Μάλλον είμαι τρελή για δέσιμο...

Όπως θα έλεγε κι ο Μιχάλης, μάλλον είμαι τρελή για δέσιμο. Δεν ξερώ, θα δείξει. Ίσως να μην έχω ακόμη καταλάβει ότι χρειάζομαι γιατρό, αλλά από την άλλη, εφόσον υπάρχει άλλο ένα άτομο που να κάνει το ίδιο πράγμα με μένα, ε τότε, δεν ξέρω, ίσως και να μην είναι θέμα γιατρού.

Απαντώντας στο σχόλιο του Νaurgul, σχετικά με το αν θα εκατοστήσω, Νικολή έχω την όρεξη όχι να τα εκατοστήσω, αλλά και τα εκατοπενηνταρήσω φέτος. Για την ακρίβεια, στο http://www.sff.gr/ που είναι το ιντερνετικό μου στέκι, βάλαμε στοίχημα με την Τρίλλιαν ότι μέσα στο 2009 θα διαβάσουμε 150 βιβλία, φαντασίας ή όχι, λογοτεχνικά ή όχι. Φιλόδοξο; Εντελώς παράλογο; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Αν πιστέψω τους υπόλοιπους, τότε μάλλον πρέπει να πάω στο γιατρό (και να πάρω και την Τριλ μαζί). Αλλά, να (κι εδώ έρχομαι να απαντήσω στο υπόλοιπο του σχολίου του Naurgul), πέρσυ είχα την αίσθηση ότι δε διάβασα τόσα βιβλία όσα θα μπορούσα. Όχι ότι τα μπούχτησα ή ότι με κάθε ένα από αυτά δεν πήρα κάτι καινούργιο, απλά ότι δεν ήταν αρκετά. Ότι ο χρόνος μου κι η ζωή μου χωρούσαν μερικά ακόμη.

Ίσως φταίει το ότι έκαναν τις διακοπές μου σε σχέση με την ανάγνωση. Από τις 20 Απριλίου μέχρι και τον Ιούνιο, ας πούμε, που έγραφα τη Θύμνα, διάβαζα ελάχιστα. Κι επίσης και όλο το Νοέμβριο που επίσης έγραφα το Νανόριμο. Στις δε καλοκαιρινές διακοπές μου (όπου με απασχολούσαν, γκουχ, αχεμ, μμμ, άλλα πράγματα) διάβασα μόνο ένα ή δύο, που άλλες φορές για δέκα μέρες διακοπές δε με φτάνουν ούτε δέκα.

Ίσως πάλι να φταίει (κι εδώ απαντάω στο σχόλιο του Αλκίνοου) το ότι μετά από χρόνια "τελειώνει το ένα αρχίζει το άλλο", αποφάσισα να αρχίσω να διαβάζω ταυτοχρόνως κάποια βιβλία, ειδικά επειδή ο ελεύθερος χρόνος μου είναι σπασμένος σε δύο μέρη. Συνήθως έχω ένα βιβλίο για το σπίτι (ογκώδες, με πολλές σελίδες ή κάτι που πιστεύω ότι απαιτεί την αμέριστη προσοχή μου) κι ένα βιβλίο για το λεωφορείο (κάποια αναγνώσματα που ξέρω εξαρχής ότι δε θα χρειαστούν και πολλή φαιά ουσία).

Πολλές φορές αφήνω βιβλία στη μέση για διάφορους λόγους, αλλά κυρίως για κάτι που διάβασα σ' ένα φυλλαδιάκι των εκδόσεων Καστανιώτη. Ηταν ένα δοκίμιο, με τίτλο "Η τέχνη της ανάγνωσης" κι είναι γραμμένο από τον Σωτήρη Τριβιζά (συλλογή δοκιμίων "Το Πνεύμα του Λόγου", Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000). Αναφέρεται στο τι μπορεί να συμβαίνει αν ένα βιβλίο αντιστέκεται στην ανάγνωσή του, όταν ο αναγνώστης βαριέται ή ανακαλύπτει ότι η προσοχή του αποσπάται. τότε λέει, ο κ. Τριβιζάς, είτε το βιβλίο είναι όντως κακό ή "ο ίδιος [ο αναγνώστης] δεν είναι ακόμα έτοιμος για την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου. Σ' αυτή τη δεύτερη περίπτωση ο αναγνώστης επανέρχεται μετά από μήνες ή και χρόνια και ανακαλύπτει στο βιβλίο που δεν κατόρθωσε να διαβάσει, ένα αυθεντικό αριστούργημα. Το δέχεται χωρίς έκπληξη, γιατί ο αναγνώστης ξέρει ότι κι αυτός ωριμάζει, όπως ακριβώς και τα βιβλία." (Την ειλικρινή μου συγγνώμη στον συγγραφέα που δεν κατάφερα να μεταφέρω το πολυτονικό σύστημα που χρησιμοποιεί στο αυθεντικό του κείμενο). Η παραπάνω φράση έχει γίνει παντιέρα μου εδώ και πολύ καιρό και με έχει βοηθήσει αφάνταστα να πετάξω από πάνω μου όποιες ενοχές είχα μέχρι τώρα, σχετικά με το πώς και πότε διαβάζω βιβλία και σχετικά και με το αν τα παρατάω στη μέση.

Για το στοίχημα, θα φτιάξω και μια μικρή λίστα στο πλάι του μπλογκ, κάτω-κάτω. Μη με πείτε και ψωνάρα...