125,000 και το τέλος κοντοζυγώνει

Αδυνατώ να πιστέψω ότι φτάνω στο τέλος της πρώτης γραφής μιας ιστορίας 125,000 λέξεων. Απλά αδυνατώ.

Κι ακόμη περισσότερο αδυνατώ να πιστέψω ότι τα έκανα όλα αυτά μέσα σε τεσσεράμισι μήνες, γράφοντας ούτε λίγο ούτε πολύ 1000 λέξεις την ημέρα. Στατιστικό το νούμερο, βεβαίως-βεβαίως, διότι άλλες μέρες δεν έγραφα ούτε γρι κι άλλες (όπως εχτές, ας πούμε) ξεπερνούσα τις 5000. Με τους ρυθμούς που έχω αυτές τις μέρες, ως το τέλος της εβδομάδας, Παρασκευή δηλαδή, θα έχω τελειώσει.

Πω-πω. Πώς ακούγεται "Θα έχω τελειώσει". Τσσσσς... Μεγαλεία!

Μου φαίνεται ότι επί τη ευκαιρία, θα προσθέσω μια ακόμη ετικέτα στο μπλογκ. Ερωτεύτηκα τη φράση του φίλου Δημήτρη Αργασταρά, "writing in progress". Θα πρέπει φυσικά να τη φέρω στα δικά μου μέτρα, οπότε στο εξής, εκτός από το όνομα του βιβλίου και της σειράς (Ερεστή, Σκοτεινά Παρχάρια) θα έχουμε και το εν μέρη κωμικό (για να μην πω γελοίο) "Συγγραφεύς εν εξελίξει". Ελπίζω να μη σας κάνει να ξινίσετε τα μούτρα. Ούτως ή άλλως, δεν είμαι τίποτε άλλο από αυτό. Μια (επίδοξη) συγγραφέας που εξελίσσεται. Τι ποιο αληθές και τίμιο εκ μέρους μου;