Γιατί αδιαφορώ για τη Μέρα της Γυναίκας

Πολλές φορές τα τελευταία τριάντα τέσσερα χρόνια έχω βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να με τραβήξουν δια της βίας σε μια από τις επίσης δια της βίας επιβαλλόμενες φιέστες, που διοργανώνονται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου για τη Μέρα της Γυναίκας. Φυσικά σπάνια διασκέδασα σε τέτοια γλεντάκια, ήταν όμως μια καλή ευκαιρία να κάνω τις έρευνές μου σχετικά με το και καλά αδύναμο φύλο.

Οι έρευνές μου λοιπόν κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα, που εφαρμόζεται και περιλαμβάνει όχι μόνο τις γυναίκες αλλά και τους άντρες: Η Μέρα της Γυναίκας έχει εφευρεθεί για να μπορούμε αμφότεροι να γκρινιάζουμε. Τη μέρα αυτή οι γυναίκες σηκώνουμε απειλιτικά το δάχτυλο και λέμε "θα βγω έξω και τα πιω με τις φίλες μου γιατί στην Αθήνα του Περικλή μάς είχατε σκλάβες, παλιοφαλλοκράτη" κι οι άντρες κουνάνε το κεφάλι τους "τσκ, τσκ, τσκ, ευκαιρία έψαχνες για να με αφήσεις μόνο μου στο σπίτι και να πάρεις τις ρούγες και πάλι χωρίς φαϊ να με αφήσεις, ακαμάτρα".

Πριν με ρίξετε στην πυρά για τον έναν ή τον άλλον λόγο, θα κάνω μια ιστορική αναδρομή. Θα μιλήσω για το ότι η θέση της γυναίκας στην κοινωνία του χτες καθόλου μα καθόλου δε διαφέρει από αυτήν που παρουσιάζεται στα αφιερώματα και στις ρητορικές κορώνες των φεμινιστριών. Ναι, υπήρξαμε σκλάβες. Ναι, καταπιεστήκαμε και εξευτελιστήκαμε και υπήρξαμε res, αντικείμενα, για πολλούς "πολιτισμούς" και πολλές κοινωνίες. Ναι, είμαστε ικανές για τα πάντα και ναι, αυτός που ξεχνάει το παρελθόν του είναι εκείνος που δεν έχει μέλλον.

Όμως, όλα τα παραπάνω δεν στοιχειοθετούν αιτία για να κάνουμε φιέστες. Μια φιέστα όπου ο θυμός για την καταπίεση και τη σκλαβιά (κι όχι η απελευθέρωση από αυτές) γιορτάζεται με κοψίδια και ούζα και επιδείξεις "ανδρικής" συμπεριφοράς, είναι για μένα τουλάχιστον θλιβερή.

Οι φεμινίστριες που έχω συναντήσει στη ζωή μου δε θέλουν να απελευθερωθούν σαν γυναίκες. Όχι. Θέλουν πρώτα και κύρια να συμπεριφέρονται σαν άνδρες. Με τον ίδιο τρόπο που οι Έλληνες λογοτέχνες λίγο μετά την Απελευθέρωση από τους Τούρκους δεν ήθελαν να γράφουν πράγματα ελληνικά, αλλά ήθελαν να μαϊμουδίζουν τους λογοτέχνες της Φραγκιάς. Κι όπως εκείνοι, που μη γνωρίζοντας την τύφλα τους και προσπαθώντας να μιμηθούν έγραφαν για "την αιθέριο ύπαρξην οία κατήρχετο εκ της κλίμακος με το κλειδοκύμβαλον υπό μάλης", έτσι κι οι φεμινίστριες που έχω γνωρίσει, στην προσπάθειά τους να αποδείξουν τη χειραφέτησή τους, συμπεριφέρονται χειρότερα κι από το πλέον σοβινιστικό γουρούνι (για να χρησιμοποιήσω μια δική τους έκφραση).

Όχι, δε θέλω να συμπεριφέρομαι σαν άνδρας. Δεν είμαι άνδρας, πώς να το κάνουμε. Δε θέλω να βλέπω Φόρμουλα Ένα. Δε θέλω να παίζω Pro, ούτε να διαβάζω ανελλιπώς εφημερίδα. Δε θέλω να κάνω σπορ που προϋποθέτουν ξύλο, ούτε και να γίνω ανθρακωρύχος στο Βέλγιο. Δε θέλω να πηγαίνω σε στριπτιτζάδικα, είτε απευθύνονται σε γυναικείο είτε σε αντρικό κοινό. Δε θέλω να έχω έξτρα δύναμη, ούτε και με πολυνοιάζει που εκείνοι δεν έχουν κυτταρίτιδα ή λίπος γύρω από τους γοφούς, και σαφώς δε με ενδιαφέρει να κρύβω τα συναισθήματά μου ή να ξέρω τι σημαίνει όταν ανάβει το λαμπάκι στο καντράν του αυτοκινήτου.

