Γι' άλλη μια φορά, κατάφερα να μείνω παραπίσω στην ανανέωση αυτού του ιστολόγιου. Δε θέλω και να το αφήσω εντελώς όμως, είναι ένα βήμα λόγου που αφορά εμένα κι όχι τον κοινωνικό μου περίγυρο. Λίγο εγωπαθές, θα το έλεγα. Αλλά κάπου πρέπει να ξεδίνει κι αυτή η όποια εγωπάθεια, ώστε να μπορώ να συμπεριφέρομαι σαν άνθρωπος στην υπόλοιπη ζωή μου.
Λίγα λόγια για τα βιβλία που διάβασα από το Μάρτη ως τώρα, με την ελπίδα να μη χρειαστεί να ξαναγράψω μια ανάρτηση-ποταμό.
Λίγα λόγια για τα βιβλία που διάβασα από το Μάρτη ως τώρα, με την ελπίδα να μη χρειαστεί να ξαναγράψω μια ανάρτηση-ποταμό.
Αγέννητοι Αδελφοί by Μιχάλης ΜανωλιόςMy rating: 5 of 5 stars
Εκείνη η ριμάδα η φράση "λιτός κι απέριττος". Όποτε την ακούσω, μου ανάβουν τα λαμπάκια. Το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που δεν έχουν την φαντασία ή την ευφράδεια ή τον στοιχειώδη αισθησιασμό αν θέλετε, να γράψουν κάτι παραπάνω, να πούν τι πραγματικά βλέπουν.
Ε, εκεί με καταντάει ο Μανωλιός. Να μη μπορώ να πω τίποτε περισσότερο από τη φράση αυτή. Ο λόγος του είναι λιτός κι απέριττος, οι χαρακτήρες του είναι λιτοί κι απέριττοι, οι περιγραφές του είναι λιτές κι απέριττες, η δράση του είναι λιτή κι απέριττη. Η ιδέα του είναι λιτή κι απέριττη.
Κι από όλο αυτό το στεγνό τίποτα, αγωνία και συναίσθημα ξεχειλίζει.
Αυτά. Διαβάστε το. Παλέψτε το. Μην το αφήσετε να σας κουράσει, να σας καταβάλει. Διαβάστε το. Απλά διαβάστε το.
View all my reviews
Τα χρονικά της Αντάκρης by Κώστας ΖαφειρίουMy rating: 4 of 5 stars
Σπάνια διαβάζω νεανική λογοτεχνία. Σπανιότερα διαβάζω νεανική λογοτεχνία που να απευθύνεται σε νέους ή παιδιά κι όχι σε άτομα μειωμένη αντιλήψεως. Ματώνω να βρω κάποιον τέτοιον συγγραφέα που να γράφει κατανοώντας τι θα πει παιδικός εγκέφαλος: άμαθος κι όχι ηλίθιος.
Ο Μενεστρέλος είναι ένας τέτοιος συγγραφέας, δόξα στο Κρομ. Είναι σοβαρός, δε ζαχαρώνει τίποτε κι αν κάτι μοιάζει υπερβολικό, ε, εντάξει, μπορούμε να του το δικαιολογήσουμε.
Υπάρχουν κάποιες μικρές ασάφειες, όπως το πώς τελικά πηγαίνει η Ευγενία από τον έναν κόσμο στον άλλο, και μικρές τρύπες στην πλοκή εδώ κι εκεί, αλλά γενικά είναι ένα στέρεο κι εποικοδομητικό ανάγνωσμα.
Ακόμα και για σαραντάρηδες, όπως εγώ.
View all my reviews
7 καρδιές by Λέττα ΒασιλείουMy rating: 4 of 5 stars
Πρόκειται για ένα μακρύ, αλλά εξαιρετικά καλογραμμένο παραμύθι, που μέσα από το κλασσικό, λαϊκό παραμυθιακό μοτίβο, καταφέρνει να περιγράψει πράγματα και προβλήματα τόσο σύγχρονα που καταντούν διαχρονικά. Πολύ καλή γραφή, το ξαναλέω, συνέπεια στην ιστορία της και την αφήγησή της, καλά σκιαγραφημένοι χαρακτήρες και ευχάριστο στην ανάγνωση από όλες τις ηλικίες. Δεν πρόλαβα να το χορτάσω, τόσο εύκολα και γρήγορα το διάβασα.
