Άλματα στο Χρόνο, Παν. Γιωτόπουλος: Δυο διηγήματα εφ, πρακτικώς ιδιοέκδοση. Ενδιαφέροντα θέματα, αν και κλασσικά πλέον και κλισέ (έτος έκδοσης 1996). Δυστυχώς και αρκετά άτεχνα δοσμένα με κάποια χάσματα λογικής, τα οποία για να τα παρατηρήσω εγώ που δεν είμαι και πολύ της εφ, φανταστείτε πώς θα φαίνονταν σε πιο έμπειρους αναγνώστες. Επίσης μια μικρή στράτευση, ειδικά στο πρώτο διήγημα, το Χρονομεταφορά: Αθήνα 2050 μ.Χ., με την πλευρά της -όπως τη λέει ο συγγραφέας- Ελληνικής Ορθοδοξίας. Δε θα με ενοχλούσε αν ήταν δοσμένη με πιο πειστικό τρόπο, αλλά δεν είναι δοσμένη με πειστικό τρόπο.
Τα Άγρια Ζώα της Πόλης, Πέτρος Αργυρίου: Πολύ ενδιαφέρουσα νουβέλα τρόμου, παρά τις όποιες υπερβολές στην πλοκή της. Η γραφή στέρεη, καλοδουλεμένη, χωρίς πολλές φιοριτούρες, παρά μόνο εκεί που έπρεπε. Παρά τη νοσηρότητα που διέπει τις εικόνες κάποιες στιγμές, δεν κατάφερα να το αφήσω κάτω πριν το τελειώσω. Η υπόθεση για την ιστορία, ένας άντρας συνέρχεται από κώμα, μετά από τροχαίο και ανακαλύπτει ότι έχει αποκτήσει μια άλλη σχέση με τον πόνο, μια σχέση που θα τον οδηγήσει στην ανακάλυψη μιας παράξενης αδελφότητας.
Εισβολή στη Μυρμηγκάνα, Μάριος Βερέττας: Είχα διαβάσει το Φλεβάρη νομίζω, το Αυγό του Παλιατζή, ένα άλλο παραμύθι για μεγάλα παιδιά του Μάριου Βερέττα. Τα βρήκα και τα δύο αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα. Γραμμένα με χαριτωμένο τρόπο και με τροφή για περαιτέρω σκέψη.
Έλος, Πέτρος Τσαλπατούρος: Ενδιαφέρον διήγημα τρόμου, με ενδιαφέρον στήσιμο και ενδιαφέρουσες θεωρίες. Επίσης ενδιαφέροντες χαρακτήρες και πολύ ενδιαφέρον τέλος. Γενικά το ξεκοκκάλισα σε ελάχιστο χρόνο, μπορεί και λιγότερο από μια ώρα. Πολύ-πολύ-πολύ ενδιαφέρον κι αναρωτιέμαι αν ο συγγραφέας έχει έτοιμο προς έκδοση κάποιο άλλο του κείμενο (brainz… brainz…) γιατί σύμφωνα με το βιογραφικό του, δεν έχει εκδώσει κάτι άλλο.
Ζώνη Ερήμωσης, Περικλής Μποζινάκης: Είμαι κάπως διχασμένη. Ενώ το βιβλίο έχει από ωραίες έως πολύ ωραίες ιδέες, κάτι απροσδιόριστο δε με αφήνει να το ευχαριστηθώ. Είχα διαβάσει παλαιότερα κι άλλη μια συλλογή του, τα Σκοτεινά Ανέκδοτα και Ιστορίες Εφιαλτών, αλλά κι εκεί το ίδιο πρόβλημα είχα. Ωραίες ιδέες, αλλά κάτι λείπει που θα μπορούσε να μου κάνει κλικ.