Αντίθετα, θέλω να κλαίω στις αισθηματικές ταινίες, να κάνω shopping therapy και όταν μαγειρεύω ή πλένω πιάτα, ο εραστής μου να μου τσιμπάει τον πισινό. Δε με νοιάζει αν το τσιφτετέλι είναι σεξιστικό ή αν η μίνι φούστα κι οι ζαρτιέρες είναι "εργαλεία των ανδρών για να μας έχουν σκλάβες στις άνομες ορέξεις τους", αφού μ' αρέσει το ένα να το χορεύω και τα άλλα να τα φοράω. Χαίρομαι που ξέρω να κεντάω και να ράβω και λυπάμαι που οι γιαγιάδες μου δεν πρόλαβαν να με μάθουν να πλέκω.

Και τα παραπάνω θέλω πολύ να τα συνδυάσω με άλλα "θέλω". Ας πούμε, το ότι θέλω να βλέπω ποδόσφαιρο. Το ότι θέλω όταν βρίζω να μη με κοιτάνε τριγύρω με φρίκη, την ώρα που τις ίδιες κουβέντες στον διπλανό μου κύριο του τις συγχωρούν. Το ότι θέλω να πληρώνομαι το ίδιο με τον κύριο συνάδελφο, με την προϋπόθεση ότι κάνουμε την ίδια δουλειά κι έχουμε τα ίδια προσόντα. Όταν η μέση μου έχει λυθεί γιατί μ' έπιασαν οι πόνοι της περιόδου, ο σύντροφός μου να κουνάει το χεράκι του και να πλένει τα πιάτα. Εάν και εφόσον το επιθυμήσω να πάρω μέρος στο Παρίσι-Ντακκάρ. Όταν αγοράζω πιτζάμες να μη μου δείχνουν μόνο τις ροζ, αλλά και τις μπλε και τις μουσταρδί. Κι όταν αγοράζω παιχνίδια να μη με ρωτάνε αν είναι για αγοράκι ή για κοριτσάκι.

Γενικά θέλω να γιορτάζω τη Μέρα της Γυναίκας αγκαλιά με το σύντροφό μου, διαλέγοντας μια ταινία μαζί του κι όχι επιβάλλοντάς του εκείνη που θέλω εγώ "γιατί είναι η Μέρα της Γυναίκας, αγαπούλα, και θα μου κάνεις όλα τα χατίρια". Δε θέλω να είμαι καλύτερή του, θέλω απλά να έχω τις ίδιες δυνατότητες κι ευκαιρίες με αυτόν. Δε θέλω να ουρλιάζω μισομεθυσμένη πάνω σε ένα τραπέζι ότι όλοι οι άντρες είναι γουρούνια κι όλες οι γυναίκες πολύ καλύτερές τους. Θέλω απλά και ήσυχα, όπως ακριβώς γίνονται πάντα οι μεγάλες αλλαγές στη νοοτροπία ενός λαού ή ενός ολόκληρου κόσμου, να είμαι ίση με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους χωρίς να μας καλουπώνει ένα ηλίθιο χρωμόσωμα, είτε αυτό είναι το Χ είτε είναι το Υ.

Και μετά από όλα αυτά, οι πιο επιθετικοί από εσάς θα κοιτάξουν στις ετικέτες της ανάρτησης και θα δουν ότι την έχω ταξινομήσει τόσο ως "μούμπλε-μούμπλε" (γενικές σκέψεις δηλαδή), όσο και και ως "Εκδηλώσου". Ναι και υπάρχει λόγος γι' αυτό. Μπορεί εγώ να μην το θεωρώ σημαντικό ή να μην θέλω να το διαδίδω, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι άλλοι δεν το θεωρούν σημαντικό. Ο κόσμος είναι ελεύθερος να κόψει το λαιμό του αν θεωρεί ότι αυτό τον εκφράζει. Αυτό που θέλω εγώ από τον κόσμο είναι να μην προσπαθεί να με πείσει ότι το να κόβεις το λαιμό σου είναι τρέντυ και μαγκιά.