Χτες το μεσημέρι πιάσαμε τις 90,000 λέξεις και σήμερα πάμε για το τέλος του πέμπτου κεφαλαίου. Αρχίζουν τα δύσκολα (βλέπε περιγραφή κανονικής μάχης) για τα οποία δεν έχω και πολύ αυτοπεποίθηση. Φυσικά υπάρχουν ακόμη σκηνές που μπορώ να τις βγάζω στο πι και φι (ερωτικές, μίσους, κοινωνικές, πληροφοριακές και λοιπές) αλλά η κυρίως περιγραφή της μάχης με κάνει να νιώθω κάπως ιιιιιιιι (ακριβώς όπως είπε ο Ford Perfect ότι νιώθουν οι Βόγκον όταν βλέπουν ωτοστοπατζή.)
Είμαι στην έναρξη των τίτλων μιας σειράς δυσκολιών. Κι η μουσική της σειράς δε μπορεί να είναι άλλη από εκείνη του Twilight Zone: TΙΡΙριρι-ΤΙΡΙριρι-ΤΙΡΙριρι.
Welcome...
Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 comments:
Kάνε ότι κάνους όλοι οι σοβαροί συγγραφείς φαντασίας: ο πρωταγωνιστής λυποθυμάει στην αρχή της μάχης, τον ξυπνάει η αγνή παρθένα και του διηγούνται την έκβαση της μάχης όταν θα έχει τελειώσει...
Ή κάνε ότι θα έκανε κι ο πατέρας του φάνταζυ. Ξεκίνα μια βαρβάτη περιγραφή μάχης και μόλις πορωθεί ο αναγνώστης για τα καλά, κόψε το κεφάλαιο και πες "ως το ηλιοβασίλεμα είχαν ξεπαστρέψει και τα υπόλοιπα ορκ".
Βρε ξεφτέρια μου, αμα ήταν να κάνω τέτοια, ήξερα και μόνη μου! :P Εδώ μιλάμε ότι θέλω να κάνω σοβαρή δουλειά. Να κάνω την υπέρβαση του προσωπικού μου στύλ, για υπηρετήσω όπως πρέπει το επικό φάνταζι. Αν και έχω την εντύπωση ότι το επικό φάνταζι δε θέλει ούτε να με ξέρει...
Δημοσίευση σχολίου