Το Σκοτεινό Νησί, Αντώνης Νικολής: Αδυνατώ να καταλάβω αυτό το βιβλίο. Υποτίθεται ότι είναι η μυθιστορηματική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του ίδιου συγγραφέα. Σε ένα πλημμυρισμένο μετακαταστροφικό κόσμο, όπου οι γενετικά διαμορφωμένοι άνθρωποι είναι οι σνομπ και οι τυχαίοι είναι οι κατώτεροι και φέροντες ασθένειες, ένα ζευγάρι που δουλεύει τη νύχτα φτάνουν στο Σκοτεινό Νησί, όπου μένει κάποιος ερημίτης λόγιος. Εκεί αρχίζουν οι προσπάθειες επιβολής της εξουσίας ανάμεσα στον ερημίτη και τη γυναίκα που διεκδικούν ο καθένας για τον εαυτό του τον άντρα του ζευγαριού. Υποτίθεται ότι έχει βαθιά νοήματα σχετικά με τον Ηρακλή, την Αρετή και την Κακία, αλλά απέτυχε να με κάνει να τα διακρίνω. Πιο πολύ κατάφερε -πετυχημένα, δε μπορώ να πω- να με κάνει να αναγουλιάζω κάθε φορά που οι ήρωες αναφέροντας στο σεξ ή στο περιεχόμενο των εντέρων τους (ο ερημίτης όταν λέει «ρεύομαι» εννοεί «κλάνω») ή να με κάνει να απορώ για το λόγο για τον οποίο ο κάθε ένας τους φέρεται έτσι όπως φέρεται, πχ, σηκώνεται κάθεται, περιμένει, κοιτάζει ένα γύρω, βάζει κραγιόν, υστεριάζεται ή παραληρεί. Δεν ξέρω πώς θα φανεί σε κάποιον άλλο, αλλά εμένα με κούρασε υπερβολικά.
Τα μπανανόψαρα, Φίλιππος Μανδηλαράς: Μια συλλογή από μικρά διηγήματα, με κεντρικό θέμα τα μπανανόψαρα, πλάσματα που ο συγγραφέας συνάντησε σε μια συλλογή διηγημάτων του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ (του συγγραφέα του Φύλακα στη Σίκαλη). Τα μπανανόψαρα είναι πλάσματα που εμφανίζονται ξαφνικά και δείχνουν σε όσους μπορούν να τα δουν, μια άλλη όψη του εαυτού τους, πιθανότατα τον πραγματικό τους εαυτό. Το διάβασα πολύ γρήγορα, όχι γιατί είναι μικρό ή γιατί εγώ διαβάζω γρήγορα, αλλά γιατί πραγματικά ρέει, τρέχει κι ακόμη κι αν σταθείς για να απολαύσεις μια φράση ή μια λέξη, η γραφή θα σε κάνει να γλιστρήσεις παρακάτω. Ένα από τα πλέον υπέροχα βιβλία που έχω διαβάσει φέτος.Κρυπτικά ημερολόγια της νήσου Solemnis και των εν αυτή θαυμαστών ανθέων και φυτών, Συνταχθέντα υπό Διονυσίου του Απολωλότος και σχολιασθέντα υπό του μαθητού αυτού Ιωάννου του Παυλικιανού, Ιωάννης Θ. Μάζης: Ένα μυστήριο βιβλιαράκι, ελάχιστων σελίδων, στο οποίο μου είχε τραβήξει την προσοχή η φίλη Αλεξάνδρα πριν από δυο τρία χρόνια. Το βρήκα από απίστευτη τύχη στην Πολιτεία, λίγες μόνο στιγμές πριν φύγει για «επιστροφή». Για ποιο λόγο μου καρφώθηκε να ρωτήσω εκείνη ακριβώς τη μέρα αν το έχουν (ενώ άλλες μέρες ήμουν σίγουρη ότι δε θα το είχαν) θα παραμείνει για πάντα ένα από τα μυστήρια του Μάτριξ… Τέλος πάντων το βιβλιαράκι είναι απίθανο, οι ιδέες που περιέχει είναι γλυκύτατες, εντελώς τρυφερές, όπως πχ, εκείνη κατά την οποία ο Διονύσιος ο Απολωλός αναρωτιέται αν τα παραδείσια πουλιά έχουν ψυχή ή τι ακριβώς είναι η Απουσία, ή τα κείμενα που περιγράφουν το τι κάνουν τα διάφορα φυτά του Κήπου των Αντιφάσεων στη Νήσο Σολέμνις.
