Σοβαροφανής προς το εύδαιμον τέλος

Ωωωωωω...

Εκατό χιλιάδαι δίσκοι.

Έχω δει την ταινία πεντακόσιες φορές. Η φράση ακούγεται τακτικά στον καθημερινό λόγο, ακόμη και σε τηλεπαιχνίδι έχει χρησιμοποιηθεί (έλα που δε θυμάστε, στο ελληνικό Remote Control με το Φιλιππίδη). Κι όμως κάθε μα κάθε φορά με κάνει να γελάω, η σοβαροφάνειά της είναι τρομερή.

Είναι ακριβώς αυτή η σοβαροφάνεια που ταιριάζει στο σημείο που βρίσκεται η Παρέσσα. Στις εκατό χιλιάδες λέξεις δηλαδή. Ετοιμάζομαι να το λήξω, όλοι κάνουν ό,τι έχει χορογραφηθεί να κάνουν και η αφήγηση κυλάει. Οι τρύπες της πλοκής αρχίζουν να γίνονται τρύπες της κεντρικής ιδέας κι αυτό είναι με τα δίκια του τρομακτικό.

Κι ύστερα είναι και το άλλο. Τα τελευταία δύο κεφάλαια είναι η περιγραφή της τιτανοτεράστιας μάχης. Ένα σημείο της αφήγησης που στ' αλήθεια δεν το πολυκατέχω. Πέραν αυτού εδώ υπάρχει κι άλλο ένα πρόβλημα. Πώς να ζογκλάρει κανείς 50+ χαρακτήρες και οχτώ σώματα στρατού, τη στιγμή που δεν σκαμπάζει γρι από στρατηγική;

Απλό. Παίρνεις πολλές λευκές κόλλες χαρτί, γράφεις πάνω νούμερα (0,-1,-2 και λοιπά), τα απλώνεις μπροστά σου, ωσάν τον τραχανά και μετά ξεκινάς με μια λίστα των εν λόγω ηρώων και σωμάτων στρατού. Πότε έφτασε η διμοιρία της Ευωδιάδας στα Φυτίανα; Πότε ξεκίνησε η διμοιρία της Γυρνούντας από τους σταθμούς συγκέντρωσης; Τι έκανε ο λόχος με τις μόρες και πόσον καιρό νωρίτερα ξεκίνησε από τη Βασιλέντζα; Πόσες μέρες θέλει να πας από την Αργοσλού ως το Ανατολικό Φρούριο; Κι όλον αυτόν τον καιρό πού είναι ο Γκαγκαστίγια ο Γρύλλος και τι μαγειρεύει; Πού ακριβώς πήγε η Ουζούμ-Σαλκί, γριά γυναίκα και με το κατιτί στο μυαλό;

Κι είναι κι ένα σωρό "αν" που πρέπει να απαντηθούν. Αν πρέπει ο Χ να είναι την Ψ στιγμή στο Ω σημείο τότε γιατί ο Α δεν επετέθει στο Β νωρίτερα; Αν ο Γ πρέπει να μιλήσει με τον Δ (προκειμένου να φάει το απαραίτητο δραματικό παλούκι που θέλω να φάει) πού και πότε μπορεί να γίνει αυτό; Αν η Ε, η Ζ και η Η πρέπει να διασχίσουν όλην την Τρανή τότε γιατί δεν τις τρώνε οι ληστές και τ' άγρια θηρία (επίσης να επιστρέψω και να δικαιολογήσω το πώς η Ε έκανε το ίδιο ακριβώς πράγμα, ολομόναχη, χωρίς να της πειράξει κανείς τρίχα της κεφαλής της). Κι αν θέλω να σκοτώσω τον Θ γιατί να βάλω τον Ι στη θέση του κι όχι το γιο του, ας πούμε, που είναι και το πιο φυσιολογικό;

Και να 'χω κι ένα σωρό κουβέντες στο μυαλό μου που δεν τις πολυκαταλαβαίνω. Ελαφρύ ιππικό. Ιπποσφενδονίτες. Σκουτάτοι και κατάφρακτοι. Δράκα, λόχος, μοίρα, διμοιρία. Μαλατί, μαρί, σουχμιλί, παλασχί. Ο Ιτσίν κι οι γιούρτες των αδελφών του. Οι μάγοι κι οι σάμαν, αρσενικοί και θηλυκοί. Μαγικά πλάσματα, τζάναβαρ, ας εμάς καλά, μόρες κι η αιώνια απειλή των μπαλμπάλ.

Μετά τις εκατό χιλιάδες λέξεις, μπορεί μόνο να κατρακυλάει αυτή η πλοκή. Σοβαροφανής μεν, αλλά κατρακυλάει. Προς το εύδαιμον τέλος.