View all my reviews
Τι θέλει η κυρία Φρίμαν by Petros AbatzoglouMy rating: 3 of 5 stars
Ένα υπέροχα γλυκό ερωτικό αφήγημα, πασπαλισμένο με ούζο, φύκια και με λανθάνουσα αγάπη για το φαγητό. Η ίδια η αφήγηση είναι ισχυρότερη της ιδεάς ή της ιστορίας.
View all my reviews
Άπαντα τα ποιήματα by Λορέντζος ΜαβίληςMy rating: 4 of 5 stars
Είμαι σκράπας από ποίηση. Αλλά δε μπορεί αυτό να μην είναι καλή ποίηση. Απλά δε μπορεί.
View all my reviews
Αντίθετο ημισφαίριο 3: Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας by Αλέξανδρος ΜυροφορίδηςMy rating: 4 of 5 stars
Σίγουρα δε θα του έβαζα τρία άστρα, και τα τέσσερα ίσως να είναι υπερβολή, αλλά το μισό είναι πάντα υπέρ του μαθητή :P. Σαφής βελτίωση του περιεχομένου, πιο συγκροτημένο, λείπουν οι μεγάλες αδέξιες πολεμικές ιαχές.
Παράπονο: λείπει ο συλλαβισμός, το σπάσιμο των λέξεων στο τέλος της γραμμής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποιες γραμμές να είναι τόσο πυκνές που να διαβάζονται σαν μια λέξη (!) κι άλλες να έχουν πέντε-έξι κενά ανάμεσα σε κάθε λέξη.
Ναούμ Θεοδοσιάδης - Η βιβλιοθήκη και το παράθυρο: Έχω αρχίσει ν’ αναγνωρίζω πλέον το στυλ, τη θεματολογία, το παράδοξο στα χέρια του Θεοδοσιάδη. Μου αρέσει περισσότερο απ’ όσο θα περίμενα. Ίσως να είναι η ωριμότητα που αποπνέουν τα θέματά του; Ποιος το ξέρει. Σίγουρα όχι ο άνδρας της Μάρθας.
Κωσταντίνος Βαλαβάνης - Άγγελος θανάτου: Πιθανόν να το αδικώ, γιατί το θέμα δεν είναι του γούστου μου, αλλά μου φάνηκε να κάνει μια μεγάλη κοιλιά στην ποιότητά του στη μέση.
Δημήτρης Ψαλίδας – Συνάντηση: Πωπω. Ο τρόμος για έναν συγγραφέα. Να μην προλάβει. Πωπω.
Γιώργος Μαντζουρανίδης - Statues Quo: Ένα εκλεκτό μπιζουδάκι! Χωρίς πριν και μετά, χωρίς εξηγήσεις. Απλά τα γεγονότα κι οι αντιδράσεις. Μόνο Εύγε!
Άλκης Χατζόπουλος - Το πρόσωπο του θεού: χαριτωμένη παραλλαγή μιας πολυφορεμένης ιδέας. Ίσως μου άρεσε καλύτερα να δεν παρουσίαζε τον Ιεροεξεταστή τόσο σατανικά κακό. Ωστόσο, θεωρώ πως το σύνολο δουλεύει.
Αλέξανδρος Μυροφορίδης - Άκου τη γυναίκα: επίσης χαριτωμένη παραλλαγή του τυπικού αστυνομικού μοτίβου. Διαβάζεται ευχάριστα και δεν αφήνει πράγματα στον αέρα, πάει να πει δεν είναι απλά ένα κακοαντιγραμμένο αστυνομικό φλασάκι.
Πέτρος Αργυρίου – Flipside:Πολύ παράξενο διήγημα, σε σημείο που δεν είμαι σίγουρη αν μου άρεσε ή όχι.
Άρης Δεληγιαννίδης - Φεγγάρι καθ’ ομοίωσιν της Νύχτας: Δυνατό. Ίσως πιο σπλάττερ απ’ όσο θα μου άρεσε, αλλά δυνατό.
