Μέχρι την επιστροφή της έμπνευσης

Υπάρχει κάτι στην "πιάτσα" των συγγραφέων που λέγεται writer's block. Είναι ένα μαύρο κυβοειδές πράγμα, σαν κάποιο από τα μέλη του σώματος του Μέγα Κθούλου, έχει μήκος ακμής ίσο ή μεγαλύτερο από το σωματικό μου ύψος και είναι τόσο βαρύ όσο περίπου μια μαύρη τρύπα στον ίδιο όγκο*. Γενικά θα ήταν ένα τρομακτικό, αλλά αδιάφορο πράγμα, και δε θα του έδινα και πολύ μεγάλη σημασία αν δεν ήταν εδώ και δύο εβδομάδες ερωτευμένο με την καμπούρα μου και θέλει να την έχει καβαλημένη όλη την ώρα.

Και τι δεν έκανα να το ξορκίσω. Τι επικά φάνταζι διάβασα. Τι ρεαλιστικές ταινίες με μάχες είδα. Τι ταξίδια προς άγνωστες αγροτικές κατευθύνσεις έκανα, τίποτε. Στράφι. Ακόμη κι η απειλή ότι δε θα τελειώσω το γράψιμο του πρώτου βιβλίου των Παρχαριών και θα το έχω και για μετά τις διακοπές δεν κατάφερε να με συνεφέρει, να βάλει τις μηχανές της έμπνευσής μου ξανά μπροστά.

Και το σιχαίνομαι να μην έχω κάτι να γράψω.

Το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να σκαλίσω τα κιτάπια μου, να βρω παλαιότερα κείμενα όπως η Θύμνα, που θέλουν ακόμη τις διορθώσεις τους και να τα ανακατεύω μέχρι αυτή η ρημάδα η έμπνευσή μου να πάρει μπροστά και να πετάξει, ως έτερος Ηρακλής, την μαύρη κόπρο του Αυγείου από το στάβλο που λέγεται εγκέφαλος της Ευθυμίας.


*Λένε ότι αν η γη είχε την πυκνότητα μιας μαύρης τρύπας, τότε θα είχε το ίδιο βάρος και όγκο όσο ένα κερασάκι μαρασκίνο. Από τότε που το έμαθα δεν έχω ξαναφάει κερασάκι μαρασκίνο κι όταν προσπερνώ τα βάζα με τα φωσφοριζέ αυτά πράσινα ή κόκκινα βδελύγματα στο σούπερ μάρκετ ανατριχιάζω σύγκορμη. Μην μου σερβίρετε ποτέ κερασάκια μαρασκίνο. Η μαύρη τρύπα του τρόμου θα με καταπιεί πριν κάνετε κιχ.