Έτσι δε λένε; Τάχαμου η αρχή είναι η δύσκολη. Μ, ναι, καλά. Εγώ γιατί τα βρίσκω μπαστούνια την πορεία;
Και εξηγούμαι: έχω να γράψω ένα βιβλίο. Ξεκινάω λοιπόν, με διάθεση κάργα και ενθουσιασμό πάρε να 'χεις και συνεχίζω μέχρι ένα σημείο όπου...
Όπου, έρχεται η καταστροφή. Εδώ σε θέλω, κύριε λαϊκέ μου παροιμιοποιητή, η αρχή ήταν ότι έπρεπε, με το υπόλοιπο ήμισυ του παντός τι κάνουμε.
Και δεν είναι ότι μου συμβαίνει, προς θεού. Έφτασα επιτέλους στις 50,000 από τις προγραμματισμένες 100,000 λέξεις του βιβλίου μου, συνεχίζω να γράφω με σχετικά καλούς ρυθμούς (οι στατιστικές λένε ότι γράφω 850 λέξεις την ημέρα) (το ξέρω, γιατί κρατάω στατιστικές, φυσικά). Αλλά επειδή ξέρω τον εαυτό μου, αναρωτιέμαι πότε θα βαρεθώ. Κι άμα βαρεθώ, μπορεί να μου πάρει και τρία χρόνια για να το ξαναπιάσω.
Κινδυνολογώ μου φαίνεται. Αλλά τι να κάνω; Έχω μπροστά μου μια ολόκληρη πειρατική επιδρομή και δεν ξέρω πώς θα τα βγάλω πέρα μαζί της. Και καθυστερώ όσο με παίρνει...
Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 comments:
Ευθυμία καλημέρα!
Είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να σου δώσει συμβουλές, όμως το διάβασα κάπου (αν θυμάμαι καλά σε ένα βιβλίο του Στήβεν Κινγκ) και στο μεταφέρω. Άσε για λίγο το συγκεκριμένο γραπτό, ασχολήσου με κάτι άλλο, (γράψε ένα διήγημα εντελώς άλλου θέματος) και θα σου έρθει ουρανοκατέβατη η συνέχεια.
Καλή επιτυχία!
To κακό εδώ είναι ότι τη συνέχεια την ξέρω σχεδόν μέχρι λεπτομέρειας. Από την άλλη έχω κι εγώ αυτήν την ασφαλιστική δικλείδα. Μόλις ζοριστώ, τα αφήνω για όταν έρθει. Υποθέτω ότι καλυτερεύω πάντως, είχα όντως σκαλώσει στις 54,000 λέξεις. Ευτυχώς το σημείο αυτό της πλοκής είναι εκεί όπου έχω χρονικό άλμα, καθώς και άλμα στην ίδια την πλοκή, αλλαγή που μπορεί να βοηθήσει στο να βγει όλο το υπόλοιπο με ένα "χλουπ". Προς το παρόν ρηλαξάρω λιγάκι. Ευχάριστω για τη συμπαράσταση :)
Δημοσίευση σχολίου