Σαν Άνγκρε / Τα δάκρυα της Φον Μπράουν, Γιάννης Παλαβός / Σωτήρης Μπαμπατζιμόπουλος: Δυο παράξενες ιστορίες, κάπως νουάρ, κάπως σουρεάλ, κάπως μελλοντολικές ή εφ. Με διασκέδασε καλύτερα η πρώτη, το Σαν Άνγκρε του Γιάννη Παλαβού. Ο ντεντέκτιβ Τζο Λυχνίας των Δακρύων της Φον Μπράουν δε μπορώ να πω ότι με γοήτεψε. Από την άλλη ίσως επειδή περίμενα κάτι άλλο από αυτόν, κάτι με σαφή δομή και υπόθεση κι όχι το «χρονογραφηματικό»-«αυτοβιογραφικό» σύνολο δοκιμίων που ήταν τελικά. Ίσως το διαβάσω κάποια άλλη στιγμή, γιατί μου θύμισε σε κάποιες περιπτώσεις τις Νυχτερινές Επισκέψεις μου. Υποθέτω ότι φταίω εγώ για το ότι δεν ενθουσιάστηκα.
Ο Μονόφθαλμος και άλλες πειρατικές ιστορίες, Κατερίνα Καριζώνη: Είναι ότι ακριβώς λέει ο τίτλος του, δραματοποιημένες σύντομες ιστορίες (των δέκα σελίδων η κάθε μια) που κάθε μία μιλάει για έναν σπουδαίο πειρατή που έδρασε στη Μεσόγειο την εποχή από τη Φραγκοκρατία έως και την Απελευθέρωση. Τα καλά νέα είναι ότι οι ιστορίες, καθότι πραγματικές, έχουν φοβερό ενδιαφέρον. Άσχετες εντελώς με τον της μοδός κάπτεν Τζακ Σπάροου, σου δίνουν την αίσθηση του πραγματικού κούρσου, την ακριβή διάσταση των γεγονότων, χωρίς να εξωραΐζουν τίποτε. Ή μάλλον σχεδόν τίποτε. Όλες οι ερωτικές περιπέτειες των πειρατών ανήκουν στα κακά νέα του βιβλίου. Οι έρωτες παρουσιάζονται αρκετά εξιδανικευμένοι κι αυτό πολλαπλασιασμένο επί δέκα ανεβάζει κάπως το ζάχαρο. Το δεύτερο κακό νέο είναι ότι η γραφή κατά καιρούς "γλιστράει" στην ιστορική αναφορά, ξερή και χρησιμοποιώντας γλώσσα ακαδημαϊκή. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχει ένα ομοιόμορφο ύφος και μάλιστα επειδή το καθαρά λογοτεχνικό κομμάτι είναι αρκετά καλό, τολμώ να πω το δυνατό σημείο της συγγραφέως, πιστεύω ότι θα έπρεπε να δώσει περισσότερο βάρος εκεί. Αν και είναι βιβλίο για ενήλικες, πιστεύω ότι θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει πρώτη επαφή με την πειρατική πραγματικότητα για έναν έφηβο. Αν μπορούν να διαβάζουν για τη Σφαγή της Χίου στο βιβλίο της Ιστορίας τους, μπορούν να διαβάσουν και για άλλες σφαγές (οι οποίες σημειωτέον δίνουν την εντύπωση ότι είναι πολύ προσεκτικά γραμμένες, ώστε να μην ενοχλούν με gore καταστάσεις).
Ο Ορίζοντας της Αιωνιότητας, Ανθίππη Φιαμού: Είναι ένα νέο "χτύπημα" από τη αγαπημένη μου συγγραφέα, αυτή τη φορά όχι στο φανταστικό, όπου την έχω συνηθίσει (Λαμπρά Φεγγάρια στον Ποταμό της Λησμονιάς, Κάτω από τον Ήλιο της Γκρόνταρ, Τον έφαγε το φεγγάρι), αλλά στο ιστορικό μυθιστόρημα. Είχα την τύχη ν' ακούσω γι' αυτό το βιβλίο όταν ακόμη ήταν στα σπάργανα, και μάλιστα από πρώτο χέρι. Η Ανθίππη βρήκε κάπου μεταφρασμένα τα αρχεία του χωριού των τεχνητών που έχτιζαν τους τάφους των Φαραώ στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Πάνω σε αυτά (οι Αιγύπτιοι είναι γνωστοί φρικαρισμένοι με τα αρχεία τους κι οι ιστορίες που μπορεί κανείς να διαβάσει πίσω από τις ξερές αναφορές στα γεγονότα είναι ενδιαφέρουσες και αρκετά δραματικές) στήριξε τη διήγησή της. Σαν βιβλίο είναι καλό, διαβάζεται ευχάριστα και ρέει, καλύπτοντας μια περίοδο πάνω από 300-400 χρόνια στην ιστορία του χωριού, με ικανοποιητική δραματοποίηση των γεγονότων.
Το Μυστικό της Τελευταίας Σελίδας, Νίκος Χρυσός: Συμβιβασμένος βιβλιοκριτικός που δε μπορεί να ξεπεράσει το χωρισμό του προσπαθεί να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από την αναβίωση ενός χαμένου ποιητικού "κύκλου". Δεν λέω ότι το άφησα από τα χέρια μου, αλλά μου φάνηκε κάπως βαρύ είναι η αλήθεια. Ή μάλλον όχι βαρύ, αργόσυρτο θα το έλεγα. Σέρνεται τα πόδια του σε 457 σελίδες, με πάρα πολλές βιβλιογραφικές αναφορές (σε σημείο ν' αρχίσω να νιώθω άβολα, σα να ήμουν στην αρχή μιας περίπλοκης ασθένειας ηλιθιότητας) αλλά και πολλά φλας μπακ. Παρά ταύτα, επαναλαμβάνω ότι δεν το άφησα από τα χέρια μου. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά ενδιαφέροντες -έως και πολύ ενδιαφέροντες- και η αίσθηση της κάθε σκηνής και της κάθε ανάμνησης εντυπώνεται στο κεφάλι σου καθώς τις διαβάζεις. Το τέλος του ίσως όχι ακριβώς αναμενόμενο, αλλά επιτέλους, ελαφρά αισιόδοξο σε σχέση με την στενάχωρη κατάσταση του υπολοίπου -γιατί είναι ένα στενάχωρο βιβλίο, συναισθηματικά φορτισμένο από τη μοναξιά και το συμβιβασμό. Οπωσδήποτε όχι καλοκαιρινό βιβλίο. Πιο καλά διαβάζεται το φθινόπωρο.
Φονικές Μηχανές, Philip Reeve: Γραμμένο προφανώς για young adults αλλά εξαιρετικό και για τους ενήλικες σαν κι εμάς (λέμε τώρα…) Πολύ ωραίες ιδέες, αρκετά πορωτικές, περιπέτεια και δράση σε υψηλά επίπεδα, μελλοντολογικά steampunk. Διασκέδασα αφάνταστα, συγκινήθηκα σε σωστές ποσότητες και χαίρομαι που αγόρασα και το δεύτερο, πρακτικά αυτοτελές όμως βιβλίο της σειράς, το Χρυσάφι των Αρπακτικών.
Το Τσίρκο των Εξωγήινων, Mathew Stone: Εφηβικό ανάγνωσμα, στο στυλ των αλησμόνητων Μυστικών Εφτά, με εξωγήινους. Απλοϊκή πλοκή, απλοϊκή χαρακτήρες και απλοϊκές περιγραφές και αιτιολογήσεις γεγονότων. Οι κακοί είναι κακοί κι οι καλοί είναι κακοί κι υπάρχουν και κακοί που στο τέλος αποδεικνύεται ότι είναι καλοί, δεν ντρέπεσαι που είσαι ρατσιστής και νόμιζες ότι είναι κακοί; Παρά ταύτα, διασκεδαστικό ανάγνωσμα, που το τέλεψα με μια ανάγνωση και μόνο, χωρίς διακοπές. Απ’ όσο κατάλαβα είναι το τέταρτο από μια σειρά έξι βιβλίων. Έχω την εντύπωση ότι θα πάω να πάρω και τα υπόλοιπα.
