τελικά πρέπει να μείνουν αυτοί οι δύο χαρακτήρες απ' έξω αλλά και πάλι πιστεύω ότι αφαιρεί αρκετά από τη δραματικότητα του θέματος. Η πλοκή είναι μάλλον τυπική ενός διηγήματος με ταξίδια στο χρόνο, και οι πληροφορίες που δίνονται στο τέλος ενδιαφέρουσες, αλλά σου αποσπούν την προσοχή από το κείμενο. Οι γεωλογικές μου αντιρρήσεις είναι μάλλον ψιλά γράμματα, αλλά δυστυχώς δε μπόρεσα να τις καταπιέσω. Υπήρχαν πολλές τρύπες στην ιδέα δυστυχώς. Όχι μόνο στην πλοκή ή στους χαρακτήρες, αλλά στην ιδέα αυτή καθεαυτή

Στη Μυστικιστική Ησυχία της Νύχτας..., Ορέστης: ένα παράξενο σουρεάλ κείμενο για κάποιον που βγαίνει να περπατήσει μέσα σε μια πόλη μια νύχτα με βροχή. Με δυσκόλεψε είναι η αλήθεια, αλλά δεν είναι εντελώς του γούστου μου τέτοια κείμενα, οπότε δε μπορώ να πω περισσότερα.


Αποκάλυψη: συλλογή διηγημάτων από το διαγωνισμό του βιβλιοπωλείου Cube. Δυστυχώς τα διηγήματα είναι κάτω του μετρίου. Πώς να το πω, όταν κάποιο αλλάζει οπτική γωνία (από αφήγηση σε πρώτο ενικό το γυρίζει σε οπτική γωνία παντογνώστη αφηγητή) τότε δε μπορείς να λες ότι είναι ένα καλό διήγημα. Ακόμη κι αν η ιδέα του είναι καλή, η τεχνική του (που για πολλούς πιάνει το 1/3 της βαθμολογίας) είναι για πολλές αναθεωρήσεις, πριν τολμήσεις να το δώσεις παραέξω να το διαβάσουν κι άλλοι άνθρωποι. Ξεχώρισα τα Reboot (Επανεκκίνηση) του Κώστα Πολύζου, τη Μαύρη Ηρωίνη του Γιώργου Κοτρώνη, τη Διαθήκη της Άννας Πήλιου (αν και ήθελε ένα τσικ ακόμη για να γίνει εξαιρετικό) και την Τελευταία Ελπίδα του Κυριάκου Χριστοδούλου. Τα υπόλοιπα λίγο έως πολύ είχαν τα προβλήματά τους.

Το Βιβλίο της Δύναμης, τα Μυστικά της Μαγείας 1, Fedra Egea: Δεν είμαι ανορθόγραφη (τουλάχιστον όχι πολύ), το όνομά της είναι Ισπανικό, οπότε το έγραψα σωστά. Πρόκειται για ένα πολύ κομψό βιβλίο, από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, σχεδόν τέλεια επιμελημένο (ούτε ένα τυπογραφικό δεν εντόπισα) με εντυπωσιακό οπισθόφυλλο, σχεδόν πιο εντυπωσιακό από το εξώφυλλο, και δέσιμο με χοντρό χαρτόνι.
Τώρα από περιεχόμενο... Τι να σας πω. Έχω διαβάσει πολύ χειρότερα βιβλία, αλλά έχω διαβάσει και πολύ καλύτερα. Γενικά ρέπει προς το young adult, θεωρώντας ότι young adult θα πει ένα παιδικό βιβλίο με σεξουαλικά υπονοούμενα. Πιστεύω ότι θα πρέπει λίγο-λίγο όσοι γράφουν young adult να το πάρουν απόφαση, ότι τα σημερινά παιδιά δεν είναι ηλίθια, απλά είναι παιδιά και να τους προσφέρουν καλύτερη λογοτεχνία. Τέλωσπάντων.
Από πλοκή ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, απαιτούσε όμως περισσότερη ανάπτυξη σε κάποια σημεία και κάπως λιγότερη σε άλλα. Οι χαρακτήρες δε με ικανοποίησαν, ήταν πολύ tell και λίγο show. Η γλώσσα είναι απλή και ρέει. Η κοσμοπλασία είναι κάπως κλισέ, κι αφήνει αρκετά πράγματα ανεξήγητα, όπως ας πούμε την αντίδραση κάποιου όταν βλέπει φάντασμα, το τι σχέση έχουν οι γάτες με τους Άγριους, το τι είναι μια μαγική άμαξα και το γιατί τη μια στιγμή ο ήρωας που πετάει μπορεί να σηκώσει στα χέρια του την ηρωίδα και να πετάξει ενώ την άλλη δε μπορεί. Από την άλλη, όλα σχεδόν όσα αφορούν το ίδιο το Βιβλίο της Δύναμης, το πώς το βρίσκουν, το πώς εκείνο επηρεάζει τον περίγυρό του, παρ' όλο που είναι το McGaffin της υπόθεσης και εμφανίζεται μόνο στις τελευταίες σελίδες, είναι αρκετά καλά δεμένα και χωρίς πολλά λογικά κενά.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση στην αρχή και πίστεψα ότι θα ήταν ενδιαφέρον, αλλά τελικά δεν το εκμεταλλεύτηκε όσο ή με τον τρόπο που θα μου άρεσε, ήταν η εισαγωγή κάποιων "σύγχρονων" στοιχείων, όπως τα ρολόγια, το μίστρον (ένα όπλο που μοιάζει πυροβόλο και το χρησιμοποιούν μόνο οι μάγοι), τα συστήματα τηλεμεταφοράς που θέλουν συντεταγμένες και η... κρατική μηχανή, που μοιάζει με σημερινή κυβέρνηση και λειτουργεί όπως οι σύγχρονες δημόσιες υπηρεσίες.

Ιστορίες με εξωγήινους εισβολείς, Ωρόρα/59. Μετριότατο. Μου άρεσε ο Χορός του Ήλιου του Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ (είχα ξεχάσει πόσο εύκολα αναγνωρίσιμη είναι η γραφή του, damn it) και την Πυραμίδα του Ρόμπερτ Αμπερνάθι, που μου σήκωσε την πέτσα από την ανατριχίλα.

Ιστορίες με Πλάσματα από Μέταλλο, Ωρόρα/5. Από τα καλά της σειράς. Ξεχώρισα το τραγικό Κι έχω Δρόμο Να Κάνω Πρωτού Κοιμηθώ, του Γουίλιαμ Νόλαν, τη σκληρά απαισιόδοξη Δεύτερη Παραλλαγή του Φίλιπ Κ. Ντικ και τη χαριτωμένη Μηχανή των Εγώ του Χένρυ Κάτνερ.

Ιστορίες με Εξωγήινους Εισβολείς, Ωρόρα/39. Μέτριο προς καλούτσικο. Ξεχώρισα τις πολύ αγαπημένες από παλιά Αιρέσεις του Πελώριου Θεού, του Μπράιαν Άλντις. Τα υπόλοιπα, σχεδόν όλα, έχουν το ίδιο μέτριο προς καλούτσικο επίπεδο. Ίσως να φταίει το θέμα, δεν ξέρω.