Δημήτρης Λαγός - Ανήλιαγο πάθος: Μαγικές εικόνες, ενδιαφέρουσα επιλογή υποβάθρου. Κάποια πράγμα όμως δε με έπεισαν, κυρίως αυτά που είχαν να κάνουν με τη σχέση Πέρισσου-Λήτης.
Παναγιώτης Παναγιωτίδης - Ο Βάρδος: Μάλλον το πιο αδύναμο της ανθολογίας. Δε θεωρώ ότι το ίδιο το ποίημα δουλεύει αντί άλλης πλοκής, αλλά και η επιλογή του συγγραφέα να ανακατεύει ελληνικούς και αγγλικούς χαρακτήρες με βρίσκει αντίθετη.
Νίκος Ραπτόπουλος – Εξώτικ: Μέχρι ένα σημείο είναι μπερδεμένο, αλλά γενικά πολύ διασκεδαστικό, χωρίς να είναι κωμικό
Ηλίας Τσιάρας - Η μυρωδιά της λήθης: Δεν είμαι πολύ σίγουρη. Από τη μία έχει ιδέες που πατάνε στη φοβία μας για το τι θα χαθεί και τι όχι στο μέλλον, έτσι όπως το πάμε. Από την άλλη, νομίζω ότι θα χρειαζόταν λίγη περισσότερη σκληρότητα, ίσως.
Γιώργος Δούρβας - Σκοτεινή παρακαταθήκη: Δε με έπεισε. Προβλέψιμο και μάλλον άτεχνα στημένο.
Βασίλης Γεωργόπουλος – Ονειροναύτες: Και πάλι μια συνηθισμένη ιδέα, με τυπική εξέλιξη. Όχι κακό όμως.
Μανώλης Φραγγίδης - Τα στενά του Καν-Μου: Τυπικό δείγμα ψευδοϊαπωνικής μάχης. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνει να κάνει το ένα βήμα παραπέρα και να αποκτήσει ενδιαφέρον.
Κωνσταντίνος Ψύχας - Σελίδα 65: Έχει αρκετές ψυχαγωγικές στιγμές, αλλά γενικά ήθελε άλλη τεχνική για να μπορέσει να τραβήξει την προσοχή.
View all my reviews
Μια πτώση πριν το τέλος by Παναγιώτης ΦάμελλοςMy rating: 5 of 5 stars
Είναι απαραίτητο πριν ξεκινήσω να γράφω αυτήν την κριτική, να δηλώσω ότι συνήθως τα μπορχεσιανά και κάφκικα κείμενα δε με τρελαίνουν. Τα διαβάζω ευχάριστα, εκτιμώ το βάθος τους και την αναζήτησή τους, αλλά προτιμώ να φιλοσοφώ με άλλους τρόπους, με άλλες τεχνικές.
Σαν του Παναγιώτη Φάμελλου ας πούμε. Που μπορεί να πατάει πάνω σε αυτά τα μπορχεσιανά και τα κάφκικα πρότυπα, αλλά αν το ένα βιβλίο του Λιγκότι που έχω διαβάσει λέει τίποτε για όλον το Λιγκότι, τότε τούτο το βιβλίο λιγκοτίζει απολαυστικά.
Δύο πράγματα συμβαίνουν εδώ, σε όλα τα διηγήματα της συλλογής: υπάρχει μια συνήθεια, ένας κοινός τόπος, μια απτή πραγματικότητα και καθημερινότητα. Κι υπάρχει και το τυχαίο γεγονός, το έκτακτο, το έξω από τα μέτρα της περίστασης. Κι όσο κι αν αυτό μοιάζει να είναι βαρετό, να επαναλαμβάνεται, η πένα και το υπόβαθρο, το ντύσιμο της ιστορίας και η οπτική γωνία είναι που κάνουν την ανάγνωση απόλαυση και την αφήγηση ενδιαφέρουσα.