Η Μεγάλη Μάχη, Τα Χρονικά του Ίλμορ 2, David Lee Stone: Κι αυτό young adults ανάγνωσμα (τι με έπιασε ξαφνικά και το έριξα στα εφηβικά, δεν ξέρω, μη με ρωτάτε). Κωμικό φάνταζι (σίκουελ κάτι ανάλογου, υποθέτω), με τελώνια και ορκς και δράκους (ogres) και όλα τα σχετικά, αλλά με ένα μικρό μειονέκτημα: δεν έχει σπίθα, σπίρτο, νεύρο, πώς το λένε. Θα μπορούσε με την υπόθεση και τους χαρακτήρες που σκέφτηκε να φτιάξει κάτι πραγματικά ανυπέρβλητο, κάτι που κι ο ίδιος ο Πράτσετ να το ζηλέψει κι όμως η γραφή του έχει ένα κακομοίρικο επίχρισμα που ακυρώνει όλα του τα προτερήματα. Το διάβασα πολύ γρήγορα, αν αυτό σας λέει κάτι. Κρίμα. Μεγάλο κρίμα.
Ζωντανός Θρύλος, Richard Matheson: Παρά την όποια αίσθηση έχω ήδη αποκομίσει από τις κουβέντες περί ταινίας, ομολογώ ότι η ανάγνωση έρεε αρκετά καλά, αποκαλύπτοντας την κατάσταση εξαρχής. Καλό αυτό. Με ψύλλιασε ότι μου φύλαγε πιο συνταρακτικά πράγματα για τη συνέχεια. Πραγματικά ήταν πιστό σε αυτά που υποσχέθηκε. Η επίγευση του βιβλίου είναι ένα ισχυρά ταλαντευόμενο ψυχολογικό σοκ -όπως αυτά που παθαίνει ο Νέβιλ- και αμφισβητώ ειλικρινά την ικανότητα του οποιουδήποτε ηθοποιού, σεναριογράφου ή σκηνοθέτη να μπορέσει να την αποδώσει πιστά. Οι εναλλαγές ανάμεσα στην αισιοδοξία, την απαισιοδοξία και το κενό συναισθημάτων μυαλό μπορεί να μην είναι για Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά είναι γραμμένες με τρόπο πραγματικά σπάνια διεισδυτικό. Χαίρομαι που βρέθηκε λόγος να το διαβάσω και χαίρομαι που ανακάλυψα τον Μάθεσον σαν πηγή παροχής καλής λογοτεχνίας.Ιστορίες με Λυκάνθρωπους, Ωρόρα/34: Μετριότατο και κακοεπιμελημένο. Στάθηκα μόνο στο «Τι ωφελεί ένα γυάλινο μαχαίρι;» του Λάρι Νίβεν (ναι, ο Νίβεν είχε γράψει και κάποια φάνταζι κομμάτια στα νιάτα του) κι αυτό γιατί ήταν σοκαριστικό το πώς ένας καλός συγγραφέας εφ μπορεί να χάσει τα νερά του γράφοντας φάνταζι. Πολλές συμπυκνωμένες ιδέες, γεμάτες φάντα-μπαμπλ και υποτυπώδης ανάπτυξη χαρακτήρων.
Ιστορίες με άλογα, Ωρόρα/52: Επίσης μετριότατο και κακοεπιμελημένο. Ούτε ο «Μεταξένιος» του Θήοντορ Στάρτζεον ούτε το «Πάνω στον Πλανήτη των Πετραδιών» με ικανοποίησαν. Το μόνο ενδιαφέρον ήταν «Η Θεία Μίλισεντ» στον Ιππόδρομο, της Λεν Γκάτριτζ, το οποίο έπαιζε και με σουρεαλισμό.
Ιστορίες με Κοσμικές Καταστροφές, Ωρόρα/63: Καλούτσικο μου φάνηκε αν και η λέξη κακοεπιμελημένο κυνηγάει αυτή την σειρά από ένα σημείο κι ύστερα. Αν ξεχωρίζει κάποια από τις ιστορίες... μμμ... Ο Μπράντμπερι με την «Τελευταία Νύχτα του Κόσμου» ήταν πολύ συγκινητικός, κι ο Χαλ Ντρέιπερ (ούτε και ξέρω ποιος είναι αυτός) με το «ΜΝΜ ΣΕ ΜΙΑ ΒΙΒΛΘΚ».Ιστορίες με Άγγελους και Δαίμονες, Ωρόρα/64: Χαριτωμένο μου φάνηκε, οι ιστορίες του ήταν μικρές και περιεκτικές σα μπιζουδάκια. Κάποιες πολύ καλές, άλλες... απλά αδιάφορες.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου