Βλακεία είπα, ε; Όλοι ενδιαφέρονται για την ποιότητα. Να διαβάσουν κάτι που να τους συγκλονίσει. Κάτι καινούργιο, κάτι που δεν έχουν ξαναδιαβάσει. Ή ακόμη και κάτι που έχουν ξαναδιαβάσει, αλλά με τέτοιον τρόπο γραμμένο που να μη θυμίζει σε τίποτε τους κλασσικούς.
Εγώ, νομίζω δηλαδή, ότι δεν είμαι έτσι. Μ' αρέσουν τα καλά βιβλία, σε ποιον δεν αρέσουν; Αλλά ακόμη περισσότερο μ' αρέσουν τα διαφορετικά βιβλία. Έχω αρκετά χρόνια που αποφεύγω να διαβάζω πολλά βιβλία από τον ίδιο συγγραφέα. Προτιμώ να διαβάζω από πολλούς διαφορετικούς. Δε με νοιάζει ιδιαίτερα αν είναι καλοί ή κακοί συγγραφείς. Αν είναι καλοί, θα τους απολαύσω. Αν είναι κακοί, θα μάθω από τα λάθη τους. Αλλά θέλω να είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο ίδιος κόσμος δε με ικανοποιεί. Θέλω πολλούς για να διασκεδάσω.
Γι' αυτό και κάποιες φορές αφήνω σειρές βιβλίων που μου αρέσουν πάρα πολύ για να διαβάσω κάτι άλλο, λιγότερο καλό. Όπως ας πούμε τον Ιούνιο που άφησα τον κόσμο του Dawnthief (ένα βιβλίο που αγάπησα σχεδόν με την πρώτη ματιά) για να διαβάσω τοις περιπέτειες του μοναχού Κάντερλι (ένα βιβλίο που θεωρώ ότι περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την έκφραση "ανάγνωσμα παραλίας"). Ή τον Ιούλιο, που θα αφήσω τον κόσμο του Westeros για να διαβάσω -και πάλι- Σαλβατόρε κι έναν ή δύο Έλληνες. Ούτε καλύτερους ούτε χειρότερους. Απλά πολλούς.
Και δεν ντρέπομαι καθόλου που προτιμώ την ποσότητα από την ποιότητα.
Κατακόμβες, The Cleric Quintet βιβλίο πρώτο, R. Salvatore. Είναι ευχάριστο που διαβάζω τον Σαλβατόρε τώρα, στα 35 μου, διότι πού και πού χρειάζεσαι κάτι εντελώς αστείο να σε ξεκουράσει από πιο σοβαρά αναγνώσματα. Ειδικά οι σκηνές όπου ο μοναχός Κάντερλι μονομαχεί με μούμιες, ζόμπι και σατανικούς μάγους-ιερείς με ένα φυσοκάλαμο κι ένα γιο-γιο -δεν κάνω πλάκα, με γιο-γιο- είναι μακράν οι πιο ξεκουραστικές για το μυαλό κι οι πιο κουραστικές για τα σαγόνια...
Μην Ζωντανεύεις Πεθαμένους Θρύλους, Χριστόφορος Παυλίδης. Αγγίζει γενναία το φανταστικό, γι' αυτό και μου το κάνανε δώρο. Ωστόσο διαθέτει:α) μερικούς από τους πιο ξύλινους και εκτός πραγματικότητας διαλόγους που έχω διαβάσει ποτέ.
β) γλωσσικά ολισθήματα εντός μιας κατά τα άλλα καλούτσικης αφήγησης.
γ) μηδενική αληθοφάνεια
δ) αδικαιολόγητες σκηνές σεξ
ε) χαρακτήρες που η σκιαγράφησή τους έχει τεράστια κενά
στ) κεφάλαια των 5-6 σελίδων, τα οποία ξεκινούν απαραιτήτως με 100-200 λέξεις γενικότητες. Ακολουθούν αστεράκια και μετά έρχεται η δράση. Η οποία δράση μένει cliffhanger στο τέλος του κεφαλαίου, αλλά το επόμενο κεφάλαιο πάλι ξεκινάει με τις γενικότητες.
Κοντολογίς, στα πέντε πράγματα που ζητάω να έχει ένα βιβλίο (ιδέα, πλοκή, χαρακτήρες, γλώσσα, τεχνική) έχει μόνο μια καλούτσικη γλώσσα. Α, κι ένα πολύ εντυπωσιακό εξώφυλλο.
Dawnthief, Chronicles of the Raven book 1, James Barclay. Αδύνατον να μιλήσεις γι' αυτό το βιβλίο χωρίς να του αφιερώσεις μια ολόκληρη ανάρτηση. Γι' αυτό και θα το αφήσω ασχολίαστο εδώ. Όπως επίσης και το
Το Παιχνίδι του Στέμματος, Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου βιβλίο πρώτο, τόμος Α΄ και Β΄, G. R. R. Martin. Κι αυτό, όπως κι η ομώνυμη σειρά του HBO θα σχολιαστούν μόνα τους, όπως τους αξίζει.
1 comments:
Το διάβασες βρε τελικά το Game of Thrones? Αντε να διαβάσω σχόλια...
Δημοσίευση σχολίου