Στα διηγήματά του που δημοσιεύτηκαν εδώ κι εκεί, σε ανθολογίες διαγωνισμών ή αλλού, ο Φάμελλος έδειξε ένα καλό πρόσωπο. Ωστόσο εκεί είχε να συγκριθεί με άλλους, διαφορετικούς από αυτόν. Σε αυτό το βιβλίο, που έχει όλο το χώρο δικό του, ακόμα και κατακερματισμένο σε διηγήματα, ανθίζει σε κάτι που διεκδικεί την προσοχή του αναγνώστη, την ώρα και το χρόνο του και σαφέστατα την περίοπτη θέση στο ράφι του.
View all my reviews
Το σπίτι by Giorgos MitasMy rating: 3 of 5 stars
Δεν το ξεκίνησα με πολλές προσδοκίες. Πιθανόν να με προκατέβαλε ο τίτλος, που μου θύμισε το άλλο σουρεάλ βιβλίο, του Σωτάκη, το οποίο κατά σατανική σύμπτωση ήταν κι εκείνο πρώτο εκδοτικά για το συγγραφέα του.
Και δε διαψεύστηκα. Είναι ένα βιβλίο που δε μπορεί να αποφασίσει τι θέλει να τιμήσει: την ελληνική γραμματεία, την ευρωπαϊκή γραμματεία, το λατινοαμερικάνικο μαγικό ρεαλισμό ή την τυπική γοτθική και λαβκράφτια λογοτεχνία των αρχών του (προηγούμενου) αιώνος. Και φυσικά όταν κάτι δεν έχει αποφασίσει τι θέλει να τιμήσει περισσότερο, απλά ανακατεύει τα πάντα σε μια σαλάτα που μπορεί να σε χορταίνει και να μην πεινάς πια, αλλά τελικά δεν είναι κάτι που θα το ξαναζητήσεις.
Θα μπορούσε να κάνει την υπέρβαση, να φτιάξει μέσα από όλα αυτά κάτι μοναδικά δικό του, αλλά θεωρώ ότι ο συγγραφέας απέχει ακόμα ένα ή δύο βιβλία από το στόχο αυτό. Να ενσωματώσει στη δική του προσωπική φωνή όλες τις αγάπες και τις επιρροές του. Άλλωστε αυτό είναι και που θα τον απογειώσει, διότι πλοκές, χαρακτήρες και περιγραφές ξέρει να γράφει.
View all my reviews
Ο στόχος by Παναγιώτης ΔεληγιάννηςMy rating: 3 of 5 stars
Όταν διαβάζω ένα βιβλίο, θέλω να έχω ξεχάσει την πλοκή και τους χαρακτήρες του εντός λίγων μηνών. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα, αν θελήσω να το ξαναδιαβάσω να μου φανεί καινούργιο, να με εκπλήξει ξανά εκεί όπου με είχε εκπλήξει αρχικά. Αυτό που μένει όμως, και αλίμονο αν δεν έμενα κι αυτό είναι η αίσθηση που αποκόμισα από το κάθε βιβλίο. Το τι ένιωσα όταν έκλεισα το οπισθόφυλλο και το επέστρεψα στο ράφι του.
Αυτό το βιβλίο μού άφησε, λοιπόν, μια αίσθηση φρέσκια. Ο Δεληγιάννης είναι πρωτάρης και το δείχνει, κάνει λάθη όπως όλοι οι πρωτάρηδες, λάθη που τα έχουμε δει ξανά και ξανά και ξανά, αλλά η ιδέα του είναι δυνατή, γράφει για πράγματα που -φαίνεται να- τα γνωρίζει από πρώτο χέρι και δε φοβάται να αλλάξει την καταγεγραμμένη ιστορία για να μας βάλει σε σκέψεις. Δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε ο Βίτο ως χαρακτήρας, έβλεπα τρυπούλες στο οικοδόμημα του χαρακτήρα του, που πολλές φορές με πετούσαν έξω από την αφήγηση. Δε μπορώ να πω ότι δεν μπερδεύτηκα με τα πέρα-δώθε στο βασιλικό κτήμα, αν και αυτό είναι μάλλον δικό μου ελάττωμα κι όχι της αφήγησης.
Αλλά μπορώ να πω ότι περιμένω το δεύτερο βιβλίο για να δω τι άλλο έχει μέσα στο κεφάλι του. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορούμε να κάνουμε σ' έναν συγγραφέα, πιστέψτε με.
View all my reviews
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου